Spiegelwereld>> verhaal

[Twijg]

dit was het geraamte van mijn verhaal, ik ga het nog heel erg uitbreiden, en dingen veranderen, maar wat vinden jullie ervan?

[Twijg]

hij is nu afgelopen, klaar!
Wat vinden jullie ervan? ik ga er nog wel wat aan veranderen, maar dit is zo'n beetje hoe het gaat worden.

[Twijg]

nou?

[Envy]

Kep pas de 1e 3 hst. gelezen, maar ik vind het heel leuk! Alleen een paar opmerkingen: Als iemand iets zegt moet je dat binnen aanhalingstekens shrijven, das veel duidelijker (dus: Hij zegt: 'Ik verveel me') en je schrijft Hij zei (zei van zeggen, werkwoord dus) heeft vaak als hij zij (en zij is dus een persoonlijk voornaamwoord). Ik denk dat jij het boek 'het noorderlicht'van Philip Pullman ook heel leuk vind. Iig: leuk geschreven, ik ga t vanaaf uitleze, nu print ik t ff

[Twijg]

ja, dat is idd een heel leuk boek!! Ik heb deel 2 en 3 ook al gelezen, echt cool.
Dat van die aanhalingstekens, weet ik, moet ik nog steeds verandeeren

[Twijg]

ik hoop niet dat het erg verwarrend is, maar ik heb een nieuwe begin geschreven en ik ga er niet helemaal een nieuwe topic over openen dus!!
Dus dit hoort aan het begin




Proloog
Er was niets dan duisternis, dat zich uitstrekte over de kale vlakte. En daar, helemaal aan het begin, waar het licht overging in duisternis, waar de grenzen zich verstrekten, van liefde naar kwaad en wanhoop, stond een jonge Elf. Zijn zwarte haren, werden zachtjes meegevoerd door de koude wind, die ieder koude rillingen zou bezorgen. Ieder met een hart. Hij hief zijn hand boven zijn donkere ogen, waarin een zekere wanhoop te lezen was, en tuurde over de kale vlakte. Hij had een keuze, nu hij zich nog op de grens bevond. Hij kon terug gaan, naar het warme vertrouwde licht, van zijn wereld, die niet langer zijne was, of hij kon zijn verbitterde geest verplaatsen naar het koude duister, dat hem vreemd was. Hij nam een keuze, en plaatste zijn beide voeten op de donkere aarde, van een verdorven wereld, waar hij de schepper van was. Hij voelde brandende haat van zijn geest bezit nemen, terwijl een koude mist zich door zijn lichaam verspreidde. Maar hij keerde niet terug naar het licht, hij lachte. Hoog en kil, zonder plezier, een dode lach. Zijn volk, waarvan hij gehouden had, met heel zijn hart, had hem verstoten. En nu, terwijl hij zich liet overmeesteren door een kwade macht, zwoer hij, dat hij zich zou wreken. Hij, Angaráto Elanessë, heerser van de kwade wereld, dienaar van het duister, zou zich wreken, op zijn volk.

Ergens, dwaalde een hogere macht, zonder vaste vorm, over de kale vlakten van het duistere land, en glimlachte genoegend. Zijn wereld, was ontdekt, gevonden door een zwakke prooi, en het kwaad had hij doen ontwaken. De jonge Elf, zou een rijk stichtten, en kwade volgelingen werven. Hij zou heerser, terwijl de haat zijn identiteit zou verbergen. Dat wist hij zeker. Hij had de zwakke prooi geroken, zijn woede en zijn wanhoop, en stelde zijn duistere wereld bloot aan de ogen van de Elf. Hij, was heerser geweest van de wereld van het kwaad, maar zijn lichaam was hem ontnomen. Lucrica, Godin van het goede, nam die van hem weg. Zijn ziel had hij lang geleden verloren, en hij had geen ziel nodig, hij kon niet meer voelen. Ooit, was hij mens geweest, had een leven gehad, en had het vermogen lief te hebben. Maar nu, was hij een wezen, zonder lichaam, zonder hart en ziel, maar kwader dan ieder ander. Hij zocht een nieuwe leider, een koning, van zijn wereld. En die, had hij nu gevonden. Zijn gevallen rijk, zou wederom worden opgebouwd, en het kwaad zou geschiedden.

[Kaas]

ik vind het een prachtig verhaal, echt waar.
knap geschreven, hoor
ik snap alleen het einde niet...
heeft het kwaad nou wel overwonnen
of heeft het goede overwonnen?
ga vooral zo door!
xx

[Twijg]

het kwaad heeft uiteindelijk gewonnen

[Twijg]

ik ben lekker verwarrdend bezig, maar ik ga het verhaal aanpassen, dus vanaf hier begin ik weer opnieuw met het verhaal, maar dan verbeterd oke? Ik hoop dat het duidelijk is



Proloog
Er was niets dan duisternis, dat zich uitstrekte over de kale vlakte. En daar, helemaal aan het begin, waar het licht overging in duisternis, waar de grenzen zich verstrekten, van liefde naar kwaad en wanhoop, stond een jonge Elf. Zijn zwarte haren, werden zachtjes meegevoerd door de koude wind, die ieder koude rillingen zou bezorgen. Ieder met een hart. Hij hief zijn hand boven zijn donkere ogen, waarin een zekere wanhoop te lezen was, en tuurde over de kale vlakte. Hij had een keuze, nu hij zich nog op de grens bevond. Hij kon terug gaan, naar het warme vertrouwde licht, van zijn wereld, die niet langer zijne was, of hij kon zijn verbitterde geest verplaatsen naar het koude duister, dat hem vreemd was. Hij nam een keuze, en plaatste zijn beide voeten op de donkere aarde, van een verdorven wereld, waar hij de schepper van was. Hij voelde brandende haat van zijn geest bezit nemen, terwijl een koude mist zich door zijn lichaam verspreidde. Maar hij keerde niet terug naar het licht, hij lachte. Hoog en kil, zonder plezier, een dode lach. Zijn volk, waarvan hij gehouden had, met heel zijn hart, had hem verstoten. En nu, terwijl hij zich liet overmeesteren door een kwade macht, zwoer hij, dat hij zich zou wreken. Hij, Angaráto Elanessë, heerser van de kwade wereld, dienaar van het duister, zou zich wreken, op zijn volk. Hij had niet langer het vermogen lief te hebben, het kwaad had bezit genomen van zijn geest, hij had niet langer een hart, geen ziel.

Ergens, dwaalde een hogere macht, zonder vaste vorm, over de kale vlakten van het duistere land, en glimlachte genoegend. Zijn wereld, was ontdekt, gevonden door een zwakke prooi, en het kwaad had hij doen ontwaken. De jonge Elf, zou een rijk stichtten, en kwade volgelingen werven. Hij zou heerser, terwijl de haat zijn identiteit zou verbergen. Dat wist hij zeker. Hij had de zwakke prooi geroken, zijn woede en zijn wanhoop, en stelde zijn duistere wereld bloot aan de ogen van de Elf. Hij, was heerser geweest van de wereld van het kwaad, maar zijn lichaam was hem ontnomen. Lucrica, Godin van het goede, nam die van hem weg. Zijn ziel had hij lang geleden verloren, en hij had geen ziel nodig, hij kon niet meer voelen. Ooit, was hij mens geweest, had een leven gehad, en had het vermogen lief te hebben. Maar nu, was hij een wezen, zonder lichaam, zonder hart en ziel, maar kwader dan ieder ander. Dit, was nu zijn thuis, een duistere vlakte, gehuld in een zwarte mist, en zonder horizon. Zijn rijk had geen grenzen, het was overal, en ook weer nergens. Ooit was het bewoond geweest, hadden er wezens geleefd die hem dienden, en vochten aan zijn zijde. Maar zij stierven, allemaal, een voor een vonden zij de dood. En nu, was het tijd om zijn wereld te herstellen, nieuw leven in te blazen. Hij zocht een nieuwe leider, een koning, van zijn wereld. En die, had hij nu gevonden. Zijn gevallen rijk, zou wederom worden opgebouwd, en het kwaad zou geschiedden.

[Twijg]

Hfd. 1

Lourdes, liet zich op haar bed vallen, en zonk weg in een wereld van zachte kussens. Ze wilde haar ogen sluiten, en dromen, weg vluchtten uit haar wereld, naar een wereld van haar fantasie. Maar tegenstrijdige gevoelens, drongen haar bewustzijn binnen. Ze kon gaan slapen, en alles om haar heen vergeten, wat de makkelijkste manier was, maar ook de lafste. Als ze haar diploma wou behalen, zou ze moeten leren, zich verdiepen in een wereld van boeken, en onmenselijk ingewikkelde wiskunde sommen. Misschien kon ze heel even, een paar minuutjes maar even haar ogen sluiten die zwaar waren van de slaap. Ze had al dagen slecht geslapen van de zenuwen voor haar examens. Ze moest dit goed doen, wou ze slagen. Net toen ze besloten had, maar even te gaan liggen, drongen een geluid haar oren binnen, dat haar er van weerhield, te verdrinken in een rusteloze middagslaap. Ja hoor, de familie was thuis. Dat betekende geen rust, tot morgenvroeg. Ze kon maar niet begrijpen, hoe haar familie zo groot kon groeien. Ze had twee kleine broertjes, een tweeling, drie zusjes, en ook nog eens een oudere broer en zus, die overigens niet meer thuis woonden, tot grote opluchting van Lourdes. Kilian, en Joshua, de tweeling, hadden net hun derde verjaardag achter de rug, en zaten in een Nee, doe ik niet, Nee wil ik niet, Lekker puh, fase, wat erg op de zenuwen van het hele gezin werkte. Haar drie zusjes, Sterre, van zeven, Kim van tien, en Amber van dertien, waren over het algemeen een stuk makkelijker handelbaar. Al liepen ze altijd ongevraagd de badkamer in, en was Lourdes vaak haar kleren kwijt, die ze later terugvond in de kamer van een van de meisjes. Maar ze was er aan gewend geraakt, na al die jaren. En ze hield ook wel van ze, allen konden ze soms al het bloed onder haar nagels vandaan halen. Beneden was het een ontzettend herrie, dus de optie om te gaan slapen, was vervlogen. Dat zat er niet in meer in, tot na tienen, als alle kinderen op bed lagen. Ook leren kon ze niet met al dat lawaai, dus ging ze maar naar beneden, om te kijken of ze haar moeder nog kon helpen, die soms nogal paranoïde werd, van al die kinderen. Sterre, Kim, en Amber zaten met z’n drieën voor de tv, en leken daar helemaal in op te gaan. De kleine tweeling, zaten aan de tafel in de keuken, en vinden het nodig om de hele keuken mee te laten genieten van hun eten. Haar moeder, was opgehouden met dweilen, omdat het geen zin bleek te hebben, want de vloer werd steeds opnieuw bespat. Lourdes glimlachte naar haar moeder, die er afgepeigerd uitzag. ‘ mam, zal ik even thee voor je zetten?’ Nee, geen commentaar, ga lekker even op de bank zitten, de thee komt er zo aan’ Ik zorg wel voor de tweeling, maak je geen zorgen’. De twee kleine jongens zagen er precies gelijk uit, met hun roestbruine krullen, en helderblauwe ogen, maar in karkater waren ze totaal verschillend. Kilian, was ontzettend druk, en had altijd een grote mond, terwijl Joshua een echte dromer was, en nooit meer zei dan nodig was. Toen ze de keuken binnen kwam, waren ze klaar met eten, en ook opgehouden met de vloer te bespatten met pap. Lourdes pakte een doekje, en veegde alle pap van de vloer, terwijl de tweeling een gesprek in hun eigen taaltje voerden. ‘ Ja, jongens, jullie mogen zo lekker naar bed’ Kom, zei ze, terwijl ze zich naar Kilian richtte, jij eerst. Tot haar verbazing liet hij zich zonder enig protest meevoeren naar het kleine kamertjes, die de tweeling samen deelden. Ze kleedde hem uit, trok zijn pyjama aan, en legde hem in zijn kleine bedje. Vervolgens haalde ze Joshua uit de keuken, en legde hem in het bedje naast die van Kilian. ‘ haaltje lese’ klonk het vanuit het bedje van Kilian. Lourdes zuchtte. ‘ Nou vooruit dan maar, een klein verhaaltje, en dan gaan jullie slapen’ Ze pakte een boek van de plank, en bekeek de kaft. “Baccelientje” las ze. Het plaatje toonde een klein meisje in een gele pyjama. Ze begon te lezen. Halverwege het verhaaltje, waren allebei de jongens al verzonken in een diepe slaap. Lourdes vroeg zich af, waarover ze zouden dromen. Over auto’ s of monsters, draken of prinsessen? Ze had geen idee, van wat er in de kleine hoofdjes van ze omging, en misschien was dat maar beter ook. Dromen, zijn dromen, en ze zijn van jou alleen. Ze verliet de kamer van de jongens, en ging naar die van haar, aan het einde van de gang. Ze liet zich op haar bed vallen, en verdronk opnieuw in de wereld van kussens, die ze op haar bed had opgesteld. Het duurde niet lang, of ze sliep. Haar gedachten tolden, door haar hoofd, en probeerden op orde te komen. En langzaam, zakte haar geest weg, van haar bewustzijn, en nam de weg naar een heel andere wereld. Een wereld van dromen, van fantasie.

[Twijg]

Hfd. 2 De eerste wereld

Lourdes keek in de rondte, en ze leek zich in een heel ander omgeving te bevinden dan thuis, in haar kamer. De omgeving leek in de verre verte niet op haar kamer, die zich tussen vier muren bevond. Nu stond ze in een vallei, met om haar heen een uitgestrekte groene vlakte, een oneindige horizon. Hoge, bomen met limoen groene bladeren, zwiepten zachtjes in het ritme van de wind, en het geluid leek te zingen. Hoog aan de hemel brandde de zon, die met haar felle stralen de aarde verwarmde. Hoewel Lourdes zo-even in diepe slaapwas geraakt, was ze nu wakker. Ze voelde een hevige drang naar eten in haar opkomen, en kon bijna heerlijke geuren ruiken, die de wind met zich meevoerde. Ze staarde als verdoofd de vallei over, en vroeg zich enigszins wanhopig af, waar ze was, en hoe het kon dat ze enkele minuten geleden op haar bed had gelegen, en nu hier stond. Sommige dingen bleven een raadsel. Lourdes voelde dat er iemand naar haar keek, maar toen ze om zich heen tuurde, zag ze niemand. Verbaasd haalde ze haar schouders op. ‘ Hier benenden, stomkop’, klonk een stem naast haar, enigszins beledigd. Lourdes zag een kleine, dikke man, met een kalend hoofd, en een dikke buik. Hij droeg een klein donkerrood vest, met goude glanzende knopen, en een zwarte broek, die met bretels op zijn plaats werd gehouden. Hij keek Lourdes enig boos aan, maar glimlachte al snel weer. ‘ Ik, ben Dimple, persoonlijke dienaar, van Koninklijke Hoogheid, Linwë Séregon’. Toen lourdes hem verbaasd aan keek, schudde hij zijn dikke hoofd. ‘ je weet het niet, je weet het niet. Ik had je een boodschap gestuurd, maar nanne, is er zeker vandoor gegaan. Dat doet hij nou altijd! Waarom ik hem nog in dienst heb, weet ik zelf ook niet’ zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Lourdes. ‘ Pardon, maar wie is Nanne’? vroeg ze Dimple. ‘ Maar hij liep weg, nog steeds mompelend in zichzelf en scheldend op nanne, die nooit iets goed scheen te doen. en scheen het er niet over te willen hebben. ‘ Volg mij’ was alles wat hij zei. Dus Lourdes liep achter hem aan, in de hoop iets van de heerlijke geuren op te kunnen vangen, die haar tegemoet kwamen zweven. Sinds ze hier was, had ze een vreselijke honger, en ze smakte naar iets te eten. Ze vroeg ze niet langer af, wat ze hier deed, en wat een vreemde droom dit was. Want het beeld dat in de verte opdoemde, en haar ogen deed verblindden, liet iedereen de wereld om zich heen vergeten. Een paleis, van het mooiste witte marmer, dat licht leek te geven in de stralen van de zon. Een heel complex, met een doolhof van torens, en balustrades vervuld van bloembedden. Het deed Lourdes denken aan een sprookje, aan de verhalen van ridders en jonkvrouwen. Maar nooit, in welke fantasie dan ook, had iemand, zich ook maar een voorstelling kunnen maken van de verblindend schoonheid van het paleis. Ook Lourdes niet. Ze hoorde muziek, zacht en deinend, als een harp met haren van een eenhoorn. En hoge, zuivere tonen, werden een met het geluid van de harp, en alles gaf Lourdes een gevoel alsof ze in een sprookje was beland, een sprookje dat ieders fantasie ver te boven ging. Zo ook de hare. Ze liet zich meevoeren in de richting van het paleis, en ze voelde zich betoverd. Ze leek te zweven op de muziek, en voelde de grond onder haar voeten verdwijnen en plaats maken voor zilverblauwe wolken, die haar optilden, hoger en hoger. De deur van het paleis, bestond uit hetzelfde lichtgevende marmer, maar met een hemelsblauwe kleur, als wolken op een zomerse dag. Dimple klopte op de deur, en zelfs dat geluid, leek te klinken als muziek. Het hele paleis leek te zingen. Voorzichtig, en bang om ook maar iets te beschadigen van het prachtige gebouw, stapte Lourdes de grote hal binnen. Aan beide kanten werd ze begroet door twee engelen, met enorme vleugels op hun rug, en lichamen die op leken te gaan in het marmer, omdat ze een ivoor kleurige huid hadden. De schoonheid van buiten, leek in het niets te vervallen, met de schoonheid van binnen. Het was onbeschrijfelijk.

[Twijg]

De engelen, die zonet nog bijna onbeweeglijke naast de deur hadden gestaan sproken tegen Dimple, met zangerige stemmen, die fluisterden, zo zacht dat je het niet verstond als je niet heel erg goed luisterde. Lourdes probeerde om wat van de woorden op te vangen, die de twee engelen sproken, maar ze had het al snel opgegeven, want de twee bleken in een eigen taal te spreken, net als de tweeling vaak deed. Hoe vreemd alles ook was, Lourdes was niet bang, ze dacht er niet bij na. De schoonheid van de wereld, betoverde haar volledig. Ze wist dat dit slechts een droom was, en ze wou er van genieten, zolang het nog kon. Straks zou ze wakker worden, haar hoofd uit de kussens halen, en zich afvragen wat ze gedroomd had. Maar ze leek niet te dromen, alles leek echt, alsof ze er echt was. Maar ze wist dat dat niet kon, dat was onmogelijk. Ze bleef zichzelf voor houden, dat ze zo wakker zou worden. Ze bekeek de grote, ruime en zeer lichte hal, waar ze zonet waren aangekomen. Het paleis was van binnen van hetzelfde witte lichtgevende marmer, dat straalde, en een witte gloed over haar gezicht verspreidde. Er liep een grote trap, naar boven, hoger het paleis in, waar dezelfde personen als Dimple op een neer liepen, met wasgoed, en grote schalen in hun kleine handen. Waarschijnlijk waren dit bedienden, bedacht Lourdes. Terwijl ze zich stiekem afvroeg, wat er boven was, zag ze iets donkers in een hoek naast de trap. Haar ogen schoten er heen, en heel even leek ze een zwarte vlek te zien, terwijl een hoge, kille lach, zonder enige vreugde haar oren binnen drong. Maar binnen een seconde was het weer verdwenen, en Lourdes vroeg zich af of het er wel ooit geweest was. Natuurlijk kon het gewoon een bewoner van het paleis zijn, maar het was duister, en zoiets behoorde niet in het lichte gebouw. Het waren allemaal droombeelden, hersenspinsels van haar vermoeide brein. Haar hersenen waren overwerkt, door al dat studeren, daar zou het door komen. Waarom ze zich er druk over maakte, wist ze zelf ook niet.
Meteen toen ze haar gedachten afwendde van de zwarte vlek bij de trap, scheerder er iets over haar hoofd. Het leek een vogel te zijn, die een hoog, maar zingend geluid voortbracht. De herhalend rustgevende tonen van het lied, maakte Lourdes slaperig. Even verdween de vogel uit het zicht, maar hij draaide zich om en vloog terug. Weer zong hij hetzelfde lied, waardoor Lourdes bijna werd gedwongen haar ogen te sluiten, en zich op de vloer te laten vallen, die er opeens uitzag als een groot wit kussen. Heel even werd alles zwart voor haar ogen, en sloot ze die. Ze voelde hoe iemand haar door elkaar schudde, ergens bij haar middel. Met een vaag gevoel in haar hoofd, opende ze langzaam haar ogen, en zag dimple onder haar staan, die haar probeerde wakker te schudden. ‘Oh, vrouwe, u bent er weer’ Lourdes, die zich verwonderd afvroeg of ze ooit was weg geweest, keek hem aan met een verbaasde blik in haar ogen, die nog steeds niet wilde luisteren, en bijna dicht vielen. ‘ die vervelende vogel ook altijd, hij schopt alles in de war’ zijn iele stem klonk erg kwaad. ‘ehm, mag ik soms vragen wat dat was’ vroeg Lourdes. ‘ dat is een Maanvogel. Een vogel, met een lange, sierlijke staart, met turkooizen veren. Alleen zijn staart is gekleurd, de rest van hem is een met de kleur van ons paleis. Als je het ziet vliegen, is alles wat je ziet een turkooize streep, door de lucht. Maar onderschat zijn schoonheid niet. Hij is weliswaar mooi, maar niet erg vriendelijk. Het is een dief, Vrouwe. Zijn lied, laat ieder wezen, verzinken in een diepe slaap, en je kunt je er niet tegen verzetten. Je moet slapen. En als hij iedereen in slaap heeft gezongen, gaat hij op zoek naar kostbare schatten, hier in het paleis, of elders, en neemt ze mee, naar zijn rijk. Het is een vreselijk wezen, hij maakt ieder arm. Hij heeft ons paleis zo vaak overvallen, dat we er zelf iets tegen hebben gevonden. Elke keer als hij kwam, viel al het personeel in slaap, waar het ook was. Vele van hen werden wakker onderaan de trap, of in het eten. Maar weet je, ze kunnen niet tegen Engelen! Dus wij hebben enkele engelen in ons paleis gevraagd, en zij wilden ons graag helpen. We hebben lange tijd geen last van ze gehad, dit is weer voor het eerst. Misschien dat jij de kracht van de engelen verminderd. Ach, je blijft toch maar even, dat kan geen kwaad’ Lourdes liet zich bedelven onder de stroom van woorden, van Dimple, en probeerde alles te onthouden.

[Envy]

Ik vint egt een geweldig verhaal, hier ff wat verbeteringen:

Proloog:
- Hij kon terug gaan, naar het warme vertrouwde licht, van zijn wereld, die niet langer zijne was -> zonder komma na wereld.
- Hij nam een keuze -> Hij maakte een keuze
- Zijn wereld, was ontdekt, gevonden door een zwakke prooi -> zonder komma na wereld
- De jonge Elf, zou een rijk stichtten, en kwade volgelingen werven -> stichten ipv stichtten +elf ipv Elf + geen komma na elf + geen komma na stichten
- Hij zou heerser, terwijl de haat zijn identiteit zou verbergen -> heersen ipv heerser
- Hij, was heerser geweest van de wereld van het kwaad -> geen komma na hij
- Dit, was nu zijn thuis, een duistere vlakte -> geen komma na dit
- En die, had hij nu gevonden -> geen komma na die
- Zijn gevallen rijk, zou wederom worden opgebouwd -> geen komma na rijk

[Envy]

Hfd. 1:
- Lourdes, liet zich op haar bed vallen, en zonk weg in een wereld van zachte kussens -> zonder komma na Lourdes
- Ze wilde haar ogen sluiten, en dromen, weg vluchtten uit haar wereld, naar een wereld van haar fantasie. -> zonder komma na sluiten + vluchten ipv vluchtten
- Maar tegenstrijdige gevoelens, drongen haar bewustzijn binnen -> zonder komma na gevoelens
- Ze kon gaan slapen, en alles om haar heen vergeten -> zonder komma na slapen
- Als ze haar diploma wou behalen, zou ze moeten leren -> zonder komma na behalen
- Misschien kon ze heel even, een paar minuutjes maar even haar ogen sluiten die zwaar waren van de slaap -> komma na maar + zonder even (anders schrijf je dat 2x)
- Net toen ze besloten had, maar even te gaan liggen, drongen een geluid haar oren binnen, dat haar er van weerhield, te verdrinken in een rusteloze middagslaap -> zonder komma na had + drong er ipv drongen + zonder komma na binnen + zonder komma na weerhield
- Ze kon maar niet begrijpen, hoe haar familie zo groot kon groeien -> zonder komma na begrijpen
- Kilian, en Joshua, de tweeling, hadden net hun derde verjaardag achter de rug, en zaten in een Nee, doe ik niet, Nee wil ik niet, Lekker puh, fase, wat erg op de zenuwen van het hele gezin werkte. -> geen komma na Kilian + 'Nee doe ik niet, Nee wil ik niet, lekker puh' (moet dus tusse aanhalingstekens)
- Haar drie zusjes, Sterre, van zeven, Kim van tien, en Amber van dertien -> geen komma na Sterre + geen komma na tien
- Al liepen ze altijd ongevraagd de badkamer in, en was Lourdes vaak haar kleren kwijt -> zonder komma na in
- En ze hield ook wel van ze, allen konden ze soms al het bloed onder haar nagels vandaan halen -> alleen ipv allen
- Beneden was het een ontzettend herrie, dus de optie om te gaan slapen, was vervlogen -> ontzettende ipv ontzettend + geen komma na slapen
- Ook leren kon ze niet met al dat lawaai, dus ging ze maar naar beneden, om te kijken of ze haar moeder nog kon helpen, die soms nogal paranoïde werd, van al die kinderen-> geen komma na werd
- De kleine tweeling, zaten aan de tafel in de keuken, en vinden het nodig om de hele keuken mee te laten genieten van hun eten -> De kleine tweeling zat aan tafel in de keuken en vond...
- Haar moeder, was opgehouden met dweilen, omdat het geen zin bleek te hebben, want de vloer werd steeds opnieuw bespat -> geen komma na moeder + geen komma na hebben
- De twee kleine jongens zagen er precies gelijk uit, met hun roestbruine krullen, en helderblauwe ogen, maar in karkater waren ze totaal verschillend -> karakter ipv karkater
- Kilian, was ontzettend druk, en had altijd een grote mond -> zonder komma na Kilian + zonder komma na druk
- Toen ze de keuken binnen kwam, waren ze klaar met eten, en ook opgehouden met de vloer te bespatten met pap. -> zonder komma's
- Lourdes pakte een doekje, en veegde alle pap van de vloer, terwijl de tweeling een gesprek in hun eigen taaltje voerden -> zonder komma na doekje + voerde ipv voerden.
- ‘ Ja, jongens, jullie mogen zo lekker naar bed’ Kom, zei ze, terwijl ze zich naar Kilian richtte, jij eerst -> punt na bed + Kom & jij eerst tussen aanhalingstekens
- Tot haar verbazing liet hij zich zonder enig protest meevoeren naar het kleine kamertjes, die de tweeling samen deelden -> kamertje ipv kamertjes
- Halverwege het verhaaltje, waren allebei de jongens al verzonken in een diepe slaap -> zonder komma na verhaaltje
- Lourdes vroeg zich af, waarover ze zouden dromen -> zonder komma na af
- Ze had geen idee, van wat er in de kleine hoofdjes van ze omging -> zonder komma na idee
- Dromen, zijn dromen, en ze zijn van jou alleen -> zonder komma na dromen
- Het duurde niet lang, of ze sliep. -> zonder komma
- Haar gedachten tolden, door haar hoofd -> zonder komma na tolden
- En langzaam, zakte haar geest weg, van haar bewustzijn, en nam de weg naar een heel andere wereld. -> zonder komma's

PS. Ik bedoel dit niet onaardig, niet zo van: 'laat ik es ff opschrijve wat er allemaal fout was', maar ik verveelde me en had niet egt iets beters te doen

[Twijg]

weet je hoe blij ik ben, dat er eindelijk iemamd is met zulk nuttig commentaar!!!
Complimentjes krijgen is natuurlijk altijd leuk, maar bijna niemand die geeft echt nuttig commentaar als jou!
Dus, dankjewel daarvoor
Ik ga het zo ff allemaal verbeteren

[Twijg]

ik heb de proloog weer een beetje aangepast.
Hier komt tie...
Zou het trouwens niet handiger zijn als ik een nieuw topic opende?? want het word erg verwarrend. Maar dan komt er natuurlijk een sloje op


Proloog
Er was niets dan duisternis, dat zich uitstrekte over de kale vlakte. En daar, helemaal aan het begin, waar het licht overging in duisternis, waar de grenzen zich verstrekten, van liefde naar kwaad en wanhoop, stond een jonge Elf. Zijn zwarte haren, werden zachtjes meegevoerd door de koude wind, die ieder koude rillingen zou bezorgen. Ieder met een hart. Hij hief zijn hand boven zijn donkere ogen, waarin een zekere wanhoop te lezen was, en tuurde over de kale vlakte. Hij had een keuze, nu hij zich nog op de grens bevond. Hij kon terug gaan, naar het warme vertrouwde licht, van zijn wereld die niet langer zijne was, of hij kon zijn verbitterde geest verplaatsen naar het koude duister, dat hem vreemd was. Hij dacht niet na, dat vermogen begon te verzwakken, zijn eeuwenoude wijsheid werd vervangen door een kwaad, een wezen met de macht van het duister. Hij nam een keuze, en plaatste zijn beide voeten op de donkere aarde van een verdorven wereld, waar hij de schepper van was. Hij voelde brandende haat van zijn geest bezit nemen, terwijl een koude mist zich door zijn lichaam verspreidde, en al het goede in hem doodde. Zijn bleke huid voelde kil aan alsof er geen leven meer in hem was, alsof zijn bloed niet langer door zijn aderen stroomde. Maar hij keerde niet terug naar het licht, hij lachte. Hoog en kil, zonder plezier, een dode lach. Zijn volk, waarvan hij gehouden had, met heel zijn hart, had hem verstoten. En nu, terwijl hij zich liet overmeesteren door een kwade macht, zwoer hij, dat hij zich zou wreken. Hij, Angaráto Elanessë, heerser van de kwade wereld, dienaar van het duister, zou zich wreken, op zijn volk. Hij had niet langer het vermogen lief te hebben, het kwaad had bezit genomen van zijn geest, hij had niet langer een hart, geen ziel. Hij was heerser van het duister, meester van puur kwaad.

Ergens, dwaalde een hogere macht zonder vaste vorm over de kale vlakten van het duistere land, en glimlachte genoegend. Hier had hij op gewacht, zijn hele leven, zijn hele eenzame bestaan. Hij had gehoopt op een nieuwe schepper van zijn wereld, hij had gebeden tot zijn meester, de allerhoogste Heer, wakend in zijn duistere rijk hoog boven het land, gesloten voor het oog van ieder wezen. En zijn kwade gebeden, zijn bloedige offers, ze waren verhoord. Zijn Heer had hem niet in de steek gelaten. Vele wezens had hij geofferd, bloed van onschuldige wezens kleefde aan zijn handen, en het was gruwelijk. De gedachten aan zijn slachtoffers, lijdend van de helse pijnen, schreeuwend om genade, om de goden die hen in de steek lieten, en hun lichamen, die het begaven, die de dood vonden, door zijn handen, zijn werk, deed hem rillen van puur genot. Hij was kwaad, hij was puur kwaad. Hij nam een vaste vorm aan, om zijn slachtoffers te kunnen laten lijden, en ze van hun miezerige levens te kunnen beroven. Het laatste slachtoffer was hem bij gebleven, het was een mens. Een klein meisje, verzonken in haar nachtmerries, badend in het zweet van angst. Hij kon het ruiken, haar angst, haar onschuld. Hij had in haar ogen gekeken, en zag de doodsangst die ze doorstond. Even, een fractie van een seconde, had hij medelijden met het kleine meisje gevoeld, even voelde hij de pijnen van een mens. Maar het kwade drukte het gevoeld dat in hem opkwam de kop in. Hij had het meisje gedood en haar levenloze lichaam in zijn armen gehouden. Hij had naar de blonde krullen gekeken, de blauwe ogen, vervuld met kinderlijke onschuld, en even voelde hij een band met het kleine meisje. Een band, die mensen, met een hart zouden onderscheidden als familie, broer en zus. Even wilde hij de hoop opgeven, dat zijn rijk zou herreizen, en met het meisje meegaan naar een wereld waar doden heen gingen. Maar nu was zijn wereld ontdekt, gevonden door een zwakke prooi, en het kwaad had hij doen ontwaken. De jonge Elf, zou een rijk stichtten, en kwade volgelingen werven. Hij zou heerser, terwijl de haat zijn identiteit zou verbergen. Dat wist hij zeker. Hij had de zwakke prooi geroken, zijn woede en zijn wanhoop, en stelde zijn duistere wereld bloot aan de ogen van de Elf. Hij, was heerser geweest van de wereld van het kwaad, maar zijn lichaam was hem ontnomen. Sin Mea, Godin van het goede, nam die van hem weg. Zijn ziel had hij lang geleden verloren, en hij had geen ziel nodig, hij kon niet meer voelen. Hij voelde geen angst, geen pijn, en geen medelijden. Hij toonde geen genaden, als hij wezens offerde aan zijn Heer, hij kende geen genade. Maar hij kon ook geen liefde voelen, geen genegenheid en geen blijdschap. Hij was leeg van binnen, alles wat hij over had was de kwade macht die in hem school.Ooit, was hij mens geweest, had een leven gehad, en had het vermogen lief te hebben. Maar nu, was hij een wezen, zonder lichaam, zonder hart en ziel, maar kwader dan ieder ander. Dit, was nu zijn thuis, een duistere vlakte, gehuld in een zwarte mist, en zonder horizon. Zijn rijk had geen grenzen, het was overal, en ook weer nergens. Ooit was het bewoond geweest, hadden er wezens geleefd die hem dienden, en vochten aan zijn zijde in oorlogen, gevechten tussen goed en kwaad. Maar zij stierven, allemaal, een voor een vonden zij de dood. Zijn wereld was verguld van dood, dolende zielen, en verdorven geesten. En nu, was het tijd om zijn wereld te herstellen, nieuw leven in te blazen. Hij zocht een nieuwe leider, een koning, van zijn wereld. En die, had hij nu gevonden. Zijn gevallen rijk, zou wederom worden opgebouwd, en het kwaad zou geschiedden.

[Twijg]

Oke, ik ben nu met een gehele nieuw versie bezig van dit verhaal, want ik wil alles helemaal omgooien.
Heeft iemand nog tips? Zou leuk zijn...

Ik wil het allemaal wel opnieuw posten op deze topic, maar misschien is het handiger een nieuwe te opeen anders is het zo verwarrend!!

Liefs