Lizelotte (nieuw verhaal)

[Soapsie]

Dank je!

ik vind dat je erg goed schrijft! ik kan me erg inleven, en je schrijfstijl is zeer goed (volgens mijn mening) , je weet de spanning goed op te bouwen, en ik vind het origineel, ga zo door!

ik zou heel graag meer willen lezen!

enne ..ik lees gewoon over de (spel)fouten heen hoor, het kan veel erger

[Soapsie]

Heeeej....

Echt lief van je, dank je wel! Die spelfouten zijn inderdaad niet echt huge, maar voor sommigen wel storend. Maar er worden er steeds minder uit gehaald....gelukkig! Dikke kusz Soapsie

[twuunkle]

hey ik vind het echt een leuk verhaal , maar ik vind de dialogen vrij irritant worden..kan je de uitspraken zeg maar niet onder elkaar zetten?
En het speelt zich af in Amerika maar het meisje heet Lizelotte? Is ze Nederlands en woont ze in Amerika?

twuunkle schreef op 25-06-2004 @ 16:12 :
hey ik vind het echt een leuk verhaal , maar ik vind de dialogen vrij irritant worden..kan je de uitspraken zeg maar niet onder elkaar zetten?
En het speelt zich af in Amerika maar het meisje heet Lizelotte? Is ze Nederlands en woont ze in Amerika?

Kan gerust, 0,1% van alle Amerikanen (de people in de VS), spreekt Nederlands. Mijn aardrijkskunde boek is mijn bron. Sowieso, de namen kunnen nog eerder gebruikt worden .

Grim

[Soapsie]

Inderdaad...waar maak je je eigenlijk druk om? Maargoed....slim bedacht van je! -x- soapsie

[Millroy]

Details zijn belangrijk. Het is inderdaad unlikely dat een een meisje in Amerika Lizelotte heet. Liza of Lizzy misschien.

[Soapsie]

Inderdaad, die naam klopt niet helemaal. En wat millroy opnoemt zou beter gaan. Maar storen jullie je er erg aan? Het is nog al verwarrend als ik in de volgende stukken haar naam ineens anders schrijf. Als ik hier ooit nog wat mee ga doen, dan verander ik de naam wel. -x-x- Soapsie

Soapsie schreef op 25-06-2004 @ 17:09 :
Inderdaad, die naam klopt niet helemaal. En wat millroy opnoemt zou beter gaan. Maar storen jullie je er erg aan? Het is nog al verwarrend als ik in de volgende stukken haar naam ineens anders schrijf. Als ik hier ooit nog wat mee ga doen, dan verander ik de naam wel. -x-x- Soapsie

Use Liz dan? Mooie afkorting

Grim

[Soapsie]

Zal ik doen....maar het verhaal staat al helemaal afgeschreven tussen mijn word bestanden, dus ik ga het niet helemaal veranderen. Dat doe ik later nog wel een keer. Het is namelijk best wel veel werk. -x- Soapsie

Veel plezier ermee

xx
Grim - gvd, ik krijg gevoelens!

[Soapsie]

Krijg je gevoelens....zozo....toemaar -x- Soapsie

[tiram]

Ik vind het ook een goed verhaal! Origineel ook vooral! Ga zo door

[Soapsie]

Hier weer even een nieuw stukje. De eerste alinea is herhaling. Heb ik even gedaan om jullie er aan te herinneren waarom het volgende gebeurd. Kus Soapsie.



“Vertelde jij het aan je moeder als het meisje met de rode ogen langs kwam?”. “Soms” antwoordde Lizelotte. “In het begin wel. Daarna werd ze boos als ik het vertelde”. “Waarom werd ze boos?”

…..Lizelotte deed een paar stappen achteruit. “Blijf bij me uit de buurt. Laat me met rust” schreeuwde Lizelotte. Het meisje met de rode ogen was er weer. Ze kwam naar haar toe zweven. “Ik zal je nooit met rust laten” riep ze. “Jij hebt mij laten stikken. Zoals je met al je vriendinnetjes hebt gedaan. Zij zijn bang voor je, maar ik niet. Ik zal zorgen dat je bang bent voor mij. Zó bang, dat je in je broek zult plassen, en huilen, en dat je zult roepen om je mammie” zei het meisje spottend. Lizelotte huilde inderdaad. Maar ze had nog niet om haar moeder geroepen. Dat had overigens toch geen zin. Want Lizelotte’s moeder was niet thuis. Ze was aan het werk. Geld verdienen om hun gezin te onderhouden. Lizelotte had geen vader, dus haar moeder moest voor al het inkomen zorgen. En een tweeling onderhouden was niet gemakkelijk. Het meisje stond nog maar een halve meter van Lizelotte vandaan. “Pijn” siste ze. “Pijn zul je lijden, als ik klaar met je ben”. Lizelotte werd bang. “Doe me alsjeblieft geen pijn” snikte ze. En harde hand belandde op Lizelotte’s gezicht. Het meisje greep haar polsen en smeet haar door de kamer. Lizelotte vloog over de bedden heen en belandde met haar hoofd tegen de kast. Ze krijste van de pijn en de angst. In elkaar gedoken zat ze in een hoekje. Wachtend op de klappen die zouden volgen. Maar er gebeurde niets. Het bleef stil. Lizelotte durfde haar handen voor haar ogen niet weg te halen. Ze wilde het meisje niet zien. Ineens hoorde Lizelotte geluiden van beneden. De voordeur ging open. Sleutels werden op de tafel gesmeten en boodschappentassen werden op de grond geplaatst. “Mamma” zei Lizelotte opgelucht. Maar toen schrok ze. Het was een vreselijke bende in haar kamer. Ze stond op en staarde naar de rotzooi die het meisje gemaakt had. Als haar moeder dit zou zien zou ze compleet uit haar dak gaan. Lizelotte griste zo snel als ze kon een paar dingen bij elkaar en probeerde het onder haar bed te schuiven. Maar het was al te laat. “Godsklere, wat is hier gebeurd” schreeuwde haar moeder. Lizelotte schrok zich een ongeluk. Met een ruk draaide ze zich om en keek haar moeder met een onschuldige blik aan. “Het meisje was hier weer en ze wilde…”. Lizelotte kon haar zin niet afmaken. “Smoesjes!” riep haar moeder. “Allemaal smoesjes! Je moet eens het verschil inzien tussen je fantasie en de realiteit. Jouw fantasie bestaat uit dat stomme meisje waar je het de hele tijd over hebt. En de realiteit op dit moment is, is dat het hier een gigantische zooi is. En drie maal raden wie dat weer moet opruimen” zei haar moeder kwaad. Lizelotte staarde naar de grond. “Alsof ik niet genoeg te doen heb. Ik moet voor twee kinderen zorgen. Ik moet boodschappen doen. Ik het drie baantjes om jullie te kunnen onderhouden. En dan ga jij nog eens moeilijk lopen doen over een meisje. Ik heb dat hele meisje nog nooit gezien. En volgens mij maak je hier zelf gewoon een troep van. Je bent verdomme acht jaar. Gedraag je daar eens naar!” schreeuwde haar moeder. De woorden deden pijn. Lizelotte voelde dat ze traan ogen kreeg. “Mamma…” probeerde ze. “Nee!” riep haar moeder meteen. “Even geen mamma. Jij gaat nu met mij mee. Ik ben het helemaal zat met jou”. Ze greep Lizelotte bij haar arm en trok haar mee naar beneden. Lizelotte had geen idee waar haar moeder haar naar toe trok. Het deed pijn in haar pols, dat wist ze wel. Haar moeder trok het kelder luik open. “Mamma, nee!” riep Lizelotte. Ze staarde het donker, zwarte gat in. “Doe het alsjeblieft niet” smeekte ze. Maar haar moeder was daar niet gevoelig voor. Ineens ging de telefoon. “Godverdomme!” schreeuwde haar moeder. Lizelotte hield haar oren dicht. Ze voelde twee handen in haar rug. En voor Lizelotte het door had lag ze op de keldervloer. Ze keek naar boven en zag nog net een glimp van haar moeder voordat het luik dicht ging. Lizelotte rilde. “Shit, sorry Maartje. Ik kom je nu halen” hoorde ze haar moeder zeggen. Maartje was de hele avond bij een vriendinnetje geweest. En blijkbaar was haar moeder haar vergeten op te halen. Lizelotte hoorde de voordeur dichtslaan. Nu was ze helemaal alleen in huis. In de kelder. De engste en donkerste plek van het huis. Lizelotte begon te huilen. “Mamma” jammerde ze. “Laat me hieruit”. Maar er was natuurlijk niemand die haar kon horen. Ineens hield Lizelotte haar mond. Misschien, als ze helemaal stil was, dan zou het meisje met de rode ogen haar ook niet horen. En dan zou ze ook niet de kelder in komen. Ze veegde haar tranen weg. “Wees een sterk meisje, net zoals Maartje” zei Lizelotte hard op. Ze maaide met haar armen over de grond. Op zoek naar iets wat licht gaf. Lucifers, aanstekers zaklantarens of iets anders. Als het maar licht gaf. Maar het enige wat ze vond was een oude, kromme spijker. “Misschien gaat het luik daar wel mee open” bedacht Lizelotte. Ze kroop de trap op en stak de spijker in het sleutel gat. Maar zonder succes. Het slot bleef gesloten. Het het luik bleef dicht. Lizelotte begon met de spijker te tikken op het luik. Er verschenen stippeltjes. Kleine stukjes staal bladderden naar beneden. Lizelotte probeerde haar naam te krassen. Met scheve letters stond haar naam in het staal gegraveerd. Ze schreef ook haar leeftijd erachter. “Lizelotte, acht jaar” stond er. Dat was voor de volgende keer. Ze hoopte dat die nooit zou komen. Maar als het meisje terug zou komen, dan zou het weer een troep worden. En dan zou haar moeder weer boos worden. Lizelotte kraste nog iets achter haar leeftijd. Uiteindelijk stond er: “Lizelotte, acht jaar, kamer was niet netjes”……

“Ik ruimde vaak mijn kamer niet op” antwoordde Lizelotte. Dus ze werd boos omdat je je kamer niet opruimde. Maar wat heeft dat met het meisje met de rode ogen te maken?” vroeg Anna. “Zij zorgde voor de troep” antwoordde Lizelotte. Waarom snapte Anna dat niet? Ze was toch niet blind? Lizelotte had haar verteld wat er die nacht was gebeurd. Over dat het meisje haar tegen de muur had aangegooid en dat het kastje naar beneden was gevallen. “Hoe zorgde ze voor de troep?” vroeg Anna. Begreep ze het dan echt niet? “Ben jij nou zo dom?” vroeg Lizelotte. Anna keek verbaasd naar haar op. “Wat bedoel je” vroeg Anna. Lizelotte had hier helemaal geen zin in. “Ik wil niet meer praten. Ik wil terug naar mijn cel!” schreeuwde ze. Anna keek teleurgesteld. “We zijn net zo lekker op gang. Blijf alsjeblieft nog even. Ik weet dat het moeilijk is”. “Dat weet jij helemaal niet!” riep Lizelotte. “Dat meisje sloeg me, en duwde me. Daardoor vielen er dingen om en dat zorgde voor troep. Mamma dacht dat ik dat had gedaan. En daarom stopte ze me in de kelder. Nou een goed antwoord? Snap je het nou met die domme kop van je?”. Lizelotte sloeg weer helemaal door. “Jij denkt waarschijnlijk ook dat ik het was. En dat ik gestoord ben. Jij zit hier alleen maar omdat je mijn verhaal zo interessant vind. En dat nog niet eens. Jij krijgt hier geld voor. En ik zit hier maar weg te rotten. Terwijl jullie idioten toe kijken!”. Anna stond op. Ze stopte haar spullen in haar tas en liep naar de deur toe. “Hoer!” schreeuwde Lizelotte. “Dat betaalt nog beter dan dit hoor”. Ze stond op en wilde naar Anna toe lopen om haar eens even flink de waarheid te zeggen. Maar nog voordat ze één stap in Anna’s richting kon doen stonden er twee grote bewakers naast haar. “Fijn! Komen jullie haar nou beschermen. Jullie krijgen hier natuurlijk ook voor betaald. Wachtertje spelen. Het bewaken van gestoorde, debiele mensen. Kinderachtig hoor!”. Lizelotte spuugde op de schoenen van de linker bewaker. Iets wat ze niet had moeten doen. De man trok zijn dolk tussen zijn riem vandaan en sloeg Lizelotte op haar onderrug. Ze kromp ineen en viel voorover. Kermend van de pijn werd ze door de bewaker opgetild en weggevoerd. Terug naar de isoleercel. Alles zou weer opnieuw beginnen. Eenzame opsluiting. Afgezonderd van de buitenwereld. Geen mens die tegen je praat. Het eten gaat door het kleine luikje. En je drinken moet je uit de wc halen. De mannen gooiden Lizelotte op bed neer en sloten de deur weer achter hen. Nu zat ze weer opgesloten. Beelden van de kelder flitsten voorbij. Lizelotte wilde er niet aan denken. Maar het gebeurde vanzelf. Onbewust had het verleden haar toekomst beïnvloedt.

[Soapsie]

En wat betreft die dialogen...dat ga ik, net zoals die naam, allemaal later veranderen. Kusje Soapsie

Zeepje, ik vind het nieuwe stuk meesterlijk


Grim

nog steeds erg mooi ...

[Een Tweeling]

Heel mooi! Echt!

Maar wel erg apart dat dat meisje haar ook kan trekken en duwen, das wel een zeer ernstig iets, lijkt me.

Ik vond alleen het einde, dat de bewaker zijn dolk trok (?) totdat ze weer in haar cel zat zo 'vluchtig' beschreven.

Maar voor de rest, vervolg pleaze..!

[duivelaartje]

Mooooooooooooi!
Vervolg.
*fan fan fan fan fan *

[lotjesnotje]

vet goed stukje.... nog ff en ik word een lizelotte junk.... echt vet goed... ik wacht op meer!!!

[Astuanax]

kewl!

[Soapsie]

Hahaha! Jongens...dit had ik echt niet meer verwacht. Jullie waren in het begin toch vrij negatief, en nu vinden jullie het ineens een onwijs leuk verhaal. Echt supers...! Ik zal zo snel mogelijk een nieuw stukje plaatsen. Dikke kusz Soapsie

Soapsie schreef op 26-06-2004 @ 00:11 :
Hahaha! Jongens...dit had ik echt niet meer verwacht. Jullie waren in het begin toch vrij negatief, en nu vinden jullie het ineens een onwijs leuk verhaal. Echt supers...! Ik zal zo snel mogelijk een nieuw stukje plaatsen. Dikke kusz Soapsie

Komt omdat je begin suckt en de rest niet
En natuurlijk omdat wij de grote hemelse goedheid op Letteren zijn.

Grim

[Soapsie]

Ooooh....vandaar! Zal ik er weer een nieuw stukje op zetten? -x- Soapsie

Kan je doen, maar je moet niet teveel in 1 keer. Laat de lieve lezers maar in spanning afwachten!

Grim

[Soapsie]

oke, dan zal ik er vanmiddag of vanavond wel een (klein) nieuw stukje erop zetten. Dikke kusz Soapsie -x-

[Asperientje]

Ok, zitten weer een hoop fouten in, maar zal het niet neerzetten, omdat het "toch niets uitmaakt"

Leuk stukje.

En wat ik ook niet begrijp; je zegt dat je het al op je pc hebt staan, maar zeg je toch:

"oke, dan zal ik er vanmiddag of vanavond wel een (klein) nieuw stukje erop zetten. Dikke kusz Soapsie -x-"


Als je het toch hebt, waarom een klein stukje dan??

Asperientje schreef op 26-06-2004 @ 14:29 :

Als je het toch hebt, waarom een klein stukje dan??

Omdat je voor een groot stuk meer tijd nodig hebt om over te typen

Grim- eigenlijk is kort wel wat fijner, maar je kan er bijna geen commentaar op geven

[Asperientje]

Grim schreef op 26-06-2004 @ 14:55 :
Omdat je voor een groot stuk meer tijd nodig hebt om over te typen

Grim- eigenlijk is kort wel wat fijner, maar je kan er bijna geen commentaar op geven

Word.. kopieren plakken toch??

arrrgh, blondt! je snapt em cker niet?

Grim

[Asperientje]

Grim schreef op 26-06-2004 @ 16:08 :
arrrgh, blondt! je snapt em cker niet?

Grim

*brunette*

Nee, snap hem niet..

Asperientje schreef op 26-06-2004 @ 16:16 :
*brunette*

Nee, snap hem niet..

*schudt hoofd*
Intelligentere mensjes?

Grim- no offence

[Millroy]

Present.

Millroy schreef op 26-06-2004 @ 18:27 :
Present.

Snap jij em?

Grim

[Millroy]

Daar ga ik inderdaad van uit. Of het een goed grapje was, laat ik in het spreekwoordelijke midden.

Toegegeven, hij was slecht, maar ik vond hem voor deze gelegenheid wel leuk

Grim

[Millroy]

Er is een tijd en een plaats voor slechte grapjes. Now is as good as any

[Soapsie]

Hier weer een nieuw stukje. Ik weet niet of dit klein genoeg is om commentaar op te geven, Grim. Ik hoop het wel! Kus Soapsie

De dagen gingen voorbij. Het werd dag en het werd weer nacht. En nog steeds zat Lizelotte in de isoleercel. Wilden ze haar voorgoed hier houden? Zou ze hier moeten sterven? Ze had Anna ook niet meer gezien. Zou ze haar erg bang hebben gemaakt? Lizelotte had het meisje met de rode ogen ook niet meer gezien. Terwijl ze haar toch wel verwacht had. Ze had veel verteld aan Anna. Dingen die ze niet mocht weten. Want het meisje met de rode ogen zei dat het niet waar was. Maar Lizelotte wist wel beter. De dood van Maartje was niet haar schuld. Het was de schuld van het meisje met de rode ogen. En ook een beetje de schuld van haar moeder. Samen hadden ze Maartje pijn gedaan. Zoveel pijn dat ze dood ging. Lizelotte wist niet zeker of het ook haar schuld was. Ze had er wel mee te maken. Als zij de kamer uit was gelopen dan was zij dood geweest, en niet Maartje. Lizelotte kreeg kippenvel als ze dacht aan het geschreeuw van Maartje. Ze hadden haar zoveel pijn gedaan dat ze moest schreeuwen en huilen. Lizelotte had niet toe durven kijken. Zó eng was het. Lizelotte voelde een soort schaamte. Ineens twijfelde ze sterk aan haar medeplichtigheid. Misschien had het meisje met de rode ogen wel gelijk. En was het wel haar schuld. Lizelotte begon zachtjes te huilen. Ze vroeg zich af hoeveel tranen een mens kon produceren in een heel leven. Dat zouden er vast veel moeten zijn. Want zo niet, dan hadden die van Lizelotte al op moeten zijn. Sinds het meisje met de rode ogen was verschenen had ze veel gehuild. Meer dan nodig was. En nu ze iedere keer in zo’n klein hok zat werd het alleen maar erger. Lizelotte voelde zich alleen en bang. Angst voor het gene wat ze niet wist. Ze wist niet wanneer of waar het meisje met de rode ogen zou langskomen. Ze wist niet of de dood van haar tweelingzusje haar schuld was. Ze wist niet wanneer ze hier uit zou mogen. En ze wist al helemaal niet of ze hier ooit nog uit zou komen. Weg uit dit gesticht. Hoorde ze hier nou echt thuis? Dachten zij echt dat Lizelotte een moord op haar geweten had? Waarschijnlijk wel. Maar waarom lieten ze haar dan zo lang in een psychisch centrum zitten? Als iedereen dan toch dacht dat ze schuldig was, waarom kreeg ze dan niet meteen de doodstraf? Blijkbaar twijfelden de mensen hier ook. Net zo als Lizelotte zelf deed. Haar hersenen waren in de war. Ze kon zich niet goed herinneren wat er gebeurd was. En eigenlijk wilde ze dat ook niet. Lizelotte wilde niet alles nog een keer meemaken. Ookal was het niet echt, en alleen maar in haar gedachten.

“We zijn hier bijeen gekomen voor Lieke. Niet voor psychische hulp en steun, maar om jullie duidelijk te maken dat het leven hard is. Zonder medelijden of tranen. De dood is de dood. En dat zal niet veranderen. Misschien hebben meerdere van jullie hetzelfde einde als Lieke. En verscheidene onder ons weten dat al. God zij met jullie” sprak één van de bewakers. “Volg mij, zonder een woord te zeggen”. Bij elk woord wat de bewaker had uitgesproken voelde Lizelotte zich misselijker worden. Ze keek om zich heen. Met tien andere meisjes, twee zusters en drie bewakers liepen ze door de gangen naar de onderste verdieping van het centrum. De muren werden steeds donkerder naarmate ze afdaalde naar de kelders van de dood. Lizelotte was bang. Zó bang dat ze stond te trillen op haar benen. Met vroegtijdige tranen in haar ogen liep Lizelotte een kleine ruimte in. De andere meisjes volgden haar. “Neem plaats en kijk alleen maar vooruit. Gepraat is hier verboden!” zei de bewaker streng. Lizelotte ging op één van de houten banken zitten. Ze waren koud en verrot. Lizelotte staarde vooruit, precies zoals de bewaker had gezegd. Ze zag een glazen want, maar daarachter was het donker. Toen alle meisjes op de banken zaten ging het licht aan. Lizelotte schrok zich dood. Achter de glazen wand zat Lieke. Ze trilde en huilde. De angst spatte van haar af. En het liefst was Lizelotte opgestaan en naar haar toe gelopen. Hoe konden ze dit nou doen? Dit was toch niet menselijk? Lizelotte vroeg zich af wat Lieke had gedaan. Zou ze zelf ook zo eindigen? Een rilling ging over haar rug. “Niet aan denken, niet aan denken” zei Lizelotte bij zichzelf.

Twee mannen kwamen het kleine kamertje in lopen waar Lieke zat. De ene man nam plaats achter een afgezonderd stukje. En de andere man liep naar Lieke toe. Hij pakte een emmer met water en haalde er een gele spons uit. Lizelotte keek ademloos toe hoe de man de spons uitkneep en hem op Lieke’s hoofd legde. Daarna volgde een soort helm die ze ook op haar hoofd kreeg, boven op de spons. “Water geleidt goed” dacht Lizelotte. Lieke’s polsen en enkels werden vastgemaakt aan de stoel en bij elke beweging van de man gleed er een traan uit haar oog. Lizelotte voelde een naar gevoel opkomen. Dit was gruwelijk. En alles behalve menselijk. Maarja, wie was zij om daar wat aan te doen? De man die Lieke klaar had gemaakt in de stoel deed een paar stappen naar achter. De monden van de twee mannen bewogen, maar er kwam geen geluid uit. Lizelotte besefte dat het een geluidsdichte kamer was. En daar was ze blij om. Het geschreeuw van Lieke wilde ze liever niet horen. Even was het helemaal stil. Geen zuchtje wind of iets wat daar op leek. “Klik”. Daar ging de knop. Er ging een schok door Lizelotte heen. Lieke bewoog een aantal keer. Maar niet meer dan spastische bewegingen. Haar hoofd klapte voorover en weer naar achter. En toen was het voorbij. Weer de stilte. Maar deze keer onbeschrijfelijk. Lizelotte had haar ogen dicht gedaan. Ze durfde hier niet naar te kijken. Zo gewelddadig.

Toen ze haar ogen weer open deed zag ze Lieke voorover, bewegingsloos in de stoel hangen. Dood, ze was gewoon dood. Zonder dat iemand er iets tegen had kunnen doen. Het leven was haar ontnomen. Het leven van iemand die zich niet kon verweren. Ziekelijk. Dat was het enige woord was door Lizelotte’s hoofd raasde. Ze keek opzij en zag dat de andere meisjes net zo geschrokken keken. Zachtjes gleed er een traan over Lizelotte’s wang. Wat nou als ze daar straks zelf zou zitten?

Mooi stukje, je voert de spanning een keertje op! Gooood going!

ff toch nog een vluggertje, meer heb ik niet kunnen vinden.

''Angst voor het gene wat ze niet wist''

hetgene aan elkaar.

Ga zo door

Grim

[Millroy]

Executie klopt niet. De stoel wordt enkel nog in Texas officieel gebruikt en in realiteit gebeuren alle executies daar ook met inspuitingen. De spons en helm die je beschrijft werden gebruikt in de jaren 40-60, dan kwam een nieuwer model stoel in gebruik, die geen helm of spons gebruikt maar elektroden. Die werd in de jaren negentig vervangen door het injectie systeem, met drie inspuitingen. Slaap, coma, dood.
Ook de knop klopt niet helemaal, vanaf dat de nieuwe stoel ingevoerd was gebruikte men een systeem van drie knoppen die door verschillende personen ingedrukt werd, niemand wist dus wie de executie uitvoerde.
Belachelijk, maar dat is de doodstraf ook.
Op zich mooi stuk, behalve technische details

Millroy schreef op 27-06-2004 @ 16:21 :
Executie klopt niet. De stoel wordt enkel nog in Texas officieel gebruikt en in realiteit gebeuren alle executies daar ook met inspuitingen.

Volgens mij waren er vijf staten waar de electrische stoel nog gebruikt werd. En natuurlijk kan het illegaal gebeuren?

Grim- ik zal wel even zoeken.

[Millroy]

Illegale overheids executies zijn onmogelijk, bij elke executie moeten er getuigen en deurwaarder (geen deurwaarder maar zo'n vent, kweet niet hoe dat heet) aanwezig zijn.
5 staten? Is mogelijk, ik dacht alleen Texas omdat er daar heisa rond geweest is, omdat het Bush z'n homebase is.

Electrische stoel - electrocutie
In een kamertje staat hij. De electrische stoel. Al meer dan honderd jaar zijn hier zo'n 4000 mensen je voorgegaan. Op de stoel wordt je vastgebonden met riemen. Je hoofd is kaal geschoren. Met een spons wordt je hoofd natgemaakt met een vloeistof. Op je hoofd worden 2 ijzeren electroden vastgemaakt. Ook aan je beide enkels krijg je zulke electroden.

ff research hoe het gaat.

verder kan ik even niet vinden waar de doodstraf wordt uitgevoerd. Als iemand geabboneerd is op de Kijk: in het Juninummer staat een kaartje met de Amerikaanse staten en welke straf in welke staat

Grim

edit: uit een werkstuk (nota bene op scholieren.com)

De elektrische stoel:
De veroordeelde wordt vastgebonden op een houten stoel en krijgt 2 elektroden op zijn hoofd. Tussen zijn hoofd en de elektroden zitten sponzen. De veroordeelde heeft een leren masker voor. Het aantal volt dat gebruikt wordt verschilt per land en staat. Het ligt meestal tussen de 1000 en 2000 Volt.

[-Melody-]

Grim Electrische stoel - electrocutie

Iew! Gatver, word helemaal misselijk van die beschrijving

Bloemenpoes schreef op 27-06-2004 @ 16:47 :
Iew! Gatver, word helemaal misselijk van die beschrijving

Offtopic: Er wordt een hendel overgehaald en er wordt een electrische stroom van je hoofd naar je enkels gevoerd van zo'n 2000 Volt (7 tot 12 Ampere). De aderen in je hoofd exploderen, je ogen komen uit je oogkassen. Uit je neus, mond en oren spuit bloed. Het bloed kookt. Darmen en blaas legen zich spontaan van de schokken. Vlammen van zo'n 30 cm hoog komen uit je hoofd.

De schakelaar wordt steeds opnieuw uit- en aangezet. Dit kan wel 5 minuten duren. Heel je lichaam verbrand van binnen. De dienstdoende dokter die moet vaststellen dat je werkelijk dood bent zal je absoluut niet aanraken want je bent kokend heet

Inderdaad een beetje cru

Grim

[duivelaartje]

Grim schreef op 27-06-2004 @ 16:51 :
Offtopic: Er wordt een hendel overgehaald en er wordt een electrische stroom van je hoofd naar je enkels gevoerd van zo'n 2000 Volt (7 tot 12 Ampere). De aderen in je hoofd exploderen, je ogen komen uit je oogkassen. Uit je neus, mond en oren spuit bloed. Het bloed kookt. Darmen en blaas legen zich spontaan van de schokken. Vlammen van zo'n 30 cm hoog komen uit je hoofd.

De schakelaar wordt steeds opnieuw uit- en aangezet. Dit kan wel 5 minuten duren. Heel je lichaam verbrand van binnen. De dienstdoende dokter die moet vaststellen dat je werkelijk dood bent zal je absoluut niet aanraken want je bent kokend heet

Inderdaad een beetje cru

Grim

Umh...

[-Melody-]

Gatver

[Asperientje]

Ok Grim, zo precies/gedetailleerd hoefde het ook weer niet te zijn..


Maar over het stukje, erg spannend.
Alleen wat me dwars zat..:
Lizelotte is toch ongeveer 13 jaar..?
Al wordt ze voor moord veroordeeld, ze is en blijft een kind. Die mogen toch niet meekijken???

[Millroy]

Nog steeds voorstanders van doodstraf?
Mensen die ervoor zijn weten niet hoe het gaat. Die injecties zijn wel menselijker .

[Asperientje]

Millroy schreef op 27-06-2004 @ 17:47 :
Nog steeds voorstanders van doodstraf?
Mensen die ervoor zijn weten niet hoe het gaat. Die injecties zijn wel menselijker .

Offtopic: als ze zoiets bij Saddam doen vind ik het dus echt niet erg!
Het ligt eraan wat je zelf hebt gedaan, hoe menselijk je zelf was