Hoe en wie kan jou het beste troosten als je verdrietig bent?

[Gwinnie]

wie?
weet ik eigenlijk niet...

[kaatje in da house]

mijn vriend kan me altijd geweldig troosten. eerst wilde ik hem nooit laten zien dat ik me slecht voelde, omdat ik nooit de sfeer wilde verpesten als we net ff lekker tegen elkaar aanhingen op de bank ofzo. maar nu doe ik dat wel, ik heb eindelijk het lef gehad om hem mijn persoonlijke en nare belevingen te vertellen. als ik vertel dat ik weer slecht heb geslapen omdat ik wakker ben geschrokken van nachtmerries, komt ie het liefst meteen naar me toe om naast me te komen liggen (ook al is het midden in de nacht) tis echt een sweety

en mn beste vriend, die begrijpt me onwijs goed hij kan echt heel goed luisteren!

Grtz K.G.

[Margriet]

Ik denk mijn vrienden.. Een vriend ziet het aan mijn ogen en vraagt wat er is..Als ik wil kan ik praten mag dat, maar als ik liever niet praat houdt hij me alleen heel stevig vast..
Mijn vriendinnen houden me dan ook gewoon vast en ik kan altijd met ze praten..
Ik denk dat er zo nog een paar vrienden zijn...Oja en met mijn mentor en gymleraar kan ik ook heel erg goed praten...Die luisteren gewoon alles aan en helpen me dan te relativeren zodat alles wat makkelijker is..

Kortom, ik mag me een gelukkig mens noemen die nooit alleen zal staan

[steentje]

klinkt misschien raar maar mijn ex-vriend kan me het beste troosten van iedereen! Hij weet altijd precies wat hij moet zeggen. Mijn huideige vriend zorgt er dan weer voor dat ik weer ga lachen...dat is zijn manier van mij troosten...

[Hawahaai]

Ik geloof mijn vriend en mijn beste vriendin.

mijn beste vriendin Lindsay. die is er ALTIJD voor me, wanneer ik ook bel, hoelaat ik ook bel, wat er ook is. ze is er voor me. (en daar ben ik heel dankbaar voor)
en mijn vriend Bart. precies hetzelfde verhaal. hij houdt me vast, luistert, zegt soms iets, soms ook niet.
tis gewoon fijn om bij deze mensen te zijn.

[Roxy]

nah eigenlijk ikzelf door het van me af te schrijven of gewoon met verschillende mensen over te hebben... maakt nog nie eens zoveel uit met wie.. als ik het maar nie opkrop maar dr gewoon veel over praat.. en daarnaast een paard.. hijs geweldig.. hij voelt denk ik ook wel aan als ik verdrietig ben... maar hij is sowieso al vreselijk knuffelig en dat is wel fijn op zown moment

[BCR]

Mn broer kon me heel goed troosten. Dan was ik verdrietig om iets en dan kwam hij met mn lievelingsknuffel aanzetten. Gewoon een lief gebaar zodat hij liet weten dat hij er voor me was.

[shanker]

mijn vriend... gewoon door tegen me aan te gaan liggen en me even vast te houden... en laatst wilde hij zelfs zijn oude knuffelbeer voor me op gaan zoeken maar die kon hij jammer genoeg niet meer vinden.

Als ik me minder voel dan zoek ik geen contact met mensen, en dus er is niemand die het heeft mogen uitproberen.

[Phileine]

Mijn familie en Tom. Ik ben omgeven door mensen die fantastisch kunnen troosten.

De reacties op dingen die ik schrijf troosten me vaak ook.

[Black Rainbow]

vrijwel niemand, er zijn wel mensen die het kunnen, maar die zijn er nooit op die momenten. Maar meestal gebeurd het ook wel op momenten dat ik alleen ben.

[miss x]

Als alleen ik en mn hond thuis zijn kan mn hond me goed troosten, maar mijn vriend kan me ook goed troosten. Verder kan en wil ik niet dat iemand anders me troost, ik laat ook aan niemand anders merken dat ik verdrietig ben en huilen gebeurd alleen als er helemaal niemand is. Dat hoeft niemand te zien.

pienie schreef op 09-04-2003 @ 19:05:
kut is dat he?!...
als je zown behoefte heb dat alleen maar iemand effe zegt; het komt heus wel goed...en die persoon is er niet, of wel maar je durft het hem/haar niet te vertellen...

Das inderdaad heel klote ja..

[Órelindë]

Als ik verdrietig ben dan kan je me maar beter alleen laten. Dat wil ik ook graag, ik denk dat ik me schaam ofzo. Ik huil wel met anderen erbij, maar als ik echt heel erg verdrietig of boos ben dan kan je me maar beter alleen laten. Je zou dus kunnen zeggen dat ik soms liever NIET getroost wil worden...

momenteel niemand.... ik kan beter even alleen zijn

Ik troost meestal zelf anderen. 't probleem is, blijkbaar ben ik daar niet meer zo goed in, ik ben beginnen huilen omdat ik haar zo ellendig zag ( ze viel flauw, ze heeft anorexia..).

Ik denk dat ik meestal naar mijn ma ga, maar dit is pas na het in mijn dagboek te schrijven, na eens uitgehuild te hebben in mijn kamer met wat droevige muziek...

Ik wil het ook nooit toegeven dat het slecht met me gaat, vorige keer barstte ik opeens in tranen uit en toen begonnen mijn ouders op me in te praten.