Misantropie (afkeer van mensen)

[Gothic]

de abt van sion schreef:


Wat zijn "simpele zielen"? Ik ken een aantal hoogopgeleide mensen die ik zeker onder de "simpele zielen" zou willen rekenen. Anderzijds ken ik onopgeleide mensen die veel kennis en wijsheid bezitten.
Het komt erop aan hoe je met die mensen omgaat. Je eigen flexibiliteit en aanpassingsvermogen bepalen dat. Flexibiliteit en aanpassingsvermogen zijn tekenen van het ware intellect.
Een flexibele houding maakt het leven stukken aangenamer, voor alle partijen.
Bovendien leer je erdoor te relativeren, en dus: op niemand neer te zien.

Simpele zielen, umm, niet ruimdenkend, alleen dingen in eigen standpunt kunnen zien, niet over dingen nadenken, ook het missen van wijsheid, kennis en intelligentie...

Mensen die veel kennis bezitten en wijsheid bezitten zullen niet snel als simpele ziel bestempeld worden, gewoon omdat ze iets te melden hebben, je kunt met die mensen over dingen praten.

Ik denk niet dat het met aanpassingsvermogen te maken heeft. Nare man kan zich prima aanpassen, maar dat bekent niet dat je niet meer op iemand neerkijkt of dat je je prettig voelt bij zo'n persoon in de buurt. Je kan je wel aanpassen aan zo'n persoon, maar als die persoon niets te melden heeft?

Een flexibele houding maakt dingen makkelijker, maar dan kunnen mensen je nog behoorlijk vervelen. Als je je flexibel opensteld naar bijv een stel jongens die zich elk weekend volzuipt, tja als je dat niet aanstaat, kun je nog wel flexibel zijn, maar zul je het uiteindelijk niet naar je zin hebben.

Door te relativeren kun je ook juist mensen als minder zien. Je kunt mensen bekijken, analiseren, en zien dat ze minder slim, wijs weet ik het zijn, en daardoor nog op ze neer kijken. Je kunt het natuurlijk ook in den positieve gebruiken en denken tja die mensen zijn zo, laat ik het accepteren, of laat ik die mensen gewoon mijden...

[de abt van sion]

Gothic schreef:
1) Simpele zielen, umm, niet ruimdenkend, alleen dingen in eigen standpunt kunnen zien, niet over dingen nadenken, ook het missen van wijsheid, kennis en intelligentie...

2) Mensen die veel kennis bezitten en wijsheid bezitten zullen niet snel als simpele ziel bestempeld worden, gewoon omdat ze iets te melden hebben, je kunt met die mensen over dingen praten.

3) Ik denk niet dat het met aanpassingsvermogen te maken heeft. Nare man kan zich prima aanpassen, maar dat bekent niet dat je niet meer op iemand neerkijkt of dat je je prettig voelt bij zo'n persoon in de buurt. Je kan je wel aanpassen aan zo'n persoon, maar als die persoon niets te melden heeft?

4) Een flexibele houding maakt dingen makkelijker, maar dan kunnen mensen je nog behoorlijk vervelen. Als je je flexibel opensteld naar bijv een stel jongens die zich elk weekend volzuipt, tja als je dat niet aanstaat, kun je nog wel flexibel zijn, maar zul je het uiteindelijk niet naar je zin hebben.

5) Door te relativeren kun je ook juist mensen als minder zien. Je kunt mensen bekijken, analiseren, en zien dat ze minder slim, wijs weet ik het zijn, en daardoor nog op ze neer kijken. Je kunt het natuurlijk ook in den positieve gebruiken en denken tja die mensen zijn zo, laat ik het accepteren, of laat ik die mensen gewoon mijden...

1) Dat kan.
2) Dat klopt ook.
3) Dat weet ik zo net nog niet. Ik bedoel het meer algemeen, niet met betrekking tot nare man. Bij mij persoonlijk is er dan geen sprake van "neerkijken op". Het is eerder een bevestiging van een idee van rechtvaardigheid dat iedereen, ook iemand die "niets te melden heeft", zijn kans moet krijgen. Het gesprek zal dan vrij snel stokken, waarop iedereen zijns weegs gaat. Verloren tijd? Misschien... Maar wat maakt dat beetje nu uit?
4) Nee, maar dat zoek je ook niet op.
5) Ik blijf erbij dat het niet om "neerkijken op" gaat. Je kunt in deze wereld immers niet om een grote groep minder intelligente mensen heen. Vaak oefenen ze zelfs leidinggevende functies uit!

Gothic schreef:
Nare man (ik ga proberen voor hem te spreken ) kijkt echt op 'simpele zielen' neer. Daardoor sluit hij zich voor die mensen af, overdreven gezegd, verafschuwt hij die mensen. Hij krijgt een soort van hekel al aan die mensen en keert zich ervoor af. Wil niet met die mensen omgaan. Hij voelt zich veel beter.

Hmm, dan zou hij helemaal geen contacten meer hebben onderhand.

Ik voel me vaak ook anders, en vind andere mensen erg simpel, maar dat betekent niet dat ik ze verafschuw .. het is meer hoe iemand zich presenteert, wat voor soort mens het is. Ik kon vroeger zowel met slimme als met bepaalde 'domme' mensen goed opschieten, gewoon omdat het beeld klopte.

Zo zit er bij Taekwondo ook iemand die MBO ICT doet. Met hem kan ik over het algemeen prima opschieten, maar dan wel op zijn niveau. Dit komt omdat het beeld klopt; hij houdt van computers en is voor de rest een rustig persoon. Ik vind hem in principe zeer simpel, maar wel aardig .. dus kijk ik niet op hem neer.

Daarentegen kan iemand VWO / HBO / UNI doen en zich door zijn / haar gedrag zo opstellen dat ik diegene erg dom vind.

[lady_x]

******** schreef:
Hmm, misschien dat het aan mij ligt, maar wat me opvalt aan deze topic: het is de eerste relatief gezien lange topic van iemand, waarin de persoon in kwestie tevens om herkenning vraagt, zelf niet meer reageert op de topic

Anders geformuleerd: de vraag om herkenning komt op mij niet serieus over. Daarom de vraag: wat is nou het echte doel van deze topic? Beschouwen hoe anderen zichzelf als misantropen beschrijven? Of gewoon je ei kwijt willen? Hoewel zich dan weer de vraag stelt wat daarvan het concrete doel is, aangezien je de meesten toch als minder beschouwt

Ik vroeg me net ook zoiets af

[lady_x]

CemetarySlut schreef:
Op sommige momenten als ik wat voel en ik praat er met iemand over in de hoop dat ik het van me af kan praten dan zeggen ze dat ze het begrijpen maar dan voel ik gewoon dat het niet zo is,en dan heb ik de neiging om te gaan schreeuwen..maar dat doe ik niet want ik weet dat het niet helpt.
Ik vind het fijn om alleen te zijn,alleen wandelen en nadenken,nadenken net zo lang tot mijn hoofd lijkt te ontploffen van de gedachtes die ik met niemand kan delen omdat niemand het snapt

*zucht* nu ik het zo doorlees begin ik te denken dat ik misschien de gene ben die mezelf niet snap.

Ik had afgesproken met enkele vrienden vorige week, mensen die ik al lang ken en we hadden een gesprek, het was nogal oppervlakkig. Ik keek de andere kant op en ik dacht: wat doe ik hier in godsnaam, als ik thuis ben, voel ik me eenzaam maar als ik onder vrienden ben, voel ik net hetzelfde... Ik zeg ook niet veel als ik met een vriendengroep ben, ik praat niet heel graag, zeker niet over onbelangrijke dingen en opvallen is het minst wat ik doe. En dan vinden mensen me raar omdat ik stil ben... Daarom ben ik ook graag op mezelf, ik en mezelf, alleen, elk mens is uiteindelijk alleen, zoals het existentialisme van Giacometti het zegt. De mensen snappen mij niet heb ik soms de indruk maar ik snap mezelf ook niet, ik ben 20 en weet nog altijd niet wie ik ben. Maar ik bedacht daar iets aan te doen, je kan jezelf toch niet opsluiten, voor je pc zitten en voor de rest van je leven denken: niemand begrijpt me, ik wil alleen zijn, gerust gelaten worden. Dat is toch maar een zielig beeld van jezelf en zo màak je jezelf eenzaam. Ik ben ook graag op mezelf maar ben ook graag weg van huis. Daarom heb ik voor deze zomer een reis gepland met een groep mensen, mij onbekend, dus niemand die ik ken vergezelt me, zo is het een manier om mezelf en de ander + ook een andere cultuur te leren kennen. Ik wil uit die dagelijkse sleur, mensen uit mijn omgeving ben ik beu, maar het is daarom toch niet om jezelf zielig te maken, doe er iets aan. Jezelf afzonderen van 'de kwade wereld' maakt het alleen maar slechter.

[megawatje]

nare man schreef:
Ik begin onderhand toch wel serieus te denken dat ik hier last van heb, althans in zeer lichte vorm. Eigenlijk moet ik helemaal niets van mensen hebben: de meeste mensen hebben me helemaal niets te vertellen, zouden er wat mij betreft net zo goed helemaal niet kunnen zijn. Afgezien van een paar mensen (familie en beste vriend(inn)en) heb ik eigenlijk helemaal geen mensen nodig. Ik heb m'n studie- en verenigingsvrienden, kennissen en bekenden, maar die doen me niet zoveel. Het is leuk om er een biertje mee te drinken en mee te brallen en mee uit te gaan, maar voor de rest kan het me vrijwel niets schelen.

Ik heb er ook nooit problemen mee om lange treinreizen te maken: onder de twee uur noem ik 'kort'. Ik vind het heerlijk, dan ben ik tenminste even van iedereen weg. Ik heb dit de laatste tijd steeds vaker: geen behoefte om nog uit te gaan, of om op vakantie te gaan, teneinde 'nieuwe mensen te leren kennen'. Ik wil gewoon met rust gelaten worden, een beetje internetten, MSN'en met mensen die ik zélf uitgekozen heb en die ik wel leuk vind (iedereen met wie ik regelmatig praat in m'n MSN lijst waardeer ik ook echt, anders zou ik er niet mee praten). Ik wil gewoon op m'n kamer zitten, studeren, de rechtswetenschap bedrijven. Dat wil ik alleen doen en ik heb geen behoefte aan anderen.

Vrijwel iedereen die ik tegenkom beschouw ik ook als minder, omdat ze me gewoon niets te vertellen hebben. De manier waarop ik dingen zie, dingen begrijp, het 'grote geheel' kan overzien, snapt vrijwel niemand. Ik voel me soms zo onbegrepen door die 'aardlingen'. En dit is helemaal niet arrogant bedoeld, het voelt gewoon zo. Natuurlijk weet ik wel dat ik ook gewoon lol kan hebben, 'simpele' dingen doen, uitgaan, lachen, maar dat komt op mij allemaal zo nietsbetekenend over. Het is zo aards, zo nutteloos, zo futiel. En het begint onderhand groteske vormen aan te nemen. Ik voel me soms gewoon zo eenzaam, maar die eenzaamheid is niet op te lossen door mensen op te zoeken...als ik tussen al die mensen sta voel ik mezelf vaak alleen nog maar eenzamer.

(Nooit gedacht dat ik hier ooit nog een serieus verhaal zou opschrijven, maar het is toch eindelijk zover, blijkbaar.)

Herkent iemand dit?

waar maak je je toch druk om:

als je niet met mensen wilt omgaan, omdat ze je niet begrijpen, of omdat je ze als te min beschouwt, word dan kluizenaar, dat lijkt me nou echt iets voor jou.

megawatje schreef:
als je niet met mensen wilt omgaan, omdat ze je niet begrijpen, of omdat je ze als te min beschouwt, word dan kluizenaar, dat lijkt me nou echt iets voor jou.

Kluizenaarsleven is saai.. hij kan voorlopig wel rechten studeren en zich ermee bezighouden, maar op een gegeven moment raak je altijd op dingen uitgekeken. Het leven omvat meer dan een stoffige bureaukamer waar je je tijd in verslijt aan dingen die velen toch niet begrijpen

Iedereen heeft afwisseling nodig, ook Wouter wil wel onder de mensen. Ik denk dat het begrip misantropie hier verkeerd gekozen is, aangezien hij te kennen geeft wel met anderen om te gaan die wel op zijn niveau verkeren.

Bij echte misantropie wil je dat niet eens; je draagt dan haat en je wil dan ook gewoon met rust gelaten worden.

[Severus]

Ik herken het verhaal van Nare Man helemaal. Hij heeft precies verwoord hoe ik me voel ten opzichte van mijn omgeving, van de mensen.

Ripper

[helenaatjuh]

wow eindelijk een naam vor wat ik heb
ik kan uren in m'n kamer zitten zonder ook maar iemand in de buurt.en zodra er iemand binnen komt,is nie best
ik kan ook ongelooflijk moe worden,om lang met mensen om te gaan

Ik herken het verhaal van Nare Man helemaal. Hij heeft precies verwoord hoe ik me voel ten opzichte van mijn omgeving, van de mensen.

jeps jeps!!