het grote POST HIER AL JE VERZONNEN VERHALEN topic

IRL kun je tenminste ECHT neuken

En echt high of dronken worden . En dan neuken.

Robo schreef op 22-05-2004 @ 17:19 :
En echt high of dronken worden . En dan neuken.

[zeehond23]

IRL kom je er tenminste OP TIJD achter dat degene waarmee je loopt te flirten een man of een vrouw is

^Hehehehehe.

zeehond23 schreef op 23-05-2004 @ 21:52 :
IRL kom je er tenminste OP TIJD achter dat degene waarmee je loopt te flirten een man of een vrouw is

[Blenderhead]

ik ben gister gepijpt in een wc door een meisje met minstens cup dubbel D, die avond heb ik ook nog twee andere meisjes gezoend....






ghehehe

birthmark schreef op 23-05-2004 @ 23:36 :
ik ben gister gepijpt in een wc door een meisje met minstens cup dubbel D, die avond heb ik ook nog twee andere meisjes gezoend....






ghehehe

evil birth

Het meisje stond voor haar moeder, die geknield op de grond zat. "Mama, er komt bloed uit." zei ze zacht. Haar moeder zei niks, keek treurig en schikte een gebroken witte doek over de halflange donkerbruine krullen van haar dochter. "Je vader heeft me laten beloven dat je je haar laat groeien." zei ze, terwijl ze haar ogen neersloeg. Het meisje zei niets, liet haar hoofd stilzwijgend bedekken.

Ik was hooguit vier jaar oud. Het was zomer, en ik vroeg aan mijn moeder of we vanavond aardbeien kregen. Ze schrok licht, keek me aan en zei; "Dat mag je niet zeggen! Dan komt de duivel." Ik hoorde het tuinhekje kraken. Hij had een witgeschminkt gezicht, blauw rond zijn ogen en een blauwe neus. Hij nam me mee, terwijl mijn moeder in de deuropening stond.

Ik stond in de woestijn. Op tien meter afstand stonden twee Italianen, één met zonnebril, en een oudere mete een groene stropdas. Links naast ze stond een groenel legerjeep. Ze keken me aan, en de oudere richtte een pistool op mijn hoofd. Ik huilde, smeekte wat ik had misdaan, dat ik niet dood wilde. Hij keek me recht aan en schoot.

Ik was zes, en op schoolreisje met groep drie. We waren in een imposant gebouw, geheel opgebouwd uit zinken platen. We stonden op een platform, dat afgesloten werd door een laag, ijzeren hekje. Achter dat hekje was een zarte afgrond, een oneindige diepte. Naast mij stond Tim, een jongen zonder voortanden, me een fluorescerende groene trui, spijkerbroek met kapotte knieën en woeste donkere krullen. Hij gaf me een duw tegen het hek. Het hek begaf het.

[Günther]

Katje schreef op 30-05-2004 @ 02:57 :
Ik stond in de woestijn. Op tien meter afstand stonden twee Italianen, één met zonnebril, en een oudere mete een groene stropdas. Links naast ze stond een groenel legerjeep. Ze keken me aan, en de oudere richtte een pistool op mijn hoofd. Ik huilde, smeekte wat ik had misdaan, dat ik niet dood wilde. Hij keek me recht aan en schoot.

deze (de enalaatste ook wel) zeer goed

[Günther]

allerlaatste ook nice (allemaal ongeveer zelfde genre he)

Het zijn mijn dromen

[Günther]

Katje schreef op 30-05-2004 @ 03:05 :
Het zijn mijn dromen

wel een hard einde voor dromen. misschien MEER GENIETEN WANT HET KAN ALLEMAAL SNEL OVER ZIJN moraal

Ik heb ook wel andere, maar die zijn saai

Kvind dat dramatische wel wat hebben, zo'n droom die de hele dag indruk op je maakt.

[Günther]

Katje schreef op 30-05-2004 @ 03:10 :
Ik heb ook wel andere, maar die zijn saai

Kvind dat dramatische wel wat hebben, zo'n droom die de hele dag indruk op je maakt.

uhuh eens

gotta go (wanne smoke)

[zeehond23]

posts van mij op een ander forum (ja, ik zit op meer maar mijn hart ligt bij jullie hoor! )


----------------------------------
Maar aan de andere kant is het natuurlijk wel zo dat de ovulatie van de vrouw gelijktijdig kan plaatsvinden met een regenbui in het zuiderlijkste puntje van de zuidpool.. Hoewel dat dan een sneeuwbui zou worde, want het is daar niet zo warm natuurlijk... Zou de natte droom van een jonge jongen gelijktijdig kunnen vallen met het wisselen van het eerste tandje van een baby? En waarom dan, da´s toch fucking sick... Ergens verliest een kind een tand en er is gewoon iemand die op dat moment klaar komt... achja... Daarbij is het natuurlijk ook nog zo dat een toetsenbord eigenlijk niet hoeft te bestaan als we eenmaal zelf vercomputerd zijn, zoals de borg, want dat is nog eens een ras gemaakt om te overleven! Verdeel en heers? Nee, overwin, assimileer en gebruik! Dat wordt het nieuwe standpunt dat de hedendaagse filosoof moet aannemen! AMEN!

------------------------------------

zeehoer23 schreef:

Ja achilles, dat is allemaal niet meer dan logies! Het begon voor mij op een regenachtige zondagnamiddag. De wind waaide door de bomen en sloeg takken tegen het keukenraam. Na lang twijfelen besloot ik toch maar de lange weg naar zolder af te leggen, om daar de met stof overgoten dozen van de bordspelletjes te bemachtigen. Eenmaal boven aangekomen rustte mij de zware taak om in alle zooi en overige bordspelen, de klassieker der klassiekers te vinden onder de bordspelen. Het al eeuwen oude spel midivelwarplanbattlestarterkit, vergeten door tijd, gevreesd door de toekomst... Natuurlijkerwijs was mijn eerste ingeving om even te controleren of alles compleet was, maar een stem diep van binnen vertelde me dat het allemaal wel goed zat. Na een paar minuten bevond ik mij weer tussen mijn familieleden die knus bij de open haard zaten, omdat ze het kennelijk koud hadden, maar ik niet... Al sinds het moment dat ik de doos in de gaten kreeg werd ik gevuld met een warm tintelent gevoel van binnen.. Ik wierp nog een blik op de menigte bij de open haard en concludeerde dat mijn broer er niet bij zat.. Ik draaide mijn hoofd enigsinds naar links, en kreeg al snel mijn broer in het oogvizier, hij zat achter de computer. Ik liep op hem af om te vragen wat hij precies aan het doen was, met de doos van midivelwarplanbattlestarterkit stevig tegen mij aangedrukt. Hij vertelde dat hij een ouwehoer contest aan het doen was. Natuurlijk dacht ik direct dat ik dat ook wel kon, en ik nestelde mij achter het toetsenbord. Na een korte maar krachtige 7 regels wilde ik op het postreply knopje klikken, toen mijn broer mij abrupt op de grond gooide en bij begon te slaan met de doos van midivelwarplanbattlestarterkit. Toen na 5 minuten mijn moeder riep dat het zo wel genoeg was, en ik eindelijk kon opstaan, vroeg ik waar hij wel niet dacht waar hij mee bezig was, zomaar mij slaan. En wat hij toen vertelde zal ik nooit, maar dan ook nooit vergeten.. Hij vertelde me dat een ouwehoer contest niet bestaat uit zoveel mogelijk reply´s te scoren, maar veel te typen... En daarom, beste achilles, zijn dat soort uitspraken voor mij niet minder dan een 2e natuur...

-----------------------------

zeehoer23 schreef:

JAAA! Die dubbele chromosomen kunnen NOOIT goed zijn voor het voortbestaan van de aarde. Dat betekend geen variatie, en is het niet juis variatie dat heeft gezorgd voor een zo voortvarend en bloeiend leven op onze nietige aardkloot. Moet je je eens voorstellen dat er geen variatie geweest was! Paardebloem? Neehoor, dan had je alleen nog een bloem, en ernaast een geel geverft paard dat een beetje pluizig loopt te doen... dat ziet er toch niet uit! Nee, weet je wat onze lieve heer hierop bedacht heeft? We nemen een chromosoom van de een, en een van de ander, die bij elkaar gelijmd met pattex lijm, natuurlijk gebracht door de pattexman op ze gele motor en zijn gele motorpake aan INCLUSIEF gele helm, beetje boetseerklei erbij gekwakt, wat goddelijk sperma zodat het lekker glijd en natuurlijk een op 23 maten te klein handgemaakt corset om het geheel een beetje in vorm te krijgen. En ziedaar, de paardebloem zoals we em vandaag de dag kennen! En nog maar te zwijgen over dingen zoals de vriescombi! Waar zouden we zijn zonder een combinatie van vriezen en koelen!? IN DE MIDDELEEUWEN! Jaja, met zun allen achter de mestwagen aan, smekend om een stukje mest om de 12 hongerige monden te voeden die er thuis zaten, want enig ander voedsel zou er niet zijn, aangezien er geen variatie is! Nee, ik denk serieus dat de wereld er baat bij heeft als er voortaan alleen kutbeesten gegeten worden! Weg met XX, XY heeft de toekomst!

------------------------

mja, je typt es wat he

[zeehond23]

Hij´s nog niet af, maarkdacht, hey, ff kijken of iemand em leuk vind










Laatst liep ik door een steegje, omdat ik in de veronderstelling was dat dit een kortere route was naar mijn bestemming, de Giromaat. Tot mijn grote verbazing hoorde (of was het meer voelde?) een zacht gebrom.

Langzaam keek ik om en zag nergens de straat meer. In plaats daarvan keek ik uit op een vreemd rond object, met in het midden een gat waardoor een grazig landschap te zien was. Langzaam verzamelde ik mn moed en nam ik een aantal stappen dichterbij. Ik strekte mn hand uit en toen ik het object aanraakte, voelde ik een rilling en ik deed mn ogen dicht.

Na wat een periode van uren leek, probeerde ik mijn ogen te openen. Het lukte, maar met moeite, mn oogleden zaten aan elkaar geplakt met slaap. Het was koud in de donkere ruimte waar ik me opeens bevond en ik hoorde in de verte het gedruppel van water.....

Ik ging op het gedruppel af en opeens zag ik in de verte een fluoriscerend groen licht. Naarmate ik dichterbij kwam werd het feller en feller, zo fel dat ik mn ogen toe moest knijpen tot nauwe spleetjes. Door mijn wimpers heen zag ik een jonge vrouw zitten, die de bron van het groene licht bleek te zijn. Ze had donker haar en een slank postuur. Ik kuchte en ze draaide zich om. Het groene licht begon te pulseren en ik hoorde een zoemend geluid dat steeds luider werd.

Ik hoorde haar stem in mijn hoofd. "Je bent laat. Waar bleef je al die tijd?"

Ik liep naar haar toe, maar toen ik binnen handbereik kwam sloeg ze me in mijn buik en wierp me tegen de muur. Ik viel plat op de grond en drukte mijn wekker uit... Dat was me wel weer een vreemd begin van de dag...

toen ik uit bed wilde stappen merkte ik dat de grond onder mijn voeten koud aanvoelde... TE koud.. Ik trok mijn nog zware oogleden op en keek angstig maar ook lichtelijk opgewonde naar beneden. Na mijn droom van daarnet was ik wel een beetje onder de indruk, maar wat ik hier in wakkere toestand aanschouwde was niets vergeleken met de rare gebeurtenissen in mijn slaap. Er lagen wel 12 platwormen over de vloer verspreid. Ik hief mijn hoofd enigsinds naar het plaffond en zag daar 11 spinnen lopen zo groot als mijn hand.

Ik kon mijzelf niet beheersen en slaakte een kreet van angst. Op dat moment sloeg de deur open en kwam de vrouw die die nacht een groene gloed had verspreid hevig hijgend mijn kamer binnen.. Alleen was er iets anders aan haar deze keer.. Ze straalde geen groen meer uit maar paars en in haar hand had ze een groot kapmes...

Nog voor ik goed besefte wat er zich hier voltrok sprong ze boven op me en stak het kapmes diep in mijn hoofd. Van schrik gilde ik het uit, maar na een paar seconden kwam ik tot het besef dat ik niks voelde en sloeg mijn belaagster van me af. Verward keek ze me aan en ik hoorde in mijn hoofd weer een stem.. "Wat ben jij!?"

What’s in a name?

“Je hebt mijn cd gejat!”
“Helemaal niet, ik wilde hem teruggeven.”

Tot zover de pakkende inleiding. Vul voor ‘cd’ een willekeurig ander woord in, en we zien een situatie die iedereen wel eens heeft meegemaakt. Duidelijk is, dat er iets bestaat als ‘tijdelijk onteigenen’, oftewel ‘ongevraagd lenen’. Er is alleen geen woord voor. Hoe kan je iemand beschuldigen van iets waar geen woord voor is, wat in zekere zin dus niet bestaat?

Tadimeren (ov.ww.)
1.tijdelijk onteigenen, lenen zonder toestemming

Et voilá. Creativiteit op de dinsdagavond. Men neme de T van temp, en plakke er een passend werkwoord achter; adimere , hetgeen zoveel betekent als ontnemen, roven.

Situaties te over om dit verse woord op los te laten.
“Gisteren heb ik een fiets getadimeerd, om op tijd op school te kunnen komen.”
“Anne tadimeerde bijna elke week wel iets uit haar moeders klerenkast.”
“Ende gij zult niet tadimeren.”

Laten we dit als een experiment zien. Hoe snel wordt een woord opgenomen in onze taal?

De rest is aan jullie. (en nou wel braaf meewerken)

[Blenderhead]

ik 0wn dit topic, serieus

[Moehaha]

rot op man - wat een kuttopic - punk & disorderly

[rubenrtv]

Ik liep rustig van school naar huis met mijn insectenkoffertje, toen ik opeens de lepradus zeehondius zag rondvliegen. Nou droom ik al een hele tijd van zo'n zeldzame vlinder in mijn verzameling, maar ik dacht dat het altijd bij dromen zou blijven omdat de lepradus alleen in noord-west Alblasserdam voorkomt en me dat toch een beetje te ver steppen is. Nu zou ik natuurlijk ook met de trein kunnen gaan, maar de laatste keer in de trein raakte ik zo overstuur toen de conducteur om 12.01 goedemorgen durfde te zeggen, dat ik een treinverbod heb. Niet dat ik normaal vaak in de trein zit, maar regelmatig sta ik wel op het perron te wachten op de trein, alleen komt hij dan niet of ben ik zo'n verre staat van 'niet meer op de wereld' dat ik het niet meer merk.

Maar toen zag ik dus laatst de Lepradus en ik dacht:"Dit is mijn kans", ik was zo opgewonden dat het leek alsof ik een meet 'n greet met mijn favoriete zanger Frans Bauer had gewonnen (hier denk ik heel vaak aan, maar de keren dat ik hem heb ontmoet had ie even geen tijd voor mij, en maakte geen tijd voor me vrij, en dan zeggen ze nog dat ie zo gewoon is gebleven, je kan toch wel je fans te woord staan om 3 uur 's nachts??).
Ik pakte mn vlindernet en rende achter de Lepradus aan, ik was zo opgewekt dat ik niet oplette toen ik de straat overstak, hoewel mijn moeder het me vroeger zo goed heeft geleerd, dat ik werd aangereden.
Toen ik weer opkeek was de Lepradus kwijt, maar stond JP wel naast me, het bleek zijn auto te zijn.
Hij nodigde me uit om in zijn auto mee te rijden naar zijn huis, want zoals jullie allemaal weten heeft JP niet zulke goede sociale contacten.
Ik accepteerde het maar, al was het alleen om een keertje gereden te worden. In de auto begon ik een pitje te draaien en toen ik hem opstak vroeg JP verlegen of hij ook een trekje mocht. Ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om JP stoned te laten worden, dus liet ik hem maar. Dat was alleen niet zo'n goed idee, JP begon ontzettend te hoestten en ging met z'n hand naar z'n keel. Hij leek te stikken. Ik voelde geen pols meer en bleef geschrokken zitten, tot opeens de chauffeur de deur opendeed.
Ik was op Paleis Soestdijk en werd ontvangen door de Koningin, binnen was een groot feest aan de gang om de dood van JP.
Ik ging lekker dansen met Maxima en raakte met haar aan de praat, ze vertelde dat er allang een revolutie was gepland tegen JP 'het CDA is van mening dat er op dit moment, waarin nog niet geheel is onderzocht wat precies de toedracht van dit geheel is en waarin dus nog niet alles duidelijk is, er nog geen mogelijk is om, een algemeen aanvaarde, goed doordacht en beargumenteerde, stelling in te nemen, met het vooruitzicht op mogelijke andere ontwikkelingen in dit geheel' Balkenende.
Ik begon te lachen en zei dat ik een beetje moe was. Ik kreeg toen een kamer aangeboden die nog mooier was dan de kamer die Gertjuh (idd die van Samson) had gehuurd in Beiran voor zijn huwelijksreis met K3's Karen. Toen ik op het heerlijk zachte kussen lag, dacht ik glimlachend terug aan het voorafgaande, hoewel ik het jammer vond dat ik de Lepradus Zeehondius niet te pakken had gekregen.

[zeehond23]

VET!

[rubenrtv]

Dank je

[zeehond23]

een post op een forum waar ik lange tijd afwezig ben geweest:

---------------------------------------------------

Nou, ok. Dan wil ik nu gaarne deze gelegenheid gebruiken om jullie te vertellen waar ik al die tijd ben geweest, want ik snap natuurlijk dat jullie mij ALLEMAAL HEEEEEEEEEL ERG gemist hebben, en ook erg benieuwd naar mijn vast geweldige reden hiervoor. Nou, dat komt even mooi uit, want dat zalk eens even vertellen!




Het is allemaal begonnen op een zonnige vrijdag. Ik was net klaar met mijn school, diploma op zak en klaar voor de grote wereld. Alle examenfeesten waren achter de rug en iedereen ging op vakantie, jullie geliefde zeehoer had er echter voor gekozen om op het huis van zijn moeder te passen, maar nog meer omdat hij op zijn poesje wilde passen En dit poesje is nu juist de reden van zijn lange afwezigheid.....

Op de dag dat zijn moeder weg ging, hing er iets vreemds in de lucht boven Rotterdam. Het werd door niemand opgemerkt, behalve een klein deel van de bewoners, de poesjes. Toen zeehoers moeder was vertrokken maakte zijn poesje rare geluiden. Het leek wel of ze joga aan het doen was op een spijkerbed zonder daar eerst voor getraind te hebben. Nog geen moment later hoorde zeehoer ook de kat van de buren dezelfde verontrustende geluiden produceerde, en niet lang daarna gonsde het in de stad van kermende poesjes.
Het vreemde hieraan was echter dat het wel leek of niemand het opviel, het leek wel alsof ze het niet konden horen...
Gealarmeerd door de haast onnatuurlijk klinkende geluiden die zijn huisdier uitspuwde, haastte hij zich naar zijn harige kleine poesje..
Geschokt en verbaasd zag hij daar hoe zijn poesje kronkelend op de bank lag. Hij bedacht zich geen moment en bracht zijn anders altijd kalmerende handen dichterbij, en streelde het poesje over haar kopje. Geschokt stopte het poesje met bewegen en trok haar pootjes bij elkaar.
Versuft keek het kleine zwarte poesje omhoog, en zonder haar lippen te bewegen, hoorde zeehoer een zachte, rustige vrouwenstem in zijn hoofd..

"kan je dit verstaan?"

Op zijn zachtst uitgedrukt enigszins verbaasd, sprong zeehoer in de lucht en viel achterover met zijn hoofd op de eettafel. Een duisternis nog zwarter als de nacht vloeide als zwarte inkt op een kleutertekening over zijn blikveld, tot zelfs het kleinste beetje licht was verdwenen, als een zwart gat in ons al duister heelal.

Wie weet hoelang hij daar heeft gelegen, op het koude zwarte linoleum dat de vloer door het gehele huis verhult. Seconden, minuten of zelfs wel uren, maar wat hij wel weet, is dat hij misschien beter nooit meer had kunnen opstaan.
Toen zeehoer kreunend bij kwam, zat zijn poesje op de tafel te wachten. Geheeld verdoofd nog probeerde ons alom geprezen forumlid op te staan en zodoende kwam het dat hij weer zijn poesje in aanraking kwam.

"niet schrikken"

Zeehoer was in een klap helder, als een mokerslag op een lange jan.

"Je mag me nog niet loslaten, ik kan alleen met je praten als onze lichamen in contact met elkaar staan, wat je ook doet, blijf me aanraken, het is van levens belang, niet alleen voor jou of mij, maar van een gehele planeet, tot op de kleinste levensvorm toe"

Aarzelend kwam zeehoer van zijn knieën af, enigszins onhandig omdat hij niet het lichamelijke contact met zijn poesje wilde verbreken.

-Wat is hier aan de hand, waarom kan je praten... Hoe kan je praten... WAAROM KAN JE PRATEN!? Ik bedoel.... Je bent een poesje... Je..

"Stil maar, ik zal je alles uitleggen, maar ik zal beginnen waar het ooit allemaal in werking is gezet.. Wij poesjes waren vroeger een welvarende beschaving van een planeet 23 miljard lichtjaren van aarde. Vreedzaam hadden we daar, op dildonie in het sterrenstelsel geillactiKa, voor meer dan miljarden jaren geleefd.
Onze technologie was zo ver gevorderd, dat zelfs andere rassen in ons nabije heelal ver op ons achter liepen. Dit vormde vooral een probleem voor de nu-ekens, een ras dat het meest te vergelijken valt met een kruising tussen accountants en pooiers. Een duivelse combinatie…
In een gewelddadige poging om onze technologie te bemachtigen, begonnen ze een oorlog tegen mijn ras. Maar door onze technologische voorsprong konden we dit tegenhouden. Wat wij niet wisten was dat de nu-ekens, gedreven door pure haat, een wapen hadden ontwikkeld dat onze planeet in een klap kon vernietigen. Dit wisten we pas toen het te laat was, en dildonie veranderde in een uiteenvallende legpuzzel. Telkens slokte het hete magma weer een deel van de leefruimte op, en binnen enkele minuten moesten wij evacueren. We lieten alles achter en vluchtte in onze ruimteschepen op zoek naar een beter thuis. En dat vonden we, hier, op deze planeet. Het had alles wat we wilden, zelfs verzorgers!
Generatie na generatie heeft hier zijn dagen gesleten. Maar immer waren wij waakzaam voor dit moment, het moment dat de nu-ekens ons zouden vinden.
Jij bent de enige die ons kan redden, voor alleen jij kan ons verstaan.”

Vol ongeloof had jullie lieve forumteefje geluisterd naar dit verhaal. Langzaam kwam hij tot de conclusie dat het wel waar moest zijn, want als een poesje kan praten, vervalt alle logiKa, en is alles mogelijk…

-Wat moet ik doen..

Het poesje begon te spinnen. En weer hoorde zeehoer de zwoele, vrouwelijke stem die zijn wereld zo had veranderd.

“Pak eerst een handdoek en maak daar een draagzak van, je moet me ten alle tijden aanraken. Pak daarna de hagelslag uit de linker keukenkast en kom dan terug om te vertrekken”

-waar gaan we naar toe?

“We trekken ten strijde. Eeuwen hebben wij deze dag verwacht, talloze plannen gemaakt, en miljoenen gegroeid in aantal. Dit is die dag! De dag die de toekomst zal bepalen voor allebei onze rassen.”

Zeehoer deed wat het poesje hem gevraagd had, en samen vertrokken ze.
Het avonduur was reeds aangebroken, toen zij aankwamen bij een grote loods. Hij was groot en lang.
Het poesje kreunde wat, en met een piepend geluid rolde de schuifdeuren uit elkaar, en een legioen van witte poesjes druppelde naar buiten.
Ze namen zeehoer mee naar binnen, waar het donker en vochtig was. Opeens merkte zeehoer de penetrante geur op, die veel weg had van een marktkraam waar ze vis verkopen. Toen zijn ogen gewent waren aan de duisternis, zag hij een grote metalen schotel.
Een groot grijs vlak aan de zijkant van het immense zilveren ruimteschip begon te piepen, en niet veel later opende zich een deur naar de buik van het ijzeren monster. De poesjes drongen zeehoer aan om er in te gaan. Aarzelend stapte zeehoer de deuropening binnen, en trof daar een cockpit aan. Met in het midden een grote leren stoel, die alleen maar voor een mens kon zijn. Alsof hij al wist wat de bedoeling was, nam hij plaats in de stoel, en de poesjes namen hun plek in om hem heen. Zeehoer´s poesje keek rond, en knikte.

“het is tijd”

Zeehoer legde zijn hand op de leuning, en voelde hoe zijn vinger verdween in een gat. Op dat moment merkte hij op dat het toestel waarin ze zaten begon te bewegen, en uit het raam zag hij hoe ze de aarde achterlieten. Hoe dieper hij zijn vinger in het strakke gat duwde, hoe sneller ze gingen.
Opeens hoorde hij achter zich een luid gepiep. Hij keek naar zijn poesje..

-Wat gebeurd er?

“De nu-ekens zijn in onze val getrapt. We hebben ze weg gelokt van de planeet aarde, zodat onze wereld veilig is tijdens dit gevecht”

Opeens zag hij voor hen de ruimte trillen, en langzaam kwamen de contouren van een reusachtig ruimteschip er uit tevoorschijn. Om hem heen hoorde zeehoer hoe de poesjes kermden en kreunden. De lampen knipperden, en overal kwamen bliepjes en piepjes uit.
Het ruimteschip was nu volledig zichtbaar. Vol automatisch duwde zeehoer zijn vinger diep in het gat, en ze schoten naar voren. Het andere ruimteschip kwam hen met een noodvaart tegemoet. Op het allerlaatste moment veranderden ze beiden van koers en schoten rakelings langs elkaar. Zeehoer hoorde een harde klap, en zag een grote rode vuurbal uiteenspatten vlak voor hun schip. Instinctief bewoog hij zijn vinger in het gat en in een vloeiende beweging ontweek hij de vuurbal en draaide 180° zodat het ruimteschip in het vizier kwam. Zijn poesje sprong uit de draagzak en drukte op een knopje vlak boven het gat. Een zoemend geluid vulde de ruimte om hem heen, en een korte maar felle flits maakte het dat zeehoer een korte tijd niks kon zien, maar toen hij zijn ogen weer kon openen, zag hij dat het eens zo machtige ruimteschip van de nu-ekens nu niet meer was dan een hoopje schroot.
Om hem heen klonken opgewekte kreuntjes en de poesjes likten elkaar.
Zijn eigen poesje leegde haar pootje op zijn hand, en ze keken elkaar aan..

“het is gelukt… Je hebt de wereld gered… Je hebt gewonnen!”

Zeehoer schudde zijn hoofd…

-Nee poesje, het is ons gelukt… WIJ hebben de wereld gered!”

Wat volgde waren een paar weken van uitzinnig feesten in alle uithoeken van het heelal, waar ze pas net van zijn terug gekeerd!




Daarom wask een tijdje afwezig

------------------------------------

aan de schrijvers van de verhalen

[zeehond23]

koekjes schreef op 15-08-2004 @ 18:43 :
[afbeelding]
aan de schrijvers van de verhalen

allemaal gelezen





Het was een duistere nacht. Het enige wat het pad naar de oude vuurtoren verlichtte was het hels blauwe afzet van de bliksem.
De weduwe van de vuurtorenwachter zat in haar schommelstoel toen er werdt geklopt op de deur.. Met een krakende stem vroeg ze wie daar was. Na een korte pauze hoorde ze een vragende stem of ze nog iets anders verlangde dan 2 flessen melk en een dozijn eiren. Opgelucht haalde ze adem, het was de melkboer maar...

[zeehond23]

iemand nog een leuke?

nee, maar omg wat een up

[Wammus]

Vet het verhalentopic .

[Tryptamine]

Hij rook de indringende geur al voordat hij de hoek om kwam. Shit, wat rook dat toch lekker. Door de deuropening herkende hij de stamgasten, zoals elke dag laveloos op de barkruk hangend.

Hij liep naar de balie. Relaxt, dacht hij, dat mooie meisje met die blonde dreads staat er weer.

'Een twaalfje Power Plant alsjeblieft'

Ze keek hem aan en gaf hem zijn wisselgeld. Haar ogen waren gevuld met vuurrode passie, of was iets anders de reden dat ze zo naar hem keek? We zullen het nooit weten. Hij pakte het zakje en liep naar buiten. Onderweg naar huis haalde hij het uit zijn binnenzak en keek eens goed...

'Wat?!', dacht hij. 'Dit kan niet waar zijn!' De toppen waren zo mooi rond, dik, met haartjes zo glinsterend en bruin dat je vingers al aan elkaar plakten bij de gedachte het te verkruimelen. Dit was wel erg veel...

Hij bekeek het zakje beter en kwam tot de ontdekking dat het toch meer op een twintigje leek. Was dit liefde?