Oplossing voor alles

Mensen, jullie gaan toch niet serieus de tips van iemand opvolgen die graag zelfhulpboeken leest/het 1 en ander heeft meegemaakt en nu probeert interessent te zijn dmv allerlei tips???

[Arachnia]

Micromensje schreef:

Mensen, jullie gaan toch niet serieus de tips van iemand opvolgen die graag zelfhulpboeken leest/het 1 en ander heeft meegemaakt en nu probeert interessent te zijn dmv allerlei tips???

Over wie hebben we het dan ook alweer?

Ben een beetje de rode draad kwijt.

Over de mensen die denken met 'oplossingen' te komen, terwijl ze zichzelf geen psycholoog mogen noemen.

Want alleen psychologen mogen met oplossingen komen

Eens met Changshan trouwens.

Ja, want een leek gaat toch ook geen diagnose stellen en vervolgens medicijnen aan iemand geven?

[Sneeuwwitje]

Micromensje schreef:

Ja, want een leek gaat toch ook geen diagnose stellen en vervolgens medicijnen aan iemand geven?

Jij hebt hulp nodig, en zeker professionele.

[Sneeuwwitje]

mijn stelling is gewoon, waarom zoek je de oplossing niet eerst bij jezelf? met behulp van iets goedkopere en makkelijkere middelen dan een dure keuze te maken waar je misschien spijt van kunt krijgen? En hoe kun je oordelen als je niet de beide kanten kent?

Dus als je een paar zelfhulpboeken hebt gelezen kun je voor pshycholoog doorgaan?
Dus als iemand met interesse voor het menselijk lichaam er een boek over heeft gelezen kan hij een diagnose stellen bij iemand met klachten en dan ook nog eens de juiste medicijnen voorschrijven?

Dat denk ik niet.

tussen wat sneeuwzwart en micromensje zit, zit een wereld van verschil. En de gulden middenweg is denk ik het handigst.

Ja je kunt jezelf helpen. Ja soms heb je daar ook wat hulp bij nodig.

Ja van een psycholoog.
Nee niet van een leek.

[Sneeuwwitje]

Micromensje schreef:

Dus als je een paar zelfhulpboeken hebt gelezen kun je voor pshycholoog doorgaan?
Dus als iemand met interesse voor het menselijk lichaam er een boek over heeft gelezen kan hij een diagnose stellen bij iemand met klachten en dan ook nog eens de juiste medicijnen voorschrijven?

Dat denk ik niet.

Dit zeg ik niet, ik ben geen psycholoog, ik geloof gewoon dat je kunt worden zoals je wilt, je voelen wat je kiest en de controle over jezelf kunt vinden.

En dat komt vast uit een zelfhulpboek. Of heb je dat zelf bedacht?

[Sneeuwwitje]

Toch echt uit mijn eigen hoofd.

Jaja.

[Sneeuwwitje]

Even ontopic graag

[Sneeuwwitje]

En de TS heeft het hier ook over onzekerheden, als je niet zeker genoeg bent om vrienden te maken. Dan stap je toch niet direct op een psycholoog af? heb je toch meer aan een paar tips van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben?

TS denkt vooral te weten hoe mensen hun problemen moeten oplossen.
En dit is nog steeds ontopic hoor.

Micromensje schreef:

Ja van een psycholoog.
Nee niet van een leek.

Dat vind ik nou zo raar Alsof mijn moeder me nooit geholpen heeft met mijn 'psychologische problemen'. Of mijn vader. Of mijn vriendinnen. Of mijn vriendjes. Of docenten. Of verscheidene boeken trouwens. Het maakt ontzettend veel verschil wat voor probleem het is, natuurlijk, maar het kan echt nooit kwaad om eens naar je mentaliteit te kijken en te zien of je daar misschien jezelf ook mee kunt helpen. Daarnaast is professionele hulp in veel gevallen ook zeker niet verkeerd en moet je niet zomaar alles geloven wat je verteld wordt. Maar om nou te doen alsof je jezelf niet meer kunt helpen en de mensen in je omgeving niet... tja, dan heb je misschien veel minder vertrouwen in jezelf/je omgeving of heel andere ervaringen dan ik, maar ronduit zeggen dat het nooit goed is, klopt gewoon niet. (Dat het altijd goed is, dus ook niet ).

Het is juist goed om ook naar adviezen van anderen te luisteren, lijkt me. Hoe vaak ik al niet geholpen ben door inderdaad bijvoorbeeld mijn moeder of een vriendin of door mijn echtgenoot. Het idee is juist dat als die adviezen niet meer helpen, je professionele hulp moet zoeken. Als je hoofdpijn hebt en je moeder zegt dat een paracetamol misschien zal helpen, ga je toch niet ook dat advies negeren en meteen naar een dokter? Pas als paracetamol niet meer werkt, of niet goed genoeg werkt, ga je naar de dokter, lijkt me.

En wat is er mis met zelfhulpboeken? Als je daar iets aan hebt, is het toch fantastisch?

[Sneeuwwitje]

Precies

[JustADreamer]

Micromensje schreef:

Dus als je een boek leest doe je ervaring op? Nee dat klopt niet want wat de schrijver van een boek heeft meegemaakt dat hoef jij nog niet per se meegemaakt te hebben. Dus foute redenering. Als iemand jou zijn nare ervaringen vertelt dan betekent dat toch niet dat jij die ervaringen dan ook meteen hebt?

Micromensje schreef:
Dus als je een paar zelfhulpboeken hebt gelezen kun je voor pshycholoog doorgaan?
Dus als iemand met interesse voor het menselijk lichaam er een boek over heeft gelezen kan hij een diagnose stellen bij iemand met klachten en dan ook nog eens de juiste medicijnen voorschrijven?

Dat denk ik niet.

En hoe denk je dat erkend psychologen aan hun diploma komen? Door boeken te lezen. Sterker nog, door boeken te lezen óver boeken die door anderen geschreven zijn, as in boeken die de theorie beschrijven van een 'psycholoog' van vroeger. De eerste psycholoog wist nog niet dat hij psycholoog was, die had gewoon een idee, heeft het idee getoetst door naar zichzelf en anderen te kijken en toen een theorie opgesteld. Wij hebben er later het labeltje 'psycholoog' opgeplakt. De docenten op een opleiding psychologie geven ook maar gewoon kennis door die ze hebben opgedaan.

En niemand hier beweerd dat een schrijver van zelfhulpboeken doorgaat voor psycholoog, dat maak jij er van. Als iemand redelijk wat medische kennis heeft wil ik best van diegene horen wat hij of zij er van denkt, bij dingen die ernstig zijn ga ik hoe dan ook wel naar een huisarts (als mijn teen er half af ligt of ik bloed uithoest ofzo). Maar voor een hoofdpijntje of iets dergelijks kan een ander bést een oplossing hebben, en zolang ik zeker weet dat die oplossing geen kwaad kan wil ik dat best proberen, gaat het dan nog niet over kan je altijd nog naar de dokter. En zo is het ook met psychische klachten, tips van een ander zijn het proberen waard, werkt het niet kun je altijd nog naar een psycholoog. Zolang je een klein beetje je gezond verstand gebruikt en tips die gevaarlijk zouden kunnen zijn voor jezelf of voor anderen niet serieus neemt valt er best wat te halen bij ervaringsdeskundigen, familie, vrienden etc.

Ik zie niet in wat iemand zou moeten hebben tegen een 'leek' met ervaring, zij vertellen tenminste een verhaal in normale mensentaal en hoeven niet te doen of ze mijlenver boven andermans problemen staan. Juist omdat ze hetzelfde meegemaakt hebben geeft het mij vertrouwen dat als zíj iets kunnen overleven, ik dat ook wel kan.

Groepstherapie is trouwens eigenlijk ook gewoon hetzelfde; je hoort wat andere mensen meemaken en hoe ze daarmee omgaan en dat kan echt heel leerzaam zijn. Natuurlijk zit daar wel een therapeut bij die het gesprek leidt, maar ik ken veel initiatieven van leken om bv. met lotgenoten te gaan wandelen oid en therapeuten moedigen dat van harte aan.

[mxshaun]

Weet je,
Ik vind het gewoon vet dat je hier komt, om je ervaringen te delen. Misschien hebben een aantal mensen er inderdaad wel iets aan.

Snap daarom ook niet, waarom de rest allemaal negatieve reacties moeten geven..

Als het voor jou niet zo makkelijk is, om zijn ervaringen te begrijpen.. dan heb je misschien andere problemen en wordt het inderdaad tijd voor een shrink, maar ga dan niet iemand met goede intenties de grond in stampen om jezelf beter te laten voelen..

Loll

[Changshan]

Je moet de reacties natuurlijk ook wel een beetje relativeren. De meeste zijn bedoeld om TS te waarschuwen voor naïviteit, al is de toon misschien af en toe wat hard.

[Not for Sale]

Awesomeness schreef:

Slecht zelfbeeld:
Oplossing: Stop giving a fuck... JIJ bent de oorzaak van dat zelfbeeld, want jij denkt slecht over jezelf. Anderen zorgen niet voor een slecht zelfbeeld, dat doe JIJ. JIJ kan dat dus ook veranderen. Schiet niet door in jezelf zijn (asociaal gaan doen en dingen die gewoon niet leuk zijn om anderen aan te doen), maar hou op met het denken "Wat als ze het niet leuk/grappig/interessant/watdanook vinden?". Het is toch jou leven? Wat geeft die mensen 't recht om jou leven te besturen? Het is jou leven, jou lichaam, jou geest en jou zaken. Waarom zou jij je moeten bewijzen tegenover mensen? Waarom moeten zij zich niet tegenover jou bewijzen? Wees degenen die je wil zijn en vrienden en/of geliefden komen vanzelf.

Deze analyse klopt van geen kant, want de omschrijving slaat niet op een slecht zelfbeeld maar op onzekerheid en sociale angst. Een slecht zelfbeeld is niet dat je je druk maakt over het oordeel van anderen, maar dat je eigen oordeel over jezelf negatief is. Het is toch voorstelbaar dat je je geen fuck aantrekt van wat anderen denken, maar alsnog gelooft dat je zelf niks kan, nergens goed voor bent?

Verder is het leuk voor je dat je je problemen overkomen bent, maar je presenteert hier alleen het eindresultaat en niet hoe je daar gekomen bent. Je hebt heus niet op een willekeurige dag toen je nog diep in de put zat een knopje omgezet en toen was alles goed.

Verder ben ik het vooral eens met het commentaar van ganralf.

[ganralph]

beetje offtopic, maar toevallig las ik gisteren een artikel over een nieuw boek "Smile or die" van Barbara Ehrenreich waarin ze uithaalt naar de trend om over alles maar positief te zijn.

Kort gezegd: de hippe positieve instelling - die in vele zelfhulpboeken wordt gepropageerd - kan de menselijkheid ondermijnen. Zowel op persoonlijk als op maatschappelijk niveau. Net zoals TS zijn er velen van mening dat iedereen "gewoon" positief moet denken; hierdoor wordt negativiteit tot een persoonlijk falen bestempeld. "Ben je negatief? Dan ligt dat aan je houding!" Terwijl er 1001 redenen zijn waarom iemand niet positief kan zijn.

één citaat uit het artikel (niet uit het boek) past perfect bij wat ik eerder probeerde te zeggen:

De sociale verplichting negatieve gevoelens te verbergen onder een suikerlaagje van blijmoedigheid kan [...] drukken als een [...] ziekte."

(Vrij Nederland 23 januari 2010, p. 55)

leuk dus als je zelf positief bent, maar door er zo makkelijk over te doen, kun je mensen zelfs nog verder de put in trekken.

JustADreamer schreef:

En hoe denk je dat erkend psychologen aan hun diploma komen? Door boeken te lezen. Sterker nog, door boeken te lezen óver boeken die door anderen geschreven zijn, as in boeken die de theorie beschrijven van een 'psycholoog' van vroeger. De eerste psycholoog wist nog niet dat hij psycholoog was, die had gewoon een idee, heeft het idee getoetst door naar zichzelf en anderen te kijken en toen een theorie opgesteld. Wij hebben er later het labeltje 'psycholoog' opgeplakt. De docenten op een opleiding psychologie geven ook maar gewoon kennis door die ze hebben opgedaan.

En niemand hier beweerd dat een schrijver van zelfhulpboeken doorgaat voor psycholoog, dat maak jij er van. Als iemand redelijk wat medische kennis heeft wil ik best van diegene horen wat hij of zij er van denkt, bij dingen die ernstig zijn ga ik hoe dan ook wel naar een huisarts (als mijn teen er half af ligt of ik bloed uithoest ofzo). Maar voor een hoofdpijntje of iets dergelijks kan een ander bést een oplossing hebben, en zolang ik zeker weet dat die oplossing geen kwaad kan wil ik dat best proberen, gaat het dan nog niet over kan je altijd nog naar de dokter. En zo is het ook met psychische klachten, tips van een ander zijn het proberen waard, werkt het niet kun je altijd nog naar een psycholoog. Zolang je een klein beetje je gezond verstand gebruikt en tips die gevaarlijk zouden kunnen zijn voor jezelf of voor anderen niet serieus neemt valt er best wat te halen bij ervaringsdeskundigen, familie, vrienden etc.

Ik zie niet in wat iemand zou moeten hebben tegen een 'leek' met ervaring, zij vertellen tenminste een verhaal in normale mensentaal en hoeven niet te doen of ze mijlenver boven andermans problemen staan. Juist omdat ze hetzelfde meegemaakt hebben geeft het mij vertrouwen dat als zíj iets kunnen overleven, ik dat ook wel kan.

Het feit dat TS dit topic Oplossing voor Alles noemt is voor mij al een reden om hem niet serieus te nemen.
Of geloof jij soms in een soort wonder? Dat je doet wat TS zegt en daardoor ineens een beter leven krijgt?

Natuurlijk gaat TS er wat ver in door, maar in heel veel gevallen lijken problemen achteraf ook heel simpel en inderdaad een kwestie van een knopje omzetten; dat knopje omzetten is in de realiteit heel wat werk - ook afhankelijk van hoe 'diep' je erin zit.

Ik ben zelf behandeld voor een angststoornis en ik merkte na 1 sessie al dat ik het knopje had gevonden en af en toe om kon zitten, en feitelijk kwam dat inderdaad neer op 'stop giving a fuck'. Vervolgens is het zaak om dat knopje permanent omgezet te krijgen, en dat duurde nog wel even, maar mja, 'stop giving a fuck' dekt de lading wel, alleen is het wat versimpeld.
Ik heb voor die therapie toen ook een soort zelfhulpboek gelezen, wel geschreven door erkende psychologie en therapeuten die al veel ervaring hadden met het behandelen van angststoornissen, maar goed, het was toch echt wel een zelfhulpboek. Daar heb ik ook veel aan gehad; en de instelling in het boek was niet dat je altijd alles maar positief moest inzien, maar juist dat je dat negatieve moest proberen los te laten om een nieuwe mening van iets te vormen. Dat hoeft niet per se positief te zijn, vooral realistisch. En dat werkt wel, als je je best doet, maar je moet het wel ervaren; erover lezen is niet genoeg, je moet het zelf toepassen.

Ik ben het dus deels met TS eens, alleen is dat voor mijn gevoel te simplistisch gesteld. Verder ben ik helemaal voor tips van leken (of ervaringsdeskundigen), voor zelfhulpboeken en voor professionele hulp wanneer je er zelf (of met hulp van anderen, zoals bv. moeder/vriend(in)) niet meer uitkomt.

[JustADreamer]

Micromensje schreef:

Het feit dat TS dit topic Oplossing voor Alles noemt is voor mij al een reden om hem niet serieus te nemen.
Of geloof jij soms in een soort wonder? Dat je doet wat TS zegt en daardoor ineens een beter leven krijgt?

In mijn reactie gaf ik al aan dat je wel je gezond verstand moet gebruiken, niemand heeft een oplossing voor alles, daarbij zou het leven dan echt té saai worden. Wat is een leven zonder enige vorm van obstakels nog waard? Dan kabbelen we leuk voort, nein danke.

Ik geloof best in 'wonderen', elke herfst vallen de blaadjes van de bomen en gaan ze in een winterslaap, en elke lente ontwaakt zo'n boom weer. Vind ik wel een wonder. Een pasgeboren baby, ook zo'n wondertje.

Ik heb nooit gezegd dat je precies moet doen wat een ander zegt, absoluut niet, maar als je geen poging waagt dan zul je nooit een andere werkelijkheid kennen dan de werkelijkheid waarin je nu zit. En als jij een heel sombere kijk hebt op de wereld en alles wat kan helpen om een positievere kijk te hebben op dingen afwijst, ja hoe ga je je dan ooit beter voelen? En met positiever bedoel ik heus niet dat nu ineens alles maar lief, leuk en geweldig moet zijn. Als iemand dood gaat blijft dat kut, maar je kunt in het verdriet blijven hangen of er na toch nog wat proberen van je leven te maken en die ander als een goede herinnering bij je dragen.

Je kan je problemen de rug toekeren en dan stapelen ze zich steeds verder op, of je kan ze als uitdagingen zien en ze echt aangaan. Oke, je hebt een ton schuld, hoe kom je er zo snel mogelijk weer af (het laat je kritisch kijken naar je uitgavenpatroon)? Oke, je bent je baan kwijt, dat is kut, maar hierdoor krijg je wel de kans om te kijken naar een nieuwe functie die misschien wel beter bij je past. Waar 1 deur sluit gaan er 10 voor je open, je moet ze alleen willen zien.

Ben je verdrietig, wees gewoon verdrietig. Ben je boos, wees gewoon boos. De snelste weg eruit is er recht doorheen.

[Sneeuwwitje]

Ja met positief denken bedoel ik ook dat je realistisch moet blijven, anders verandert er nog niks. Neem nou het voorbeeld dat je gepest wordt, je kunt je helemaal gaan verstoppen en niks meer durven te zeggen, of het gewoon negeren en kiezen dat je je geluk niet laat afnemen door anderen, en jouw mening belangrijker gaat vinden dan die van anderen.
Je kunt negatief de wereld zien: je pleegt bijvoorbeeld depressief, krijgt sociale problemen of pleegt zelfmoord, en positief: je gaat vrienden maken en doet wat je leuk vindt en zegt wat je wilt, buiten de nare mensen en gedachten om. Als je je gewoon niks aantrekt van wat anderen denken/vinden/voelen door in te zien dat jij niks minder bent dan hen en ieder een mening heeft, en je iemands gedachten toch niet kan veranderen.

Als er een geliefde is overleden, natuurlijk is dat naar. Maar het is maar op de manier waarop je het bekijkt. In Kenia of Nigeria maken ze van een begrafenis een feest, ze zien de goede kant van het doodgaan, namelijk het reizen naar de hemel. Naar een betere plek en de verlossing van pijn. Ik weet zeker dat hun leven na een korte tijd weer normaal verder gaat. Hier hebben we de traditie en cultuur om lang te rouwen, het zou raar zijn als je je leven na 2 maanden weer oppakt en bijvoorbeeld een nieuwe man krijgt. Waarom zou je dat niet doen? Omdat de cultuur het je niet toestaat? Dan staat het ook je geluk in de weg! Waarom zou je jaren rouwen, waarom het niet snel een plek geven zodat je geen onnodige tijd verspilt om verder te gaan?

Het ligt er maar aan hoe je het bekijkt, en waar je voor kiest.
Door alles positief te zien kun je misschien de realiteit niet goed voor ogen zien, maar ik zie toch niet helemaal de nadelen.
Wat ik versta onder positief denken is dat ik niet zeur of mopper, ik vraag anderen om mij heen dat ook niet te doen als ze bij mij zijn. Het heeft totaal geen nut, waarom over het weer klagen of over het aantal huiswerk als je het toch niet kunt veranderen? Je kunt het alleen maar accepteren zoals het is.
Ik weiger met mensen om te gaan die roddelen, negatief zijn en onzeker zijn. Ik heb ervoor gekozen om blij te zijn met wat ik heb, ik heb geen tijd om te klagen.

Sneeuwzwart schreef:

Als er een geliefde is overleden, natuurlijk is dat naar. Maar het is maar op de manier waarop je het bekijkt. In Kenia of Nigeria maken ze van een begrafenis een feest, ze zien de goede kant van het doodgaan, namelijk het reizen naar de hemel. Naar een betere plek en de verlossing van pijn. Ik weet zeker dat hun leven na een korte tijd weer normaal verder gaat. Hier hebben we de traditie en cultuur om lang te rouwen, het zou raar zijn als je je leven na 2 maanden weer oppakt en bijvoorbeeld een nieuwe man krijgt. Waarom zou je dat niet doen? Omdat de cultuur het je niet toestaat? Dan staat het ook je geluk in de weg! Waarom zou je jaren rouwen, waarom het niet snel een plek geven zodat je geen onnodige tijd verspilt om verder te gaan?

Die ervaring heb ik dan weer helemaal niet... in onze cultuur is het meestal juist zo dat mensen na een half jaar ofzo 'vergeten' dat je iemand verloren hebt en er dan vanuit gaan dat je er wel overheen bent. Terwijl er ook dan nog heel nare momenten kunnen zijn.

En tegelijkertijd is iedereen tegenwoordig aan de prozac (zie het bijv in mijn familie heel veel dat ooms en tantes overwerkt zijn of door situaties in hun privéleven depressief worden, en dan krijgen ze medicijnen als oplossing Van hun artsen, ook nog, van die leuke bevoegde mensen. Terwijl elk kind kan snappen dat als jij overspannen bent, je je levensstijl ernstig moet aanpassen, en als je depressief bent omdat je gaat scheiden, dat heel normaal is en je zo'n situatie gewoon moet verwérken.). Rare combi.

[*oma*]

Sneeuwzwart schreef:

Als er een geliefde is overleden, natuurlijk is dat naar. Maar het is maar op de manier waarop je het bekijkt. In Kenia of Nigeria maken ze van een begrafenis een feest, ze zien de goede kant van het doodgaan, namelijk het reizen naar de hemel. Naar een betere plek en de verlossing van pijn. Ik weet zeker dat hun leven na een korte tijd weer normaal verder gaat. Hier hebben we de traditie en cultuur om lang te rouwen, het zou raar zijn als je je leven na 2 maanden weer oppakt en bijvoorbeeld een nieuwe man krijgt. Waarom zou je dat niet doen? Omdat de cultuur het je niet toestaat? Dan staat het ook je geluk in de weg! Waarom zou je jaren rouwen, waarom het niet snel een plek geven zodat je geen onnodige tijd verspilt om verder te gaan?

Hier staat de dood ook heel erg ver van ons af. Dat was vroeger wel anders. Ik denk dat dat er ook mee te maken heeft.