gang

[metallica]

Opeens loopt Vermaas de kamer in. We houden ons stil en richten ons weer op de krant. "Goeiemorgen" "Morgen" "Nou, wat klinkt dat enthousiast" "We zijn ook heel enthousiast, onze moeder bakt voor het eerst in haar leven zelf brood." "Goed toch" "Ach man, hou je klep" Zwijgend volg ik het gesprek, nou ja gesprek, tussen Sander en Vermaas. Vermaas reageert verder niet op hem en pakt ook een deel van de krant. Het lijkt alsof hij zich helemaal thuis voelt. Maar ik denk niet dat hij zich op zijn gemakt voelt. Het lijkt alsof hij op zijn hoede is, alsof hij verwacht aangevallen te worden. Als mijn moeder binnen komt ontspant hij zich enigzins. "Het brood is nog niet klaar. Als jullie willen eten zullen jullie brood moeten halen." "Natuurlijk moeder, met plezier" zegt Sander. Hij loopt al naar de voordeur. Ik heb geen zin om alleen te blijuven en besluit met hem mee te lopen.

Zwijgend lopen we naast elkaar. Ik vind het wel prettig zo. Het geeft een soort rust, die ik thuis niet meer kan vinden. Er hangt geen spannning in de lucht, terwijl die er thuis wel voortdurend hangt. "Wanneer ga je weer naar school" "Waarschijnlijk volgende week" "O, dat is dan al snel. Zullen we dan samen fietsen" "Is goed, maar fietste je niet samen met Arthur" "Wie is Arthur. Kijk niet zo. We hebben ruzie gehad, ik heb met iedereen ruzie, maar je zal het wel merken als je weer op school komt" "Is het zo erg. Waarover hebben jullie dan ruzie" "Niets. Je zal het wel horen" "Vertel nou toch. Je zat gisteren ook al van die aanwijzigingen te geven. Als we dan toch broers zijn kan je het me ook vertellen." "Nou ja, waarom niet je zal het toch wel te horen krijgen. Ik ben homosexueel. Daar is Arthur achter gekomen en hij heeft het aan iedereen verder verteld.

[Type]

eigenlijk mag ik niets zeggen natuurlijk, aangezien ik ook met een verhaal in de ik-vorm bezig ben, en dat waarschijnlijk hetzelfde probleem heeft als ik hierbij vind:

Je beschrijft meer dan dat je schrijft.
"Ik deed dit, ik doe dat" is de rode draad van je schrijven. Ik denk dat mensen liever lezen "ik deed dit, omdat dat en dat, en ik dacht er zus en zo bij"

Ik bespeur soms een te erge telegramstijl voor een verhaal of boek.

sommige stukjes hebben dat wel minder, en die vind ik dan ook het beste.

>>
Je schrijft wel goed trouwens, daar niet van, maar... ik mis soms iets. Dat is het enige...

[metallica]

Type schreef op 24-12-2003 @ 22:12:
eigenlijk mag ik niets zeggen natuurlijk, aangezien ik ook met een verhaal in de ik-vorm bezig ben, en dat waarschijnlijk hetzelfde probleem heeft als ik hierbij vind:

Je beschrijft meer dan dat je schrijft.
"Ik deed dit, ik doe dat" is de rode draad van je schrijven. Ik denk dat mensen liever lezen "ik deed dit, omdat dat en dat, en ik dacht er zus en zo bij"

Ik bespeur soms een te erge telegramstijl voor een verhaal of boek.

sommige stukjes hebben dat wel minder, en die vind ik dan ook het beste.

>>
Je schrijft wel goed trouwens, daar niet van, maar... ik mis soms iets. Dat is het enige...

Ik denk best wel dat je daar gelijk in hebt. En ik ga alles nog een sdoorlezen, maar ik merkte zelf ook al dat ik niet vooruit kwam, omdat alles iets te uitvoerig beschreven werd. Ik zal eens kijken of ik bij de uiteindelijke versie het toch iets anders doe.

[metallica]

"O" Ik weet niet hoe ik erop moet antwoorden, wat moet ik hiermee. Ik heb er geen problemen mee, zeker niet, maar ik had het gewoon niet verwacht. Ik kijk hem van opzij aan, hij staart naar de grond. "Sorry Sander, ik weet niet wat ik hierop moet zeggen. Ik heb er geen problemen mee hoor, maar ik had het gewoon iet verwacht" "Je bent de eerste die zo reageert. Het geeft niet hoor ik zou ook niet weten wat ik erop zou moeten antwoorden. Je hebt er echt geen problemen mee." "Nee, echt niet" Zwijgend lopen we verder. Ik krijg het niet uit mijn hoofd. Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Hij liep toch altijd met meisjes, of was dat voor de schijn. Ik durf het hem niet te vragen. Misschien laat hij over een tijdje zelf wel meer los.

Als we weer thuis zijn, is vermaas weg. Moeder zit met een rothumeur aan tafel. Ik vraag me af wat er aan de hand is, ik kan het wel raden, maar als het waar is hebben we een probleem. Dan zal de feeks echt naar boven komen. En ja hoor. Ze roept ons bij haar, haar jachtopzieners stem is weer terug. Met gemengde gevoelens ga ik bij haar aan tafel zitten. Sander ploft naast me neer. "Ik wil jullie heel erg bedanken, want hij komt hier niet meer terug, zolang jullie je zo gedragen. En ik kan het me heel goed voorstellen. Rotjongen. Dit wil dus zeggen dat ik naar hem ga en jullie het zelf maar uitzoeken. Als jullie aangeven dat jullie groot genoeg zijn en jullie niet meer zo kinderachtig gedragen, krijgen jullie weer zakgeld en zal ik koken. Ik moet zeggen dat ik dit gedrag niet van jullie verwacht had en zeker van jou niet, Sander. Ik heb gemerkt dat jullie opeens beste vriendjes zijn, goed, maar de consequenties zullen duidelijk zijn." Ik had niet gedacht dat ze het zo serieus zou nemen. Ik had hoogstens gedacht dat ze rattengif in ons eten zou stoppen. Ik vraag me ook sterk af, waarom ze niet wil dat Sander en ik goed met elkaar kunnen opschieten.