Bladzijde 99
Bijna bij pagina 100, hihi
“Je weet neem ik aan wel waarom je hier zit?” vroeg Felix, nadat hij flink gezucht had. Femke knikte voorzichtig. “Ben je nou boos?” vroeg ze. “Of ik boos ben? Nee, niet boos, hoogstens een beetje geïrriteerd wegens jouw gedrag van de laatste dagen.”
“O, ja, dat kan.”
“Femke, niet alleen tegen Mirthe doe je zo, ook tegen mensen in je therapiegroep doe je zo. En weet je? Die zitten daar niet, omdat ze graag gekwetst willen worden.”
“O, niet? Je bent toch wel serieus, hè?”
“Femke, zo kan ik niet met je praten.” Zei Felix en ze herkende zijn strengheid. Het was geen tijd om grappen te maken, want hij was bloedserieus. Ze had er maar moeite mee om normaal te blijven. “Ja, jezes, mag ik ook eens een rotdag hebben!” verdedigde ze zichzelf, maar Felix leek daar niet van onder de indruk.
“Zometeen komt Emma even met je praten. Waarschijnlijk word je een dag geschorst en dan gaan wij daarna wel verder praten over hoe je je dag morgen door gaat komen.”
“Verlof?” probeerde ze, maar Felix schudde zijn hoofd. “Ik weet het nog niet.” Antwoordde hij en liep weg. Zenuwachtig bleef Femke daar achter. Ze probeerde zich te concentreren op de vogels buiten en twee kinderen die buiten met hun bootje aan het roeien waren, maar de angst dat ze nu echt te ver was gegaan en dat er dadelijk een boze groepleidster op de stoep stond, was net iets heviger.
“Mag ik binnenkomen?” vroeg Emma en sloot de deur achter zich. Dat was zoiets belachelijks, mensen die vragen of ze binnen mochten komen, maar de deur al achter zich dicht trokken. Femke ontweek haar blik. “Zo, je weet waarschijnlijk al waarom ik hier speciaal met jou kom praten.”
Ze knikte.
“Ik wilde het hebben over je houding van vandaag. Weet je hoe het komt dat je zo prikkelbaar bent?”
“Ik ben niet prikkelbaar. Ik ben alleen alles een beetje zat. Soms kan ik het echt niet uit staan, dat mensen zich zo druk kunnen maken om bijvoorbeeld een extra vetlaagje. Oké, ik ben dan slank, misschien mager, maar toch, ik kan me er niet druk om maken. En anderen zien zichzelf gelijk als een vet varken, daar stoor ik me dan aan. Aan dat overdreven gedoe.”
“Dus eigenlijk zeg je meer, dat je wat irritaties hebt in plaats van dat je prikkelbaar bent.”
“Als jij het zo wilt noemen wel ja.”
“En als we nou gewoon samen gaan proberen om die irritaties op de juiste manier te uiten? Want weet je? Ik vind schorsen persoonlijk maar een laffe zaak. Jij hebt gewoon moeite met die irritaties en daar wil ik je niet mee straffen. Ik geloof ook nooit dat één zo’n dagje bij jou zal helpen. Maar daar moet dan wel tegenover staan, dat we samen het ‘irritatieprobleem’ aan gaan pakken. Kan ik dat met je afspreken?”
Femke knikte opgelucht. Ze was niet geschorst!
“Dan heb ik hier een stapel papieren die je in moet vullen wanneer je een irritatie hebt. Op dit andere vel staan manieren, die we sowieso nog wel een keer gaan bespreken, waarop je jouw irritaties kunt uiten. Je kan natuurlijk ook een eigen manier uitvinden, maar die moet je er dan zelf even onder zetten, oké?”
“Felix zal een hekel aan je hebben.”
“Felix? Hoezo?”
“Hij zat volgens mij wel te wachten op iemand die de ramen kwam zemen.”
“O, ja, misschien moet je dat nog wel doen. Ik weet niet wat ze verzinnen voor je houding op de afdeling.”
“Dat meen je niet?! Wat een kleregast! Daar krijg ik toch niet nog een preek over, hè?”
“Let op je woorden. En ik zou het niet weten of je daar nog wat over hoort. Meid, ik ga je weer verlaten. Succes met je opdracht. Donderdag bespreken we ‘m samen na, oké?”
“Is goed.” mompelde Femke en keek teleurgesteld naar de stapel papieren. Hier moest ze niet nog een corveetaak bij gaan krijgen.
Gelukkig was Felix makkelijk en hoefde ze alleen de corveetaak van Mirthe over te nemen en haar excuses aan te bieden. En ze moest beloven dat ze op haar houding ging letten. Nou, dat was alles.
Na het gesprek ging ze in de huiskamer zitten. “Hé.” Zei ze tegen Jeffrey, die alleen achter de tv hing. “Waar is de rest?”
“Die zijn naar het winkelcentrum.”
“Wilde je niet mee?”
“Ik heb nog niet genoeg vrijheden, dus vandaar dat ik maar achter de tv hang.”
“Aha, ik begrijp het. Ik heb ook lang genoeg zo geleefd.”
“Zit je hier al lang?”
“O, hou op, wees jij maar blij met je paar weken.”
“Ja, hopelijk worden het er niet te veel, haha!”
“Ik hoop het ook voor je. Volg je dat?” vroeg Femke en wierp een blik op de tv. “Nee, ik ben geen nieuws-kijker.” Antwoordde Jeffrey. “Dat is mooi, want As The World Turns begint zo.”
“Nee, hè? Daar kijkt mijn moeder nou ook altijd naar.”
“Ach, ik volg het sinds ik hier zit. Je moet iets met je vrije middag, toch?”
“Ja, dat is waar. Wil je ook wat drinken?” vroeg hij, terwijl hij naar de keuken liep. “Ja, lekker!” riep ze hem na en zette de tv op RTL 4.