Na een plotseling overlijden..

[Quiana]

Miracle schreef op 01-01-2005 @ 22:25 :
Toch geloof ik niet dat hij nooit meer terug komt. Ik mis hem niet direct, als in dat er een schakel mist bij familiebijeenkomsten. Maar ik kan zo zijn stem weer oproepen en allerlei gebeurtenissen met hem herinneren. Hoe kan hij nou nooit meer terug komen, hoe kan het dat er iemand is overleden die nog geen opa is, iemand die nog lang niet klaar was met zijn leven en er gewoon bij hoort. Iemand die er altijd was... Dat gevoel raak ik niet kwijt.

Foto's kijken blijft ontzettend moeilijk. Sommige foto's van hun gezin stralen zoveel geluk uit, dat is erg moeilijk om te zien. Ook blijf ik huilbuien houden. Gewoon als ik alleen ben (alleen thuis, alleen op de fiets in het donker, voor het slapen gaan). Plotseling komt het dan op, maar als ik dan weer onder de mensen ben trekt het weer weg. Als ik lang op mijn tenen heb gelopen, komt het vaak heftig terug in een huilbui. Walgelijk.

Dit is echt ontzettend herkenbaar...

De onwerkelijkheid van de situatie ('hoe kán dit nou waar zijn?!'),
het wel weten (feitelijk) maar niet geloven, erkennen. Dat is ook
iets wat ik voelde/dacht; ik denk dat de échte schok pas (veel)
later kwam dan de mededeling, bij mij.

En foto's kijken, nouja - je roept er toch herinneringen mee op,
het vroeger wat in zo'n schril contrast met het nu staat.. Ik denk
dat het niet meer dan lógisch is dat dat (erg) moeilijk is.

En wat de huilbuien betreft; ik denk dat het absoluut niet
walgelijk oid is, dat het lang op je tenen lopen vaak heftig
terug komt in een huilbui. Zo komt het er wel úit namelijk,
en ook op een 'positieve manier'. (de huilbui an sich zie je
dan wel niet als positief; ik vind het positiever dan andere
dingen!)

Ik ga nu een week weg van huis en dat vind ik weer erg moeilijk. Bang dat ze me hier nodig hebben op momenten dat het niet kan. Moeilijk ook het afscheid van m'n tante,neefje,nichtje. Waarom weet ik niet...

Pas je op dat je geen verantwoordelijkheden op je neemt die
je niet kan (en mi ook niet 'mag'/moet willen) nemen? Jij bent
niet degene die moet zorgen voor.

Als het in jouw macht ligt om er te zijn op de momenten dat het
nodig is - prima, hartstikke fijn en goed ook dát het kan. Maar
ik denk niet dat het correct is om je schuldig te voelen of bang te
zijn om de momenten dat je het níet kan...

Ik hoop dat je een fijne week hebt, tot rust kan komen enz.
Enjoy it!

En liefs. Take care.

[Spacemonkey]

Mijn oma is 2 weken geleden overleden. Dat ligt wel een beetje anders want het was al een bejaarde vrouw.
Ze is al heel vaak ziek geweest, en nu was het toch heel plotseling over.
Op dinsdag morgen werdt er een longontsteking geconstateerd en om 2 uur smiddags was het over.
Ik heb er heel erg meegezeten, en heb het er nog steeds moeilijk mee. Ik weet diep in mijn hart dat het beter is zo, ze mankeerde echt van alles en ik weet niet of ze nog echt een fijn leven had.
Elke zondag ging ik langs, soms herkende ze me niet, dan vroeg ik me af waarom ik nog kwam. De week daarop was ze weer heel helder en hield ze hele verhalen. Dan was ik blij dat ik weer heen gegaan was.
De zondag na haar overlijden, stond ik om 9 uur naast me bed, nog net niet onder de douche. Toen ik dus echt besefte dat ik niet weg hoefde...
Ik zit er het meeste mee dat ze echt geleden heeft. Mijn moeder en mijn tantes waren erbij, en het is echt heel langzaam gegaan.
Ik heb ook echt slapeloze nachten gehad maar het gaat nu al iets beter. Ik kan er allemaal redelijk normaal over praten, maar als ik nu zo voor de comp zit, en alles weer even voor me zie...dan komen de tranen toch weer omhoog.
Toen kwam de week erna ook nog even een super drukke week op school. En ik was echt aan de vakantie toe, even alles tot em door laten dringen...
Maar anyway
Ik wens je veel succes en sterkte in deze moeilijke tijd!

[Miracle]

Thnx beiden.
Ik ben nu even te duf om goed te kunnen reageren.

Miracle schreef op 01-01-2005 @ 22:25 :
Waarom ik dit schrijf weet ik niet. Ik hoop dat iemand het herkent en wat kan vertellen over zijn/haar ervaringen of tips kan geven over hoe nu verder. Het was iig fijn om mijn hart te luchten.

Ik herken het...als je meer wilt weten, dan vraag je het maar op msn oid.

Sterkt iig. En probeer toch ook een klein beetje te genieten van dat weekje weg. Misschien kun je zo nu en dan even bellen of mailen met je tante om te informeren hoe het met haar en de kinderen gaat? (Al zou ik wel proberen dat niet elke dag tig keer te doen.) Maar verder idd wat Quiana zegt, jij bent niet verantwoordelijk voor bepaalde dingen...had ik al eens gezegd, maar nog maar een keer.

[Miracle]

Quiana schreef op 01-01-2005 @ 22:39 :
Dit is echt ontzettend herkenbaar...

De onwerkelijkheid van de situatie ('hoe kán dit nou waar zijn?!'),
het wel weten (feitelijk) maar niet geloven, erkennen. Dat is ook
iets wat ik voelde/dacht; ik denk dat de échte schok pas (veel)
later kwam dan de mededeling, bij mij.

Idd. Alleen, ik zou zo graag weten wanneer dat bij mij komt. Of misschien komt het niet, who knows.
'Vroeger' kon ik beter naar mijn lichaam luisteren. Rust nemen als ik dat nodig had, etc. Nu lukt me dat absoluut niet meer. Die rust komt altijd te laat en ik merk gewoon echt niet dat ik op mijn tenen loop.

En wat de huilbuien betreft; ik denk dat het absoluut niet
walgelijk oid is, dat het lang op je tenen lopen vaak heftig
terug komt in een huilbui. Zo komt het er wel úit namelijk,
en ook op een 'positieve manier'. (de huilbui an sich zie je
dan wel niet als positief; ik vind het positiever dan andere
dingen!)

Het blijft moeilijk om dat zo te zien. Het is wel elke keer een bevestiging van het feit dat het niet goed met me gaat. Ik uit me, ja, maar alsnog alleen in een hoekje.

Pas je op dat je geen verantwoordelijkheden op je neemt die
je niet kan (en mi ook niet 'mag'/moet willen) nemen? Jij bent
niet degene die moet zorgen voor.

Als het in jouw macht ligt om er te zijn op de momenten dat het
nodig is - prima, hartstikke fijn en goed ook dát het kan. Maar
ik denk niet dat het correct is om je schuldig te voelen of bang te
zijn om de momenten dat je het níet kan...

Nee, zo zie ik dat ook absoluut niet. Ik wil gewoon graag bij ze zijn. Op de een of andere manier is de kans iemand te verliezen veel groter geworden voor mijn gevoel. Ook het afscheid met m'n broer was moeilijk.
Ik wil er voor ze zijn, misschien wil ik dat iets te graag, maar ik doe gewoon wat ik kan, zolang ik het zelf nog leuk vind... Zonder dat ik (of iets anders) er teveel onder lijdt.

Ik hoop dat je een fijne week hebt, tot rust kan komen enz.
Enjoy it!

En liefs. Take care.

Ik geloof dat het redelijk gelukt is. Familie is ingewikkeld en elke keer het verhaal van hem vertellen is afschuwelijk.

Bedankt.

[Miracle]

Leonie: ik wil graag je verhaal horen.