het overlijden van familie

Lucky Duck schreef op 14-05-2004 @ 10:33 :
Hier net zo. Ik kreeg in het begin bijna het gevoel dat ik iets verkeerd deed, dat iedereen vond dat ik helemaal in moest storten en ik gewoon doorging. En inderdaad pas een paar maanden later, toen iedereen alweer helemaal in het normale ritme zat, toen begon het pas 'door te dringen'. Maar inderdaad heb ik haast iedereen horen zeggen 'maar het is al bijna een half jaar geleden! Eerst had je er toch ook niet zo'n last van?'

Oeh dat ken ik! Dat gevoel dat ze verwachten dat je helemaal instort enzo.
Dat het bij mij niet zo was schoof men al snel af op de slechte relatie die ik met mijn vader had. Dan was het een stuk minder erg en zat je er vast niet zo mee. Het idee dat er ook onbeantwoorde vraagstukken zijn, onbeantwoorde gevoelens en heel veel pijn en verdriet van alles wat gebeurd is, dat komt dan niet bovendrijven. Ach, mijn ouders waren gescheiden. Dan is het al een stuk minder. Oh? Had jij een slechte band de laatste jaren met je vader? Oh, dan vind je het vast niet zo erg.

Een meisje vroeg een keer aan me: Vind je het erg dat je vader dood gaat? Wat denk jij dan?

[Lucky Duck]

arP schreef op 13-05-2004 @ 23:11 :
ja mensen, maar ook ikzelf ben heel ander over familie gaan praten, kleine dingen, zoals ik vroeger zei: mu'n pa, zeg ik nu: mijn vader, en die verleden tijd is helemaal vreemd: mijn vader was, ipv me pa en ik gaan zondag vissen, vreemd heel vreemd,

Ik had het altijd over 'mijn vader' en nu is het steeds vaker 'papa'. 'Leuk' om te merken dat ik blijkbaar niet de enige ben die zoiets doet

Die verleden tijd vergis ik me nog steeds vaak in. 't Is nu meer dan acht maanden geleden en nog steeds heb ik regelmatig zo'n "...is -oh nee, was...."-situatie.

Lucky Duck schreef op 14-05-2004 @ 10:33 :
edit: Wat me trouwens ook opvalt is dat ik vrij veel mensen hier iets neer zie zetten als 'ik ging gewoon door, maar sliep nauwelijks en huilde als ik alleen was'. Is het inderdaad zo dat veel mensen -net als ik, overigens- vrijwel alleen huil(d)en op momenten dat ze alleen zijn?

Ik huil zoiezo niet zo heel veel (al de laatste tijd meer, omdat ik erg emotioneel ben op het moment.. ) dus ook niet toen mijn vader dood ging. De telefoon ging en ik wist gewoon dat hij dood was. We moesten het mn zusje ook vertellen natuurlijk, die op haar werk was. Ik heb mijn ex (toen nog vriend) proberen te bellen, kreeg hem niet te pakken, zn huisnr gebeld, zn moeder maar verteld wat er was en waarom ik hem aan de tel wou hebben. Zijn moeder heeft dus hem opgebeld waar hij zat etc en toen ik de winkel in liep waar mn zusje werkte ging mn telefoon en was hij aan de aan de andere kant van de lijn. Mijn zusje ging huilen. Ik heb geen traan gelaten.
Toen ik met mijn ex samen was, even later, heb ik wel kunnen huilen. Maar niet heel veel. Met de crematie en de kerkdienst enzo ook niet. Ook niet toen ik de dag van zn overlijden naar hem toe ging 's avonds. Ik wou ook niet huilen. Ik wou laten zien dat ik sterk was. Aan die rotmensen laten zien dat ik niet zwak ben, dat ze mij niet in hun macht hadden. Misschien vinden jullie dat nu stom, maar zo was dat niet voor mij.
Ik heb pas echt gehuild toen ze een liedje dat speciaal voor mij is (K's Choice - Dad) draaiden. Toen heb ik mezelf als een balletje opgerold (ik zat op de grond en kon toch niets zien omdat er allemaal mensen voor mij zaten op stoelen en ik wou niet bij de fam zitten, want voelde me geen fam en ik wou bij mn moeder en zusje zijn, en mijn vriend en de toenmalige vriend van mijn zusje en de vriend van mn moeder). Heb mijn armen om me heen geslagen en gehuild. Geprobeerd dat niemand het hoorde. Mijn vriend zat achter me en sloeg zijn armen om me heen en trooste me. Heel fijn was dat. Voor de rest niet veel gehuild. Huil ook niet veel om m en inderdaad veel als ik alleen ben. Gister vertelde dan een meisje dat haar oma was overleden. Schrik, medeleven en ook veel emoties komen boven. Moeilijk moeilijk...

[Lucky Duck]

Loontjuh schreef op 14-05-2004 @ 10:38 :
Ach, mijn ouders waren gescheiden. Dan is het al een stuk minder. Oh? Had jij een slechte band de laatste jaren met je vader? Oh, dan vind je het vast niet zo erg.

Een meisje vroeg een keer aan me: Vind je het erg dat je vader dood gaat? Wat denk jij dan?

Ook mijn ouders zijn gescheiden en wat het opvallende is; in die periode is me veel vaker gevraagd of het allemaal wel ging dan toen mijn vader net was overleden. Of in de periode dat hij ziek was. Toch vreemd; iemand kan nog zo ernstig ziek zijn en dan hoor ik niemand. Hij gaat dood en dan moet ik ineens instorten.

Doordat mijn vader heel veel van mijn aandacht opeiste en het gewoon heel moeilijk was met hem om te gaan zijn er inderdaad ook veel mensen geweest die zoiets hadden van 'ach, het is wel beter zo.' Mag ik dat alsjeblieft zelf even beslissen?? Anderen besloten al voor me wanneer ik in moest storten en dan gaan ze ook nog even beslissen dat het allemaal wel goed is? Ik ben daar toen zo lang kwaad om geweest... En kan het eigenlijk nog steeds worden.


Ook iets wat nu in me opkomt; mensen houden er inderdaad soms belachelijk weinig rekening mee. Ik wil mijn achternaam laten wijzigen en mijn moeder belde voor een afspraak om wat formulieren te ondertekenen. Of ze de documenten over de echtscheiding, alimentatieplicht en omgangsregeling mee kan nemen. Dus zij legt netjes uit dat mijn vader overleden is. Dat maakt niet uit. Het staat op het formulier, dus we moeten 't meenemen. Dat het nergens op slaat om papieren over omgangsregelingen met een overledene mee te nemen doet er dan niet toe.

Zouden mensen nog even willen terug komen op mijn vragen, ik ben wel erg benieuwd:

Echt zo erg deze verhalen. Ik krijg er echt kippevel van. Ik moet hier echt niet aan denken, alles gaat zo goed in mijn leven, alles loopt zo lekker. Dit lijkt mij echt een van de ergste dingen je kan overkomen.


Hoe bleven jullie zo overeind? Had het leven voor jullie nog zin? Waarin zagen jullie hoop? Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg?

Wat mij ook zo erg lijkt op dat moment, dat je niet eens de tijd krijgt om het te verwerken, je moet verhuizen enz, alles moet geregeld worden, zo erg.

Deze vragen zijn algemeen, ik ben zeer benieuwd naar de antwoorden...

Ik hoop echt niet dat dit mij ooit overkomt, dit gun je niemand...

Zijn jullie het leven meer gaan waarderen? Is hier nog iets positief uit gekomen?

[Miss Helena]

Leonoor schreef op 14-05-2004 @ 09:07 :
Zit je op dezelfde school als toen je havo deed? Misschien kun je vragen of ze je over willen slaan? (Iig aangeven dat je dat op de havo niet prettig hebt gevonden? En eventueel zeggen dat ze dat ook aan anderen beter van te voren kunnen vragen of die dat wel willen...?)

Ja, ik zit nog op dezelfde school. Heb er ook al aangedacht naar degene die spreekt te gaan, maar die man, mijn afdelingsleider, is een ramp. Maar ik kan het iig proberen.
Ik vind absoluut dat ze dat van tevoren hadden moeten vragen. Je voelt je op zo'n uitreiking toch al niet helemaal happy, en het is nu eenmaal nogal confronterend. Bedankt iig

Lucky Duck schreef op 14-05-2004 @ 10:57 :
Ook iets wat nu in me opkomt; mensen houden er inderdaad soms belachelijk weinig rekening mee. Ik wil mijn achternaam laten wijzigen en mijn moeder belde voor een afspraak om wat formulieren te ondertekenen. Of ze de documenten over de echtscheiding, alimentatieplicht en omgangsregeling mee kan nemen. Dus zij legt netjes uit dat mijn vader overleden is. Dat maakt niet uit. Het staat op het formulier, dus we moeten 't meenemen. Dat het nergens op slaat om papieren over omgangsregelingen met een overledene mee te nemen doet er dan niet toe.

Ik heb ook mijn achternaam laten veranderen. Ik wou dit al een tijd omdat ik het aan mijn oma (van mijn moeders kant) heb beloofd voor zij overleed en omdat ik geen band heb met de familie van mijn vader etc, maar ik was toen nog geen 18 en moest nog steeds toestemming hebben van mijn vader, wat hij dus niet wou geven. Na zijn overlijden heb ik het vrijwel meteen geregeld en gelukkig deden ze hier niet zo moeilijk over. Ik weet niet precies hoe alles is gegaan, want mijn moeder heeft het overgrote deel geregeld. Ik moest eigenlijk alleen op een soort van gesprek komen. We moesten wel overal achteraan bellen, want het duurde heel lang, bleek dat ze het gewoon daar hadden liggen, maar er nog niets aan hadden gedaan ..
Kan me voorstellen dat het moeilijk is voor jullie. Is er niemand die dat begrijpt daar? Wij hebben een kleine gemeente en die man was heel aardig tegen mij en vertelde ook dat hij nog nooit zo'n situatie had meegemaakt. Ook moesten we kijken of er niet iemand anders was die bezwaar kon maken tegen mijn naamsverandering, zoals zijn moeder ofzo..
Misschien kan iemand jullie helpen met alle papieren en de zooi die er bij komt kijken enzo? Dat het niet extra zwaar is voor jullie?
Sterkte!

[Lucky Duck]

Loontjuh schreef op 14-05-2004 @ 12:34 :
Ik heb ook mijn achternaam laten veranderen. Ik wou dit al een tijd omdat ik het aan mijn oma (van mijn moeders kant) heb beloofd voor zij overleed en omdat ik geen band heb met de familie van mijn vader etc, maar ik was toen nog geen 18 en moest nog steeds toestemming hebben van mijn vader, wat hij dus niet wou geven. Na zijn overlijden heb ik het vrijwel meteen geregeld en gelukkig deden ze hier niet zo moeilijk over. Ik weet niet precies hoe alles is gegaan, want mijn moeder heeft het overgrote deel geregeld. Ik moest eigenlijk alleen op een soort van gesprek komen. We moesten wel overal achteraan bellen, want het duurde heel lang, bleek dat ze het gewoon daar hadden liggen, maar er nog niets aan hadden gedaan ..
Kan me voorstellen dat het moeilijk is voor jullie. Is er niemand die dat begrijpt daar? Wij hebben een kleine gemeente en die man was heel aardig tegen mij en vertelde ook dat hij nog nooit zo'n situatie had meegemaakt. Ook moesten we kijken of er niet iemand anders was die bezwaar kon maken tegen mijn naamsverandering, zoals zijn moeder ofzo..
Misschien kan iemand jullie helpen met alle papieren en de zooi die er bij komt kijken enzo? Dat het niet extra zwaar is voor jullie?
Sterkte!

Grappig dat ik de laatste tijd relatief veel mensen 'tegenkom' die na het overlijden van één van hun ouders hun achternaam laten wijzigen. Ik kon het mijn vader niet eens vragen, vandaar dat ik op zijn overlijden moest wachten. Komt blijkbaar meer voor dan ik dacht.

We gaan nou woensdag mét alle mogelijke formulieren naar die kerel toe -ja, hij mag ze er zelf uitzoeken- en doen allebei ons best hem niet af te maken. We mogen 'm nu al niet En ach, 't lukt allemaal best. 't Zou alleen handig zijn en ongeloveloos veel moeite schelen als niet iedere mogelijke instantie ons tegen probeerde te werken

[snoopy]

Leonoor schreef op 14-05-2004 @ 07:55 :
Je hebt gelijk (over dat na een tijdje pas gaan verwerken), maar ik weet niet of het reëel is om te willen dat mensen (die jouw vader misschien amper kennen) er vaker aan denken... Ik denk dat je het ook zelf aan moet geven als je er over wilt praten ed...andere mensen (en zeker mensen die het zelf niet hebben meegemaakt) kunnen dat niet aan je zien. Als ze letterlijk zeggen 'het is al 1,5 jaar geleden', dan vind ik dat wel hard...

Jij hebt ook gelijk, hoor... Ik weet ook wel dat het voor andere mensen niet net zo belangrijk is als voor mij (zou ook wel een beetje raar zijn ), maar dat neemt niet weg dat het pijn doet om dat te merken... En je hebt ook gelijk dat ik het gewoon tegen mensen zou moeten zeggen (dat zeggen mijn vriendinnen ook), maar ja... doe dat maar s... Ik vind dat echt heel moeilijk. Als ik het moeilijk heb, om dan iemand op te bellen en te zeggen: "hey... ik ben vandaag zo verdrietig"... Naja... misschien toch s proberen
En er zijn dus idd mensen die gezegd hebben dat ze vonden dat ik er niet zoveel meer mee bezig moest zijn, omdat het al lang geleden is...

Meisje, gewoon doen.
Ik zei het ook wel eens tegen Roelof. Dan begon ik ineens uit mezelf te praten over papa.
Maar snap wel wat je bedoeld. Je gaat niet ineens zomaar patsbloemplof zeggen: ik voel me kut en mis papa zo erg.. Of iets in die richting..
Denk aan je schat! *knuft*
Kusjes!

[Evidence]

Hoe bleven jullie zo overeind?
Had het leven voor jullie nog zin?
Waarin zagen jullie hoop?
Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg? Zijn jullie het leven meer gaan waarderen?
Is hier nog iets positief uit gekomen?

Ik had er van te voren al redelijk veel met moeder over gehad hoe het zou zijn als ze er niet meer was, en ze heeft me gezegd goed voor mn vader en mn zus te zorgen. Mijn familie was nog het enige waar ik iets om gaf. Veel vrienden vroegen wel hoe het ging en of ze iets voor me konden doen maar na 2 weken hield dat ook wel op. Niet dat ik ze het kwalijk neem.
Ik ben het leven el meer gaan waarderen, wil er iets moois van maken zolang het nog duurt.
Maar iets positiefs, nee absoluut niet. Ben erg depressief geworden, was erg in mezelf gekeerd. Ik kan moeilijk mezelf uiten, tegenover vrienden dus ze begrijpen ook niets van me. Ik ben ook erg bang om iemand weer te verliezen, dus houd ik iedereen op afstand. Maar ik zou niet weten wat ik ertegen kan doen

[hushpuppy]

mensen, mensen wat erg... Toch altijd ff schrikke als je ziet dat het toch iets is wat vaak voor lijkt te komen.
de vader van mijn vriend is overlede.. ik heb hem nooit gekend.. Mijn vriend lijdt er onder, hij heeft nooit kunnen huile om zijn vader en dat neemt hij zichzelf kwalijk, hij stopt al zijn gevoelens weg.. eb uj geb dan geen flauw idee wat ik ka ndoen.,.. Nie veel mee rdan hem vasthoude en hem nu 6 jaar later laten huile...

hushpuppy, ik denk ook niet dat je zo heel veel kan doen en ik vind dat wat je doet juist goed. Hij praat wel als hij wil praten. Op deze manier laat je zien dat je er voor hem bent. Hij zal dat heel erg waarderen.

[arP-socialist]

Mendacem schreef op 14-05-2004 @ 00:40 :
Arnout, zoals je misschien wel weet of heb gehoord ben ik zelf niet zo'n grote fan van crematies en/of begrafenissen. Sorry dat ik er niet was, ik heb wel gehoord van Tom dat hij in z'n mooie gele broek is gecremeerd.
Al denk ik niet dat je werkelijk op mij zat je wachten...
Hetgeen wat ik nooit zal vergeten is die broek, echt die is echt van hem. Ik leef met je mee, ookal zie ik je nooit. Alsnog succes, zoals ik al vaker heb aangegeven.

gelijk heb je, mwa op zitten wachten het was zowiezo maar de bedoeling dat een kleine groep de plehtigheid kon bijwonen, die broek ja absoluut waar, ik vond wel dat tom wat meer zijn best had mogen doen op hoe hij eruit zag, af en toe vraag ik me af hoe je met hem kan rondlopen maar goed, ieder zijn/haar wil he.

[rijk_v]

Ik schrok me dood toen ik dit las. Sorry maar ik weet niks te zeggen. Ik wil gewoon zeggen: You have my prayers and I hope ever so badly you will find happiness again Gecondoleerd met het verlies van je vader.

[vrijgezel]

Mijn moeder zei trouwens dat zij bij de dood van haar vader enorm veel reacties kreeg van mensen die haar wilden steunen, maar een paar weken later was het helemaal over. Mensen helpen alleen in het begin en dan is het over. Ervaren jullie dat ook zo?


Nee maar dat kwam omdat ik er geen behoefte aan had en als ik die wel had ging ik wel naar goede bekenden toe dat was of mijn buurvrouw of mijn tante.

Waar ik juist altijd een hekel aan had, even een voorbeeld ik had via internet paar schaatsen gevonden op marktplaats en in een dorp hier verderop woonden die mensen, (was ongeveer jaar na mijn vaders dood) en op een gegeven moment waren we wat aan het praten en zegt mijn moeder dat haar man is overleden, hoppa gesprek dood, die mensen weten zich niet meer te gedragen weten niet meer wat ze moeten zeggen. Toen heb ik ook gezegt van je mag best laten blijken dat je weduwe bent maar doe dat niet in mijn buurt, je ziet die mensen immers nooit meer, wat heeft het voor zin.

[vrijgezel]

Syphon schreef op 13-05-2004 @ 00:07 :
Echt zo erg deze verhalen. Ik krijg er echt kippevel van. Ik moet hier echt niet aan denken, alles gaat zo goed in mijn leven, alles loopt zo lekker. Dit lijkt mij echt een van de ergste dingen je kan overkomen.

het gekke was, dat ik op de dag van mijn vaders overlijden nog tegen een vriendin had gezegd hoe gelukkig ik wel niet was, nog nooit een overledene meegemaakt, weinig problemen, veel vrienden, eigenlijk ging alles me makkelijk af, kan je nagaan hoe snel dat kan veranderen



Hoe bleven jullie zo overeind? Had het leven voor jullie nog zin? Waarin zagen jullie hoop? Hadden jullie ook een vriend/vriendin waar je steunt van kreeg?

Ja dat vraag ik me nu ook nog weleens af, ik denk dat ik het vooral heb gered doordat ik vrij positief ben ingesteld en ik met veel dingen bezig was continu school/werk/uitgaan weg met vrienden enz. en ik had steun van mijn tante en buren de enige personen waarmee ik veel over mijn vader praatte en mijn toenmalige vriendje






Zijn jullie het leven meer gaan waarderen? Is hier nog iets positief uit gekomen? Hoe ik als persoon ben geworden, ik heb nog wel last van bepaalde dingen maar ben veel zelfstandiger geworden en geniet ook meer van kleine dingen en soms doe ik minder moeite voor dingen, dan heb ik zoiets ach je leeft maar 1x, soms is die instelling ook weleens nadelig.

[Balance]

vrijgezel schreef op 14-05-2004 @ 23:33 :
Waar ik juist altijd een hekel aan had, even een voorbeeld ik had via internet paar schaatsen gevonden op marktplaats en in een dorp hier verderop woonden die mensen, (was ongeveer jaar na mijn vaders dood) en op een gegeven moment waren we wat aan het praten en zegt mijn moeder dat haar man is overleden, hoppa gesprek dood, die mensen weten zich niet meer te gedragen weten niet meer wat ze moeten zeggen. Toen heb ik ook gezegt van je mag best laten blijken dat je weduwe bent maar doe dat niet in mijn buurt, je ziet die mensen immers nooit meer, wat heeft het voor zin.

Hoe zou jij (en anderen) willen dat iemand in zo'n geval zou reageren? Ik moet namelijk zeggen dat ik ook niet meer dan 'Oh wat erg. Sorry' kan zeggen op zo'n moment.
En hoe je dan zo'n gesprek moet vervolgen... Om nou gelijk 'Ik wil graag 10 euro voor die schaatsen' erachteraan te plakken lijkt me ook niet optimaal.
Ik vind het best wel moeilijk in dat soort situaties. Je dwingt iemand bijna om 'het geeft niet' te zeggen (want dat is zo'n standaardzinnetje), maar dat is onzin, want het geeft wél. Dus hoe zou zoiets dan eigenlijk moeten verlopen?

[vrijgezel]

Balance schreef op 14-05-2004 @ 23:44 :
Hoe zou jij (en anderen) willen dat iemand in zo'n geval zou reageren? Ik moet namelijk zeggen dat ik ook niet meer dan 'Oh wat erg. Sorry' kan zeggen op zo'n moment.
En hoe je dan zo'n gesprek moet vervolgen... Om nou gelijk 'Ik wil graag 10 euro voor die schaatsen' erachteraan te plakken lijkt me ook niet optimaal.
Ik vind het best wel moeilijk in dat soort situaties. Je dwingt iemand bijna om 'het geeft niet' te zeggen (want dat is zo'n standaardzinnetje), maar dat is onzin, want het geeft wél. Dus hoe zou zoiets dan eigenlijk moeten verlopen?

Dat weet ik niet dus daarom ontweek ik het ook altijd, ten eerste omdat die mensen dan niet zich ongemakkelijk te hoeven voelen en ik vertelde het pas als het echt ter sprake kwam. Voorbeeld: op mijn nieuwe school vertelden we wat mijn ouders deden voor werk, ja dan vertel je het en klaar maar ja als het wel gebeurt ik weet het niet.

Trouwens ik vind dat nooit erg als mensen hebben het over mijn vader dit.. mijn vader dat tja ben hoogstuit jaloers dat ik niet mee kan doen maar pijn doet het niet.

[Balance]

snoopy schreef op 14-05-2004 @ 13:25 :
Jij hebt ook gelijk, hoor... Ik weet ook wel dat het voor andere mensen niet net zo belangrijk is als voor mij (zou ook wel een beetje raar zijn ), maar dat neemt niet weg dat het pijn doet om dat te merken... En je hebt ook gelijk dat ik het gewoon tegen mensen zou moeten zeggen (dat zeggen mijn vriendinnen ook), maar ja... doe dat maar s... Ik vind dat echt heel moeilijk. Als ik het moeilijk heb, om dan iemand op te bellen en te zeggen: "hey... ik ben vandaag zo verdrietig"... Naja... misschien toch s proberen
En er zijn dus idd mensen die gezegd hebben dat ze vonden dat ik er niet zoveel meer mee bezig moest zijn, omdat het al lang geleden is...

Zo dacht ik ook vaak, maar de laatste tijd besef ik eigenlijk hoevaak ik wel niet mensen troost. Die mensen bellen je ook zomaar of komen naar je toe. Soms beginnen ze een klein gesprekje ergens anders over, soms zijn ze direct. Maar uiteindelijk wel met als doel om troost te vinden of even iemand te vertellen waar ze mee zitten en dat diegene dan ook echt luistert. Kortom: het voelt misschien heel raar voor jezelf om een ander troost te vragen, maar er zijn heel veel mensen die dat doen. Het is erg goed als je dat durft te vragen, want het betekent dat je iemand dan vertrouwt. Probeer het dus toch eens te doen. Als het heel eng is om zoiets te doen, dan zou je kunnen beginnen met iets als 'ik moest vandaag heel veel aan papa denken' en kijken hoe diegene reageert. Vaak gaan anderen dan wel vragen stellen over waarom en wat je dan dacht en misschien is het dan makkelijker voor je om er over te praten ipv dat je er zelf over moet beginnen.
En doe dat bij iemand die je vertrouwt, waarbij je durft te huilen en waarbij je je kwetsbaar op durft te stellen.

En ik vind het heel erg om te horen dat er mensen zijn die vinden dat je na 1,5 geen verdriet meer mag hebben om zo'n verlies.

[smilegirl]

*is al heel lang niet meer op forum geweest ivm overlijden en ziekte van mijn pleegvader*

mijn (pleeg)vader is vorig jaar ernstig ziek geworden hij kreeg kanker...hij heeft dit 7 maanden gehad en na de 6 maand ging alles bergafwaarst..
zijn laatste chemo is niet maar aangeslagen
23 april 2004 is hij overleden veel te snel en best nog wel onverw8...
het is nu al bijna 8 weken geleden en pas nu kan ik mijn gevoel niet meer wegproppen en huil ik heel veel.
op de begravenis heb ik een gedicht gelezen wat ik voor hem heb geschreven hij is al die jaren gewoon mijn vader geweest...

ontvangen met warmte
liefdevol zijn armen om me heen.
Zijn blik in zijn ogen zei genoeg.
Een vader gevonden....nooit meer alleen.

Nu zullen we je los moeten laten,
verdriet,woede,en pijn,
waarom nou juist jij?
maar nu wel vrij.
De rust weer terug

Bij elke stap die ik doe zul je bij me zijn,
bij elke nieuwe ervaring ben jij er steeds weer een beetje bij.
Nee ook nu ben ik nooit meer alleen.

Heen gegaan naar het licht.
Vliegend met vleugels
De vrijheid hem weer terug gegeven.

In mijn gedachten vliegt hij niet alleen,
maar vliegen zijn trouwe duifjes met hem mee.
Nog snel een blik naar de paarden.
Geen echt afscheid,
maar woorden zijn niet nodig.

Zo vredig,zo rustig
De vleugels zijn hem gegeven om te vliegen.
Naar niemand weet waar heen.
Maar hij....hij laat ons nooit alleen

ik ben blij dat ik dit heb gedaan was moeilijk maar het is het laatte wat je nog kunt doen..
wij zijn ook bij man bijt hond geweest omdat het tegelijk was met juliana veel zouden dit miss raar vinden maar ik vond het mooi en bijzonder.
nu meer als 7 weken later denkt iedereen dat je over je verdriet heen bent helaas is dit niet zo en weet ik dat het nog heel lang gaat duren

liefs smilegirl

Ik functioneer niet meer optimaal, gezien het feit dat ik vorige nacht maar 4 uur heb geslapen en nu ook niet aan slapen toe kom, vanwege de ruzie tussen mijn zusje en haar vriend, waardoor ik dus wakker ben, maar ik wou even zeggen tegen smilegirl, ten eerste dat ik het een supermooi gedicht vind. Ook heel erg herkenbaar. En ten tweede dat ik het heel knap vind dat je dat gedaan hebt. Hij zal dat heel erg waarderen denk ik. Misschien stom dat ik in de tt praat, maar hij is nog bij je dat is iets waar ik van overtuigd ben. Stom misschien maarja.. Net zo goed dat mijn vader bij mij is.
Ik heb bij het overleden van een soort tante ook wat voorgelezen wat ik zelf had geschreven. Ik zou niet meer weten wat, ik weet alleen dat de emoties zo erg waren dat ik het heeeeel snel heb voorgelezen en toen snel weer ben gaan zitten. Ik wou niet huilend het voorlezen. Vandaar dat het tempo erg hoog lag Bij mijn oma zou ik ook een gedicht voorlezen, maar dit kon ik niet en dit heeft mijn moeder toen gedaan.
Ik weet nog dat al die mensen zeiden dat ze het knap vonden en toen met dat gedicht dat ze het mooi vonden ofzo. Zo voelde het voor mij niet. Ik heb het ook niet voor die mensen gedaan. Voor mijn tante, mijn oma en mijzelf. Ik vond het niet knap. Het was iets wat ik gewoon moest doen.
En nu, al die jaren later, zeg ik tegen jou dat ik het knap vind. Maar nu meer met herkenbare bewondering, omdat ik weet hoe ongelooflijk moeilijk het is.
Sterkte meisje. Het is een moeilijke tijd en verwacht niet dat het zomaar over is. Zoals je hier al kunt lezen gaat er heel wat tijd overheen en gaat het nooit helemaal weg. Maar beter ook, want zo blijft ie bij je. Voor altijd!
*knuffelt*

[magicflower]

smilegirl schreef op 15-05-2004 @ 00:55 :
ontvangen met warmte
liefdevol zijn armen om me heen.
Zijn blik in zijn ogen zei genoeg.
Een vader gevonden....nooit meer alleen.

Nu zullen we je los moeten laten,
verdriet,woede,en pijn,
waarom nou juist jij?
maar nu wel vrij.
De rust weer terug

Bij elke stap die ik doe zul je bij me zijn,
bij elke nieuwe ervaring ben jij er steeds weer een beetje bij.
Nee ook nu ben ik nooit meer alleen.

Heen gegaan naar het licht.
Vliegend met vleugels
De vrijheid hem weer terug gegeven.

In mijn gedachten vliegt hij niet alleen,
maar vliegen zijn trouwe duifjes met hem mee.
Nog snel een blik naar de paarden.
Geen echt afscheid,
maar woorden zijn niet nodig.

Zo vredig,zo rustig
De vleugels zijn hem gegeven om te vliegen.
Naar niemand weet waar heen.
Maar hij....hij laat ons nooit alleen

liefs smilegirl

Hallo,

Ik herken jou nog. (kgeloof dat ik ooit jou verhaal hier op het forum heb gelezen )

Wil je even zeggen dat ik ontzettend veel bewondering voor je heb. Om zoiets te schrijven en het dan ook nog te staan voorlezen.....wow. Daar heb je ontzettend veel moed en kracht voor nodig lijkt me. Kracht die veel mensen in jouw plaats al lang zouden verloren zijn.
Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen de komende tijd.

Lieve groetjes Magicflower

[Lucky Duck]

Ik heb ook een gedicht voorgelezen en ik snap inderdaad niet hoe mensen dat kunnen doen... Ik heb het zelf later nog een keer teruggehoord en ik snap ook niet waarom iedereen zei dat ze het zo mooi vonden; geen mens had meer dan drie regels kunnen verstaan.

Ik snap dan ook nog minder hoe sommige mensen complete toespraken kunnen houden met volledig vaste stem

Wie kan zeker weten
Dat jij er niet meer bent?

Ik voel je om me heen
Je komt steeds dichterbij

Diep in de stilte
Praat je tegen mij

Altijd blijf jij, mijn vader
Een liefde voor altijd

Kan het zijn dat je over me waakt
Van waar je ook bent

Dat je steeds een beetje bij me bent

En dan zit ik de hele tijd tegen mezelf 'je zet het er niet onder je zet het er niet onder' En wat doe ik? Juist.

[whitedove]

ik had de dag na mijn moeders dood (b-)examen (van trompet), ik wou al kei lang met trompet spelen stoppen maar ik moest van mijn ouders eerst mijn examen halen en vooral miijn moeder hield me in de gaten of ik wel goed genoeg oefende en als ik het dit keer niet haalde het nog een keer over zou moeten doen en blabla. mijn vader zei alleen ''doe het voor je moeder'', twee weken voor het examen (ik had nog geen reet uitgevoerd) ben ik toch maar elke dag half uur gaan oefenen en mijn moeder dus elke keer goed luisteren of ik een half uur speelde ne zeggen van ''ja klinkt al beter'' etc. zo beetje aanmoedigen, en mijn moeder wsa dus trots op me en mijn vader zei van ''doe het voor mam'' zo, dus ik de enige reden waarom ik de dag na mam's dood examen heb gedaan is omdat ik het voor mij nmoeder moest doen, ik zat met vochtige ogen onder het examen te spelen en toen ik het had gehaald had ik de tranen in mijn ogen omdat ik het mijn moeder niet zou kunnen vertellen en ik kreeg echt brok in mijn keel en ik meots echt naar buiten, mijn muziekleraar (die toen nog helemaal niet wist dat mijn moeder gestorven was) zei de volgende les nog dat hij het knap vond dat ik nog op ws komen dagen, ik vond dat al kei moeilijk en ik vind het kei knap dat sommige mensen op de begrafenis van hun vader of moeder of broer of zus een gedicht ofzo voor kunnen lezen, want dat ozu ik echt niet kunnen, daar heb ik echt grote bewondering voor!!!!!

[Nona]

whitedove schreef op 15-05-2004 @ 18:26 :
en ik vind het kei knap dat sommige mensen op de begrafenis van hun vader of moeder of broer of zus een gedicht ofzo voor kunnen lezen, want dat ozu ik echt niet kunnen, daar heb ik echt grote bewondering voor!!!!!

Daar ben ik het mee eens. De tranen springen me al bijna in de ogen als ik er alleen maar aan denk.

*knuf* voor iedereen die zoiets mee heeft moeten maken.

[snoopy]

whitedove schreef op 15-05-2004 @ 18:26 :
ik vind het kei knap dat sommige mensen op de begrafenis van hun vader of moeder of broer of zus een gedicht ofzo voor kunnen lezen, want dat ozu ik echt niet kunnen, daar heb ik echt grote bewondering voor!!!!!

tsja... ik dacht ook altijd dat ik t niet zou kunnen, maar ik had een heel stuk zelf geschreven met allemaal herinneringen erin enzo (k zal s kijken of het toevallig nog op de computer staat... ) en ik wilde dat echt zo graag voordragen. Er zaten echt véél mensen, maar ik dacht daar helemaal niet aan... Terwijl ik normaal een spreekbeurt al eng vind

[hushpuppy]

ik dacht ook dat ik het niet zou kunnen maar op de begrafenis van mijn opa stond ik er toch maar... ( mijn opa was heel speicala voor me) die energie heb je dan en dan gaat het

[arP-socialist]

Kruimel schreef op 15-05-2004 @ 18:28 :
Daar ben ik het mee eens. De tranen springen me al bijna in de ogen als ik er alleen maar aan denk.

*knuf* voor iedereen die zoiets mee heeft moeten maken.

ik heb een stukje tekst gemakt en ben begonnen met lezen maar kon het niet afmaken dus heeft de begravenis ondernemer het overgenomen

[Ruudje]

arP schreef op 16-05-2004 @ 00:01 :
ik heb een stukje tekst gemakt en ben begonnen met lezen maar kon het niet afmaken dus heeft de begravenis ondernemer het overgenomen

Wel goed dat je het geprobeerd hebt
Ik had toen een liedje gespeeld op het keyboard... volgens mij maakte ik geen 1 fout, net zoals mijn broer die ook een liedje speelde...

[vrijgezel]

Ik kon dat ook niet hoor een stuk voorlezen bij mijn vaders crematie, heb de hele tijd moeten huilen en er waren ook veel sprekers ook zo`n 350 mensen dus dat had ik nooit gedurft.

[smilegirl]

als je daar staat is het net of je een bepaalde kracht krijg....weet het klinkt raar....maar als je daar staat en je begint dan doe je het gewoon ik deed het voor hem...en toen mijn zus een heel verhaal begon te lezen van vroeger tot nu dacht ik ook WOW DAT JE DAT KAN....
ik heb veel bewondering voor de mensen hier die er zo openlijk over praten

kus smilegirl

[Somebody Special]

Mijn opa is vannacht overleden, hoor het net 5 minuten geleden

Sorry, kan er verder niets over vertellen

Somebody Special schreef op 17-05-2004 @ 14:40 :
Mijn opa is vannacht overleden, hoor het net 5 minuten geleden

Sorry, kan er verder niets over vertellen

Ookal vind ik t altijd maar rot en raar om te zeggen, toch gecondoleerd.
Ik wens je heel erg veel sterkte, steun en kracht toe!
Kusjes!

[Somebody Special]

Loontjuh schreef op 17-05-2004 @ 15:09 :
Ookal vind ik t altijd maar rot en raar om te zeggen, toch gecondoleerd.
Ik wens je heel erg veel sterkte, steun en kracht toe!
Kusjes!

Dank je..

[Miss Helena]

Somebody Special schreef op 17-05-2004 @ 14:40 :
Mijn opa is vannacht overleden, hoor het net 5 minuten geleden

Sorry, kan er verder niets over vertellen

Gecondoleerd meisje, heel veel sterkte (f)

[Ruudje]

Somebody Special schreef op 17-05-2004 @ 14:40 :
Mijn opa is vannacht overleden, hoor het net 5 minuten geleden

Sorry, kan er verder niets over vertellen

Heel veel sterkte!

Loontjuh schreef op 17-05-2004 @ 15:09 :
Ookal vind ik t altijd maar rot en raar om te zeggen, toch gecondoleerd.
Ik wens je heel erg veel sterkte, steun en kracht toe!

Mijn moeder heeft op de begrafenis van haar vader, mijn opa dus, een gedicht dat zij en ik samen geschreven hadden voorgelezen. Zelf heb ik samen met m'n zusje een nummer gespeeld (zij accordeon, ik klarinet) op de begrafenis van mijn moeders vader en op de crematie van mijn vaders vader. Zo iets heeft iets moois, iets bijzonders, vind ik.

[vrijgezel]

Gistermiddag om half 2 is mijn opa overleden

Maandag werden we opgebeld vanuit het ziekenhuis, mijn opa wou ons allemaal nog eens zien dus naar het ziekenhuis gegaan om de beurt bij zijn bed, geknuffeld, gekust, gehuild en afscheid genomen.
Van maandag 8.00 tot sàvonds 20.00 in het ziekenhuis gezeten toen ben ik door mijn oom thuisgebracht met mijn 2 kleine neefjes die bleven bij mij slapen en de rest bleef in het ziekenhuis langzaam aan werd de morfine opgevoerd en oplaatst kon je dus ook niet meer met hem communiceren of enig contact maken. En de andere dag om 13.30 is hij overleden. Ik heb zo nu en dan weleens als ik aan vroeger denk dat ik tranen krijg in mijn ogen, ik was zo vaak bij mijn opa en oma dat ik hem ook niet "opa" noem maar hait (fries voor vader) en gewoon het besef dat er een stukje van je genen gestorven is.
Wat ik nu wel merk hoe belangrijk het is afscheid te nemen dat scheelt de helft van de verwerking.
Nu even genoeg hierover heb nu alweer tranen in mijn ogen na mijn vader is dit de 2e die dicht bij me staat die overlijd en er komen dingen boven drijven die ik het liefst weer diep wegstop.

@vrijgezel: gecondoleerd en heel veel sterkte. (}) Probeer dingen juist niet weg te stoppen, maar er over te praten ed, dan verwerk je het het snelst...

[vrijgezel]

Leonoor schreef op 19-05-2004 @ 22:10 :
@vrijgezel: gecondoleerd en heel veel sterkte. (}) Probeer dingen juist niet weg te stoppen, maar er over te praten ed, dan verwerk je het het snelst...

Dankje, ja ik weet het wel maar het is gewoon moeilijk en helemaal nu.

vrijgezel schreef op 19-05-2004 @ 22:13 :
Dankje, ja ik weet het wel maar het is gewoon moeilijk en helemaal nu.

Ik snap (en weet) dat het moeilijk is...maar dat maakt het niet minder belangrijk. En het hoeft ook niet per se meteen nu, 't kan ook in de toekomst.

[vrijgezel]

Leonoor schreef op 19-05-2004 @ 22:14 :
Ik snap (en weet) dat het moeilijk is...maar dat maakt het niet minder belangrijk. En het hoeft ook niet per se meteen nu, 't kan ook in de toekomst.

Ja zelfs mijn vaders dood heb ik nog niet helemaal verwerkt en zal ik trouwens ook niet helemaal kunnen verwerken.
pff zie nu al op tegen de crematie

[Neliz]

Jeetje, wat grijpt mij al die verhalen aan zeg.
Heb zelf ook een aantal mensen verloren die me zeer dierbaar waren, een van deze mensen was mijn oom.
Na zijn overleiden heb ik me gevoelens op papier gezet.
Deze heb ik ook gepost: http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=845221

Daarnaast kan ik me heel goed verplaatsen in de verschillende verhalen die ik hier lees. Tijdens het lezen komen er bij mij weer allerlei herinnering en emotionele gevoelens naar boven.

Heb zelf ook nog een ander verhaal die ik hier neer wil zetten.
Weet niet meer wanneer het allemaal is gebeurd (meen een jaar of 3 geleden), ik weet alleen nog dat het een vrijdag avond was.

Vrijdag avond:
Ik weet het nog goed, het was rond een uurtje of 6. Ik had me net omgekleed en wsa klaar om naar m'n scouting opkomst te gaan.
Ik stapte op de fiets en vlak voor dat ik bij het club-gebouw arriveerde kwam ik een vriend van me tegen uit de groep. Ik vroeg hem wat er was, waarop hij antwoorde :"Dat hoor je straks wel".
10 Minuten nadat gehoord te hebben en de opkomst begonnen was kwam de voorzitter van de scouting groep binnen.
HIj zei dat hij belangrijk nieuws had. En toen hoorde ik het schokkende nieuws : "Robin ten Ronde heeft vanmiddag een ongeluk op zijn scooter gehad met een vrachtwagen..... en deze heeft hij helaas niet overleefd". Het duurde even voordat het tot me doordrong, en even later leek het alsof de wereld in stortte. Hijs dood... net zestien 1 dag zestien en net zijn scooter, nog zo jong, zo aan het begin van zijn leven. Tis niet eerlijk.... waarom hij? Ik kon het gewoon niet bevatten.

Robin is een goede vriend van me die toen ook op scouting zat. Ik was ongeveer een jaar jonger dan hem en kende hem al een vrij lange tijd.

Ik wil iedereen die zoiets door moet maken veel sterkte wensen bij het verwerken van het verlies.
Ik zelf heb er inmiddels mee leren leven en het een plaats kunnen geven. maar soms zijn er nog van die momenten dat het me even te veel wordt.....

Uitvaart papa:


Bisschop Graham Wale kan helaas niet aanwezig zijn vandaag. Hij is een goede en dierbare vriend van Edmund. Hij heeft gevraagd of de volgende woorden voorgelezen kunnen worden vandaag.


You can shed tears because he has gone. Or, you can smile because he has lived.

You can close your eyes and pray that he will come back. Or, you can open your eyes and see all he has left.

Your heart can be empty because you cannot see him. Or, you can be full of the love you shared.

You can turn your back on tomorrow and live yesterday. Or, you can be happy for tomorrow because of yesterday.

You can remember him and only that he has gone. Or, you can cherish his memory and let it live on.

You can cry and close your mind, be empty, and, turn your back. Or, you can do what he would want:
SMILE, OPEN YOUR EYES, LOVE, AND, GO ON!

[magicflower]

Loontjuh schreef op 28-05-2004 @ 21:51 :
You can shed tears because he has gone. Or, you can smile because he has lived.

You can close your eyes and pray that he will come back. Or, you can open your eyes and see all he has left.

Your heart can be empty because you cannot see him. Or, you can be full of the love you shared.

You can turn your back on tomorrow and live yesterday. Or, you can be happy for tomorrow because of yesterday.

You can remember him and only that he has gone. Or, you can cherish his memory and let it live on.

You can cry and close your mind, be empty, and, turn your back. Or, you can do what he would want:
SMILE, OPEN YOUR EYES, LOVE, AND, GO ON!

Dat zijn mooie woorden allemaal. Ik hoop dat je daar kracht uit kan putten als het even wat minder gaat.

Lieve groetjes Magicflower

magicflower schreef op 29-05-2004 @ 07:59 :
Dat zijn mooie woorden allemaal. Ik hoop dat je daar kracht uit kan putten als het even wat minder gaat.

Lieve groetjes Magicflower

Zeker weten. Het is ook precies wat ik denk. Ik hoop dat anderen er op deze manier misschien ook wat aan hebben.

[smilegirl]

wat ik trouwens ook heel bijzonder vond was..dat mijn zus een liedje heeft opgenomen en dat werd op de begravenis gedraait,"in the arms of the angel"
ze heeft dat gezongen op de begravenis van mijn oom en mijn vader vond dat zo mooi dat hij zei:als ik dood ga moet ze dat ook voor mij zingen maar zo life in de kerk dat kan niet...is jammer van het liedje dus zijn mijn zus die dat zong en ik en nog een zus naar een opname studio gegaan en hebben het daar opgenomen...het werd gedraait in de kerk en het was echt een heel mooi moment

smilegirl schreef op 30-05-2004 @ 16:42 :
wat ik trouwens ook heel bijzonder vond was..dat mijn zus een liedje heeft opgenomen en dat werd op de begravenis gedraait,"in the arms of the angel"
ze heeft dat gezongen op de begravenis van mijn oom en mijn vader vond dat zo mooi dat hij zei:als ik dood ga moet ze dat ook voor mij zingen maar zo life in de kerk dat kan niet...is jammer van het liedje dus zijn mijn zus die dat zong en ik en nog een zus naar een opname studio gegaan en hebben het daar opgenomen...het werd gedraait in de kerk en het was echt een heel mooi moment

wat mooi zeg!

Ik kwam op de computer toch een verhaal tegen van de dag dat mijn vader overleed. Hij is niet helemaal af dus het is een soort van open einde, maar ik heb geen zin om het helemaal af te maken, dus hier moeten jullie het maar mee doen


Het is nu 23 maart 2003 en het is zondag. Woensdag 19 maart 2003 (4 dagen geleden dus) kregen we het nieuws te horen. Papa is overleden. Dood. Misschien iets directer, maar het woord ‘overleden’ vind ik zo raar klinken. Waarschijnlijk vinden de meeste mensen het andersom, maar ‘dood’ klinkt realistischer. Maar dat is mijn mening natuurlijk. Toen er woensdag gebeld werd op mama’s mobiel waren we tv aan het kijken en mama had net haar toetje op en ik was nog bezig. Ilja was aan het werk in de C1000. Ik was helemaal klaar voor paardrijden. Het ging al slecht met papa. Het was een kwestie van tijd geworden. Mama nam op en ik zag het al aan haar gezicht. Papa was dood. Ik nam het als een feit en keek verder naar de serie die op tv was. Het was 17.05 uur (dit zag ik later op de telefoon van mama, toen ik het tijdstip opvroeg wanneer er gebeld was). Mama leunde tegen het aanrecht en zei niets.
Nadat ze daar even (ik weet niet meer hoe lang) had gestaan liep ze voor me langs, naar de tv toe en zette deze uit. Ik dacht: “Waarom moet de tv nou uit? Ik weet toch al dat papa dood is.” Maar de tv ging uit. Toen zei mama: “Papa is overleden.”
“Ja.”
Een korte stilte volgt en ik eet zwijgzaam mijn toetje verder op.
“En ze vragen of jullie om zeven uur daar willen zijn.”
“Oké.”
“Ik ga Ilja bellen. Nee, we gaan haar ophalen. Kom.”
“O. Ik moet me nog omkleden. Ik ga niet in mijn paardrijkleding daarheen. En mag ik Roelof even bellen? O, en ik moet de manege afbellen.”
Ik loop naar boven en terwijl ik mijn kleding uit doe (dit gaat niet zo soepel, omdat ik ook nog moet telefoneren tegelijkertijd en ik vergeet dat er ook zoiets als ‘handsfree’ bestaat) bel ik Roelof. Hij neemt niet op en dat doet me niet zo goed, als ik eerlijk ben. In de hoop dat hij thuis is en zijn mobiel boven heeft laten liggen bel ik naar zijn huisnummer. Zijn moeder neemt op.
“Met Ingrid.”
“Met Ilona, is Roelof er ook?”
“Nee, die is nog niet thuis geweest vandaag.”
“O, zou je willen vragen of hij mij even terugbelt?”
“Ja hoor, weet hij jou nummer?”
“Ja, dat weet ie wel.”
“Janneke toch?”
“Nee, Ilona.”
“O, dus JIJ bent Ilona!”
“Ja, dat ben ik. Mijn vader is net overleden dus zou je willen vragen of hij mij terugbelt?”
“O… (stilte) … Ja, natuurlijk. Gecondoleerd.”
“Ja, bedankt.”
“Oké. Sterkte.”
“Ja, bedankt. Dag.”
“Dag.”
Ondertussen heb ik mij uitgekleed en trek ik snel andere kleren aan, terwijl ik de manege bel. Ik vertel dat mijn vader is overleden en dat ik niet kom rijden. Natuurlijk begrip aan de andere kant van de lijn en terwijl ik nog in gesprek ben, komt mama naar boven. Ze wil de telefoon graag en zonder iets te zeggen tegen de vrouw aan de andere kant van de lijn geef ik mama de telefoon. Zo… nu kan ik me even verder aankleden. Mama hangt op en belt snel nog even Ger en deelt aan hem mee dat we nu Ilja gaan ophalen van haar werk. Ze heeft in de tijd dat ik aan de telefoon was de auto van Henk en Fredy (zij wonen een paar huizen verderop) geleend en snel stappen we in.
Onderweg naar de C1000 moet mama heel erg huilen en ik zit ernaast. Ik leg maar een hand op haar been en luister naar wat ze zegt. Snel parkeren we de auto op het parkeerterrein en lopen naar de C1000. We gaan door de deur voor het personeel en ik weet nog iets over een trap te herinneren van Ilja’s verhalen (jaja, ik luister wel eens) en ik wijs mama op een trap. We gaan de trap op en komen iemand tegen die net weggaat. Mama vraagt waar de baas is en we lopen door een deur en doen nog een deur open en daar is dan (wat later blijkt) Floor. Nee, geen vrouw, maar een grote man en mama deelt mee dat we Ilja komen ophalen, omdat haar vader is overleden.
In gezelschap van Floor lopen we naar beneden en daar komt net Ilja aangelopen met een klant. Dan gaat mijn telefoon en ik zie dat het Jaap z’n nummer is. Het is Roelof. Dat had ik wel verwacht. Gelukkig! Zijn moeder had m opgebeld en hij had meteen mij gebeld. Hoewel ik echt heel erg blij ben dat hij belt, moet ik toch ophangen vind ik. Ik moet er nu even zijn voor mijn moeder en mijn zusje. Ik zeg het hem en hij begrijpt het wel en ik vertel hem dat het goed met me gaat en dat ik hem straks nog wel bel. Ik hang op en mama heeft het nieuws al verteld aan Ilja en Ilja moet ook huilen (ben ik abnormaal dat ik nog niet huil?) en we troosten elkaar. Ilja gaat meteen mee en Floor helpt de klant van Ilja (een lastige, vertelde Ilja ons later).
Ilja is op de fiets naar het werk gekomen en wij met de auto. Omdat ik niet denk dat het heel slim is voor Ilja om alleen naar huis te fietsen stel ik voor om met haar mee te gaan. Ik ga dan wel achterop of andersom. Dat maakt niet uit. Ilja wil het graag en mama vind het ook een goed plan. En daar gaan we dan. Door het dorp. We lachen en kletsen lekker terwijl we netjes door het dorp lopen. Maar ik heb mijn hakken aan en mijn voeten beginnen al snel pijn te doen. Eindelijk gaan we dan fietsen en we fietsen vrolijk naar huis. Ja. Vrolijk. Want met grapjes en rare opmerkingen heb ik een lach op haar gezicht getoverd. Gelukkig.
Ik weet dat veel mensen opkijken van mijn manier van reageren. Zelf sta ik er ook een beetje van te kijken. Ik probeer me in te houden bij de meeste mensen, maar dat lukt niet altijd.
De tijd verstrijkt en ik ga maar afwassen en afdrogen en ik vraag of ik dan toch om negen uur mag paardrijden, maar mama wil dat niet.
Ik vraag nog even door waarom het niet mag etc, maar het mag echt niet. Gelukkig is er voetbal (Champions League. AS Roma – Ajax, wat uiteindelijk eindigt in 1 – 1 wat genoeg is voor Ajax om tot de kwartfinales door te dringen) op tv vanavond, want ik heb echt geen zin om de hele avond in grafstemming thuis te zitten.
Om ongeveer 18.45 gaan we weg. Richting papa. Ons oude huis. Professor van der Potlaan 2. Mama wou ons eerst brengen, maar we hebben haar gezegd dat we gewoon gaan fietsen. Is ook wel goed voor ons.
Als we aankomen zijn alle zonneschermen en gordijnen dicht. Nadat we onze fiets hebben neergezet tegen de garage lopen we naar de voordeur. Ik zeg Ilja dat ze maar moet kloppen. Dat doen we dan ook, maar er komt niemand. We proberen het nog twee keer en besluiten dan om te lopen. Daar staan in de keuken Caroline, Parcival, Mies en Beb. Wat er dan allemaal gebeurd is een lang en saai verhaal wat voornamelijk bestaat uit wachten op Verouschka en Dennis en Moniek. We gaan even bij papa kijken hoe hij er bij ligt en het valt me op dat hij wel erg veel op Jezus lijkt. Ik heb het snel al weer gezien en word een beetje gek van Mies die ons de hele tijd in de gaten houdt. Als we weer naar de keuken lopen komt Verouschka net binnen met een betraand gezicht. Verouschka is mijn halfzus. De dochter uit mijn vaders eerste huwelijk. Ze is tien jaar ouder dan Ilja. Ze kijkt ons niet eens aan, maar loopt meteen door.
Daar staan we dan in de keuken. Te wachten op Dennis en Moniek. Als er kopjes moeten komen voor de thee merk ik dat alles nog precies zo staat als negen tot zestien jaar terug. Precies dezelfde kopjes staan in de kastjes en het beleg en de thee en de kruiden staan ook precies op dezelfde plek. Echt raar is dat.

[Cosa_nostra]

me vader is op 13 mei. op 44 jarige leeftijd aan de gevolgens van alvleesklier kanker gestorven.
heb het er nog steeds moeilijk mee.
hij ging 10 weken daarvoor met een blauwe teen naar het ziekenhuis.
is die gelijk openomen, ze dachten aderverkalking. was het niet
daarna werd meer blauwe ze been dachten ze trombose was het niet. toen hebben ze een stuk van ze been geamputeerd. en toen na 5 weken kregen we hetnieuws te horen dat me vader kanker had.en niet lang meer te leven hebt. toen moest weer een stuk van ze been geamputeerd wordt. toen heeft die nog 4 weken is het ziekenhuis gelegen. toen mocht die naar huis wel op bed en kreeg om het uur 10 miligram morfine en nog van alles ingespoten en nog had die helse pijnen. tot op een gegeven moment die euthanasie had aangevraagd het ging niet meer. maar heb nooit goed afscheid kunnen nemen want hij kon niet meer praten en sliep alleen maar. en zit er echt nog mee.
dat ik geen afscheid kon nemen en dat we het maar 5 weken van te voren wisten.