Zijn psychologen onzin?

[Balance]

Kauw schreef op 02-02-2006 @ 20:04 :
juist ja,, maar het lijkt me ook niet fijn: je kent zo iemand helemaal niet je komt dan binnen ergens in z'n praktijk ofzo en dan:

Hoi, wat is je probleem?
Emm...

dat lijkt me toch een beetje droog weet je.

En is het dan met tijd? Zo van, *snif snif huil huil* ja, sorry je tijd is op.
Oh, okee, doei.

Of komt zo iemand bij je thuis?

Ik snap niet echt wat ik me daarbij voor moet stellen.

En oh ja, stel een oudere man heeft een oorlogstrauma, hoe kom je daar dan vanaf? Zoals ik ergens op deze site een zin heb gezien; je kan een kind uit de oorlog halen maar hoe haal je de oorlog uit een kind?

Ja, dat zal dan wel psychologie zijn maar ben je dan jaren tegen zo'n arme man aan het lullen en hopend dat er wat uit komt?
Ik kan me niet voorstellen dat zo iemand wat zegt. Vooral als het zwijgzame mensen zijn bv.

Of heb ik dat mis?!

Groetjess

Kijk, en daarom is psychologie nou een studie van 4 jaar en kan niet zomaar iedereen psycholoog worden.

Ten eerste gaat het helemaal niet zoals jij het zegt. Een psycholoog snapt prima dat iemand niet direct kan vertellen wat hem dwars zit. Je gaat eerst kennis maken en het vertrouwen wordt opgebouwd. Langzaam aan ga je als het goed is dan steeds meer vertellen. Een psycholoog weet trouwens de juiste technieken om iemand meer te laten vertellen. Ik heb zelf ook een practicum gesprekstechnieken gehad en daar zijn dus echt heel veel trucjes voor die je je eigen kan maken als hulpverlener!
Verder kan je iemand met een oorlogstrauma nooit de oorlog doen vergeten. Maar je kan wel zorgen dat iemand het een plekje geeft, dat diegene op een normale manier kan leven zonder dat z'n verleden steeds z'n verdere leven belemmert.
En ja, bij sommige mensen duurt dan inderdaad jaren. Maar wat is daar mis mee? Als het iemand toch helpt..?

[Kauw]

Balance schreef op 02-02-2006 @ 20:21 :
Kijk, en daarom is psychologie nou een studie van 4 jaar en kan niet zomaar iedereen psycholoog worden.

Ten eerste gaat het helemaal niet zoals jij het zegt. Een psycholoog snapt prima dat iemand niet direct kan vertellen wat hem dwars zit. Je gaat eerst kennis maken en het vertrouwen wordt opgebouwd. Langzaam aan ga je als het goed is dan steeds meer vertellen. Een psycholoog weet trouwens de juiste technieken om iemand meer te laten vertellen. Ik heb zelf ook een practicum gesprekstechnieken gehad en daar zijn dus echt heel veel trucjes voor die je je eigen kan maken als hulpverlener!
Verder kan je iemand met een oorlogstrauma nooit de oorlog doen vergeten. Maar je kan wel zorgen dat iemand het een plekje geeft, dat diegene op een normale manier kan leven zonder dat z'n verleden steeds z'n verdere leven belemmert.
En ja, bij sommige mensen duurt dan inderdaad jaren. Maar wat is daar mis mee? Als het iemand toch helpt..?

Is het dan niet een beetje minder om iemand met trucjes uit te horen? Het klinkt zo.. nou ja minder. Trouwens, bij de mysterieuze pianoman werkte het niet .

[Myuki]

Het is geen magie, als de patient niks wil werkt het inderdaad niet. Logisch, uiteindelijk moet je het zelf doen.

Een psycholoog kan je helpen, de weg te vinden.

[light fighter]

Kauw schreef op 02-02-2006 @ 20:27 :
Is het dan niet een beetje minder om iemand met trucjes uit te horen? Het klinkt zo.. nou ja minder. Trouwens, bij de mysterieuze pianoman werkte het niet .

het zijn geen trucjes het zijn gewoon gesprekstechnieken... Die jij ook dagelijks gebruikt alleen een hulpverlener gebruikt ze bewust en dat is geen uithoren hoor. Want als een client niets wil vertellen verteld hij niks..

[Kauw]

light fighter schreef op 02-02-2006 @ 22:09 :
het zijn geen trucjes het zijn gewoon gesprekstechnieken... Die jij ook dagelijks gebruikt alleen een hulpverlener gebruikt ze bewust en dat is geen uithoren hoor. Want als een client niets wil vertellen verteld hij niks..

Ik ben me niet echt van trucjes bewust wat dan, lief kijken ofzo?

[Sinqi]

Kauw schreef op 02-02-2006 @ 20:04 :
juist ja,, maar het lijkt me ook niet fijn: je kent zo iemand helemaal niet je komt dan binnen ergens in z'n praktijk ofzo en dan:

Hoi, wat is je probleem?
Emm...

dat lijkt me toch een beetje droog weet je.

En is het dan met tijd? Zo van, *snif snif huil huil* ja, sorry je tijd is op.
Oh, okee, doei.

Of komt zo iemand bij je thuis?

Ik snap niet echt wat ik me daarbij voor moet stellen.

*knip*

Psychologen zijn geen dokters die je een recept geeft en zegt dat je volgende week weer lang moet komen voor controle.

In 't begin proberen ze er natuurlijk achter te komen wat je klachten zijn, hoeveel je er last van heb, etc. Je kunt niet van ze verwachten dat ze aan je gezicht kunnen zien waar jij allemaal last van hebt. Jij wilt hulp. En dan is 't handig te vertellen waarom je hulp nodig hebt en wat je wilt bereiken. Als je er moeite mee hebt proberen ze je te stimuleren om 't te vertellen.

Ze kunnen niet hele dagen met je praten, ze hebben andere cliënten en een eigen leven. En 't is goed om je problemen een eigen plekje te geven zodat je er niet constant mee zit.

[light fighter]

Kauw schreef op 03-02-2006 @ 22:04 :
Ik ben me niet echt van trucjes bewust wat dan, lief kijken ofzo?

denk zelf maar na.. en ik zei ook al een hulpverlener gebruikt ze bewust...

Sinqi schreef op 03-02-2006 @ 23:22 :
En 't is goed om je problemen een eigen plekje te geven zodat je er niet constant mee zit.

Dat heb ik nou altijd zo'n vage opmerking gevonden. Hoezo een 'plekje geven' het is geen bijzettafeltje. Je haalt alleen maar oude wonden open door alsmaar weer te gaan praten over hoe kut je leven wel niet is en wat mensen je allemaal hebben aangedaan.
Het is ongetwijfeld waar dat over dingen praten oplucht, maar wat is er goed aan om over ieder tegenvallertje uren door te bomen tegen iemand die (wat betreft mijn ervaring) alleen begrijpend knikt en vervolgens iets zegt wat je zelf ook had kunnen bedenken. Het is volgens mij in het grootste deel van de gevallen gewoon 'je hart luchten', neem dan een dagboek ofzo

Disclaimer: ik zeg niet dat dit voor iedereen geldt, en dat ALLE mensen aanstellers zijn. Er zijn ongetwijfeld veel mensen voor wie therapie een uitkomst is. Maar ik denk echt dat VERUIT het grootste deel ronduit gezeik is van mensen die net iets teveel medelijden met zichzelf hebben.