Rollenspel (ch2) - Saturday Night

[Vogelvrij]

Astrid had nog even verwilderd in het rond gekeken, maar was toen tot de conclusie gekomen dat het het beste was om zo snel mogelijk te vertrekken. Ze pakte haar jas en liep het café uit. Het was fris geworden. Er waren mensen op straat, maar ze maakte zich niet ongerust. Waarschijnlijk was ze even boeiend als een lantaarnpaal, niemand besteedde ook maar enige aandacht aan haar en dat beviel haar goed. Als ze wilde, kon ze zo ver lopen als ze wilde. Ze hoefde niet eens per se naar huis te gaan, ze kon ook naar Turkije gaan. Kon ze eindelijk veldonderzoek doen voor haar scriptie, die over de invloed van Atatürk op de Turkse taal ging. Geërgerd schudde ze haar hoofd, dit was niet het moment om over scripties na te denken. Dit was het moment om over Het Leven en De Liefde na te denken. Het was een mooie avond.

[fizzle-fluffy]

Toen Jeroen Laurie uitnodigde mee naar huis te gaan, voelde ze zich een beetje geërgerd: het begon net leuk te worden! Maar ze kon niet alleen naar huis. Ze besloot de twee Australiërs - of schotten, whatever - mee uit te nodigen.
'Will you come with us?' vroeg ze in haar beste engels en met haar liefste glimlachje.

[Geel]

Vogelvrij schreef:

Offtopic: Eric, je bent van naam veranderd! Want je heette eerst De Rooij, net zoals die Dakar-truckers, en nu ineens Van Rooij! Kitten, wat bedoel je met liefdesdriehoek? Of laat maar, dat wordt vast vanzelf nog wel duidelijk.

Offtopic: Ik lees dit nu pas. Het is Eric de Rooij, net zoals die Dakar-truckes, al heb ik nog nooit van ze gehoord.

[KIET]

fizzle-fluffy schreef:

Offtopic: niet haar hele been is ingegipst he, alleen haar voet! Ze heeft haar tenen gebroken.

Offtopic: Aangepast - hoewel Keith met Jeroen stond te praten en niet met Astrid
Die 'uitspraak' van Kief doet mij aan denken aan een keer dat we met een fietstocht een kentekenplaat met daarop KIET bij ons hadden, en een teut meisje ons erop wees dat 'als je daar een H achter zet dan heb je een naam'

De uitnodiging van Laurie kwam enigszins als een verrassing. Haar leeftijdsgenoten leken niet erg warm te lopen voor zijn aanwezigheid. Keith had zich daar weinig van aangetrokken; hij hechtte niet bijzonder veel waarde aan wat vreemden van hem dachten. De enige reden waarom hij zelf aarzelde om op het aanbod in te gaan was omdat hij al bijna 24 uur wakker was. Daar stond tegenover dat hij wel wat gewend was.
Bovendien werd er innemend naar hem geglimlacht, daar viel altijd lastig nee tegen te zeggen.
“Waarom ook niet,” antwoordde hij luchtig. Hij was altijd wel te porren om iets nieuws te proberen. Het zat hem in het bloed. Zijn grootvader en oom stonden bekend als groot avonturiers, en Keith had die instelling met het grootste plezier overgenomen. Dat hij uitzonderlijk vlot nieuwe dingen oppikte hielp ook, al wakkerde het vaak alleen maar zijn interesses aan. “Je mag gerust Nederlands spreken,” zei hij. “Oefening baart kunst, en zo meer.” Het was vooral zijn accent waar hij aan moest werken. Uitspraak was het lastigste bij het leren van een nieuwe taal, want dat kon je niet goed uit een boek leren.
“Ik zal eens kijken of ik hem wakker kan krijgen.” Keith vroeg zich alleen wat hij met Alexander moest doen. Het idee om die in diens huidige staat mee te nemen met een stel willekeurige mensen leek Keith… nou ja, dodgy was de enige omschrijving die hij zo snel kon bedenken. Het werd hoe dan ook tijd om te vertrekken, en daarvoor moest Alexander bij voorkeur in staat zijn om zelf het pand te kunnen verlaten.
Keith hurkte bij de jongen neer. “Alex?” Uiteraard gebeurde er bar weinig. Hij schraapte zijn keel en probeerde het iets luider. “Alex.” Enig resultaat bleef uit. Kalm leunde Keith naar voren, stak zijn hand en liet die boven de kruin van zijn vriend hangen. Toen gaf hij een korte, maar ferme tik en zei met gedempte stem op strenge toon: “Hé, Jaggar!”
Alsof hij de aanknop had gevonden veerde Alexanders hoofd verschrikt overeind. “Wakker baas.”
“Baas?” herhaalde Keith verwondert. “Jij hebt te lang in die wasstraat gewerkt, mate.”
“Wat wil je eigenlijk?”
“We gaan vertrekken.” Dat kleine uurtje slaap had Alexander kennelijk wel wat goed gedaan. Zijn dronkenschap leek te zijn afgenomen. Keith had het idee dat Alex vooral slecht op de jetlag reageerde, zo te zien was hij er nogal gevoelig voor. Over het algemeen hadden veel mensen er meer last van als ze naar het oosten reizen. In het ergste geval zou Alex nog een dag of vijf van zijn vermoeidheid last houden. Keith overhandigde hem het bronwater met de instructies: “Dit opdrinken en de rest binnenhouden graag.”
“Je bent erger dan mijn moeder.”
“Jouw moeder is een erg vriendelijke vrouw.” Keith gaf Alex even de tijd om wat bij te trekken. Die desoriëntatie hoorde er nu eenmaal bij en daar kon hij weinig aan doen. Melatonine kon hulp bieden maar dat had hij niet voor handen. Sildenafil bood ook potentie, op meerdere manieren, en dat was nu niet echt een briljant plan. “Ik laat het hem wel uitslapen in de auto,” zei hij. Dat leek hem het veiligst. “Ik hoop alleen dat hij het netjes houdt, die auto is gloeiend nieuw.”
“Gloednieuw,” corrigeerde Jeroen hem, die vrij neutraal ten opzichte van Lauries voorstel leek te staan.
“En het ging net zo goed.” Keith maakte aanstalten om te vertrekken en wendde zich tot Laurie, met de wat afstandelijke reacties van enkelen eerder op de avond in zijn achterhoofd. “Ik weet niet wat je verder van plan bent, maar ik hoop wel dat je vrienden hier geen problemen mee hebben.”

[fizzle-fluffy]

"Mijn vrienden zal het een worst wezen wie ik mee naar huis neem. Het is de vraag wat mijn húisgenootjes ervan zullen vinden," antwoordde Laurie. Ha! Dat bijeengeraapte zootje was veel van haar, maar niet haar vrienden. Daar was ze nu toch wel uit. Ze gedoogden elkaar en daar bleef het wel bij.
"Ik hoop trouwens niet dat jij van plan bent te rijden nu? Je hebt aardig wat op." Laurie keek aarzelend de kroeg rond; eigenlijk kon ze niemand ontwaren die in staat was auto te rijden. "Is het niet beter dat we gaan lopen? Zo ver is het niet!" Ze dacht vaag aan haar voet en aan de bewusteloze Schot - of was het nou een Ier? - maar de wijn vaagde haar zorgen weg. Alles kwam goed, ze gingen wel lopen.
Ze trok een jas van de kapstok en terwijl ze haar linkerarm in de rechtermouw stak, hoopte ze dat het haar eigen jas was.

[KIET]

Offtopic: Beetje last van slapeloosheid.
Overigens waren zowel Keith als Jeroen nuchter gebleven, al dan niet om te rijden, maar daar valt omheen te werken

De felle opmerking van Laurie maakte indruk op de wat afwezige Alexander. “Zij’s leuk, eh.”
“Ze is ook een beetje tipsy,” merkte Keith op toen hij haar met de jas zag worstelen. Het was inderdaad erg leuk om iemand te zien die, al was het een klein beetje, aangeschoten was en zich, al hinkend op één been, in een te grote jas probeerde te wurmen. Zonder het door te hebben, kennelijk.
“Ze is ook niet doof,” merkte Laurie op.
“En ze is pittig.” En vrij lastig om hoogte van te krijgen, iets waar hij normaal wat minder moeite mee had bij mensen. Hoewel de meeste mensen niet op hun meest representatiefst waren in een bar. Soms wel op hun eerlijkst. Er stond hem een citaat bij dat zei: ‘Leef veertig jaar met een man. Deel met hem het huis, eet met hem de maaltijden, bespreek elk onderwerp… bind hem dan vast en hang hem over de rand van een vulkaan. Op die dag leer je de man pas kennen.’ Alcohol bleek soms hetzelfde effect te hebben, als de persoon er goed tegen kon.
Van Laurie had hij aanvankelijk een lichtelijk elitaire indruk gekregen, doch daar was nu later op de avond een stuk minder van te merken.
“Ik was eigenlijk van plan om vanavond nog wel te rijden,” zei hij, terwijl hij zijn eigen jack aantrok. “Ik heb vanavond niets gedronken.” Daarbij had Jeroen, een huisgenoot blijkbaar, ook net aangeboden haar een lift te geven. Jeroen leek hem een verstandig genoeg persoon om niet met drank op achter het stuur plaats te nemen. “Maar ik wil best lopen, als jou dat niet teveel moeite is.” Een frisse neus kon geen kwaad. Hij hielp Alex overeind. “Maar eerst moet ik hem even op bed leggen.”
“Zo goed als goud, eh Keith?” mompelde die bijna onverstaanbaar.
Ondanks de vrij wazige staat van zijn compagnon wist Keith Alex, door hem goed te ondersteunen, veilig naar de uitgang te krijgen. Bij de kapstok hield hij even halt. “Overigens, dat is de verkeerde jas.”
Ongelovig werd hij aangekeken. “Hoe kom je daar zo bij?”
“Omdat dat Alex zijn jas is,” grijnsde hij. Op dat moment kwam ook Jeroen zijn eigendom van de haak halen. Het was Keith niet duidelijk met hoeveel man deze wandelexcursie zou zijn, maar als er onderling nog iets was tussen de twee Nederlanders hoefde hij daar niet bij aanwezig te zijn. “Ik tref je buiten wel.” En om niet onbeleefd te zijn knikte naar Jeroen. “Cheerio, mate.”
De auto stond niet ver geparkeerd, al was het was Keith betreft ver genoeg als je iemand half moest dragen. Het vinden van de autosleutel was bijna een goocheltruc. Uiteindelijk opende hij de deuren van de vierdeurs coupé, die inderdaad net twee dagen oud was, en zonder hem het hoofd te stoten propte hij Alexander op de achterbank.
Vanuit de kofferbak pakte hij Alexanders reistas, schudde de inhoud eruit en plaatste hem vervolgens bij het hoofd van de vermoeide toerist. Die was al weer bijna in dromenland. Het was niet zijn eigen auto, en de werkelijke eigenaar van het voertuig zou het weinig kunnen schelen, maar het zou wel jammerlijk zijn als iemand zijn maaginhoud over de leren bekleding heen zou werpen.
Keith sloot de auto weer af en liep richting de ingang van het café.

[fizzle-fluffy]

Offtopic: kiet-2, je legt ons wel erg de woorden in de mond! Kun je proberen dat iets minder te doen?

[flyaway]

Ondertussen waren Simon en Anna aangekomen bij haar huis. Anna lag te slapen, hij probeerde haar wakker te maken, maar dat ging pas na enige moeite. De meter van de taxi bleef doortikken. "Wzaa?" mompelde Anna.
"We zijn bij jouw huis, Anna, je bent dronken en je kan het beste gaan slapen in je bed en veel water drinken. Morgen zul je hoofdpijn hebben, maar neem geen aspirine, dan blijft de alcohol juist langer in je bloed." Simon had niet het idee dat zijn woorden bij haar waren aangekomen, maar waren blijven steken ergens onderweg tussen zijn mond en haar oren en daar voorlopig vastzaten. Anna leek weer te zijn weggezakt.
Simon tilde Anna uit de auto en zette haar op de grond bij de voordeur. Hij zocht in haar tasje naar de sleutels, maar kon ze niet vinden. Aanbellen deed hij liever ook niet.
"Anna, als je wil kun je bij ons in de huiskamer op een bank slapen, wil je dat?" Ze knikte. Simon begeleidde haar naar de taxi. Even later kwamen ze aan bij de flat. In de huiskamer legde hij haar op een bank neer, vulde een glas water en zette deze naast de bank. Ook pakte hij een bak, zodat ze daar eventueel in kon spugen. Hij haalde een deken en legde deze over haar heen. "Slaap lekker," zei Simon.
Hij wilde haar niet alleen laten, dus legde hij zichzelf op de andere bank neer en keek even naar haar, hoe ze sliep. Toen sloot hij ook zijn ogen.

[fizzle-fluffy]

Toen Laurie buiten kwam, stond de niet-zo-dronken Australiër al buiten te wachten bij een auto. Ze besefte dat de rest toch liever met de auto ging en niet al te gerust stapte ze achter in de auto. Ze duwde de benen van de straalbezopen brit weg en schoof zichzelf in de auto, daarbij regelmatig haar tenen stotend. Vaag bekroop haar een gevoel van pijn in haar teen.
Toen even later Jeroen en Keith allebei bij de auto stonden, vroeg ze: 'goed, wie rijdt er?'

[KIET]

fizzle-fluffy schreef:

Offtopic: kiet-2, je legt ons wel erg de woorden in de mond! Kun je proberen dat iets minder te doen?

Offtopic: Dat valt wel mee, ik speel enkel in op wat er al stond.
Het oppervlakkig gebruiken van de andere personages in dit type rollenspellen is vrij goed te doen, mits 'in character' of personage-neutraal
Had Jeroen niet zijn eigen auto, trouwens?

[Kitten]

KIET-2 schreef:

Offtopic: Dat valt wel mee, ik speel enkel in op wat er al stond.
Het oppervlakkig gebruiken van de andere personages in dit type rollenspellen is vrij goed te doen, mits 'in character' of personage-neutraal
Had Jeroen niet zijn eigen auto, trouwens?

Offtopic: Het oppervlakkig gebruik van een ander personage is een stijl die meestal voorkomt in samenspraak met de aanwezigheid van een biografie. Die hebben we hier niet, dus het is makkelijker om kleine stukjes te schrijven en een ander karakter compleet te ontwijken (dat doe ik ook bewust), dan de wat langere stukjes en gebruik maken van anderen.

Jeroen heeft een eigen auto, maar ik ga er van uit dat 't zo'n klein boodschappen autootje is van 20 jaar oud.

[KIET]

Offtopic: Hoewel er geen biografie is, is er wel een vijftal pagina's waarin de personages al actief zijn geweest waaruit veel informatie over hen te halen valt. Dat is beter dan een biografie: het geeft een bepaalde consistentie in de reacties en gebeurtenissen waardoor het zijdelingse gebruik van een ander juist makkelijker is. Een biografie is meer voor de feitjes. Een korte of lange reactie is dan een persoonlijke keuze, afhankelijk van wat je zelf wil overbrengen en je manier van vertellen is

Keith haalde zijn schouders op. Er werd kennelijk toch niet gelopen, wat misschien een beter idee was gezien Lauries ingepakte voet. Hij nam aan dat dit niet voor de sier was. Wat hem meer verbaasde was dat ze kennelijk nooit krukken bijgeleverd had gekregen. Die extra belasting kon nooit goed zijn voor het genezingsproces.
Tot zijn verrassing zag hij dat Laurie achterin had plaatsgenomen. De Passat CC was nou niet een kleine auto, maar de achterinstap was door de aflopende daklijn toch wel aan de wat krappere kant. Eenmaal binnen was de beenruimte dan wel weer riant. "Je had ook gewoon voorin mogen gaan zitten," zei hij vriendelijk. In haar geval was dat duidelijk de betere keus geweest, ook vanwege de andere passagier. Hij deed zijn best om Alexander maar wat meer overeind te zetten, wat verder bij Laurie uit de buurt. "Dappere vrouw."
Naast de Volkswagen stond een stadsautootje van enige leeftijd, en aangezien het de enige auto in de omgeving was ging hij er van uit dat het die van Jeroen moest zijn. Keith was gewend zelf te rijden, maar hij wilde Jeroen best dit pleziertje gunnen. De meeste jongens liepen daar wel warm voor.
"Het maakt mij niet uit," antwoordde hij Lauries vraag. "Ik weet niet waar ik heen moet, maar er zit volgens mij wel een navigatiesysteem in." En dan reden ze hier ook nog eens aan de verkeerde kant van de weg. Hij richtte zich tot Jeroen en legde de keuze bij hem. "Het is niet mijn eigendom overigens, maar de werkelijke eigenaar zal dat ook niets uitmaken. Als jij wil rijden vind ik dat ook prima. Het is wel een automaat." Daar werd de V6 blijkbaar alleen mee geleverd, het enige minpunt vond hij.

[fizzle-fluffy]

Voordat Laurie antwoord had gekregen, voelde ze zich al wegzakken. De canadees zei nog iets over voorin zitten. Ze zat toch ook achterin? Voorin was dus nog genoeg plaats. Laurie voelde haar ogen dichtzakken en spoedig sliep ze stil en vredig op de achterbank. Het was haar een zorg hoe en of ze thuis zouden komen.

[Kitten]

Jeroen knikte naar zijn eigen auto. "Het is vlak bij, rij maar achter mij aan. Ik ben goed te herkennen, want ik heb maar 1 achterlicht," zei hij. "Het ding heeft nogal kuren, dus rij ik liever zelf."

Offtopic: Ik ga een nieuwe scene starten zodat er weer nieuwe mensen mee kunnen gaan doen. Deze scene kan natuurlijk nog even doorgaan, maar de meeste karakters gaan nu slapen, dus dat lijkt me wat saai

[Vogelvrij]

Offtopic: Prima plan

[KIET]

Keith haalde wederom zijn schouders op. Hij had of iets verkeerd begrepen, of er was weer iets van plan veranderd. Was het alleen de zaterdagavond, of waren Nederlanders altijd zo wispelturig? Het ging van lopen naar rijden en dat weer van één naar twee auto’s – wat verder een briljant plan was want hij had geen idee waar hij heen moest mocht hij Jeroen kwijtraken. Laurie was ingedommeld in de comfortabele zetel van de luxecoupé, en hij zou het waarschijnlijk niet over zijn hart kunnen verdragen om haar te wekken en te vragen waar ze heen moesten. Of hij was te bang; iets met slapende honden schoot hem zo te binnen.
“Eén achterlicht en gewoon de gele klinkerweg volgen,” zei hij, terwijl hij achter het stuur kroop. “Komt in orde.” De naalden van de wijzerplaten bewogen zich eenmaal heen en weer alvorens de Volkswagen gemoedelijk tot leven kwam. Een gedender kwam uit de luidsprekers van het radiosysteem, waardoor Keith zich het apelazarus schrok. “Bloody hell, Alex,” mopperde hij terwijl hij vlug het volume omlaag bracht. “Als ik een hartverlamming had gehad, was het poging tot moord geweest.”
Zijn passagiers waren er op wonderbaarlijke wijze doorheen geslapen.
Hij wachtte totdat Jeroen zijn vehikel had gestart. Het oude wagentje deed Keith denken aan de kleine Mazda van zijn moeder. Het ding was inmiddels ook al 15 jaar oud en was jaren geleden al als één van hun ‘parkwagens’ ingezet, maar het bolle autootje weigerde het loodje te leggen.
Bij het inparkeren had hij al gemerkt dat het een krappe bedoening was, zeker met een wat grotere auto, en bij het uitparkeren was het niet anders. De parkeersensoren lieten hem al vroeg weten dat er een object achter hem stond. “Ja ja. Iedereen is criticus tegenwoordig.” Een moment later verlieten ze de parkeerplaats en reden ze de stad in.
Keith bleef zich verbazen over hoe druk dit kleine land was. Nu was Nieuw-Zeeland niet echt een dichtbevolkt land. Het had bijna 15,5 inwoners op de vierkante kilometer. Nederland had iets van 395, dat scheelde een factor 25. Hij had het al gemerkt op de snelweg, het wegennet hier was compact met brede wegen, maar ontzettend druk. In zijn eigen land was de belangrijkste verkeersader, de State Highway 1, grotendeels enkelbaans. De eerste twintig kilometer was zelfs nog niet eens geasfalteerd.
Nou was hij hier niet helemaal om alleen de toerist uit te hangen. Hij was hier op verzoek van zijn oom, die tot nu toe nog niets van zich had laten horen. Ook geen ramp, Keith hield er een gratis vakantie en de kans om een ander land te zien aan over. Alleen hoopt hij dat oom Jack zich uit de problemen wist te houden. Dat wilde soms nog wel eens anders zijn. Deze trip werd gefinancierd door G. P. Collopy, en dat kon van alles en nog wat betekenen.
Het lastigste aan het rijden in het buitenland vond Keith het links zitten en rechts rijden – of aan de verkeerde kant, zoals ze dat thuis omschreven. Gelukkig kon hij het kleine, rode lampje van Jeroens auto goed blijven volgen. Ondanks een suïcidale fietser die besloot dwars door rood te rijden. Het was stil en comfortabel in de Passat, wat vooral zijn passagiers leek te behagen.
Na een korte tijd te hebben gereden arriveerden ze bij waar het ook was dat ze waren. Hij stapte uit en begaf zich naar het portier bij Laurie. Het meisje lag vredig te slapen. Het speet hem dat hij haar moest wekken. “Laurie?” Eigenlijk hoefde hij niet eens te fluisteren. Alex was nu zo ver weg dat hij zelfs dwars door de ontploffing van de Krakatau heen zou slapen. Bij de derde keer werd Laurie wakker. Keith glimlachte. “U bent thuis, milady.”