Verhaal met z'n allen..!!

EggeD schreef op 05-05-2004 @ 10:15 :
- Vanaf nu kun je Maxime's vader gewoonweg Max noemen (:

Je kan dat altijd nog gebruiken hoor, voor de afwisseling. Net zoiets als met ''hij'', als je constant ''hij gebruikt, dan wordt de tekst saai en langdradig, en vraag je jezelf af of ''hij'' geen naam heeft

btw: ik voeg je ff toe op msn ofzo

[Een Tweeling]

"Zeg meisje, volgens mij weet jij bij God niet waar je over praat! Als je nu niet..." Toen stokte zijn adem en keek Sterre vol afschuw aan: "...Je...je ogen - wat is er met je ogen aan de hand..? Dit... dit kan niet! Dit is niet echt! ZEG ME DAT DIT NIET ECHT IS!" Hij schreeuwde het haar toe, terwijl hij enkele stappen van haar vandaan ging. Hij struikelde en viel op de grond.
Terwijl ze eigenlijk niet durfde, stapte ze als vanzelf naar de man toe. Toen voelde Sterre zelf ook dat er iets niet helemaal klopte. Ze begon de man steeds vager te zien, en alles om haar heen begon een rode gloed te krijgen. Toen hoorde ze zichzelf iets zeggen, alsof iemand haar lichaam gebruikte - de macht over haar had. Met een naar stemgeluid sprak ze: "Zwijg, gij onderkruipsel! Nooit ende nimmer zult gij nog enig woord kwaads tegen mijn lichaamsloper zeggen! Ik waak over haar, zoals zij ook over mij gewaakt zal hebben gedaan! De vloek van de Merrie zal spoedig uw leven in de hel veranderen...!"
Sterre zakte ineen - al haar kracht was uit haar lichaam verdwenen, terwijl haar hersens op volle toeren draaien. Wat was dit geweest? Ze durfde niet te herinneren wat ze net had gezegd, en op wie de stem had geleken die uit haar keel gekomen was. Zweet droop van haar gezicht en haar hart ging vreselijk tekeer.
"Dit... dit is niet wat ik u te zeggen had," stamelde ze. Ze rilde even en begon te huilen: "Dit kwam niet van mij, begrijpt u dat? Het lijkt net alsof..."
Maar de man liet haar haar zin niet afmaken en siste: "Zwijg, jij duivelskind! Ga weg, weg van mij! Hier zul je nog meer over horen!" Bang keek hij haar nog een keer recht in de ogen aan, draaide zich om en verdween zo snel zijn benen hem konden dragen...
Sterre bleef alleen achter, versuft, bang en angstig voor hetgeen haar net overkomen - overgenomen had. Ze ging tegen de boom zitten, snikkend - tot een stem in haar tegen haar zei: "Sterre..."

Té?

Te GOED! ik bereid mijn vervolg voor, maar als iemand anders me voor is, graag

[DiaNNe>!!!]

echt goed ja! k kan hier niks op bedenken...de eer is aan grim of iemand anders...

[paard van troje]

"Sterre,
Je moet niet bang zijn, ik ben het, Amarin!
Ik leef nog altijd voort in jou. Misschien wist je het niet maar ik hou van je , niet zoals vriendinnen van elkaar houden, het is iets meer, ik wil je bezitten en me onderwerpen, ik wil sidderen van warmte en beven van koudte, ik wil kreunen van genot!
Ik wil...."
Wanhopig probeerde Sterre haar gedachten te ordenen en Amarin uit haar hoofd weg te bannen. Gedachten als "Moet ik naar een psichiater gaan of nee, misschien wel beter naar een duiveluitdrijver" of even later "Hoe kon ik nu zo stom zijn om het niet te zien!! De blikken die Amarin op me wierp in de kleedkamer spraken toch voor zich!" overvielen haar.
Ze had niet door dat ze tijdens het denken de hele tijd geschreeuwd had. Een hele troep mensen had zich rond haar verzameld en ze kon hen ongerust horen mompelen.
....

have fun

[paard van troje]

bye the way (misschien zijn hier behulpzame mensen) hoe kan ik een onderschrift maken of mijn leeftijd weergeven?? Heb al hopeloos zitten zoekn in "mijn profiel" maar vond niets.
(ben ik echt zó slecht met computers of staat het er gewoon niet?)

alvast bedankt

[EggeD]

Mijn profiel>profiel wijzigen en dan je geboortedatum invullen denk ik. Zo'n signature zit daar ook ergens.

Het verhaal heeft een vette wending gekregen trouwens Ik maak vandaag ook een stukje. Oh en paard, het is kou en psychiater ipv koudte en psichiater.

Ze zag de menigte maar wazig, gezichten onherkenbaar. Vage geluiden bereikten haar oren, kreten als ''Ga naar de psych'' en ''Jouw soort hoort hier niet.'' ''Mijn soort?'' dacht Sterre, ''MIJN SOORT? Ik ben toch hetzelfde als ieder ander hier? Ik ben toch ook gewoon hier geboren, hier opgegroeid? Ik ben toch ook een mens...'' Haar laatste gedachten vervaagden in het geluid van een ambulance. Met een vage blik zag ze het wit met rode voertuig het park in rijden, het kwam recht op haar af. Sterre krabbelde vlug overeind, probeerde weg te rennen van de sirene, weg van de zwaailichten. De grond schoot onder haar door terwijl ze zo snel rende als ze kon. Normaal liep ze altijd netjes op het paadje, kwam ze nooit op het gras als dat niet mocht, maar deze keer kon het haar niets schelen. Ze rende kriskras door het park, op de vlucht voor de menigte die haar zo graag de ziekenwagen in wilde hebben. Ze klom over het hek heen dat het park omheinde, tijd om zich erover te verbazen had ze niet.

Wazige figuren doemden voor haar op, met lange armen en grijpgrage handen. Behendig dook ze eronderdoor, alsof ze geleid werd door iemand. ''Nog niet opgeven, lieve Sterre,'' hoorde ze in haar hoofd, precies op het moment dat ze erover dacht om op te geven. ''Ik wil ook niet opgeven Amarin, maar het wordt allemaal teveel!'' dacht ze verwoed, toen ze alweer een bocht moest nemen om de mensen te ontwijken. Onder zich zag ze de stoep overgaan op asfalt. ''Shit! Ik zit op de autoweg!'' dacht ze en probeerde de stoep weer op te zoeken. Links van haar was de stoep het dichtste bij, maar ze had geen controle meer over zichzelf. In haar hoofd speelde een ware veldslag af, tussen haarzelf, Amarin, en nog iemand die ze niet thuis kon brengen. ''Wie is dat andere persoon?'' dacht ze naar de geest van Amarin. ''Je zult het niet geloven, en je wilt het ook niet geloven, maar dat is je grote vriend Maxime.'' riep Amarin verhit in haar hoofd, ''Hij wil jou voor zichzelf hebben, en mij je hoofd uitwerken, je moet me helpen.''

Sterre rende verder, maar er was niemand meer die haar achterna zat. Mensen keken verwonderd op toen ze haar op topsnelheid midden over de autoweg zagen rennen. ''Hoor je me niet? je moet me helpen! JE MOET!'' hoorde ze Amarin roepen.
''Niet naar luisteren, ik ben het, Maxime, je grote vriend, neem je niets meer aan van je grote vriend? Zij is diegene die jou al die nachtmerries bezorgde, of hoe noem jij ze? Seksmerries?'' hoorde ze de andere stem, die inderdaad veel op die van Maxime leek. ''Sterre, luister, dat is nou het hele probleem, dat is niet mijn schuld, Maxime heeft ze op je losgelaten, niet ik!''
Ze wist niet meer wie ze moest geloven, ze kon zich ook niet zo goed bezig houden met haar gedachten. Sterre had het druk genoeg met fietsers en auto's ontwijken, en weer naar de stoep te komen. Het getoeter achter zich hoorde ze niet meer, de gierende remmen ook niet. Even voelde Sterre zichzelf zweven, ze was van de wereld af. Het asfalt was verder onder haar vandaan dan ze liefhad, maar het kwam ook weer snel dichterbij, totdat het niet meer dichterbij kon komen. In haar hoofd hoorde ze Maxime maniakaal lachen, Amarin huilde. ''Sterre, nu niet opgeven, je moet blijven leven, niet sterven op dezelfde manier als dat ik deed.'' hoorde ze haar snikken.
De zwaailichten waren achter haar, ze zag ze weerspiegeld in de lak van een grijze Mercedes die valk voor haar geparkeerd stond.
Nou was er geen ontkomen meer aan, nu moest ze wel naar het ziekenhuis. Gewillig liet ze zichzelf optillen, op een brancard gelegd worden. De deurtjes sloten zich, terwijl Sterre alles zwart zag worden.

''Psst, Sterre, word wakker, kom op, je hebt het overleefd!''
''Alles doet pijn Amarin, nou even niet, ik wil nog even doorslapen.'' dacht Sterre vermoeid. Een enorme pijnsteek schoot door haar hoofd. ''Ja, dat was ik, en nou wakkerworden!'' hoorde ze Amarin roepen. Sterre opende haar ogen, ze was in het ziekenhuis. ''Je hebt lang genoeg geslapen, je bent een paar dagen in coma geweest!'' raasde Amarin door. Ineens was Sterre klaarwakker. ''WAT heb ik gedaan?''

Nou paard, ik heb echt dikke fun gehad, maar ik denk dat ik nou wel teveel heb geschreven nog veel plezier ermee

[EggeD]

Leuk leuk

[paard van troje]

Te veel schrijven???-> kan niet!
(men naam is Anatalia, niet paard )

De verpleegster kwam met opengesperde ogen binnen.
"Waarom roep je toch altijd zo?"
"Ga weg!!!" riep Sterre fel.
"Blijf rustig, rotkind!" zei ze terwijl ze op het belletje drukte
"Snel stuur nog twee verplegers, patient 709 is door het lint aan het gaan"
Toen Sterre dit hoorde draaide ze helemaal door, ze WILDE niet gekalmeerd worden, het enige dat ze echt wilde was dat die vreselijke stemmen uit haar hoofd weggingen!
Na vijf minuten arriveerden de verplegers in haar kamer, ze konden Sterre pas stilhouden na minutenlang geworstel waarbij Sterre's ogen begonnen te tranen van de pijn.
Ze gaven haar drie spuiten in haar armen.
Sterre kon nog juist "Aaaaaah" uitkramen voor ze de wereld stilaan voelde wegzinken
.....

[Een Tweeling]

"Sterre, word wakker. Ik kan je uit de riemen bevrijden!"
Ze schrok wakker. Wie zei dat? Amarin? "Ja tuurlijk ben ik het. Vrees niet - ik ga Maxime oproepen, wanneer hij samen met mij in je zit moet je al je krachten spannen, met zijn drieën kunnen we de riemen wel laten breken!"
Maar... gaat dat wel goed? Is Maxime geen kwaad in mij? Zullen er geen dingen gebeuren waar ik en jij later last van krijgen? Sterre begon bang te worden.
"Maak je niet druk, daarna stuur ik hem weer weg. Ik ben sterker dan zijn zwakke geest, en zeg nou zelf, wil je hier niet zo snel mogelijk vandaag..!?"
Sterre wist dat ze gelijk had. Ok - begin dan maar. Zeg maar wanneer ik kracht moet zetten. Amarin gaf haar geen antwoord meer, maar per minuut voelde ze dat haar lichaam iets ontving wat kwaad in zich had. Angstzweet begon zich op haar voorhoofd te vertonen, terwijl ze niet eens bang was. Opeens slaakte ze een diepe zucht, vanzelf, en begonnen haar handen te trillen. "NU!" schreeuwde Amarin. Gelijk rukte Sterre zo hard ze kon aan de riemen om haar polsen en ... bij de tweede breuk scheurde de rechter! Ja, ik ben los! Verdrijf hem..! Snel! Een schok golfde door haar lichaam, de smaak van bloed proefde ze in haar mond - toen was het stil... heel stil.

Met haar losse hand begon ze de andere riemen waarmee ze aan het bed vastgemaakt zat los te maken, liet zich van het bed zakken en sloop in het maanlicht dat door het enige betraliede raampje naar binnen scheen naar de deur. Toen ze de deurklink naar beneden drukte schoot die met een galmend geluid weer op zijn plek. Op slot.
"Wie is daar..!" Ze schrok. Er had daarbuiten natuurlijk een verpleegster op de gang gezeten, die had gehoord dat ze aan de deurklink had gezeten. Hoe dom van haar! De passen op de gang kwamen steeds dichter naar de deur toe, toen hoorde ze een sleutel in het slot gestoken worden... Haar adem stokte. Vluk keek ze om zich heen, en pakte een stoel die in de hoek van haar kamer stond. Ze tilde hem boven haar hoofd en ging achter de deur staan. Langzaam ging de deur open...

Sterre hoorde de deur piepen, het hout kwam langzaam dichterbij. Als de deur haar zou raken zou ze ontdekt worden, en dan zou haar ontsnappingsplan van de kaart geveegd zijn. Ze hield haar adem in, wilde absoluut geen geluid maken. De deur stopte op tijd, het raakte haar net niet. Ze voelde de tocht die door een kiertje naar binnen waaide. Ze hoorde de zuster tergend langzaam de kamer binnenkomen. ''Dat hebben ze vast op de opleiding geleerd, zodat ze patienten zenuwachtig konden maken!'' dacht ze en hoorde hoe Amarin instemmend mompelde.
''Maar zou ze dit ook op de opleiding gehad hebben?'' dacht ze vastberaden, toen de zuster met vlugge stappen naar haar bed toeliep. Sterre pakte de stoelpoten stevig vast en sloop zachtjes naar de zuster toe. ''Waar is ze? Is ze ontsnapt?'' hoorde ze de zuster mompelen. Nu zou ze haar kunnen raken, en dat deed ze ook. Sterre sloeg met de stoel hard tegen de zuster aan, raakte haar in haar nek. Ze hoorde een diepe zucht en een zachte plof toen de zuster op de grond viel.

Sterre pakte de sleutels uit de rechterhand en zocht de zakken van haar witte jas af naar een pasje. Ze had dat systeem al vaak gebruikt zien worden, vooral toen ze overgeplaatst werd naar de afdeling ''Geestelijke zwakten en -stoornissen''. Altijd die pasjes, overal. Als je ergens naar binnen wilde, moest je én een pasje én een sleutel hebben. ''Onzin!'' riep Amarin door haar hoofd, zo hard dat het pijn deed. Amarin had dat zelf ook al in de gaten en bood daarom snel haar excuses aan. ''Sorry Sterre, ik zal niet meer zo gillen, maar in mijn leven was ik dat zo gewend!'' fluisterde ze. ''Ja, ja, is al goed, we hebben nou een pasje en een sleutelbos, dus we kunnen beginnen met ons vertrek. Ze opende de deur, keek voorzichtig om het hoekje. De gang was leeg. Zonder geluid te maken sloop ze de gang op, liep een paar meter, maar toen hoorde ze een alarm loeien. Ze rende als een gek de gang uit, doolde op topsnelheid door het gebouw heen, totdat ze eindelijk bij de ingang uitkwam. Voor Sterre was het meer een uitgang, toen ze buiten was kreeg ze een hemels gevoel. Achter zich hoorde ze mensen het gebouw uitstormen, op zoek naar haar. Met haar ogen zocht ze de parkeerplaats af naar een mogelijkheid om te ontsnappen. Een auto met nog draaiende motor stond voor haar klaar, even verderop stond een fiets, die niet op slot stond. ''Wat moet ik nemen?'' vroeg Sterre aan Amarin......


edit: Had even geen zin om meer te schrijven, moet ook nog verder aan mijn eigen verhaal ennum, paard klinkt veel stoerder hoor

[hijdoetutnie]

“Kun je autorijden?” vroeg Amarin weer.
“Misschien, ik heb het nog nooit gedaan, maar zo moeilijk kan het toch niet zijn of wel?”
“Dat zeg jij, ik zou voor de fiets gaan.”
“Maar een auto is toch stukken sneller of niet? Als ik met de fiets ga raakt mijn energie ook nog eens op.”
“Net alsof een auto dat probleem niet heeft. Pak de fiets nou maar!” riep Amarin haar toe.
Gehoorzaam als ze was pakte ze de fiets bij het stuur en rende ermee vandoor. Niet veel later zette ze haar linkervoet op de trapper en zwaaide daarna haar rechterbeen over de herenfiets heen, om zo op de fiets te belanden en weg te fietsen.
Ze fietste zo hard ze kon, leek onvermoeibaar te zijn. “Ik moet weg, weg hier. Weg van dit gesticht, weg van deze mensen,” dacht Sterre, “waar naartoe maakt niet uit, als het maar weg van hier is.”
Haar weg volgde zich door een bosrijke omgeving, langs verschillende zandpaadjes die het bos in leidde, en heuveltjes op. Langzaamaan begon ze vermoeid te raken, ze moest ergens rusten, maar waar? “Amarin, weet jij het?” Vroeg ze weer. “Kom op Sterre, hou vol, nog maar een paar honderd meter en je kunt links van je het bos in, daar kun je rusten in een hut die er staat. Deze is nog niet lang geleden gebouwd door een paar kleine jongens die hier veel spelen.”
Sterre kreeg weer moed en zette nog meer kracht met haar benen om zo snel mogelijk bij die hut te zijn. Het geloei van de ambulance werd steeds zwakker, verwijderde zich van Sterre. “Gelukkig, eindelijk rusten,” dacht Sterre toen ze de hut in zicht kreeg, “maar wat is dat naast die hut?”


zow, hek ok een stukje geschreven... majah.. verwijder maar als nie goed is

[hijdoetutnie]

ow w8, kannie he... dan moeje mar ff aan forumbaasje vragen

[Een Tweeling]

Charlottetje schreef op 30-04-2004 @ 12:10 :
joh, LUH, gewoon lekker laten pruttelen

Vind je het nog steeds gepruttel Charlottetje? Of lijkt het erop dat er voor de 2e x een 'succesvolle' komt?

[DiaNNe>!!!]

ja tweeling...... k vind het echt geen "gepruttel" hoor! t word echt wel een best verhaal...

En dat komt helemaal door ons het lijkt nergens op, het is gewoon zo, anders was dit topic gewoon weggezakt. Maarem gaat er nog iemand een stukje posten of ga ik ut weer doen?

edit: ik ben al begonnen wie nog wil moet snel zijn

[EggeD]

Er zat iemand naast de hut, op een gekapte boomstam, zoeen waar je hout op hakt. Lang bleef hij alleen niet zitten: nog voor Sterre kon zien wie het was stormde hij al op haar af. Hoe kwam hij daar nou weer ? Sterre reageerde te geschrokken, te abrupt, maakte een onbedachtzame slip in de bosgrond en viel klungelig met een smak voorover. Ze kreunde, probeerde op te staan om op de fiets te stappen, zat al op handen en knieen, maar haar linkerknie was er slecht aan toe en ze kwam niet verder overeind. Amarins riep "kijk uit !" en Sterre werd met een dreun terug de bosgrond in geslagen. Ze werd bij haar haren gepakt, haar gezicht werd ruw in het zand gewreven. Sterre schreeuwde, er kwam zand in haar mond en ze begon te hoesten, te huilen. Ze kon zich niet meer verzetten en liet hem begaan. Ze voelde hoe ze werd omgedraaid, op haar rug werd gelegd. Hij betastte haar, had een smerige blik in zijn ogen, fonkelend van hitte en wraak. "Hij is niet echt, probeer hem weg te denken," adviseerde Amarins. "Oh reken maar dat ik echt ben !" bulderde hun belager en hij scheurde haar blousje. Sterre probeerde zich te concentreren op de bomen op haar heen, misschien zou het werken. "Mijn seksmerries waren toch fijner he Sterre ?" grapte Amarins, tot ongenoegen van Sterre. "Hou op ! Ik probeer hem weg te denken !" "Oh sorry sorry, ik hou m'n mond al hoor." Maxime werd langzaam een beest, als een bezetene was hij aan het grommen, begon hij haar broek te ontknopen. Maar net voordat hij klaar was zakte hij door haar heen, met zijn handen op de grond waar Sterre eigenlijk lag. Hij was een geest geworden en begon wild om zich heen te slaan, door Sterre heen, die beheerst opstond om zichzelf te fatsoeneren. "Nu ga ik met hem spelen," dacht Sterre. "Hij zit toch in mijn gedachten..." Ze moest stiekem lachen bij haar fantasietjes.

Veel plezier met de volgende (:

[paard van troje]

EggeD schreef op 08-05-2004 @ 09:31 :
Er zat iemand naast de hut, op een gekapte boomstam, zoeen waar je hout op hakt. Lang bleef hij alleen niet zitten: nog voor Sterre kon zien wie het was stormde hij al op haar af. Hoe kwam hij daar nou weer ? Sterre reageerde te geschrokken, te abrupt, maakte een onbedachtzame slip in de bosgrond en viel klungelig met een smak voorover. Ze kreunde, probeerde op te staan om op de fiets te stappen, zat al op handen en knieen, maar haar linkerknie was er slecht aan toe en ze kwam niet verder overeind. Amarins riep "kijk uit !" en Sterre werd met een dreun terug de bosgrond in geslagen. Ze werd bij haar haren gepakt, haar gezicht werd ruw in het zand gewreven. Sterre schreeuwde, er kwam zand in haar mond en ze begon te hoesten, te huilen. Ze kon zich niet meer verzetten en liet hem begaan. Ze voelde hoe ze werd omgedraaid, op haar rug werd gelegd. Hij betastte haar, had een smerige blik in zijn ogen, fonkelend van hitte en wraak. "Hij is niet echt, probeer hem weg te denken," adviseerde Amarins. "Oh reken maar dat ik echt ben !" bulderde hun belager en hij scheurde haar blousje. Sterre probeerde zich te concentreren op de bomen op haar heen, misschien zou het werken. "Mijn seksmerries waren toch fijner he Sterre ?" grapte Amarins, tot ongenoegen van Sterre. "Hou op ! Ik probeer hem weg te denken !" "Oh sorry sorry, ik hou m'n mond al hoor." Maxime werd langzaam een beest, als een bezetene was hij aan het grommen, begon hij haar broek te ontknopen. Maar net voordat hij klaar was zakte hij door haar heen, met zijn handen op de grond waar Sterre eigenlijk lag. Hij was een geest geworden en begon wild om zich heen te slaan, door Sterre heen, die beheerst opstond om zichzelf te fatsoeneren. "Nu ga ik met hem spelen," dacht Sterre. "Hij zit toch in mijn gedachten..." Ze moest stiekem lachen bij haar fantasietjes.

Veel plezier met de volgende (:

Als ik het goed begrijp voert Sterre nu een strijd tegen de stemmen in haar hoodf die nu ook vaste vorm kunnen aannemen?
kan je nog wel wat van maken....

[EggeD]

paard van troje schreef op 08-05-2004 @ 11:59 :
Als ik het goed begrijp voert Sterre nu een strijd tegen de stemmen in haar hoodf die nu ook vaste vorm kunnen aannemen?
kan je nog wel wat van maken....

Ja ze halluniceert oid. Ze hoort eigenlijk wel thuis in dat gekkenhuis (;

[Een Tweeling]

“Je begint te snappen Sterre, wat je met mij en Maxime kan doen. Daar ben ik heel blij mee, aangezien wij met zijn drieën samen heel veel kunnen.
Ik ben jou goede geest, ik begeleid je door moeilijke tijden, geef je advies en bemin je. Maar een goede geest gaat altijd gepaard met een kwade, en dat is in jou geval Maxime. Zolang jij Maxime zijn gang laat gaan in jou geest zijn we niet veilig, hoe sterk ik ben – zo sterk is hij ook. Maar vergeet niet: jij bent de sterkste van ons drie. Zonet heb je bewezen dat je Maxime de baas kunt zijn. Een nieuwe wereld zal voor ons opengaan, en dat zal ik je laten zien! Kom, ga de hut in, slaap een paar uur. Ik houd de wacht!”
Nadat Amarin uit haar hoofd verdwenen was begon Sterre zich eindelijk weer een beetje goed te voelen – rustig, zoals ze zich een tijd lang niet gevoeld had. Zou dat allemaal waar zijn wat Amarin haar gezegd had? Zouden ze met zijn drieën veel kunnen? Maar… ze wilde helemaal niets met Maxime kunnen, laat staan met hem te maken hebben! Hoe zouden ze dan samen kunnen werken? Toen bedacht ze zich weer wat Amarin als laatst had gezegd. Ze moest gaan slapen – morgen zou Amarin haar alles uitleggen.
Ze maakte de deur van de hut open en liep naar binnen. Een simpel, van ruwe planken in elkaar gezette hut, met zwarte aarde op de grond. De luiken voor het enige raam waren gesloten, maar vreemd genoeg kon ze alles waarnemen. Zou Amarin daarvoor gezorgd hebben? “Je leert snel!” gaf ze onmiddellijk haar antwoord.
In de hoek van de hut was met bladeren een soort van bed gecreëerd. Sterre liet zich er op vallen en binnen enkele seconden viel ze in een diepe slaap.
Na een paar uur schrok ze wakker van Amarin, die haar opgewonden riep. “Sterre, wakker worden! Ik voel dat er kwaad aan komt, een kwaad van grote kracht. Ik vrees dat Maxime gaat proberen mij uit jou te laten verdwijnen, waardoor hij je duivelse dingen kan laten doen! Dit mag niet gebeuren! Wees sterk, probeer hem te verdrijven zoals je voor je slapengaan ook deed!”
“Amarin toe, help me hiermee! Ik weet niet of ik dit aankan! Wat moet ik doen?!”
“Vertrouw op je eigen kracht, het komt wel … Maxime! NÉÉ!!...”
Sterre werd met een geweldige smak tegen de grond geworpen, en nog net hoorde ze Maxime haar naam schreeuwen, voordat Maxime’s duivelse stem door haar hoofd schelde.
“Jij helse ketter! Vanaf nu zul je nóóit jezelf meer zijn! Ik ga meester worden van jou doen en laten!” Haar huid begon te gloeien. Ze voelde haar handen steeds minder, totdat ze zag dat haar handen niet deden wat zij zelf wou. Maxime’s kracht was groot, hij had haar armen in zijn macht. Ze zag haar handen op haar keel afkomen, maar probeerde haar armen zo te draaien dat het niet lukte. “Laat me je wurgen!” schreeuwde Maxime in haar: “laat me je boeten voor alles wat je gedaan hebt!”
“Néé! NOOIT! Sodemieter op!” Zo hard als ze kon rende Sterre naar de muur en liep er, met haar handen voor zich uit stekend, vol tegenaan. Haar linkerhand hoorde ze breken, en tegelijkertijd Maxime gillen van pijn. “Verdwijn uit mij! Ga weg! Tot ik je weer roep!”
Haar rechter hand vertoonde een snee van vier centimeter, bloed drupte op de aarden vloer. Maar Maxime was verdwenen. Ze had hem weerhouden, ze had hem overwonnen!

Sterre hijgde nog na van haar actie, keek naar haar bloedende rechterhand. Ze had geen verband bij, of iets anders dat het bloeden kon stelpen. ''Wacht maar, ik weet wel iets!'' hoorde ze Amarin in haar hoofd roepen. Tegelijk schoot er een felle pijn door haar hoofd, alsof ze een kater had. Haar handen gloeiden weer, maar deze keer had ze er nog controle over. De snee trok langzaam weg, het enige wat overbleef waren de streepjes bloed op haar handpalm. Ze voelde zich weer gezond in die hand, maar haar linkerhand gloeide nog steeds, had een onmogelijke rode kleur. ''Tactisch, je linkerhand breken, erg leuk..'' hoorde ze Amarin mompelen. ''Sorry Am, maar hij is nou toch weg?'' dacht ze bij wijze van excuus. Amarin mompelde weer: ''Ja, ja, is wel goed hoor, maar dit duurt gewoon even. Nu gaat het even een klein beetje zeer doen, want het bot wordt nou goedgezet. Ik zou als ik jou was op je tong bijten.''

Sterre geloofde haar niet, maar bleef wachten op wat komen ging. Ze vertrok van de pijn, die heviger was dan ooit. Na een paar seconden was het weer weg, maar de ervaring zou voor eeuwig in haar hoofd zitten. ''Sorry Sterre, dat was iets teveel van het goede, moet ik het nog eens proberen?''
''Nee, laat maar, het is nou toch goed?'' vroeg ze aan Amarin, die als geestverschijning voor haar was komen te staan.
''Ja, het is nou goed, wat gaan we nou doen?''
''Ik heb echt geen idee, verzin zelf eens iets.''


heerlijk, niets weten te verzinnen we moeten dit verhaal mee laten doen aan de verhalenwedstrijd!

Grim

[paard van troje]

...
"Laten we Thomas eens gaan opzoeken!" zei Amarin begerig.
Diep in de krochten van Sterre's gedachten gniffelde Maxime.
....

[EggeD]

paard van troje schreef op 09-05-2004 @ 09:20 :
...
"Laten we Thomas eens gaan opzoeken!" zei Amarin begerig.
Diep in de krochten van Sterre's gedachten gniffelde Maxime.
....

...
"Nee !" riep Sterre.
"Jawel !"
...

[Astuanax]

deze topic is echt super!!

[EggeD]

Astuanax schreef op 09-05-2004 @ 10:24 :


deze topic is echt super!!

Post gerust een bijdrage hoor !

[Astuanax]

EggeD schreef op 09-05-2004 @ 10:15 :
...
"Nee !" riep Sterre.
"Jawel !"
...

...
"Ok dan" zei Sterre
...


(heb effe geen tijd om echt een vervolg te verzinnen)

luie mensen

Sterre stond op, liep uit de hut. Het was frisjes buiten, de dauw was goed te zien. Langzaam blies ze wolkjes terwijl ze de fiets zocht die ze had gestolen van het gekkenhuis (inrichting.. ).
Een paar meter van haar hut af had ze hem neergegooid, maar nou lag het er niet meer. ''Dat is behoooooooorlijk kut'' hoorde ze Amarin giechelen. ''Shut up, dat is niet leuk.'' antwoordde ze boos.
''Dat zei ik toch?'' vroeg ze verbaasd, nog nahikkend van haar giechelbui, ''Nou, in ieder geval moet jij lopen, ik niet, want ik ben een geest.'' Sterre mompelde nog wat dingen, liep toen de weg af, richting het dorp waar ze woonde. Onderweg kwamen er allemaal vragen op in haar hoofd, ze stelde die aan Amarin. ''Waar moet ik nu heen? Mijn ouders denken dat ik in de inrichting lig. En wat als ik Maxime's vader tegenkom?''
''Pa vermoord jou, zoals je mij heb vermoord, jij gaat eraan, je bent genaaid, en je wordt ook nog eens genaaid.'' hoorde ze Maxime zingen in haar hoofd. Amarin riep hem al vlug tot de orde, waarna hij zijn mond hield. Amarin had nog geen antwoord op de vragen gevonden, maar Sterre besloot om er niet op te wachten. Ze liep het dorp binnen, keek naar de mensen die er rondliepen. Aan de overkant zag ze haar ouders lopen, die gingen duidelijk richting de inrichting (ik von em leuk ). Sterre verstopte zich achter een bushokje, liep toen verder toen ze zeker wist dat ze haar niet meer zouden zien. Ze wilde oversteken tot er iemand vol tegen haar op liep. Het was Thomas...

en nou langere stukken schrijven

[Astuanax]

"Hey Thomas!" zei ze wat onwennig,(ze had immers niet verwacht dat ze hem hier zou tegenkomen)
"Hey hoe gaat het schat" zei hij joviaal terwijl hij haar probeerde kussen. Ze duwde hem zachtjes weg en keek de andere kant op.
"Wat is er nu??" vroeg Thomas met een ondertoon van verongelijking in zijn stem.
"Ik weet het niet, mijn gevoelens zijn zo verward de laatste tijd, het is alsof ik niet meer helder kan nadenken. Ik vind dat we onze relatie even moeten stopzetten."
"Ww-wwaaat?" stamelde Thomas.
"Hou je dan niet van me?"
"Jawel , maar het is.., het is zo ingewikkeld! Ik heb nu geen tijd om het uit te leggen!" zei Sterre
Ze spurtte weg terwijl de tranen uit haar ogen stroomden.
"Ik wil hem er gewoon niet bij betrekken, hij verdient het niet om met mijn situatie geconfronteerd te worden! Hij is de enige man van wie ik al echt gehouden heb en ik zal het niet laten verpesten door jou, Maxime!!" riep ze door haar tranen heen.
Thomas stond haar in het midden van het kruispunt na te kijken, zelfs vijf minuten nadat ze uit zijn zicht verdwenen was stond hij nog altijd onbeweeglijk in de leegte te staren zonder de auto's rondom hem te zien.
"Vrouwen.." zei hij uiteindelijk en ging naar huis om naar haar foto te gaan staren.

[EggeD]

Alleen zijn moeder was thuis toen hij zijn jas op de driezitter deponeerde. "Aan de kapstok," zei ze rustig, geautomatiseerd. Hij zuchtte en verklaarde zijn argeloosheid, Sterre had het zomaar uitgemaakt. Thomas' moeder keek hem vol oprecht medelijden aan, stond op en hing zijn jas op. Toen ze terug de huiskamer in kwam ging ze naast hem zitten en liet ze hem zijn hoofd in haar nek leggen, haar arm achter zijn rug. "Ze zei dat het niet aan mij lag, dat het tijdelijk was, ik snap het niet !" "Zo te horen heeft ze je juist nu heel hard nodig." "Ze zag er heel verslagen uit, het deed me heel pijn haar zo te zien... Ze hield nog wel van me, zei ze." Mams wreef zachtjes over Thomas' rug, bij wijze van troost en zei: "Nou, volgens mij komt het binnenkort wel goed Thoompje, probeer haar maar voorzichtig te helpen." Een klein glimlachje verscheen op zijn behuilde gezicht, hij wilde zo niet gezien worden en ontsnapte uit de troostende greep van zijn moeder. Hij ging naar zijn kamertje en staarde naar haar foto. Het was een gekke foto, door haar overdone lach blinkte haar beugel bloot in het flitslicht. Wel straalden haar ogen, zoals ze altijd gestraald hadden, tot vandaag. Nog een traantje viel op het polaroid, bingelde tot de rand en verzamelde zich in haar nekje. Wat was er met haar gebeurd, het lag zeker TOCH aan hem ? Ze durft het alleen niet te zeggen, bang dat hij haar wat zou aandoen - geen gekke gedachte, het is haar eerder gebeurd, ze heeft er vast een beetje een trauma aan overgehouden. Bij die gedachte schoten de tranen in zijn ogen, werd alles warrig. Hij perste zijn ogen dicht, het overtollig vocht ontsnapte naar zijn mondhoek, waar het zout zich mengde met het vocht op zijn lippen. Een en al vocht was hij, helemaal uitgeperst, nog even en hij zou een sapje zijn. Sterre zou het mogen drinken, dan was zijn leven ten minste nog van enig nut. Hij opende zijn ogen en schrok, zijn hart sloeg een slag over. Amarins en Maxime stonden schuin achter Sterre op het fotootje ! Maxime keek Thomas luguber aan, een demonische grijns op zijn rode gezicht, er leken zelfs even hoorntjes boven zijn hoofd te steken, wat is hier aan de hand ! Thomas werd plots heel nuchter, hij zou Sterre bellen, ze is in nood, hij zou haar helpen. Wie anders dan hij kon er voor haar zijn ? Hopelijk was ze thuis. Eerst nog even gitaar spelen ? Nee, dat zouden toch alleen maar stompzinnige liedjes worden, hij moest en zou nu meteen bellen. Hij greep naar de telefoon en tikte haar nummer, die wist hij wel. Een keer ging hij over. Twee keer. Drie keer. Vier nu. Vijf...

Ik dacht weer eens wat anders.

EggeD, wat kan jij heerlijk schrijven zeg, jullie allemaal eigenlijk wat een fantastisch verhaal! mééér

Super Muis schreef op 10-05-2004 @ 13:04 :
EggeD, wat kan jij heerlijk schrijven zeg, jullie allemaal eigenlijk wat een fantastisch verhaal! mééér

Feel free to contribute, oftewel, ga zelf door met het verhaal. Vanavond komt er een stukje van mij bij beloofd

[Astuanax]

...
Na de zesde keer nam er eindelijk iemand op, het was Sterre's moeder.
"Hallo met Helena Van Troje, met wie spreek ik alstublieft?"
"Dag Helena, zei hij met een fake- blije toon in zijn stem, kan ik Sterre spreken alstublieft?"
"Wist je niet dat we Sterre al twee dagen niet meer hebben gezien? Ik ben doodongerust! Weet jij misschien waar ze heen kan zijn? zei ze hysterisch, We hebben al naar de politie gebeld en we zijn flyers met "Vermist, Sterre Van Carthago" op gaan drukken!"
"huh? Ik heb haar twee uurtjes geleden nog gezien! Ze stond op het kruispunt bij de Antwerpse Steenweg. Ze leek me heel overstuur, we hebben even gepraat en toen liep ze wenend weg!"
"Oh!" was het enige wat Sterre's moeder zei.
een lange stilte volgde.
Plots vroeg Thomas "Ze is dus niet thuis hé? Wat jammer! Ik moet haar zeer dringend spreken."
waarop Helena met teneergeslagen stem zei "Het spijt me ik kan je niet helpen..." even later hoorde hij een snik en de hoorn werd op de haak gegooid.
"Ik zal ze eerst gaan zoeken in de boomhut bij het braakliggend terrein, daar gaat ze vaak heen als ze depri is." sprak hij zichzelf moed in

enjoy

Grim schreef op 10-05-2004 @ 15:26 :
Feel free to contribute, oftewel, ga zelf door met het verhaal. Vanavond komt er een stukje van mij bij beloofd

can't wait jullie zijn te goed, ik lees nog een paar stukjes, misschien dat ik later wat kan bijdragen

Astuanax schreef op 10-05-2004 @ 16:57 :
...

"Ik zal ze eerst gaan zoeken in de boomhut bij het braakliggend terrein, daar gaat ze vaak heen als ze depri is." sprak hij zichzelf moed in

Allereerst : Meesterlijk, die namen Maar nou ga ik mijn beloofde stukje typen....

Thomas liet niet op zich wachten, rende naar beneden, pakte zijn fiets uit de schuur en deed de poort open. Hij reed zijn fiets naar buiten, en deed de poort weer dicht. In de verte zag hij een donkere lucht zijn kant op komen. ''Ach nee, gadverdamme, geen regen!'' dacht hij terwijl hij de wolken aan zag komen. Snel sprong hij op zijn fiets en racete naar de boomhut. Daar aangekomen zag hij niemand, maar de boomhut was wel vernieuwd. Hij stapte het hutje binnen, dat warm en knus leek. Maar wat hij zag deed hem schrikken. Het begon toen hij net over de drempel keek, waar meteen een bloedspoor lag. Verder was het een enorme rommel in het hutje. Hoe verzorgd het er buiten uitzag, hoe rommelig het binnen was. Hij ging op het bed zitten, met zijn hoofd steunend op zijn handen. Eerst moest hij de zaken op orde krijgen.

Terwijl Thomas nadacht dacht Sterre aan hem. Ze zat in hetzelfde park als waar ze de vriend van Max was tegengekomen. Verschuild in de bosjes, waar niemand haar zou zoeken. Op die plaats dacht ze aan Thomas. ''Hij zal vast onzettend kwaad op me zijn, omdat ik het tijdelijk heb uitgemaakt. Maar lieve Thomas, als alles weer goed is wil ik je weer terug, echt waar.'' Dat laatste mompelde ze voor zich uit, ze had behoefte aan gezelschap, maar Amarin en Maxime waren nergens te bekennen. Sterre stond op, klopte het zand van haar kleren af en kwam de bosjes uit. ''Amarin, Maxime, ik weet bij God niet waar jullie uithangen, maar ik ga naar de boomhut, want misschien zie ik Thomas daar wel.'' Met weemoed dacht ze terug aan die plaats. Haar plekje. Hun plekje. Ze begon te rennen, maar keek deze keer wel goed uit waar ze heen ging. Ze stopte pas toen ze bij de hut was, en ging daar snel naar binnen. Wat ze binnen zag deed haar bijna achterovervallen van schrik. Thomas zat op het bed, diep na te denken, hij had niet eens door dat zij er was. Zachtjes ging ze naast hem zitten, keek naar zijn denkende gestalte. Wat zou ze nu doen? Uiteindelijk nam ze een besluit, ookal waren Amarin en Maxime nog steeds nergens te bekennen. Sterre had zo het idee dat Amarin dat voor haar geregeld had. Een glimlach vulde haar gezicht, maar ze werd snel weer ernstig toen ze Thomas schouders zag schokken. Wat moest ze doen?

edit: foutje eruitgehaald

[Een Tweeling]

Na een tijdje op het bed gezeten te hebben kon hij zijn emoties niet meer in bedwang houden. Al zijn bedroefdheid om het verlies van zijn lieve vriendinnetje Sterre kwam er in een grote huilbui uit. Wat moest hij nou doen? Waarom was dit toch gebeurd – wat had hij verkeerd gedaan?
“Thomas!”
Thomas schrok op. Hè? Riep iemand zijn naam daar nou? Of begon hij nu ook al van verdriet te hallucineren of iets dergelijks? Oh Sterre, waarom moest je het nou uit maken!
“Thomas, je bent me niet kwijt!”
Thomas stond op en rende naar buiten – maar er was niemand. Was Sterre dat nou die zijn naam had geroepen? “Sterre!” schreeuwde hij. Geen antwoord. Hij liep een rondje om de hut heen, om te kijken of ze bij het raam had gestaan. “Sterre, ben je daar?”
“Thomas, ik ben hier binnen! Treur niet, spoedig komt alles goed!”
Zo gauw zijn benen hem dragen konden rende hij de hut weer in, om Sterre in zijn armen te nemen. Maar… ze was nergens. Begon hij nou langzaam gek te worden? Gek van verdriet? Begon hij haar stem in zich te horen, terwijl ze er helemaal niet was?
Plotseling voelde hij een koude windvlaag langs zijn wang glijden. Daarna streek iets door zijn haar. “Thomas, wees niet bang, ik ben he…”
“Ga weg!! WEG! Je bent er niet! Ga uit mijn hoofd!” Thomas sloeg zijn handen voor zijn oren. Waarom overkwam dit hem nou? Wat was er met hem aan de hand! “Thomas, mijn lieve Thomas. Ik weet dat dit moeilijk te begrijpen is, maar dat het uit is tussen ons is maar tijdelijk. Het gaat niet goed met mij, ik heb tijd nodig om mijzelf weer bij elkaar te pakken. Ik zal een tijdje uit jou en ieders leven hier verdwijnen maar niet gevreesd – ik zal wederkeren, en jou wederom beminnen als mijn liefste vriend!”
“Laat me je dan helpen Sterre! Waar of wat je ook bent, Sterre, ik wil je helpen met je problemen! Ik begrijp jou, ik heb je altijd kunnen helpen, waarom moet je dit alleen doen!?”
“Dit is niet zomaar een probleem Thomas, ik hoop dat je dat nu wel inziet. Toe, wees niet boos.” Weer voelde hij twee koude windvlagen over beide wangen trekken.
Thomas liep naar de deur. “Waar je ook bent, ik ga je opzoeken. Ik ga je helpen hier uit te komen!”
Maar toen Thomas nog een halve meter van de deur verwijderd was, zag hij hem voor zijn ogen dicht slaan, met een harde klap.
“Thomas luister. Dit probleem kan jij niet aan. Ga niet naar me op zoek! Ik verbied het je! Je zult het niet begrijpen, je zult het besterven van droefenis en onwetendheid!”
Thomas duwde de klink omlaag, maar hoe hard hij ook tegen de deur duwde, hij bleef op zijn plaats. Hij liep drie meter achteruit en met een flinke vaart liet hij zich tegen de deur vallen. Maar er gebeurde niets, de deur leek opeens van ijzer gemaakt te zijn en verschoof geen millimeter.
“Sterre, waarom laat je me hier achter? Je hebt jezelf duidelijk gemaakt, ik zal je niet gaan zoeken!” snikte Thomas, radeloos van narigheid. Hoe kon die deur nu opeens zo vast zitten? Wat waren dat voor duivelspraktijken die Sterre met hem uitvoerde? “Je laat me hier toch zeker niet verhongeren!?”
“Natuurlijk niet, over een uur of wat kan je deur openmaken en naar huis gaan. Dan ben ik al ver van hier vandaan, op zoek naar de persoon die mij kan helpen met mijn problemen! Ik houd van je Thomas, begrijp mij!” Hij voelde een kus op zijn lippen gedrukt worden. “Ik houd van je, begrijp mij” klonk in zijn oren, en die zin verwijderde zich steeds herhalend door het kleine raampje, bovenin de muur. Thomas bleef alleen achter…

[EggeD]

Super Muis schreef op 10-05-2004 @ 13:04 :
EggeD, wat kan jij heerlijk schrijven zeg, jullie allemaal eigenlijk wat een fantastisch verhaal! mééér

:$ Dankje - wanneer komt jouw stukje ?

@12ling: erg mooi !

[Astuanax]

Sterre stapte zonder geluid te maken terug over van de dimensie der geesten naar de normale dimensie. Na elke stap die ze zette nam ze vastere vorm aan , ieder stap die ze zette leidde haar uit de geestendimensie. Toen ze eenmaal weer vaste vorm aangenomen had wist ze niet goed wat te doen. Zou ze een lange wandeling gaan maken? Zou ze stilletjes snoep gaan eten in de tuin van haar oma zoals ze altijd gedaan had als kind?
Midden in haar overpeinzingen werd ze gestoord door een flyer op de grond. Ze herkende zichzelf er niet meteen op, pas na een tweede keer gekeken te hebben zag ze een soort robotfoto met daaronder "Vermist Sterre Van Carthago, een grote beloning wacht voor iedere inlichting omtrend haar verdwijnen.
Fraudelaan 5, Heembeek."
"Shit! ze hebben ze waarschijnlijk al overal verspreid! Terwijl ze het papiertje aandachtig bestudeerde, merkte ze dat op de achterkant (om papier ,en dus levende bomen, te sparen) nog een oude advertentie stond gedrukt: "Piet Uit De Broek, professioneel duiveluitdrijver, Oudewijvensteeg 22, Landegem."
"Daar moet ik heen, wie weet kan hij me wel helpen en Landegem is helemaal niet ver van hier!"
Zei ze vastbesloten tegen zichzelf.
Ze liep de straat uit en keek even naar de prachtige olijfgroene boom met indigo bloemen. Ze stopte even om een bloem te plukken en stak die daarna in haar prachtige bruine haren.
.........

Astuanax, om jullie te dienen (kijk nr de namen)

[EggeD]

Vage gast

EggeD schreef op 12-05-2004 @ 14:16 :
Vage gast

Idd

[Astuanax]

Wat betekent vaag?? Ik dacht dat het enkel gebruikt werd in de betekenis van "Wat is het mistig vandaag, ik zie de kathedraal zo vaag"

[Een Tweeling]

Astuanax schreef op 12-05-2004 @ 12:45 :
Terwijl ze het papiertje aandachtig bestudeerde, merkte ze dat op de achterkant (om papier ,en dus levende bomen, te sparen) nog een oude advertentie stond gedrukt : "Piet Uit De Broek, professioneel duiveluitdrijver, Oudewijvensteeg 22, Nederovertransitluchthavengem ."

Shit zeg! Hoezo een onzinnige wending aan het verhaal..?

[Astuanax]

Nu lach jij ook al!!! Wat isser nu zo grappig? Als mijn stukje té slecht is vraag dan of de moddereters het verwijderen
Nederoverheentransitgem of wat dan ook is toch gewoon een naam? ik zal hem aanpassen als je wilt

[EggeD]

Astuanax schreef op 12-05-2004 @ 17:42 :
Nu lach jij ook al!!! Wat isser nu zo grappig? Als mijn stukje té slecht is vraag dan of de moddereters het verwijderen
Nederoverheentransitgem of wat dan ook is toch gewoon een naam? ik zal hem aanpassen als je wilt

Hehe "gewoon" .. Ach het boeit me niet, gelukkig kun je plakken op de pc. Het ziet er wel wat cheap uit, van die ellenlange namen. Ik vind het wat overdone.

[Astuanax]

EggeD schreef op 12-05-2004 @ 18:25 :
Hehe "gewoon" .. Ach het boeit me niet, gelukkig kun je plakken op de pc. Het ziet er wel wat cheap uit, van die ellenlange namen. Ik vind het wat overdone.

Voilà, hoop dat Uwe Edelheid het me vergeeft cheap te zijn

[duivelaartje]

Trots liep Sterre met de bloem in haar haren. Ze voelde zich beeldschoon nu. "Amarin? Weet jij eigenlijk hoe ik moet lopen naar Landegem?" Even bleef het stil in haar hoofd. Zachtjes hoorde ze Amarin neurien.
"He, niet zingen jij! Kom, zeg op! Straks komt er iemand aan die mij herkent..."
Het neurien stopte abrupt. Eerst kuchte Amarin even, daarna begonnen ze te vertellen. Het bleek inderdaad niet ver te zijn.
Op een lange landweg begonnen opeens Amarin en Maxime te bekvechten in haar hoofd. Hun harde stemmen zorgden ervoor dat Sterre vreselijke koppijn kreeg. Alles werd even wazig voor haar ogen.
"Jongens. Ik moet echt even zitten. Ik kan jullie geschreeuw niet aan." Met een plof liet Sterre zich vallen op het golvende gras aan de zijkant van de zanderige landweg. Het geritsel van de grote bomen overal om haar heen maakte haar lui en haar ogen werden loodzwaar. Voorzichtig ging ze liggen en maakte een bolletje van zichzelf.
"Amarin..."
"Hmm?"
"Wil jij over me waken als ik slaap. Ik vertrouw Max echt niet hoor."
"Is goed Sterretje van me. Ik hou die vieze vent wel bij je vandaan. Jij kan lekker slapen."
Sterre voelde zich verdrijven en in slaap vallen. Ze zag Thomas voor zich. Verdrietig met zijn hoofd op zijn knieeen. Ze zag tranen langzaam over z'n wangen naar beneden rollen. Ze had hem verdriet gedaan, maar het was goed geweest zo. Het was het beste voor hem dat hij er niks mee te maken had. Hier moest zij zelf uit zien te komen, hoe moeilijk het ook was.
Onrustig zat Sterre in haar slaap te draaien. Het lag wel lekker... maar ze voelde zich zo verward. En ze miste Thomas. Zijn mooi gevormde, zachte lippen...

"STERRE!" Wat was dat?! Sterre sprong op en keek verward om haar heen. Wie zei dat? Wie was die stem? In paniek keek ze achter elke boom. Ook tuurde ze in de verte, maar ze zag niemand.
"Sterre! Toe nou meid! Luister nou!" Het was Amarin. "Vertel me, wat is er aan de hand? Waarom riep je me zo hard?" Met haar hand wreef Sterre in haar ogen. Wat zou er nou toch aan de hand zijn?
"Is Max er nog?"

[Een Tweeling]

@ Duivelaartje: je hebt er goed over nagedacht vanacht hoor , mooi stukje! 'k Zal soon verder schrijven!

@ Astuanax: maak je niet druk jongen, ik lach je toe - niet uit! Ik vond het ook een beetje "cheap" staan, zoals EggeD al schreef, Landegem is idd beter! (Verander je dat nog efkes, Duivelaartje?)

[Een Tweeling]

“Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Max is verdwenen – toen jij en ik sliepen. Hoe hij het geflikt heeft weet ik niet, waarom weet ik niet en waar hij heen is weet ik niet. God, wat weet ik eigenlijk wel?”
“Max? Verdwenen!? Nou, dat is dan toch hartstikke mooi!” Sterre begon het allemaal wat beter in te zien. Maxime was weg! Verdwenen! Beter toch? Of… “Of niet, Amarin? Waarom zeg je niets… Is er iets mis?”
“En of er iets is… Begrijp je het nog niet? Goed en kwaad gaan in jou samen, maar zonder de min, is er geen plus. Spoedig zal ik me niet meer aan je ziel vast kunnen klampen – ik zal afglijden, en teruggaan naar vanwaar ik gekomen ben.”
“Maar… Hoe..? Wat moet ik doen! Ik wil je niet kwijt!” Zo gauw de vreugde om het verlies van Max in Sterre’s hart was opgekomen, zo gauw maakte zij plaats voor angst. “Ik kan niet zonder jou! Wat als Max terugkomt...!”
“En of hij dat gaat doen…” antwoordde Amarin bibberend. “Ik vrees dat hij jou sterker dan ooit in zijn macht gaat nemen. Hij zal je afsluiten voor andere zielen – ik zal je dan dus niet meer kunnen helpen… Niemand meer denk ik.”
“Maar… dat mag niet gebeuren! Amarin, wat moet ik doen!” Een eerste traan liep over haar wang. Overstuur vervolgde ze: “ZEG HET ME!”
“Zoek me op waar ik ben Sterre…” zei Amarin, met zwakke stem. “Ik voel dat ik je niet meer houden kan… Zoek me op! Zo snel mogelijk..! Voor het te laa… …”
“Voor het te wát? Waar moet ik je zoeken!”
Amarin antwoordde niet meer.

Sterre zakte tegen een boom, de tranen stromend over haar wangen. Radeloos keek ze om zich heen – wat moest ze nu! Geen Amarin meer die haar kon beschermen, waarschuwen wanneer er gevaar dreigde! En wat… wat als Maxime terugkwam? Wat dan?! Ze durfde er niet over na te denken. ‘Rustig Sterre, eerst alles eens op een rijtje zetten! We ko… ik bedoel – ik kom er wel uit! Ik moet Amarin op gaan zoeken… Maar waar? Op de plek waar ze vandaan is gekomen… waar is dat?’
Diep peinzend zat ze met haar armen om haar knieën geslagen tegen de boom in het gras. Eindelijk begon ze weer een beetje rustig te worden, hetgeen een voordeel meebracht: ze kreeg in een ingeving. Ze wist waar ze wezen moest! De begraafplaats! Daar lag ze nog steeds! Meteen stond ze op. Hoever moest ze terug? Zo’n groot stuk had ze gister nou ook weer niet gelopen, toch?

Onderweg begon de schemering in te vallen, en toen ze terug in Heembeek was was het zo goed als donker geworden. Na twee straten doorgelopen te hebben kwam ze aan bij de begraafplaats. Het grote, ijzeren hek stond op een kiertje – alsof ze verwacht werd. Zo stil mogelijk liep ze naar binnen, via de grindpaden naar het graf van haar beste vriendin.
Het was een heldere nacht. Sterren stonden hoog aan de hemel, in de verte hoorde ze een uil – en toen ze eenmaal voor de grafsteen stond knikten haar knieën.
Maar... er gebeurde niets. Moest ze nu iets doen of zo, haar roepen? Ze keek om zich heen. Vanuit de verte zag ze een uil aan komen vliegen, steeds dichter naar haar toe, tot ze voor Sterre neerstreek op Amarin’s steen.
“Hoorde je me net niet roepen?” sprak de uil haar toe. Met grote ogen keek Sterre de uil aan. Toen wankelde ze twee stappen naar achter. Wat was dít nou weer...!
“Schrik niet Sterre, ik ben het – Amarin. Ik moest toch op een manier weer terug op aarde komen? Vind je me niet prachtig? Ze ging vanmiddag op m’n graf zitten. Toen heb ik haar lichaam overgenomen.”
“Amarin?” Vol ongeloof staarde Sterre naar de pratende uil voor haar. “Ben jij het echt? Gelukkig..! Maar weet je ook al… hoe je weer terug naar mij kan?”
“Ja. Er is een manier die ík weet,” zei de uil: “Maar ik denk dat je daar niet zo blij mee bent…”
“Hoe dan! Zeg het me, ik doe het gelijk!”
“Door het hart van deze uil op te eten neem je mij terug. Zielen plaatsen zich in harten weet je, dit is de enige manier!”
Sterre was sprakeloos. Dit kon Amarin niet menen, een uilenhart – levend, rauw opeten? Nooit!
“Het is de enige manier Sterre, kom doe het! Je kan het, het is zo voorbij! Gooi me dood tegen de grond, scheur het vel los, haal het hartje eruit en slik het door! Kom, DOE HET!”
Ze kon niet anders. Zonder Amarin was ze niets, helemaal wanneer Max terug zou komen. Al misselijk van hetgeen ze zo moest gaan doen pakte ze de uil op en smeet haar met al haar kracht tegen de grond. Het nekje brak en na een korte kreet stierf de uil voor Sterre’s voeten.
Ze zette haar nagels zo diep mogelijk in het met veren bedekte vel en trok zo hard ze kon. Uilenbloed vloeide over haar handen. Verder scheurde ze het kadaver open, duwde haar hand er zo diep mogelijk in – kneep – en trok hem er weer uit. Ingewanden, bloed en een paar botjes vielen op de grond voor haar. Ze keek ertussen of het hart ook meegekomen was, kokhalsde en gaf over.
Walgend duwde ze haar hand terug in de dode, opengereten uil en trok een hoop ingewanden eruit. Gelukkig, het hartje zat erbij! Het was niet groter dan een kiezelsteentje, maar toch, een rauw uilenhart! ‘Kom Sterre, flink zijn nu!’ sprak ze haarzelf moed in, en stopte het van bloed druipende uilenhart in haar mond, kauwde drie keer en slikte het hele goedje door… Een vreemd gevoel begon zich meester over haar te maken.

[EggeD]

Best ehh leuk Goed gedaan in ieder geval 12ling ! Ik moet echt een keer weer schrijven...

[duivelaartje]

Tweeling! Prachtig gedaan.