Beetje dagboek

[Vlooienband]

Beetje dagboek, niet het mijne, maar zelf verzonnen. 'k Weet niet precies wat ik er mee aanmoet, dus plaats ik het maar hier.


-----
BELANGRIJK: 19 mei: EXAMENS!!!


Hé, over een poosje zijn de examens! Voor sommige eindexamenleerlingen begint het gedonder aanstaande vrijdag al. Ik kan me voorstellen dat zij nu al de pé in hebben en dat ze heel chagerijnig door het huis banjeren. Alles dat zich in hun pad bevindt, snauwen ze af.
“Ga weg,” dat is de meest voorkomende zin die zij zeggen. Wanneer hun ouders hen er dan op aanspreken, is het excuus, wat vaak nog als gesnauw uit de mond komt, dat de examens negentien mei beginnen.
Andere kinderen in het gezin mogen rond deze tijd niet klagen. Helemaal niet, om precies te zijn. Hoe ik dit weet? Ik zal me voorstellen.
Mijn naam is Louise, en ben vijftien. Ík zit in de derde van het gym, maar mijn zus zit in zes Vwo. Heerlijke tijden breken nu aan. Mijn ouders verwachten van me dat ik rekening met haar houd, wat ik ook echt wel wil doen. Zij maakt het alleen zo vervloekte onmogelijk! Mijn muziek mag ik niet aandoen, ik mag niet op de computer, ik mag niet binnen spelen met de hond. Dat alles alleen maar omdat zij moet leren. Over een maand heb ik toetsweek, dat is veel erger! Ik heb pas twee keer een toetsweek gehad. Houdt niemand rekening met mij?
Dit werkt trouwens ook niet, dit schrijven. Jullie boeit het toch niets.

Louise.


Donderdag zeven mei: Sander neuken


Oké, ik weet dat Lis een slet is, maar dit? Dat schrijf je toch niet in de planner van je dagboek? Aanschouw, lieve lezer, dit is het ultieme bewijs dat ik geen familie ben van Lis. Misschien ben ik gestolen toen ik baby was en zijn mijn ouders niet echt mijn ouders, maar gewoon ordinaire dieven! Lis is hun eigen kind wel, maar ik niet. Ze waren niet tevreden met haar, dus zochten ze een goede dochter. Klinkt dat geloofwaardig?
Zeggen dat Lis een slechte zus is, zal ik niet doen. Zij geeft me immers goed leesmateriaal. Die notities die ze op haar kant van de muur plakt, zijn grappig. Haar muziek afkraken is leuk en soms hebben we leuke gesprekken met elkaar. Alleen... waarom helpt ze me nou niet? Ze weet dat ik best dat ik niet gestoord doe als ik uitga en ze weet ook dondersgoed dat ik met goede, betrouwbare vrienden omga. Die spikes, hanenkammen en dreads maken heus niets uit.
Probleem is namelijk dat ik naar een optreden wil. Zaterdag over een week treedt Mad Sin op in Utrecht en die gozers zijn om voor te sterven! Ik zweer het je, als ik er NIET naar toe mag, dan overleef ik het niet. Iedereen gaat, ook Alex. Pa, ma, waarom mag ik nou niet...
AAAAHHH! Als ik niet mag, dan loop ik weg! Zulke onmenselijkheid hoef ik niet te pikken. Dat die piercing niet mag is te begrijpen, maar niet naar Mad Sin?
Als Lis me hierbij zou helpen, als zij eventjes d’r nek voor me uit zou steken, ik weet zeker dat ik dan wél zou mogen. Maar neuh hoor...
Verdomme. Het leven is werkelijk zinloos.

Omdat je zo erg je best doet...


“hebben we kaartjes gekocht voor Jamai.”
Moet ik nog meer zeggen? Mijn ouders hebben kaartjes gekocht voor JAMAI! Ze willen dat ik naar die vieze, commerciële stinkerd ga! WAT WILLEN ZE ME AANDOEN? Willen ze me dood hebben ofzo?
Volgende week zaterdag is dat rotconcert, in Amsterdam. Mijn moeder heeft gezegd dat ik samen met Lis moet gaan, omdat Lis op me kan letten. Die is al heel erg blij, vrolijk en happy omdat ze naar hem mag. Ze’s helemaal fan van hem, bah!
Hoe durven ze me zo erg te beledigen? Mijn muziek herrie en rommel noemen is tot hier aan toe, maar mij sturen naar het heilige boontje van de commerciëelste zenders ooit? Gatverdamme.
Lis vertrouw ik ook al niet. Zij keek me zo schijnheilig aan toen ze de kaartjes aanpakte, die heeft wat in d’r kop zitten. Ik hou jullie op de hoogte. Alex smsde dat ‘ie met mij wil quaken. /me gaat online.



There is no greater pain than to remember a happy time when one is in misery


Dat staat op de ring die ik heb gekocht bij de large, maar dan in het Latijn. Voor Lis heb ik een poster besteld, leek me wel zo aardig. Een olifant die op een bal probeert te staan, met als onderschift: “The key of life is balance”. Ze vind het een leuke poster en heeft hem boven d’r bed opgehangen. Naast de foto van haar vriendje.
Aardig zijn mag ook wel eens.



Luis, omdat je toch al een kleine anarchist bent, he...

Lis noemde me een anarchist. Lis heeft een voorstel gedaan. Lis en ik gaan samenwerken!
Volgende week zaterdag gaan we samen op de trein. Op station Utrecht staat Sander op ons te wachten, we blijven daar vijftien minuten. In dat kwartier ga ik naar mijn vrienden, ik laat hen aan Lis zien en Sander gaat mijn plaats met Lis naar het Jamai-concert.
Lis, Lis, Lis! Nu is ze echt een heerlijke zus, we hebben samen dit geweldige plan beraamd! Zalig, hoe fantastisch! Het Mad Sin optreden is afgelopen om één uur ’s nachts, dat van Jamai om twaalf uur. Lis vertelde pa en ma dat het na de examens gebruikelijk is om heerlijk uit je dak te gaan en alle examenstress van je af te schudden. Ze zei dat ze dat ook wil doen, maar dan gezellig met mij. Daarom mogen we later thuiskomen.
We gaan dus samen na Jamai Amsterdam stad in. Daar gaan we lol hebben en met de auto van Sander rijden we naar huis. Wat is het toch geweldig. Ik mocht niet naar Mad Sin, nu nog steeds niet, maar dankzij Lis kan het wel. Zaligheid op en top. Pa en ma komen van niets te weten, dus zij zijn blij. Lis is blij, ik ben blij. One big, happy family!
Juist deze kleine dingetjes zorgen ervoor dat je een goede band met je zus krijgt, onthoud dat goed. Heerlijk. Nu kan ik toch met Alex gaan headbangen. Wat is het toch spannend allemaal!
Welterusten.



Wat is het toch spannend allemaal!


Het is vreemd om in het dagboek van mijn zus te schrijven. Zelf schrijft ze niet meer. Ze kan niet meer schrijven. Niet meer zoals de meesten dat doen. Er zijn een aantal dingen gebeurd die de boel redelijk hebben veranderd. Op verzoek van Luis heb ik haar dagboekpen gepakt en het zwarte boekje aangepakt. Ze wil dat ik schrijf wat ik op mijn hart heb. Goed, ik begin.
Schuld. Van alle dingen die ik voel, is schuld het ergste gevoel. Geen verdriet, dat staat op de tweede plaats. Dankzij mij zijn er veel verkeerde dingen gebeurd. Ookal doe ik examen op Vwo niveau, dat zorgt er niet voor dat mensen automatisch de goede keuzes maken. Mijn keuze om Luis naar Mad Sin te laten gaan, was zo fout als het maar kan. Ik dacht dat Mad Sin een niet zo bekende band was, wat het ook niet is. Als ze nou naar een optreden van Slipknot wilde, had ik dit echt niet gedaan.
Ook dacht ik dat het geen kwaad kon en dat er niets zou gebeuren. Ik had het fout. Behoorlijk fout.
Nu kijk ik naar mijn zusje. Ze zit met gebogen schouders in bed, in een houding waar de angst nog steeds van af straalt. Drie weken geleden was het optreden. Ze wil niet meer praten, maar ik begrijp haar. Probeer alles te doen dat in mijn macht ligt om haar te helpen. Het is alleen zo verdomde weinig!
De jongen waar ze verliefd op is, dood! En zij... de artsen zeggen... de artsen zeggen dat ze verkracht is. Ik was er om haar op te halen, echt waar! Was zelfs er zelfs om één uur, een half uur te vroeg. Op de afgesproken plek stond ik te wachten. Toen het een vijf minuten na half twee was, belde ik haar. Niemand nam op. Tien minuten later ging ik naar de plek waar het optreden was gehouden. Er waren nog maar weinig mensen. Luis en haar vrienden waren nergens te bekennen...
Na een half uur heb ik onze ouders gebeld. Die waren heel boos, kwamen meteen. We zochten... en zochten. Uiteindelijk vonden we een Luis’ vrienden. Zij zelf en Alex waren er niet bij... ze waren Luis ook al aan het zoeken... rond vier uur vonden we haar. Ze lag bij Alex, in een afgelegen straatje. Buiten bewustzijn. We belden de ambulance.
Louise is verkracht, in elkaar geslagen en tijdens de aanval is ze met een voorwerp in haar ogen geraakt. Niemand weet wat het was. Alex probeerde de mensen tegen te houden, maar nee. Het lukte niet. Hij bleef één dag wakker. In die dag probeerde hij alles zo goed en kwaad als het ging te vertellen. Daarna verloor hij het bewustzijn... meteen werd hij naar de operatiekamer gebracht en gingen de artsen opereren. Twee uur later kwamen ze verslagen naar buiten...
“Door interne bloedingen is hij overleden. Het spijt ons, we hebben er alles aan gedaan om hem te redden, maar het lukte niet.”
Hij vertelde veel... dat hij Louise probeerde te beschermen toen ze werden aangevallen. Ze gingen even een luchtje scheppen en ineens werd Louise meesleurd door een manop een motor. Het waren van die types waar je het helemaal niet van zou verwachten, niet het standaard vieze, oude mannetje, zei Alex nog...
Hij rende achter hen aan en schreeuwde dat ze los gelaten moest worden. Ineens viel ze met een doffe klap op de grond. De mannen begonnen op haar in te trappen en hij rende steeds harder naar haar toe. Eentje tilde haar op en begon haar te betasten... Alex pakte een balk en sloeg diegene bewusteloos. Hij wilde met Louise wegrennen, maar dat lukte niet. Ze sloegen hem in elkaar en hij kon niets anders doen dan toekijken hoe zij verkracht werd. Voordat hij het bewustzijn verloor, hoorde hij haar nog schreeuwen.
Dat was het... sindsdien heeft Louise niet meer gepraat... tegen niemand niet. Bij Alex’ graf... bij zijn begrafenis huilde ze met alleen tranen. Geluidsloos.
Sorry Louise, sorry! Ik bedoelde het echt niet zo, ik heb dit niet gewild. Het spijt me zo vreselijk erg! Het is laat, midden in de nacht. Het is nu... vier uur. Louise?

Ik ga nu opschrijven wat Luis fluistert. Voor het eerst sinds drie weken zegt ze wat...

“We wanna thank you all for being such a great audience”


Dat zei hij nog. De zanger van Mad Sin. Alex en ik hadden het heel leuk. We hebben plezier gehad. Hij heeft me ook gekust. Wij hebben ekust en afgesproken naar de bioscoop te gaan. Ook zei hij... de woorden.
“Ik hou van je.”
Dat zei hij Lis, dat zei hij! Alex is mijn vriendje! ... hij was mijn vriendje. Nu is hij... nu is ‘ie dood.
Het eerste deel van concert was echt geweldig, heel duchtig allemaal. Rock on... Alex en ik hebben samen geheadbanged en zijn samen in de pit gegaan.
Lis, ik hou van je. Ik neem je niets kwalijk.
Er gebeurden dingen die ik niet leuk vond.
Nu is het hier donker, duister. Wie of wat achter me staat, kan ik niet zien of merken. Dat is eng. Ik ben de hele tijd bang. Straks staat er weer zo’n griezel achter me en die wil dan... slechte dingen doen. Dan sleurt hij me mee en raken er weer mensen gewond! Ik haat het zo erg, ik haat het! Ik... ik haat hen. Ik was... nog voordat het gebeurde, voelde ik me helemaal geweldig. We hadden het zo fijn, ik voelde dat Alex van me hield, echt... liefde... nu mis ik iets heel erg. Het gevoel van Alex’ aanwezigheid is weg. En ik hou nog steeds van hem!
Het is gewoon leeg, helemaal leeg. Hij is er niet meer en zal ook nooit meer terugkomen. André en die andere klote, klote, kankerlijers leven nog! Waarom zij wel? En waarom... waarom mogen zij nou juist wel nog rondlopen, alles kunnen zien en doen? Waarom voelen zij hier geen pijn? Het doet gewoon nog steeds pijn! Ik kan geen stap zetten zonder me bang te voelen en zonder te voelen waar zij in me zijn geweest! Het is zo vervloekte oneerlijk! Alex en ik zouden naar de bioscoop gaan, alleen wij tweeën. En nu... dat zal nooit gebeuren.

Ik wil niet veel vertellen, maar het is nodig.
We gingen even een luchtje scheppen. Ik had het warm. Het was ook warm. En druk. En... en het optreden was echt overweldigend.
Alex en ik liepen samen van de menigte weg. Hij zag dat ik een beetje bleek was en stelde daarom zelf voor even een luchtje te scheppen. Hand in hand liepen we naar een rustiger plekje. Eerst liep ik voorop, maar hij versnelde zijn pas en kwam dicht bij mij lopen. Vastberaden pakte hij mijn hand vast, waarna ik hem aankeek...


“Zullen we daar gaan zitten? Op dat bankje, dan kunnen we het publiek nog zien en de muziek nog een beetje horen.”
“Is goed. Is het niet stoer allemaal? Ik vind het zo te gek, echt ruig!”
“Hehe... juh, het roelt echt.”
“Alex? Na dit, zullen we dan eens naar de bios gaan? Met z’n tweeën?”
“Zeker weten. Ik mag je graag.”
Hij slaat zijn arm om me heen en ik loop wat minder snel. Op de achtergrond hoor ik Mad Sin tekeer gaan, en het publiek gaat uit hun dak. Voorzichtig leg ik mijn arm om zijn lichaam. Dan stopt hij en trekt me zachtjes naar zich toe. Even staat alles stil. De hele wereld lijkt alleen maar om ons tweeën te draaien, we kussen elkaar en zachtjes aait hij door mijn haren. Ik raak zijn wang aan, teder en lief. Temidden van alle chaos op het terrein hebben wij een speciaal iets, een iets dat niemand anders heeft. Hij kijkt me aan.
“Ik hou van je.”
Ik ga op mijn tenen staan en geef hem een kus op zijn neus. Het waait een beetje en ik moet er van rillen. Kordaat doet Alex zijn leren jack uit en zwaait het om me heen.
Samen lopen we naar het bankje. Een goede tien meter er voor hoor ik geluid achter me. Een viertal motors komt op ons afgesneld, steeds sneller komen ze dichterbij. Meegaand laat ik me door Alex naar de kant trekken. Ineens zijn de motors vlakbij ons. Razendsnel sjezen ze langs ons. Ik merk het niet meteen, maar plotseling heeft iemand me in zijn armen, op een motor.
“Hé, klootzakken, laat haar los,” brult Alex uit alle macht. Ik sla verwoed om me heen en probeer me los te worstelen. Uit mijn ooghoek zie ik Alex me achterna rennen.
“Louise!!!”
Dan bijt ik in de hand die mijn middel vasthoudt. Ik val en kom hard terecht. Mijn hoofd komt op een steen, waardoor alles een beetje begint te draaien. Meteen valt het geluid van de motors weg, ze zijn gestopt. Grote gestalten in nette kleding komen om me heen staan en trappen me.
“Ga weg! Laat me met rust, alsjeblieft!”
Gelach. Honend gelach en meer pijn. Ze houden niet op met trappen, gaan onverstoorbaar door alsof mijn gesmeek niets meer dan routine is. Dan word ik hard tussen mijn benen geraakt. Ik schreeuw het uit van de pijn en krimp ineen. Een van de gestalten tilt me op en houdt me boven zijn hoofd. Hij schudt me door elkaar tot ik ophou met krijsen. Als ik hem aankijk, zie ik het gezicht van keurige student. Blauwe ogen, goed gebouwd, smetteloze kleren en een perfect symmetrisch gezicht. Met zijn rechterhand houdt hij me in de hoogte en zijn linkerhand legt hij tussen mijn benen.
“Heb ik je pijn gedaan,” vraagt hij slijmerig. “Zal ik er even naar kijken, dat helpt.”
“Sodemieter op lul,” schreeuw ik, zo hard als ik kan, in zijn gezicht.
Dan pakt hij mijn mond vast en brengt zijn gezicht zo dicht tegen het mijne, dat onze neuzen raken.
“Hou je gore bek dicht,” zegt hij beheersd.
Meteen daarna laat hij me vallen en valt zelf ook op de grond. Geschrokken kijk ik naar hem. Zijn hoofd begint te bloeden en de blonde stekels krijgen een donkerrode kleur.
Mijn hand wordt gepakt en iemand trekt me omhoog.
“Louise, kom, we gaan er vandoor!”
Het is Alex. Hij is er om me te redden. Ik wil wegrennen, maar iemand grist me bij mijn jack, dat hij me enkele minuten geleden gaf. Een paar armen sluit zich om mijn lichaam heen en stevig word ik vastgehouden. Ik worstel uit alle macht, maar kan niet loskomen. Zeven vreemden tel ik, inclusief diegene die op de grond ligt.
Vijf stuks hebben Alex. Ze pakken de stronk die hij in zijn handen heeft af en bewerken hem er mee. Terwijl iemand hem vasthoudt, beukt de ander met het hout in op zijn gezicht.
“Laat hem gaan!”
“Nee, laat haar gaan! Louise, probeer weg te rennen!”
Geïrriteerd door zijn geschreeuw en het mijne beginnen ze op zijn gezicht te slaan. Wanhopig roep ik dat ze op moeten houden, dat ze hem weg moeten laten gaan. We hebben hen nog nooit eerder gezien, we zullen hen niet aangeven. Dan buigt mijn belager naar me toe en stopt een stuk stof in mijn mond.
“Dat is jullie geraaien, als jullie naar de politie gaan, maken we jullie helemaal dood! En maak je geen zorgen, jij komt zo aan de beurt.”
Ik kan niets anders doen dan toekijken. In een korte tijd hebben ze Alex helemaal lam geslagen. Hij blijft zich dapper verzetten, maar als ze hem ineens van achteren op zijn hoofd slaan, valt hij op de grond. Hij beweegt niet meer.
Mijn spieren verslappen zich, Alex dood? Dat kan niet. Dat mag niet. We houden van elkaar, maar hij weet het niet eens van mij. Ik zei niet terug dat ik van hem hield! Tussen mijn tranen door zie ik dat hij zijn ogen nog net open heeft. Kokhalzend en spuwend krijg ik de lap uit mijn mond.
“Alex, niet doodgaan! Ik hou van je!!!”
Zachtjes en uitgeput zegt hij dat hij ook van me houdt.
De vijf gozers kijken naar mij en zijn Alex ineens vergeten. Lachend komen ze naar mij en eentje, met een wit shirt, zegt quasi-droevig dat hij ook van mij houdt. Hij plant zijn lippen op de mijne en ik voel zijn tong in mijn mond. Terwijl zijn handen onder mijn T-shirt aan mijn borsten zitten, voel ik het hart van de jongen achter me tegen mijn rug kloppen. Ik moet me los weten te maken en wel nu! Razendsnel zet ik mijn voeten tegen de smeerlap en duw uit alle macht. Verbaasd deinst hij wat achteruit en heb ik mijn mond weer vrij.
“Laat me godverdomme gaan, stelletje kankerlijers!”
Het helpt niet. Met zijn zessen pakken ze me beet en trekken mijn kleren uit. De voorste maakt zijn broek los en gaat bovenop me liggen. Alsmaar stoot hij in me, harder en harder. Net als ik voel het een beetje onder controle te hebben, hoe gek het ook klinkt met vijf mannen die me vasthouden en eentje die in mijn lichaam zit, als hij een ritme aanneemt, voelt het als controle. Een beetje beheersing.
Mijn God.
Ik word verkracht. Ik heb hen niets gedaan en nu... ze verkrachten me!
Mijn verbijstering gaat samen met een gruwelijke pijn die door mijn lichaam schiet. Hij stoot dieper en harder.
“Kind, hou op met schreeuwen!”
“Laat me gaahaan... ik heb helemaal niets gedaan, laat mij en Alex gaan...”
“Zuigen, kreng!”
Ik huil alleen maar. Mijn gezicht wordt gedraaid, door het geduw van hen. Wanneer ik recht uit mijn ogen kijk, zie ik Alex liggen. We maken oogcontact en ik zie gewoon aan hem dat het niet goed met hem gaat. Zijn ogen gaan half dicht en krijgen een levenloze uitdrukking. Hij is dood of bewusteloos... ik hoop het laatste.
Beurtelings komen ze in mij. De pijn stopt geen moment en als ik denk dat het niet erger kan worden, draai ik mijn gezicht en kijk eentje recht in zijn ogen aan. Ookal is het donker, ik kan zien dat zijn pupillen vergroot zijn. Hij stinkt naar rook, drank en zweet. Geschrokken stopt hij met neuken en begint verdwaasd te schreeuwen.
“Ze heeft me gezien, ze heeft me gezien!”
Hij gaat boven mijn gezicht staan en neemt een stevige trek van zijn sigaret. In het maanlicht zie ik dat zijn handen trillen. Vleermuizen vliegen van boom naar boom, en nat gras en sperma plakken op mijn gezicht.
“André, gaat het? Ze zegt niets, dat durft ze niet.”
“Die slet gaat praten! Straks herkent ze mijn foto!”
Zonder verder naar zijn maten te luisteren, buigt hij zich over mijn gezicht. Hij trekt mijn rechteroog wijdopen en houdt de peuk er boven.
“Je houdt je bek!”
“Niet doen, niet doen! Alsjeblieft, ik zweer het je, ik zeg echt niets!”
Een brandend gevoel komt in mijn oog. Het brandt, het brandt verschrikkelijk erg. Wilder en wilder probeer ik me los te rukken, maar het gaat niet! Aan mijn linkervoet, rechtervoet, linker- en rechterarm zit een van zijn maten die me vasthoudt! Zelfs schudden met mijn hoofd lukt niet...
Met links kijk ik hem verschrikt aan. alle spieren in mijn lichaam spannen zich en nóg wanhopiger probeer ik los te komen. Ik schreeuw uit alle macht om hulp, maar niemand hoort me. Hij opent mijn linkeroog en drukt daar een nieuwe peuk in uit. Alles wordt donker...
In het ziekenhuis word ik wakker.”

... sprakeloos...

Wat zielig! Niet leuk... wel mooi geschreven, maar geen leuk verhaal... 't loopt niet goed af...

[Vlooienband]

Hij's nu herschreven, een paar dingen zijn veranderd. De verkrachtingsscène is anders, duidelijker.
Ook is Alex aan interne bloedingen gestorven, in plaats van een coma die op zich liet wachten.

Krummeltje, dank je.

[Quiana]

Kreeg gewoon de rillingen toen ik dit las.

Vond het alleen een beetje onduidelijk als
er van schrijfster gewisseld wordt.
Heb het wel een beetje snel gelezen, zal daar wel aan liggen..

Er is iets misgegaan met de [i]?

Heftig.

Het is te groot om in te gaan op spelfouten of kromme zinnen, dus dat doe ik niet. Ze maken bovendien een wezenlijk deel uit van het verhaal en geven aan wanneer je van verteller wisselt.

Wat me daarbij opviel was dat Lis na de verkrachting meer schreef zoals haar oudere zus. Deed je dat expres, als een soort van walgelijke parodie van het 'volwassen worden' van een meisje dat naar bed gaat? In dat geval zou ik de stijl in het laatste stuk nog soberder maken in contrast met het eerste. Dat is trouwens wel goed, als je dat doet, denk ik.

Misschien heb ik te snel gelezen, maar het plan van de twee zussen was me niet echt duidelijk. Ze zouden niet naar Mad Sin gaan, en later opeens wel. Was het plan veranderd? Of las ik verkeerd?

Wat ik wel goed of boeiend vond, was dat je me raakte. in het begin vond ik Lis een vervelend pestkind en had ik een rothekel aan haar. Later, toen ze zo verkracht werd (goed beschreven, overigens!) voelde ik mezelf bijna ook schuldig. Dat is knap gedaan.

Kijk trouwens wel uit dat je er niet teveel op hamert dat het gewone studenten zijn, en geen Hell's Angels typen. Komt op mij over alsof je een belegen vooroordeel probeert te ontkrachten, terwijl dat helemaal niet nodig is.
Iedereen weet immers dat studenten kwaadaardig zijn en stuk voor stuk afgemaakt moeten worden.

Sterk verhaal.

LUH-3417

[maarte]

goed zeg! erg sterruk geschreven

[Vlooienband]

Bedankt voor jullie commentaar, ik heb er veel aan.

De twee zussen zouden op station Utrecht uit elkaar gaan, Lis zou gewoon richting Amsterdam gaan, samen met Sander, die op station Utrecht stond te wachten.
Louise zou met haar vrienden, die op station Utrecht stonden te wachten, naar Mad sin gaan. Na mad sin zouden Louise en Lis elkaar op station Utrecht weer zien en met z'n tweeën naar huis gaan.

Ik heb nu twee grotere stukken veranderd, ook heb ik de nadruk op het studentikoze type van de verkrachters weggehaald.
Ook heb ik er wat kleine spelfoutjes uitgehaald, maar ongetwijfeld dat er nog wat inzitten. Later haal ik die er uit.


Veranderd:

Louise is verkracht, in elkaar geslagen en tijdens de aanval is ze met een voorwerp in haar ogen geraakt. Niemand weet wat het was. Alex probeerde de mensen tegen te houden, maar nee. Het lukte niet. Hij bleef één dag wakker. In die dag probeerde hij alles zo goed en kwaad als het ging te vertellen. Daarna verloor hij het bewustzijn... meteen werd hij naar de operatiekamer gebracht en gingen de artsen opereren. Twee uur later kwamen ze verslagen naar buiten...
“Door interne bloedingen is hij overleden. Het spijt ons, we hebben er alles aan gedaan om hem te redden, maar het lukte niet.”
Hij vertelde veel... dat hij Louise probeerde te beschermen toen ze werden aangevallen. Ze gingen even een luchtje scheppen en ineens werd Louise meesleurd door een manop een motor. Het waren van die types waar je het helemaal niet van zou verwachten, niet het standaard vieze, oude mannetje, zei Alex nog...
Hij rende achter hen aan en schreeuwde dat ze los gelaten moest worden. Ineens viel ze met een doffe klap op de grond. De mannen begonnen op haar in te trappen en hij rende steeds harder naar haar toe. Eentje tilde haar op en begon haar te betasten... Alex pakte een balk en sloeg diegene bewusteloos. Hij wilde met Louise wegrennen, maar dat lukte niet. Ze sloegen hem in elkaar en hij kon niets anders doen dan toekijken hoe zij verkracht werd. Voordat hij het bewustzijn verloor, hoorde hij haar nog schreeuwen.
Dat was het... sindsdien heeft Louise niet meer gepraat... tegen niemand niet. Bij Alex’ graf... bij zijn begrafenis huilde ze met alleen tranen. Geluidsloos.
Sorry Louise, sorry! Ik bedoelde het echt niet zo, ik heb dit niet gewild. Het spijt me zo vreselijk erg! Het is laat, midden in de nacht. Het is nu... vier uur. Louise?



“We wanna thank you all for being such a great audience”


Dat zei hij nog. De zanger van Mad Sin. Alex en ik hadden het heel leuk. We hebben plezier gehad. Hij heeft me ook gekust. Wij hebben ekust en afgesproken naar de bioscoop te gaan. Ook zei hij... de woorden.
“Ik hou van je.”
Dat zei hij Lis, dat zei hij! Alex is mijn vriendje! ... hij was mijn vriendje. Nu is hij... nu is ‘ie dood.
Het eerste deel van concert was echt geweldig, heel duchtig allemaal. Rock on... Alex en ik hebben samen geheadbanged en zijn samen in de pit gegaan.
Lis, ik hou van je. Ik neem je niets kwalijk.
Er gebeurden dingen die ik niet leuk vond.
Nu is het hier donker, duister. Wie of wat achter me staat, kan ik niet zien of merken. Dat is eng. Ik ben de hele tijd bang. Straks staat er weer zo’n griezel achter me en die wil dan... slechte dingen doen. Dan sleurt hij me mee en raken er weer mensen gewond! Ik haat het zo erg, ik haat het! Ik... ik haat hen. Ik was... nog voordat het gebeurde, voelde ik me helemaal geweldig. We hadden het zo fijn, ik voelde dat Alex van me hield, echt... liefde... nu mis ik iets heel erg. Het gevoel van Alex’ aanwezigheid is weg. En ik hou nog steeds van hem!
Het is gewoon leeg, helemaal leeg. Hij is er niet meer en zal ook nooit meer terugkomen. André en die andere klote, klote, kankerlijers leven nog! Waarom zij wel? En waarom... waarom mogen zij nou juist wel nog rondlopen, alles kunnen zien en doen? Waarom voelen zij hier geen pijn? Het doet gewoon nog steeds pijn! Ik kan geen stap zetten zonder me bang te voelen en zonder te voelen waar zij in me zijn geweest! Het is zo vervloekte oneerlijk! Alex en ik zouden naar de bioscoop gaan, alleen wij tweeën. En nu... dat zal nooit gebeuren.

Ik wil niet veel vertellen, maar het is nodig.
We gingen even een luchtje scheppen. Ik had het warm. Het was ook warm. En druk. En... en het optreden was echt overweldigend.
Alex en ik liepen samen van de menigte weg. Hij zag dat ik een beetje bleek was en stelde daarom zelf voor even een luchtje te scheppen. Hand in hand liepen we naar een rustiger plekje. Eerst liep ik voorop, maar hij versnelde zijn pas en kwam dicht bij mij lopen. Vastberaden pakte hij mijn hand vast, waarna ik hem aankeek...

[fucking hero]

mooi verhaal, maar misschien was het beter om het in gewone stijl(niet-dagboek) te schrijven.. :/

[Hawahaai]

Mooi verhaal, al klopt niet alles, zoals bijvoorbeeld:

Het is Alex. Hij is er om me te redden. Ik wil wegrennen, maar iemand grist me bij mijn jack, dat hij me enkele minuten geleden gaf.

--> Het lijkt net alsof die 'iemand' dat jack gaf... Zo zitten er meer van die onduidelijke foutjes in, je snapt ze wel als je goed leest, maar officieel gezien kloppen ze niet.
Wel knap geschreven!

[Aafster]

Wat verschrikkelijk.. wat een gruwelijk einde..

[Twijg]

heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel mooi! Niet mooi, maar gewoon ehm....ja je begrijpt me wel!
ik heb helemaal geen commentaar ofzo, t is gewoon geweldig!

wel , het is inderdaad heel mooi beschreven , ik vond het ook wel klcuhig alles vanuuit de large , kmoest eraan denken , telekens als ik het las (heb er zelf ook spullen uit)
het iss mooi , man man , wat erg

Ik vind het echt heel goed geschreven. Erg mooi

[Angel Of Faith]

Prachtig gewoon en in die dagboek-vorm vind ik het gewoonweg nog mooier dan een gewoon verhaal

[Fantôme]

hmm, mooi geschreven.

maar als je het niet erg vind lees ik niet verder..

[Gwinnie]

*speechless*

geweldig.... echt geweldig..

[oeski]

Wauw... Echt aangrijpend...
Heel mooi verwoord.

[coecie]

wat een vreselijk verhaal...
wel goed geschreven maar ik voel me er helemaal naar van

[Nothing]

Vreselijk, maar mooi verhaal!!

Echt goed geschreven!!

Ik heb je verhaal nu al zo'n vijf keer gelezen, maar keer op keer blijft dat einde me shockeren. Die verkrachtingsscène... echt gruwelijk goed gewoon, zo realistisch dat ik me bijna begin af te vragen of je het zelf niet meegemaakt hebt.

[Woodstock]

wat zou je denken om hier een gewoonte van te maken? meld je aan op www.deviantart.com
dan moet je alleen wel int engels schrijven... maar dat kun je vast wel

[Woodstock]

hoe kun je zo iets bedenken? brandende peuken in ogen... daar werd ik woest van toen ik dat las. je schrijft goed. je schrijft echt goed.

[Vlooienband]

Ik geloof dat ik niet zo goed in het Engels kan schrijven. Dat klinkt te Nederlands, geloof ik. er staat hier ook nog een engels stuk van me op.

Hoe ik het bedenk? Geen idee, ik doe mijn ogen gewoon dicht en stel het me voor.

[Vlooienband]

Engels stuk.

[Kaas]

gaat het nog verder?
ik hoop het, vind het een mooi verhaal
xxx kase

[Thomas]

Ben benieuwd naar het vervolg.

[Vlooienband]

Eh... d'r is helemaal geen vervolg. Haar vriendje is dood, zij is blind en droevig, zus heeft schuldgevoel. Da's redelijk af, mijns inziens.

[machtigespa]

en jij bent 10?

vul een normale leeftijd in, of niks! dank u

maare ontopic. mooi verhaal.

[Ieke]

Heerlijk.

Wat maakt die leeftijd nu uit? Jij hebt er helemaal niets staan.

[Vlooienband]

machtigespa schreef op 28-06-2003 @ 18:40:
en jij bent 10?

vul een normale leeftijd in, of niks! dank u

maare ontopic. mooi verhaal.

Ja, ik ben tien. Heb je problemen met mij, zijnde een tienjarige forumbaas?

[Little Phoebe]

je schrijft verrukkelijk!!!! egt, ik leefde helemaal mee! je moet vaker dat soort dingen schrijven. Vooral de beschrijving van de verkrachting vond ik erg goed!
Way to go!