Spel - deel II

Mijn kast is niet groot genoeg voor mijn zusje. Althans, dat denkt ze. Mijn zusje heeft namelijk anorexia. Vroeger gingen we vaak samen in mijn kast zitten. Het was ons plekje. Vaak gingen we daarheen om te praten of om gewoon een spelletje te spelen. Toen we wat ouder waren oefenden we op elkaar hoe zoenen ging. Dan zouden we niet voor gek staan als we verkering kregen.
Nu niet meer. Het begon met een simpele weddenschap. Ze had met een vriendin gewed dat ze een week zonder eten kon, maar na die week ging ze gewoon verder. En sindsdien heeft ze niet meer gegeten.

De kast van mijn zus is niet groot genoeg voor mij. Vroeger wel, toen we nog klein waren. Maar nu niet meer. Mijn zus vind het jammer. Ze zegt dat het nog best kan. Maar dat zegt ze alleen maar zodat ze met me kan zoenen. Mijn zus is namelijk lesbisch. Dat vertelde ze vorig jaar. Ze was verliefd op een meisje.
Ik zou het soms ook nog wel willen. Maar het kan nu niet meer. Ik ben te dik geworden. Ze zeggen dat ik moet eten, maar ze zeggen wel meer.

Mijn kast is niet groot genoeg voor mijn zusje. Ze zegt dat ze wel wil, maar dat het niet meer kan. Maar proberen doet ze het niet. Misschien is ze te bang. Bang dat haar droom in duigen valt en dat ze wel past. Dan moet ze namelijk weer eten. En eten is eng.
Mijn zusje is ook eng. Eng dun. Het gaat niet goed met haar. Ik denk dat ze weg gaat. Naar een kliniek of naar de begraafplaats. Alhoewel ik vrees dat haar kist ook niet groot genoeg voor haar zal zijn.

De kast van mijn zus is niet groot genoeg voor mij. Ik ga er soms stiekem nog wel eens kijken. Als mijn zus er niet is. Dan kruip ik er in. De kast is groter geworden. Groot genoeg zodat ik er inpas. Mijn zus weet dit niet. Dat mag ze ook niet weten. Als ik in de kast pas moet ik gaan eten. Maar dat kan niet meer.
Mijn zus maakt zich zorgen. Ik denk dat ik haar niet meer zal zien. Ik heb haar net gedag gezegd. Ik zit nu weer in de kast. Ik ben aan het wachten.

Mijn kast was groot genoeg voor mijn zusje. Mijn zusje is weg.

[Zut Alors!]

leekah schreef op 17-03-2005 @ 22:42 :
*Verhaal*

Wouw...

[Sketch]

leekah schreef op 17-03-2005 @ 22:42 :
knip

*slikt*

[Anki]

Woow..Dit vind ik goed

Nice.

[Saarah]

leekah schreef op 17-03-2005 @ 22:42 :
*Knip*

Ik vind het echt goed!

ik wordt verlegen van al die reacties

leekah schreef op 18-03-2005 @ 12:23 :
ik wordt verlegen van al die reacties

Die tijd kun je beter gebruiken. Bijvoorbeeld door nog meer van die stukken te produceren =D

Grim schreef op 18-03-2005 @ 12:53 :
Die tijd kun je beter gebruiken. Bijvoorbeeld door nog meer van die stukken te produceren =D

ik ben hard bezig

[Vogelvrij]

Sketch schreef op 18-03-2005 @ 11:14 :
*slikt*

*slikt nog een keer*

Blegh, ik ben veel te emotioneel vandaag.
Hij is echt heel goed, Leekah, ga zo door

[Vogelvrij]

Omdat ik had beloofd ook aan dit spel mee te doen en omdat ik me verveel. Dus niet omdat ik inspiratie had:


Mijn kast is niet groot genoeg voor mijn zusje. Nou ja, eigenlijk is het onze kast, want we hebben hem tien jaar samen gedeeld. Maar mijn zusje kocht steeds meer kleren en ik steeds minder, dus op een gegeven moment werd het mijn kast. Mijn zusje kreeg een gloednieuwe Ikea-kast, die ze zelf moest betalen. Vanaf dat moment had ik dus een kast voor mij alleen, maar deze kast was veel te groot voor mij. De weinige kleren die ik koop, komen uit boeken als Neckermann en Otto. Ik houd niet van winkelen. Mijn zusje daarentegen wel, het is haar lust en haar leven. Soms gaat ze met mijn moeder naar de stad, soms met vriendinnen, maar vaak gaat ze ook gewoon alleen.

Ik kom er bijna nooit, omdat ik het doodeng vind. Alleen al het naar de winkel lopen, vind ik niet prettig. Het is altijd zo druk, alle mensen lijken me aan te staren of ze lijken juist dwars door me heen te kijken. Ik loop met korte passen en probeer tegen niemand aan te botsen, maar soms knal ik toch tegen iemand aan. Dat kan ik niet helpen, mijn motoriek is gewoon niet zo best. Ik loop ook vaak tegen deurposten aan, maar daar heeft verder niemand last van. Soms worden de mensen kwaad als ik per ongeluk tegen ze aan bots en dan kan ik wel huilen van schaamte.
Eenmaal in een winkel aangekomen, schieten er vaak een aantal verkoopsters op me af. Ze vragen wat ik wil en dragen mogelijkheden aan, die ik met een kort knikje accepteer. Het eindigt er altijd mee dat ik iets koop wat ik helemaal niet wil hebben, enkel en alleen om die winkel te kunnen uitvluchten. Daarna wil ik altijd zo snel mogelijk weer naar huis.

Ik schrijf dit in mijn kast. Hij is niet groot genoeg voor mijn zusje, maar hij is ruim genoeg voor mij. Nu er bijna geen kleren mee in hangen, kan ik er zelf gewoon in gaan zitten. Met de deur dicht en een zaklamp heb ik dan een prima verstopplaats. Hier is niemand die me stoort, hier is niemand die kwaad op me wordt of tegen me gaat praten. Mijn kast en ik, wij begrijpen elkaar.

Mijn zusje kreeg een gloednieuwe Ikea-kast, die ze zelf moest betalen.

Krijgen --> zelf betalen, dat kan niet echt hè?
Verder !
En Leekah... !

[Cethlion]

Wat (te) lang voor de niet zo bijzondere inhoud denk ik. En een slecht einde. Maar goed.

Mijn kast is niet groot genoeg voor mijn zusje. Tenminste, dat was hij niet toen ze haar vriendje er ooit in had geprobeerd te stoppen. Ik was er niet bij toen het allemaal gebeurde, natuurlijk niet. Ik heb het later uitvoerig van mijn zus gehoord. Ik was toendertijd twaalf jaar, Romy was zestien. Onze ouders waren net vertrokken naar het vliegveld. Ze hadden besloten dat mijn zus oud en ik oud genoeg waren om thuis te blijven terwijl zijzelf en Jochem, ons kleine broertje van zes, op vakantie gingen. Vlak na hun vertrek lag ik lui op mijn bed tv te kijken. Ik hoorde gestommel op de trap, wat gegiechel dat alleen van mijn zus kon zijn. Ik fronste toen ik haar met haar vriend Mark half voorover gebogen van het lachen mijn kamer in zag strompelen. Mark ging in een quasi-nonchalante houding tegen de muur hangen. Zo kwam het tenminste bij me over. Romy kwam met haar handen in haar zij voor me staan. ‘Wat moet je?’ mompelde ik nors en probeerde langs haar heen verder tv te kijken. ‘Mark en ik willen alleen zijn,’ was haar antwoord. Ik keek geërgerd op. ‘Jullie kunnen ook op jouw kamer alleen zijn, of beneden.’
‘Jouw bed is groter, rot op. Ga maar beneden tv kijken.’ Ik deed mijn mond open om te protesteren, maar Mark had me al bij mijn armen opgepakt en sleurde me nog net niet maniakaal lachend mijn kamer uit, terwijl ik pogingen deed zijn neus kapot te schoppen.
Hij gooide de deur met een klap dicht. Ik hoorde weer het belachelijke gegiechel van mijn zus, het bed kraakte. Mokkend sjokte ik naar beneden en plofte neer op de bank.
Ik zat nog geen vijf minuten toen ik de auto van pap en mam de oprit op zag rijden. Mijn vader kwam luid mopperend naar binnen gestormd. ‘We zijn halverwege en je broertje besluit doodleuk mee te delen dat hij zijn lievelingsknuffel vergeten is. We kopen wel een andere knuffel voor je, zeggen we. Maar nee, hij begint te krijsen en te huilen en je moeder bezwijkt natuurlijk weer.’ Hij stopte even met praten om een adempauze te nemen. Hij keek vol ergernis naar buiten en zeg een mannenfiets op de stoep geparkeerd staan. Hij keek me verward aan. ‘Van wie is die fiets?’ ‘Oh, van Mark,’ zei ik luchtig. Precies goed. Pap fronste.
‘Mark? Welke Mark? Ik ken helemaal geen...’ Ik frunnikte onschuldig aan het kleurige kleed dat over de rugleuning van de bank lag. ‘De Mark waarmee ze naar mijn kamer is gegaan. Ze zei dat mijn bed nodig had, want die was groter.’ Pap’s ogen leken uit zijn oogkassen te puilen, terwijl zijn gezicht een paar vluchtige seconden rood kleurde. Hij draaide zich abrupt om en liep met ferme passen richting de trap. Ik keek naar een foto van mezelf in een glanzend fotolijstje en grijnsde duivelachtig naar mijn eigen gezicht.
Ondertussen liep mijn vader bonkend de trap op. ‘Romy!’ brulde hij.

Er was weinig meer over van de zojuist nog onoverwinnelijke Mark. Druk mompelend probeerde hij zijn op verschillende plekken neergegooide kledingstukken bij elkaar te zoeken. Hetzelfde gold voor Romy, al leek die daar beter in te slagen.
‘Schiet op!’ siste mijn zus, terwijl ze een een verweerde spijkerbroek richting Mark smeet. Die ving ‘m op en wurmde haastig een been in een broekspijp. Toen bleek dat hij de broek verkeerd om had, probeerde hij die uit te doen en tegelijkertijd om te draaien, terwijl hij onhandig achteruit op één been hinkelde. Hij struikelde over zijn eigen lompe schoenen en viel – nog steeds met zijn rechterbeen half in een broekspijp- met zijn rug tegen de kast aan.
De deurklink ging naar beneden. Er werd mopperend een flinke klap tegen de deur gegeven, toen bleek dat deze op slot zat. ‘Romy? Waarom zit de deur in hemelsnaam op slot?’ klonk het aan de andere kant.
Romy keek naar de kast waarvoor Mark nu liggend op zijn rug nog steeds zijn broek probeerde aan te krijgen slaakte een zucht van verlichting. Pap zou er niet achter hoeven komen. Ze kroop naar Mark toe, om maar geen geluid te maken. Ze gebaarde dat hij in de kast moest kruipen. 'Wat?' fluisterde hij ongelovig. Romy keek hem zodanig dreigend aan dat hij meteen de kast in kroop.
‘Trek je been naar binnen,’ gromde Romy binnensmonds. Ze probeerde wat harder tegen de kastdeur te duwen. ‘Het lukt niet!’ fluisterde Mark hysterisch.
‘Romy! Laat me onmiddelijk binnen!’ Ze zuchtte wanhopig en sprintte naar de deur, om vervolgens de sleutel om te draaien. De deur ging met een zwaai open en pap stormde naar binnen, klaar om Romy te overladen met verwijten over onverantwoordelijkheid. Midden in zijn derde tirade, stopte hij abrupt. Hij staarde naar de kast. Een van de kastdeuren was open. Er hing een behaarde been uit.
Pap liep richting de kast, om zijn taak als vader uit te voeren en de vijand hardhandig uit zijn territorium te verwijderen. ‘Neeeeneenee!’ Romy nam grote passen om haar vader voor te zijn en duwde met volle kracht met haar rug de kastdeur dicht. Er klonk een gesmoorde kreet, gevolgd door jammerlijk gepiep. Ze schopte er nijdig met haar hak tegen en keek pap met een minzame glimlach aan.
‘Romy? Waarom huilt de kast?’ Mijn broertje Jochem had zich inmiddels bij hen gevoegd en keek met grote ogen naar de witte, piepende meubel.
Mijn vader had er genoeg van en duwde Romy opzij, waarna hij woedend de kastdeuren opentrok. Daar lag een zielig hoopje Mark die zijn rechtervoet kermend vasthield.

Romy heeft me nooit verteld wat er verder is gebeurd, ook mijn vader wil niets loslaten. Met Mark is het uit, ze heeft een nieuwe vriend. En een grotere kast.

[Cethlion]

Vogelvrij schreef op 18-03-2005 @ 15:39 :

Ik kom er bijna nooit, omdat ik het doodeng vind. Alleen al het naar de winkel lopen, vind ik niet prettig. Het is altijd zo druk, alle mensen lijken me aan te staren of ze lijken juist dwars door me heen te kijken.

Eenmaal in een winkel aangekomen, schieten er vaak een aantal verkoopsters op me af. Ze vragen wat ik wil en dragen mogelijkheden aan, die ik met een kort knikje accepteer. Het eindigt er altijd mee dat ik iets koop wat ik helemaal niet wil hebben, enkel en alleen om die winkel te kunnen uitvluchten. Daarna wil ik altijd zo snel mogelijk weer naar huis.

Mooi stukje, heel herkenbaar

En Leekah: zoals al gezegd, heel mooi. *stil*

‘Mijn kast is niet groot genoeg voor mijn zusje!’ riep Julia. ‘hij moet weg!’ Julia stampte de trap op, verbaasd nagekeken door Robin. Ze gooide haar deur met een knal dicht. Robin zuchtte. Julia was daar erg goed in. De bedoeling was nu dat hij naar haar toeging. Hij moest bevestigen hoe zwaar zij het had en hoe zielig ze was. En vooral hoe ontactvol hij was geweest. Dat hij het nooit meer zou doen en voortaan altijd lief voor haar zou zijn, ook als ze ongesteld was.
Hij aarzelde even, maar ging haar toch maar weer achterna. Hij liep de trap op, zich bij elke tree afvragend of hij zich om zou draaien. Boven aangekomen klopte hij zachtjes op haar deur. Hij deed de deur open en stapte de kamer binnen.
Ze huilde. Julia had nog nooit gehuild. Niet sinds ze elkaar kenden. Niet sinds groep 5. Hij schrok ervan.

‘Juul?’ zei hij, met een vertwijfelde stem: ‘Juul? Wat is er?’

Ze zei niks. Hoe kon ze ook? Haar schouders schokten en de tranen vloeiden over haar wangen. Happend naar adem probeerde ze de controle over zichzelf terug te vinden.

‘Wordt eens rustig Juul, vertel het me.’

En ze begon te vertellen. Eerst nog met een trillend stemmetje. Later steeds zelfverzekerder. Over het monster in de kast. En dat die echt… En dat het donker was… En dat het monster kwam als ze niet…
Ze ratelde door en door. Langzaam werd het verhaal steeds duidelijker. De puzzelstukjes van al die jaren vielen op hun plaats.
Hij sloeg een arm om haar heen en zei met een zachte stem: ‘Kom! We gaan de kast verbranden. Hij is toch veel te klein voor je zusje.’

Edit: even een zinnetje veranderd

Hehe @ Cethlion

[niña]

Mijn kast is niet groot genoeg voor mijn zusje.
Maar ergens is dat wel goed ook. Mijn zusje is namelijk een verstopper. Ze verstopt zich voor het leven. Daarom heeft ze geen kasten in haar kamer maar rekken, waar ze dan onder gaat liggen om zich te verstoppen.
Wij zeggen dat ze moet stoppen met verstoppen, dat het leven wacht, maar mijn zusje schudt nee en schuift onder haar kledingrek of bed.
Wij trekken haar onder haar bed of kledingrek vandaan, en ze begint te bijten en te krabben.
Misschien moeten we eens vragen waar ze zich voor verstopt.


Ach ja, ik had beter me bij mijn artikel kunnen houden maar vind het spelgegeven zo leuk..

[Cethlion]

niña schreef op 19-03-2005 @ 19:28 :
*verhaaltje*

Opzich een grappig stukje, al krijg ik de indruk dat je heel abrupt gestopt bent. Het is voor mijn gevoel nog niet helemaal 'af'. Maar dat kan ook heel erg aan mij liggen.

Cethlion schreef op 19-03-2005 @ 21:12 :
Opzich een grappig stukje, al krijg ik de indruk dat je heel abrupt gestopt bent. Het is voor mijn gevoel nog niet helemaal 'af'. Maar dat kan ook heel erg aan mij liggen.

Is niet zo.

[Roosje]

Kunnen we niet beter een titel per pagina doen, dat is veel simpeler. Zo moet je steeds gaan tellen.

Roosieh schreef op 20-03-2005 @ 19:27 :
Kunnen we niet beter een titel per pagina doen, dat is veel simpeler. Zo moet je steeds gaan tellen.

Geen probleem

[niña]

Roosieh schreef op 20-03-2005 @ 18:27 :
Kunnen we niet beter een titel per pagina doen, dat is veel simpeler. Zo moet je steeds gaan tellen.

En ook wel vlotter. Maar is het dan tegen te houden dat er dan een titel van 'de vorige pagina' op de nieuwste staat?

niña schreef op 20-03-2005 @ 21:14 :
En ook wel vlotter. Maar is het dan tegen te houden dat er dan een titel van 'de vorige pagina' op de nieuwste staat?

Nee.

[Cethlion]

niña schreef op 20-03-2005 @ 21:14 :
En ook wel vlotter. Maar is het dan tegen te houden dat er dan een titel van 'de vorige pagina' op de nieuwste staat?

Dat is inderdaad moeilijk te voorkomen, maar zo erg is dat toch niet?
Het is een goed idee . Nu kunnen er ook meer verschillende verhalen komen en zit je niet vast aan een getal.

Cethlion schreef op 20-03-2005 @ 23:35 :
Dat is inderdaad moeilijk te voorkomen, maar zo erg is dat toch niet?
Het is een goed idee . Nu kunnen er ook meer verschillende verhalen komen en zit je niet vast aan een getal.

ja precies, je kan natuurlijk ook nog gaan nummeren(dat iedereen een nummer voor zijn/haar verhaal zet...)

leekah schreef op 21-03-2005 @ 00:06 :
ja precies, je kan natuurlijk ook nog gaan nummeren(dat iedereen een nummer voor zijn/haar verhaal zet...)

Voor deze titel is mijn inspiratie in ieder geval al keihard op.

Grim schreef op 21-03-2005 @ 09:38 :
Voor deze titel is mijn inspiratie in ieder geval al keihard op.

verzin de volgende beginzin zou ik zeggen

[Sketch]

Grim schreef op 21-03-2005 @ 09:38 :
Voor deze titel is mijn inspiratie in ieder geval al keihard op.

Het ging toch om beginzinnen?

[Vogelvrij]

Sketch schreef op 21-03-2005 @ 11:39 :
Het ging toch om beginzinnen?

Beginzin, titel, allemaal ongeveer hetzelfde, toch?

Ik heb al met veel moeite hierover een verhaaltje geschreven (bedankt voor de positieve reacties), dus ik weet ook niets meer

[Sketch]

Nou, laat Arthur dan maar een nieuwe openingszin bedenken, aangezien hij zo'n de spelleider is.

Sketch schreef op 21-03-2005 @ 11:39 :
Het ging toch om beginzinnen?

Ik maak daar geen onderscheid in in dit verband, omdat ik vanuit beide een verhaal moet schrijven. De beginzin fungeert nu als titel voor mij.

Mag ik, mag ik?

Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker.

Mijn verhaal volgt snel.

[Vogelvrij]

Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Het kan ook zijn dat het een jaar eerder of later was, want er is niemand die dat kan navertellen. Er woonde maar één man op de heuvel en hij is inmiddels overleden. Zodra vogels en schapen kunnen praten, zullen we weten wanneer en wat er precies gebeurde, maar tot die tijd is het een groot mysterie. Het enige wat zeker is, is dat het ongeveer vijf jaar geleden gebeurde.


Wat moet je nu met zo'n beginzin?

[Sketch]

Vogelvrij schreef op 21-03-2005 @ 16:11 :

Wat moet je nu met zo'n titel?

beginzin...

En het is een hele goede beginzin. Ik heb nu toch al zo'n 300 woorden geschreven.

[Sketch]

Ja, mijn verhaaltje is af.


Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Het zou best eens 4 jaar geleden kunnen zijn, of misschien 6. Als mijn geheugen me echt in de steek laat, zou het zelfs 3 of 7 jaar geleden kunnen zijn, wie zal het zeggen. In ieder geval is het niet meer dan 8 jaar geleden gebeurd, en niet minder dan 2. Hoe het ook zij, het is gebeurd, dat is zeker.

Ik herinner me het als was het de dag van gister. Wat me toen overkwam, heeft de rest van mijn verdere leven beïnvloed. En niet alleen het mijne, ook dat van alle mensen waar ik sindsdien iets mee te maken heb gehad. Ja, zelfs die ene persoon die ik vorige week zag zitten in de bus, en waarvan ik verder niets weet, zelfs geen naam, zelfs hij ondervindt de gevolgen van wat er die dag is gebeurd. En ook iedereen, die ik nog zal ontmoeten, zal moeten lijden door deze ene, ingrijpende gebeurtenis.

Die ochtend, toen ik wakker werd, had ik geen idee wat me zou overkomen, jong als ik was. Hoewel ik, als ik de tijd had genomen en erbij had stilgestaan wat voor dag het was, ik het wel had kunnen vermoeden, had moeten vermoeden. Zelfs de buren, twee oude mensjes, hadden het kunnen voelen komen. Maar ik, ik was blind voor de voortekenen, geobsedeerd door de andere belangrijke gebeurtenis die dag, hoe nietig die ook was in vergelijking met wat er uiteindelijk met me gebeurde. Ik was verblind door de glinstering, de opwinding, het gevoel van euforie, dat zich door mijn lichaam verspreid had nog voor ik goed en wel wakker was. Maar toch, ik had het kunnen weten, moeten weten. Ik wist het niet.

Nee, ik wist het niet. Als ik het had geweten, toen, vijf jaar geleden, dan was dit niet gebeurd. En al het leed en de pijn die het heeft veroorzaakt, had ik kunnen verhinderen, als ik maar had opgelet, de signalen had opgevangen, als ik ook maar een blik naar buiten had geworpen voor ik me naar beneden haastte. Het had kunnen worden voorkomen. Nu niet meer.

Maar mijn fout zal niet voor niets zijn. Naast al het kwade dat het heeft veroorzaakt, zal het voortaan het goede dienen, als waarschuwing. Want het is nog niet te laat, ik ben gedoemd, maar jij, ja jij, jij kunt jezelf nog redden. Luister naar mijn raad, mijn laatste woorden, en red jezelf. Negeer nooit, nooit de tekens die ze je geven, de voortekenen, zoals ik deed. Maar luister naar ze, als ze je waarschuwen, en vlucht, nu het nog kan.

[Saarah]

Heb er ook één geschreven


Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Niemand wist immers juist wanneer die verderfelijke baby, door zijn adoptieouders en tevens mijn ouders Tobias genoemd, ter wereld gekomen was. Ook ik niet. Ik wist alleen dat hij dood moest, en liefst zo snel mogelijk. Dat wist ik al vanaf het moment dat hij bij ons kwam wonen.
Hij was lelijk, hoewel hij er hetzelfde uitzag als een Belgische baby. Hij kwam uit Frankrijk, dus het was me een raadsel waarom ze geen adoptieouders zochten in zijn eigen land. Misschien begrepen ze daar wél dat hij een verderfelijk kind was, en hier niet.
Hij was vervelend, hield me hele nachten lang wakker met zijn gehuil en stoorde me overdag als ik me over mijn huiswerk boog.
Opeens was ik mijn computerkamer kwijt “dat wordt de babykamer!” en moest de computer dus maar bij op m’n kamertje gepropt worden.
Opeens moest ik, als jòngen dan nog, babysitten. “We moeten even weg, Jonas, let jij even op Tobias? We zijn binnen een half uurtje terug!”
Opeens mocht ik geen luide muziek meer spelen op mijn kamer. “Jonas, Tobias slaapt!”
Opeens had niemand meer aandacht voor mìj. “Oooh wat een schatje! Kielekiele Tobiasje!”
Zo waren er nog vele redenen te bedenken waarom Tobias weg moest, en nog het liefste dood. Dat begreep ik al van het eerste moment dat ik hem zag hoor, maar ik had nog nooit de kans gehad hem ook maar één haar te krenken.
Tot die ene dag. Die ene, hemelse dag…
Het rotjong was ondertussen dus al ongeveer vijf jaar oud, en actiever dan ooit. Hij had de hatelijke gewoonte mij “Joooonie!” te noemen, durfde me zelfs met die belachelijke naam te benoemen in het bijzijn van m’n vrienden. Zo ook die ene dag, toen ik op de sofa naar de tv zat te kijken.
“Joooonie! Kom je mee spelen?”
Ik gromde en zakte nog wat dieper weg in de sofa.
“Joooonie?!”
“Jonas, speel toch even met je broer!” klonk mijn moeders stem van in de keuken.
“Verdomme, mam, ik ben naar The Simpsons aan het kijken!” riep ik geïrriteerd terug.
“Niet vloeken! En dat kan je altijd nog doen! Komaan Jonas, ga een keer met hem naar het speelplein!”
Het speelplein was een pleintje dat bij ons in de buurt lag, zo’n tien minuutjes stappen. Het lag een beetje verscholen en meestal waren er niet veel kinderen. Zeker nu niet, aangezien het zes uur ’s avonds en dus voor veel kinderen etenstijd was. Langs de ene kant van het pleintje lag een bos, de andere kant lag achter een leegstaand huis.
“Oké dan”, zei antwoordde ik schijnbaar lusteloos. Maar vanbinnen was ik heel wat opgewekter.
“Nog snel iets halen op m’n kamer!”
“Bedankt, Jonas”, zei mama tevreden.
Ik liep naar m’n kamer en deed m’n jas aan, trok een lade open en zocht onder een paar stripboeken. Even later vond ik wat ik zocht en liet het scherpe, glimmende mes in de binnenzak van mijn jas glijden. Dit kon nog leuk worden.

[Sketch]

Saarah schreef op 21-03-2005 @ 16:52 :
*knip*

Oeh, je laat veel aan onze fantasie over met je einde.

[Saarah]

Sketch schreef op 21-03-2005 @ 16:58 :
Oeh, je laat veel aan onze fantasie over met je einde.

Is de bedoeling

Trouwens, jij laat ook veel aan onze fantasie over hé

jullie laten allebei veel aan de fantasie over

[Ikkuh1]

Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Het voelde nog steeds vreemd aan om nagekeken te worden op straat, fluitende jongens te horen. "Eej schatje, jouw huis of 't mijne?" Die vraag had ze deze week minstens tien keer gehoord. Was ze echt veranderd dan? Die vraag had ze zichzelf ook al meer dan 10 keer gesteld, vandaag. Wat was het dat ze opeens zoveel aandacht kreeg? Meer dan vijf jaar geleden was het, dat ze opeens niet meer gepest werd, langzaamaan kreeg ze meer en meer telefoontjes en briefjes toegestuurd. Het viel haar wel op dat ze steeds Viona werd genoemd, ze heette gewoon Lies. Ze droeg geen uitdagende kleding, haar haar zat gewoon in een knot en ze had nooit make-up op. Douchen deed ze zelden. Vroeger werd ze vaak getreiterd om haar haar, kleding, gedrag, alles. Waarom was dat veranderd? Ze snapte het niet. Niet dat ze er niet blij mee was, ze voelde zich zelfs vereerd, maar toch zat er een stukje achterdocht in haar.

sorry mensjes, k moet weg, maak t een andere keer wel af

Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Niets was zeker. Zelfs niet wat er nou precies gebeurd was. Was het überhaupt wel gebeurd? Ik kon het niet met zekerheid zeggen. Mijn leven leek wel een illusie. Het was onmogelijk om de waarde en waarheid te achterhalen van de gebeurtenissen die mijn leven zo hadden bepaald.

Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Amara heette ze. Amara, zo was ze genoemd door haar moeder. Haar moeder, die echt wel van haar gehouden had. Amara, oneindig mooi. En dat was ze, oneindig mooi. Niet perfect, maar ze straalde schoonheid uit. Oneindige schoonheid.
Haar moeder had geprobeerd haar te vermoorden. Daar was niks meer van te zien, behalve een litteken bij haar hals. Een groot litteken. En toch had haar moeder van haar gehouden. Als ik er naar vroeg zei ze alleen dat.
Amara was eenzaam. Schoonheid wordt altijd zowel bewondert als bevreesd. Omdat ze zo mooi was durfde niemand bij haar in de buurt te komen. Ik wel, ik durfde naar haar toe te stappen. En te vragen om haar naam.
Amara was haar naam, vertelde ze. En ze vertelde alles. Over haar naam, wiens betekenis haar had veroordeeld tot eenzaamheid. Over haar moeder. Over liefde zonder seks en over seks zonder liefde. Over haar leven.

Amara, een week heb ik haar mogen kennen. Die week was, zoals zo veel weken zijn, een week die voor altijd een stempel op me heeft gedrukt. Maar toch was deze week anders.
De eerste dag trok ze bij mij in. Ze maakte schoon, vertelde dat de douche haar terrein was en besloot dat ik chocola moest kopen. Ik deed wat ze zei.
De tweede dag besloot ze dat ik niet meer mocht gaan werken. Dat ik de hele dag bij haar moest zijn en lieve dingetjes in haar oor moest fluisteren. Ik deed wat ze zei.
De derde dag besloot ze dat ze van me hield. En dat ik ook heel erg veel van haar hield. Ik zweeg.
De vierde dag vond ze een foto. Het was mijn zus, maar zij besloot dat het mijn minnares was. Ik was een eikel, een hufter die haar alleen maar het bed in wilde krijgen. Ik zweeg.
De vijfde dag besloot ze me te vergeven. Ze kon toch niet zonder mij leven. Ze klampte me stevig vast en zei dat ik moest beloven dat ik haar nooit los zou laten. Ik deed wat ze zei
De zesde dag besloot ze dat ze verdrietig was. En dat ik de enige was die haar kon troosten. Ik nam haar in mijn armen en ik zweeg.
De zevende dag pleegde ze zelfmoord.

Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Zeker was, dat ik haar miste. Oneindig miste.

@ikkuh

wanneer maak je het af?

@sketch

mooi maar je maakt me nieuwsgierig

[Saarah]

leekah schreef op 22-03-2005 @ 12:56 :
*Knip*

Mooi..!

[Roosje]

Is dit nu de beginzin van pagina 2?

[Saarah]

Roosieh schreef op 22-03-2005 @ 15:54 :
Is dit nu de beginzin van pagina 2?

Ehm... Ja ofzo?
(Het wordt ingewikkeld )

Saarah schreef op 22-03-2005 @ 15:58 :
Ehm... Ja ofzo?
(Het wordt ingewikkeld )

ik geloof het ook ja of in ieder geval de beginzin van dit moment

[Sketch]

leekah schreef op 22-03-2005 @ 12:58 :
@sketch

mooi maar je maakt me nieuwsgierig

Nieuwsgierigheid is goed. Maar ik heb verder nooit bedacht wat de gebeurtenis eigenlijk is, dus ik kan je niet van je nieuwsgierigheid verlossen.

Jouw verhaal heeft wel een droevig einde hoor. Krijg ik een slecht gevoel bij.

Edit: drie smiley's op gelijke afstand onder elkaar!

Sketch schreef op 22-03-2005 @ 16:21 :

Nieuwsgierigheid is goed. Maar ik heb verder nooit bedacht wat de gebeurtenis eigenlijk is, dus ik kan je niet van je nieuwsgierigheid verlossen.

Jouw verhaal heeft wel een droevig einde hoor. Krijg ik een slecht gevoel bij.

Edit: drie smiley's op gelijke afstand onder elkaar!

nieuwsgierigheid is zeker goed ik ben sinds ik het gelezen heb al aan het bedenken wat de gebeurtenis kan zijn, dus is toch weer bezigheidstherapie ofzo

Ja, ik weet dat het een slecht einde heeft. Ik kreeg bij die beginzin gelijk dit idee in m'n hoofd en dan kan ik wel iets positiefs gaan proberen maar dan wordt het toch niks.

[Cethlion]

‘Het gebeurde zo'n vijf jaar geleden, maar zelfs dat was niet zeker. Niets was meer wat het ooit was geweest, sinds die ene dag des oordeels. Alle vreugde leek gevlucht te zijn naar de diepste en donkerste kerkers, waar het lang vergeten geluid van een schaterlach zachtjes weerkaatste. Zelden kon de zon onze harten nog verwarmen. Eten smaakte niet zoals het ooit had gesmaakt en wijn vloeide niet meer rijkelijk, zelfs de witte rozen die de koninklijke tuinen sierden leken wat van hun gratie verloren te hebben.’

De oude man stopte even met schrijven en hield de in zwarte inkt gedoopte veer bedenkelijk boven het perkament. Hij scheen niet te merken dat de inkt in kleine druppels op het geelbruine papier viel, waardoor er grote vlekken ontstonden. Het leek hem niet te storen. Na een diepe zucht geslaakt te hebben, verschoof hij het inktpotje wat dichter naar hem toe en weerklonk het rustgevende gekras van de veer op het perkament weer door de kamer.

‘Het schrijven van deze geschiedenis valt me zwaar, zowel geestelijk als lichamelijk. Het is een zware last die ik op me heb genomen.Te zwaar, wellicht. Veel kostbaar perkament is verloren gegaan door mijn heimelijk denken. Ik zet mijn gedachten op papier, maar mijn gedachten dwalen af. Ik lijk niet tot de kern te kunnen komen, geen objectieve zinnen te kunnen vormen.
Veel pijn doet het me, de woorden uit mijn hand te laten vloeien en ze voor me te zien waardoor alles zich herhaalt, pijnlijk en luidruchtig dansend voor mijn ogen. Ook dit stuk perkament zal gedoemd zijn om door frustratie in ongelijke stukken te worden gescheurd en in het vuur te belanden.
Mijn handen trillen onophoudelijk, elke beweging is als een gloeiend mes die venijnig langzaam in mijn lichaam dringt, een schrijnende pijn achterlatend.

De koning, mijn heer, is verraden. Na het nieuws gehoord te hebben dat zijn zoon, prins Aéquitas, was gestorven in de strijd, was hij niet meer de fiere en eens zo alerte man van vroeger. Hij werd lusteloos en zwak, een makkelijk prooi. Op een dag was het mis. Hij had gedronken uit een karaf wijn, die achteraf vergiftigd bleek te zijn.
We hadden ons om zijn bed verzameld, zijn drie vertrouwelingen. Tegenover me stond de stalmeester, hij en de koning waren goede vrienden sinds hun jeugd. Aan het voeteneinde stond de druïde, zijn handen op zijn rug. Hij had alles gedaan wat hij kon, maar het was tevergeefs geweest. Ondanks dat was er berusting in zijn ogen.
Mijn heer kneep even in mijn hand, als teken dat het goed was. We keken elkaar aan en wisten dat het zo moest zijn, dat het tijd was.
Tergend langzaam sloot hij zijn ogen. We keken zwijgend toe hoe hij voor een laatste keer zijn longen met lucht vulde. Hij liet het leven los en verdween met zijn laatste adem naar de rustplaats van zijn voorvaderen.
Hij liet een kille stilte achter in ons allen.’

De man stopte met krassen, de veer werd op de tafel gelegd. Hij wierp een laatste, lange blik op het perkament en stond op. Zo snel als zijn zwakke lichaam hem toestond, liep hij naar het haardvuur en gooide het vel er in. Het volgeschreven blad vatte spoedig vlam. Het likkende vuur schroeide letter voor letter de vergetelheid in, terwijl de man ondertussen weer achter de tafel zat. Hij pakte een nieuw vel perkament en begon te schrijven.

erg mooi!

[Cethlion]

@ Sketch:
Maar ik, ik was blind voor de voortekenen, geobsedeerd door de andere belangrijke gebeurtenis die dag, hoe nietig die ook was in vergelijking met wat er uiteindelijk met me gebeurde. Ik was verblind door de glinstering, de opwinding, het gevoel van euforie, dat zich door mijn lichaam verspreid had nog voor ik goed en wel wakker was. Maar toch, ik had het kunnen weten, moeten weten. Ik wist het niet.

Mooi!

@ Saraah: Grappig!

@ Ikkuh1: Inderdaad, wanneer maak je het af? Nieuwsgierigheid.

@ Leekah: Danke. Jouw stukje is ook mooi, apart.