Advertentie | |
|
26-07-2019, 11:43 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Dat je samen veel heb meegemaakt etc, vind ik in dit soort gevallen niet gelden. Hoe hard dat ook klinkt. Het is niet zo dat jullie nu ineens "recht" op elkaar hebben. Waar gaan jullie heen en voor hoe lang? Kun je daar ook tijd voor jezelf nemen? |
26-07-2019, 17:26 | |
Voordat je aangaf dat hij zo laks was wilde ik roepen dat mee veranderen met je partner ook lastig is en tijd kost en dat dat soms niet snel genoeg gaat naar je zin, maar als de ander er aan werkt vind ik dat je dat soort dingen tijd moet geven om weer op elkaars niveau te komen.
Fuck, relaties zijn hard werken en mensen die zeggen dat het zo goed, soepel en vanzelf gaan doen in 95% of zelf teveel water bij de wijn of liegen dat ze barsten. Als hij het niet snapt en niet van plan is iets te veranderen however, zou ik er snel een punt achter zetten. |
26-07-2019, 18:23 | |
Alvast sorry voor het enorm lange verhaal dat gaat komen.
Allereerst ben ik niet al te subtiel in mijn communicatie en dat weet ik van mijzelf ook. Het begon met zijn studie waarin hij te laks is om door te zetten en het af te ronden en ik zit er niet op te wachten dat er straks een grote studieschuld is omdat hij niet binnen de tien jaar afstudeert. De mensen die hier mijn achtergrond een beetje kennen weet ik dat ik kéihard heb moeten werken om met mijn gezondheid überhaupt te kunnen studeren en keihard heb moeten vechten om te staan waar ik nu sta, dus ik trek dat lakse en ongedisciplineerde gedrag steeds minder. Juist nu ik wel (met heel veel moeite en alsnog vaak met heel veel pijn en moeite) mijn zaakjes wél goed op orde heb. Daar begon het dus mee. En dat is een beetje uit de hand gelopen. Hij verandert er voor mijn gevoel weinig aan en dat irriteert me. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik niet weet of ik daarom bij hem kan blijven. Het lakse en ongedisciplineerde uit zich natuurlijk in meer dingen. Tegelijkertijd ben ik iemand die graag alles naar haar eigen hand zet en ik realiseer me ook dat ik hem de tijd moet geven voor dingen en hem niet moet/wil kan veranderen. Ik moet er zelf een weg in vinden en ik weet niet of dat me gaat lukken. Ik heb het gevoel dat ik momenteel enorme sprongen maak op persoonlijk en werkgerelateerd vlak, terwijl hij stil staat. En daar gaat het wringen, heb ik het idee. En dat doet pijn. Tegelijkertijd heb ik het idee dat er bij hem meer aan de hand is dan dat hij vertelt en dat vind ik lastig. Hij zegt dat het studie het enige ding is, terwijl hij er vervolgens geen reet mee doet voor mijn gevoel. En juist daarom vind ik het zo lastig wat er nu gebeurt; want als er echt iets aan de hand is wil ik hem daarmee helpen. Hij heeft verdomme 3-4 jaar letterlijk voor mij gezorgd. Kwam op zijn fietsje een half uur naar mij toe fietsen als ik niet eens mijn eigen haren kon wassen omdat ik daar fysiek te slecht voor was. Het voelt alsof het nu mijn beurt is om voor hem wat terug te doen, maar dat gaat niet. En ik vind ook ergens dat ik dat uit mijn hoofd moet proberen te zetten, want ik kan moeilijk altijd blijven denken dat ik hem dankbaar voor alles moet zijn en daarom nu niet aan mezelf moet kunnen denken. Het voelt aan de ene kant heel egoïstisch, terwijl ik mezelf ook niet wil vergeten. Een collega vertelde me pas heel terecht dat de rollen in onze relatie enorm beginnen te veranderen en dat ik van een zorgafhankelijk iemand ben veranderd in een onafhankelijke jongvolwassenen met een eigen mening. En daar heeft die collega gelijk in. Juist omdat ik vanaf mijn negende tot en met mijn 20e zorgafhankelijk ben geweest en nooit mijn eigen ding heb kunnen doen begin ik nu heel erg de behoefte te krijgen om mijn eigen ding te gaan doen en de wereld te verkennen. Het is aan ons om nu om proberen te gaan met de nieuwe rollen binnenin de relatie, maar ik ben heel erg bang dat dat ons niet gaat lukken. Ik weet het niet zo goed. Het is zo lastig. En juist omdat het zo lastig is begint mijn vriend voor mijn gevoel overal tegenaan te schoppen en weet hij zich geen houding te geven. Tegelijkertijd zegt hij regelmatig dat hij van me houdt en me leuk vind als ik bijvoorbeeld achterlijk mee sta te zingen in de keuken. Hij heeft dat gevoel dat ik heb totaal niet en dat maakt het ook zo lastig. Ik dacht eerst dat dit alles een beetje kwam omdat ik een beetje met mezelf en mijn ''nieuwe leven'' aan het worstelen ben en dingen aan het verwerken ben, maar ik weet niet. Dit speelt al een hele tijd en ik kan dat niet meer als enige de schuld geven; het zit naar mijn idee op relationeel gebied echt niet helemaal ok tussen ons. Tegelijkertijd houd ik nog heel veel van hem en dat maakt het zo verwarrend. We gaan overigens twee-drie weken kamperen in Frankrijk. Komt wel goed! We haten elkaar niet ofzo, alleen op relationeel gebied is het gewoon even heel erg meh en heb ik vooral enorme twijfels. Laatst gewijzigd op 26-07-2019 om 18:29. |
26-07-2019, 18:30 | |
Het is enorm moeilijk, zo niet onmogelijk om mensen te veranderen. Voor een deel moet je er denk ik gewoon mee leren omgaan of het accepteren. Verder herken ik wel dat je uit elkaar kan groeien als de één al werkt en de ander nog studeert.
Waarom denk je dat het jullie niet gaat lukken? Denk je niet dat jullie juist al heel veel dingen samen overwonnen hebben dat jullie dit ook wel weer aan kunnen? Misschien is het juist wel goed om even samen weg te zijn uit studie/werk/sleur en even gewoon alleen samen te zijn.
__________________
~ God's own existence is the only thing whose existence God's action does not explain ~ | You are the symbol of too much thinking...
|
26-07-2019, 18:40 | |
Hij werkt wel hoor, maar ''studeert'' deeltijd. En daar gaat het mis: hij heeft gewoon de discipline niet om zo enorm vrij gelaten te worden, waardoor er niks uit zijn handen komt. En hem daarin helpen ben ik mee gestopt want dat eindigt toch in flinke discussies en ruzies.
En misschien wel, misschien niet. Niet als je zo erg aan het veranderen bent dat het geen ultieme match meer is en de ander dat ook niet helemaal in ziet. Ik begin ook in te zien dat we met sommige dingen totaal elkaars tegenpolen zijn en ik weet niet of ik daar nou zelf echt een weg in kan vinden. Misschien moet ik dat leren accepteren.. Ik weet ook wel dat ik op dit moment alles in het negatieve trek en ik hoop dat de vakantie daar verandering in gaat brengen, maar meh, ik weet het niet. Er zijn vorige week ook woorden gevallen die ik nog steeds moet verwerken en waar ik nog steeds mee zit en dat speelt wellicht ook nog mee. |
26-07-2019, 18:43 | |
Maar verder voelt het ook gewoon alsof mijn leven totaal op zijn kop staat. Ik kan fysiek ineens dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou kunnen. Ik ben onafhankelijk en zelfstandig. Heb een goede baan. Mijn leven staat hierdoor in positieve zin op zijn kop en dat is gewoon een beetje gek. En zo lang ik daar zelf niet helemaal 100% mijn weg in kan vinden kan dat samen natuurlijk ook niet echt. URGH. Het frustreert me zo erg.
|
26-07-2019, 21:39 | |
Verwijderd
|
Ohhhh wat vervelend Kikaa!
Het klinkt ook dat het uit de hand loopt met harde woorden... Verder klinkt het alsof jullie inderdaad nog steeds van elkaar houden en jullie er ook nog wel eens uit zouden kunnen komen samen. Maar het kan ook zijn dat er dingen zijn gebeurd die het al kapot hebben gemaakt. Of die al onherstelbare schade hebben opgeleverd. Hoef je verder niet over uit te wijden, maar dat zouden voor mij wel dealbreakers zijn. En tja, je hebt veel zorg gehad... maar wees eerlijk, had je het kunnen doen zonder die hulp? Het is ook logisch dat je hulp hebt gekregen? Hij was toen nu eenmaal al je partner. Als je bij elkaar wil blijven, accepteer dat dan, accepteer dat hij laks is met zijn studie. Het continu hier op letten en vitten werkt ook averechts. Jij raakt gefrustreerd, hij raakt gefrustreerd etc. Studieschuld zou ik niet zo vang voor zijn, in principe heb je daar niks mee te maken zolang je geen huis koopt samen ofzo. Maar dat lijkt me nu sowieso met die twijfels niet echt aan de orde ook. |
26-07-2019, 22:03 | |
Wat moeilijk kika! Vakantie geeft hopelijk wat lucht en maakt misschien het een en ander duidelijk, wat het ook wordt.
Verder denk ik dat je vooral voor jezelf moet bepalen wat je acceptabel vind. Met dan samen in hoeverre dit lakse met de studie zich ook doortrekt in andere delen van het leven en persoonlijkheid. Als hij hier geen verantwoordelijkheid in kan nemen, wat met andere grote vlakken van het leven? En hoe sta jij er dan in? Is dat iets wat je echt kan accepteren of zal het gerommel blijven geven? Gaat hij ook laks zijn in andere delen waar je misschien nog wat meer van hem afhankelijk bent? Niemand is perfect en overal zijn wel dingen, maar het is wat mij betreft toch een soort balans. Het moet wel te behappen blijven voor jou, als het je teveel negatieve energie kost is het niet goed. Overgens ben ik het niet zo eens met dat studieschuld verhaal van Veralustitia, maar dat is ook meer vanuit mijn eigen kant geredeneerd. Ik zou als ik op langere termijn met iemand door wil wel bepaalde stappen willen zetten waardoor het uiteindelijk wel een deel mijn probleem zou worden. Waarbij je je natuurlijk wel kan afvragen in hoeverre je studieschuld een breekpunt zou moeten maken, maar het is meer de uiting van het onderliggende probleem. Dat hij zo laks is dat het toch jou probleem wordt en in hoeverre jij dat acceptabel vind. Knuffel!
__________________
Al is de reiziger nog zo snel, de ns vertraagt hem wel.
|
27-07-2019, 11:30 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
27-07-2019, 11:32 | |
Verwijderd
|
Haha ik ga weer een nieuwe app testen, Hinge is nu ook in Nederland. Maar ik vind het nu al raar dat je zes foto's MOET toevoegen en drie vragen moet bedenken met antwoord, wil je een compleet profiel hebben. En je buurt is ook op bijna op de straat nauwkeurig... Hou ik niet van.
|
28-07-2019, 12:33 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Haha same here! Weten jouw mannen trouwens dat je meerdere date? |
28-07-2019, 13:21 | ||
Citaat:
Jazeker, daar ben ik wel open in
__________________
I'll be your fantasy friend forever
|
29-07-2019, 11:50 | |||
Citaat:
Wel relaxt eigenlijk! Citaat:
__________________
I'll be your fantasy friend forever
|
|
|