Rollenspel (ch2) - Saturday Night

[Geel]

Eric kon een glimlach niet onderdrukken toen hij het schouwspel van Louise en Laurie zag. Louise voelde zich blijkbaar een paar kilometer boven ieder ander mens op deze wereld en dacht dat ze het recht had om mensen te behandelen als vuil. Eric zag het en Laurie ook, want ze liet het niet zomaar over zich heen komen. Hij vroeg zich af hoe hij Louise van haar luchtkasteel weer naar beneden zou kunnen halen. Hij vroeg zich ook nog steeds af wat Willemijn-Louise nou studeerde.

Toen merkte hij dat het stil was en besloot zichzelf voor te stellen.

'Ik ben Eric van Rooij, 20 jaar, en ben tweedejaars student Geneeskunde. Mijn vorige kamer is een paar weken geleden verbrand, samen met het hele studentenhuis. Misschien hebben jullie het gehoord.' Eric betwijfelde of deze studenten dat gehoord hadden. 'Daarom ben ik op zoek naar een nieuwe kamer.'

[Kitten]

Jeroen keek Laurie toch nog enigszins verbaasd na toen ze weg stormde. De kat probeerde -als een echte kat- alle aandacht op te eisen. Gelukkig kon hij zich van het beest afwenden om te luisteren naar Eric. Weer een naam met een aristocratisch tintje. Het leek wel of het huis vergeven was van dit soort korballen. Hij hoorde hier duidelijk niet met zijn achtergrond in een docentengezin.

Hij stond op en liep achter Laurie aan de keuken in. "Wacht nou even," riep hij en naderde Laurie. Dat laatste was niet zo moeilijk, omdat ze niet zo snel liep. "Laat je toch niet zo op de huid zitten door Louise!" hij liet een beetje boosheid in zijn stem doorklinken. Hij was niet echt boos, maar hij wist dat het een beetje aanzette. "Ga even zitten en kom tot rust. Ik ga gewoon thee zetten en dan komt het allemaal wel goed. Ik heb zelf die films al duizend keer gezien.

Trouwens," ging hij verder. "Heb jij de kleine liefdesdriehoek al ontdekt?"

Offtopic: Sorry dat ik even niet meer openingen kan laten

[Vogelvrij]

Offtopic: Eric, je bent van naam veranderd! Want je heette eerst De Rooij, net zoals die Dakar-truckers, en nu ineens Van Rooij! Kitten, wat bedoel je met liefdesdriehoek? Of laat maar, dat wordt vast vanzelf nog wel duidelijk.

"Verbrand? Wat was de oorzaak dan?" Astrid keek Eric enigszins wantrouwend aan. Ze vond lucifers al eng, laat staan een volledig brandend huis, en ze had niet zo'n zin om met een pyromaan in huis te wonen. Misschien was dat wel de reden voor Erics verfomfaaide uiterlijk, na zo'n brand moest je natuurlijk een nieuwe garderobe aanschaffen. "Wel erg zeg..."
"Het was een ongeluk", haastte Eric zich te zeggen.
"Dan is het goed. Of nou ja, eigenlijk niet natuurlijk." Ze ging rare dingen zeggen, dat gebeurde altijd als ze moe was. Dan was haar zelfcensuur nog lager dan normaal. "Het spijt me, maar ik ga. Eric, hopelijk tot ziens, leuk om je te leren kennen. Ik hoop dat we je niet teveel afgeschrikt hebben." Ze stond op en gaf hem een hand. Toen ze langs Simon liep, kon ze het niet laten om even met haar hand langs zijn wang te strijken. Hij zag er zo moe uit. "Welterusten Simon."
Anna zond haar een vreemde blik toe, wat ze als een vrijbrief opvatte om hetzelfde te doen. Ze kende het meisje niet eens, maar dat leek niets uit te maken. De gedachte aan de brieven die boven in een schoenendoos naast haar bed lagen, bezorgden haar ineens een steek in haar maag. "Gekke Astrid", mompelde ze, om zich daarna om te draaien en de kamer uit te lopen. "Dag hoor!"

[Giles]

Offtopic: Ben ik te onvriendelijk? ;-) Sorry, bitches zijn altijd mijn makkelijkste rolletjes geweest

[Vogelvrij]

Offtopic: Wat mij betreft kan het wel, hoor... Wordt het volgende topic trouwens over Erics verhuizing?

[Kitten]

Giles schreef:

Offtopic: Ben ik te onvriendelijk? ;-) Sorry, bitches zijn altijd mijn makkelijkste rolletjes geweest

Offtopic: You reap what you sow

[Geel]

Offtopic: Eh.. Iedereen gaat opeens weg. Is het nu de bedoeling dat Eric ook weggaat en dat hij dan later te horen krijgt of hij kan intrekken of niet?? Omg.. ik voel me echt dom

[Vogelvrij]

Offtopic: Simon en Willemijn-Louise (en Anna, maar die woont er niet) zijn er toch nog? Vraag maar aan Simon of je al weg kunt gaan en wanneer je te horen krijgt wanneer/of je er kan komen wonen, zou ik zeggen

[Kitten]

Offtopic: Jeroen en Laurie zitten in de keuken, vlak naast de woonkamer. Ze zijn niet echt 'weg'

[flyaway]

Simon liep naar Eric toe. "Zeg knul, we gaan denk ik even overleggen hier, het is niet het moment om beslissingen te maken denk ik. We bellen je, ok?" Hij wist niet of hij er goed aan gedaan had door als 'groepsleider' op te treden. Anna keek naar hem. Waarom zei ze niets? Nu wist hij niet wat hij moest doen. Hij liep naar de kast en pakte er een blikje uit. Hij knikte naar Anna. "Biertje?" Anna moest lachen. Wat een clichezin was het ook. "Of iets anders?" Voegde hij er dan maar aan toe. Ze knikte naar hem en hij pakte een blikje cola, een pakje appelsap en een glas water. Hij zette deze alledrie voor haar neer en ging er naast zitten. "Kies maar." Hij kon zichzelf nu voor zijn kop slaan, het leek een leuke actie, maar nu voelde het heel stom. Hij keek naar de drankjes en vroeg zich af welke Anna zou kiezen.

[KIET]

Offtopic: Hmm, ik heb misschien wel wat om in te stromen met mijn gebruikelijke personages - min of meer. Al weet ik niet of jullie zitten te wachten op een avontuurlijke slag in dit studentendrama
En gefeliciteerd Flyaway, zie ik net

[Kitten]

KIET-2 schreef:

Offtopic: Hmm, ik heb misschien wel wat om in te stromen met mijn gebruikelijke personages - min of meer. Al weet ik niet of jullie zitten te wachten op een avontuurlijke slag in dit studentendrama
En gefeliciteerd Flyaway, zie ik net

Offtopic: Ik denk dat het handig is dat we niet te ver van de huidige scene afwijken, anders wordt het nogal ingewikkeld. En ik denk ook niet dat het handig is om in fantasy land rond te gaan lopen.

[Vogelvrij]

Offtopic: Gefeliciteerd Flyaway! En verder sluit ik me aan bij Kitten, maar misschien moet je hem anders even pb'en over je precieze idee. Ik ben overigens dit weekeinde weg, dus laat Astrid maar even lekker op d'r kamer zitten

[Nienna*]

Anna vond dat Simon maar een beetje raar deed. Alsof hij zenuwachtig was. Ze pakte het blikje cola dat voor haar stond en glimlachte naar hem. Dit had ze nou altijd: was ze eindelijk bij de jongen die ze leuk vond, wist ze niet meer hoe ze zich moest gedragen...
"Heb jij al wat aan het tentamen gedaan?" vroeg ze daarom maar. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Wie begint er nou over school als je gezellig met zijn allen in de woonkamer zit?
Simon deed echter alsof het geen rare vraag was en tot haar verbazing glimlachte hij.
flyaway: Gefeliciteeeeerd

[KIET]

Offtopic: Nogmaals, ik doe niet aan fantasy Het is in dit geval gewone, hedendaagse avontuur.

[flyaway]

Simon was blij dat ze het blikje cola gekozen had, elke keuze had in zijn hoofd een andere betekenis. Als ze hetzelfde had gekozen als hij dacht dat ze zou doen, hadden ze iets met elkaar gemeen en dat kon goed zijn, maar ook saai. Als ze iets totaal anders zou kiezen, zou ze nieuwe dingen introduceren, maar ook misschien niet goed bij hem aansluiten.
"Ik heb al wat gestudeerd, ja. Dat ECG practicum was interessant, van laatst. Vond jij ook?"

Dankje voor de felicitaties!

[fizzle-fluffy]

Laurie was woest naar de keuken gestompt om even uit te blazen. Die Louise had altijd zoveel commentaar op iedereen! Maar Laurie zat nog niet of Jeroen kwam haar achterna. Hij was ook altijd begaan met de hele wereld! Vooral met Laurie, leek wel. 'Nee, je hebt gelijk,' zuchtte ze toen hij zich kwaad maakte over Louise. 'De meiden in dit huis doen niets dan tegen elkaar bitchen. Ik word er zo moe van.' Laurie liet zich op een van de stoelen ploffen en legde haar been omhoog, op een stoel tegenover haar.

Toen het woord 'liefdesdriehoek' viel, keek ze Jeroen aandachtig aan. 'Welke liefdesdriehoek bedoel jij precies?' Laurie dacht diep na maar kon enkel haat-driehoeken bedenken.

[fizzle-fluffy]

Offtopic: ik ga 10 dagen weg dus ga niet allemaal dingen voor mij open laten!

[Geel]

Toen Simon vertelde dat ze hem gingen bellen bleef hij nog even zitten om zijn blikje cola, hij was vergeten wie het hem had aangeboden, op te drinken. Ondertussen zag hij geamuseerd hoe Simon en Anna het elkaar naar hun zin probeerden te maken. Heel aardig van Simon om Anna drinken aan te bieden, maar totaal overbodig, vond Eric. Toch was hij blij dat er überhaupt iemand iets zei. Toen Anna Simon een antwoord gaf kreeg Eric meer hoop dat er een gesprek uit zou ontstaan.
Op dat moment besefte hij dat hij daar totaal overbodig was. Niemand was aardig genoeg om een gesprek met hem aan te gaan en, eerlijk gezegd, had hij ook geen zin meer om in dit door vragen, venijn, en ongemeende lieve woorden en daden vervulde huis te blijven. Daarom legde hij zijn blikje op de tafel en stond op.
'Nou, Simon, ik hoop dat jullie er snel uitkomen.' zei ik.
'Ik, of iemand anders, zal je bellen.' antwoordde Simon.
Ik overwoog even om 'tot horens' te zeggen maar nam toen toch maar afscheid met een 'doeg'.
Gelukkig, voor mijn ego, hoorde ik een paar mensen doei zeggen.

[Giles]

"Hm." Het leek er op alsof er niks spannends zou gebeuren. Willemijn-Louises grootste vermaak -Laurie- was al verdwenen. Cinderella leek haar baasje vragend aan te kijken. "Je hebt gelijk, hier is niks meer aan. Dag Eric!", riep ze tegen de jongen zijn rug. Ze wist niet of hij iets bij zou dragen aan het huis. Het interesseerde haar ook niet. Zonder verder iemand te groeten, draaide ze zich om en liep terug naar boven. Jammer. Nu heb ik nog een hele avond te vullen.

[Kitten]

Jeroen kon een glimlach niet onderdrukken. "Kijk goed uit je ogen, richting de woonkamer," zei hij en liep even weg van Laurie. "Louise, heb je even een moment?" vroeg hij.

"Ik heb het idee dat het hier een beetje suf wordt," ging hij verder. "Denk je dat we in harmonie met wat mensen naar een betaalbare kroeg kunnen gaan? Ik wil graag zorgen dat er hier wat meer teamgeest komt."

[Giles]

"Jeroen, het is Willemijn-Louise, een dubbele naam. Daarvoor is het streepje, om de verbinding aan te tonen. Ik zou niet zeggen dat wij zo'n informele relatie hebben om maar de helft van mijn naam te gebruiken." Cinderella trok een deel van de trapbekleding rond in zichtbaar ongeduld.
"En je weet dat betaalbaar voor mij iets heel anders is dan voor jullie." Willemijn-Louise glimlachte. "Maar als jij iets betaalbaars voor jullie kan bedenken zonder de kans om er hiv op te lopen ga ik wel mee hoor, gezellig. Bonding enzo, alsof we collega's zijn."

[Vogelvrij]

Astrid hoort hoe er op de gang heen en weer gelopen wordt, ze meent zelfs de venijnige stem van Willemijn-Louise op te vangen. Ze zucht en kruipt lekker tegen haar Plint-kussen aan. Als je je maar lang genoeg in 'Ik voel me o zo heppie' wikkelt, springt een deel van al die vrolijkheid hopelijk vanzelf op haar over. Een half uurtje later is haar boek uit. De wereld rondom haar is nog even de negentiende eeuwse wereld uit het boek, ze weet niet eens of iedereen nog beneden is of dat ze zich inmiddels in hun eigen domein hebben teruggetrokken. Ze reikt naar de brieven naast haar en leest ze voor de zoveelste keer. Dat moet ze van zichzelf, deze tastbaarheden moet ze koesteren. Al zou ze het liefst zelfs geen brieven hebben gehad, enkel de gedachte dat ze niet alleen is, dat er ergens iemand is die aan haar denkt, ook al denkt zij niet terug, is voor haar genoeg. Ze vraagt zich af hoe haar huisgenoten zouden reageren als ze het wisten. Waarschijnlijk zouden ze er niets van begrijpen, hoewel Jeroen daar wel zijn best voor zou doen. Ach, ze zou wel zien of er een keer een moment zou komen waarop ze wat meer over zichzelf zou kunnen vertellen. Bij hospiteeravonden blijft het toch altijd bij oppervlakkigheden. Vermoeiende oppervlakkigheden, dat wel. Het werd tijd om naar bed te gaan.

Offtopic: Verdorie, nu heb ik het in ttt geschreven, ik ben normaal heus niet zo'n kneus met werkwoordstijden, maar hierbij...

[Kitten]

Jeroen knikte braaf naar Louise. Het had geen nut om tegen haar in te gaan, want dat was complete onzin. Hij sprak kort met Laurie, die ook wel mee wilde en wierp de vraag ter overweging in de woonkamer. Deze avond ging hij zich niet meer uit het veld laten slaan door sacherijnig vrouwen, daar had hij nu genoeg van. Hij had zelf niet eens een stamkroeg, maar hij wist dat de Vlaamsche Reus goed te doen was en zelfs op zaterdag avond niet te druk was. Een blik op zijn horloge vertelde hem dat het nu wel tijd was voor uitgaansgelegenheden, dat hielp ook tegen drukte.

Voorzichtig liep hij de trap op naar de kamer van Astrid en klopte zachtjes aan. "Astrid? Sorry dat ik stoor, maar we hebben een plan bedacht om naar een kroeg te gaan met z'n allen. Heb je zin om mee te gaan?" vroeg hij.

[Vogelvrij]

Huisgenoten hebben een ondoorgrondelijk talent om altijd precies aan te kloppen als je met schoon ondergoed in je hand staat. Astrid moffelde het snel weer weg en opende de deur. "Hè, echt waar? Nu ineens, met z'n allen?" Het ging haar net wat te snel, ze had toch eigenlijk het liefst dat zulk soort dingen een maand van tevoren werd aangekondigd. "Ik weet niet hoor, ik wilde net naar bed gaan..."

"Nu al?", vroeg Jeroen. "Kom, doe niet zo flauw, het wordt vast gezellig. Doe het voor de teamgeest." Alsof ze een voetbalteam waren dat op het punt stond om de gouden plak uit handen te geven door onderlinge ruzies. Toch liet ze zich door zijn smekende gezicht overtuigen. "Eventjes dan." Ze pakte haar jas en portemonnee en een kwartier later bevond ze zich ineens in een donker café waar zich verder ongeveer tien andere mensen bevonden. Tot haar grote verbazing was Eric een van hen.

[Geel]

Toen hij uit zijn mogelijk toekomstige verblijfplaats wegging had Eric geen zin om naar het huis van z'n studiegenoten, waar hij momenteel op een bankje sliep, te gaan. In plaats daarvan ging hij naar een vaak niet zo druk bezochte kroeg om te kijken of hij nog nodig was. Toen hij de kroeg in kwam was het, zoals hij ook niet anders had verwacht, niet druk. Er waren hooguit 15 andere mensen in de kroeg die of aan de bar hingen of zichzelf in een hoekje vol zopen.

'Hey, Eric.' hoorde hij opeens en keek richting de bar. Daar stond Pete, de eigenaar van de kroeg, rusteloos naar hem te kijken. Eric liep naar hem toe.
'Hoi Pete.'T wil maar niet vollopen hé?' vroeg hij Pete.
'Nee, maar daar wordt aan gewerkt.'
'Hoezo? Ben je iets nieuws van plan?'
'Ik weet niet, ik heb wel een paar ideetjes, maar heb niet zo veel tijd om eraan te werken.'
Als je in zijn kroeg keek zou je niet denken dat Pete weinig tijd had, maar Eric wist dat Pete 6 kinderen had bij 2 verschillende vrouwen die hij moest verzorgen.
'Over tijd gesproken, wil je even achter de bar gaan staan? Ik moet heel even weg, je mag 12 keer raden waarvoor.' Pete lachte schamper bij het laatste.
'Natuurlijk.'
'Dank je, ik ben over een uurtje terug.'

Pete liep even naar achteren om zijn jas te pakken en liep daarna gehaast naar buiten. Eric keek even rond maar zag dat er geen vuile glazen stonden. Hij begon zich nu al te vervelen en besloot daarom zichzelf een biertje in te schenken, niet wetend of dat eigenlijk mocht. Toen hij net een slok van zijn bier wilde nemen, viel zijn blik op iemand die alleen in een hoekje zat, waardoor hij niet zag dat een paar van de mensen waar hij net vandaan kwam ook de kroeg binnenkwamen.

[KIET]

Offtopic: Voor een beetje afwisseling, of op z’n minst een wat luchtigere noot, wilde ik dit maar eens proberen. Als het niets is kunnen jullie ze nog altijd afwimpelen en was het gewoon een losse gebeurtenis bij het uitgaan
En het was mij niet helemaal duidelijk wie er allemaal aanwezig waren in die kroeg, dus ik heb maar wat gegokt.

“Ik had ergens gelezen dat de Nederlanders koperdraad hebben uitgevonden toen twee van ze ruzie hadden om een stuiver.” De ogen van Alexander Jaggar werden groter toen hem iets te binnen schoot wat in zijn ogen simpelweg briljant moest zijn. “Ik heb een hele zak vol met stuivers thuis. We kunnen miljoenen verdienen met het verkopen van koperdraad.” Er moest bij gezegd worden dat zijn ogen ook steeds roder werden, en dat was dan weer te danken aan de alcohol.
“Succes met dat zakenplan,” grinnikte zijn reisgenoot. Keith Mallory behoorde tot de kleine groep jongeren die zich wat minder snel door alcohol liet verleiden. Hij dronk het wel, maar in beperkte mate of als de situatie er om vroeg. Nu was hij op vakantie in een voor hem vrij onbekend land en dus had hij wel wat beters te doen dan alleen in ruime mate het lokale bier proeven. Hij was ook degene die moest rijden, wat altijd een goed excuus was. “Ik betwijfel of The UnDutchables echt valt te kwalificeren als een reisgids, maar als je het wil proberen houd ik je niet tegen.”
Alexander hief zijn half lege glas de lucht in en proclameerde in volplat Nieuw-Zeelands: “Ik hou van Nederland!” De jongeman achter de bar keek even om en knikte goedkeurend.
“Jij houdt van elk land waar ze bier verkopen.”
“P’cies – en da’s nu Holland.” Met zijn bierglashand ‘tikte’ hij met een ferme slag zijn vriend aan. Die kon nog net op tijd ontkomen aan een bierdouche door een stap naar voren te zetten. Alexander fluisterde suggestief op het niveau van een Rolls-Royce turbine van een Boeing. “Hé, meisjes.” Hij gebaarde in een richting die grofweg het hele noorden nog kon zijn.
Keith keek niet op. “Strikt genomen slaat de aanduiding Holland op een gebied wat nu twee provincies in beslag neemt. Het hele land heet gewoon Nederland en dat maakt verder niets uit want je bent over twee minuten al weer straal vergeten wat ik zei.”
“Wattes?”
“Uh-hu.” Dronken mensen waren leuk – vooral mensen als Alex Jaggar die dan compleet op een soort van fantastentoer gingen. Het beste gedeelte was de volgende ochtend, wanneer Keith piekfijn uit zijn geheugen alle capriolen nog eens bij langs ging en zijn reisgenoot steevast dat ‘onwaarschijnlijk accurate brein’ van hem vervloekte.
Zo ver was het nog lang niet. “Hé Keith, meisjes!” herhaalde Alexander. “Kijk, daar! Zes!”
“Het is geen bloody dierentuin, Alex.” Toch volgde hij de wiebelige wijsvinger in de richting van een houten, ronde tafel waarbij een aantal dames stonden. Met gezelschap. “Het zijn er drie, en er staan twee jongens bij.”
“Soit. Gezelschap is gezelschap. Ik heb een slaapplek nodig vannacht.” Zonder op een reactie te wachten strompelde Alexander richting de tafel. Het scheelde dat het niet zo druk was, anders was hij nooit aangekomen. Hij was zo’n drie slokken verwijderd van knock-out neervallen. Of hij was weer afgeleid geraakt.
“Ik dacht dat ons hotel ons daar wel in zou voorzien,” mompelde Keith. Erg veel behoefte aan de versierpraktijken van zijn vriend had hij niet, maar hij besloot er maar achteraan te lopen. Hij gaapte en keek op zijn horloge. De oplichtende wijzers van het dure Doxa duikhorloge gaven kwart voor acht aan. Zijn bewondering voor Alexander groeide ietsje. “Het is een wonder dat hij nog niet in een coma ligt.” Ze stonden allebei nog ingesteld op de Nieuw-Zeelandse tijdzone, die tien uur voorliep.
Ondertussen had Alexander de tafel bereikt – om iets te doen wat Keith nooit had kunnen bedenken. Onder het toezien van een vijftal paar verbijsterde Nederlandse ogen haalde hij een stuiver tevoorschijn en riep: “G'day dames, wie gaan er eerst?”
“O bugger.” Keith stapte sneller door. Gelukkig ging het muntje er vandoor waardoor Alexander zijn aandacht naar de grond moest verplaatsen, en er door Keith de schade wat kon worden beperkt. “Mijn excuses,” begon hij in het Engels, om probleemloos door te schakelen op het Nederlands. “Mijn vriend hier heeft er eentje teveel op en wil dan nog wel eens… ambitieus worden.”
“Je meent het,” zei één van de dames licht spottend.
“Ik schrok al,” vulde een ander aan. “Wat wilde hij van ons?”
Keith grijnsde. “Hij dacht dat jullie hem rijk konden maken door koperdraad te maken.”
Euforisch werd er een hand omhoog gestoken – met daarin de ontsnapte stuiver. “Gevonden!” Alexander kwam weer van de vloer, zich er niet van bewust dat zijn laatste beetje bier over zijn eigen mouw was gegaan. “Ah, Keith. Dit is jouw afdeling. Kunnen we al ergens slapen?”
“Dat heb ik allang weten te regelen.”
“Mijn held.” Er werd in de algemene richting van twee dames – en een jongen – gewezen. “Ik vind jou wel leuk,” waren de aansluitende maar nietszeggende woorden. “Ik ben Alexander Jaggar, en dit hier is mijn geniale vriend Keith Mallory - een gewone vriend, geen vriend-vriend – en we komen hélemaal uit Ingervagel speciaal voor jullie.”
Keith glimlachte geduldig. “Nogmaals, mijn excuses voor de overlast.” Aan de wankele staat van Alex te oordelen begon het ook tijd te worden om het etablissement te verlaten. “We zijn toeristen uit Invercargill, Nieuw-Zeeland, en helaas is Alex hier een beetje de weg kwijt geraakt na de eerste dag in jullie land.” En ook door het verschil in tijd, niet te vergeten.
“Voor een toerist spreek je een aardig woordje Nederlands,” merkte de jongen naast hem op.
Keith maakte een nederig gebaar. “Ik spreek een hele reeks aan talen.”
“Ook Klingons!” vulde Alexander aan.
“Waaronder ook Klingons, ja…”
In een laatste poging rechtop te staan rechtte Alexander zijn rug. “Qapla'!” Meteen daarna verstapte hij zich, klapte voorover op de tafel, rolde op zijn rug en viel op de grond. Het ging allemaal totaal niet hard, maar hij was wel meteen compleet van de kaart.
“Godzijdank, eindelijk,” verzuchtte zijn landgenoot, die zijn schouders ophaalde. “Kiwi-bedtijd.”
Eén van de meisjes maakte zich wat zorgen. “Is hij in orde?”
“Zeker niet. Maar hij overleeft het wel.” Nu Alexander toch voor Pampus lag zag hij weinig noodzaak om nu terug naar het hotel te gaan. Hij zou wel gek zijn om tachtig kilo laveloos mens de halve stad door te slepen, ook al had hij een auto. Dus stak hij zijn hand maar uit naar de persoon die hem het laatste had aansproken. “Keith Mallory. Aangenaam. Denk ik.”

[Giles]

Offtopic: oops dude, you killed it

Willemijn-Louise haalde haar neus op voor heel de situatie. Serieus waar, zulke mensen konden toch niet echt bestaan? Een beetje tegen vreemden aan staan rijden en domme dingen zeggen die niemand interesseerden. "Seriously."
Het grote nadeel was wel dat de jongens niet lelijk waren, geen van tweeën. Het was altijd makkelijker om op iemand neer te kijken als ze ook nog lelijk waren. De niet-bewusteloze stak zijn hand uit naar Laurie. Of was het Astrid? Waarom had de kroegeigenaar zulke slechte verlichting!

[Vogelvrij]

Offtopic: Is het hele idee van een rollenspel niet dat iedereen in de huid van één personage kruipt?

Astrid schudde de hand van de opschepper die voor haar stond. Een hele reeks aan talen, jaja. Zijn Nederlands was best goed, al had hij een zwaar accent, dat wilde ze best toegeven, maar ze durfde er wat om te verwedden dat hij verder hooguit nog wat Frans en Klingon sprak. En dat laatste was toch eigenlijk geen taal te noemen. Ze gromde wat, maar haar blik was op Eric gericht. Het zag ernaar uit dat hij hier werkte, dus ze vond hem de aangewezen persoon om hen te komen redden.

[Nienna*]

Dit was nou altijd haar probleem: dat ze teveel ging drinken als ze zenuwachtig was. Na nóg een wijntje achterover geslagen te hebben, merkte Anna dat het vrij moeilijk was helemaal recht te blijven staan. Ze stapte een beetje mis en viel tegen Simon aan, maar omdat ze zo dronken was, vond ze dat alleen maar grappig. Simon pakte haar stevig beet. "Morgen hebben we snijzaal, Anna, om 8.30 daar zijn, weet je nog?"
Anna moest lachen. "Simoooon.... die lijken draaien zich echt niet om in hun graf als wij te laat zijn hoor!" Ze bestelde nog maar een wijntje en begon een verhaal tegen Simon. "Nou en toen stond ik daar dus in dat boxershort onder de sproeier, staat die oma daar! Ik wist dus niet wat ik moest zeggen!" Anna barst weer in een onbedaarlijke lachbui uit.
"Kom, nu gaan we dansen!"
Ze trok Simon de dansvloer op en ging zelf compleet uit haar dak. Heerlijk om te dansen op liedjes als Temperature van Sean Paul. Anna merkte eigenlijk niet dat er geen dansvloer was in de kroeg en dat ze die door haar sexy dans zelf creëerde.

[Kitten]

Jeroen dronk nooit veel. Deze avond was weinig anders, maar hij kon rustig meegenieten van de drukte om zich heen. Anna had het duidelijk op 'n drinken gezet, maar ze keek gelukkiger dan toen ze tijdens de avond was aangekomen. Het had duidelijk niet geholpen om d'r eens wat beter te leren kennen, maar hij ging er van uit dat Simon daar een stuk beter in slaagde.

Hij was een stukje van de bar gaan zitten met Laurie, die qua dansen niet zo veel kon door d'r been. Op deze manier had ze nog wat aanspraak, hoewel Jeroen het idee had dat ze toch wel de alcohol naar haar hoofd begon te krijgen. Hij was Willemijn-Louise al een tijdje geleden kwijt geraakt, en Astrid was slechts een paar keer kwijt geraakt.

"Hey... Jeroen," zei Laurie. "Waarom ga je niet dansen? Ik kan wel even zonder gezelschap"

"Ik vind het niet zo'n dans-achtige muziek," antwoordde Jeroen. "Maar als je been weer beter is laat ik het je wel een keer zien."

Hij stond op en rekte zich uit. Bij de bar bestelde hij voor zichzelf nog een keer bitter lemon en een glas wijn voor Laurie, die blijkbaar een voorkeur had voor 't rode drankje. Toen hij de glazen op tafel zette bij Laurie, merkte hij dat Astrid een beetje wanhopig kijkend bij een stel jongens met een Amerikaans accent stond. Hij haalde even diep adem en stapte op ze af.

"Astrid, are you all right?" zei hij, slikte kort. "Is alles in orde?" verbeterde hij zichzelf. Zelfs zonder drank was het blijkbaar moeilijk om altijd alleen maar Nederlands te praten. Hij had zich wel vaker betrapt in het overschakelen op zijn moedertaal, maar het gebeurde steeds minder.

[flyaway]

Simon keek lachend naar Anna. Ze was stiekem nog leuker dan op de universiteit. En nu was ze met hem aan het dansen, maar het betekende vast niets meer dan goede vrienden die een leuke avond hadden. Vrienden, dat is toch al heel wat. Toch voelde hij zich een stuk zekerder over zichzelf en ook een stuk vrolijker, zorgen die als een baksteen op zijn schouder lagen leken te verbrokkelen en het leek net of zijn huid wat beter op hem aansloot. Maar alleen om haar heen. Hij wou dat hij het haar kon vertellen. Hij wilde het delen. Misschien zag ze het in de blik in zijn ogen, maar misschien had ze ook teveel wijn op. Hij besloot haar niet terug te zoenen, als ze dat zou doen. Hij wilde niet dat ze zou denken dat hij er gebruik van zou maken, als zij niet nuchter meer zou zijn. Zo was hij niet en zo wilde hij dus ook niet overkomen. Hij danste met haar mee, uitte zijn opwakkerende gevoelens door ze om te zetten in wild gedans.
"Wil je nog wat drinken?" riep hij, en hield haar een flesje water voor. De bijna-dokter in hem wilde niet dat ze uitgedroogd zou raken. Hij kon lol hebben, maar moest zijn verantwoordelijkheden niet vergeten. Simon verbaasde zichzelf, hij wist niet dat hij soms verstandige keuzes kon maken en daar ook nog helemaal achter kon staan, zonder onzeker gedoe. Hij besloot hier later over na te denken en keek hoe Anna het flesje leegdronk. De dansvloer leek leeg om hun heen, de muziek leek enkel in zijn en haar oren te bestaan.

[Giles]

"Ik had gewoon nee moeten zeggen, zoals mijn eerste idee was." Willemijn-Louise rolde haar ogen en zocht Jeroens blik. Wat een gastheer, maar niet heus. Iemand uitnodigen en vervolgens niet vermaken, teleurstellend.
Ze wrong zich door de mensenmassa naar de bar toe. "Verkoop je hier ook Bailey's? On the rocks alsjeblieft, ik weet anders niet hoe ik deze avond door zou moeten komen."

[Geel]

'Natuurlijk.' zei Eric en deed alsof hij Willemijn-Louise niet herkende. Hij pakte een whiskey glas en wat ijsblokjes en goot de likeur erin. Hij wilde nog voorstellen om Willemijn-Louise gezelschap te gaan houden maar besloot om ook daarvan af te zien. In plaats daarvan ging hij naar een andere klant aan de bar en liet Willemijn-Louise voor wat ze was.

Na een vijftal minuten zat ze nog steeds aan de bar en had haar glas alweer leeg.

'Volgens mij ben je niet gewend om zonder hordes vrienden uit te gaan. En ik heb zo'n vermoeden dat je vrienden niet in dat studentenhuis wonen.' zei Eric tegen haar. Zij zei niets en schoof haar glas naar voren om aan te geven dat ze nog wat te drinken wilde. Eric pakte het glas en gaf haar nog een Baileys. Hij keek op z'n horloge en zag dat hij al een anderhalf uur achter de bar stond. Hij wilde naar huis. Als Pete nou maar kwam.

[Giles]

Offtopic: Dude, wil je niet voor mij uitmaken wat ik doe? Erg onrollenspelvriendelijk Ik schrijf er morgen wel overheen

[Vogelvrij]

Offtopic: Jeroens moedertaal is Engels, begrijp ik dat nou goed? Wel knap trouwens dat jij vanaf de bar kan zien dat jongens een Amerikaans accent hebben

In plaats van Eric bleek Jeroen haar redder te zijn. Dan had ze eigenlijk nog liever Anna gehad, maar het zag er niet naaruit dat zij vanavond voor heldin zou kunnen spelen. Ja, voor Simon misschien, als je keek naar de manier waarop ze om hem heen danste. "Everything allright", zei ze werktuigelijk. Ze wist niet of ze in het Engels antwoordde omdat het haar ergerde dat Jeroen in die taal had gesproken, of dat ze er juist met een grapje in meeging. Waarschijnlijk iets ertussenin. "Of nou ja, die jongen vond het nodig om iets tegen mij te zeggen." Kwaad keek ze de jongen aan, die verbaasd terugkeek en zijn blik op de jongen op de grond richtte. "Ja, en hij is helemaal raar", voegde ze er nog aan toe.

[Geel]

Giles schreef:

Offtopic: Dude, wil je niet voor mij uitmaken wat ik doe? Erg onrollenspelvriendelijk Ik schrijf er morgen wel overheen

Offtopic: Sorry, ik weet inderdaad hoe niet leuk dat is. Ik zal het niet meer doen. Maar het is ook zo verwarrend dat het niet mag, omdat je dan weinig vrijheid hebt om iets te schrijven.

[Kitten]

ggcy8 schreef:

Offtopic: Sorry, ik weet inderdaad hoe niet leuk dat is. Ik zal het niet meer doen. Maar het is ook zo verwarrend dat het niet mag, omdat je dan weinig vrijheid hebt om iets te schrijven.

Offtopic: Dat is de uitdaging van zo'n rollenspel. Als je er beter in wordt, kan je vaak er mooi om heen schrijven en anderen heel erg prikkelen om te reageren.

[Giles]

"Hordes is een groot woord hoor." Willemijn-Louise keek op naar de barman. "Hey wacht eens even, jij bent die hospiteerjongen. Eric. Werk je hier?" Ze bewoog haar glas, wat de ijsblokjes zacht liet tinkelen. "Want dat zou zeker punten opleveren."

[Nienna*]

Eric kon niet eens antwoord geven, want precies op dat moment interrumpeerde Anna het gesprek tussen hem en Willemijn-Louise. "Een rosé graag! Ooooja en doe maar een biertje, die jongen daar moet nodig meer drinken!" Anna wees met onvaste hand richting Simon. Nadat Eric haar de drankjes had ingeschonken, goot ze zelf snel haar rosé naar binnen en ging met het biertje naar Simon terug, daarbij Eric en Willemijn-Louise weer de gelegenheid gevend hun gesprek voort te zetten.
"Simon! Bier voor jou!"
Ze drukte Simon het biertje in zijn hand en begon tegen hem aan te dansen. Vrij instabiel, aangezien ze zoveel had gedronken dat ze niet heel goed meer zag wat nou recht was en wat niet. Maar het maakte ook weinig uit, de muziek was fijn, de kleuren helder - al liepen ze wel wat door elkaar - en zij had energie voor tien. Anna probeerde Simon in haar spel te betrekken, maar het leek alsof hij zich er niet zo goed raad mee wist. Of ... wilde hij misschien niet?

[flyaway]

Simon keek naar Anna. Ze moest nodig naar huis, dit werd te gek. Hij wist wel dat niet alle geneeskundestudenten zo gezond leefden, maar van haar had hij toch niet gedacht dat ze zo veel zou drinken.
"Dankjewel voor het bier, Anna. Maar moeten we niet eens naar huis? Ik vind het erg gezellig, maar we moeten morgen weer vroeg op." Anna leek hem niet te horen. "Ik ben zo terug," zei Simon. Hij pakte zijn telefoon en liep naar een gedeelte waar het minder lawaaiig was. Met zijn ogen nog steeds op Anna gericht, hij wilde haar niet uit het oog verliezen, toetste hij het gemakkelijke nummer van de taxicentrale in.
"Met Simon, ik zou graag een taxi willen." Even later was het geregeld. Hij pakte Anna's jas van de kruk en sloeg deze om haar heen. Zonder acht te slaan op de starende blikken van de rest begeleidde hij de giechelende Anna naar de uitgang. Zo kon ze nog even wat frisse lucht inademen voor ze de taxi in moest, misselijkheid konden ze nu niet gebruiken en ze zouden de taxi niet eens in mogen als ze groen zag. "Anna, kun je heel even alleen blijven?" Hij zette haar neer op een bankje. Daar niet helemaal gerust op liep hij snel terug naar binnen, waar hij een lege vuilniszak uit een prullenbak viste. Voor het geval dat. Binnen een paar seconden was hij weer terug, gelukkig zat ze er nog.

De taxi kwam aanrijden en ze stapten in.

[Geel]

'Inderdaad, ik ben Eric. En nee, ik werk hier niet, niet helemaal.' zei Eric tegen Willemijn-Louise nadat hij Anna had gegeven wat ze gevraagd had.

Willemijn-Louise vond het vast een vreemd antwoord, want ze keek Eric vragend aan.

'Nou, het is een beetje ingewikkeld. Maar het komt erop neer dat ik hier werkte toen ik nog de ex was van de zoon van de eigenaar van deze kroeg. Maar drie manden geleden is die zoon naar Griekenland verhuisd en sinds dien weiger ik hier te werken, maar kom toch af een toe een paar uurtjes achter de bar staan. Meestal als ik me verveel of als ik geld nodig heb.' zei Eric tegen haar en hoopte dat ze hem kon volgen.

Toen hij had uitgelegd wat hij hier in deze kroeg achter de bar deed kwamen er vier mensen aan de bar staan en Eric liep naar ze toe om ze te bedienen. Daarna liep hij weer terug naar Willemijn-Louise.

[KIET]

Waar deze onvrede jegens hem vandaan kwam begreep Keith niet helemaal. Waarschijnlijk werd hij over één kam geschoren met Alexander. “Helemáál raar?” fronste hij. Hij had al vele omschrijvingen gehoord, maar ‘helemaal raar’ was nieuw.
“Ik verontschuldigde mij enkel voor het gedrag van mijn beschonken vriend hier,” richtte hij zich tot Jeroen – als hij de naam goed had opgepikt. “De beruchte combinatie van bier en jetlag,” verklaarde hij.
Maar Keith had zijn nobele poging om de situatie te redden al opgegeven. Hij vreesde dat de nogal spontane entree van Alexander hen al bij voorbaad te das om had gedaan. Het groepje Nederlands had zich opgesplitst en de persoon die toen was achter gebleven, Astrid klaarblijkelijk, had de boot afgehouden. Keith herinnerde zich het advies van zijn oom: Nederlanders waren vrij vriendelijk en sociaal, zolang je ze maar met rust liet. Hij had gedacht dat het een overdrijving was, maar dat viel tegen.
Sowieso maakten deze mensen een wat rare indruk. Ze behoorden duidelijk tot een groep, maar wel eentje die geheel ontwricht leek. Als ze elkaar al moeizaam konden verdragen dan hoefde hij het natuurlijk helemaal niet te proberen. Of hij had de verkeerde groep getroffen, of het volk van zijn leeftijd hield er van om kortzichtig en zelfgenoegzaam te zijn.
Of ze hielden gewoon niet van buitenlanders. Hoe dan ook, het was een mentaliteit die hij in Invercargill zelden tot nooit tegen was gekomen. Hij kon deze Astrid even weer op haar plaats zetten, waar het niet dat hij niet warm of koud werd van haar instelling.
Ondertussen was er toch al een flink aantal minuten verstreken en Alexander lag nog steeds laveloos op de vloer. Meestal ging dat na een tijdje wel weer over, maar ditmaal vond Keith het wel vrij lang duren. Uiteindelijk gaf hij toe aan zijn medeleven, liet Astrid en Jeroen even voor wat ze waren, en hielp de jongeman met enige moeite overeind, op een smal bankje tegen de muur. Hij bemerkte dat Jeroen, voor zover hij kon zien de sociaalste van de groep, nog iets zei tegen Astrid en toen naar hem doorliep.
“Hulp nodig?”
“Nee, het lukt wel. Hij moet even bijkomen en dan kan ik hem veilig terug naar ons hotel vervoeren.” Hij gaapte. Het was niet dat hij veel slaap nodig had, maar het grote tijdsverschil begon hem nu parten te spelen. Normaal zou hij een paar uur geleden al weer zijn opgestaan; nu moest hij nog gaan slapen. Iets eerder was de jongeman achter de bar even voorbij gekomen met de mededeling dat ‘alle gemaakte rommel’ zelf moest worden opgeruimd. Dat is niet een klus waar hij op zat te wachten.
Hij had iets nodig wat de maag van Alex in bedwang kon houden. Alleen hij kon niet op de naam komen. “Jij spreekt ook Engels,” zei hij tegen Jeroen. “Ik wil hem ginger geven, maar ik kom niet op het Nederlandse woord.”
Jeroen keek hem niet begrijpend aan. “Roodharigen?”
“Nee – en ook geen homoseksuelen.” Keith schudde zijn hoofd en schakelde terug naar zijn moerstaal. “Bloody hell. Dit is belachelijk. Zingiber officinale, een specerij uit India. Daar noemen ze het adrak. Marco Polo heeft het toen naar Europa gebracht. Het stimuleert de bloedsomloop en de libido – maar ik weet het woord niet. Het wordt ook gebruikt in gingerale en een root beer.”
“Gember?”
“Gember.” Het was niet zijn schuld; het Nederlands was hij ook nog niet zo lang machtig, ondanks dat zijn reistijd ruim een dag had bedragen. “Dat moet ik hebben, gember. Het helpt tegen misselijkheid. Vooral bij reisziekte en zwangerschap, maar we hebben ontdekt dat het bij Alex ook bij het stappen vrij goed helpt. Bedankt, mate.”
Keith dacht dat hij er verstandig aan deed Astrid – en daarbij Jeroen – maar even met rust te laten en begaf zich naar de bar. De jonge barman stond bij één van de andere dames. Een combinatie van muziek, een onduidelijke uitspraak en zijn onbekendheid met de Nederlandse taal hadden ervoor gezorgd dat hij maar een deel van haar naam had meegekregen. Toen ze hem opmerkte wierp ze hem een vuile blik toe.
Keith gunde haar echter een hartelijke glimlach. “Luister Sheila,” zei hij terwijl hij zijn portemonnee raadpleegde, “ik wil niet dat je de verkeerde indruk krijgt van ons – of Kiwi’s in het algemeen. Alex had wat teveel plonk en handles op en was zo blij als Larry, en nam een vrijheid die hij hier beter niet had kunnen nemen. ”
Hij wist niet of hij daar veel mee zou bereiken. Wilhelmina, de naam die hij het beste uit zijn geheugen kon vissen ten opzichte van wat hij dacht gehoord te hebben, deed zich voor als een afstandelijk persoon. Toch had Keith het idee dat dit meer een schild was dan iets anders. Ze leek aan te zetten, maar voordat zij een reactie kon leveren was het de barman die om aandacht vroeg.
“G’day mate. Ik zou graag een flesje bronwater en de rekening willen.” Hij aarzelde even en voegde er aan toe: “Zet dat van haar en hen” – hij gebaarde naar Wilhelmina en de tafel van Jeroen en Astrid – “er ook maar bij op.” Een laatste vredesgebaar. Hij wist dat wat hij nu nog moest vragen een kleine kans van slagen had, maar hij vroeg het toch. “En heb je er ook zes bolletjes gember bij?”

[Giles]

Offtopic: Ik schrijf mezelf er uit, ik krijg hier een beetje jeuk van.

"Je bent homoseksueel?" Willemijn-Louise tilde een wenkbrauw op. "Of biseksueel? Zo kwam je niet echt over daarnet. Maar ik ben geen expert op het herkennen er van tenslotte.." Ze leegde haar glas en schoof het over de bar naar hem toe. "Dank je voor de alcohol."
Een kleine glimlach verscheen om haar lippen toen de buitenlander besloot haar drankje te betalen. Zo was er altijd wel een man die haar rekening oploste.

[Geel]

Offtopic: Jammer.

'Eh, sorry, gember heb ik niet.' zei Eric terwijl hij een glas met bronwater gaf aan een jongeman die het hem vroeg.
'Had ik ook niet verwacht' zei de jongeman en liep naar een blijkbaar bewusteloos iemand die op een bankje zat.

Op dat moment kwam Pete de kroeg binnen en Eric slaakte een diepe zucht. Hij werd een beetje moe. Pete kwam naar hem toegelopen en bedankte hem.
'Sorry dat het wat langer duurde.' zei hij.
'Maakt ook niet uit.' zei Eric met een glimlach.

Hij richtte zich tot Willemijn-Louise. 'Ik val gewoon op mooie mensen. Volgens mij noemen ze dat inderdaad biseksueel zijn.'
Ze ging blijkbaar weg, want Willemijn-Louise bedankte Eric voor de alcohol.
'Graag gedaan, maar volgens mij kun je beter die rare vogel bedanken.'

[Vogelvrij]

Offtopic: Helemaal eruit?

Een beetje verloren keek Astrid in het rond. Dit gebeurde haar nu altijd. Misschien kwam het omdat ze alcohol beschouwde als iets beschamends, iets wat voor iedereen honing was maar voor haar rattengif, maar het kon ook gewoon door haar niet bestaande sociale vaardigheden komen. Toen Astrid zag dat Willemijn-Louise aanstalten maakte om naar huis te gaan, zag ze haar kans. Ze ving nog net een stuk van de woorden van Eric op en besloot dat ze hem interessant vond. "Willemijn-Louise, wacht? Je gaat toch niet in je eentje naar huis... Ik ga wel met je mee." Alsof ze Willemijn-Louise zou moeten beschermen. "Dag Jeroen, dag Eric!" Ze zwaaide, besefte toen dat dat ontzettend idioot was binnen deze situatie en voelde haar wangen nog warmer worden.

[Giles]

"Ah." Willemijn-Louise liet zich van haar barkruk glijden en deed een stap naar achteren. "Nou ja, fijne avond nog Eric."
Ze maakte aanstalten om de kroeg te verlaten - hopelijk reden er in deze buurt taxi's - toen Astrid haar aansprak. Wat was er hier aan de hand? Waarom praatte vandaag iedereen zo tegen haar? Straalde ze ineens toegankelijkheid uit ofzo?
"Mijn plan was wel om naar huis te gaan ja. Alleen. Ik denk dat ik dat wel aan kan." Ze bekeek Astrid. "Ben je dronken?"

[KIET]

Met het water en een tweetal kassabonnen rijker, en een flink aantal euro’s armer, begaf Keith zich terug. Het scheelde dat deze excursie gefinancierd werd door iemand met een enorme portemonnee, al had het zijn keuze om de extra rekening erbij te nemen niet beïnvloed als het uit eigen zak moest komen. Bij het onder de loep nemen van de tweede bon werd het hem duidelijk waar dat hoge bedrag vandaan kwam. “Met hoeveel lui zijn die mensen hier eigenlijk?” vroeg hij zich af.
Bij Alex deed hij een poging om die weer tot het land der levenden te krijgen, zonder resultaat. Hij besloot even te wachten om het daarna nogmaals te proberen. Lukte dat niet, dan werd het sjouwen.
Toen hij zich omdraaide zag hij net dat Astrid op het punt stond de benen te nemen en samen met het meisje bij de bar het pand te verlaten. Slechts twee van het clubje waren achtergebleven, de rest was in delen al naar huis gegaan. Van een diepe groepsmentaliteit was duidelijk geen sprake.
Het viel hem op dat Jeroen met een schuin oog naar het overgebleven meisje met een gegipste voet zat te kijken, nu de rest was of bijna was vertrokken. “Ze is vernoemd naar laurier,” merkte Keith op. Hij moest toch wat doen nu hij nog wat tijd over bleek te hebben.
“Pardon?”
“Je vriendin daar, Laurie was het niet? Het komt van het Latijnse Laurus, wat laurier betekend.” Hij gebaarde in de richting van de bar. “Astrid komt van het Oud-Noorse Ástríðr, wat neerkomt op schone godin.” Toen stak hij zijn hand uit naar Jeroen. “Jeroen-Jerome-Hieronymus, simpelweg heilige naam. En Alexander wil zoveel zeggen als ‘hij die teveel drinkt’.”
De jongeman fronste. “En Keith?”
“Ah.” Ongemakkelijk krabbelde Keith even achter zijn oor. “Het komt vanuit het Schots, en het was aanvankelijk een achternaam, waaronder voor een hele reeks aan Schotse Earls. Het stamt af van een plaatsnaam dat waarschijnlijk nog van het Britse cet komt en het betekend… eh, hout.” Hij schudde zijn hoofd. “Dit was wellicht een dom idee.” Daarom besloot hij van onderwerp te wisselen. “Jij ziet er ook niet bepaald uit alsof dit de avond was die je in gedachten had.”

[fizzle-fluffy]

Laurie zat geamuseerd de Britten - of waren het Australiërs? Ze kon dat nooit uit elkaar houden - te bekijken, toen ze ineens haar naam hoorde vallen. Waarom stond Astrid nu met een buitenlander over haar te praten?
Ze dronk in één teug haar wijn, waar ze al de hele avond over deed, leeg, en liep ongemakkelijk naar de twee toe.

'Dag, eh.. Kief. Ik ben dus Laurie, maar duidelijk ben je je daarvan bewust.'

Offtopic: niet haar hele been is ingegipst he, alleen haar voet! Ze heeft haar tenen gebroken.

[Kitten]

Jeroen haalde zijn schouders op en stapte opzij om Laurie er bij te laten. Ze liep nogal ongemakkelijk, maar ze kwam vooruit. Jeroen herinnerde zich dat de arts haar had aangeraden zo min mogelijk te doen, maar hij kreeg het idee dat dit soort adviezen nogal vaker door Laurie werden genegeerd. Onwillekeurig bewoog hij zijn rechter enkel. Hij kon het nauwelijks aanzien hoe Laurie de gezondheid van haar tenen op het spel zette.

"Misschien ben ik wel geen man die dit soort dingen erg bedenkt," antwoordde hij. "Laurie, ik was van plan om over een minuut of tien weer op huis aan te gaan. Als je mee wil rijden, moet je zorgen dat je mee kan."