Het Saai-sletjesschema #1235

Jaeger schreef:

Gezellig samen douchen.

Godver

Dobermann schreef:

nou ja cool, cool, ik ben een emotionele aap hoor. Maar het heeft geen functie om dat aan een docent te laten zien, die zitten daar helemaal niet op te wachten en het is niet professioneel.

Ik heb nog nooit gehuild op school of op de uni maar ik kan me wel indenken dat als ik bijvoorbeeld voor mijn ''grand finale''-pleidooi ten overstaan van iedereen een 4 had gekregen, ik daar niet onbewogen op zou reageren, mensen om je heen of niet.

Etmakas schreef:

Ik vind mensen die zich aanstellen altijd een beetje schattig. Aaaaaahhhw, kijk dan hoe-ie zich aanstelt, wat liiiieeeeeff <33 zoiets.

Wacht maar tot je zoiets elke dag ziet in de klas Dan is het gewoon niet schattig meer, maar irritant.
In mijn brugklas waren er ook van die mutsen die gingen janken als ze moe waren om 12 uur 's middags van het 'harde werken'. Dan ontwikkel je er wel een soort afkeer tegen

Etmakas schreef:

Ik vind mensen die zich aanstellen altijd een beetje schattig. Aaaaaahhhw, kijk dan hoe-ie zich aanstelt, wat liiiieeeeeff <33 zoiets.

Dit gaat trouwens over aanstellerij van het type 'mijn mascara is uitgelopen en mijn blush is op en nu ga ik dood', want bij alles wat erger is dan 'mijn lievelingspuntenslijper is bot' heb ik oprecht diep medelijden.

N00dles schreef:

Wacht maar tot je zoiets elke dag ziet in de klas Dan is het gewoon niet schattig meer, maar irritant.
In mijn brugklas waren er ook van die mutsen die gingen janken als ze moe waren om 12 uur 's middags van het 'harde werken'. Dan ontwikkel je er wel een soort afkeer tegen

oh vandaar jouw aversie. Je mag er trouwens wel vanuit gaan dat een gemiddeld meisje uit mijn klas niet zo is als jouw middelbare school mutsjes hoor

Je kan het ook gewoon negeren.

ik ben een beetje jaloers op mensen die onbewogen kunnen blijven bij heel veel dingen

white trash, ik ben jaloers op je!

N00dles schreef:

Wacht maar tot je zoiets elke dag ziet in de klas Dan is het gewoon niet schattig meer, maar irritant.
In mijn brugklas waren er ook van die mutsen die gingen janken als ze moe waren om 12 uur 's middags van het 'harde werken'. Dan ontwikkel je er wel een soort afkeer tegen

Word je er dan niet juist ontzettend lacherig van?

Ik zat op de basisschool in de klas bij een meisje dat ongeveer zo was, en ik vond haar heel zielig, terwijl ze verder heel erg stom was.

Ik heb 1x met tranen in m'n ogen gezeten van wanhoop omdat een docent mij - en andere studenten - gewoon niet begreep. We waren het vreselijk oneens met hoe hij zijn vak organiseerde, maar hij voelde zich vooral enorm aangevallen en trok zich dat heel persoonlijk aan. En mja, hij was van het type dat dan wraak neemt, dus had iedereen een onvoldoende op het tentamen en waren 'heel toevallig' de anonieme beoordelingen voor zijn vak foetsie (die moesten we bij hem indelen en ik heb hem er dus lekker in zien zitten lezen, hij wist precies wie wat in had gevuld dus). Maar ja, toen was ik vooral boos en daardoor emotioneel dan wat anders.

Ik heb om een slecht punt nog nooit gehuild. Wel vaak bijna. Eigenlijk huil ik vaak om heel stomme dingen (als ik moe ben begin ik al te spuiten als de tandpasta op is), maar als er echt iets is, huil ik niet. Toen mama in het ziekenhuis lag, een vriendin werd uitgezet, een kennis overleed, alsof ik gewoon geen tranen meer overhad.

[Carn]

egon schreef:

white trash, ik ben jaloers op je!

en op mij!

egon schreef:

nou ja cool, cool, ik ben een emotionele aap hoor. Maar het heeft geen functie om dat aan een docent te laten zien, die zitten daar helemaal niet op te wachten en het is niet professioneel.

Je bent een vrouw. Maar wél eentje die niet te pas en te onpas de waterlanders laat stromen

Hoe schrijf je 'ikpersoon'? Ikpersoon of ik-persoon?

egon schreef:

oh vandaar jouw aversie. Je mag er trouwens wel vanuit gaan dat een gemiddeld meisje uit mijn klas niet zo is als jouw middelbare school mutsjes hoor

Mja ok, misschien niet. Maar ja, sommige mensen mogen -als ik het zo hoor- wel een beetje een schild ontwikkelen, helemaal als je op bijv. een kunstacademie zit waar je werk zo afgebrand kan worden. Niet dat je een emotieloos iemand hoeft te worden, maar een beetje pit en zelfvertrouwen en kracht goes a long way.

Etmakas schreef:

Word je er dan niet juist ontzettend lacherig van?

Mwah, nee, meer en .

Etmakas schreef:

Hoe schrijf je 'ikpersoon'? Ikpersoon of ik-persoon?

ik-persoon

Etmakas schreef:

Hoe schrijf je 'ikpersoon'? Ikpersoon of ik-persoon?

Ik schrijf dat altijd met een streepje.

Dobermann schreef:

Je bent een vrouw. Maar wél eentje die niet te pas en te onpas de waterlanders laat stromen

En wat dan nog, als je dat doet. Wat is er nou mis met huilen.

[Carn]

als het een goede reden heeft is het prima, maar janken wegens onmacht, stress of paniek is een beetje vervelend.

Ohja, met streepje geeft TiO ook geen rode streepjes. Dank

Carn schreef:

als het een goede reden heeft is het prima, maar janken wegens onmacht, stress of paniek is een beetje vervelend.

Huilen is iets wat je zelf niet in de hand hebt, zeker niet om de redenen die jij nu noemt, dus om zoiets vervelend of irritant te vinden snap ik niet zo goed. Niemand denkt "oke, nu ga ik even huilen".

Stefenootje schreef:

En wat dan nog, als je dat doet. Wat is er nou mis met huilen.

Omdat jankende mensen (als het om iets pietluttigs gaat) gewoon irritant zijn. Prima als je het doet, maar dan niet waar anderen bij zijn.

Ik heb ook nog nooit publiekelijk moeten huilen, volgens mij. Maar stress heeft ook geen emotionele uitwerking op mij, ik word er alleen heel extreem kalm, naar binnen gekeerd en geconcentreerd van.

Maar ik ben niet zo vaak gestresseerd, zoals dat heet. Sowieso varieert m'n stemming nauwelijks, ik ben gewoon altijd kalm en lichtelijk verward, en dan in combinatie met óf tevredenheid/vrolijkheid óf melancholie/weltschmerz. En dat was het dan wel zo'n beetje, qua emotionele diversiteit.

Stefenootje schreef:

Huilen is iets wat je zelf niet in de hand hebt, zeker niet om de redenen die jij nu noemt, dus om zoiets vervelend of irritant te vinden snap ik niet zo goed. Niemand denkt "oke, nu ga ik even huilen".

Wel hoor. Soms lucht huilen op, en dan heb je zin in dat gevoel van opluchting dus dan ga je (niet speciaal jij, maar gewoon, algemeen) huilen.
Volgens mij heb ik het meestal best goed in de hand of ik huil of niet. Soms niet, maar over het algemeen kan ik het best inhouden. En als ik zou willen, kon ik nu ook wel beginnen met huilen, terwijl ik helemaal niet verdrietig ben.

N00dles schreef:

Omdat jankende mensen (als het om iets pietluttigs gaat) gewoon irritant zijn. Prima als je het doet, maar dan niet waar anderen bij zijn.

Dus omdat je zelf niet emotioneel vaardig genoeg bent om ermee om te kunnen gaan, is het irritant en moeten huilenden maar weg?

[Carn]

Paranoide schreef:

Ik heb ook nog nooit publiekelijk moeten huilen, volgens mij. Maar stress heeft ook geen emotionele uitwerking op mij, ik word er alleen heel extreem kalm, naar binnen gekeerd en geconcentreerd van.

Maar ik ben niet zo vaak gestresseerd, zoals dat heet. Sowieso varieert m'n stemming nauwelijks, ik ben gewoon altijd kalm en lichtelijk verward, en dan in combinatie met óf tevredenheid/vrolijkheid óf melancholie/weltschmerz. En dat was het dan wel zo'n beetje, qua emotionele diversiteit.

:boks:

Carn schreef:

als het een goede reden heeft is het prima, maar janken wegens onmacht, stress of paniek is een beetje vervelend.

Hoe kun je dat nou zeggen? Voobeeld: Ik snap huilen om fysieke pijn niet zo goed, maar desondanks zat mensen die bij een snee al tranen in hun ogen krijgen. Paniek trek ik dan weer bijzonder slecht en als het goed paniek is is het ook goed mis en dan komt daar automatisch huilen bij kijken, het is niet alsof ik dan denk ''joh, dit vind ik erg genoeg, laat ik eens gaan huilen.''
Het enige wat je kunt zeggen is: ''Ik heb zélf nog nooit in zodanige paniek verkeerd of onder zulke stress gestaan dat dat zich uitte in huilen.''

Stefenootje schreef:

Huilen is iets wat je zelf niet in de hand hebt, zeker niet om de redenen die jij nu noemt, dus om zoiets vervelend of irritant te vinden snap ik niet zo goed. Niemand denkt "oke, nu ga ik even huilen".

Nou dit dus.

[Carn]

Stefenootje schreef:

Dus omdat je zelf niet emotioneel vaardig genoeg bent om ermee om te kunnen gaan, is het irritant en moeten huilenden maar weg?

nou, als een collega van me opeens in tranen uitbarst en er niet over wil praten oid dan mag ie dat mooi ergens anders doen.

Carn schreef:

nou, als een collega van me opeens in tranen uitbarst en er niet over wil praten oid dan mag ie dat mooi ergens anders doen.

Jouw eerste reactie zou zijn "Flikker op " en niet iets als "oh, lieve schat, ga zitten, thee, liefde, knuffels, komt goed popje", en daar dan de mannelijke versie van?

Carn schreef:

nou, als een collega van me opeens in tranen uitbarst en er niet over wil praten oid dan mag ie dat mooi ergens anders doen.

Dat heeft volgens mij meer te maken met dat je jezelf er ongemakkelijk bij voelt, in plaats van het heel stoer 'irritant en vervelend' te vinden.

Stefenootje schreef:

Dus omdat je zelf niet emotioneel vaardig genoeg bent om ermee om te kunnen gaan, is het irritant en moeten huilenden maar weg?

Doe je weer zo'n rare veronderstelling/beschuldiging.

Ik ben wel emotioneel vaardig, dat heeft niets te maken met iets irritant vinden.
Overigens ga ik dan liever zelf weg, het is niet zo dat ik ga roepen: "hee, ga eens even verderop een potje staan janken!"

Maar goed, ik maak gelukkig niet echt mee dat mensen om mij heen spontaan gaan janken van de stress, dus ik heb er geen ervaring mee, los van de brugklas.

[Trimm Trabb]

Niet weg, ze moeten gewoon hun emoties wat beter onder controle leren krijgen.

Mijn zus is ook zo'n janksmoel en ik heb mijn redenen om daar een hele grote hekel aan te hebben.
Heel toevallig heb ik vannacht nog heel lang over dit huilgebeuren nagedacht, waardoor ik me nu veel beter realiseer waarom ik er zo'n aversie tegen heb.

In de brugklas keken we bij levensbeschouwing een filmpje over de bio-industrie, met (uiteraard) allemaal naargeestig dierenleed. Toen moest 60% van de meisjes in de klas ook heel hard huilen. "Wuuuuuu dat kan toch niet wuuuu de diertjes wuu", allemaal drama en met z'n allen jankend naar de wc, maar in de pauze wel vrolijk aan hun boterhammetjes met ham gaan. :')

N00dles schreef:

Overigens ga ik dan liever zelf weg, het is niet zo dat ik ga roepen: "hee, ga eens even verderop een potje staan janken!"

Oke, dan vind ik het al iets anders.
Maar dan nog, ik proef uit jullie posts toch een soort 'angst' en 'ojee' als iemand huilt.

Paranoide schreef:

ik ben gewoon altijd kalm en lichtelijk verward, en dan in combinatie met óf tevredenheid/vrolijkheid óf melancholie/weltschmerz

Mja dat idd Naja, misschien wel minder verward.

Ik ben ook nooit vaak boos trouwens, tenzij klanten lopen te naggen met slecht nieuws, of als ik verlies met poker, dan scheld ik er even een potje op los.

Paranoide schreef:

In de brugklas keken we bij levensbeschouwing een filmpje over de bio-industrie, met (uiteraard) allemaal naargeestig dierenleed. Toen moest 60% van de meisjes in de klas ook heel hard huilen. "Wuuuuuu dat kan toch niet wuuuu de diertjes wuu", allemaal drama en met z'n allen jankend naar de wc, maar in de pauze wel vrolijk aan hun boterhammetjes met ham gaan. :')

Zo'n film hadden wij ook gezien. Mijn broertje ook. Hij heeft nog een week licht sadistische liedjes gezongen over 'kip, kip, kip, HOPPA! dood in een wip! Kip, kip, kip, zo lekker op je brood, ha ha ha, we maken ze allemaal DOOD!' En die meisjes elke keer huilen als ze hem hoorden zingen: kip, kip, kip...

[Carn]

Medeia schreef:

Hoe kun je dat nou zeggen? Voobeeld: Ik snap huilen om fysieke pijn niet zo goed, maar desondanks zat mensen die bij een snee al tranen in hun ogen krijgen. Paniek trek ik dan weer bijzonder slecht en als het goed paniek is is het ook goed mis en dan komt daar automatisch huilen bij kijken, het is niet alsof ik dan denk ''joh, dit vind ik erg genoeg, laat ik eens gaan huilen.''
Het enige wat je kunt zeggen is: ''Ik heb zélf nog nooit in zodanige paniek verkeerd of onder zulke stress gestaan dat dat zich uitte in huilen.''

Nou dit dus.

Nou ja, ik kan me het dus compleet niet voorstellen, ik sluit me redelijk aan bij wat Paranoide zegt. Als ik onder druk sta op wat voor vlak dan ook wordt ik juist een stuk kalmer en rustiger, en wat je zegt klopt dus ook wel: Ik ben nog nooit in een 'dusdanige' situatie geweest (gerelateerd tot stress/druk/prestatie oid) dat ik er emotioneel van werd. Dikke prima, wat mij betreft, en ik zou het op professioneel gebied erg vervelend vinden als anderen wel opeens gaan huilen of whatever.

Stefenootje schreef:

Huilen is iets wat je zelf niet in de hand hebt, zeker niet om de redenen die jij nu noemt, dus om zoiets vervelend of irritant te vinden snap ik niet zo goed. Niemand denkt "oke, nu ga ik even huilen".

Nogmaals; mannen werken wat dit betreft volstrekt anders dan vrouwen. Een compleet andere drempel als het gaat om huilen; en niet eens zozeer hoger of lager maar volstrekt ánders.

Carn schreef:

nou, als een collega van me opeens in tranen uitbarst en er niet over wil praten oid dan mag ie dat mooi ergens anders doen.

En als hij heel hard moet lachen?

Ja, de keren dat ik echt boos ben geweest kan ik ook op één hand tellen, denk ik.

[Miekje*]

Paranoide schreef:

In de brugklas keken we bij levensbeschouwing een filmpje over de bio-industrie, met (uiteraard) allemaal naargeestig dierenleed. Toen moest 60% van de meisjes in de klas ook heel hard huilen. "Wuuuuuu dat kan toch niet wuuuu de diertjes wuu", allemaal drama en met z'n allen jankend naar de wc, maar in de pauze wel vrolijk aan hun boterhammetjes met ham gaan. :')

Ja, grappig is dat.

Even een ander onderwerp dan huilende mensen: Ik vind ik het heel knap hoe ze zo'n ferrero rocher zo mooi rond maken, met een noot perfect in het midden. En de gehakte nootjes zo mooi gelijkmatig om de bonbon verspreid.

[Carn]

Etmakas schreef:

Jouw eerste reactie zou zijn "Flikker op " en niet iets als "oh, lieve schat, ga zitten, thee, liefde, knuffels, komt goed popje", en daar dan de mannelijke versie van?

dat zeg ik toch niet? Ik vermeld juist dat als degene er niet over wil praten dat ik er dan ook weinig boodschap aan heb.

Dobermann schreef:

Nogmaals; mannen werken wat dit betreft volstrekt anders dan vrouwen. Een compleet andere drempel als het gaat om huilen; en niet eens zozeer hoger of lager maar volstrekt ánders.

Dat kan allemaal wel wezen, maar dan hoef je huilende meisjes of vrouwen toch nog niet irritant te vinden, alleen omdat je zélf niet snel zou huilen.

Stefenootje schreef:

Oke, dan vind ik het al iets anders.
Maar dan nog, ik proef uit jullie posts toch een soort 'angst' en 'ojee' als iemand huilt.

Nee, het heeft daar niets mee te maken. Het is gewoon een 'comfortably numb'-mentaliteit.

Etmakas schreef:

Jouw eerste reactie zou zijn "Flikker op " en niet iets als "oh, lieve schat, ga zitten, thee, liefde, knuffels, komt goed popje", en daar dan de mannelijke versie van?

Je weet dat de mannelijke versie A. niet huilen is en B. zich beperkt tot een schouderklopje met "kut joh" en een biertje?

Ik ben nog nooit echt boos geweest. Ik kan het gewoon niet. Verdriet ook niet. Als ik huil, val ik na tien minuten in slaap, dan word ik wakker en ben meestal vrolijk of licht melancholisch, maar nooit echt boos. Ik neem mezelf altijd voor dat ik deze keer eens zal laten zien dat ik het wel kan, woede! maar het lukt nooit.

[Miekje*]

Als ik moet huilen is het meestal bij mijn vriendje. Of om hem. En als hij er dan bij is veegt 'ie heel zachtjes met zijn vingers mijn tranen weg .

[Trimm Trabb]

Ik heb het altijd FUCKING irritant gevonden dat je als meisje niet serieus wordt genomen tenzij je huilt. Want als je niet huilt is er niks aan de hand.
tranen= instant aandacht.

[Carn]

Paranoide schreef:

Ja, de keren dat ik echt boos ben geweest kan ik ook op één hand tellen, denk ik.

yeah idem, terwijl het soms best praktisch kan zijn. Maar goed, ik ben ook een vrij rustig/kalm figuur; ik merk dat ook bij het sporten bijvoorbeeld in mijn nadeel werkt.