[Verhaal] Yara

Dark Enchantress schreef:
Verder vind ik het verhaal echt onwijs leuk om te lezen
Ga vooral door want nu ben ik nieuwsgierig naar het einde.

Dankje, ik ook...

Het is verbazend rustig vandaag. Judith is, sinds haar huisarrest van twee dagen geleden, niet meer van haar kamer geweest. Ik ben weer in mijn boeken gedoken en afgezien van het feit dat pap en mam nog steeds vragen of het goed met me gaat, is het rustig, net als een week geleden. Oh mijn God, het ís nog maar een week geleden!
Als Thomas er niet was geweest…
Dan had Judith je tot het eind van je levensdagen gepest Yara, dat weet je toch. Dat is haar aard.
Misschien is het wel beter zo. Maar op een of andere manier kan ik me niet concentreren op alles wat ik hiervoor leuk vond. Het is alsof in deze week mijn hele leven overhoop is gegooid. Alsof ik een puzzel heb gemaakt, vervolgens de doos heel hard door elkaar heb geschud en ik nu niet meer weet hoe hij moet.
“Yara? Heb je zin om naar het strand te gaan?”
Ik kijk op en zie Dani en Nika in de deuropening. “Nee.”
“Waarom niet?” vraagt Dani. “Straks kan dat niet meer hoor, dan zit ik in de brugklas. Dan ga ik met mijn vrienden naar het strand.”
Nika en ik proesten het uit. “Vooruit dan maar,” zeg ik en sta op.
“Ga je dan ook mee voetballen?”
“Ik kan niet voetballen.”
“Nou en?”
“Ik zie wel.” Ik zie Dani wegrennen om zijn voetbal te gaan halen. Nika is er nog steeds. “Het is goed voor je,” zegt ze.
Hmm. Dat zal wel.
“Waar denk je aan?”
“Strand,” antwoord ik vlug.
“Thomas,” verbeterd Nika.
“Echt niet!”
Nika steekt haar tong uit. “Misschien is hij er wel.”
“Nee, je belt hem niet!” Ik zucht. Nou ja, ik moet hem toch een keer onder ogen komen. Dan maar beter ergens waar Judith ver uit de buurt is.
Het strand is bezaaid met mensen, en op het water zie ik een bekende surfplank: die van Remco. Ik heb wel zin om een beetje met hem te gaan praten, misschien weet hij of Thomas boos op me is of zo.
“Het water is koud!” gilt Nika terwijl ze langs me heen vliegt naar Remco. Hij begroet haar vriendelijk, maar zijn gezicht verstrakt als hij mij ziet naderen.
Slecht idee, heel slecht idee, Yara…
“Hoi.”
“Hoi.”
“Nou, dat klinkt ook niet enthousiast,” moppert Nika.
Remco haalt zijn schouders op en klimt op zijn surfplank.
Oh, vooruit dan maar! “Waar is Thomas? Weet jij dat misschien?”
Remco haalt zijn schouders op. “Waarom wil je dat weten?”
“Ik heb misschien wel een beetje bot gedaan, maar ik wil nog steeds wel met hem praten.”
“Niet zo’n beetje bot ook! Hij is dagenlang overstuur geweest!”
“Wat? Waarvan?”
“Van je brief.”
“Wélke brief?”

Wat een rotstreek van die Judith!

LUH-3417 - Sorry dat ik het verpest.

Zoals altijd, weer te snel:


“JUDITH!!”
“Rot op, Yara.”
Gelukkig is haar deur niet op slot, anders zou ik me behoorlijk bezeerd hebben. Judith zit op haar bed, als ik met trillende benen midden in haar kamer sta, en kijkt verwonderd op.
“Vertel. Wat heb jij Thomas geschreven?”
“Wie, ik?”
“Ja, jij, en dat weet je donders goed.” Ik ben echt kwaad op haar, dat ze me slaat, oké, dat ze me uitmaakt voor alles wat mooi en lelijk is, daar kan ik mee leven, maar dat ze hier andere mensen – en dan Thomas in het bijzonder – bij betrekt, vind ik werkelijk niet kunnen.
Ik kom dichterbij staan. “Ga je me nog vertellen wat er in die brief stond?”
“Nee.”
“Dus je hebt het wel gedaan.”
“Nee.”
“Leugenaar!” schreeuw ik. “Vuile leugenaar! Jij hebt wél die brief geschreven!”
“Ho, ho, Yara, kalm. Wat is er aan de hand?”
Ik probeer met horten en stoten aan papa te vertellen wat er is, maar er komt niet veel meer uit dan: “Judith… brief… Thomas.”
“Judith, je gaat me toch niet vertellen dat je weer een rotstreek hebt uitgehaald?”
Judith begint gemaakt te snikken. “Maar papa, hoe moet ik mijn leven nou beteren als jullie me steeds beschuldigen van alles? Eerst Yara, nu jij…” Ze werpt zich huilend op haar kussen.
“Je kan goed toneelspelen, Judith.” Nu is het mijn beurt om sarcastisch te zijn, maar papa neemt het me niet in dank af. “Yara, biedt je excuses aan. En kom straks maar even bij mij, ik moet nog een hartig woordje met jou spreken. Zomaar je zus beschuldigen…” Hoofdschuddend loopt hij de kamer uit.
“Ha!” Zie je wel, Judith is geen steek veranderd.
“Tuurlijk heb ik die brief geschreven, wat dacht jij! Dat ik zomaar veranderd was? Nee, Yara, dom, naïef meisje… Ik zal er wel voor zorgen dat Thomas niets meer in je ziet… Als hij dat nu nog doet.” Judith’s spottende lach galmt nog in mijn hoofd als ik de trap al af ben. Dit kan niet, dit mag niet en ik ben ook zeker niet van plan dit te laten gebeuren…
Nika heeft me verteld waar hij woonde, althans, waar Remco woont. Thomas heeft zelf gezegd dat ze in dezelfde straat wonen.
Nu is het al moeilijk om iemand te vinden als je weet wat zijn achternaam is, laat staan als je dat niet weet. Ik heb het Thomas eenvoudigweg nooit gevraagd, maar hij weet de mijne waarschijnlijk ook niet.
Maar het geluk is met mij. Thomas zit in de voortuin en kijkt niet verbaasd als hij me ziet, eerder verdrietig. Ik zwaai, maar hij lacht niet, hij kijkt alleen.
“Thomas?”
“Hallo.”
“Thomas, ik heb die brief niet geschreven, dat heeft Judith gedaan.”
“Je kunt je niet bij alles wat je doet achter je zus verschuilen, Yara.”
“Maar dat doe ik ook niet! Thomas…”
Hij maakt een gebaar. “Ga zitten.” Het klinkt gebiedend.
“Yara, ik wil wat weten.”
“Ik ook,” herinner ik me ineens Judith’s gesprek met Karen.
“Heb jij met Remco?”
Wat er ook zou komen, dit had ik niet verwacht! Mijn mond valt langzaam open. “Wát?”
“Je hebt me wel gehoord.”
“Thomas, ik heb níét met Remco! Sterker nog, het zou me niets verbazen als Nika nu met hem heeft of zo.”
Thomas trekt zijn wenkbrauwen op. “Hoe bedoel je?”
“Stond zeker in die brief, hè?”
Hij knikt.
“Die heb ik niet geschreven.”
“Niet?”
“Nee, Judith. Echt waar.”
“Oh.” Thomas’ gezicht klaart een beetje op.
“Ik wil jou ook nog wat vragen.” Ik slik en haal diep adem. “Heb jij Judith gezoend?”
“Wát? Nee, ik moet er niet aan denken.”
“Dan staan we quitte.”
Er valt een lange stilte na mijn woorden. Thomas denkt ergens diep over na en ik kan eigenlijk alleen maar blij zijn.
“Yara?”
“Er is vanavond een strandfeest van Remco. Heb je zin om…”
“Tuurlijk.”
Hij lijkt opgelucht. “Zal ik je om acht uur komen halen?”
Ik knik.
Thomas glimlacht.
Zou het dan toch nog goed komen?

Judith ontplooit zich tot 'The Ultimate Bastard Of The 21st Century', maar zij lijkt toch in het stof te bijten. Go, Yara, Go!

LUH-3417

[zakchips]

goed verhaal ik vind het verhaal leuk
ga zo door

Het strandje is vol. Propvol. Thomas loopt naast me en fluit tussen zijn tanden. “Gaaf hoor!”
“Nou!” knik ik instemmend. Overal branden kampvuren waar groepjes mensen omheen zitten en Remco crosst overal tussendoor om iedereen te vertellen waar de drank, de wiet en het barbecuevlees staat. En behalve het laatste heb ik geen van alle ooit aangeraakt. Nika heeft wel eens geblowd, dat zei ze laatst, maar ze vond het niet echt wat. Thomas en Remco schijnen het wel vaker te doen. Ik kijk opzij, naar Thomas, hoe hij gefascineerd naar de vlammen kijk en bedenk me dat hij met zijn negentien jaar waarschijnlijk meer van de wereld weet dan ik ooit zal doen.
“Thomas! Yara!” Remco duikt vlak voor ons op. Hij knipoogt naar me. “Ik heb het allemaal alweer gehoord van Nika, sorry voor de opmerkingen.” Ik lach. “Het geeft niet.”
“Nou, welkom op mijn strandfeest! Ja, da’s makkelijk met gescheiden ouders, ze hebben veel te veel geld.” Hij lacht. “Alles wat je nodig hebt, ligt daar.” Hij wijst naar een grote tafel aan de rand van het strand. “En mocht je de neiging gaan voelen om te gaan zwemmen, het water is koud!” Met die woorden verdwijnt hij even snel als hij gekomen was.
“Nou, dat waren we al niet van plan, of wel, Yara?”
Ik glimlach en kijk om me heen. “Best mooi hier.”
“Ja, de gemeente heeft een goed besluit genomen om het open te stellen voor dit soort feesten.” Thomas steekt zijn hand uit, en aarzelend pak ik hem aan. “Zullen we eens wat bekenden gaan zoeken?”
Ik knik en laat me gewillig meevoeren.
Het is echt een drukte van belang hier, niet normaal meer. Al snel zie ik Nika rondspringen op een nummer van, als ik me niet vergis, een of andere metalband. Ze heeft ons al gauw in de gaten en komt al springend op ons af.
“Hé!” gilt ze boven het lawaai uit. “Gaaf hè?”
Thomas knikt en ik lach.
“Mag ik haar even van je lenen?” vraagt Nika en troont me mee naar een rustiger stuk strand.
“Wat?” vraag ik benieuwd.
“Pas je wel op?”
“Wat bedoel je?”
“Nou, jij bent natuurlijk weinig gewend qua drank en zo, en Thomas zal heus wel op je passen, maar er lopen hier mensen rond die spul in je drankje stoppen en zo.”
“Drugs?” Ik ben verbaasd.
“Zoiets ja. Kijk gewoon uit. Ik heb Thomas al gezegd dat hij een beetje op je moet letten.”
“Ik kan heus wel op mezelf passen, hoor!”
Nika lacht. “Daar twijfel ik ook niet aan, ik ben alleen bezorgd om je. Thomas ook.”
Hmm. Dat zal dan wel. “Zullen we weer teruggaan?”
“Alleen als je belooft voorzichtig te zijn.”
“Oké.”
Thomas is nog op precies dezelfde plaats waar ik hem heb achtergelaten. Hij glimlacht en knikt naar een weghuppelende Nika. “Waarschuwing?”
“Ja, jij moet maar op me passen, hè?”
Hij lacht en slaat een arm om me heen. “Vooruit dan maar. Wat wil je drinken?”
“Zoek maar iets zoets.”
“Oké. Wacht je hier?”
Ik knik en ga in het zand zitten. Mijn ogen glijden over de mensen op het strand. Het zijn er minstens honderd. Wacht eens, wie is dat?
Thomas komt terug met een blikje bier en een glas Passoa Jus. Hij kijkt me vreemd aan.
“Yara, wat is er?”
Ik schrik op uit mijn concentratie. “Ik dacht dat ik Judith daar zag lopen.”
Thomas kijkt in de richting waarin ik wijs. “Ik zie haar niet.”
“Nee, ik nou ook niet meer.”
“Je zal het je wel verbeeld hebben, ze heeft toch huisarrest?”
“Ja.” Toch weet ik bijna zeker dat het haar was.
Thomas komt naast me zitten. “Asjeblieft.”
“Wat is het?”
“Weinig Passoa en veel sinaasappelsap, maak je maar niet ongerust.” Hij lacht en neemt een slok bier. “Gaat Judith eigenlijk ook naar de zesde?”
“Nee,” zeg ik terwijl ik een slokje neem. Het brandt in mijn keel. “Ze is vorig jaar op het nippertje geslaagd voor haar havo examen.”
“Oh. Is ze niet zo slim als jij en Nika?”
“Nee, gewoon lui.” Dat was waar. Judith deed nooit veel voor school. “Ze weet nog steeds niet wat ze wil doen.”
“Jij wel?”
“Ik moet nog een jaar, maar daarna wil ik graag Nederlands gaan studeren.”
“En je vader opvolgen.”
“Ja. En wat deed jij ook alweer?”
“Sportacademie, net als Remco.”
“Oh ja. Dat zei Nika al.”
“Je kunt wel erg goed met Nika opschieten, of niet?”
Ik knik. “Judith vindt zichzelf al heel lang veel te goed voor ons. Het enige wat ik niet snap is dat niemand er ooit achtergekomen is wie ze eigenlijk is.”
“Ik wel.” Thomas lacht, het kampvuur weerspiegelt in zijn ogen. “En ik ben er ook achtergekomen wie jij eigenlijk bent.”
Ik kijk hem verbaasd aan. “Wat ben ik dan, volgens jou?”
Hij zegt niets, maar slaat voorzichtig zijn armen om me heen en zoent me.
Ik ben compleet overdonderd, maar langzaam valt de schrik van me af en ik sla mijn armen om hem heen.
Als Thomas me een poosje later loslaat, is het lang stil.
Ik haal adem. “Thomas?”
“Ja?”
“Wat… wat ben ik dan?”
Hij schiet in de lach. “Een heel, heel lief meisje!”
Ik schud ongelovig mijn hoofd. “Waarom?”
“Ik weet het niet, het is iets in jou… Je bent fascinerend, Yara.”
Ik heb nog een vraag, die ik alleen niet durf te stellen. Maar dat hoeft ook niet, want op het moment dat Thomas mij nog een zoen geeft, komen Nika en Remco joelend naderbij.
“Hebben jullie nu wat?”
Thomas kijkt me aan. “Nou, Yara?” vraagt hij glimlachend.
“Wat mij betreft wel!” roep ik vrolijk uit.
“Gefeliciteerd!” Nika rent enthousiast een rondje. Remco’s blik valt op de lege glazen. “Zal ik nog wat drinken halen voor ons, om het te vieren?”
Thomas knikt. Nika ploft naast mij neer. “En, zoent hij goed?” vraagt ze plagerig.
“Dat weet ik niet, ik kan het niet vergelijken,” grijns ik. “Maar ik denk het wel.”
“En Remco?” vraagt Thomas op zijn beurt aan Nika. Die steekt haar tong uit. “Hij kan geweldig zoenen…”
“Wáárom vertel je me dat niet?” vraag ik, lichtelijk boos.
“Omdat ik hem net gezoend heb, sufferd!” Nika grinnikt. “Ik vertel je heus alles nog wel. Maar niet nu, hij komt er weer aan.”
En inderdaad, Remco komt er langzaam aanlopen, met drie glazen in zijn handen en een paar blikjes bier. “Asjeblieft.” Hij geeft mij een glas waar duidelijk meer Passoa in zat dan net. Nou, dat zal ik ook wel overleven, denk ik.
“Wat heb jij daar dan?”
Nika lacht en houdt haar glas tegen het licht. “Wodka.”
“Toe maar weer,” spot Thomas. “Hoeveel procent is dat wel niet?”
“40?” Ze kijkt Remco aan. “35, volgens mij,” zegt die. “Dit is wel 40.”
“Graanjenever,” zegt Thomas. “Niets voor mij.”
“Voor mij ook niet,” zeg ik, terwijl ik een flinke slok Passoa neem. “Dit spul is zelfs al een beetje te sterk voor me, maar goed.”
Ik heb niets teveel gezegd, dit is véél te sterk voor me. Ik begin me erg duizelig te voelen en alles lijkt ver weg.
“Yara, wat is er?”
“Ik…” Meer kan ik niet zeggen, de duizeligheid neemt met sprongen toe. Alles draait om me heen en ik voel me misselijk, duizelig, misselijk… Alles draait…

[oeski]

coool verhaal!!!!
en dit is het eerste verhaal dat al zo lang bezig is dat ik heb uitgelezen! dat zegt wel wat...
Elke keer als ik dacht, nu moet het toch langdradig worden kwam er weer iets nieuws.
Echt heel goed!!
Ik wou dat ik dat kon

Ik ben nu pas begonnen met lezen, maar kvinnut echt een heel erg leuk verhaal!

Steeds als ik een stukje gelezen had, dacht ik: oow, ik hoop dat er nog een vervolg komt!

Ben benieuwd naar het volgende deel

Wij wachten ook in spanning af hoe de zaken gaan lopen in het plotseling bruisende leven van Yara de Boekenwurm. Wij vonden het leuk dat er drank in het spel kwam, maar moesten even slikken bij het stuk waarin expliciet gevraagd wordt of Yara en Thomas 'iets hebben'. Toen dat vroeger in het echt soms voorbij kwam, konden wij er al nauwelijks tegen en om het te lezen in een verhaal brengt ook geen fijne gevoelens bij ons boven.

Wij praten trouwens in het meervoud omdat wij vandaag bezig zijn met twintig worden. Zucht. Wij zijn geen tiener meer en wij zijn al over een kwart van ons leven, wanneer wij althans niet in aanraking komen met lijn negen op een onplezante manier.

LUH-3417 - Het leven is een tranendal.

[stroopwafel]

waaaaaaaah!!
toch nog een vergoeding voor verhaal van flipje




heb het comentaar van iedereen overgeslagen()maar ze zullen heus wel gelijk hebben....

[Vlooienband]

Zalig geschreven
Het is echt gaaf joh
Ga zo door! (en snel )

LUH-3417 schreef:
Wij praten trouwens in het meervoud omdat wij vandaag bezig zijn met twintig worden. Zucht. Wij zijn geen tiener meer en wij zijn al over een kwart van ons leven, wanneer wij althans niet in aanraking komen met lijn negen op een onplezante manier.

LUH-3417 - Het leven is een tranendal.

Gefeliciteerd nog!

Als ik wakker word, voel ik me heel zwak. Ik heb niet eens de kracht om mijn ogen open te doen.
Ik concentreer me op de geluiden om me heen, maar zelfs dat is al teveel gevraagd. Toch moet ik wakker worden, ik móét!
Als ik na een paar minuten kracht verzamelen mijn ogen langzaam open doe, zie ik dat ik niet langer op het strand ben. Ik ben nog steeds duizelig en alles draait, maar ik kan weer een beetje scherp zien. Wie is dat?
“Mama…” Het is niet meer dan een schor gefluister, maar ze heeft het gehoord. “Yara!”
“Is ze weer een beetje bij?” vraagt een vreemde stem, en een man in een witte jas komt bij me staan. Een dokter. Ik ben in een ziekenhuis!
“Wat… is er… gebeurd?”
“Je hebt een overdosis drugs gehad, meisje…” De dokter klinkt wat afkeurend.
“Wát?”
“Een overdosis GHB, gamma hydroxy butyraat, een verdovende drug, maar dat doet er niet toe.” De dokter kijkt me aan. “Alcohol en GHB is geen goede combinatie, Yara.”
“Maar… ik heb niet…” Het valt me zwaar om uit te leggen wat er is gebeurd. “Ik heb… alleen maar… Passoa Jus gehad.”
De dokter trekt zijn wenkbrauwen op. “Je hebt geen GHB gebruikt?”
“Nee!” Ik schud, voor zover het gaat, heftig mijn hoofd.
“Hoeveel glazen heb je gehad?”
“Twee.” Mijn stem begint wat vaster te worden. Uit mijn ooghoek zie ik Nika voor het raam staan. “Nika…”
Mama wenkt haar en ze komt vlug binnen. “Yara! Je bent weer bij!” Het lijkt alsof me om mijn nek wil vliegen, maar de afkeurende blik van mama weerhoudt haar. “Yara moet rusten.”
“Nika, wat is er… gebeurd?”
De dokter maakt plaats en ze gaat naast mijn bed staan. “We zaten daar, en jij nam een slok van je drinken. Thomas vroeg of het niet te sterk was, maar volgens mij heb je dat al niet meer gehoord. Je keek heel erg raar uit je ogen, en toen ik vroeg wat er was, wilde je wat antwoorden, maar dat lukte niet zo goed. En toen liet je je glas vallen en viel je opzij. We zijn ons doodgeschrokken en hebben je dadelijk naar het ziekenhuis gebracht. Ze hebben je maag leeggepompt en de dokter heeft ons verteld dat het GHB was,” ratelt Nika.
“GHB?” vraag ik vaag, want het is me nog niet echt duidelijk.
“Een verdovende drug,” legt de dokter, al een stuk vriendelijker, uit. “Het is eigenlijk een slaapmiddel, maar het wordt wel gebruikt om meisjes te verdoven en dan te verkrachten. Alleen een overdosis, of de combinatie met drugs, is niet echt aan te raden.” Hij wendt zich tot Nika. “Jij zei, dat jouw vriend de drankjes had gehaald?”
“Remco, ja.” Nika knikt heftig. “Hoezo?”
“Nou, het lijkt me niet echt waarschijnlijk meer dat ze het zelf gebruikt heeft. Dan kan iemand het in haar drankje hebben gedaan. Weet die Remco daar meer vanaf?”
“Remco doet dat… niet,” zeg ik vastbesloten.
“Dát zeg ik niet. Waar is hij nu?”
“Zal ik hem halen?”
De dokter knikt en Nika rent weg, om even later terug te komen met Remco… en Thomas!
Hij zwaait en lacht naar me. Ik glimlach terug.
Remco ontkent dat hij de drugs in mijn drinken heeft gestopt, maar dat had ik ook niet van hem verwacht. Ik bedoel… Remco, Remco mag dan wel half gestoord zijn, en soms wat raar, maar hij is heel sympathiek en ik vertrouw hem, net als Nika. Dat zegt eigenlijk ook wel genoeg.
“Heb je enig idee wie heb wel zou kunnen hebben gedaan?”
Remco schudt zijn hoofd. “Ik heb Yara’s drankje alleen even neergezet om een paar blikjes bier te pakken, dan moet het in die paar seconden gebeurd zijn.”
“Of het zat al in de Passoa,” merkt Thomas op.
“Dat lijkt me sterk,” zegt de dokter. “Ik heb verder niemand gezien met een overdosis GHB, en jullie zouden het ook wel gemerkt hebben.”
Hij draait zich weer om naar mij. “Zo. Als jij je vanmiddag weer wat beter voelt, mag je met je ouders en je zusje weer naar huis.”
Oh ja. “Waar is papa?”
“Thuis, met Dani en Judith. Hij is net weggegaan.”
Het is alsof ik ineens alles heel helder zie. “Judith…”
Thomas kijkt me aan met een blik van herkenning. Hij weet het, hij weet nog dat ik dacht dat ik Judith zag!
“Wat is er met Judith?” vraagt mama.
“Wie is Judith?” vraagt de dokter.
“Mijn zus. Yara, Judith en ik zijn een drieling,” legt Nika uit.
Ik haal diep adem. “Ik heb Judith gezien. Op het feest.”
Mama kijkt me vreemd aan. “Voor zover ik weet is die niet weggeweest Yara, je mag haar niet zomaar beschuldigen.”
Remco kucht. “Lijkt ze erg op je?”
“Ze is mijn zus.” Dat lijkt me genoeg.
“Volgens mij heb ik haar ook gezien,” zegt Remco.
“Maar dat kan bijna niet!” roept mama uit.
“Ik wil Judith spreken,” zeg ik vastbesloten. Mama knikt. “Nika, ik ga naar huis, ga je mee?”
Nika kijkt om naar mij, maar ik knik. “Thomas… Blijf je nog even?”
Hij knikt.
Mama, de dokter, Remco en Nika verlaten de kamer.
Stilte. Thomas heeft een stoel aangeschoven en zit nu naast mijn bed.
“Je hebt me flink laten schrikken.”
“Sorry. Niet expres.”
Hij grinnikt. “Dat weet ik ook wel. Hoe voel je je nu?”
“Zwak. Moe.” Eigenlijk wil ik gewoon dat hij me knuffelt, maar dat durf ik niet te vragen. Maar het zou wel een overwinning zijn, dat zeker.
“Thomas?” Ik steek mijn hand uit en hij pakt hem vast.
“Wat ga je tegen Judith zeggen?”
“Dat weet ik niet. Ligt eraan.”
“Waaraan?”
“Of ze dat echt gedaan heeft.”
“Dat is waar.”
Stilte.
“Zou ze het gedaan hebben?”
Thomas haalt zijn schouders op. “Ik weet het echt niet, Yara. Ik hoop het niet, maar ze is er wel het type voor.”
“Maar ze is ook mijn zus, dat doe je toch niet?”
“Het menselijk brein heeft rare kronkels, Yara.”
“Je klinkt als een gestoorde professor.”
“Dank je. Maar als je het niet erg vindt, ga ik zo meteen ook weer eens naar huis toe, mijn moeder weet niet waar ik blijf. En ik neem aan dat je alleen met Judith wilt praten?”
Ik knik. “Ja.” Dat is misschien wel het beste. “Dankjewel.”
“Wat, dat ik bij mijn vriendinnetje blijf als ze bewusteloos is geraakt?” Hij lacht. “Dat is toch logisch?”
“Misschien.” Ik houd zijn hand extra stevig vast. “Wacht nog even.”
Thomas glimlacht en kijkt me aan. “Denk je dat ik je een knuffel mag geven?” plaagt hij.
“Nou…” Ik lach. Thomas slaat zijn armen, zo goed en zo kwaad als het gaat, om me heen. “Nu gaat ik echt, Yara. Ik kom vanmiddag nog wel even bij je thuis langs, als ik uitgeslapen ben.” Hij kijkt me even aan en geeft me dan een zoen. “Dag… Lieverd!”
Als ik een kussen had om naar zijn hoofd te gooien, had ik het gedaan.

[Vlooienband]

Ondanks de dwaze perikelen van Judith of de boze geest die drugs in Yara's drankje doet, is mijn reactie toch echt: schattig!!!
Het wordt spannend, je bouwt de spanning goed op . Het is ondertussen fascinerend geworden hoe de drie zussen functioneren in de pubertijd. Zus 1 heeft problemen met het volwassen worden en stunteld maar wat aan, zus 2 doet heel lief en zus 3 is een kreng. Je zet de personages echt goed neer
Ik vraag me nu al af wie de drugs in het drankje heeft gedaan, Judith kan het toch niet geweest zijn? Als ze huisarrest heeft, dan hoort ze het huis toch niet uit te kunnen (ik weet het, dat is een typische "Malcolm in the Middle-gedachte" )? Zou de boze zus, the evil twin, een handlanger hebben? Krijgen we nu werkelijk wat van de boze Karin te horen?
Je houdt de open plekken er goed in hé
Ook aan romantiek is er geen gebrek, het laatste stukje doet mij toch even even glimlachen, de romantiek en spanning tussen Yara en Thomas is schattig en ontroerend , ga zo echt door. De afwisseling tussen spanning en romantiek is goed in balans. En de humor niet te vergeten: "als ik een kussen had (...)".

!!

Hm. Enigsinds teleurgesteld dat we niet bij Yara bleven terwijl zij in de GHB-droomwereld verkeerde vind ik wel jammer, maar het zou ook rottig worden om dat te vertellen, aangezien ze zelf niets meer weet en we nog altijd in Yara leven. Het had wel gebruikt kunnen worden om een mystieke droom te laten zien met verwerkingen van gebeurde dingen of voorspellingen van dingen die komen gaan. maar goed.

Ik vind dat de dokter een nogal vreemde rol speelt. Hij stelt zich dan weer op als een dokter, dan weer als een detective en later lijkt hij een gooi te doen naar familie-therapeut. Erg dokterig komt hij niet over. Hij zegt ook nog iets raars: "Alleen een overdosis, of de combinatie met drugs, is niet echt aan te raden." Bedoelt hij niet combinatie met alcohol, zoals hij eerder al zei? Natuurlijk, alcohol is een harddrug, maar zou hij dat bedoeld hebben?

Op het laatst zegt Thomas "Nu gaat ik echt." Spreektaal?

Verder niets op aan te merken. Het smeekt om een vervolg waarin duidelijk wordt gemaakt of Judith het gedaan heeft. Ze is er misschien gek genoeg voor, maar zoiets doe je toch niet met je zus? We zullen zien.

LUH-3417

LUH-3417 schreef:
Ik vind dat de dokter een nogal vreemde rol speelt. Hij stelt zich dan weer op als een dokter, dan weer als een detective en later lijkt hij een gooi te doen naar familie-therapeut. Erg dokterig komt hij niet over. Hij zegt ook nog iets raars: "Alleen een overdosis, of de combinatie met drugs, is niet echt aan te raden." Bedoelt hij niet combinatie met alcohol, zoals hij eerder al zei? Natuurlijk, alcohol is een harddrug, maar zou hij dat bedoeld hebben?

Op het laatst zegt Thomas "Nu gaat ik echt." Spreektaal?

LUH-3417

Uhhh... één, twee foutjes, waarvan de eerste een inhoudelijke en de tweede spelfout, het moet inderdaad 'of de combinatie met alcohol' zijn, en 'nu ga ik echt.'
Tsja, die dokter... hoe doen dokters dan? Bovendien, hij wil graag weten hoe het komt, en aangezien hij er het meeste vanaf weet...
Maybe kan ik de mama een wat grotere rol laten spelen, dat zij wat overneemt, is dat wat?

LUH-3417 schreef:
Wij wachten ook in spanning af hoe de zaken gaan lopen in het plotseling bruisende leven van Yara de Boekenwurm. Wij vonden het leuk dat er drank in het spel kwam, maar moesten even slikken bij het stuk waarin expliciet gevraagd wordt of Yara en Thomas 'iets hebben'. Toen dat vroeger in het echt soms voorbij kwam, konden wij er al nauwelijks tegen en om het te lezen in een verhaal brengt ook geen fijne gevoelens bij ons boven.

By the way, wat bedoel je hiermee?

Hm. Enigsinds teleurgesteld dat we niet bij Yara bleven terwijl zij in de GHB-droomwereld verkeerde vind ik wel jammer, maar het zou ook rottig worden om dat te vertellen, aangezien ze zelf niets meer weet en we nog altijd in Yara leven. Het had wel gebruikt kunnen worden om een mystieke droom te laten zien met verwerkingen van gebeurde dingen of voorspellingen van dingen die komen gaan. maar goed.

Maybe... we zien wel, het was niet in me opgekomen, het is inderdaad vanuit Yara's perspectief, dus tsja... Moeilijk.

Het is iets wat niet echt door jouw verhaal komt, maar altijd als ik iets lees of hoor over mensen die vragen of iemand en iemand nu iets 'hebben' krijg ik altijd weer flashback's van de basisschool/middelbare school. Komt niet door Yara, hoor.

LUH-3417

[oeski]

LUH-3417 schreef:
Hm. Enigsinds teleurgesteld dat we niet bij Yara bleven terwijl zij in de GHB-droomwereld verkeerde vind ik wel jammer, maar het zou ook rottig worden om dat te vertellen, aangezien ze zelf niets meer weet en we nog altijd in Yara leven. Het had wel gebruikt kunnen worden om een mystieke droom te laten zien met verwerkingen van gebeurde dingen of voorspellingen van dingen die komen gaan. maar goed.

Ik denk niet dat dat bij de schrijfstijl past. Ze heeft tot nu toe alles heel vlot geschreven, en zo'n stukje tussendoor zal wel snel saai of verwarrend worden. Maar laat ik maar niets te snel zeggen aangezien alles tot nu toe nog steeds erg boeiend was.
Blijf verder schrijven!!!!!

[Vlooienband]

LUH-3417 schreef:
Wij wachten ook in spanning af hoe de zaken gaan lopen in het plotseling bruisende leven van Yara de Boekenwurm. Wij vonden het leuk dat er drank in het spel kwam, maar moesten even slikken bij het stuk waarin expliciet gevraagd wordt of Yara en Thomas 'iets hebben'. Toen dat vroeger in het echt soms voorbij kwam, konden wij er al nauwelijks tegen en om het te lezen in een verhaal brengt ook geen fijne gevoelens bij ons boven.

Wij praten trouwens in het meervoud omdat wij vandaag bezig zijn met twintig worden. Zucht. Wij zijn geen tiener meer en wij zijn al over een kwart van ons leven, wanneer wij althans niet in aanraking komen met lijn negen op een onplezante manier.

LUH-3417 - Het leven is een tranendal.

Wat praat je toch weer heerlijk diepzinnig
Van harte gefeliciteerd en dat je maar een leuke dag mag hebben!

Woei!! Gauw verder

Mijn hoofd is al een stuk minder warrig en mijn lichaam een stuk minder vermoeid als ik later die dag wakker word. Ik ga een beetje overeind zitten. Nu valt me pas het gesnik op van iemand die naast mijn bed zit.
Zonder make-up en opgestoken haar herken ik haar bijna niet, maar het is toch echt Judith, diep in zichzelf verzonken, en ze vindt zichzelf waarschijnlijk erg zielig.
“Zo,” zeg ik.
“Yara, het spijt me zo, wees asjeblieft niet boos op me, het was echt niet mijn bedoeling, het is niet mijn schuld, oh, het spijt me!”
“Wat spijt je?”
Maar ze hoort me niet – of negeert me weer eens – en gaat verder met haar klaagzang.
“Het was niet de bedoeling, echt niet, je moest alleen een beetje raar gaan doen zodat Thomas je niet meer leuk vond, wist ik veel dat je flauw zou vallen, het was niet de bedoeling, écht niet!” Het laatste woord eindigt in een snik.
“Judith, wát spijt je?” Natuurlijk weet ik best wat ze bedoelt, maar ik wil het hóren. Ik wil haar gezicht zien als ze zegt wat ze gedaan heeft.
Nu kijkt ze me verbaasd aan. “Het spijt me van die drugs natuurlijk, wat dacht jij?”
“Heb jij drugs in míjn drankje gedaan?”
“Ja.” Het is niet meer dan een schor gefluister, maar ik hoor het wel. Dus toch.
“Judith, waarom?”
Ze kijkt op, haar ogen zijn betraand en ze lijkt echt verdrietig. Ik betrap me erop dat ik toch een beetje medelijden met haar heb.
Judith haalt adem. “Ik was zo jaloers… Op jou en Thomas, en jij bent meestal zo makkelijk omver te krijgen… Dus toen dat niet lukte, moest ik iets beters verzinnen… In de hoop dat Thomas je dan niet meer leuk zou vinden en mij wel. Maar ik geloof dat dat wel een beetje mislukt is.” Ze lacht bitter door haar tranen heen en vervolgt:
“Dus toen kwam Karen met het idee van dat feest en die drugs. Nou, dat vond ik wel een goed idee. Dom van me.”
“Wist je dat het GHB was?”
Judith schudt haar hoofd. “Nee, en ook niet dat je het niet moet combineren met alcohol. Het was echt niet mijn bedoeling, Yara, het spijt me!”
Ik hoef het niet te horen, ze heeft al genoeg gedaan. Bovendien geloof ik haar niet. “Was jij op dat feest?”
“Ja. Papa en mama waren even een uurtje weg. Ik heb Dani gezegd dat als hij zou zeggen dat ik weg was geweest, dat ik hem dan in elkaar zou slaan.”
“Judith!”
“Het was de enige manier.”
“Je had ons ook gewoon met rust kunnen laten en weer zo’n stompzinnig joch als vriendje nemen. Waarom Thomas?”
“Het ging niet om Thomas, het ging om jou en jouw plotselinge blijheid. Ik was jaloers. Karen kon aan die drugs komen en ik kon weg. Ik heb je de hele tijd in de gaten gehouden om te zien wat je dronk. En hoe je daar zat met Remco en Thomas en Nika… Je leek wel gewoon.”
“Judith, ik had dood kunnen wezen!”
“Alsof ik dat niet weet! Vergeef het me nou maar gewoon, dan zal ik ook niet meer vervelend doen.”
“Nee.”
“Wat?”
“Ik vergeef het je niet.”
“Waarom niet?”
Ik ga rechtop zitten en kijk haar aan. “Omdat ik het zat ben om door jou als voetveeg te worden gebruikt. Ik ben niet minderwaardig, ik ben niet ondergeschikt aan jou en ik ben zeker niet lelijk!”
Judith kijkt me verbluft aan. Langzaam zie ik tranen in haar ogen verschijnen en haar hele houding verandert weer van afstandelijke grote zus naar breekbaar, klein en naïef meisje. Zoals als ik ben. Was.
“Yara, asjeblieft…”
Ik grinnik. “Je moest jezelf eens horen, Judith. Al meer dan tien jaar heb ik die twee woorden uit jouw mond willen horen, en nu zeg je het zomaar? Waarom?”
“Niet zomaar, het spijt me echt!”
“Vind je het erg als ik je niet geloof?” Oh, oh, oh wat voel ik mij nu superieur. Geweldig.
“Yara, tóe nou! Niet zo flauw doen… Ik bedoel, wat moet ik nog meer doen en zeggen om jouw tevreden te stellen?” Judith begint weer een beetje haar oude zelf te worden.
“Waarom wil je zo graag dat ik je vergeef?” vraag ik. Dat is iets wat ik me al een poosje afvraag, want Judith is niet zo gek op vergiffenis of iets wat met bijbels en goede dingen te maken heeft. Ze is eigenlijk alleen gek op haarzelf en haar bekrompen wereldje van jongens, make-up en Judith.
Judith haalt haar schouders op. “Gewoon. Zeg het nou maar.”
“Als ik nu zeg ‘oh Judith, het is al goed, ik vergeef je!’ zou dat een regelrechte leugen zijn en dat weet je.”
“Hmm.”
“Maar dat zeg ik toch niet.” Over mijn lijk.
Maar nu is ze het zat en staat op. “Zeg het, Yara, of anders…”
“Of anders wat? Ik ben niet bang voor je, Judith, niet meer. Doe maar wat je wilt, maar dan kun je zeker weten dat papa en mama er van zullen horen. En ik vermoed dat die al niet blij zullen zijn als ze dit horen.”
“Maar dat krijgen ze ook niet te horen.”
“Oh nee? Hoe weet je dat?” Ik begin nu te begrijpen waarom Judith zo graag wilde dat ik haar vergaf: zodat we er niet meer over zouden praten en papa en mama er niet achter zouden komen. Hmm. Dom, naïef meisje, die Judith.
“Ik vertel ze niets.”
“Maar ik wel!”
“Yara, asjeblieft, ze hoeven het toch niet te weten, ik zal geen leven meer hebben!”
“Dan weet je eindelijk eens, hoe ik me al die jaren gevoeld heb! Je bent een egoïstische trut, Judith, en je verdient het niet om vergiffenis te krijgen!”
Judith staat huilend op en rent weg.
Maar nu is er niemand om haar te troosten.

[oeski]

Wraak van Yara

Fijn. Dus toch was het Judith, die samen met dat slijmerige creatuur van een Karen de boel bijna verziekt had. Ze verdiend niet beter dan deze behandeling. Ik mag hopen dat ze door haar ouders vastgetekend wordt aan het toilet, om daar de komende zestien jaar met haar handen op de rug, met haar hoofd in de pot het Wilhelmus achterstevoren te gorgelen. Dat zal haar leren!

Ik ben trouwens wel benieuwd of de rollen nu niet te ver omgedraaid zijn en dat Yara nu Judith gaat terroriseren. We zullen zien.

"Je leek wel gewoon." is trouwens een bijzonder mooie uitdrukking. Veelbetekenend.

LUH-3417

Mwahahaha, serves the bitch right! XP

[stroopwafel]

natuurlijk heeft judith het gedaan en tenk waldi dat Yara haar niet deed vergeven

[Dark Enchantress]

Hij blijft goed!!

[Vlooienband]

gaaf
Yara neemt wraak.. Goedzo Yara
Oh zoete wraak, u bent zo goed..

Het ziet er ook niet naar uit dat Judith getroost gaat worden. Papa en mama waren woedend. Judith heeft voor de rest van het jaar huisarrest, haar kledinggeld en zakgeld zijn met onmiddellijke ingang ingetrokken en ze mag geen contact meer hebben met Karen. Ze vindt zichzelf nu erg zielig en probeert uit alle macht dit ongedaan te maken, maar mijn geliefde ouders lachen haar uit. Net als Nika trouwens, die zeer geschokt was toen ze hoorde dat Judith erachter zat.
Mama en papa, die het ook niet leuk vonden dat Remco’s feest ook verpest was, hebben besloten dat zij een dagje bij mijn oudtante Elisabeth op bezoek gaan. En aangezien die aan de andere kant van het land woont, hebben ze haar aanbod om te blijven slapen maar aangenomen.
“Nodigen jullie Remco en Thomas maar uit,” glimlacht mama.
Nika’s ogen schitteren ondeugend. “Mogen ze hier dan ook blijven slapen?”
Mama geeft geen antwoord, maar papa lacht. “Als je dat graag wilt: ja. Maar dan moet Yara dat ook willen.”
Ik knik.
“Mooi. Nou, lief wezen en zet het huis niet op de kop. Dag!” zegt papa en aait me over mijn hoofd.
Hij staat even nog een beetje boos op Judith in te praten. Judith zou eerst meegaan, maar oh, oh, oh wat had ze ineens een buikpijn. Ze kan echt niet mee. Mooi niet dat ik dat ga geloven, maar oké. Als ze maar niets meer doet. Ze moet trouwens in bed blijven van mama. Zeker als wij een film gaan kijken.
Nika grijnst en pakt de telefoon. Ik grijns mee. “Bel eerst Remco maar.”
“Oh, bangerik!” Ze toetst het nummer in en krijgt een paar seconden later Remco aan de telefoon. Die stemt algauw toe en belooft Thomas te bellen. Mooi, dan hoef ik dat niet meer te doen. Ik ben al dapper genoeg geweest.
“Wat gaan we vanavond eten?” zegt Nika met een blik op de klok. Het is drie uur.
“Pizza!” roep ik vrolijk terwijl ik naar boven ren. Thomas komt, en blijft hier slapen! Het leven is geweldig! De hele nacht in zijn armen slapen…
Nika komt achter mij de trap oplopen. “Hé, zus, zullen we een film huren?”
“Ja! Een hele romantische film…”
“Ja, ik denk ook dat de jongens dat erg leuk zullen vinden,” zegt Nika sarcastisch. “Die zijn meer in voor een thriller of zo’n racefilm.”
“Dat zal wel.” Het kan me niet schelen, al keken we Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen.
“Ik weet nog wel een leuke.” Judith staat in de deuropening en kijkt een beetje boos naar ons.
“Jij kijkt niet mee,” zegt Nika scherp.
“Het is ook mijn huis.”
“Tuurlijk.” Nika wenkt me. “Kom, we gaan naar de videotheek.”
Maar Judith is nog niet uitgesproken. “Ik wil ook meekijken.”
“Dat mag niet.” Nika loopt de kamer uit.
“Waarom niet?”
“Omdat jij het bent,” zeg ik. Judith’s ogen schieten vuur, maar ze zegt niets meer. En als Nika en ik naar buiten lopen, staat ze nog steeds onbeweeglijk in de deuropening, haar voeten licht gespreid en haar gezicht op zeven dagen onweer.
“Wat een trut kan het ook af en toe zijn.” Nika zucht diep. “Altijd maar egoïstisch, altijd maar zichzelf en niemand anders en altijd die stomme vriendjes van haar… Ik word doodmoe van dat kind, ik wou dat ze niet bestond!”
Ik knik en lach, maar als ik naar boven kijk, zie ik Judith voor het open raam staan, en ik voel me meteen een stuk minder zelfvoldaan.

Een uur en een bezoekje aan de videotheek en de supermarkt (voor de pizza’s) later, draai ik de sleutel van de voordeur om. “Wat is het stil hier.”
“Judith zal wel slapen, ze had zó vrésélijke buikpijn…” Als Nika zo praat, klinkt ze als Judith. Wat niet zo raar is, want Judith of niet, ze blijft mijn en haar zusje. Of zus.
Nika loopt de kamer in. “Judith!”
Geen reactie.
“Judith!” Mijn stem echoot nog tegen de muren van het huis als ik de trap op loop, maar ook Judith’s kamer is leeg.
Zucht. Wat heeft ze nu weer gedaan?
“Hier ook niet?” Nika staat achter me met een bezorgde blik in haar ogen die me verbaast. Voor zover ik me herinner, was zij nog bozer op Judith dan ik.
“Yara? Nika?” Ik hoor Dani beneden rondlopen en weet niet hoe snel ik de trap af moet rennen. “Heb jij Judith gezien?”
Dani kijkt me verbaasd aan. “Ja. Ze zei dat ze van jullie weg mocht.”
“Dani, dat mocht niet.”
“Oh. Sorry…”
“Het geeft niet,” haast Nika zich om Dani gerust te stellen.
“Ik ga haar zoeken,” zeg ik vastbesloten.
“Wat? Maar Yara…”
“Het komt toch door mij, Nika? Het komt allemaal door mij. Blijf jij nou maar hier, iemand moet op Dani passen…”
En hoewel Dani protesteert dat hij groot genoeg is en Nika vindt dat ik niet alleen mag gaan, ben ik niet van mijn plan af te brengen.
Judith is weg, en ik zal haar vinden.
Ze ís mijn zus.
Ik ben als zij.

Dit is het einde, en de titel kun je waarschijnlijk wel raden...

Bij Karen is ze niet, in de stad heb ik haar niet kunnen vinden en niemand heeft haar gezien. Er is nog één plek waar ze kan zijn: bij het strand.
Als ik mijn fiets het smalle duinpaadje optrek, valt het me op hoe stil het hier is. Het is koud vandaag, en ik huiver in mijn T-shirt. Er is niemand te zien als ik aan de andere kant de duin afloop. Geen Judith hier.
Maar dit is de enige plek waar ze kan zijn. Ik loop het strand op en laat me even overweldigen door de pracht van de zee.
Het loopt al tegen de avond, de zon begint langzaam in de zee te verdwijnen, en verspreidt daardoor een rozerode gloed over de zee.
Judith is sinds kind af aan al gek op de zee. Eerst, omdat hij zo mooi was en later omdat het zo romantisch was om met je vriendje aan de zee te zitten. Ik heb haar fascinatie nooit zo begrepen, maar nu kan ik de romantiek bijna proeven.
Ik draai me om en wandel weer naar de duinen.
“Judith!” schreeuw ik en mijn stem galmt akelig lang door op het stille strand. En zowaar, ik krijg een antwoord, maar het is zo zwak dat ik niet weet of ik het me nu verbeeld of niet. “Judith!” Struikelend ren ik over het mulle zand richting het geluid.
“Yara…”
Daar ligt ze, in een vreemde houding tegen de duin. Haar anders zo smetteloze shirt zit onder de vlekken en van haar arrogante houding is geen spoor meer te bekennen. Ze ziet er moe, verdrietig en deemoedig uit.
“Judith!” Ik val naast haar neer en zie nu pas dat de vlekken op haar shirt bloedspetters zijn. “Judith, wat heb je gedaan?”
Ze kreunt zachtjes en opent haar ogen. “Het is beter zo, Yara. Ik… ik verander niet.”
“Jawel, Judith, ik kan ook veranderen, waarom jij niet?”
“Ik ben egoïstisch. En jij wilt niet dat ik besta.”
“Dat is niet waar!”
“Je lachte. Je knikte en lachte, Yara, toen Nika dat zei.”
“Dat meende ik niet!”
Ze reageert niet en staart voor zich uit. “Ik vind de zee mooi.”
“Dat weet ik.”
“Ik heb altijd gezegd dat ik bij de zee wou sterven.”
“Maar dat doe je niet, Judith, niet nu!” Ik ben wanhopig: ondanks al haar gebreken en het feit dat ze me eigenlijk niet mag, is ze wel mijn zus en ík houd van haar. Ik heb haar nodig.
Ze lacht, geen spottende lach, geen typische Judith-lach, maar een berustende glimlach. “Je hebt al die tijd gelijk gehad, Yara.”
“Judith, nee!”
“Ik ben een achterbakse, egoïstische slet.”
“Dat is niet waar!”
“Ik zie het toch zelf, Yara?” Ze kreunt weer zachtjes en probeert zich overeind te houden. “Het is beter zo, Yara…”
Ik klem mijn armen om haar heen. “Judith, asjeblieft!”
“Yara, je moet goed onthouden, dat ik heel mijn leven jaloers op je ben geweest. Op je boekenwijsheid, op je trouw aan mij, ook al maakte ik je speelgoed stuk en schold ik je keer op keer uit. Jij bent zo slim, zo intelligent, zo’n goede zus geweest…” Ze schudt haar hoofd en kijkt me aan. Geen spoortje arrogantie.
“Het spijt me, Yara.”
Ik barst in snikken uit en verwens mijn domheid, mijn superieure opmerkingen en mijn tirade tegen Judith, mijn zusje, mijn bloedverwant.
“Ik vergeef je,” fluister ik zachtjes en ik zie een glimlach op haar lippen verschijnen.
Nooit meer zal ik schelden, Judith, nooit meer zal ik lachen om jou.
Nooit meer zal ik slapen, Judith, zonder te denken aan jou.
Nooit meer zal ik boos zijn, Judith, nooit meer zal ik zeggen dat je dom, naïef, egoïstisch of achterbaks bent, Judith.

Nooit meer.

Ik voel me een beetje leeg nu....

Krummeltje
- die haar verhaal net heeft uitgeprint en morgen aan haar leraar Nederlands laat lezen. Verstandig?

Wow, dat was wel drastisch zeg!! Mh, ik weenie of ik dat wel zo leuk vond... arme Judith, als ze dat eindelijk inzag kon ze best ff zichzelf verbeteren. Nou is Yara zielig... En hun avondje verpest... *snik*

Mjah, je moet het wel laten lezen, misschien heeftie nog wat meer tips en hij kan vast wel taalfoutjes (die er vast wel in zitten... van die dingen van 'daar moet eigenlijk een komma' en 'dat moet je iets anders schrijven' en zo, die dingen die normale mensen niet opvallen ) verbeteren... en dan kan hij mooi even je ego opkrikken

[stroopwafel]

Krummeltje schreef:
Ik voel me een beetje leeg nu....

Krummeltje
- die haar verhaal net heeft uitgeprint en morgen aan haar leraar Nederlands laat lezen. Verstandig?

*traan in oogjes*

moet je doen

Hm. Het ziet er naar uit dat Judith alsnog het laatste lacht, ook al is het dan de grimas van een dodenmasker.

Een indrukwekkend maar niet geheel onverwacht einde. Desalniettemin is het mooi opgeschreven en is het geheel een zeer aangenaam verhaal. Goed leesvoer.

Laat weten wat je leraar er van vond, ok?

LUH-3417

[Vlooienband]

ow.. Afgelopen, hmm..
Jammer. T was heel erg mooi, echt leuk gedaan!
Mooi einde

Laat echt horen wat je docent zei!
Succes ermee

[oeski]

Jammer dat het is afgelopen
Maar was wel een mooi verhaal!

[gangstah_girl]

wow jij kan echt goed schrijven zeg! ik wou dat ik dat kon!
ik vind het echt een heel goed verhaal, die andere van jou trouwens ook spiegelbeeld zelfbeeld was het geloof ik!
het leest ook lekker snel en makkelijk je hoeft er niet echt bij na te denken!
het einde is ook heel mooi maar is judith nou dood?
ik las ook ergens dat je nog veel meer verhalen had geschreven kan je die ajb mailen??

lil_gangstah_girl_@hotmail.com

KuzZzZz..............

Hallo allemaal,

De reactie van mijn Nederlands leraar was als volgt:

Het verhaal was goed geschreven, ik heb een mooie stijl volgens hem. Hij hoefde ook weinig te verbeteren qua fouten enzo.

Wat hij minder vond was dat hij in het verhaal veel zinnen vond die volgens hem overbodig waren. Als ik die eruit zou halen, zou het wat 'sneller' worden. Hij vond dat alles ook een beetje teveel werd uitgesponnen. Wat vinden jullie?

[Vlooienband]

Krummeltje schreef:
Hallo allemaal,

De reactie van mijn Nederlands leraar was als volgt:

Het verhaal was goed geschreven, ik heb een mooie stijl volgens hem. Hij hoefde ook weinig te verbeteren qua fouten enzo.

Wat hij minder vond was dat hij in het verhaal veel zinnen vond die volgens hem overbodig waren. Als ik die eruit zou halen, zou het wat 'sneller' worden. Hij vond dat alles ook een beetje teveel werd uitgesponnen. Wat vinden jullie?

Goede reactie dan
Nou, van dat het teveel uitgesponnen werd had ik geen last, het las lekker, ik ben slechts enkele keren, 3 keer in het totaal, wat afgedwaald. Maar dat gebeurd bij bijna elk boek. Welke zinnen zei hij dan die overbodig waren?

Als je dit stuk in één keer zou moeten lezen, dan zou het inderdaad wel wat rapper mogen, denk ik. Als je een tekst herschrijft, moet je ongeveer 10% wegstrepen. Althans, volgens Stephen King. En hij is er rijk mee geworden.

LUH-3417

[tinkelbel]

Dark Enchantress schreef:
Ga vooral door want nu ben ik nieuwsgierig naar het einde.

ik ook!!!

LUH-3417 schreef:
Hm. Enigsinds teleurgesteld dat we niet bij Yara bleven terwijl zij in de GHB-droomwereld verkeerde vind ik wel jammer, maar het zou ook rottig worden om dat te vertellen, aangezien ze zelf niets meer weet en we nog altijd in Yara leven. Het had wel gebruikt kunnen worden om een mystieke droom te laten zien met verwerkingen van gebeurde dingen of voorspellingen van dingen die komen gaan. maar goed.

Hmm, ben ik het wel mee eens.

“Yara, tóe nou! Niet zo flauw doen… Ik bedoel, wat moet ik nog meer doen en zeggen om jouw tevreden te stellen?” Judith begint weer een beetje haar oude zelf te worden.

Het is jou, zonder w.

Ik vind Joris btw echt een naam voor zo'n studentikoos typje.

'k vind het erg goed... 't leest lekker door, 'k vind dat 'uitgesponnene' niet echt storend, sommige stukjes hadden van mij misschien juist wel wat meer gemogen...

Naar ik begrepen heb mag je een topic één keer uppen, dus bij deze voordattie helemaal verdwijnt.

^up^

Maar goed.
Ik weet niet wat ik met dit verhaal moet doen. Het is te kort om naar een uitgever te sturen, te lang om in een tijdschrift te plaatsen of een poging daartoe te doen... wat blijft er dan nog over?

Ik ben overigens nu één van de zes redactieleden van onze schoolkrant in Coevorden, dus wie weet leer ik daar nog wat. Het is in ieder geval gezellig daar, dus...

Ik zou graag nog meer opbouwende kritiek willen hebben, dus wie voelt zich geroepen?

Ik niet, ik heb 't geschreven...

Weet iemand trouwens nog een leuke studie op universiteitsniveau? Journalistiek is HBO, dacht ik. (Damn, daar doe ik geen gymnasium voor... )

Groetjes en alvast bedankt,

Krummeltje

Engels

*doet ook gymnasium*

Probeer literatuurwetenschappen! Daar zit de toekomst!

*Rolt proestend over de grond, stuiptrekkend van het lachen, om een eenzame, werkeloze dood te sterven.*

LUH-3417

LUH-3417 schreef:
Probeer literatuurwetenschappen! Daar zit de toekomst!

*Rolt proestend over de grond, stuiptrekkend van het lachen, om een eenzame, werkeloze dood te sterven.*

LUH-3417

Niet doen dus?

Ik heb volgende week een proefwerkweek. Argh!!!!!

Morgan, heb jij én Grieks én Latijn?
Godzijdank heb ik alleen Latijn!

Krummeltje

Ik wil je niets af- of aanraden. Ik doe zelf net drie weken literatuurwetenschappen en vind het geweldig. Ik weet ook wel dat het aantal banen voor 'literatuurwetenschapper' niet voor het oprapen liggen, maar ik zie het tegen die tijd wel. Met een universiteitsdiploma kom je toch al rap aan de bak.
Ik doe nu de opleiding die ik leuk vind en dan zie ik later wel.

LUH-3417

Alleen Grieks. Latijn is kut.

*is fan van andere letters en de iets onbekendere woorden en grammatica van Grieks, had bovendien een hele slechte leraar voor Latijn*

Morgan schreef:
Alleen Grieks. Latijn is kut.

*is fan van andere letters en de iets onbekendere woorden en grammatica van Grieks, had bovendien een hele slechte leraar voor Latijn*

Vind ik niet, ik hou van Latijn, maar wij hebben twee goede leraressen die om het jaar wisselen, dan doet de een latijn, volgende jaar de ander. Ze zijn cool.

Grieks vindt ik erg moeilijk.