Eigen mening
Ik heb enorm genoten van Buitenstaanders. Het sleepte mij onmiddellijk het verhaal in en hoewel alles in één dag gebeurt, heb je het gevoel dat je al een hele tijd tussen de gezinnen zit. Steeds wordt het verhaal verteld vanuit een ander perspectief. Wanneer het verhaal wordt verteld vanuit de mensen in het fasehuis, denk je eerst dat Wibbe en later ook het gezin van Max en Laurie gek is. Maar dan wordt het verhaal verteld vanuit Laurie en haar gezin. Dan blijkt dat in het fasehuis de gekken zitten. Maar Laurie heeft zo’n minderwaardigheidscomplex en haar man en kinderen zulke vreemde denkpatronen, dat je uiteindelijk helemaal niet meer weet wie je denkt dat gek is en wie normaal. Iedere bladzijde lijkt je eerst bevestiging te geven en dan wordt je beeld van de mensen weer helemaal omgegooid. Niemands identiteit is zeker; pas halverwege het boek kwam ik erachter dat Evertje Polder een hond was. Ook dat Sterre het derde deel van de drieling is, wordt pas laat duidelijk. Niets is wat het lijkt, inderdaad. Alle mensen hebben me vreselijk geërgerd en toch wilde ik ze aan mijn hart klemmen. Ik werd tussen emoties heen en weer gegooid, tot ik geen partij meer kon kiezen.
Wat is Renate Dorrestein een kundig schrijfster, dat ze zoveel teweeg kan brengen in nog geen tweehonderd bladzijden, terwijl de meeste schrijvers zeker zes keer zo veel bladzijden gebruiken om je je te laten verbinden met de hoofdpersonen.
Maar het was niet enkel prettig om het boek te lezen. De voorkant vond ik griezelig en daarom liet ik het boek steeds openliggen. Dat maakte natuurlijk ook dat ik er vaak weer snel in verderlas; het lag toch open. Maar soms was ook de inhoud eng. Als ik ergens slecht tegen kan, is het in (of vlak na) een griezelig stukje in een boek op te houden met lezen. Ik móest weten hoe het afliep met Marrie, of hoe de dokter het zou oplossen dat Agrippina was ‘uitgebroken’. Hierom heb ik het boek bijna in één ruk uitgelezen. Dat doe ik dus meestal eerder als ik een boek eng vind, dan als ik het prettig vind. Het moest zo snel mogelijk uit, zodat ik er klaar mee was. De mensen, die je in het boek leert kennen, waren niet alleen gek en amusant maar ze voelden ook bijna gevaarlijk.
De veelzijdigheid van het boek en de spanning en twijfel, in combinatie met de sprookjesachtige setting, spraken mij enorm aan. Hoewel ik het een goed boek vond, zal ik het niet snel aan iemand aanraden. Want de meeste mensen houden volgens mij juist niet van dit soort boeken. Ik zou het ook niet nog een keer lezen. Maar ik vond het wel heel leuk om dit boek te lezen.
|