30-03-2005, 16:05
|
|
Verwijderd
|
150!
Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. De storm van de wereld kwam op me af en ik kon nergens schuilen. Wat deed ik er nog toe? Hoe zou ik me kunnen beschermen tegen de storm? Ik moest schuilen, snel mijzelf verstoppen, dan zou hij mij niet zien. Ik stond stil en de wind vertraagde, ging liggen. Even zocht ik naar woorden maar kon niets bedenken. Het was ook niet nodig, dit was een droom. Ik besloot om wakker te worden en opende mijn ogen. Ik lag nog steeds in mijn graf, het was nog maar een uur geleden sinds ik levend begraven was. Het was onverbiddelijk, ik zou sterven door een vergiftiging, niet eens door zuurstoftekort. Wat had ik nog meer nodig? Een klein lampje was het enige dat ik bij me had, de enige lichtbron in deze kist, waar mijn lichaam niet voor een tweede maal in zou passen. Ik zag alles al voor me, ze zouden me zoeken maar nooit vinden, want mijn kist lag onder een andere steen. Het werd langzaam wazig, of het lampje zwakte af. Het kon beide en het zou dan ook niets uitmaken wat er precies gebeurde. Ik zou sterven. Maar ik zou blijven leven, voorleven in alles wat we verder nog hadden. De storm begon weer, ik werd meegenomen in de vrijheid, in de snelheid en de duizelingwekkende val. Voor het einde luisterde ik nog wat muziek, dacht aan mijn vrienden en familie. En ik sliep in. Hij hoorde het niet eens, zag niets meer. De duisternis zat in zijn hoofd en later ook in de kist. Hij zag een engel toen de deur open ging, maar dat was het deksel en de buitenwereld vlak voordat hij stierf. Laatst gewijzigd op 30-03-2005 om 16:29. 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
30-03-2005, 17:53
|
||
|
Citaat:
|
|
|
30-03-2005, 18:47
|
|
|
Icarus is die gast die ging vliegen samen met zijn papa (of was hij de papa?) met vleugels van was, ze moesten van Kreta ontsnappen omdat koning Minos ze daar gevangen hield. Ze hadden het labyrint voor de Minotaurus gebouwd en alleen zij wisten de weg, daarom wilde Minos ze weg hebben. Ze vlogen toen weg, maar Icarus (het zoontje, iig) vloog te dicht bij de zon en toen smolt de was.
Haha, nu snap je er nog minder van  .En ja, het is idd een oude Griekse mythe. Ofzo.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
30-03-2005, 19:38
|
|
|
|
Oja, dat verhaal heb ik inderdaad wel eens gehoord. *Hoopte origineel te zijn
 *
|
|
30-03-2005, 20:20
|
|
|
Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. Een nieuwe zin. Deze keer zou het niet zomaar een zin zijn, maar een bijzondere zin. Een lange zin. Een alliteratie. Ik verzon mijn zin:
Dertien dode debiele dikkopjes die dachten dat de drie domme dikke dikkerds dagelijks domme dingen deden, dachten donderdag dus dat de drie domme dikke dikkerds -die dinsdag drie domme dunne dunnerds door de degelijk draaiende draaideur duwden, die daardoor de drieendertig dappere dwergen die de DNA-strengen door de dure duurzame dubbele dakbedekking dreven, door diezelfde dure duurzame dubbele dakbedekking duwden, die derhalve doorscheurde- dinsdag domme dingen deden door de drie domme dunne dunnerds door de degelijk draaiende draaideur duwden, die daardoor de drieendertig dappere dwergen die de DNA-strengen door de dure duurzame dubbele dakbedekking dreven door die dure duurzame dubbele dakbedekking duwden, die derhalve doorscheurde. Helaas was mijn nieuw verzonnen alliteratie, hoewel grammaticaal kloppend, niet echt een doorslaand succes. Niemand begreep de ware essentie van het allitereren, en probeerde slechts de genialiteit van de zinsconstructie te doorgronden. Natuurlijk was deze genialiteit slechts een klein aspect van de ware perfectie die mijn alliteratie waarborgde, en derhalve verloren zij zich in de fantastische fantasticiteit van mijn zin, terwijl ze hopeloos op zoek waren naar het werkwoordelijk gezegde, en de hoofdzin van de bijzin van de bijzin van de hoofdzin probeerden te scheiden van de rest. gelukkig maar, want door dit te doen zou mijn creatie onherroepelijk verminkt worden, zo niet vermoord, en het zou mijn creativiteit en mijn souplesse bij het verzinnen van de alliteratie geen eer aan doen. Dus, probeer het maar niet meer, en geloof me op mijn woord van eer, hij klopt, als een dubbeldekkerbus. --------- Hehe, geinspireerd door mijn meer dan 300 woorden tellende alliteratie (misschien wel meer dan 500) die ik in de vierde heb geschreven voor literatuur, maar helaas ben verloren.  @ Grim: geweldig  die met de kitten, en die tweede is ook leuk@ Ikkuh: Leuk, mooi hoe je het verwoord, vooral in het begin, en het stukje van het vliegen. @ Roosieh: Inderdaad, Griekse mythe. Maar het moet wel vermeld worden dat de vader (Icarus was het zoontje) Icarus nog had gewaarschuwd niet te laag of te hoog te vliegen. Zo zie je maar wat er van komt als je niet naar je ouders luistert. 
Laatst gewijzigd op 30-03-2005 om 20:47.
|
|
30-03-2005, 20:38
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
 Verder, die tweede moet nog aangepast worden, ik vind het stukje tussen 'ik' en 'hij' te leeg en de verandering te abrupt.
|
|
|
30-03-2005, 20:40
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
30-03-2005, 20:40
|
||
|
Is dit grammaticaal correct?
Citaat:
Die vader was Daedalus. Ik heb geen zin in deze zin.
__________________
Recht voor je raapje!
|
|
|
30-03-2005, 20:45
|
|
|
|
Daedalus ja, die bedoelde ik maar ik was de naam vergeten
. En omdat die Daedalus dat neefje van de toren duwde, moesten hij en Icarus naar Kreta. Ongeveer. Ik vraag me af wat ik van mijn PW Grieks ga maken, volgende week.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
30-03-2005, 20:46
|
||
|
|
Citaat:
[zelfmelijmode]Ach, het maakt ook niet uit, ik zal me nooit weer mijn nogveelmeerwoordentellende zin herinneren [/mode]
|
|
|
30-03-2005, 20:50
|
|
|
|
Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. Was er dan nooit iets goed genoeg voor haar? Ze kon alleen maar vragen, vragen, vragen en nooit kreeg ze antwoord - nou ja, nooit van mij. Ik was er helemaal zat van, ik had genoeg van haar gehoord. Dan vluchtte ze maar weer naar iemand anders en brandde weer los. Er was geen enkele methode tegen, alles wat in mijn hoofd opkwam was al een keer geprobeerd en nog een keer en minstens nog een keer. Zelfs als je haar compleet negeerde praatte ze door, en door, en door, en door.
Ach ja, ze was vier. Nu heb ik geen zin meer .
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
30-03-2005, 20:50
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
30-03-2005, 20:51
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
30-03-2005, 20:58
|
||
|
|
Citaat:
Ik ken zo iemand, en die is 18 
|
|
|
30-03-2005, 21:02
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Recht voor je raapje!
|
|
|
30-03-2005, 21:09
|
||
|
Citaat:
Vier? Dat ben ik! En zo reageren anderen ook op mij, geloof ik. Leuk stukje.
__________________
Ford, you're turning into a penguin. Stop it.
Laatst gewijzigd op 30-03-2005 om 21:13.
|
|
|
30-03-2005, 21:35
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
30-03-2005, 21:37
|
||
|
|
Citaat:
 *|:^)(.)(...)
|
|
|
31-03-2005, 17:15
|
||
|
|
Citaat:
Stukje! Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. Welk excuus zou het dit keer worden? Ik heb te weinig tijd? Nee, die had ze al een keer gehoord. Ik voel me niet goed? Dat is waar, maar niet om de reden die ik haar wijs probeerde te maken. Ik moest haar de waarheid vertellen. Het beschamende feit dat ik simpelweg bang was. Te bang om mee te gaan, om in een grote groep terecht te komen en tussen al die mensen te gaan zitten. Iets dat ze nooit zou snappen. Ik pakte de telefoon en draaide het nummer. Mijn hart bonkte in mijn keel, het zou niet makkelijk worden haar het nieuws te vertellen en haar voor de zoveelste keer teleur te stellen. Het vonnis volgde snel. Verwacht, maar tegelijk zo onverwacht dat mijn maag pijnlijk samentrok. Geschrokken, alsof ik net een klap in mijn gezicht had gekregen, deinste ik achteruit en liet de telefoon uit mijn hand vallen. Langzaam liet ik me op de grond zakken en sloeg mijn armen om mijn opgetrokken benen. Met betraande ogen bekeek ik de kamer, die nu een waas van kleuren en vormen was geworden. Verantwoordelijkheid, spanning, jaloezie. Het was me allemaal even teveel. Alle verwachtingen maakten me letterlijk ziek. Waarom konden ze me niet gewoon met rust laten? Me laten zijn. In de verte hoorde ik het gelach van spelende kinderen en de vrolijke melodie van een draaiorgel. Dat schijnbare teken van geluk maakte een heftig gevoel van verdriet in mij los. Ik schreeuwde geluidloos naar de eindeloze stilte in de kamer. Letters vlogen razendsnel in rondjes om me heen, laag voor laag een onbreekbare muur om me bouwend. Als door een onzichtbare hand geschreven, verscheen plots die onontkoombare zin, zwevend voor mijn ogen. ‘HOU VAN ME!’ ‘Hou van me,’ fluisterde ik tegen mijn in elkaar verstrengelde handen. Ik keek weer naar de zin, die een sterke aantrekkingskracht leek te hebben. Wat zou er gebeuren als ik het aanraakte? Voorzichtig stond ik op en strekte mijn arm uit. Mijn hand ging door de letters heen, wat een koud gevoel met zich meebracht. In een reflex trok ik mijn arm terug. De letters veranderden in een glinsterende substantie die snel leek te ontdooien, waardoor er een straaltje zilver vloeistof op mijn handen terechtkwam. Het vloeide tussen mijn vingers door en kleine diamantjes bleven op mijn vingers achter. Ik hield mijn handen als een kom om al het vloeistof op te vangen. Gulzig dronk ik ervan in een poging de pijnlijke leegte te vullen, hopend dat het me beter zou laten voelen. Ik voelde zijn aanwezigheid, zijn afkeuring brandend op mijn lippen elke keer wanneer ik een slok nam. Ik wist dat het fout was. Toch dronk ik alles, tot de laatste druppel. Verward keek ik om mee heen. Moest er niet iets gebeuren? Er was niets veranderd. Er was niets. Ik wist dat dit zou gebeuren, waarom gaf ik dan toch toe aan de verleiding? Met een geluidloze snik in het binnenste van mezelf ging ik op de grond liggen en maakte me zo klein mogelijk. Als een antwoord op mijn eigen vraag fluisterde ik nog een laatste keer. ‘Omdat ik niet van mezelf kan houden.’
__________________
Ford, you're turning into a penguin. Stop it.
Laatst gewijzigd op 31-03-2005 om 19:18.
|
|
|
31-03-2005, 18:55
|
|
|
|
Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. 'Een zandkorrel.' Ik keek haar aan. 'Deze keer wil ik een zandkorrel zijn. Verwarmt in de zon, verborgen door het strand. Opgaan in de anonimiteit van duizenden kleine stukjes steen bij elkaar. En daar dan blijven liggen tot het vloed wordt, en ik word overspoelt door de zee. Meegesleurd, naar plekken die ik nog niet eerder gezien heb. Voortgetrokken door de stroming, zorgeloos. Geen keuzes die ik dan nog hoef te maken. Alles wordt bepaald door toeval. Simpele dingen, en daardoor zo belangrijk.' Haar ogen gleden niet begrijpend over mijn gezicht. Om mijn lippen speelde een flauwe glimlach. Natuurlijk begreep ze het niet. Hoe kon ze ook? Zij wilde geen zandkorrel zijn, maar een rotsblok. Stevig en zeker. Er zou nog zoveel moeten gebeuren voor zij afgesleten was. Het leven was haar gunstig geweest en ik hoopte dat het zo zou blijven. Want zij was de enige die de kleine brokjes weer aan elkaar kon lijmen. Als zij bij me bleef, dan ooit, zal ik ook weer een rots willen zijn. Ze pakte mijn hand en kroop tegen me aan. Ik kuste haar mooie haren en fluisterde. ‘En jij, wat wil jij zijn?’
Meer krijg ik er niet uit...
__________________
sensationeel kopje verse koffie
|
|
31-03-2005, 19:02
|
||
|
|
Citaat:
@ Cethlion: Ook heel mooi stuk, nooit er bij zetten dat het kut is 
|
|
|
31-03-2005, 19:17
|
||
|
|
Citaat:
Daarbij vond ik 't echt cliché toen ik het poste. Maar ik haal het weg! Echt waar.
__________________
Ford, you're turning into a penguin. Stop it.
|
|
|
11-04-2005, 17:30
|
|
|
Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. Iets totaal nieuws. Het was over. Geen middel, behalve een omslag in haar denken, dat deze nacht van de liefde voort kon laten gaan. De zon zou weldra opkomen, nieuwe dingen brengen…
Een koude zon zou het echter zijn, waterig. Het was nog veel te vroeg in de lente, de dauw had nog lang niet die sprookjesachtige glans, nee, het was hooguit kil, overal. De nacht had moeten blijven. De donkerte had alle problemen moeten blijven bedekken met zijn alomvattende mantel. Dit is verkeerd, ik was er nog niet klaar voor, al in het daglicht te moeten treden. Ik had eerlijk tegen mezelf moeten zijn. Hoe kon ik iets nieuws verzinnen, als het oude nog zo dichtbij was? Ze is er nog… maar de warmte gunde ze me niet meer, kon ze niet meer geven. Ongelukkig als ze was, kroop ze voor me weg… Iets nieuws, iets nieuws. Wie kan jou nu vervangen? Iets nieuws: never change a winning team. Wij waren een team. Wij konden de wereld aan. Alleent zijn we niets meer, ben ík niets meer. I died in my dreams, got lost in desire… We schreven verhaaltjes, zo goed en zo kwaad als het ging, met daarin alles wat we van elkaar wisten. Dat deden we al voordat we elkaar in het echt hadden gezien. Spanning ging over en weer, bepaalde de kracht van onze liefde, soms positief, dan weer negatief. Nu kon je de spanning niet meer aan. Hoe laag ik mijn spanning ook voor je zette, het was je nog te veel. “In de herfst zijn twijfels ondenkbaar. En in de herfst zal ik het durven. Durven zeggen dat ik vier seizoenen van je gehouden heb.” Misschien kun je dat dan inderdaad zeggen, want hou je niet nog steeds van me? Ik hou nog wel van je…
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Laatst gewijzigd op 11-04-2005 om 18:42.
|
|
11-04-2005, 19:52
|
|
Verwijderd
|
Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. Een strand was niet genoeg voor jou, noch voor mij. Om het echte strandgevoel op te wekken legde ik de tuinslang in de kuil en deed de kraan open. Met mijn hulp liet jij je zakken in de diepe kuil, die zich langzaam vulde met water. Ik zat aan de rand, mijn schoenen uit, mijn broekspijpen hoog opgerold. Het zonnetje scheen warm, de tuin bloeide. Het water kwam geleidelijk aan hoger. Mijn vingers speelden wat met het gras, jij had je ogen gesloten. Je glimlachte.
Het was niet erg wat er in het verleden was gebeurd, de ruzies die we hadden, vaak om helemaal niets. Het maakte niets uit, want deze momenten waren altijd zo fijn. Je zat daar, heerlijk naakt, in de zon. De beheersing, ik moest me tegenhouden om je niet meteen te nemen. Al wist ik dat het niet kon, nu niet meer. De buren zeiden er wel eens wat van als je zo hard gilde. Maar je vond het fijn, toch, lieve schat? Je lachte naar me, je vond het vast goed als ik je zou nemen. Je was dan wel veel kleiner, maar wat maakte het uit? Wij hielden van elkaar en dat was het belangrijkste, toch? Je gilde weer zo hard, terwijl ik had gezegd dat je dat niet moest doen. Je lag huilend van genot naast me in het gras, ik was moe en voldaan. Daarna namen ze je mee. Nu leef ik alleen, een week later, ergens anders. De politie raadde het me aan, mijn huis is vernietigd. De ruiten ingegooid, alles naar buiten gesleept. De kuil, die ik zorgvuldig had dichtgegooid, was weer geopend. Of je misschien een ander zusje had. Niets van dat alles, maar de mensen konden niet met het leeftijdsverschil leven. Ik ben veertig, jij bent vier.
|
|
11-04-2005, 19:56
|
|
Verwijderd
|
Beetje Grimmig weer
|
|
12-04-2005, 19:43
|
|
Verwijderd
|
Up, gvd.
|
|
12-04-2005, 19:57
|
|
|
Ik sloot mijn ogen en verzon iets nieuws. Ik moest mijn energie kwijt. Ik wilde mijn duistere gedachten opzij zetten. Dat lukte alleen niet. Ik wilde iemand slaan. En hard ook. Ik besloot te gaan schrijven, een gruwelijk verhaal. Ik had geen idee of het ging lukken.
Diep in het bos, was een plek die zelfs de meest gruwelijke wezens mijdden als de pest. Niemand wist wat zich daar schuilhield, maar wel wist men dat niemand daar ooit levend vandaan kwam. De vleermuizen fladderden in het rond, het stonk er naar rottend vlees. Als je voorzichtig een gordijn van donkergroene, scheefgroeiende klimopranken opzij zou schuiven, kon je het schijnsel van de maan op de donkerste plek in het bos toelaten. Je moet wel geluk hebben. De meeste mensen in het omliggende dorp horen minstens één keer per jaar een diep onmenselijk gegrom, ijzingwekkend gegil en daarna gekraak van botten en scheurend vlees die de stilte doorklieft. Ook toen een man op de dag voor zijn huwelijk als geschenk voor zijn liefhebbende zwangere bijna-echtgenote het dorp wilde bevrijden van wat er zich diep in het bos, waar een plek was die zelfs de meest gruwelijke wezens mijdden als de pest, waarvan niemand wist wat zich daar schuilhield, doodden. De liefhebbende zwangere weduwe stierf bij de geboorte van haar kind. Het kind luisterde naar de naam Riddy, net zoals zijn vader die hij nooit gekend heeft. Toen hij tien jaar lang was opgevoed bij zijn enige nog levende familielid, een tante, besloot hij het bos te betreden, waar niemand na zijn vader nog in was gegaan. Tante zei dat hij blij moest zijn te leven, dat zijn vader niet zou willen dat hij het ook zou proberen. Riddler junior wist wel beter, zijn vader zou vast dol op avontuur zijn geweest, al zijn hele jeugd hebben uitgekeken naar het moment dat hij het bos mocht betreden. Zijn tante echter zei dat hij niet moest dagdromen en de was moest ophangen. Acht jaar later stierf zijn tante op zijn achttiende verjaardag. Riddler beschouwde dit als teken, dat hij nu volwassen was en bevrijd. Dit was zijn kans. Hij greep zijn zelfgemaakte zwaard en trok erop uit. Vol goede moed liep hij een eind richting bos. "Wacht, Riddler, wacht!" klonk het hijgend. De snelle voetstappen klonken harder toen hij stilstond. Daar stond Emily. Haar rok wapperde in de wind. Ze stond stil en boog zich voorover. Haar jurk zat vol zand en in haar haren staken takjes. Riddler stak zijn hand uit en trok een twijgje uit haar lokken. Een haar bleef steken. Riddler stak het zonder erbij na te denken in zijn zak. "Wat doe jij nou hier, Emily?" "Ik wilde mee." Riddler was stomverbaasd. Een meisje?! "Jij?!" "Wat is daar zo raar aan? Alsof jij zo sterk en moedig bent." "Je hoeft me niet gelijk te gaan beledigen hoor." Riddler draaide zich om en liep verder. Emily kwam naast hem lopen. Ze draaiden hun hoofden naar elkaar en glimlachten. Dit ging lukken, echt. Hij zou zijn vader wreken.
__________________
leraren zijn eng; ik word eng
Laatst gewijzigd op 12-04-2005 om 20:07.
|
|
20-04-2005, 09:10
|
|
|
|
Up
Nieuwe zin?
|
|
20-04-2005, 13:09
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
20-04-2005, 21:36
|
|||
|
|
Citaat:
 Ok, om alle halfzachte afgezaagde makkelijke beginzinnen te compenseren: Citaat:
|
||
|
21-04-2005, 08:00
|
|
|
|
Ik kus de beruchte vlieg die zelfs bergen bederft en noem hem Beëlzebub. Hij zit stil op mijn vinger terwijl ik zijn kleine lijfje bekijk. Ieder detail wil ik in me opnemen, zodat ik nooit vergeten kan dat mijn vliegenlief hier was. Beëlzebub vliegt omhoog en cirkelt rondjes om mijn hoofd. ‘Welk geluid maak jij eigenlijk?’ Hij komt dichter bij mijn oor vliegen. Zijn klapperende vleugeltjes zorgen voor een zacht gezoem in mijn hoofd. Ik houd van mijn lieve vlieg. De manier waarop hij zweeft, dingen beleeft. ‘Als jij uit raam kijkt Beëlzebub, wat zie je dan?’ Hij vertelt me verhalen van verre landen op het grasveld. De wereld, niet te zien voor grote ogen. Maar ik lig dagen op mijn buik, er een glimp van proberen op te vangen. Ik heb kleine vliegenogen. Ik had het moeten kunnen zien. ‘Ik geloof je niet.’ Beledigd gaat hij aan het einde van de keukentafel zitten, waar hij met een doffe klap zijn pootjes op een homp kaas zet. Beëlzebub zoemt boze woordjes naar me. ‘Maar vliegjelief, als je alles kunt wat je gelooft, waarom kan ík dan nog steeds niet vliegen?’ Hij negeert me. Het enige wat ik wil, is met hem meegaan, op reis. Samen de wereld verkennen. In hetzelfde ritme onze vleugels de wolken laten proeven. ‘Ik snap jou niet.’ Hij gaat door. Zijn poten gaan hinderlijk op en neer en op en neer. Het gaat maar door. Hij wil een excuus. Dat wil hij altijd als ik gelijk heb. ‘Waarom zou ik sorry zeggen, als ik het toch niet meen?’ Beëlzebub komt weer voor me zitten. Hij kijkt me aan, al zijn ogen doordringend op mij gericht. Met zachte tonen stelt hij mij de vraag. Ik kijk hem aan. ‘Keuzes maken?’ Mijn vliegenlief moest zich maar eens leren te gedragen. Met vaste hand pak ik het broodmes. Terwijl ik langzaam richting het brood beweeg verander ik opeens van doel. Op de tafel liggen nu twee Beëlzebubs. ‘Ben je nu blij?’ Met vlakke hand veeg ik de restjes vlieg op de grond en begin de borden op te stapelen. ‘Zonde,’ mompel ik nog na, ‘het was een leuke vlieg.’
Wat een beginzin zeg...
__________________
sensationeel kopje verse koffie
Laatst gewijzigd op 21-04-2005 om 21:34.
|
|
29-04-2005, 19:09
|
|
|
|
Nou mensen. Niemand fantasie hier? Ik zal vanavond ook maar weer wat schrijven.
|
|
29-04-2005, 19:09
|
||
|
Citaat:
maar ik zal ook wel wat proberen edit: ow en je beginzin is ge-wel-dig ! Al is 'ie wel wat vreemd, hij bied wel veel mogelijkheden. Lucebert <3
__________________
Zeker weten een betweter.
Toch? Laatst gewijzigd op 29-04-2005 om 19:18.
|
|
|
29-04-2005, 19:26
|
|
|
|
Ja mensen. Ik wil niet als enige zo'n vaag verhaaltje posten
__________________
sensationeel kopje verse koffie
|
|
29-04-2005, 19:58
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Zeker weten een betweter.
Toch?
|
|
|
29-04-2005, 21:38
|
|
Verwijderd
|
Binnenkort komt de mijne, ik heb al zo'n idee ervan...
|
|
29-04-2005, 22:19
|
|
|
Ik kus de beruchte vlieg die zelfs bergen bederft en noem hem Beëlzebub. Zal ik hem toch vrijlaten? Nee, hij moet mijn krijgsgevangene blijven. Het is oorlog. Het is altijd oorlog tussen mij en de vliegen. Die kus, dat was een doodskus.
Beëlzebub, Beëlzebub! Waarom geef ik hem eigenlijk een naam, vraag je je waarschijnlijk af. Wel, dan wordt hij mijn even, dan hebben we beiden een naam. En alleen dan kan ik hem als mijn vijand erkennen, want je moet je netjes voorstellen voordat de strijd begint. En misschien had je het al gemerkt, maar Beëlzebub is werkelijk een anagram voor bubbelzee. Al mijn vliegen gaan uiteindelijk naar de bubbelzee. De bubbelzee, het klinkt als geplette vliegen in mijn oren. Maar Beëlzebub is bijzonder, hij is de koning der vliegen en ik vind het vreselijk om het toe te moeten geven maar ik voel zowaar wat medelijden. Vandaar die twijfel net. Ik sta voor de bubbelzee en open mijn handen om hem vrij te laten! Als ik op het moment sta deze vreselijke beslissing daadwerkelijk door te zetten doet mijn zusje de deur open. “Wat sta je daar nou!”, ze pakt Beëlzebub,mikt hem de zee in en spoelt door. Gelukkig, als ik hem had laten gaan zou dat mijn ondergang worden. Ze zouden me uitlachen, de vliegen.
__________________
Elu on ilus.
|
|
30-04-2005, 08:37
|
|
|
|
Dat is al een tweede dode vlieg
__________________
Zeker weten een betweter.
Toch?
|
|
30-04-2005, 22:13
|
|
|
|
haha, ach dit kwam er in 10 minuten opeens uitrollen. Nog nooit eerder een verhaaltje geschreven
.
__________________
Elu on ilus.
|
|
17-05-2005, 20:16
|
|
|
|
Misschien tijd voor een nieuwe zin? Of zijn we een beetje uitgespeeld?
__________________
leraren zijn eng; ik word eng
|
|
17-05-2005, 20:17
|
||
|
|
Citaat:
Sorry Sketch.
__________________
Zeker weten een betweter.
Toch?
|
|
|
17-05-2005, 20:18
|
|
|
upperdepup
__________________
*--Sometimes the only way to stay sane is to go a little crazy..- My life turned around, but I still believe in my dreams..--*
|
|
17-05-2005, 20:29
|
|
|
|
Ach, men heeft gewoon geen fantasie. Is goed, nieuwe zin. Wie bedenkt 'm?
|
|
17-05-2005, 20:42
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Zeker weten een betweter.
Toch? Laatst gewijzigd op 17-05-2005 om 20:47.
|
|
|
17-05-2005, 20:43
|
||
Verwijderd
|
Oké, nieuwe zin;
Citaat:
|
|
|
17-05-2005, 20:52
|
||
|
|
We nemen Mijns.' zin, want DoD heeft nog geen verhaal gepost. Maar wel zonder de taalfout.
nieuwe zin: Citaat:
|
|
|
17-05-2005, 21:04
|
||
|
|
Citaat:
. Maar ik heb het wel geprobeerd .
__________________
Zeker weten een betweter.
Toch?
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| De Kantine |
Saaitradar24.com #1801 ßuerp | 500 | 26-03-2013 10:02 | |
| Games |
Kotor II Verwijderd | 86 | 20-03-2005 13:44 | |
| Verhalen & Gedichten |
[Verhaaltjes rond een beginzin] Roosje | 48 | 14-03-2005 15:52 | |
| Games |
Baldur's Gate II Verwijderd | 36 | 21-10-2004 15:51 | |
| Games |
Gothic II NG | 8 | 19-09-2002 22:54 | |
| Games |
Ik heb net de demo van Star Trek Armada II te pakken gekregen Obi Wan | 1 | 15-12-2001 13:05 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 00:33.
Adverteren