Dit is dan de grote dag!
Ik weet niet of ik me nou vrolijk/gelukkig moet voelen of niet. Waarschijnlijk zal het vanavond niet zo top gaan. Maar op dit moment voel ik me door en door gelukkig.
Voor het eerst in mijn leven heb ik mijn gedacht gezegt, ben ik uitgevlogen, ben ik boos geweest. Nuja, waar zitten je gedachten toch? uitleg...
Al heel de week ging het eigenlijk niet zo lekker, waarschijnlijk een stilte voor de storm die ik voelde. Ik wist dat er wel weer een nieuw feit zou gebeuren, maar dat het zo rap zou komen.
Nu ben ik wel heel erg bang dat ik te hard van stapel loop.
Maar al maanden en bijna een heel jaar voel ik me ***, omdat mijn ma dingen doet die ik niet leuk vindt, omdat ik mijn mening niet goed kan uiten en omdat ik m'n pa er onderdoor zag gaan. Voor hun hield ik me sterk, deed ik voor alsof het me allemaal niet kon schelen, maar diep vanbinnen ging ik kapot. Nu heb ik wel nog van die momenten, maar die worden schaarster.
Vanmorgen ging het al helemaal de slechte kant op. Heel slecht geslapen, en kon niet leren voor mijn examen deze middag, daarom is het ook helemaal niet goed gegaan, maar och ja...
Tot mn pa dus thuiskwam, met tranen in zijn ogen. Hij had weer een brief van de advocaat van mn ma gekregen. Al die dreigenmenten, ze moet er maar eens met stoppen. Ik wil niet dat m'n pa kapot gaat, zij ligt aan de oorzaak van alles!
Vond het heel lief hoe mijn pa deed, hoe hij zei dat ik altijd welkom was als ik bij mijn ma was. hij was eerlijk, dat hij het financieel helemaal niet meer red en dat hij ons in de lege weken heel hard mist. Ik heb echt mn pa nix te verwijten, dat deed ik daarvoor wel, alleen omdat het met hem mentaal niet goed ging, en dat had zo zijn gevolgen.
Maar nu heb ik tijdens mijn examen, ik was heel vroeg klaar en mochten niet afgeven, ik heb lang zitten nadenken. Toen ik naar buiten kwam heb ik direct gebeld naar mn pa, dat ik bij hem bleef vannacht (eigenlijk ben ik van plan veel langer te blijven). Hij zei dat dat niet kon, maar protesteerde ook helemaal niet, ik denk dat hij vanbinnen wel blij was.
Dan een bericht naar mn ma: 'Ik kom niet vanavond. Waarom? Daarom!'
Tuurlijk dat ze belde, dat ze vroeg wat er was en ook weer poeslief probeerde te doen terwijl ze maar al te goed beseft waar ze mee bezig is. Ik was redelijk over mn toeren, maar heb geen dingen gezegt die ik niet meende. Wel heb ik niet zo veel gezegd langs de telefoon, ik kon het allemaal zo moeilijk nu opnoemen. Daarom dat ik ze wss in de loop van de dagen, als ik wat beter zicht heb op hoe ik me voel, dat ik dan wss zal mailen.
Ik voel me al zo blij dat ik echt uit een onverwachte hoek zelfvertrouwen heb vezameld om deze acties te ondernemen.
Toen mn ma maar bleef bellen heb ik een bericht gestuurd dat ze me best met gerust laat, en dat de gebeurtenis van vandaag gewoon een aanleiding gaf, dat de oorzaak veel dieper ligt. Heb me al lang laten doen, niets gezegd, brave tiener gespeeld.
hoe ik het nu verder doe weet ik niet. Mijn gevoel zegt nu dat ik voor altijd bij mijn pa wil blijven, dat ik morgen naar mn ma ga, mn boeltje daar pak en vertrek. Ik weet niet hoe het allemaal verder gaat lopen, dit noemen ze wss de toekomst zal het uitwijzen.
Ik denk wel dat ik ook maar eens een mail stuur naar mn psych, gewoon om haar te bedanken, want dit is het moment waarop ik heb gewacht. Het probleem lag altijd dat ik het niet kon verwoorden tegen mn ouders, dat ik niet kon reageren. Wel dat heb ik dus vandaag wel gedaan.
Nu ga ik een beetje gaan proberen relativeren, want wil niet teleurgesteld worden ( door mezelf voornamelijk). Maar ik voel me nu zo sterk, voel me vrij.. heb een raar gevoel
en aan allen die zo moedig waren dit tot hier te lezen... PROFICIAT