[verhaal]Moord-dagen

[Sketch]

Die arme, arme oudjes...

Volgens mij is het continu ipv continue

[Changshan]

Yup, continue is Engels. Maar voor de rest echt geniaal!
Je kunt je zo goed vereenzelvigen met de hoofdpersoon, die langzaam bezeten raakt; het is gewoon eng!

[Zut Alors!]

Ik schrijf uit eigen ervaring

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 28-03-2005 @ 12:53 :


@Vogelvrij: nooit iets over dit wapen gehad bij geschiedenis? Zal ook wel niet, maar ik vind dat ze het in het lespakket op moeten nemen. Hoewel wapens natuurlijk niet goed zijn (ach, de hele geschiedenis staat of valt bij oorlogen) is dit stukje metaal toch wel heel belangrijk geweest voor de geschiedenis. Het wilde westen is sowieso .

Nee sorry, wij leren enkel over Lancashire en Vietnam, saai hè?

Als het goed is lag de helft daarvan zelfs nog op de aanrecht

Die zin vind ik een beetje vaag, hoor

Voor de rest is hij

[Changshan]

Zut Alors! schreef op 28-03-2005 @ 17:25 :
Ik schrijf uit eigen ervaring

Toch maar goed dat je niet op de meeting kon komen.

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 28-03-2005 @ 17:49 :

Die zin vind ik een beetje vaag, hoor

Tja, dat komt vast omdat het 'het aanrecht' moet zijn

[Roosje]

Dit moet Mirruh lezen, ze vindt het vast geweldig.

Ik ook.

[Zut Alors!]

De tweede dag

Op het gemeentelijk politiebureau had de zaak van 23 oktober al heel wat stof doen opwaaien. De zaak, die eerst al betiteld was tot “die met die bananenschuimpjes”, was nu al omgedoopt tot de “schuimpjesmoord”. Er zaten inmiddels vijf man op de zaak.
Met een kop dampende koffie in zijn hand werkte inspecteur Vanderbroecke zich door de stapel nieuw gevonden informatie. Er zat heel wat interessants tussen. Allereerst was er een mededeling dat de vingerafdrukken, die in de auto waren gevonden, niet van het slachtoffer waren. Ze waren ook niet in het bestand terug te vinden. Vanderbroecke had hier al min of meer rekening mee gehouden. Wat hem echter wel deed fronsen, was de nieuwe informatie betreffende. J.A. Brinck.
Het was al heel snel duidelijk dat de auto in kwestie niet van het slachtoffer was geweest, tenminste, dat was opgemaakt uit het kentekenbewijs. Van de eigenaar, J.A., was echter ook geen spoor te vinden. De nota die hij nu in handen had, was er duidelijk over.
“Jaqueline zit volgens visum-informatie van de gemeente sinds 14 september j.l. in Minsk voor stichting jeugdhulp. Het is nog niet gelukt contact met haar te leggen.”
Hij pakte zijn dossier erbij en bladerde door de losse velletjes uit de map. Ze hadden nog geen link gelegd tussen de twee personen, maar het was duidelijk dat J.A. als dader kon worden afgeschreven. Vraag was dus: wie was wel de bestuurder van dit voertuig?
Vanderbroecke dook weer in de stapel aantekeningen.Er zaten nog drie, ietwat minder relevante notities tussen. Vanmiddag zou autopsie worden verricht op het slachtoffer en ‘of hij even toestemming wou geven voor een duikteam’. Vaak werd het wapen door de dader in de gracht gemieterd, en in dit geval bleek er daarvan een recht langs de weg te liggen.

De zaak “die met die bananenschuimpjes” was een geval apart geweest. Omstreeks half elf die ochtend was Vanderbroecke op het plaats delict gearriveerd. Het zag er niet bijzonder uit. Een auto - sportief model - tegen een boom. Begrijpelijk, dacht hij. Toen hij echter zag dat er achter het stuur een bejaarde zat, moest hij zijn woorden toch even inslikken. Een van de surveillanten ter plaatse gaf hem verslag van de situatie. Ze hadden haar boodschappen en een rollator in de kofferbak gevonden. Het geheel stak een beetje bizar in elkaar, maar zag er voorlopig nog gewoon uit als een ongeval. De surveillant had er echter zijn twijfels over.
Voor Vanderbroecke, een geoefend inspecteur met een neus voor écht politiewerk, was het echter allemaal kraakhelder. Het was moord, ongetwijfeld.
Tevreden nam Vanderbroecke nog een slok van zijn koffie. Hij had gelijk gekregen.

[I C U]

Hm... Nice, nog steeds. Het leest prettig. Ben benieuwd naar het vervolg!

[Changshan]

Een (soort van) extra hoofdpersoon... dit kan mooi worden.

[Zut Alors!]

Raymond is de hoofdrolspeler(protagonist) van dit verhaal, en de verhaallijn vroeg natuurlijk om een tegenstander(antagonist). (ik ben van plan er nog veel meer structuren in aan te brengen, maar dat is toch nog knap lastig...) Algoed! een vervolg:


Ergens buiten de bebouwde kom, in een greppel langs de kant van de weg, op ongeveer een kilometer van het gemeentelijk politiebureau werd Raymond bezopen wakker. Hij had geslapen, maar zijn spieren waren stijf en zijn kop barstte van de pijn.
‘Nou,’ dacht hij, ‘ik heb in ieder geval een behoorlijke kater.’ Maar hoe hij daar zo terecht was gekomen wist hij niet. Terwijl hij zich op handen en voeten probeerde te krijgen voelde hij iets in zijn rug prikken. Zijn hand gleed naar de tailleband van zijn broek en haalde daar vandaan een revolver tevoorschijn. Langzaam begon toen het een en ander hem weer te dagen. Hij had die nacht nog met het wapen gespeeld, russisch roulette. Hij had niet gewonnen, grapte hij in gedachten.
Het volgende dat hem opviel, was de geur van loodvrije benzine. Hij rook aan zijn handen en vervolgens aan zijn shirt. ‘Mmm..’ dacht hij, maar hij had geen flauw idee waarom.
Even later liep hij in zijn klamme kleren richting het dorp. Ergens leek het hem niet helemaal een verstandige keuze. Ergens was hij ook niet helemaal helder. Hoe dan ook, hij maakte zich er op dit moment weinig zorgen over. Hij stak zijn handen in zijn zakken, en haalde tot zijn verbazing uit een ervan een verfrommeld whiskeylabel tevoorschijn.
‘O ja,’ die had hij ook nog leeggetankt. Dat verklaarde ook die kater. Hij gooide uit het propje in het gras en liep verder, terwijl hij speelde met de muntjes in zijn andere zak. Zo liep hij langzaam maar zeker het dorp binnen.

Ondertussen was het optimisme dat inspecteur Vanderbroecke van die ochtend had, al een beetje weggezakt. Nu hij er over nadacht, zaten ze eigenlijk best wel behoorlijk vast. Ja, ze hadden een naam, en ja, ze hadden ladingen vingerafdrukken. Het probleem was dat ze met geen van beiden een steek verder kwamen. Waarom in godsnaam Minsk?
Misschien moesten ze gewoon maar alvast een kijkje nemen bij haar woning. Zodra ze J.A. dan om toestemming konden vragen, konden ze het altijd nog even dunnetjes over doen. Ja, dat moest hij maar doen. Hij had het gevoel dat ze daar namelijk precies zouden vinden wat hij nodig had. Hij wreef even gefrusteerd over zijn voorhoofd, toen er op zijn deurpost werd geklopt.

[Roosje]

Ja, het is leuk.

[Sketch]

Oehoeh, benieuwd wie er op de deurpost klopt, en wat hij te melden heeft. (ik ga er hier vanuit dat het een hij is, maar het kan n atuurlijk ook een zij zijn)

[Vogelvrij]

Sinds wanneer kloppen mensen eigenlijk op deurposten, in plaats van gewoon op de deur? Maar goed, het is een fijn verhaal, hoor Volgens mij heb ik er nog over gedroomd, maar helemaal zeker weet ik dat niet En je avatar is toepasselijk

De zaak “die met die bananenschuimpjes” was een geval apart geweest

Ik zou de eerste "die" weglaten, maar je hebt er vast weer een reden voor dat je hem hebt gebruikt.

[Sketch]

Vogelvrij schreef op 31-03-2005 @ 16:56 :
Sinds wanneer kloppen mensen eigenlijk op deurposten, in plaats van gewoon op de deur?

Misschien stond de deur open. Die gaan soms heel vervelend resoneren als je er op klopt wanneer ze open staan.

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 31-03-2005 @ 16:56 :
Volgens mij heb ik er nog over gedroomd, maar helemaal zeker weet ik dat niet

Wow! Dat is nog eens een compliment!!!

Ik zou de eerste "die" weglaten, maar je hebt er vast weer een reden voor dat je hem hebt gebruikt.

Tja, ik heb een reden:
De zaak, die eerst al betiteld was tot “die met die bananenschuimpjes”, was nu al omgedoopt tot de “schuimpjesmoord”.

[Sketch]

Net stond er nog een nieuw stukje?!

[Zut Alors!]

“Luitenant, ik heb hier wat voor je.”
Vanderbroecke keek op. Bij de deur van z’n kantoor stond één van de surveillanten, Vanderbroecke kon even niet op zijn naam komen. Zijn blik viel op de uitgeleefde persoon die naast hem stond, in smerige kleren.
“Hij liep mot te zoeken op straat, heeft één van die knullen van Paskers het ziekenhuis in geslagen.”
“En…?” wou Vanderbroecke zeggen. Hij zag niet echt wat hij daarmee te maken had.
Als reactie haalde de agent een plastic zak omhoog, met daarin een revolver. Een Colt Single Action, zag hij.

“Zozo, cowboy,” grapte Vanderbroecke ad rem, “wat waren wij daarmee van plan?”
De slonzige man gaf geen antwoord. Vanderbroecke richtte zich maar weer op de surveillant.
“Heb je ‘m al verhoord?”
De agent schudde zijn hoofd. “Hij heeft een behoorlijke kater. Misschien kan ik zodirect nog even verbaal opmaken.”
“Geef hem ondertussen een stuk zeep en wat schoons om aan te trekken.”
“…en laat even iemand kijken naar die smerige pleister.” plakte hij er achteraan.

Onwillekeurig bewoog de cowboy zijn handen omhoog, richting zijn gezicht. Zijn handen bleven echter haken achter zijn rug, toen de handboeien zich strak trokken. Vanderbroecke zag het, en moest even grinniken.
“Zet ‘m zolang maar even in een cel. Hij mag nog wel effe z’n roes uitslapen.”

Raymond had het gevoel alsof alle radertjes in zijn hoofd waren vastgelopen, alsof er een vuiltje tussen zat. Hij liet zich gewillig meevoeren door de geuniformeerde man. Af en toe echter, viel zijn blik op de holster, en sloegen de radertjes een tandje door. ‘Twee drukknoopjes’ dacht hij, en vervolgens ‘Laat het, Raymond!’
Voor zover hij zich kon bedenken, zat hij al veel te diep in de problemen.
De agent begeleidde hem naar een van de cellen en bracht hem vervolgens een stuk zeep, een vers t-shirt, een blouse en een schone spijkerbroek.
“Ga je effe opfrissen, dan kom ik zometeen even voor je oog.”
Het viel Raymond mee hoe ‘vriendelijk’ de agent hem behandelde.
“Daarna wordt het de hoogste tijd dat wij met elkaar even een hartig woordje gaan wisselen.”
De agent deed hem zijn boeien af en liet hem achter in de cel. Voor hij de deur sloot, liet Raymond zijn ogen toch weer even afdwalen naar zijn holster.

[Sketch]

Die laatste 8 regels stonden er eerst nog niet bij.

Raymond heeft zo te zien een obsessie voor revolvers En een voor drukknoopjes?

[Zut Alors!]

Sketch schreef op 01-04-2005 @ 16:20 :
Net stond er nog een nieuw stukje?!

Die laatste 8 had ik erbij gedaan om het weer goed te maken

[Sketch]

Hehe, ok. ik ben weer gelukkig

Ik zie nu dat het verhaal eigenlijk albest lang is, en het me toch nog heel erg boeit, je hebt een hele fijne schrijfstijl

[Vogelvrij]

Sketch schreef op 01-04-2005 @ 16:27 :

Ik zie nu dat het verhaal eigenlijk albest lang is, en het me toch nog heel erg boeit, je hebt een hele fijne schrijfstijl

Daar ben ik het mee eens

Zodirect heb je ergens staan, in een citaat. Ik vind het sowieso een beetje een vaag woord, maar zeker als je het in een citaat gebruikt. Volgens mij gebruiken mensen dat woord niet in hun dagelijks taalgebruik

[I C U]

Goed! Want more! Fijne schrijfstijl idd.

“…en laat even iemand kijken naar die smerige pleister.” plakte hij er achteraan.

Ik zou kijken na 'pleister' zetten... Vind ik persoonlijk iets mooier klinken. Is misschien mierenneukerij, maar toch!

[Roosje]

, je schrijft lekker.

[Zut Alors!]

Tactische zet, je hoofdpersoon de cel in schrijven. En daar bovenop nog te bedenken dat ze op het punt staan te ontdekken wat hij heeft geflikt. Erg leuk natuurlijk, alleen... hoe krijg je hem er weer uit, uit die cel? Erger nog, hoe krijg je iemand uit een druk bezocht politiebureau, krioelend van agenten? Dilemma, dilemma, dilemma.



Maargoed, ik denk dat ik wat heb bedacht, alleen wil ik dus bij deze illustreren: kijk uit wat je doet als je je gedachten de vrije loop laat!!!

Als het mee zit komt het morgen. Als cadeautje, zegmaar...

[Zut Alors!]

Tadaa! (voorlopig gaat hij nog nergens heen hoor, maar het idee is min of meer rond )

Met het dichtvallen van de deur werd het meteen al een stuk stiller om hem heen. Het voelde vreemd, alsof hij eindelijk weer ruimte kreeg om te denken. Alleen wist Raymond niets om te denken. Hij strekte zijn benen en probeerde zich te concentreren op de gemuffelde geluiden die van achter de deur kwamen. Af en toe kon hij wat woorden of een zinnetje oppikken, maar meer ook niet. Hij zette een paar stappen door zijn cel. Ruim was het niet, hooguit twee bij drie, maar de klakken van zijn hak op de tegels resoneerde fel tegen door de kleine ruimte. Hij schrok ervan. Daarom besloot hij ertoe zijn schoenen maar uit te trekken.

Even later lag Raymond in zijn onderbroek op de brits die in zijn cel stond. Hij had zijn kleren opgevouwen naast het schone goed gelegd en zich daarna met koud water gewassen. Hij had zich er niet frisser op gevoeld, in tegendeel. Hij had zelfs geen zin meer om zich aan te kleden. Hij was gewoon op het bed gaan liggen en deed niks meer. Hij had wel de pleister weggehaald, voorzichtig, omdat er nog allemaal ingedroogd bloed aan zat. Daarna had hij zo goed en kwaad als hij kon de boel schoongemaakt. Waar had hij die wond eigenlijk opgelopen? ‘Was dat niet toen ik op die boom geknald was?’ dacht hij.
Wat dat betreft zat hij toch behoorlijk diep in de stront. Hij had een moord gepleegd en hij zat in de cel. Hij kon geen kant meer op, daar kwam het op neer. Tenminste? Wisten ze eigenlijk wel wie hij was? Wat hij had gedaan? Raymond begon zachtjes te grinniken. Ze hadden helemaal niks! Ze hadden nog geeneens zijn afdrukken genomen! Nu was het zaak dat hij het zover niet zou laten komen. Hij liet zijn hoofd weer in het kussen zakken en richtte zijn blik op het plafond. Achter de deur hoorde hij een stem, die een ander wat vroeg. Of tenminste, hij hoorde een deel van die zin, genoeg om zijn ogen groot te maken van verbazing.
“Zeg, is er … die brand? … bejaarden…?”
Raymond zat meteen rechtop in zijn bed. In een flits was alles bij hem terug gekomen. Alles werd hem duidelijk, één ding voorop gesteld: hij moest hier hoe dan ook weg zien te komen, en snel!

[Sketch]

Hij was die brand vergeten

In een flits was alles bij hem terug gekomen. Alles werd hem duidelijk, één ding voorop gesteld: hij moest hier hoe dan ook weg zien te komen, en snel!

tussen die twee zinnen verachtte ik eigenlijk nog een korte samenvatting van het gebeurde, waar ook de brand van het tehuis werd toegelicht.

Die laatste zin hoeft dan alleen het gedeelte na de puntjes, dat daarvoor is dan niet meer nodig. Ik vind het sowieso geen sterke zin zoals die er nu staat.

[Zut Alors!]

Mmm, tja.. ik denk er even over na. Misschien iets in de trant van "(...) Alles werd hem duidelijk, de wiskey, de lucifers, zijn nachtelijke tripje naar het tankstation, en niet te vergeten die geweldige fik."

Nouja, ik neem 't even mee, voorlopig...

[Sketch]

Zut Alors! schreef op 07-04-2005 @ 16:30 :
Mmm, tja.. ik denk er even over na. Misschien iets in de trant van "(...) Alles werd hem duidelijk, de wiskey, de lucifers, zijn nachtelijke tripje naar het tankstation, en niet te vergeten die geweldige fik."

Nouja, ik neem 't even mee, voorlopig...

Ja, zoiets ja.

Benieuwd hoe je 'm uit de cel krijgt, als je 'm uit de cel haalt.

[I C U]

Nog steeds nice! En idd, ben benieuwd naar de ontsnapping (als die gaat komen...)

[Changshan]

And on it goes...

[Zut Alors!]

Ik moet het nog een beetje uitwerken, maar ik zal hem eruit krijgen, hoedanook. Uiteraard zal het ook niet zonder geweld gepaard gaan, maar om er een sterk verhaal van te maken: Ik laat hem ontsnappen... OP Z'N SOKKEN!!!

[Vogelvrij]

Leuk, ben benieuwd hoe hij ontsnapt en zo

Nog gefeliciteerd trouwens, ik zag gisteren je rode cijfertjes, maar toen gingen internet en mijn lichamelijke gesteldheid moeilijk doen en ging ik maar weer duf op de bank liggen

[Roosje]

Zut Alors! schreef op 07-04-2005 @ 20:57 :

O, en feli. Gisteren zat ik in Trier maar ik ben alweer terug.

[Zut Alors!]

Het moment deed zich aan nog maar vlak nadat hij zijn besluit had genomen. Hij was net gaan zitten om zijn sokken aan te trekken, toen de agent die hem eerder al had binnengebracht, agent Simonez, zijn cel binnenkwam.
“Je sokken?! Meer niet?!”
Raymonds blik was in een keer strak op het holster gericht, maar het was Simonez helemaal niet opgevallen, hij ging gewoon verder.
“Over vijf minuten kom ik terug en ben jij aangekleed, begrepen?!”
Met moeite wist Raymond zijn blik van de holster te trekken. Simonez had zich alweer omgedraaid en stond al op het punt de cel uit te stappen.
“W.w.wacht even..!” stotterde Raymond. Hij moest snel iets zeggen, voor het te laat was.
“Dat –eh- wapen… gebruik je dat vaak?”
Simonez keek hem verbaasd aan, keek toen naar het wapen aan zijn holster, en richtte zijn blik weer op Raymond. Even leek het erop dat hij wat wilde gaan zeggen. Opnieuw richtte hij zijn blik van Raymond op zijn wapen en weer terug. “Zeg…” zei hij, half verbaasd, half verontwaardigd.
“Een Walter, ‘p-vijf’, toch? Schiet hij zwaar?” verbeterde Raymond zichzelf en hij veinsde een geinteresseerde blik.
“Het is inderdaad een best heftig wapen.” had Simonez willen antwoorden.
Raymond was echter al naar voren gedoken. Nog voor Simonez het door had, had hij met beide handen de holster vastgegrepen. Verschrikt probeerde Simonez hem van zich af te duwen, maar deze liet niet los. Wild begon hij uit te halen naar Raymonds gezicht. Hij beukte hem met zijn knie, pakte zijn haren vast… Toen wist Raymond zijn vinger om de trekker te krijgen.

Een luide knal kaatste over de wanden van de cel, en nog geen seconde later plantte de kogel zich in Simonez’ voet. Het leer spleet open onder de klap, en het voelde alsof zijn voet volledig verbrijzelde. Het volgende moment sleurde Raymond hem weer overeind en werd zijn eigen dienstwapen hem tegen zijn slaap geplant.

“Waarom zijn we eigenlijk op pad gestuurd? Ik bedoel, hebben we al iets van haar familie, van haar moeder ofzo?”
“Haar moeder is dood.” antwoordde De Rijke kortaf.
De Rijke was altijd kortaf, zeker als ze ergens mee bezig was, bijvoorbeeld met rijden. Bruijn doorzocht ondertussen het handschoenenvakje op zoek naar een pakje kauwgom. Ze kwamen net bij het huis van J.A. vandaan.
“Verdere familie?”
“Ze komt uit België, volgens mij.”
“Ah.”
Bruijn wist niets meer te zeggen. Er viel ook geen normaal gesprek te voeren met dat vrouwmens, dus waarom nam hij ook de moeite. De hele ochtend ging het al zo. Ze waren bij het huis van het oude vrouwtje geweest, waar hij even zo vriendelijk was geweest de kippen te voeren. Zij had alleen maar minachtend toegekeken.
“Dat van die buurvrouw is trouwens wel nuttig, of niet?”
“Welke buurvrouw?”
“Die van J.A.?”
“Oh, je bedoelt dat van die vriend? Daar kunnen we nou toch niets mee.”
“Hoezo niet? Je weet nooit of het…”
De Rijke onderbrak hem in zijn zin. “Wie zegt dat hij er überhaupt wat mee te maken heeft? Bovendien, wat weten we van hem? Niets! Ze wist niet eens zijn naam!”
Terwijl ze dit zei, keek ze hem even nadringend aan. Daarna richtte ze haar ogen weer op de weg. Ze zag net een leeg parkeervak, vlak voor het bureau.
“Ze zei toch zijn voornaam? Raymond, of Rene? Zoiets?”
Bij het uitstappen deed Bruijn nog een laatste poging, het was meer een soort loze opmerking, toen beiden werden opgeschrikt door een knal. Ze renden beiden het politiebureau binnen.

“Raymond, leg godverdomme dat wapen neer!”
Bruijn en De Rijke kwamen binnenhollen bij het vreemdste tafereel dat beiden ooit moesten hebben meegemaakt. In de deuropening van de ene kant stond een man, in zijn ondergoed, die Simon, agent Simonez, onder schot had. Aan de andere kant stond Vanderbroecke, met om zich heen een aantal andere gewapenden.
“Raymond…!”
“Niks te Raymond! Leg godverdomme zelf neer! Ik waarschuw je niet nog een keer, ik blaas z’n kop eraf! Echt, ik zweer ’t je!!”
Raymond was echt bloednerveus. Hij had dit soort dingen zelfs niet in films gezien, hij verzon het allemaal ter plekke, en de adrenaline gierde door zijn lijf. Hij verwachtte elk moment een kogel in zijn rug, of ergens anders. Voor de zekerheid loste hij nog een schot.
“BLAM!”
Vlak boven de Snor zijn hoofd. Verbroecke liet zijn wapen vallen.
“Schop ze hier naartoe! Schop ze, hier!”
Raymond kreeg vrije doortocht. Hij sleurde Simonez met zich mee richting de deur, naar buiten, en naar de kleine Volkswagen Polo, die vlak voor de deur stond, de portieren nog open.



Okee, het liep wat moeizaam, en dit zal dan ook een van de eerste fragmenten zijn die ik opnieuw ga uitwerken, mocht ik het geheel ooit afronden. Kritiek is dus van harte welkom!!!

[Vogelvrij]

De stukken over Raymond en zijn ontsnapping vind ik geweldig, echt gaaf

Dat andere stuk begrijp ik niet helemaal, wie hebben ze nu geïnterviewd en waarover?

[edit] Vergeet ik zomaar mijn aanmerkingszin

Het leer spleet open onder de klap, en het voelde alsof zijn voet volledig verbrijzelde

Die zin sluit een beetje vreemd aan op de vorige, het is nu net alsof zijn voet van leer is

[Zut Alors!]

Ze kwamen net bij het huis van J.A. vandaan, ik heb het er nu even bij gezet.

Tja, "en nog geen seconde later plantte de kogel zich in Simonez' schoen."?

Ik weet het niet, ik laat 'm even open.

[Roosje]

[Changshan]

Terwijl ze dit zei, keek ze hem even nadringend aan.

Nadringend = doordringend?

Voor de rest wel leuk, alleen kan het inderdaad wat beter worden uitgewerkt, bijvoorbeeld, er begint me nu pas iets te dagen over dat Raymond de auto van een vriendin (J.A. dus), die tijdelijk ergens heen is, heeft geleend... ach, het kan ook aan mijn gemoedstoestand liggen...


Chan

[Vogelvrij]

Changshan schreef op 10-04-2005 @ 15:29 :

Voor de rest wel leuk, alleen kan het inderdaad wat beter worden uitgewerkt, bijvoorbeeld, er begint me nu pas iets te dagen over dat Raymond de auto van een vriendin (J.A. dus), die tijdelijk ergens heen is, heeft geleend... ach, het kan ook aan mijn gemoedstoestand liggen...


Chan

Nee, dat ligt niet aan je gemoedstoestand, bij mij had die gedachte zich nog niet eens ontwikkeld. Maar ja

[I C U]

Ik vind m weer goed! Kan maar weinig oneffenheden ontdekken, maar misschien ligt dat aan het feit dat ik een beetje suffig aan het worden ben...

[Sketch]

Upje, ter herinnering. We missen gewoon nog het leukste stuk van het verhaal, schrijven Zut, schrijven!

[Zut Alors!]

Ekskuses, de afgelopen twee weken zijn erg druk geweest; mede dankzij een pittig (deel)tentamen (dat achteraf reuze meeviel, maar achteraf is...) en een kapotte (ook dat was een inschattingsfout) computer is er niets van gekomen, van het schrijven. Komende week, het lekkere weer en het vondelpark zullen daar verandering in brengen.

denk ik...