Spel

[I C U]

Denk je dat het zou helpen om haar te laten afkicken? Ze is wel hopeloos verslaafd! Gaan we ook een maximum aantal woorden aan een verhaal knopen ofzo? (ik ben tegen! )

[Ikkuh1]

Titel: Een zilveren hemel.
LOS

[Ikkuh1]

Een zilveren hemel

Ik was boos. Heel boos. Ik schoot een paar nachtmerries naar beneden en daalde toen meer verdrietig dan kwaad op de, wat kleinere, reserve-wolk neer. Mijn privéwolk was al ingenomen door Xip, ik ben benieuwd wat mij nu weer boven het hoofd hangt. Altijd weer die Zuzi, kon ze dan nooit haar kop houden. Ik kleurde de hemel rood met mijn gedachtestralen, dat kon d'r ook nog wel bij. Zuzi heeft mij nooit gemogen en bij het minste of geringste meldde ze mij bij Xip. De opperGloof der Yqqy's. Ik ben dus een Yqqy, en voor als je het weten wilt: ik heet Quc.
De hemel kleurde langzaamaan paars, ik kalmeerde. Maar ik wilde gewoon weer even onder de Golo's zijn, ze zijn heus wel aardig zolang ze je niet zien. Daar is Xip bang voor, dat de Golo's mij zien. Ze zijn niet echt gesteld op Yqqy's. Toch zou ik liever een Golo willen zijn, die hoeven geen ringen aan te doen of dromen te versturen. Ze hoefden alleen maar rond te lopen en de wereld wat problemen toewerpen, zodat wij weer wat te doen hadden; een soort cyclus dus. Ik heb wel gezien dat Golo's slimme wezens zijn, ze hebben zelfs een soort ingeblikte wolken, voor op reis. Xip wil daar niets van weten, die vind dat we al genoeg te doen hebben. Ik keek omhoog en zag dat de hemel donkergrijs was geworden, ik was doodmoe. Langzaam zonk ik neer op 'mijn' wolk, de hemel kleurde zilver. Dat was het teken. Ik sliep voor zover Yqqy's dat kunnen, als er spanning is. Maar voor ik op het teken kon reageren moest ik ontspannen. Langzaam voelde ik mijn lichaam door de wolk zakken, tot er niets meer van mij te zien was. Nu pakte ik Oik's wolkenbeweger. Oik is een uitvinder bij de Golo's, die onderzoek doet naar Yqqy's. Xip kon me niets meer schelen, ik wilde bij Oik zijn. Met zijn mooie uitvindingen. Ik maakte de zilveren kleur iets blauwig, de kenmerkende kleur van Yqqy's, tevens de oogkleur. Ik draaide me op mijn tocht om. Ik lag op mijn rug, dat ligt best vervelend als Yqqy. Je zesde zintuig zit dan in de weg, ook wel het oog in je achterhoofd. Maar ik lette er niet op, ik bleef omhoog kijken naar de zilverblauwe hemel. Zilver / Blauw. Quc / Oik.


Nieuwe titel: Een boom vol pleisters

[Roosje]

Zut Alors! schreef op 31-01-2005 @ 19:06 :
edit: en nee, volgens de nieuwe regel mag ik niet aan de slag. Ik quotte gewoon mijn versie van de nieuwe regel in de hoop daarmee roosieh op mn nek te krijgen. Maar die haakt nog niet in op een nieuwe titel...

I C U schreef op 31-01-2005 @ 19:11 :
Denk je dat het zou helpen om haar te laten afkicken? Ze is wel hopeloos verslaafd!

Hahahahahahahahahahahahahahaha.

[Zut Alors!]

Roosieh schreef op 31-01-2005 @ 21:54 :
Hahahahahahahahahahahahahahaha.

Okee, nu weer Ontopic.

Ik had nog even een plaatje gemaakt om mijn verhaaltje kracht bij te zetten:




Gelukkig had je wel door dat het maar een grapje was

[Tovenaar]

Zut Alors! schreef op 31-01-2005 @ 19:06 :
[

Ik ben van mening dat er meer wordt moeten gekeken naar de verhaaltjes, in plaats van dat men meteen op de volgende titel duikt (ook aangezien je toch twee verhaaltjes lang moet wachten).
Ik ben namelijk heel erg trots op mijn '5-minuten-verhaaltje'

Helemaal mee eens. Niet meteen jezelf op een nieuwe titel storten zonder te kijken wat de ander eigenlijk geschreven heeft...Ik probeer ook in dit spel toch zo goed mogelijk verhaaltjes te schrijven, het gaat me niet om wie het snelste is. (en nee ook niet om wie het beste is ) Maar iedereen die een andere opinie heeft, prima...

[I C U]

@ Ikkuh1: Je verhaal is iets te verwarrend! Komt omdat het heel kort is, zeker voor al dit soort woorden/namen. Maar okay, ik geef toe: het is wel origineel en niet helemaal wat ik in gedachten had toen ik die titel verzon

[Vogelvrij]

Een boom vol pleisters

Wij waren zo verliefd, zo ongelooflijk verliefd. Ik hield zo veel van haar, dat het me ineens niets meer kon schelen wat er verder in de wereld gebeurde. Ik, die ’s ochtends altijd de krant tot op de letter uitspelde, kon het nu niet eens meer opbrengen hem open te slaan. Ik hield van haar, zij hield van mij. Het was volmaakt. We konden urenlang door het bos zwerven, om steeds weer op die ene plek uit te komen. Onze boom, onze volmaakte, geheime boom. Met een zakmes zetten we ons namen erin. De boom droeg nu onze namen, onze verliefdheid zou nu voor eeuwig zijn.

De tijd verstreek en onze verliefdheid zwakte af. Ik begreep het niet, zij begreep het ook niet echt. Maar op een dag kwam ze naar me toe en ik wist dat het afgelopen was. Ik zag het aan haar mooie gezicht, dat ik beter kende dan de mijne. “Ik…” stamelde ze. “Ik ben geloof ik verliefd op een ander.” Mijn wereld stortte in. Hoewel mijn verliefdheid was afgezwakt, hield ik nog steeds veel van haar. Maar ik wist dat ik haar niet moest forceren, ik wist dat ik me er het beste maar bij neer kon leggen.
Die avond ging ik naar de boom met mijn zakmes. Ik wilde onze namen wegsnijden, maar toen bedacht ik me ineens dat dat zielig voor de boom was. Hij had al zoveel pijn in ons, onze liefde die nu over was en nu wilde ik nog meer in hem gaan snijden. Ik zuchtte en zocht in mijn tas naar iets anders dat ik kon gebruiken om onze liefde te verdoezelen. Ik kon er niet tegen dat de boom nog onze namen droeg, namen die verbonden waren met eeuwige liefde. Het klopte niet, het moest weg.
Het enige wat ik vond, waren pleisters. Ik haalde mijn schouders op, grijnsde zwak en deed toen de pleisters over onze namen. Onze liefde was gewond, maar te zijner tijd zou alles weer genezen zijn.

Nieuwe titel: Het kippenhok

Schrijf je dat zo; te zijner tijd?

[Zut Alors!]

ter zijner tijd

Je verhaaltje is mooi
Dat had ik zelf nooit bedacht bij die titel...

[Ikkuh1]

Mooi
Hé, door die nieuwe regel kan ik nu niet schrijven Naja, k wacht maar af

[Vogelvrij]

Dank jullie wel
Hè, ik hoopte dat jullie ondertussen alweer zover waren dat ik weer mocht, maar we zijn nog bij mijn eigen verzonnen titel

[Ikkuh1]

Ik mag nog niet
Zullen we de regel veranderen dat als er niemand reageert de vorige wel weer mag? Maar niet te vaak?

[Vogelvrij]

Ikkuh1 schreef op 01-02-2005 @ 16:23 :
Ik mag nog niet
Zullen we de regel veranderen dat als er niemand reageert de vorige wel weer mag? Maar niet te vaak?

Alleen als er minstens vijf uur of zo tussen zit, oké?

[Zut Alors!]

Het kippenhok

De hennen zitten vredig op stok, de kuikens dwarrelen vrolijk in het rond en de haan staat op de uitkijk; in het kippenhok is het elke dag een vrolijke bedoening.
Elke morgen echter, wordt die o zo vredige rust wreed verstoord door de grote Hand, die keer op keer probeert het nageslacht van de o zo ongeruste moeders te stelen. Dit pikken de kippen niet langer. Er moet en zal wat aan gedaan worden. En de kippen hebben een plan!

De volgende ochtend zitten de hennen zenuwachtig boven hun nesten, te wachten op het verschijnen van hun belager. En net als iedere voorgaande morgen komt opnieuw het boze schepsel het hok binnen. Opnieuw komt hij daar met het doel de eieren uit de nesten te stelen.
Mevrouw Pluis, een van de jongste kippetjes, laat van schrik een zacht kukeltje horen. De grote Hand keert zich meteen om, en laat zijn ogen op haar vallen. Snel duikt ze in haar veren, maar voordat ze haar kop volledig kan laten verdwijnen, wordt ze vastgepakt en van haar nest getilt. De hand graait gierig naar de eieren, en het volgende moment...
"He getver! Wat is dit nou weer."
Boer Harmsen trekt zijn hand weg uit het nest, zijn vingers druipend van de drek. Voorzichtig ruikt hij eraan. Kippestrontjes, een heel nest vol. Getver.


Volgende: koude fusie

[Vogelvrij]

In een van je eerste zinnen heb je twee keer: is het staan

[Zut Alors!]

Nu niet meer

[I C U]

@ Vogelvrij: Mooi werk, ik vind het echt leuk om te zien hoe ieder een titel naar zijn/haar eigen hand zet!

@ Zut: Nice! Kippen in Opstand!

[Roosje]

Zo, ongeveer afgekickt. Ik mag - van mezelf - nog maar een verhaaltje per dag.

De regels veranderen wel steeds zeg, mja, maakt niet uit. Ik roep nu lekker los, want het is al wel weer een tijdje geleden.

[Roosje]

Koude fusie
Ze gingen fuseren. Punt. Het was over, uit en er was geen discussie meer mogelijk. Alles was al besloten, ik kon niets meer doen, behalve me er bij neerleggen. Ik had niet mee kunnen beslissen, en dat vond ik kut, want dit was de meest ongelooflijke fusie ooit. In de week dat ze besloten dat het door zou gaan, was ik ziek. Ik had griep en lag met negenendertig graden koorts in bed.
De reden waarom ze gingen fuseren, was zo mogelijk nog belachelijker. Mijn beste vriendin had een jongen uit het andere vriendenclubje in de disco gezien, was iets met hem begonnen en nu hoorden wij bij elkaar. En dat terwijl zij niet bij ons pasten. Wij waren de druktemakers van de klas, degenen die zich niets van anderen aantrokken. Zij waren rustig, haalden altijd hoge cijfers en bemoeiden zich alleen met elkaar.
Frustrerend.
Mijn vrienden begonnen langzamerhand ook te veranderen, onder invloed van mijn beste vriendin. Ze werden minder hyper, begonnen te leren en werden heel close met elkaar. Ik viel er buiten, want ik was tevreden met mezelf zoals ik was. Uiteindelijk bleef ik helemaal alleen over, zelfs mijn beste vriendin - die de fusie in gang had gezet - bemoeide zich niet meer met me. Ik had geen idee waarom, zover ik wist had ik niets verkeerds gedaan, ik was alleen niet meeveranderd.
Toen was ik op mezelf aangewezen, zonder mensen die me hielpen. En, moet ik eerlijk zeggen, ik redde me er heel aardig mee. Nu was ik in mijn eentje druk, trok me in mijn eentje niets van anderen aan...

Volgende titel: Te ver doorgedraafd

[Ikkuh1]

Los

[Ikkuh1]

(geen idee of het waarheidsgetrouw is, en het is ook nogal lang geworden, magoed)


Te ver doorgedraafd

Jammer. Echt heel jammer. Het had zo goed kunnen lopen. Dit keer had hij er echt in geloofd. Maar weer was het verkeerd gegaan, en hij weet dat het zijn schuld is. Hij had het écht geprobeerd.

"Houd jij eigenlijk van dansen?"
"Jahoor, dan kun je lekker je energie kwijt, ik doe dat heel vaak..."

Dat had hij niet moeten zeggen. Jongens horen niet te dansen. Voetballen kan je niet in je eentje, maar in zijn achterafdorp ging dat niet, daar woonden alleen bejaarden die zodra ze de voetbal ook maar zagen je een afkeurende blik toewierpen. Hij slaat tegen zijn boksbal en denkt weer terug aan vorige week.

"Wát? Ik vroeg het voor de gein, mietje!"
"Ik ben geen homoseksueel, hoor", hij dacht koortsachtig na wat hij moest zeggen en besloot voor het eerst direct de waarheid te vertellen, in plaats van er om heen te draaien. "Ik heb altijd heel veel energie over, als ik dat binnenhoud word ik agressief. Daarom dans ik wel eens, mijn therapeut..."
Weer werd hij onderbroken. "Therapeut?" Waarom vonden ze dat toch altijd zo'n eng woord en bekeken ze je alsof er iets te zien moest zijn, of je gek was."
"Ja een therapeut, daar ga ik elke zondag heen. Dan hebben jullie minder last van mij."

Zo was de ellende weer begonnen. Maar hij was toch eerlijk? Moest hij weer gaan liegen? Maar daar kwamen ook problemen van. Dan vergat hij aan wie hij welk verhaaltje verteld had; welke leugen. Dan verloor hij weer een vriend en sloot hij zichzelf weer op. Maar dat waren toch eigenlijk geen vrienden? Nu ramt hij zijn boksbal in elkaar. Daar staan eigenlijk al veel namen op, zeg. Hij pakt een nieuwe, zwarte marker en zet er een nieuwe naam op. 'Sjoerd' staat er nu. Daarboven 'Anne'. Eén van de weinige meisjes op zijn boksbal. Zijn eigen naam 'Erik' staat er al een tijd op, hij heeft niet zo'n hoge pet op van zichzelf. Hij gooit de stift op de grond en pakt zijn bokshandschoenen weer.

Het was buiten lekker koud, perfect weer om te gaan fietsen. Hij trapte hard op zijn pedalen om zijn vanacht vernieuwde energie kwijt te kunnen.
"Wat fiets jij snel!" Hijgend kwam Sjoerd naast hem fietsen. Erik ging niet langzamer. Sjoerd bleef dapper meetrappen. "Wil je straks misschien mee naar mijn huis? Dan kunnen we een DVD'tje kijken ofzo." Eriks hard ging sneller kloppen: uitgenodigd? Bij iemand die hij eigenlijk nog niet zo lang kende? Erik keek hem verbaasd aan en antwoordde langzaam, hij had die woorden nooit eerder uitgesproken: "Ja, ik wil graag met jou mee naar huis en dan een DVD kijken, welke heb je? We kunnen ook langs een videotheek gaan?"

Het was heel leuk. De dag daarna nodigde Erik Sjoerd uit. Ze werden best goede vrienden, ze zaten in de klas ook wel eens naast elkaar. Tot de dag dat ze naar het pretpark gingen met school, gisteren dus.

"Jemig, doe eens wat rustiger, je lijkt wel een te ver doorgedraaid opwind poppetje!" De jongen die dat zei deed net of hij een grote schroef omdraaide en toen leegliep. Het leek op een versnelde robot. Iedereen moest lachen. Erik wond zich enorm op en kreeg toen nog meer energie. Hij bleef maar heen en weer rennen en springen. Toen hadden een paar mensen hem opgesloten in een wc en hem pas na een tijd er weer uitgehaald. De hele terugweg zei hij geen woord tegen Sjoerd.

Opeens gaat de deurbel. Verbaasd veegt Erik zijn voorhoofd af aan de daarvoor bestemde handdoek en deed open. Daar staat Sjoerd.
"Hé, wat was er nou? Ik was een beetje bezorgd om je!"
Sindsdien weet Erik dat hij een echte vriend heeft gevonden.


Nieuwe titel: Het liegende tapijt

[I C U]

@ Ikkuh1: Goed verhaaltje, naar mijn idee loopt het lekker, en zeker dat stuk over die namen op de boksbal vond ik goed, maar het einde vond ik verwarrend. Het was me niet duidelijk wat er gebeurd is en waarom die Sjoerd nou een echte vriend was.

[Roosje]

Ook @ Ikkuh1: Ik vind het ook wel een leuk verhaaltje, alleen kloppen de tijden niet helemaal en dat leest niet zo lekker (daarbij doel ik met name op de voltooide tijd, die heb je in de vt en de rest in de tt). Ook vind ik het einde wat minder.

[Mirruh]

Ik snap wel waarom die sjoert een goede vriend is: hij is de enige die hem niet de rug toekeert nadat hij weer een keer te ver doorgedraaft is. Toch? ikkuh1?

[Vogelvrij]

Het liegende tapijt?

Nou vooruit, los dan maar

[Vogelvrij]

Het liegende tapijt

Ze moest vluchten, zo snel mogelijk. Er was geen tijd om spullen te pakken, er was niet eens tijd om na te denken. Het enige wat ze kon doen, was rennen. Zo hard mogelijk. Achter zich hoorde ze het gehijg van haar achtervolgers. Ze was bang, maar voelde zich tegelijkertijd helder. Haar conditie was redelijk goed en ze wist van zichzelf dat ze dit rennen lang kon volhouden. Maar waar kon ze heen?
Ineens hoorden ze de mensen achter haar lachen. Iets te laat merkte ze dat ze een doodlopend straatje was ingeslagen en toen sloeg de paniek toe. Ze zag een huis met een openstaande deur en vloog er naar binnen. Snel deed ze de deur op slot. Haar achtervolgers begonnen onmiddellijk op de deur te bonzen, maar ze besefte dat het nog even zou duren voordat ze binnen zouden komen.
Ze keek om zich heen. Helaas was er geen achteruitgang. Wat kon ze doen? Waarom was ze hier eigenlijk naar binnen gegaan? Nu had ze zichzelf opgesloten…
“Ben je aan het vluchten of zo?” klonk er ineens een stem. Verward keek ze om zich heen.
“Hier, kijk naar beneden!” klonk het. Ze keek naar beneden en zag niets.
“Het tapijt, ik ben het tapijt. En geef nu eens antwoord,” de stem klonk warempel een beetje geïrriteerd.
“Het tapijt?” zei ze ongelovig.
“Heb je nog nooit van een magisch tapijt gehoord of zo?” klonk het korzelig.
“Jawel, jawel,” zei ze haastig. “En ik ben inderdaad aan het vluchten…”
“Nou, dan ben je het goede huis ingegaan. Kom, schiet op, ik breng je wel naar een veilige plek.”
“Kunt u dan ook vliegen?” vroeg ze achterdochtig. Een pratend tapijt, dat kon ze nog net geloven, maar een vliegend tapijt klonk haar wel heel ongeloofwaardig in de oren.
“Natuurlijk kan ik vliegen! Schuif even die tafel van me af, dan gaan we. Zo door de schoorsteen, het wordt geweldig.”
“Geweldig,” mompelde ze. Ze schoof de tafel weg en ging onzeker op het tapijt zitten.
“Ben je er klaar voor?”
Op dat moment stormden haar achtervolgers binnen. “Ga!” gilde ze.
Het tapijt lachte. “Geloofde je nu werkelijk dat tapijten konden vliegen?”
Toen gaf een van de achtervolgers haar een klap op haar hoofd en verloor ze haar bewustzijn.

Nieuwe titel: Blauwe haren

[I C U]

LOS!

Nice story trouwens

[Vogelvrij]

I C U schreef op 02-02-2005 @ 16:24 :
LOS!

Nice story trouwens

Jullie zijn telkens wel positief, bedankt

[I C U]

Blauwe haren.

Zenuwachtig stond hij voor de spiegel. Altijd, maar dan ook altijd zat net dat ene plukje verkeerd. Met gel was het niet te corrigeren, met water niet, met wax niet… Hij zuchtte diep en keek op zijn horloge. Hij was veel te vroeg. Hij had nog zeker een half uur voordag hij naar school moest, en hij was al klaar. Hij staarde naar zichzelf in de spiegel. Ja, hij kon ermee door. Hij was zenuwachtig. Waarom?

Ze zat pas twee maanden bij hem op school. Bij hem in de klas zelfs. Ze was een rare, daar was iedereen het over eens. Ze had een ringetje door haar rechter neusvleugel en een piercing door haar lip. Ze deed absoluut niet mee met de mode of wat daar voor doorging. Ze was anders. En in zijn klas was dat niet geaccepteerd. Ze lag overal buiten. En toen… toen kwam ze op een dag de klas in met blauwe haren. Niet zacht blauw, nee, keihard blauw. Ze keek de klas aan met een uitdagende blik. Niemand zei wat, maar hier en daar klonk al wat gelach. Ze liep naar haar plek en plofte neer. Hij had haar bewonderend aangekeken, hij bewonderde haar anders-zijn, en haar lef.

Ze had gister tegen hem gepraat, ze hadden een leuk gesprek gevoerd. Daarom was hij zenuwachtig, omdat hij haar vandaag weer zou zien, misschien zelfs wel weer zou spreken. Hij verheugde zich erop, en heel even kon het hem niet schelen wat zijn beste vrienden zouden zeggen als ze hen samen zouden zien. Ach, het deed er ook niet toe! Hij wilde haar zien, spreken. Het liefst wilde hij haar in zijn armen nemen en haar blauwe haar strelen. Hij zuchtte en haalde zijn hand door zijn nieuwe haar. Zijn nieuwe knalrode haar. Hij grijnsde tevreden en besloot naar beneden te gaan.

02-02-2005

Nieuwe titel: Geitewollen sokken

[I C U]

Vogelvrij schreef op 02-02-2005 @ 16:30 :
Jullie zijn telkens wel positief, bedankt

Tjah als er maar weinig is om negatief over te zijn, rest er ons niets anders dan positief zijn, toch?

[Vogelvrij]

I C U schreef op 02-02-2005 @ 16:37 :
Tjah als er maar weinig is om negatief over te zijn, rest er ons niets anders dan positief zijn, toch?

Jouwe vind ik ook erg leuk

[Ikkuh1]

Mirruh schreef op 02-02-2005 @ 15:02 :
Ik snap wel waarom die sjoert een goede vriend is: hij is de enige die hem niet de rug toekeert nadat hij weer een keer te ver doorgedraaft is. Toch? ikkuh1?

Jep

[Roosje]

Ik heb eem' een vraagje. Wat vonden jullie van mijn Wereldwijs-verhaaltje (hij staat ook wel ergens in dit topic)? Ik ga hem misschien gebruiken voor een werkstuk (nou ja, zoiets dan) maar dan moet het er wel mee door kunnen.

[Zut Alors!]

Roosieh schreef op 31-01-2005 @ 15:19 :
Wereldwijs
'Vind je mij slim?'
'Slim?'
'Ja, slim. En eerlijk zeggen.'
'Nee, slim ben je niet. Wel wijs.'
'Wat is het verschil daartussen?'
'Slim is als je veel verstandelijk vermogen hebt, zeg maar. Wijs ben je... gewoon, als je veel weet. Over mensen. Als je anderen raad kan geven. Als je goed naar anderen luistert om zelf meer te weten te komen.'
'En ik ben wijs?'
'Ja.'
'Hoe wijs?'
'Zo wijs als... zo wijs als het water uit de oceaan, de lava uit de aarde en de bomen uit het bos. Zo wijs als de wereld.'
'Dat is behoorlijk wijs...'
'Je hebt er de tijd voor gehad. Je heb zevenentachtig jaar geleefd, dan mag dat wel. Je leeft al zo lang, je hebt van alles meegemaakt. Daar word je vanzelf wijs van.'
'Bedoel je, dat iedereen van mijn leeftijd wijs is?'
'Nee. Je moet er wel iets voor doen, en dat heb je gedaan, je hele leven lang.'
Tevreden sloot ze haar ogen en ademde haar laatste lucht uit.

deze dus.

Ik heb vanaf het begin tot het einde niet het idee dat er een bejaarde aan het woord is. Zelfs al heb je het over zevenentachtig jaar. Bovendien is het één lang dialoog, alleen aan het eind een zin. Ik zou er na de eerste citaat ook één neerzetten, ala 'zei ze met haar vermoeide stem' (oid) om aan te geven wie er spreekt (en denk je even in in de woordkeuze van een bejaarde, kun je daar misschien nog even de zinnen op aanpassen)

Wat voor werkstuk (nou ja, zoiets dan) is het?

[chocomelsletje]

Los!

uhm, nja, dit wordt mijn eerste verhaaltje ooit.. dus niet op slechtheid letten he.

En even hard over een nieuwe titel denken.

[Roosje]

@ Zut Alors!: Daar ben ik het wel mee eens, dat komt vooral omdat ik het idee "bejaarde" pas later bedacht. Enne, het heet draaideurproject (dat werkstuk dus). Als je cijfers hoog genoeg zijn, mag je drie uur per week uit de les. In die uren moet je dan dus een soort werkstuk maken...

[chocomelsletje]

hier issie dan,
Het is uhm, naar aanleiding van een Frans les. Geen verder commentaar daar over

Geitewollen sokken.

Dat deze aarde wreed is, was een reeds bekend feit. Altijd lag ik in mijn bed, huilend, omdat jij mij weer eens negeerde. En als jij iets deed, deed iedereen je na. Ze liepen achter je aan, overal waar jij ging volgden ze je. Als eendjes die hun moeder volgen. Maar ik was niet zo. Ik was het lelijke eendje, alleen goed genoeg als het jou uitkwam. Dus werd ik jouw trefpunt, diegene waar je op terug kon vallen als jij je kut voelde. Mijn gevoelens deden er niet toe. Dat de wereld niet om jou draaide, heb je nooit doorgehad. Altijd leefde je in je eigen wereldje, wat iedereens wereld werd. Behalve de mijne. Mijn wereld was puur, oprecht, zoals de wereld echt was. Ik heb geprobeerd je te redden, maar luisteren wilde je niet. En wie niet horen wilt, moet voelen. Dus voelen deed je. Mijn lichaam die de jouwe raakte, mijn mond die je overal kustte. Je kleedde mij langzaam uit, ik liet het toe. De knopen van je broek gingen open, en langzaam trok je hem uit, terwijl je mij in mijn lip beet. Je broek gooide je in een hoekje, en daar lag je dan in je boxer. Mijn linkerhand gleed langzaam naar beneden, terwijl mijn rechterhand het bed aftastte. Terwijl ik jouw pik in mijn hand nam, kwam mijn rechterhand steeds dichter bij. Nog voor jij het wist, sneed het mes door jouw vlees, en spoot het bloed uit je. En daar lag je pik dan, niet meer dan een bebloed hoopje vlees. Zuchtend pakte ik mijn geitenwollen sokken van de vloer, en trok ze weer aan.


ik twijfelde of ik dit wel moest posten, omdat sommige mensen dit misschien te vulgair of provocerend vinden.. maar ik deed het toch maar

nieuwe titel: jongentjes met te grote hoofden op driewielers.

[Redhair]

LOS!

Ik vind hem best goed! Zeker als het je eerste is.

[chocomelsletje]

Redhair schreef op 02-02-2005 @ 21:30 :
LOS!


Ik vind hem best goed! Zeker als het je eerste is.

ben benieuwd wat je bedenkt!

uuh dank je

[Redhair]

jongentjes met te grote hoofden op driewielers.

Zuchtend keek de oude vrouw om, terwijl het jongentje haar voorbij scheurde. Ze was bijna van de voeten gereden. Moeders zouden eens wat meer op hun kinderen moeten letten. Die losse opvoeding was nergens voor nodig. Vroeger hadden kinderen het ook goed. De oude vrouw zucht nogmaals en keert zich om. Ze schuifelt achter de driewieler aan, haar stok houdt ze stevig vast. Het einde van de stoep nadert, het jongentje stop. Hij draait onhandig zijn fietsje om en klimt er weer op. Met een vaart dat moeilijk te bevatten is scheurt het jongentje richting de vrouw. Ze blijft angstig en ineengedoken op de stoep staan. Het jongentje remt.
"Toettoet." Schreeuwt het jongentje. De vrouw lijkt nu wat sterker. Kordaat stapt ze op het kind af, terwijl ze het bij zijn oor pakt. Die jongentjes op hun driewielers van tegenwoordig.
"Vertel eens, kind. Waar woon jij."
Angstig kijkt het kind haar aan. De vrouw voelt een overwinning. De angst is overgeslagen! Zij is het te baas! Eindelijk! Ze beseft dat haar manie weer opkomt. Ze heeft niets meer onder controle.
"Ik hoef niet te weten waar jij woont. Jij gaat met mij mee naar de grote weg. Kan je zien hoe eng het is als je niet eens veilig ergens kan staan."
Het jongentje luistert niet naar wat zij zegt. Hij voelt alleen dat zijn oor zo uitrekt, dat zijn hoofd nu vast dubbel zo groot is.



Titel : Kan m'n sokken weer niet vinden.

[chocomelsletje]

whahaha ik vind hem leuk hoor!

[Roosje]

Los.

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 03-02-2005 @ 16:50 :
Los.

Verdorie, dat wou ik doen maar toen moest ik de computer opnieuw opstarten en vergat ik het

Roosieh, schiet op want ik wil schrijven! Dus verzin een leuke titel

[Roosje]

Kan m'n sokken weer niet vinden
Zuchtend keek ik mijn kamer rond. De vloer was bedolven onder een laag kleren, ik had eindelijk de goede uitgezocht voor de disco en nu kon ik mijn sokken niet vinden. Dat had ik wel weer. Ik was verslaafd aan enkelsokjes, maar ja, als ik ze nodig had waren ze natuurlijk kwijt. Het was half acht, ik hoefde pas over een kwartier weg. Wat mij betreft, had ik dus genoeg tijd om sokken te zoeken. Ik waagde het er maar op, liet me op mijn knieën vallen en graaide tussen mijn kleren. Het verbaasde me hoeveel ik er wel niet had, als ze in de kast lagen leek het minder. Hoeveel daarvan zou ik wel niet met mijn beste vriendin hebben gekocht? Pas geleden had ik met haar gebroken, ze hing alleen nog maar aan haar vriendje. Eigenlijk zou ik alles dat ik samen met haar had gekocht, ritueel moeten verbranden. Ik keek langs mijn lijf naar beneden. Gestreept shirtje, donkere broek, blote voeten. Dan zou ik dus halfnaakt naar de disco moeten, want dit hadden we samen uit de winkels gehaald.
Plotseling ging de bel.
Ik rende naar beneden en opende de deur. Daar stond mijn ex-beste vriendin, met een vrolijk gezicht. 'Hier is een paar sokken, want ik dacht dat je die wel kwijt zou zijn.'

Volgende titel: De huilende uil

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 03-02-2005 @ 16:54 :
Verdorie, dat wou ik doen maar toen moest ik de computer opnieuw opstarten en vergat ik het

Roosieh, schiet op want ik wil schrijven! Dus verzin een leuke titel

Hm, ik vond deze titel maar niks. Niet dat ik nu echt een betere heb verzonnen...

[Vogelvrij]

Los!

Ik hou van uilen

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 03-02-2005 @ 17:12 :
Los!

Ik hou van uilen

Mooi. Succes dan.

[Vogelvrij]

En ik vond je verhaaltje best leuk, hoor

De huilende uil

“Gatver!” Met een van afschuw doortrokken gezicht keek ze me aan. “Wat ís dat?”
“Een uilenbal,” grijnsde ik. “Vind je hem niet mooi?”
Ze schudde haar hoofd en zuchtte. “Toe, leg dat ding weg,” smeekte ze.
“Waarom?” vroeg ik. “Ik wil hem uit elkaar halen, dat is echt heel interessant. Misschien had hij wel een muis gegeten en vind ik daar nu de botjes van.”
“Gatver,” zei ze weer. “Ik hou heus van je, maar soms…” Ze slaakte een diepe zucht en keek me wanhopig aan.
“Sorry,” mompelde ik.
“Ja, dat zeg je elke keer,” smaalde ze. “Zullen we anders gewoon even naar boven gaan, een filmpje kijken of zo?”
Ik schudde mijn hoofd. “Dat kunnen we nog altijd doen… Het is drie uur ’s middags, een film kijken vind ik meer iets voor ’s avonds.”
Woedend keek ze me aan. “Dan ga ik wel weg,” zei ze met kille stem.
Ik wilde haar tegenhouden, haar zeggen dat ik van haar hield en dat ze heus niet weg hoefde te gaan, maar het was al te laat. Ze draaide zich om en liep de kamer uit. De deur viel met een klap dicht en ik besefte dat ik het had verbruid. Onze relatie was over.

Die nacht kon ik niet in slaap komen. Ik had zo ontzettend veel spijt, ook al wist ik dat het eraan zat te komen. Uiteindelijk stond ik op en ging door het bos wandelen. Het enige wat ik hoorde was het gekraak van takjes onder mijn voeten. Ik had gehoopt dat mijn hoofd zich door het wandelen leegmaakte, maar het werd alleen maar erger. Op een gegeven moment ging ik ergens zomaar zitten en huilde ik. Ik stopte pas toen ik de uil hoorde. Oehoe, oehoe… Ik had natuurlijk, als echte vogelliefhebber, wel vaker een uil gehoord, maar ditmaal klonk het geluid me heel anders in de oren. Het was zo’n triest geluid, net alsof hij huilde. “Een huilende uil,” mompelde ik. “Alle vogels huilen met me mee…”

Nieuwe titel: Overwinningsroes

[Jenneke.*]

Loooohhoooooos!

[Jenneke.*]

Overwinningsroes.

Jarenlang aasde ik al op hem. Jarenlang was hij de persoon die ik moest en zal veroveren. Om het even wat duidelijker te maken wat ik er allemaal voor gedaan heb, zal ik het nog een keer vertellen.

Zij was mijn beste vriendin. Totdat ze met hem kreeg, ik kon het niet uitstaan! Hoe ze naast hem liep, hoe ze naar hem lachte, hoe ze zijn hand vasthield. Het slijm droop er nog net niet vanaf. Maar ik zou ik niet zijn als ik niet zo proberen deze relatie ruw te verstoren. Het begon met onschuldige blikken naar hem werpen. Je kent het wel, van die lieve meisjesogen opzetten, en dan naar hem kijken, met een vurige, verlangende blik. Geen enkele jongen kan die blik weerstaan. Niet van mij tenminste. Zo ook hij niet. Het begon met een korte blik, het liep over naar staren, lang en doordringend. En zij zag dat natuurlijk wel. Maar ik trok me niets van haar trillende pruillipje aan en wachtte geduldig.
Toen vond ik dat het tijd werd voor een stapje verder. Ik vroeg of ik met hem mee kon fietsen van school naar huis, we woonden immers dicht bij elkaar. Natuurlijk vond hij dit prima, en ik greep mijn kans om mijn geweldige, heerlijke spontane kant te laten zien. De kriebels gierden door mijn buik, en in zijn ogen lag een begerige maar toch lieve glans als hij me aankeek.

Een week later fietsten we weer samen. Het was anders dan andere keren, er hing een spanning tussen ons in.
'Het is uit.' Waren de weinige woorden die hij die fietstocht sprak.
Op de kruising waar we beide een andere kant op moesten, stopten we tegelijk, alsof het afgesproken was. Daar zoenden we voor het eerst.
Nu, 2 jaar later, verkeer ik nog steeds in mijn overwinningsroes.


wat een heerlijk arrogant tekstje maargoed, ook lekker inhoudloos

Nieuwe titel: Over de nutteloze informatie in onze hoofden.