Wanneer je ouders alleen maar negatief over je zijn

[justhanna]

Ik wil hier even op in springen... Want mijn ouders zijn eigenlijk precies hetzelfde... Door een maatschappelijk werkster is nu ook vastgesteld dat ik geestelijk mishandeld ben, gewoon door m'n hele leven die negativiteit aan te moeten horen...
Ik zie dat hier vaak aangeraden wordt om op kamers te gaan. Ik zit zelf ook sinds een half jaar op kamers. En het is echt niet de oplossing. In principe probeer je weg te lopen voor je ouders, maar de enige manier waarop je dat echt kan doen, is door al het contact tussen jou en je ouders te verbreken. Ik merk nu gewoon, dat als ik een keertje thuis kom, dat de negativiteit meteen weer aanwezig is. Ook als ik een keertje bel, of als we een keertje msnen. Het houdt niet op, hoeveel je je best ook doet. Als je echt wil dat het stopt, zal je alle contacten moeten verbreken, en dat is het moeilijkste wat er bestaat...

[muziekvlinder]

Louis Armstrong schreef op 26-01-2006 @ 20:14 :
en geloof me, ik heb een erg goede smaak

whahah
wat belachelijk om zoiets over jezelf te zeggen

[muziekvlinder]

justhanna schreef op 27-01-2006 @ 15:56 :
Ik merk nu gewoon, dat als ik een keertje thuis kom, dat de negativiteit meteen weer aanwezig is. Ook als ik een keertje bel, of als we een keertje msnen. Het houdt niet op, hoeveel je je best ook doet. Als je echt wil dat het stopt, zal je alle contacten moeten verbreken, en dat is het moeilijkste wat er bestaat...

dit is niet voor iedereen zo.
mijn contact met mijn ouders is erdoor verbeterd.
dus generaliseren dat het contact verbreken met je ouders 'de enige optie is' is kutadvies, sorry dat ik het zo verwoord.

voor iedereen is het anders. als je merkt dat je relatie met je ouders nadat je op kamers bent gegaan er inderdaad niet vooruit op is gegaan is de oplossing die jij stelt misschien wel een optie.

[justhanna]

muziekvlinder schreef op 27-01-2006 @ 16:01 :
dit is niet voor iedereen zo.
mijn contact met mijn ouders is erdoor verbeterd.
dus generaliseren dat het contact verbreken met je ouders 'de enige optie is' is kutadvies, sorry dat ik het zo verwoord.

voor iedereen is het anders. als je merkt dat je relatie met je ouders nadat je op kamers bent gegaan er inderdaad niet vooruit op is gegaan is de oplossing die jij stelt misschien wel een optie.

Oke, misschien heb ik het iets te zwart/wit gesteld. Maar iedereen doet alsof op kamers gaan DE oplossing is. En dat is het niet altijd, dat wilde ik ff duidelijk maken.

[Pruttelpot]

Tsu schreef op 12-01-2006 @ 18:21 :

Weet iemand hoe ik hier het beste om mee kan gaan? En hebben andere mensen hier toevallig ook ervaring mee?

Well, bij mij was het iets anders, ik kon het gewoon totaal niet vinden met mn vader. Niet dat we een hekel hadden aan elkaar oid, dat niet, maar constant met elkaar in de clinch liggen zegmaar. Tot aan stoelen gooien aan toe.

Na een paar keer het huis uit te zijn geschopt op jonge leeftijd (14/15) was het een gedoogde oorlog geworden zegmaar. Uiteindelijk liep het weer uit de hand en werd ik op mn 18e weer het huis uit getrapt, vervolgens een turk 100 euro beloofd als ie een kamer voor me zou vinden, paar weken later had ik een kamer en dat was dat.

Nu woon ik al ruim anderhalf jaar op kamers en nog nooit is de relatie met mn ouders zo goed geweest.


Huisdieren zijn overigens een gruwelijke no-no op kamers. Een konijntje kan nog wel, als je een grote kamer en een leuk studentenhuis hebt valt een kat ook nog wel te doen, maar verder houdt het toch echt op bij de welbekende goudvis (of een baardagame). Wat dat betreft heb je een probleem dus, maargoed, wat zijn je prioriteiten...

[Tsu]

Ik wil even zeggen dat niemand meer iets over mijn huisdieren hoeft aan te halen, want die kan ik gewoon ergens anders kwijt.


@ justhanna: Ik vind het contact verbreken wel een beetje te, misschien dat zoiets voor jou helpt als je echt geen andere uitweg meer ziet. Maar ik denk niet dat ik even zo abrupt het contact verbreek. Misschien dat ik wel een tijdje geen contact meer heb, maar om nou te zeggen voorgoed het contact verbreken, gaat me wel een beetje ver.
En nogmaals, zo denk ik erover

[Pruttelpot]

Contact verbreken zal ongetwijfeld niet gebeuren ook, minder contact, het niet constant op elkaars lippen zitten.
Da's de grote bevrijding waar je ongetwijfeld naar opzoek bent.

[Tsu]

Dat denk ik ook, gewoon minder contact en elkaar niet in de weg lopen. Mijn leven en die van mijn ouders (moeder in dit geval dan) verschillen zo erg van elkaar, mijne is stabiel en die van hun niet.

Tsu schreef op 27-01-2006 @ 11:06 :
Maar het probleem is dat ik me niet wil gaan verlagen naar hun niveau. Plus schiet ik er niets mee op als ik zo terug ga doen, dan wordt het meteen een machtstrijd en dat is wel het laatste waar ik behoefte aan heb.
Ik snap wel dat je dit aandraagt, zodat mijn ouders zich voelen zoals ik me voel, maar geloof me... dat zou echt niet helpen.

(en uhhh ja dank je )

misschien ook niet al te letterlijk nemen.

Kijk mijn ma doet dat soort dingen ook wel, zij het in mindere vorm. En ik heb daar wel een bewuste machtstrijd van gemaakt.

Dat leidde tot een stevig gesprek, en nu kunnen we redelijk goed door een deur.

Maar voeg me anders eens toe, anders denk ik dat ik met mijn goed bedoelende tips teveel off topic ga

kijk maar iig heel veel succes