22-06-2004, 16:22 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
En boos worden is en lachwekkend. Niet te vaak meer doen, voor je eigen bestwil Grim |
Advertentie | |
|
22-06-2004, 16:25 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
22-06-2004, 16:53 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
22-06-2004, 17:50 | ||
Citaat:
- Schranzen klopt gewoon. - Dit verhaal speelt zich af in Amerika, en daar kan het wel dat je als 15-jarige de doodstraf krijgt, als je een moord hebt gepleegd. - Wat betreft die dialogen...dat ben ik al aan het veranderen! - En onwijs bedankt dat je het een leuk verhaal vind. Aan jouw reactie kan ik zien dat jij (zowat de enige) de echte inhoud van het verhaal lijkt te begrijpen, en ook nog eens kijkt naar grammaticale fouten. Dank je -x-x- Soapsie
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|
22-06-2004, 18:47 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Grim |
22-06-2004, 19:40 | ||
Citaat:
12ling
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
24-06-2004, 08:25 | |
Ik vind dit echt een goed verhaal!
Ik heb de film gothicka gezien en ik kreeg meteen weer kriebels toen het ging over dat kind met de rode ogen. echt vuil. Trek je niets aan van renard, ik vind hem een nurkse schoft die zoveel mogelijk verhalen op een zo grof mogelijke manier afbreekt...Ik wacht in spanning op een verhaal van hem dat ik dan ook zo kan afbreken, eens zien of hij het ook zo leuk zal vinden
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
|
24-06-2004, 12:17 | |
Sorry dat het wat lang duurde! Maar hier is weer een nieuw stukje! -x-x- Soapsie
……“Stom kind. Jij pakt onze poppen af. Wij willen niet meer met je spelen” zei het buurmeisje. Lizelotte stak haar tong uit. “Jullie poppen zijn toch stom” zei ze. Het buurmeisje en de andere kinderen renden weg. “Rot kinderen” schreeuwde Lizelotte achter ze aan. “Jullie zijn allemaal stom”. Lizelotte slenterde weg. Door de straten van het dorp waar ze woonde. “Meisje…meisje” riep ze. Ze schrok toen er iets voor haar opdoemde. “Hallo Lizelotte. Hoe gaat het?”. Lizelotte zag dat het haar meisje was. Ze rende naar haar toe en knuffelde haar. “Zullen wij gaan spelen?” vroeg ze. Het meisje knikte. Samen liepen ze door de stad. “Wat gaan we doen?” vroeg Lizelotte. “Zie je die winkel daar?” vroeg het meisje, en wees naar de overkant van de straat. Lizelotte knikte. “Ga daar naar binnen en pak wat chocolade weg”. Lizelotte wist dat het niet mocht. Maar als ze het niet zou doen dat zou het meisje ook weg gaan. Net zoals de buurtkinderen. Ze liep op de winkel af. Dit had ze al vaak genoeg gedaan. Altijd als Lizelotte en het meisje honger hadden ging Lizelotte een winkel in en pakte wat te eten. Soms werd ze gepakt, maar soms ook niet. Vandaag was het pech. “Vuile dief” schreeuwde de winkelier. “Blijf met je vuile tengels van mijn spullen af. Heeft je moeder je niets geleerd?”. Lizelotte rende zo hard als ze kon. Maar de winkelier haalde haar in en tilde haar van de grond. “Laat me los” schreeuwde Lizelotte. “Hoe oud ben jij eigenlijk?” vroeg de winkelier. “Zeven” antwoordde ze kortaf. “En dan al stelen? Weet je moeder hier van af?”. Lizelotte schudde haar hoofd. “We zullen je moeder eens gaan bellen. De winkelier nam Lizelotte mee naar binnen en zette haar op een kruk neer. Hij pakte de telefoon en draaide een nummer. “Dag mevrouw. Ik heb uw dochter hier zitten. Ze heeft geprobeerd chocolade te stelen uit mijn winkel”. Even was het stil. Lizelotte hoorde een vrouw aan de andere kant van de telefoon praten. Ze had een voorgevoel dat het haar moeder was. “Walsstraat dertig, correct. Tot straks. Dag”. De winkelier hing de telefoon op en liep op Lizelotte af. “Je moeder komt zo. Tot die tijd blijf jij hier zitten” beval de winkelier. En hij liep weer terug naar de kassa. Lizelotte staarde naar buiten. Het meisje was verdwenen. Nu had ze niemand meer. Een paar minuten later werd er getoeterd. Lizelotte zag dat het de auto van haar moeder was. De winkelier pakte Lizelotte bij haar schouders en duwde haar de winkel uit. “Ik hoop dat je moeder je een lesje kan leren” zei hij, en duwde haar richting de auto. Lizelotte stapte in de auto. Zonder naar haar moeder te kijken. En zonder maar één woord uit te brengen. “Lizelotte. Dit is al de vijfde keer dat ik je bij een winkel of supermarkt moet ophalen omdat je gestolen hebt. Waarom doe je het nou iedere keer weer?” vroeg haar moeder na een lange stilte. “Sorry, mamma” zei Lizelotte oprecht. “Sorry, is achteraf gezegd. Als jij dit nog een keer doet kom je voorlopig niet meer buiten. Hoor je dat?” vroeg haar moeder streng. Lizelotte knikte. “Ik zal het niet meer doen mamma”…… “En wat deden jullie voor spelletjes?” vroeg Anna. “Verstoppertje” antwoordde Lizelotte. “En hoe ging dat dan?”. “Het meisje ging dan verstoppen, en ik moest haar zoeken. Maar ze verstopte zich zó goed, dat ik haar nooit vond. En dan werd het donker en was ik mijn huis kwijt” legde Lizelotte uit. “En wat deed je dan?”. “Dan liep ik nachtenlang door de straten, totdat iemand mij opmerkte en me naar huis bracht”. Lizelotte frummelde aan het kettinkje om Anna’s nek. “Vind je hem mooi?” vroeg Anna. Lizelotte knikte. Het kettinkje was van goud. En er hing een klein hartje aan. Dromerig bleef ze naar het hangertje staren. “Je hebt het telkens over een meisje. En niet over het meisje met de rode ogen. Zit er verschil tussen die twee meisjes?” vroeg Anna. “Nee, ze zijn hetzelfde. Maar het meisje kreeg pas rode ogen toen ze niet lief meer was” antwoordde Lizelotte. “Wat bedoel je daarmee?” vroeg Anna. Altijd maar die standaard vragen. Zoals: Wat voel je daarbij? Wat bedoel je daarmee? Wat dacht je toen aan? Waar denk je nu aan? Maar Lizelotte wist dat de psychologe’s dat moesten doen. Om hun patiënten te helpen. “Ze was altijd mijn vriendinnetje, maar op een dag werd ze boos toen ik niet luisterde. Toen kreeg ze rode ogen en ging ze mij slaan”. …..“Doe wat ik je zeg!” siste het meisje. Lizelotte was bang. Ze wilde niet wéér stelen. Want dat zou haar mamma boos worden. En mocht ze niet meer buiten spelen. “Meisje, ik mag niet meer stelen van mijn moeder. Dan mag ik niet meer naar buiten” probeerde Lizelotte uit te leggen. Maar het meisje wilde het niet begrijpen. “Je hebt toch geen vriendjes om mee buiten te spelen. Dus doe wat ik zeg!” beval het ze. De ogen van het meisje sprongen ineens op rood. Net alsof ze vuur schoten. Zo iets engs had Lizelotte nog nooit gezien. “Nee! Ik doe niet wat je wilt” riep Lizelotte. Ze draaide zich om en rende weg. Zo hard als ze kon zocht ze een weg naar huis. Gelukkig was het nog niet donker. Lizelotte keek achterom. Het meisje was ook gaan rennen en zat haar op de hielen. “Ga weg. Ik wil niet stelen. Ik luister niet meer naar jou!” huilde Lizelotte. Maar het meisje lachte hard en rende door. Toen Lizelotte, volledig buiten adem, bij haar huis aan kwam, sprintte ze door de voortuin naar de deur. Met haar vuisten beukte ze tegen het hout. “Mamma!” schreeuwde ze. De deur ging langzaam open. Haar moeder stond in de opening en staarde verbaasd naar Lizelotte. Ze rende naar binnen. “Er zit een eng meisje achter me aan” zei ze hijgend. Haar moeder sloot de deur en liep naar Lizelotte toe. “Welk meisje?” vroeg haar moeder. “Een hele enge, met blonde haren en rode ogen” antwoordde Lizelotte. Haar moeder sloeg haar armen om Lizelotte heen. “Ach meisje toch. Stil maar” fluisterde ze zachtjes…..
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|
24-06-2004, 13:25 | ||
Ja, precies! Harstikke goed!
Dit vond ik wel een beetje vaag: Citaat:
Maar qua hoe ze zich voelt en hoe haar schyzofrene vriendinnetje met haar omgaat en haar achtervolgd, vind ik het een goed/spannend geschreven stuk. Persoonlijk iets: ik hou best veel van wat meer beschrijvingen, zodat je iets meer een voorbeeld krijgt van hoe ze alles ziet/hoe alles eruit ziet. Dat doe je best weinig - maar dat heeft denk ik met je stijl te maken. Vervolg, gaarne!
__________________
De dokter zei: 'volgens mij ben je schizofreen.' Maar wij denken van niet.
|
24-06-2004, 17:47 | |
Netjes hoor, alleen een paar foutjes:
Maar als ze het niet zou doen dat zou het meisje ook weg gaan. Maar als ze het niet zou doen dan zou het meisje ook weg gaan. Wat dacht je toen aan? Waar dacht je toen aan? / Wat dacht je toen? Want dat zou haar mamma boos worden Want dan zou haar mamma boos worden. Voor de rest leuk stukje |
24-06-2004, 18:41 | |
Heeeey,
Dank jullie wel! Ik heb de fouten verbeterd...En dat wat Lotjesnotje zegt....dat haten komt pas later...maar alles wordt duidelijk hoor En dat gene wat 12ling zei....heb ik ook even veranderd. Het stond er idd wat stom! Deze keer zal ik wat sneller een stukje plaatsen! -x- Soapsie
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|
25-06-2004, 12:25 | |
Alsjeblieft....een vervolg. Wel wat kleiner, maar daar moeten jullie het dan maar even mee doen -x- soapsie
“Toen was mamma nog aardig” zei Lizelotte. “Nu niet meer?” vroeg Anna. “Nee, want het het meisje met de rode ogen kwam ieder keer terug. En dan was ze nog steeds boos en wilde ze mij slaan” antwoordde Lizelotte. Ze zag dat Anna haar ogen sloot. Afwachtend keek ze naar het gezicht van Anna. Het wenkbrauwen fronsten. “Vergelijk jij je moeder met het meisje met de rode ogen?” vroeg Anna toen ze haar ogen weer open deed. “Zijn zij hetzelfde?”. Lizelotte dacht na. “Nee” zei ze vastbesloten. “Mamma heeft geen blond haar en rode ogen”. “En hoe zit het nou met dat liedje wat je zong?”. “Dat heb ik toch al gezegd” zei Lizelotte vermoeid. “Dat klopt. Maar ik begrijp nu pas waarom je moeder dat zong”. ……“Klein, klein meisje. Verdwijn zo snel als de wind. Ga terug naar waar je vandaan kwam. Jij klein, klein kind…” zong haar moeder. Lizelotte lag met haar ogen dicht in bed. Ze had haar dekbed ver over zich heen getrokken en al haar knuffels had ze naast zich gezet. “Denk je dat het meisje nu weg gaat, mamma?” vroeg Lizelotte. Haar moeder zuchtte. “Ik hoop het lieverd” zei ze. Maartje kwam de kamer in lopen. “Wat zing jij voor Liesje?” vroeg Maartje. “Een slaapliedje” antwoordde haar moeder. “Wil ik ook” zei Maartje. Lizelotte keek boos naar Maartje. Zij wilde alles wat Lizelotte had. “Mamma zingt nu alleen voor mij” zei ze boos. Maartje keek smekend naar haar moeder. “Ga eerst je pyjama aantrekken, je wassen en dan zing ik ook een slaapliedje voor jou”. Maartje rende de kamer uit, richting de badkamer. “Mamma, kan jij het liedje nog een keer zingen. Dan weet ik zeker dat ze vanavond niet nog een keer komt”. Haar moeder aaide haar over haar hoofd. “Wat haal je je toch weer rare dingen in dat kleine hoofdje van je. Maar, wat jij wilt”. En haar moeder begon weer te zingen. Lizelotte luisterde aandachtig en hoopte dat het meisje met de rode ogen weg zou blijven. Toen ze klaar was met zingen kwam Maartje de kamer in lopen. “Ik ben klaar. Kom je nu voor mij zingen?” vroeg ze. Haar moeder stond op, gaf Lizelotte en kus en liep de kamer uit. Direct, nadat haar moeder de kamer verlaten had, ging er een angstig gevoel door Lizelotte heen. Wat nou als ze toch binnen kon komen. “Mamma!” schreeuwde Lizelotte. Een paar seconden later kwam haar moeder de kamer in rennen. “Wat is er lieverd?” vroeg ze. “Wil je het raam op slot doen?”. Zuchtend liep ze naar het venster toe en deed het raam op slot. “Zó goed?” vroeg ze. Lizelotte knikte. “Welterusten, mamma” fluisterde ze….. “Vertelde jij het aan je moeder als het meisje met de rode ogen langs kwam?”. “Soms” antwoordde Lizelotte. “In het begin wel. Daarna werd ze boos als ik het vertelde”. “Waarom werd ze boos?”
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|
25-06-2004, 12:40 | |
Hee, netjes hoor.. !!
Paar foutjes: “Nee, want het het meisje met de rode ogen kwam ieder keer terug. Nee, want het meisje met de rode ogen kwam iedere keer terug Het wenkbrauwen fronsten. Het wenkbrauwen..?? Haar moeder stond op, gaf Lizelotte en kus en liep de kamer uit. Haar moeder stond op, ga Lizelotte een kus en liep de kamer uit. “Waarom werd ze boos?” Dit had je beter weg kunnen laten.. Het zou volgens mij leuker zijn als je het aan het begin van het nieuwe stukje had gezet. Voor de rest, . |
25-06-2004, 12:43 | ||
Citaat:
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|
25-06-2004, 12:59 | ||
Citaat:
Maar je kunt ook proberen om voor je gelijk weer met een flashback begint, een stukje van het "heden" te typen en daarna pas flashback. Maar goed! X Asperientje |
25-06-2004, 13:25 | ||
Citaat:
|
25-06-2004, 13:31 | ||
Citaat:
|
25-06-2004, 14:04 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Grim |
25-06-2004, 14:17 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Grim |
Advertentie |
|
|
|