Het-Grote-Lucht-Je-Hart-Topic #81

[Hawahaai]

Zo, daar zit ik dan. *gaapt*
Ik moet het maar van de positieve kant bekijken... Hij is in ieder geval op tijd op z'n werk en ik heb veel tijd om aan school te werken vandaag.

Slecht geslapen en ik ben nu bang dat m'n ziek zijn alleen maar weer met spanning te maken heeft.
Voel me wel weer ietsje beter, maar ben toch bang dat het nog een dag in bed wordt.

haha, dingen kunnen echt zo anders lopen dan je verwacht.
wel leuk opzich. maar of het echt slim was.
hmm.

[Nijn*]

Ik kan dit niet meer aan. Ik ben zo verschrikkelijk moe, ik heb nergens meer energie voor. Ik wil alleen maar slapen, alleen maar rusten. Ik moet nog zoveel doen, maar ik kan alleen maar huilen. Ik kan dit niet alleen. Ik zit in zoveel gedachten verstrikt, ik voel me steeds dieper terugvallen. Ik stik van binnen, en kan het niet meer opbrengen er in ieder geval van buiten nog sterk uit te zien. Kan helemaal niets meer opbrengen. Shit, waar ben ik in beland? Help, help me dan toch! Ik moet hulp vinden, maar wat dan, ik kan niet meer praten, niet meer normaal functioneren. Waar moet ik heen, wat moet ik doen? Kan ik C. opbellen? Zou ze me kunnen helpen? Nee, ik kan het niet maken haar nu lastig te vallen. Ik wil zo graag schreeuwen, maar ik durf niet. Ik wil iets kapot maken, helemaal de vernieling in schoppen, maar dat kan ik niet. Ik kan de woede en het verdriet alleen maar naar binnen richten, want ik moet het ergens kwijt. Ik kan hier niet mee doorgaan. Ik kan niet meer. Het moet stoppen.

Er blijkt iemand die ik ken heel depressief te zijn en te snijden ed. Niemand had het verwacht of aan zien komen. Er is officieel maar één iemand die het weet... Maar nu ik het weet, moet ik er niet iets mee, haar niet helpen? Kan ik tot haar door dringen? Waarschijnlijk niet en ik moet er niet aan onder door gaan zoals F. dat al bijna doet. Pfft, lastig. Ze vonden het allemaal zo ernstig en dan zit je daar, wetend dat je ook zo bent geweest, niemand die het door had, ook zij niet en ook nu niet, hebben ze de littekens dan niet gezien? Die moeten toch opgevallen zijn? Ingewikkeld...

Máár, het was ook heel gezellig. Mens erger je nietten is leuk.<33333 En het eten goed gelukt, alleen werd er opgeschept en dus had ik erg veel, maar durfde niet te laten liggen. Er werd al gevraagd of ik een anorexia typje ging worden. (Ik??? Nee hoor.) Was dus wel weer laat thuis maar oke. Mn keukenweegschaal (kerstpakket) was aangekomen en mn bril kan gemaakt worden. Nu ben ik 'vroeg' opgestaan om te studeren, dus ga ik niet meer forummen nu...

*Knuff voor Nijn* (als je wilt praten, weet je me te vinden he?)

[Lotte]

GVD@!!^^%$$%&**(#@ Ik kan geen goede broek vinden

Bwuh, ik heb helemaal geen zin om maandag alweer heen te gaan terwijl het eigenlijk niet hoeft, maar ik ben het eigenlijk wel verplicht tegenover hen nu. Waarom heb ik me ook in zulk soort dingen gestort? Waarom? In de eerste plaats had ik me niet aan hoeven melden, in de tweede plaats had ik nee kunnen zeggen toen ze me uitnodigden en in de derde plaats had ik nee kunnen zeggen toen ze me aannamen. Grr, stomme ik. Voortaan ga ik me nergens meer voor aanmelden wat ik eigenlijk niet wil, dan ben ik maar een saaie loser, maar wel een gelukkige. Waarom ben ik toch ooit gestopt met naar mezelf te luisteren?

[poetic_tragedy]

mm, morgen is het 1 jaar geleden dat mijn ex is overleden door zelfdoding. Waarom moet hij (nog steeds) zoveel in mijn gedachten zitten? Ik wil verder, en hij moet ook verder.

[ilse]

nee. ja. nee. ja. nee. ja. WEET IK VEEL!!!

[Ann]

Net terug van de psych. Het gaat goed Over 6 weken een gesprek met mijn ouders erbij en dat is dan de laatste als het goed is

Zo, die afspraak is ook weer afgezegd.
K*griep, moet ook precies weer nu ziek worden. Zo krijg ik toch nooit een sociaal leven.

Aan de andere kant, het zou ook niet van 1 of 2 afspraken af moeten hangen .

Ik moet niet zo zeuren.

[Stefanie]

Ze doen zo raar ineens, of ligt dat aan mij?

Het ging iets beter, maar nu ben ik toch weer gewoon aan het huilen. Ik kan het niet goed doen. Nooit, nooit, nooit...

[darkfairy]

ik ben in een waas

[Faerie]

Ik voel me eigenlijk wel goed
en dat met hem komt heus wel goed, zo'n big deal is dit toch niet.

[Lilium]

Ik heb een reep chocolade.

ok, ik ben weer een beetje vrolijker .

[Hawahaai]

Fascinerend. Nu even terug naar de echte wereld.

[Redhair]

Poetic_tragedy, sterkte!

Vannacht weer bij J. geslapen. In het nieuwe jaar heb ik nog maar een keer thuis geslapen. Maar ik sliep steeds zo slecht. Gisteravond nam ik weer eens melatonine. Ik wist dat die slaapstoornis terug kon komen, helemaal na stress of verstoring van het ritme. Vannacht weer goed geslapen. Wel veel onrustige dromen en vaak wakker worden, maar ik viel dan direct weer in slaap en werd vanmorgen uitgerust wakker.
Ik ga gewoon weer melatonine gebruiken. Niet zoals in de zomer, die zeswekenkuur, elke dag elf uur naar bed. No way, ik maak mijn eigen kuur. In het weekend wil ik gewoon uit of bij vrienden hangen, dus dan geen melatonine. Doordeweek wel vaak melatonine, maar niet strikt elf uur naar bed.

En de liefde, <3. Ik ben gewoon nog steeds helemaal verliefd op hem. Het is zo heerlijk. Laatst lagen we op bed, elkaar aan te kijken. Zijn ogen straalden zo, ik vroeg wat er was. 'Ik lig gewoon te genieten'. Zo fijn, als iemand dat tegen me zegt, als hij dat tegen me zegt.

[Meissiej]

Pffff. Ik voel me redelijk, maar waarom dat zo rusteloos?
Twijfels. Geen aandacht aan besteden.

[Nijn*]

@ Sonho, dankje!

Net terug van de dokter, en bloedprikken. Het ene volle buisje na het andere zag ik voorbij gaan. Was overigens wel een leuke jongen die bloed prikte.. Getest op bloedbezinking, nieren, schildklier, etc. Ik snap niet zo goed waarom m'n nieren getest worden maar oké. Volgende week vrijdag hebben we de uitslag, ik hoop dat ze iets kunnen vinden, anders zou dat dus betekenen dat het iets psychisch is, pff.

Inmiddels weer een beetje gekalmeerd, ben ook meteen weer gaan slapen toen ik terugkwam van de dokter. Moet nu nog zoveel aan school doen, maar ik kan mezelf er niet toe aan zetten.
Belde ik naar m'n werk om te vragen of ik tot 22.00 kon werken en niet tot sluitingstijd, stond ik blijkbaar al op het rooster tot 22.00. Maar nu bleek dat ik helemaal niet hoef te komen, omdat het zo ontzettend rustig is vanavond. Opzich wel jammer, want ik loop een hoop geld mis, maar aan de andere kant, wel heerlijk rustig en zo kan ik de hele avond nog aan m'n school werken.. (Alsof ik dat ga doen) Ben wel blij dat m'n baas nu ook weet dat ik zo extreem vermoeid ben.
Oké, daar gaan we weer, aan m'n tekening werken.. Weer zien hoe slecht ik ben geworden, hoe weinig ik nog kan. Nuttloos kreng.

[Yana]

Daar zit ik dan. Op mijn eigen, nieuwe kamer. Alleen, voor het eerst. Er is zoveel gebeurd de afgelopen twee weken, en ik heb eigenlijk geen tijd gehad het even goed op een rijtje te zetten voor mezelf. Ik moet het er even uittypen, even weer voelen dat ik er ben.

Allereerst de stilteretraite. Éen van de mooiste ervaringen uit mijn leven, zelfs nu het de derde keer is. Ik heb zo’n verdriet gehad daar, me zo lelijk gevoeld, zoveel pijn gehad om wie ik ben en geworden ben. De beperkingen van mijn lichaam, die vreselijke klote jeuk, de slapeloze nachten… En ik ben geconfronteerd met mijn houding t.o.v. dat lichaam dat ik eigenlijk niet wil. Ik heb het al vaker gezegd, maar het is echt zo… hoe kan ik van mijn lichaam verwachten dat ze er mooi en gezond uitziet, als ik haar met zoveel haat en afschuw tegemoet zie? Al die tijd dacht ik “Ik moet haar accepteren, ik MOET het accepteren om het weg te laten kunnen gaan”. Pas tijdens de retraite realiseerde ik me dat ik éérst álle pijn en alle verdriet moest durven toelaten. Om echt te accepteren is het zoo belangrijk om óók te accepteren dat ik het eigenlijk helemaal niet accepteer, en nog zoveel verdriet en schaamte voel. Die les heb ik daar geleerd, net zoals ik ook weer even geleerd heb dat huilen je niet zwak maakt. Het is moeilijk, nog steeds, om te huilen in het bijzijn van anderen..maar ik móet huilen. Zonder te uiten wat ik voel, zal ik nooit plaats kunnen maken voor nieuwe emoties.

Ook op relatiegebied was die stilteretraite een eye-opener. Zo vaak had ik het gevoel dat ik “tegen” mijn vriend koos als ik mijn hart die richting op volgde, en de angst maakte zich van mij meester en weerhield me van elke keuze die me dichter bij mezelf zou kunnen brengen. Ik knokte in mijn eentje, zonder te doen waarvan ik wist dat het zo ontzettend goed zou voelen. Totdat ik de knop omgooide en ging. Gedurende de hele retraite kon ik maar niet stoppen met nadenken over mijn vriend, en hoe gek hij alles zou vinden wat ik daar deed. Meditatie, mantra zingen, léven. Ik was zo ontzettend bang soms, omdat ik zo ontzettend voelde en vóel dat ik die kant op moet. Dat mijn weg een weg van Liefde is, in dienst van Vrede. In dienst van de wereld, de maatschappij. Compassie, liefde. Leven. Ik voel dat het moet, dat het me goed zal doen. Stiekem heb ik dat ook altijd geweten, maar zo vaak ontkend. Toen ik terugkwam en mijn vriend me stond op te wachten op het station, voelde ik zo ontzettend veel liefde voor hem. Ik kon alleen maar stralen en hem heel heel heeeeeel stevig knuffelen. Ik voelde zo diep dat hij en ik verbonden zijn, dat we twee levens sámen leiden. Ik hoopte zo dat ik hem kon laten voelen wat ik ervaren heb tijdens die retraite, al is het maar een heel klein beetje. Mijn vriend moest huilen toen hij me zag, had me zo gemist…vooral omdat ik zo ontzettend onbereikbaar was. ’s Avonds hebben we samen gehuild, gepraat over wat het voor mij betekent, maar ook over hoe moeilijk het is voor hem. Er is een richting die ik móet nemen, om mezelf niet te kort te doen…maar die richting kan betekenen dat wij elkaar los moeten laten omdat hij er niet meer in mee kan. Ik heb er echt gigantisch om moeten huilen. Hij betekent echt heel veel voor mij. We zijn zo lief geweest voor elkaar, die dagen erna. Ik kon gewoon zo diep voelen wat ik voor hem beteken, alsof ik voor het eerst kon geloven in zijn liefde voor mij. Onvoorwaarlijk, ook mét huidprobleem (en eetprobleem). En ik ben zo trots op hem, dat hij zo voor mij vecht, ook al maak ik het hem helemaal niet makkelijk. Ik hou zoveel van die jongen.

Verder nog dat eeuwig durende probleem…eten. *zucht*. Het is niet altijd even makkelijk geweest tijdens de retraite, maar ik heb gemerkt dat het feit dat het biologisch was me zoveel goed heeft gedaan! Ik heb daar echt gevóeld dat het niet gaat om uiterlijkheden. Ik wil zo ontzettend graag alleen maar in liefde leven, liefde voor mezelf en de wereld. Een goede balans tussen mijzelf en de wereld vinden. Ik wil zo graag ZIJN wat ik GELOOF. Helaas heb ik ook alweer eet-dipjes gehad, al die oliebollen en feestjes..bleh. Maar, vooruit.. Vandaag is het gewoon TWEE weken geleden dat ik mezelf voor het laatst gewogen heb! Met tegenzin, inderdaad..en ook gewoon omdat er geen weegschaal voorhanden was, maar het is wel gebeurd! En ik probeer mezelf nog echt tegen te houden om hier op mijn nieuwe kamer een weegschaal te gaan aanschaffen. Heel moeilijk, dat wel. Toch.

En nu. Tja. Gisterenavond had ik mijn housewarming party, dat feestje dat ik eerst nog wilde afblazen. Ik was echt heel heel blij dat twee van mijn allerbeste vrienden er waren en het was zo fijn om ze kunnen spreken en gewoon helemaal “ik” te kunnen zijn. Aan de andere kant had ik ook echt mijn moeilijke momenten en heb ik me soms echt even moeten terugtrekken en ook heel zachtjes heel hard gehuild, omdat ik zo geconfronteerd werd met de beperkingen van mijn lichaam. Alles deed zo’n zeer en ik zag het gewoon ieder keer als ik in de spiegel keek weer een beetje verslechteren. Ik kon mijn lippenbalsem niet vinden en mijn coverstick was ik ook al kwijt. Ik vond het zo moeilijk om iedereen onder ogen te komen, terwijl ik me zo schaamde voor wie ik was. Vervolgens bleven er ook nog een heleboel mensen slapen, en heb ik ook weer echt teveel uur wakker gelegen. Ik heb heel zachtjes gehuild en mijn vriend troostte me. Ik hou van hem. ’s Morgens als eerste opgestaan, niet omdat ik dat zo graag wilde… maar omdat ik niet wilde dat iemand me zou zien voor ik gedoucht en zo goed en zo kwaad als het ging gecamoufleerd was. Na de douche met kleren en al weer even in bed gekropen en nog een beetje geslapen..dat was wel fijn. Daarna voelde ik me ook weer een stuk beter en rustiger, kon ik weer lachen. Ondanks de pijn, die ook terwijl ik dit typ nog zo ontzettend aanwezig is.

Iedereen is weg nu. Ben voor het eerst sinds 7 dagen weer alleen, voel me een beetje leeg. Het is net alsof ik iets mis nu. Eigenlijk moet ik nog zoveel voor school doen, maar eigenlijk gaat het gewoon niet. Ik denk er over om naar de studieadviseur te gaan, om haar in ieder geval op de hoogte te stellen van waar ik mee zit. Ik dacht dat als ik het er maar niet over had, het wel ging… maar die te korte nachten en dat hele moeilijke acceptatie-proces breekt me best wel op. Ik heb op de retraite geleerd dat het lógisch en nórmaal is dat ik me zo voel. Het voelde zo goed dat ik daar kwam, twee woorden zei en zij gewoon helemaal begrepen wat het probleem was en hoe groot de emotionele balast van zo’n probleem eigenlijk is. En ik mag boos zijn, verdrietig, wanhopig. Want alleen als ik dat allemaal durf toe te laten, zal ik mijn weg naar acceptatie vinden.

Dat was Yana, in twee weken vogelvlucht. Levendiger, krachtiger, misschien op weg naar wie ik ooit hoop te zijn. Verdrietig ook, boos op mijn lichaam dat me dit aan doet, boos op mezelf om wat ik mijn lichaam aan doe. Maar ik ga veranderen, ik wil het echt veranderen. Met alle kracht en wijsheid die ik mag ontvangen, blijf ik mijn eigen weg bewandelen. Met hele lieve vrienden, die heel diep in mijn hart genesteld zitten, en met een hele hele lieve en dappere vriend, die soms zó anders is als ik…. Maar hopelijk zijn hart open durft te blijven zetten, zodat we elkaar daar altijd weer zullen vinden.

[Hawahaai]

@ Yana: Wow, wat een stuk. Niet qua lengte, maar qua inhoud. Zet 'm op!

[Moustache]

Egypte gaat ws. niet door en ik kom niet echt door de berg studie die ik nog moet doen heen. Ik baal van alles een beetje.

[Heksjuh]

Gisteren was leuk

Vandaag wiskunde b2 aan het maken. Moeilijk, veel werk en stom. Waarom heb ik ookweer wis 2?

En ik heb op dit moment echt een hekel aan een vriendin van mijn zus. Ik vind haar echt een ******* nu. Bah.
Maar mijn zus volgens mij ook. Dus ik hoop haar hier niet meer te zien.

Voel me best ok. Beetje eenzaam, baal dat m'n afspraken niet door konden gaan.
Maar toch: niet meer zo paniekerig als vorige week, ik voel wat minder beklemd en wie weet is dit wel een uitgangspositie om mezelf wat meer ruimte te gaan geven, m'n angsten en twijfels én op die manier mezelf dus ook wat meer te accepteren...

[Saarah]

duivelaartje schreef op 04-01-2007 @ 22:19 :
Dat heb ik ook wel eens, maar ik plop m'n lenzen er dan altijd weer in. Als het niet wegtrekt wil ik nog wel eens even zonder lopen. Na een dag trok het altijd toch weer weg.

Het is idd al beter nu.

[Ann]

Wat is mijn zus stom BAH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ik haat haar uulg ulgh lugh lugh

het gaat goed huhuu. kerst was naar maar ik denk dat alles in 2007 goed gaat komen.

Ik ga mezelf motiveren om morgen toch maar aan dat o-zo-stomme-en-saaie vak te beginnen, want ik wil het gewoon in één keer halen.

Wie doet er mee ?

[duivelaartje]

Ze zien m'n waarschijnlijk toekomstige studie gelukkig steeds positiever. Gelukkig maar.

[rare kwast]

weer een weekend thuis.. ik ga stoppen met de luchtmacht en weer werk zoeken (ofzo)
uitgeput, down en weer begonnen met dat leuke 2 letter woord

de hele tijd rare weg rakingen of ineens alles uit mijn hoofd verdwijnt..
en maar blijven vol houden dat t goed gaat

Yana, ik ben zo trots op je meis.

Oh, en ik? Eigenlijk gaat het best goed, met ups en downs. Tot ik thuis kwam. Kut.. Ik haat haar soms echt. Aargh. En dan zon kutopmerking van hém.

"Ik moet zo weg, zou wel willen luisteren maar kan niet." Nou ja, vind ik niet erg. Maar wél als je dan een kwartier later nog steeds online bent. Ik had aan 5 minuten genoeg gehad, en dat wist hij. *kwaad*

Oke. Ik ga even stoom afblazen. En bedenken dat het ondanks mn moeder toch best goed gaat, olé.

[rare kwast]

moeders
wordt er zo moe van.. ze ´ziet´ dingen en ik maak dr verdrietig...great
goed gedaan hoor..
waarom zou ik iedereen nog langer tot last zijn?

[kroot]

Gisteren orkest was wel weer leuk, wel druk. Hij gaf ons weinig tijd op tussen de stukken door van instrument te wisselen.
Vandaag gewerkt, offerte gemaakt, daardoor liep de computer de hele tijd vast. Morgen moet ik hem maar verder afmaken
Naar psych geweest. Ze heeft consult voor afdeling depressie aangevraagd. Hehe eindelijk

[Meissiej]

*knuff voor rare kwast* eneuh, ik zou willen dat ik iets kon zeggen waardoor je je minder kut zou gaan voelen, mja, denk niet dat t zo simpel is..

[indigo]

@ Yana: wow, wat een stuk, ik werd er helemaal stil van. Het klinkt alsof je sterker wordt zet 'm op!

OT: Bahbah, ik vind het echt vervelend dat ze weg is en ik moest bijna huilen net, ik voel me klote omdat zij zich klote voelde. Nu leef ik wel vaker mee met andere mensen, maar dit was net een beetje te erg. En ik moet alsmaar leren en ik stel het uit en ik heb écht geen zin in dat de vakantie alweer bijna is afgelopen. Er zijn veel te veel leuke dingen te doen. Goed, nu ga ik weer vrolijk worden, ofzo .

[Heksjuh]

Biologie is leuk, maar dit hoofdstuk niet. Ik hoop dat plaatjes van internet ook mogen bij die leertaak. Anders ga ik ze overtrekken, nou dat heeft nut.

En ik ben mijn vulpotlood en de dod van mijn pen kwijt. Dat wordt morgen mijn kamer opruimen.
Pennendop net gevonden, was in mijn tas gevallen. Nu op zoek naar mijn potlood.
Maar toch morgen opruimen, is wel nodig als ik zo rond kijk.

Edit: en mijn potlood zat in mijn wiskundeboek.
Ik ben weer compleet

[Faerie]

Ik voel me nog steeds goed!
Ik heb m'n zonnebank, ik ben toen net uitgenodigd voor een feestje door een collega en daarna gaan we stappen en zondag heb ik een afspraakje met hém! wordt wel een leuk weekendje denk ik

[Meissiej]

Goed....het gaat goed. Niet nadenken. Geen aandacht besteden aan vage gevoelens.

[moon]

Bij haar gelogeerd was weer leuk!

Maar verder...
Ik kan echt wel huilen nu en hard ook. Ik ben het helemaal zat. Eerst weer gedoe met hem, dat duurt ook maar voort en put me uit. En toen te horen gekregen dat ik op 9 januari niet kan beginnen met de linaehentraining terwijl ik daar zolang op heb gewacht. Allemaal omdat ik op het begin te veel twijfelde en 1 afspraak was vergeten. Nu was er ineens te weinig tijd en had ze er geen rekening mee gehouden enz. bla bla. Ik moest er vandaag speciaal heen om te horen of ik vanaf dinsdag mee mocht doen en nu mag het dus niet. En als het nou op 1 moment in mijn leven goed uit was gekome dan was het nu wel. De opleiding gaat heel erg slecht en haal ik toch al niet waarschijnlijk, het gaat de laatste tijd al niet zo lekker, dus NU was het moment. Instortingsgevaar, alles loopt mis. Wat een puinhoop

[Meissiej]

En dan nu slapen. Zonder dat gekloot vooraf. Het gaat goed.

[Bongalientje]

hoe kan iemand, ik, zo veel tegelijk en afgewisseld voelen en denken..


als je dat allemaal opschrijven wilt blijf je bezig en volgens mij wordt niemand daar vrolijk van

maar ik wil iedereen zeggen dat ze moeten proberen meer over de mooie dingen te denken daar wordt je gelukkiger van

IcedEarth schreef op 05-01-2007 @ 02:35 :
(knip ), maar ik meen het wel ; knuffel!


Hoezo noemen ze je "gek"?
Waarom?

dankje

Omdat ik grotendeels mezelf blijf, waar ik ook ben of wat ik ook doe, dat zijn mensen niet gewend en verwachten ze niet, ik denk erg zwartwit, ben altijd eerlijk, zo eerlijk dat mensen ervan schrikken, dat is wat ik weet. maar niemand kan het uitleggen, dan zeggen ze 'je moet jezelf eens op video opnemen en dan zelf kijken'.
ik ken nu 12 mensen die het echt menen. (ja ik tel het) en het geeft me steeds meer het gevoel dat het ook echt zo ís, dat ik ook gewoon gek ben, nergens bij hoor, dat ik écht door niemand serieus genomen word. das niet goed.
en als mensen het nu als 'grapje' zeggen doet het erg veel pijn, omdat ik weet dat ze het ergens vanbinnen echt menen.

ot:
ketting om. effecten zonder werden echt extreem. ik heb mijn huisje schoongemaakt, met een groepje woongroep-mensen film gekeken. en iedereen lijkt opeens zo egoistisch en agressief te zijn. misschien is het het seizoen. misschien moet ik niet alles met mezelf spiegelen, dat trekje moet ik afleren.
En er is een knuffelverbod in de gemeenschappelijke ruimte. dán kan je me down krijgen echt niet fijn, elkaar aankijken, precies weten dat je alleen maar dichtbij elkaar wilt zijn zonder verdere bedoelingen, en het niet mogen. met 1 meter ruimte ertussen.

ik moet niet zo zeuren en gelukkig zijn.

[Hawahaai]

Mjah. Misschien had ik vandaag mijn tijd toch iets nuttiger kunnen besteden... Dan had ik nu kunnen slapen. Wat heb ik toch allemaal gedaan in die... inmiddels 18,5 uur?!

[Mariekje*]

Intellect om 3:15... wat een overwinning.

Zoveelste nacht dat ik slecht geslapen heb..
en ik heb het nog steeds niet verteld

[Meissiej]

Pff. Vannacht maar 5 uurtjes geslapen ofzo. Duisternis, angst, paniek, wanhoop.
Rotzinnen dreunend door mijn hoofd. Gedachten non-stop malend. Paniek. Dreunend. Ik kan het beter opgeven. Stomme dingen willen doen.
En mezelf dan nog proberen voor te houden dat het goed gaat; het gaat goed, het gaat goed, het móét verdomme goed gaan, goed blijven gaan.
Overdag gaat het wel, maar de laatste dagen 's avonds voordat ik in slaap val gaat het fout. En het word steeds heftiger, als dit nog langer zo doorgaat trek ik het echt niet.