het overlijden van familie

[kippiej]

Heyz... echt veel sterkte iedereen hier..

Ik heb zelf mijn zusje verloren, ze was al sinds haar geboorte chronisch ziek en is uiteindelijk (toch nog heel onverwacht) overleden. Is inmiddels al ruim 12 jaar geleden. (ik ben nu 16). Ik heb echter nog een tweede zusje gekregen, dat diezelfde ziekte heeft.. zij is nu bijna 10 maar het gaat niet echt goed met haar.

Dit is echt een goed topic, fijn om even je verhaal kwijt te kunnen.
Ik herkende mezelf wel in sommige verhalen, ook al is het verschil tussen een ouder en een zusje wel groot natuurlijk.
Nogmaals sterkte allemaal.

[ninie]

Vorig jaar is mijn oma overleden. Ik had er al vaak aan gedacht hoe het zou zijn als zij niet meer zou leven.

We kwamen terug van vakantie, nog allemaal in vakantie-sfeer. Mijn oom belde op, en vroeg naar mijn vader. Even later verteld mijn vader dat oma van de trap is gevallen en in het ziekenhuis ligt. Mijn ouders gaan erheen, en mijn broertje en ik wachten thuis, half verdoofd door het nieuws. na een half uur/uur komen ze terug. Volgens mij zei mijn moeder: 'het is gebeurd, oma is overleden'. Ik staar even voor me uit, en begin te huilen. Mijn broertje ook, en mijn ouders komen naast ons zitten. Zo zitten we daar een hele tijd, en mijn moeder verteld dat ze toen net iedereen er was, het leek alsof ze op haar kinderen had gewacht, en langzaam haar laatste ademteug uitblies.

's avonds: we moeten naar mijn oom en tante, de begrafenis regelen. Die avond ben ik echt kapot en val in slaap op de bank bij mijn oom en tante. Rond 12 uur 'snachts is bijna alles geregeld en we gaan naar huis. doodstil in de auto.
de volgende dag blijf ik thuis met mijn broertje. De hele dag is als een waas aan mij voorbij getrokken, alsof ik verdoofd was.

een paar dagen later gaan we kijken bij oma's huis. Er hangt een rare sfeer, alles nog hetzelfde, alleen oma is er niet. naar aanleiding van dit heb ik een gedicht geschreven:

Leeg

Huizen rijden we voorbij
langzaam een straat in
huizen knus, jouwe leeg
Leeg van wie daar woonde

Alles staat nog op z'n plek
alle spullen die van jou waren
het voelt zo gek
Er mist iets

Het is er koud
anders altijd zo warm
niemand meer
om de leegte te vullen

Rare gevoelens
Het voelt leeg
Iedereen is er
Behalve jij

Leeg van
Wie daar woonde

Niet eng, niet blij, maar leeg

We zijn ook nog wezen kijken bij oma. ik kreeg een beangstigend gevoel toen ik de kamer binnen liep. Toen ik naar haar keek moest ik huilen, het zag er zo raar uit. haar mond heel raar en zo koud. ik aaide over haar hand, koud.
De vrijdag nadat ze was overleden is ze begraven. eerst een verhaal over haar leven, daarna muziek. Het mooiste muziekje kan ik me nog precies herinneren, het was vrolijk maar ook zielig... Toen ze langzaam in het gat van het graf verdween werd het me echt helemaal duidelijk, ze is dood. Ik zie haar nooit weer. Ik ken mensen die ik al heel lang niet heb gesproken, maar waarvan ik de stem nog weet. Mijn oma's stem kan ik me niet meer goed herinneren. Ik heb er spijt van dat ik niet vaker bij haar op bezoek kwam, omdat ik het saai vond. Nu weet ik wel beter natuurlijk. Ik huil nu ik het schrijf, het is nog steeds moeilijk om erover te praten/schrijven, zeker nu ik heb gehoord dat mijn tante ook gaat overlijden. ze heeft kanker. Het is een kwestie van tijd. Af en toe wil ik niet gaan slapen omdat ik bang ben dat ik dat vreselijke nieuws die volgende morgen kom te horen.
Ik denk er vaak aan.

Ik wens iedereen die ook een dierbare heeft verloren echt superveel sterkte toe.

[snoopy]

Ik heb de "toespraak" die ik gehouden heb op de begrafenis van m'n vader weer gevonden. Ik zal m uittypen.


Lieve pap,
Het is moeilijk om zo tegen je te praten. Ik weet niet eens of je me wel hoort, maar toch wil ik proberen om voor de allerlaatste keer wat tegen je te zeggen.

Je was echt een supervader! Al toen ik heel klein was vond je het leuk om de hele dag met mij in touw te zijn (bijv me leren skien, mee naar zwemles en naar speeltuintjes, waar je me heel vaak opving als ik van de glijbaan ging. En op zondagochtend in het bos lopen, waar ik hele paddenstoelenverzamelingen aanlegde).

Van iets later heb ik herinneringen van dat je me heel veel leerde. Ik was heel nieuwsgierig, en we hadden een afspraak. Ik mocht kiezen of ik wilde dat je me 's avonds voorlas, of dat ik je 20 minuten vragen mocht stellen over dingen uit de atlas. Ik koos bijna altijd de atlas. Naar mijn idee wist mijn vader alles. Ik was een keer heel teleurgesteld toen ik je vroeg waar het kouder was, op de noordpool of de zuidpool. Toen je zei dat dat ervan afhing of het zomer of winter was, dacht ik dat je het niet wist. Wat een ontgoocheling!

Ook herinner ik me dat je me 's ochtends naar school bracht, waar ik nooit afscheid van je wilde nemen. "nog één kusje!"

Waar ik ook met veel plezier aan terugdenk zijn de avonden op de bank. Elke avond ging ik naast je zitten met een beker warme melk, en dan gingen we televisie kijken. Wat voelde ik me dan groot!

Je had een hekel aan zwembaden, maar toen we klein waren ben je heel vaak met ons van de glijbaan geweest. Vond ik altijd heel spannend.
Zo was je. Je had heel veel voor anderen over. Maar van je kinderen moesten ze afblijven. Toen een jongetje uit de straat me een keer geslagen had, ben je er op krukken (je had je enkel gebroken) achteraan gehinkt, om hem 's goed de waarheid te zeggen.

Toen ik naar de middelbare school ging, bracht je me nog steeds elke dag naar school. Met de grote, gele bus. En natuurlijk vond je het ook leuk om Marc en Hella mee te nemen. We hebben het er wel eens over gehad dat je kaartjes zou moeten verkopen.

Wat je leuk vond van mijn middelbare schooltijd is dat er vrienden van mij mee naar huis kwamen. Daar kon je echt van genieten. Bijvoorbeeld als we met z'n allen in de tuin gingen eten. Maar ook nog geen drie weken geleden. Toen kwamen Marc en Hella barbecuen. Dan was je helemaal in je element.

Je was gek op weekenden. Dan ging je naar een honkbalwedstrijd van Mathijs, een rondje Park maken, of je bleef uren in de tuin hangen. Elk plantje werd verzorgd en ook de vijver had je onverdeelde aandacht. Hoe vaak ben je één van ons niet komen halen om bijv. naar het kikkertje te kijken.
Je kon sowieso erg van de natuur genieten, het liefst als je er met mama doorheen wandelde.
Maar ook wintersport vond je fantastisch. Dat was al zo toen we nog elke dag kindersurprise-eieren kochten en ik m'n eerste skiles kreeg, en dat was de laatste keer dat ik meeging (anderhalf jaar geleden) nog steeds zo. Je zat nog altijd vol spanning te wachten tot Mathijs naar beneden kwam boarden.

Natuurlijk kon je wel 's mopperen, maar nooit onterecht. Ik kan me niet herinneren dat je ooit uit het niets een rothumeur hebt gehad.

Wat je helemaal het einde vond was uit eten gaan. Dat vond je echt een feest, en daar verheugde je je dan de hele dag op. De laatste keer dat we uit eten waren is nog niet zo lang geleden. Om te vieren dat onze examens afgelopen waren, gingen we naar "het concertje". Daar denk ik met heel veel plezier aan terug. En wat was je later trots, toen bleek dat we allebei geslaagd waren!
Ook ben je nog een keer met mij en Joost naar "de Italiaan" geweest. Dat is zo'n leuke avond geweest. Ik vond het altijd leuk om jou en Joost samen te zien. Wat kllikte dat goed! Je werd altijd helemaal blij als Joost bij ons thuis kwam. Dan vroeg je of Joost een biertje wilde, en dan bleven jullie de hele avond praten, ook als ik allang wilde gaan slapen.

Je kon heel er genieten van kleine dingen. Ik hoorde heel vaak dingen als: "Kijk eens wat een mooie lucht!"
Toen ik nog bij l'opera werkte, vond je het ook leuk om zaterdag helemaal te komen lopen en dan je favoriete gerecht te eten.

Pap, ik was altijd net zo trots op jou, als jij op mij, ook al liet ik het veel minder merken. Ik zal je heel erg missen, maar alle mooie herinnereing maken het wat makkelijker.

[Ruudje]

snoopy schreef op 11-06-2004 @ 11:26 :
*knip*

Mooi geschreven
Heel erg veel sterkte, vooral nu in deze moeilijke tijd! ({)
Ik ben er voor je als je me nodig hebt

Net Snoopy's stukje gelezen en de tranen biggelen over mn wangen. Vanmiddag naar papa geweest. Heb dit geschreven toen ik bij papa was:


Ik heb de rust bij papa opgezocht. Het is zo heerlijk hier. Ik zou hier dag en nacht kunnen blijven. De geur van het bos en de bloemen, de dennenappels die uit de bomen vallen en de vogels die kwebbelen.
Ik heb net een kaarsje aangestoken en voor papa's nis gezet. Het is een windkaarsje die ik van Manouk voor m'n verjaardag heb gekregen. Ik ben op het bankje aan het strooiveld tegenover papa's nis gaan zitten en word vergezeld door twee zoemende wespen. Eentje ervan komt telkens op mij of mijn kladblok zitten.
Het is echt een plek waar ik helemaal tot rust kom. Je bent als het ware afgesloten van de buitenwereld. Dit is nu de tweede keer dat ik hier ben. En het klinkt misschien stom, en waarschijnlijk is 't ook stom, maar het is nu (eindelijk) fijn om bij papa te zijn. Ik vertel hem elke keer dat ik hier ben, dat ik van hem hou. Stom hè? Het voelt, als ik hier ben, dat het nu echt papa en ik is. Dat we even samen zijn. Alleen wij twee. Iets wat nooit zo was. Altijd was Caroline er wel op één of andere manier.
Volgende keer neem ik wat lavendel mee. Dat ruikt zo lekker. Dat vond hij ook.
Ik mis papa best wel. Ja, hij heeft me veel verdriet en pijn gedaan, maar soms hadden we ook onze leuke momenten. Ik zou 'm soms zo graag weer even willen knuffelen. Knuffelen zoals we vroeger wel eens deden. Dat je zo half fijngedrukt werd. *grinnik*
Ik zou 'm wel weer willen horen zingen. Papa kon zingen als geen ander. In de kerk kwam hij overal bovenuit. Wat was het opeens stil tijdens zijn uitvaart. Maar ook thuis zongen we Dan zetten we de plaat van Kinderen voor Kinderen op en we zetten het volume heel hard en dan zongen we met z'n drieën keihard mee. Vooral met dat nummer: Hahaha, je vader. Ik ken nu nog steeds de tekst uit m'n hoofd. En dan lekker op het eind schreeuwen: Hou je bek!
Of dat ie ons ging leren stijldansen. Dan hield ie je stevig tegen zich aan geklemd en dan moest je grote stappen zetten, want anders stond ie zo op je tenen.
Er zijn zoveel meer niet leuke herinneringen aan papa, maar dat maakt dat ik juist meer geniet van de leuke dingen en momenten die we hebben gedeeld.
We zijn uiteindelijk zo ver van elkaar verwijderd geraakt en hier en nu kan ik eindelijk weer iets dichterbij komen. Kunnen we elkaar weer benaderen. Is er niemand meer die tussen ons in staat en kunnen we dansen op herinneringen en kan ik oprecht zeggen: Papa, ik hou van je!