Boulimia & Liefde

[naatje287]

Ik wil weten hoe het verder gaat!!

Ik vind niet dat het te weinig diepgang heeft. Het is juist zo geschreven dat je het makkelijk kunt volgen.

Ik heb wel het idee dat het echt een heel boek zou kunnen worden, klopt dit of is het echt maar een "verhaal".

Bedankt voor alle reacties.
Ik zal proberen om het verhaal wat minder 'standaard' te laten verlopen.
Het is wel mijn bedoeling om een heel boek te scrijven.

Toen Anna de volgende ochtend haar mobieltje weer aanschakelde zag ze dat ze dertig telefoontjes had gemist en vijftien sms'jes. Ze las er twee van (Ik zou morgen mijn gezicht niet op school durven vertonen, bitch! en Wacht maar, morgen staat je een leuke verrassing te wachten als je durft te komen!) en de rest verwijderde ze. Tegen de tijd dat haar moeder om zeven uur op haar deur klopte om haar te wekken, was ze doodsbang om naar school te gaan. Ze trok de dons ver over haar hoofd toen haar moeder binnenkwam.
'Mam,' zei ze hees. 'Ik denk dat je gelijk hebt. Ik voel me niet zo goed.'
'Arme schat,' zei haar moeder, die haar koele hand op haar voorhoofd legde. 'Heb je koorts?'
'Hm-mm,' zei Anna, terwijl ze een lok haar uit haar ogen streek. 'Ik denk 't, mam. Moet ik vandaag naar school?'
'Nee, hoor, je moet gewoon maar eens een dagje uitzieken,' verzuchtte haar moeder vriendelijk. Ze stond op. 'Ik kom je straks wel een glaasje sap brengen, als je wilt. Ik moet wel gaan werken - vind je dat erg?'
Dat lijkt me zelfs beter, dacht Anna wrokkig, maar ze glimlachte fijntjes en zei schor: 'Nee, hoor mam, ik red me wel.'
'Oké, schat,' knikte haar moeder. Ze ging staan en liep naar de deur. Met haar hand op de klink bleef ze staan en draaide zich om. 'O, Anna lieverd, meneer Durio belde gisterenavond. Ik moet vanavond met hem en de directeur gaan praten. Het leek hen het beste als jij er ook bent.'
Anna schrok en voelde het bloed naar haar wangen stijgen. 'Ik voel me niet lekker,' zei ze. 'Ik denk niet...'
'Het duurt maar een uurtje, zei de man,' zei haar moeder sussend. 'En anders moeten we het verzetten, en het lijkt me beter dit zo snel mogelijk uit de weg te krijgen, zodat we verder kunnen gaan met ons gewone, dagelijkse routines, oké?'
Anna liet haar gezicht in haar kussen zakken en trok het laken op tot haar kin. 'Ja, best,' zei ze stuurs.
'Goed,' knikte haar moeder. 'En ik denk trouwens dat dat meisje en haar ouders ook komen.'
Anna bevroor. 'Welk meisje?'
'Het meisje...eh, van je accident.'
Anna liet haar adem trillerig ontsnappen. 'Ja, oké.'
Ze hoorde haar moeder de kamer verlaten en de deur sluiten. Toen veerde ze overeind, en in een wild gebaar van woede pakte ze haar mobieltje van haar nachtkastje en slingerde het door de kamer. Het brak in twee stukken toen het de muur raakte en viel verloren op de grond.

Toen haar moeder even later binnenkwam om te zeggen dat ze ging werken, deed Anna alsof ze sliep. Ze wachtte tot ze de auto beneden hoorde starten, rolde toen uit haar bed en liep naar het raam, waar ze het gordijn een beetje opzij schoof. De kleine groene auto van haar moeder reed de straat uit en pas toen Anna zeker wist dat ze niet terug zou komen, trok ze haar nachtjapon over haar hoofd en haalde een jeans en joggingtrui uit haar kast die ze aantrok.
Ze moest nu een nieuwe gsm hebben, dezelfde liefst, voor haar moeder iets opmerkte. Anna raapte het mobieltje op van de vloer en stak de twee stukken netjes in een zakje in haar lade. Toen trok ze haar portefeuille tevoorschijn en telde haar zakgeld. Zeventig euro. Daar kon ze wel een goedkoop exemplaar mee op de kop tikken.
Toen trok ze haar jas aan en ging naar beneden.

In de winkelstraat hield ze angstvallig de kap van haar joggingtrui op, bang dat iemand die ze kende, of een vriendin van haar moeder haar zou herkennen. Ze merkte dat één of twee mensen haar een beetje raar aankeken, maar ze negeerde het en liep snel door.
In de techniciwinkel vond ze haar eigen mobieltje terug voor zestig euro. Ze kocht het apparaatje en had nog geld genoeg over voor een belkaart ook.
Toen ze het wisselgeld aannam en het verkoopbonnetje, merkte ze dat een oude man achter haar haar strak aanstaarde. Ze werd knalrood en keek de man onderzoekend aan. Ze kende hem niet, en aan zijn strenge blik te zien kende hij haar ook niet.
'Moet jij niet op school zitten, jongedame?'
Jezus, wat een bemoeial. Anna beet op haar lip en glimlachte. 'We hebben een vrije dag, meneer?'
'Is 't een feestdag?'
'Nee, meneer,' zei ze zo vriendelijk mogelijk. 'We hebben een pedagogische studiedag. De leerkrachten vergaderen, weet u wel. De leerlingen krijgen vrij,' voegde ze er lichtelijk brutaal aan toe.
'Ik weet wat een pedagogische studiedag is,' bromde de man.
'Mooi,' glimlachte Anna en ze draaide zich knalrood om voor die man kon vragen op welke school ze zat.
'De jeugd van tegenwoordig,' hoorde ze een oude vrouw tegen haar vriendin mompelen.
Anna haastte zich naar huis. Ze nam de tram en stapte uit in de buurt van haar huis. Ze keek op haar horloge. Het was half één. Tijd zat.
Toen ze op een licht holletje haar straat in liep, zag ze plots een groene auto bij haar huis stoppen. Een kleine, groene auto.
Anna verstijfde.
Het was de auto van haar moeder.

[homehapero]

ik denk dat accident ongeluk moet zijn
en kan ze niet gewoon een nieuwe sim-kaart kopen???
kost niks behalve de belwaarde

[The_kiwii]

homehapero schreef op 21-09-2006 @ 20:55 :
ik denk dat accident ongeluk moet zijn
en kan ze niet gewoon een nieuwe sim-kaart kopen???
kost niks behalve de belwaarde

Als je mobieltje in 2 stukken gebroken is gewoon een nieuwe sim-kaart kopen?!? strange Als mijn moblieltje (of gsm.. hoe je 't wil noemen!) in 2 stukken gebroken is zou ik ook een nieuwe kopen..

Hm, simpel is het iig. Het doet me denken aan dat verhaal van Little Phoebe, over dat meisje in Amerika.

Verder; dit kan echt wel boulimia te zijn. Dat heeft verschillende vormen en hoeft niet per sé zo ongebruikelijk heftig te zijn als (?) zei.

[Ann]

Pas toen Paige zeker wist dat ze niet terug zou komen, trok ze haar nachtjapon over haar hoofd en haalde een jeans en joggingtrui uit haar kast die ze aantrok.

Ligt het nu aan mij of heb je hier een verkeerde naam neer gezet?

MiniTokje schreef op 21-09-2006 @ 22:16 :
Pas toen Paige zeker wist dat ze niet terug zou komen, trok ze haar nachtjapon over haar hoofd en haalde een jeans en joggingtrui uit haar kast die ze aantrok.

Ligt het nu aan mij of heb je hier een verkeerde naam neer gezet?

Oeps inderdaad verkeerde naam. Ik heb het even veranderd. Bedankt MiniTokje

[SiemdeCyper]

Mala schreef op 21-09-2006 @ 22:03 :
Hm, simpel is het iig. Het doet me denken aan dat verhaal van Little Phoebe, over dat meisje in Amerika.

Verder; dit kan echt wel boulimia te zijn. Dat heeft verschillende vormen en hoeft niet per sé zo ongebruikelijk heftig te zijn als (?) zei.

Simoen is de naam

[Roosje]

Ik ben het helemaal eens met Simoen.

[homehapero]

The_kiwii schreef op 21-09-2006 @ 20:59 :
Als je mobieltje in 2 stukken gebroken is gewoon een nieuwe sim-kaart kopen?!? strange Als mijn moblieltje (of gsm.. hoe je 't wil noemen!) in 2 stukken gebroken is zou ik ook een nieuwe kopen..

lol zie ik nu pas, zo onaandachtig leecds ik de tekst

Anna voelde haar hart opspringen en het zweet brak haar uit. Al het bloed steeg naar haar gezicht en ze voelde zich plots misselijk worden. Haar moeder was al thuis. Maar het was - half één, toch? En het was...woensdag.
Op woensdag kwam haar moeder altijd thuis om te lunchen. Helemaal vergeten!
Anna verschool zichzelf achter de haag van het eerste huis aan haar zijde en keek hoe haar moeder uit de auto stapte, samen met de boodschaptassen van de supermarkt. Elke woensdag, na haar werk, sprong ze altijd even in de supermarkt. Haar moeder opende de deur en ging naar binnen.
Anna begon te rennen. Ze had niet echt een plan, maar ze moest ongemerkt in haar kamer raken voor haar moeder er was. Ze bleef bij de voordeur staan en opende hem heel, heel langzaam. Ze hoorde haar moeder rommelen in de keuken en haar naam roepen: 'Anna, ik ben thuis, lieverd!'
Anna durfde bijna niet de ademen. Ze glipte naar binnen en sloot de deur héél, héél zachtjes. Ze moest langs de open deur van de keuken zien te glippen, naar de trap, zonder dat haar moeder haar zou zien.
'Anna,' riep haar moeder weer. 'Anna, lieverd, ik ben het maar.'
Anna hoorde haar de kastdeuren openen om enkele blikken op te bergen, en met de hoop dat het de kasten aan het andere eind van de keuken waren en haar moeder met haar rug naar de deur stond. Met het lawaai van een zuchtje glipte ze langs de keukendeur naar de trap.
Het gerommel in de keuken verstomde. 'Zeg, Anna, is alles in orde? Ben je boven, schat?' riep haar moeder.
Anna liep snel de trap op (godzijdank van het geluiddempend tapijt) en glipte de gang op. Net op tijd. Haar moeder stak haar hoofd om de rand van de keukendeur en keek omhoog naar de trap. 'Anna?' Ze klonk bezorgd. 'Anna?'
Haar voetstappen klonken op de trap.
Anna holde over de overloop naar haar kamer, glipte naar binnen, schopte haar nachtjapon en het zakje met het mobieltje onder haar bed en kroop onder haar dons. Ze sloot haar ogen en trok haar deken op tot aan haar kin, zodat haar moeder de joggingtrui niet zou zien.
Haar moeder kwam de kamer in. 'Anna? Anna, lieverd, waarom zei je nu niets?'
Anna trok haar ogen open met een slaperige blik en deed alsof ze net wakker werd. 'Hm...wat zei je?'
'Sliep je nog, lieverd?' vroeg haar moeder met een lachje. 'Het is kwart voor één, kind.'
'Ik ben nog even op geweest,' zei Anna en ze hoestte. 'Maar ik voelde me niet zo lekker.'
'Kindje toch,' knikte haar moeder vriendelijk. Ze ging op de rand van het bed zitten. 'Maar voel je je nu beter?'
'Gaat wel,' zei Anna schor. Ze werd rood omdat ze zo moest liegen, maar het kon nu eenmaal niet anders.
Haar moeder trok de lakens een beetje naar beneden om haar wang te kunnen strelen. De kap van haar joggingtrui werd zichtbaar. 'Hé! Ben je aangekleed?'
'Ik zei toch dat ik even op was,' loog Anna vlug. Ze glimlachte. 'Ik loop niet graag in pyjama rond.'
'Ok, lieverd. Kom je straks een boterham eten, in de keuken, of zal ik je het op bed brengen?'
'Ik kom wel naar beneden,' zei Anna met een dappere hoofdknik.
Ze wachtte tot haar moeder de kamer had verlaten, en liet haar hoofd met een zucht van opluchting in haar kussen zakken.

[SiemdeCyper]

In het stukje waarbij het meisje, Anne toch?, het mobieltje koopt vind ik het nogal vreemd dat een vreemde man haar aanspreekt, ok het kan gebeuren, maar dat dan een vrouw zegt 'de jeugd van tegenwoordig' vind ik echt nergens op slaan. Hiermee laat je zien dat de ouderen zo onverdraagzaam naar de jeugd toe is, maar als je dat doet moet je ten eerste het niet op zo'n cliché manier doen, ik heb namelijk nog nooit in mijn hele leven iemand dat horen zeggen. Daarbij zeggen ze het ook terwijl er totaal geen aanleiding of rede voor is, dus vind ik het overbodig.

Oke, bedankt Simoen

[Porcelain]

Ik moet zeggen.. ik vind het vrij onrealistisch dat zij haar kamer op kan glippen terwijl haar moeder thuis is. Dat zou mij nooit lukken, maarja, misschien is dat per huis verschillend.

Verder hoop ik dat Anna niet met foute vrienden in aanraking komt omdat ze verliefd op ze is, van school getrapt wordt, aan de drugs of zwanger raakt of iets dergelijks, maar je zegt dat het een verassende wending heeft dus daar wacht ik de hele tijd vol smart op.

[Skyler]

Het leest makkelijk weg, maar er zit niet echt veel diepgang in. Een zondagmiddagromannetje dus. Jammer, er zou veel meer achter dit onderwerp kunnen zitten..

Je zou kunnen proberen wat minder vaak "zei ze, zei Anne" enzo te gebruiken, in de meeste gevallen is het wel duidelijk wie wat zegt. Ook zeg je in het begin vaak mevrouw Vermelden. Dat klinkt erg afstandelijk omdat het wel haar moeder is. later zeg je wel weer haar moeder.


Het leest wel erg fijn, ben ook benieuwd naar het vervolg(:

[flyaway]

Ik kon de spanning wel voelen hoor, toen ze haar moeder zo moest voorliegen

flyaway schreef op 26-09-2006 @ 21:29 :
Ik kon de spanning wel voelen hoor, toen ze haar moeder zo moest voorliegen

Morgen komt er weer een nieuw stuk

Om zes uur vertrokken Anna en haar moeder naar school. Het gebouw lag er vreemd verlaten bij, en ze moesten langs het secretariaat gaan. Rosa en haar ouders twee strakke mensen, heel net en formeel gekleed, waren er al. Meneer Durio en de directeur, meneer Stravant, gaven hen een hand. Anna bloosde een beetje.
Toen haar blik naar Rosa dwaalde, trok Rosa uitdagend een mooi gevormde wenkbrauw op. Haar lip was gescheurd en de huid rond haar neus was een beetje rood.
'Volgt u mij,' zei meneer Stravant.
Hij nam ze mee naar zijn kantoor waar ze allemaal gingen zitten, Rosa en haar ouders en Anna en haar moeder aan één kant van het bureau, en meneer Durio en meneer Stravant aan de andere kant.
'We weten allemaal waarom we hier zijn,' begon meneer Durio met een ietwat kille blik op Anna. 'Anna, wil jij 't soms zeggen?'
Anna werd knalrood en keek naar haar nagelriemen. Ze mompelde iets ontwijkend.
'Anna viel mij aan,' zei Rosa bijdehand.
Haar moeder glimlachte, maar boog zich naar haar dochter en zei vriendelijk: 'Laat mama en papa praten, lieverd.'
'Had je daar een reden toe, Anna?' vroeg meneer Stravant ernstig.
Anna staarde naar Rosa. Het meisje keek haar uitdagend aan, alsof ze zei: 'Zeg het maar, lafaard. Maar ik beloof je, wij maken je leven zuur. Héél zuur.'
'Ik had niet echt...ik weet niet,' stamelde Anna.
Meneer Stravant trok zijn grijze wenkbrauwen op. 'Je had er geen reden toe?'
'Dat zei ze ook tegen mij,' zei meneer Durio met een smal lachje.
'Ja, zeg, wacht even,' zei Anna's moeder verontwaardigd. 'Denken jullie dat mijn dochter zomaar mensen aanvalt?'
'Geen idee,' zei meneer Stravant kalm. 'Wij wachten gewoon tot Anna ons meer vertelt.'
'Anna!' zei mevrouw Vermelden, die zich niet-begrijpend naar haar hevig blozende dochter keerde. 'Vertel het hun. Vertel hun wat je mij in de auto hebt vertelt?'
Anna voelde haar hart wild klopppen. Als ze terug kwam naar school, zouden Rosa en haar vriendinnen haar het leven zuur maken. Als ze nu de waarheid vertelde over Rosa, dan...dan wist ze niet wat er zou gebeuren, maar het zou niet goed zijn.
'Anna!' zei haar moeder, die nu ronduit kwaad was. 'Wat jij me hebt verteld - was dat waar?'
Anna ging rechtop zitten. 'Nee,' loog ze met een stalen gezicht. 'Ik loog, mama. Het spijt me. Ik wist niet wat ik moest zeggen.'
Meneer Durio kuchte triomfantelijk en Rosa ging aandachtig overeind zitten.
'Wel, wat is dan de reden?' stamelde mevrouw Vermelden, lijkbleek van ingehouden woede.
'Er was geen reden,' zei Anna. Ze hapte naar adem en zei: 'Ze werkte gewoon op mijn zenuwen.'
'Dat lijkt me duidelijk,' zei meneer Stravant zacht. Hij keerde zich naar Rosa en Anna. 'Meisjes, als jullie op de gang willen wachten? Ik moet even met jullie ouders spreken.'
Rosa en Anna gingen aarzelend staan en wankelden naar de deur. Anna zag de gekwetste, onbegrijpende blik van haar moeder. Arme mama. Als ze het nu gewoon begreep.

Rosa leunde tegen de muur en vouwde haar armen samen. Ze keek Anna met een fijn lachje aan. 'Dat was slim van je, biggetje,' zei ze spottend.
Anna zweeg.
'Nou, in ieder geval ga ik vrijuit,' zei Rosa. Ze kneep haar grijze ogen tot felle spleetjes. 'Maar jij niet. Hé, wie weet, met wat geluk word je zelfs van school gestuurd!' Ze wierp haar hoofd in haar nek en lachte. 'Ik hoop 't voor jou, miss Piggy.' Ze maakte zichzelf los van de muur en ging met haar gezicht op enkele milimeters van die van Anna staan.
'Denk maar niet dat je met wat gevlij alles goed maakt,' siste ze. 'Ik loop een hele week rond met een blauwe plek op mijn jukbeen, meid, en dat is jóúw schuld!'
'Je hebt al genoeg gedaan,' zei Anna verstikt.
'Oh nee,' zei Rosa zacht. 'Nog lang niet. Meid, jij kunt alleen maar bídden dat je van school gestuurd wordt.' Ze zette een stapje achteruit en glimlachte. 'Ik ga je het leven zuur maken. En ik zal het zó stiekem doen, dat niemand het zal merken.'
De deur van het kantoor zwaaide open en Rosa's ouders en mevrouw Vermelden, en de twee mannen kwamen naar buiten. Anna's moeders gezicht stond bedrukt en Rosa's ouders keken triomfantelijk.
'Laten we gaan, mam,' zei Rosa. Ze liep naar haar ouders en keek Anna over haar schouders met een harde glimlach aan. 'Dag, Anna.'
'Kom mee,' zei mevrouw Vermelden hard. 'We gaan.'
Ze gaf de mannen die achter haar stonden beleefd een hand en pakte toen Anna bij haar arm.
'Zitten en gordel aan,' zei ze kortaf toen ze bij de auto kwamen. 'Je hebt geluk, Anna. Drie weken nablijven, elke woensdagmiddag tot twee uur. Ik heb voor je gepleit.'
'Mam...' zei Anna.
'Nee!' schreeuwde de vrouw. 'Nu ben ik het beu. Wat is er met je gebeurd, Anna? Vechten, liegen...en vroeger was je nog wel zo aardig.'
'Mam, als je 't gewoon begreep...'
'Wát begreep?' Mevrouw Vermelden startte de motor en reed de parking uit. 'Je lóóg, Anna. Je loog tegen me, en ik geloofde je. Je zette me voor schut. En ik kwam nog wel voor je op!'
'Mam, ik kán het je niet vertellen. Maar je moet me geloven...'
Mevrouw Vermelden zuchtte. 'Hoe kan ik je geloven nadat je loog tegen me, Anna? Je loog met een staalhard gezicht en tranen in je ogen.'
'Mam...' stamelde Anna.
Maar ze kon niets meer zeggen.

De avond verliep in een pijnlijke stilte. Anna zat de hele tijd op haar kamer, ging naar beneden om een zak chips te halen en spuwde die avond nog tweemaal. Om halfnegen (als was ze nog helemaal niet moe) ging ze haar moeder goedenacht wensen.
'Slaapwel mam,' zei ze, toen ze in de deuropening bleef staan.
Haar moeder keek op van haar liefdesromannetje. 'Ga je nu al gaan slapen?'
'Ik voel me niet goed,' zei Anna en met een sullig lachje voegde ze eraan toe: 'Dat zei ik toch al.'
Haar moeder keek strak terug. 'Je liegt zoveel,' zei ze zacht. 'Ik zou niet meer weten wat waarheid is en wat gelogen.'
'Ik heb 't al gezegd!' zei Anna. Ze voelde zich zo vreselijk hulpeloos. Haar eigen moeder vertrouwde haar niet meer, en dat deed zoveel pijn. Haar moeder, waar ze vroeger altijd zo goed mee kon opschieten. Haar moeder had gelijk. Ze waren te ver uit elkaar gegroeid. Er was teveel gebeurd. 'Ik kan 't niet uitleggen.'
'Wat is er zo erg dat je niet aan je eigen moeder kunt zeggen?' zei haar moeder fel. 'Zolang je geen duidelijke verklaring hebt, jongedame, heb je huisarrest, behalve op de dagen dat je moet nablijven. En ik kom je halen met de auto.'
Anna haalde haar schouders op. 'Wathever. Ik zeg 't je, ik wilde dat je me kon geloven.'
Haar moeder pakte haar boek weer op en sloeg een bladzijde om. 'Dan zijn we klaar. Ga nu maar naar je kamer.'
Anna bleef bedremmeld staan. 'Ben je kwaad op me, mam?'
Er kwam geen antwoord.
Anna draaide zich om en verdween geruisloos de trap op.

[Orpheus]

Whatever.

Orpheus schreef op 27-09-2006 @ 11:31 :
Whatever.

mooi gesproken.

[Ann]

Ik vind het een beetje flauw worden zo. Heel standaard. Ik vind het geen fijn verhaal om te lezen. Doet me heel erg denken aan een mix van Carry Slee boeken (denk aan spijt). Maar je zei dat het boek een verassende wending zou krijgen...

[Elfe]

Ik zou het zelf moeilijk vinden om een origineel verhaal te schrijven over een meisje met boulimia. Ik zou me moeten verdiepen in de eetstoornis, om een geloofwaardig karakter neer te zetten. Verder moet je enorm uitkijken voor cliché's. Nu ja, ik weet niet wat je verder nog gaat schrijven, maar ik hoop inderdaad dat je er gauw een verrassende draai aan geeft!

Zelf kan ik trouwens echt geen verhalen schrijven. Althans, het is me nog nooit gelukt, maar ik heb mijn best er ook nog nooit voor gedaan.

[flyaway]

omg wat irritant waarschijnlijk leef ik me teveel in om te merken wat de rest opmerkt, ofzo.
van mij mag je doorgaan hoor

[Elfe]

flyaway schreef op 28-09-2006 @ 16:11 :
omg wat irritant waarschijnlijk leef ik me teveel in om te merken wat de rest opmerkt, ofzo.
van mij mag je doorgaan hoor

Ik heb niks gezegd over niet mogen doorgaan.

Oefening baart kunst, toch?!

Ik heb besloten om met dit verhaal te stoppen. Ik heb heel wat kritiek en tips gehad op dit verhaal en daar wil ik eerst mee aan de slag. Ik zal in de toekomst zeker nog een verhaal posten maar eerst wil ik mijn schrijven verbeteren met o.a. de tips die ik hier heb gekregen.

[SiemdeCyper]

carmen16 schreef op 28-09-2006 @ 16:55 :
Ik heb besloten om met dit verhaal te stoppen. Ik heb heel wat kritiek en tips gehad op dit verhaal en daar wil ik eerst mee aan de slag. Ik zal in de toekomst zeker nog een verhaal posten maar eerst wil ik mijn schrijven verbeteren met o.a. de tips die ik hier heb gekregen.

Ik geloof dat iedereen wel nog heel benieuwd was naar die wending in het verhaal dat je aan wilde brengen. Kan je daar niet iets meer over vertellen?

Over een tijdje schrijf ik dit verhaal 'verbeterd' opnieuw en dan kan iedereen weer verder lezen.

[Porcelain]

carmen16 schreef op 28-09-2006 @ 16:55 :
Ik heb besloten om met dit verhaal te stoppen. Ik heb heel wat kritiek en tips gehad op dit verhaal en daar wil ik eerst mee aan de slag. Ik zal in de toekomst zeker nog een verhaal posten maar eerst wil ik mijn schrijven verbeteren met o.a. de tips die ik hier heb gekregen.

Goeie keus, vind ik . Zo verbeter je jezelf.

[SiemdeCyper]

carmen16 schreef op 28-09-2006 @ 18:36 :
Over een tijdje schrijf ik dit verhaal 'verbeterd' opnieuw en dan kan iedereen weer verder lezen.

Ik zou, als ik jou was, dan een diepere psychologische laag erin aanbrengen. Dingen die in het verleden al fout zijn gegaan en daarom meer verklaren waarom ze zich zo ellendig voelt en het niet oppervlakkig en standaard maken door een pesterij.

Maar ik wil nog steeds welke wending het zou nemen

Ik vind em leuk, doorschrijven meid

[babbelientje]

Komt er nog wat ?

[flyaway]

Ik denk het niet, gezien het feit dat de laatste post twee jaar geleden is gepost.

[babbelientje]

Weet ik- genoeg tijd om het te verbeteren en completeren dus.

[Miekje*]

ik vond het een goed verhaal. vind het jammer dat je bent gestopt.