[verhaal] Ik word nooit gewoon.

[lotjesnotje]

jeeeeeeeeeej eindelijk een vervolg

En eindelijk nog een vervolg

“Wat kom jij hier doen?” siste Jedithja en deed snel de deur achter zich dicht. “Mama wordt woedend als ze je hier ziet!”
David keek haar even aan. Zijn zus stond buiten in haar dunne pyjama te huiveren. “Ik wil geld.”
Jedithja trok even haar wenkbrauwen op en sloeg haar armen over elkaar heen. “Waarvoor?”
“Trein,” zei David kortaf.
“Waarheen?”
“Jouw geboorteplaats.”
“Wat moet jij in Borgelo?” vroeg Jedithja gealarmeerd.
Er speelde een glimlach om Davids lippen. Hij zag haar schrikken, kon haar angst bijna proeven. Net goed. “Nooit afgevraagd of je nog familie had?”
Jedithja maakte een handgebaar. “Stelletje burgerlijke lapzwansen zijn het,” mompelde ze.
David luisterde geïnteresseerd. “Met een Telegraaf-abonnement zeker?” probeerde hij haar uit de tent te lokken.
“Ja, zeg! Vreselijk! Jouw oom, het broertje van papa, is echt zo’n boerenkinkel en zijn vrouw is een vreselijk schreeuwwijf. En papa’s zuster… wat een burgertrut zeg!”
David glimlachte even. “En papa’s ouders?”
Jedithja gromde. “Ik wou dat ze hem nooit verwekt hadden.”
“Dan was jij er ook niet geweest.”
“Dat was dan misschien maar beter ook.” Ze draaide zich abrupt om en stapte weer naar binnen. David volgde haar gedwee.
“Goed,” zei Jedithja toen de kamer stonden. “Als je dan toch wilt, wie ben ik dan om je tegen te houden? Koppigheid zit in de familie.” Ze probeerde haar stem luchtig te laten klinken, maar haar handen trilden en ze had grote moeite om de zinnen uit te spreken.
David zag haar rommelen in een lade en vroeg zich verbaasd af wat ze aan het doen was. Maar zijn zus had gevonden wat ze zocht.
“Geld,” zei ze toonloos en duwde David vijftig euro in zijn handen. “Ik neem aan dat je de familie Hessels in Borgelo zelf wel kunt vinden?”
“Heb je een telefoonboek?”
“David, we wonen aan de andere kant van het land. Natuurlijk staat Borgelo niet in het telefoonboek van deze regio.” Ze maakte een geïrriteerd gebaar. “Ga nou maar. Mama wordt woedend als je hier bent. Ze wil je nooit meer zien.”
“Jedithja?”
“Hmm?”
“Bedankt.”
Even glimlachte ze en woelde met haar vingers door zijn haren. “Je moet er zelf maar achter komen.”
“Ja,” zei David. “Ik kan wel voor mezelf beslissen.”

Het station was verlaten en David kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan dat hij niet eerst naar de tijd gekeken had. Dan had hij zelf wel kunnen bedenken dat er om drie uur ’s nachts echt geen treinen meer reden, zeker niet in een provincieplaatsje als dit.
Hij maakte het zichzelf gemakkelijk op één van de houten banken van het station en probeerde wat te slapen. De vijftig euro brandde in zijn zak – hij had nog nooit zoveel geld op zak gehad. Hij wist niet eens hoe zijn moeder aan zoveel geld kwam. Ze moest rondkomen van een uitkering, hoewel David niet wist waarom ze niet zou kunnen werken. Maar daardoor was er nooit veel geld in huis geweest. Ze hadden niet eens een tv, al kon dat natuurlijk ook zijn omdat zijn moeder vond dat Jedithja, Valérie en hijzelf verpest werden door de tv-cultuur. Misschien was het daarom dat ze nooit een computer hadden gehad. Maar zou zijn moeder de intellectuele documentaires van de publieke omroepen willen missen?
David schrok wakker van een hand op zijn schouder en keek recht in de ogen van een al wat oudere man. “Niet schrikken,” grinnikte die. “Wat doe je hier?”
“Ik… eh… ik wacht op de trein,” zei David en besefte meteen hoe belachelijk dat klonk. Wachten op de trein deed je niet slapend. “Hoe laat is het?”
“Half zes. Waar moet je heen?”
“Bent u de conducteur?”
“Ja.”
“Ik wilde graag een kaartje naar Borgelo.”
“Dat kan bij die automaat daar.”
“Ik heb alleen maar een briefje van vijftig. De automaat accepteert alleen munten en pinpasjes,” zei David snel.
“Goed dan.” De man haalde een zakcomputer tevoorschijn en begon druk wat in te typen. “Enkele reis?”
“Eh… ja. Voorlopig wel.” David zag dat de man hem even opnam over de rand van zijn brillenglazen. “Hoeveel is het?”
“Zestien euro.” De conducteur nam het geld aan en gaf hem zijn wisselgeld. “Hoe lang ben je hier al?”
“Eh… Vanaf een uur of drie,” mompelde David.
De conducteur trok heel even zijn wenkbrauwen op, maar reageerde niet meer. “De trein vertrekt om tien voor zes.”
“Bedankt.” David stond op en rekte zich uit. Hij voelde zich geradbraakt na een nacht met slechts drie uur slaap. Als zijn moeder dit wist…
Een stemmetje in zijn hoofd begon een tirade tegen hem. “Je moeder vindt helemaal niets en zeker niet van jou! Ze is alleen bezorgd over haar eigen leven en haar eigen dingen!”
“Ach, hou je kop toch,” zei David geïrriteerd. De conducteur keek even achterom, schudde zijn hoofd en liep verder.
Bedankt mam, dacht David. Dat is nummer zoveel die denkt dat ik ook gek ben. Had je me niet eens kunnen opvoeden, voor de verandering?
Toen de trein richting Borgelo kwam, was David diep in zijn gedachten verzonken. De conducteur moest minstens drie keer langslopen en vervolgens hard kuchen zodat hij weer bij zijn positieven kwam.
Vermoeid stapte hij de trein in. Er was verder niemand in de coupé. David liet zich op een bankje vallen. Hij had zin om een potje te gaan huilen.
Waarom had hij dit nou altijd? Waarom moest hij nou uitgerekend opgroeien zonder vader en mét getikte moeder, die maar twee dingen met hem kon. Supergeïnteresseerd zijn of doen alsof hij er niet was. En nou moest hij ook nog eens zelf, met de trein, helemaal alleen naar Borgelo om zijn stomme familie daar op te zoeken. Hij raakte er steeds meer van overtuigd dat hij er niet aan had moeten beginnen. Wat moest hij doen? Ergens aanbellen en vragen of iemand misschien de familie Hessels kende? Hij wist niet eens hoe zijn oom, tante of grootouders van hun voornaam heetten.
Lekkere voorbereiding, David, zou Stefanie zeggen.
Hij verlangde verschrikkelijk naar Stefanie. Zij zou wel weten wat hij moest doen. Zij zou aanbellen en iemand vragen om een telefoonboek om daar de familie Hessels op te zoeken.
Maar Stefanie was er niet.

[sublime]

Morgan schreef op 20-07-2003 @ 23:42:
Oei, ik verwachtte al bijna dat Mark hem leuk vond ;p

ik ook

[sublime]

in dat laatste stuk heb je het over een enkeltje dat 32 euro kost. is dat niet een beetje te veel?? dan moet ie wel heel ver weg komen een enkeltje zwolle roosendaal, wat toch ruim 2 uur met de trein is, kost 15 euro ofzo

verder, ik blijf het een geweldig verhaal vinden... ben heel benieuwd hoe het verder gaat. blijf alleen wel op de details letten

sublime schreef op 29-07-2003 @ 00:20:
in dat laatste stuk heb je het over een enkeltje dat 32 euro kost. is dat niet een beetje te veel?? dan moet ie wel heel ver weg komen een enkeltje zwolle roosendaal, wat toch ruim 2 uur met de trein is, kost 15 euro ofzo

verder, ik blijf het een geweldig verhaal vinden... ben heel benieuwd hoe het verder gaat. blijf alleen wel op de details letten

whuhu. je hebt gelijk. Doe maar de helft

Hoezo details?

[sublime]

Krummeltje schreef op 29-07-2003 @ 12:15:
whuhu. je hebt gelijk. Doe maar de helft

Hoezo details?

nou zoals dus die prijs van het treinkaartje, dat soort dingen...

(ik zag dat je gereageert had en dacht helemaal "jeej! weer een vervolg. maak je me blij met een spreekwoordelijke dooie mus )

sublime schreef op 29-07-2003 @ 12:23:
nou zoals dus die prijs van het treinkaartje, dat soort dingen...

(ik zag dat je gereageert had en dacht helemaal "jeej! weer een vervolg. maak je me blij met een spreekwoordelijke dooie mus )

Sorry!

Maar ach, dat soort details zijn niet echt belangrijk ofzo...

edit: toch maar ff gewijzigd. Maar dat soort details zijn niet echt belangrijk voor het verhaal. Denk ik.

[lotjesnotje]

vin ut vervolg weer koel

[Nieni]

Hij had absoluut geen zin om ook maar iets over Fabian te vertellen tegenover Mark.
Kun je iets vertellen tegenover iemand? Klopt niet, volgens mij.

Verder...echt goed verhaal!! Ik heb het steeds gelezen, alleen niet gereageerd omdat het niet nodig was.
Ga zo door!

Ik vind het wel mooi, maar ik vind het storend dat het voornamelijk uit dialogen bestaat.

Hermione schreef op 31-07-2003 @ 13:24:
Ik vind het wel mooi, maar ik vind het storend dat het voornamelijk uit dialogen bestaat.

Want?

(het is gewoon mijn schrijfstijl, die dialogen.)

[dark_poetry]

Wanneer komt het volgend deel?

[sweetsy15v]

dark_poetry schreef op 31-07-2003 @ 14:58:
Wanneer komt het volgend deel?

[;-)cow:-)boeh]

dark_poetry schreef op 31-07-2003 @ 14:58:
Wanneer komt het volgend deel?

[the tourist]

Oeh, leuk verhaal

Ik ben pas vanavond met lezen begonnen, had er nooit zin in Maar het is iig erg leuk, ben benieuwd op het vervolg

wanneer komt het volgende deel?

Nu:

Het leek uren te duren voordat er iemand opendeed. David besefte ook maar al te goed dat het nog vroeg was – hij zou persoonlijk ook niet om half acht op zondagmorgen uit zijn bed willen worden gehaald.
De deur ging open en een klein meisje gluurde om de hoek. Ze was misschien een jaar of acht, niet veel ouder en hij moest tot zijn teleurstelling constateren dat ze in niets op hemzelf leek.
“Zijn je ouders er ook?” vroeg hij vriendelijk. Het meisje keek hem even aan en knikte, om vervolgens de trap op te rennen.
Een vrouw van een jaar of veertig kwam de trap af lopen. Ze had een ochtendjas aan en keek nogal slaperig uit haar ogen. “Goedemorgen.”
David knikte even kort. “Ben ik hier bij de familie Hessels?”
“Ja, dat klopt.” Ze nam hem even op, alsof ze het raar vond dat hij op de vroege morgen zulke vragen stelde. Hij besloot maar met de deur in huis te vallen. “Ik zoek de familie van mijn vader.”
“En jouw vader is?”
“Jurrian Hessels.”
Even dacht hij dat hij aan het verkeerde adres was. Maar toen de vrouw haar ogen wijd opensperde en hem aankeek alsof hij van een andere planeet kwam, wist hij genoeg.
De vrouw haalde diep adem en kwam weer een beetje tot haar positieven. Ze draaide zich om naar haar dochtertje wat nog steeds achter haar stond. “Emma, maak papa maar even wakker. Het is belangrijk.” Ze wendde zich weer tot David en keek hem aan.
“Ben jij Fabian?”
David schudde langzaam zijn hoofd. “Nee, Fabian is dood.”
De vrouw knikte langzaam. “Ja, dat wist ik ook wel. Maar Jurrian had maar drie kinderen…”
“Vier. Ik ben geboren nadat hij doodging.”
“Hoe heet je?” vroeg de vrouw.
“David,” zei hij.
De vrouw stak haar hand uit en glimlachte. “Aangenaam. Ik ben je tante Julie.”

Algauw was het een drukte van belang bij Julie en haar man Richard. Niet alleen zij – David begreep dat Julie de zus van zijn vader was – maar ook de broer van zijn vader en zijn gezin werden in allerijl uit bed gehaald om het familielid te gaan aanschouwen waar ze nooit enige weet van hadden gehad.
Hoewel David er niet op gerekend had dat ze hem niet kenden, was hij allerminst verbaasd. Hij wist van Jedithja dat zijn moeder na de dood van zijn vader zo snel mogelijk was vertrokken, ver van Borgelo vandaan en nooit meer wat te maken wilde hebben met die kant van de familie.
Julie en Richard hadden twee kinderen: de achtjarige Emma en Jelena van twaalf. Zijn andere oom en tante – Elsbeth en Jarno – hadden nog eens drie neefjes voor hem in petto: de tweeling Robin en Olivier, die, zoals ze zelf trots vertelden “al tien” waren, en hun vier jaar oudere broer Rutger.
Aanvankelijk werd er aan de grote keukentafel van Julie en Richard druk door elkaar heen gepraat, maar op een gegeven moment vond Julie het te gortig worden en verhief ze haar stem. “Laten we nu allemaal maar eens luisteren naar wat David te vertellen heeft.”
David schoof een beetje heen en weer op zijn stoel en schraapte zijn keel. “Nou ja… wat willen jullie horen?”
“Alles. Hoe is het met je moeder en je zussen?” vroeg Jarno, zijn vaders jongere broer.
“Ze zijn gek.” Niemand keek ervan op. “Mijn moeder heeft thuis alle muren paars geverfd, ze trekt zich totaal niks van mij aan en Valérie is net zo zweverig als zij. Jedithja, daar valt af en toe nog wel mee te praten maar goed, zij wordt ook net zo makkelijk meegesleept in mijn moeders revolutionaire ideeën en cursussen filosofisch bloemschikken.” Hij haalde even adem. “Maar ik ben hier gekomen vanwege Fabian.”
Er viel een complete stilte die David niet verwacht had. Ze staarden hem allemaal aan met een blik van ongeloof.
Jarno kuchte even en nam het woord. “Wat wil je weten?”
“Tot voor kort wist ik niet dat hij bestond,” legde David uit. “Ik vond op zolder een kistje met een geboorte en sterfdatum en een naam. Fabian.”
“En toen?” vroeg Julie.
“Ik heb aan mijn moeder gevraagd wie Fabian was. Toen heeft ze me het huis uitgezet.” Hij probeerde het zo nuchter mogelijk te zeggen, maar het was al te laat. Julie slaakte een soort jammerkreet en begon in een rap tempo te praten. “Jurrian had nóóit met dat secreet moeten trouwen. Ik heb het hem nog gezegd… ik zei nog zo, Jurrian, laat je niet in met haar, maar hij wilde niet luisteren!”
Jarno legde zijn arm om de schouders van zijn zuster en wendde zich tot David. “Het spijt me dat ze zo vervelend doet over je moeder.”
“Oh, het hoeft haar helemaal niet te spijten,” zei David bitter. “Ze heeft volkomen gelijk. Mijn moeder is gek. Maar,” zei hij nadenkend, “wie is Fabian nou eigenlijk?”
Hij voelde tot in het puntje van zijn tenen de spanning. Niemand wilde antwoord geven. Hij had het gevoel dat hij hier een zeer onwelkome gast was die allerlei pijnlijke dingen uit het verleden kwam oprakelen. “Als jullie het niet willen vertellen, ga ik wel weg, hoor,” voegde hij er snel aan toe.
Jarno en Julie schudden tegelijkertijd hun hoofd. “Ik denk dat je wel een recht hebt om het te weten, David. Maar… Jarno, vertel jij het maar.” Ze knikte kort en ging op een stoel zitten.
“Goed,” zei Jarno. “Waar moet ik beginnen?”
“Bij het begin,” zei David.
“Oké. Nou, je vader en je moeder zijn getrouwd omdat ze min of meer moesten – je moeder was in verwachting van Jedithja. Ze waren beide nog erg jong. Maar op het eerste gezicht leek het wel goed te gaan… totdat je vader het hippieleven van je moeder een beetje probeerde in te perken. Ze gaf al het geld wat hij verdiende uit aan wiet en dat vond hij niet goed voor de baby. Dus hij maakte regeltjes – hij wilde om vijf uur eten, een opgeruimd huis… je snapt het wel.”
David knikte. Tot zover klopte het aardig met de versie van Jedithja.
“Nou goed… het ging voor een tijdje aardig. Je moeder bekommerde zich wat met Jedithja, deed het huishouden, kookte eten, maar het bloed kroop waar het niet gaan kon.”
“Hoe bedoel je?” vroeg David.
“Oh, David,” zei Julie tragisch. “Fabian is je halfbroer!”
Davids ogen schoten van de een naar de ander. “Mijn halfbroer… Maar mijn moeder…”
“Ging herhaaldelijk vreemd, ja,” zei Jarno koeltjes. “En zelfs in de jaren zeventig was dat niet bepaald gewenst. Zeker niet bij onze ouders, die redelijk gelovig waren. Ze hebben je moeder nooit echt gemogen.”
David moest het allemaal even verwerken. Eerst had hij slechts zussen, toen een dode broer en nou bleek Fabian ook slechts een halfbroer te zijn!
Jarno was ondertussen verdergegaan met zijn verhaal. Hij praatte zo snel, alsof hij er vanaf wilde zijn, dat David moeite had om hem bij te houden.
“Het kind werd geboren en hij werd Fabian genoemd. Toen had je vader nog niets in de gaten, maar op een gegeven moment confronteerde hij je moeder met de roddels die overal rondgingen. En ze gaf zomaar toe.”
“Hoe oud was Fabian toen?” vroeg David gealarmeerd.
“Een maand of zes, zeven, denk ik. Enfin, je vader dus. Hij kon er absoluut niet mee omgaan. Hij kon en wilde niet geloven dat ze hem dat aangedaan had, want hij hield van haar met heel zijn hart. Maar het was niet wederzijds, dat was het nooit geweest. Hij is een poosje weggeweest, toen hij terugkwam wilde hij het weer opnieuw proberen met je moeder. Hij ging naar haar toe om te praten.” Jarno haalde even adem. “Diezelfde avond is Fabian gestorven.”
“Heeft mijn vader…” David maakte zijn zin niet af.
“Nee,” zei Julie resoluut. “Nee, dat zou Jurrian nooit doen. Het moet je moeder zijn geweest.”
“Het politierapport zei dat Fabian een natuurlijke dood was gestorven. Maar verklaar mij maar eens hoe een kerngezonde baby een natuurlijke dood kan sterven,” zei Jarno.
“En wat gebeurde er toen?”
Julie glimlachte bitter. “Er kwamen verschrikkelijke roddels. Die niet alleen die arme Jurrian troffen, maar ook… ook ons. Wij waren immers familie.”
“Het was een vreselijke tijd,” vulde Jarno aan. “Maar na verloop van tijd werd het langzaamaan minder. We konden weer een gewoon leven gaan leiden – men zag in dat wij er niet zoveel mee te maken hadden.”
“En toen?” vroeg David.
“Toen… toen werd Valérie geboren, en leek het alsof ze eindelijk een gelukkig gezinnetje werden. Totdat die dag.”
“Die woensdag.” Julie’s stem klonk duister.
“Je vader stierf. Hij was uit het raam gevallen.”
“Geduwd, als je het mij vraagt.”
“Julie, niemand weet dat zeker behalve Davids moeder zelf,” zei Jarno bestraffend, maar het feit dat hij meteen wist over wie Julie het had, zei David al meer dan genoeg.
“Goed… na de begrafenis, die overigens een drama was, is je moeder verhuisd. Sindsdien hebben we niets meer van haar vernomen.”
“We hebben natuurlijk wel geprobeerd contact te houden,” ratelde Julie, “vooral om Jedithja en Valérie natuurlijk, maar ze wilde er niets van weten, de kinderen mochten hier niet eens komen logeren en…”
“Waarom was de begrafenis een drama?” onderbrak David de woordenstroom van zijn tante.
Jarno haalde zijn schouders op. “Ik weet niet… de hele sfeer… het was gewoon een hele nare begrafenis met allerlei begrafenisriten die je moeder had bedacht, allerlei rare dingen…”
“Ik weet zéker dat Jurrian dat nooit zo gewild zou hebben,” zei Julie.
Er viel een stilte die na een paar minuten onderbroken werd door Jarno. “Maar David… hoe is het met je zussen? Hebben ze op school gezeten?”
“Ik weet het niet,” zei David. “Ik heb ze nooit iets anders zien doen dan yogaoefeningen en bomen knuffelen om eerlijk te zijn. Ze werken niet – mijn moeder ook niet trouwens, ik weet niet waar ze het geld vandaan haalt.”
“Oh, ik wel,” zei Julie scherp. Jarno trok zijn wenkbrauwen op. “Hoe bedoel je?”
“Er wordt me nu een heleboel duidelijk,” zei Julie bedachtzaam. “Herinner je je nog die statige man is dat zwarte pak die we niet kenden, maar die wel op de begrafenis van Jurrian was?”
“Nee. Jij wel? Het is al… wat, bijna twintig jaar geleden?”
“Zeventien,” zei Julie bestraffend. “Volgens mij was die man van de verzekering.”
“Verzekering?” echode Jarno. “Hoe bedoel je?”
“Heeft Jurrian je dat nooit verteld? Hij moest een levensverzekering afsluiten van haar.”
“Julie,” zei David. “Wanneer heeft mijn vader die verzekering afgesloten?”
Julie dacht even na en zei toen langzaam. “Dat zal ongeveer een half jaar voor zijn dood zijn geweest.”

[dark_poetry]

Het word steeds leuker en interesanter.
danku voor het vervolg lieverd.

dark_poetry schreef op 01-08-2003 @ 12:20:
Het word steeds leuker en interesanter.
danku voor het vervolg lieverd.

Geen dank. Ik doe het graag

[Caelis]

Meer!

Schrijf door of ik kom je ertoe dwingen

[Tsukage]

*is nieuw, maar wacht al vol verwachting op het volgende deel*

[sublime]

het is ind erg interessant

alleen viel me weer iets op als david bij julie komt, vraagt hij of hij daar bij de fam. hessels is, maar julie is de zus van zijn vader en als ze getrouwd is zou ze dus eerder de achternaam van haar man moeten hebben, zeker als ze uit een 'gelovig' milieu komt, daar wordt aan dat soort dingen toch wel waarde gehecht.

verder ben echt heel benieuwd hoe het verder gaat, maar misschien dat je wel moet oppassen dat het niet té dramatisch wordt (vader en fabian vermoord door moeder)...

keep up the good work

[dreadmanneke]

Mooi verhaal! Ik wacht met smart op het vervolg

[on the moon]

dreadmanneke schreef op 01-08-2003 @ 18:02:
Mooi verhaal! Ik wacht met smart op het vervolg

en voor mij geldt hetzelfde

[chatje80]

dreadmanneke schreef op 01-08-2003 @ 18:02:
Mooi verhaal! Ik wacht met smart op het vervolg

[lotjesnotje]

echt weer een toppie deel wil meeeeeeeeer

[;-)cow:-)boeh]

ja idd!!

sublime schreef op 01-08-2003 @ 15:16:
het is ind erg interessant

alleen viel me weer iets op als david bij julie komt, vraagt hij of hij daar bij de fam. hessels is, maar julie is de zus van zijn vader en als ze getrouwd is zou ze dus eerder de achternaam van haar man moeten hebben, zeker als ze uit een 'gelovig' milieu komt, daar wordt aan dat soort dingen toch wel waarde gehecht.

God ja zeg, je hebt helemaal gelijk! Ik had er helemaal niet meer aan gedacht, maar ze moet inderdaad wel anders heten denk ik.

*hoe moet ik dat nou weer oplossen?*

In ieder geval: daar heb ik jullie nou voor

[Lucky Duck]

Krummeltje schreef op 02-08-2003 @ 13:19:
God ja zeg, je hebt helemaal gelijk! Ik had er helemaal niet meer aan gedacht, maar ze moet inderdaad wel anders heten denk ik.

*hoe moet ik dat nou weer oplossen?*

In ieder geval: daar heb ik jullie nou voor

Het kan tegenwoordig dat ook de man de achternaam van de vrouw aanneemt Of dat ze allebei hun eigen achternaam houden.

Of je maakt tante lesbisch

[Squid]

Krummeltje schreef op 02-08-2003 @ 13:19:
God ja zeg, je hebt helemaal gelijk! Ik had er helemaal niet meer aan gedacht, maar ze moet inderdaad wel anders heten denk ik.

*hoe moet ik dat nou weer oplossen?*

In ieder geval: daar heb ik jullie nou voor

Ik weet niet hoe het in Nederland zit, maar in België staan vrouwen soms ook met hun meisjesnaam apart in de telefoonboek. Dan zijn er niet zo'n grote aanpassingen aan je verhaal nodig.

[Nothing]

Super mooi..!!!
Ik was hier al een tijd niet geweest maar ik ben weer helemaal up to date. Echt super mooi!!
*wacht op vervolg*

[Hans Kazan]

Oeeh ik kom nooit op letteren, maar dit....! Ik vind het een heel bruut verhaal met een leuke wending, ontroerende momenten etc. echt een verhaal wat luchtig leest maar niet té, snap je?

Een beetje Carry Slee achtig vind ik

Vervolg plz!!

[chaque]

wow

ik ben verslaafd.

[load_harmony]

nu wor dhet ongeveer een dikke vette thriller detective..

[sublime]

Krummeltje schreef op 02-08-2003 @ 13:19:
God ja zeg, je hebt helemaal gelijk! Ik had er helemaal niet meer aan gedacht, maar ze moet inderdaad wel anders heten denk ik.

*hoe moet ik dat nou weer oplossen?*

In ieder geval: daar heb ik jullie nou voor

kun je het niet omdraaien? dat david als eerste bij zn oom op de stoep staat?

want al zou ze haar meisjesnaam aan houden, vaak staat een gezin dan onder de naam van de man in het telboek enzo

*wat een problemen *

[Caelis]

sublime schreef op 05-08-2003 @ 22:18:
kun je het niet omdraaien? dat david als eerste bij zn oom op de stoep staat?

want al zou ze haar meisjesnaam aan houden, vaak staat een gezin dan onder de naam van de man in het telboek enzo

*wat een problemen *

Ik vond de oplossing tante lesbisch te maken nog het beste geloof ik

Of als ze nou gescheiden is? Dan kan ze heel goed kinderen hebben, maar staat ze wel met d'r eigen naam in het telefoonboek

Caelis schreef op 06-08-2003 @ 11:18:
Ik vond de oplossing tante lesbisch te maken nog het beste geloof ik

Of als ze nou gescheiden is? Dan kan ze heel goed kinderen hebben, maar staat ze wel met d'r eigen naam in het telefoonboek

Lees en huiver:

Algauw was het een drukte van belang bij Julie en haar man Richard.

Ze is getrouwd. Maar gescheiden vind ik wel een goede optie eigenlijk.

[Caelis]

Krummeltje schreef op 06-08-2003 @ 17:28:
Lees en huiver:


Ze is getrouwd. Maar gescheiden vind ik wel een goede optie eigenlijk.

Richard kan ook gewoon d'r vriend zijn, toch? En anders belt ze d'r ex op? Ze kunnen best nog vrienden zijn... Of ga ik nu weer te vergezocht doen?

[Hawahaai]

Nog steeds een aardig verhaal. Ga zo door, maar probeer niet te langdradig te worden...

[scala]

yay opeens een heel lang vervolg en nog steeds goed! tja ik probeer wel te kijken voor kritiek en evt verbeteringen maar die zie ik gewoon niet dus maar weer standaard: ga zo door

[Envy]

schrijf nog n stuk!!! plz?

Geweldig verhaal!
Schrijf alsjeblieft door, wil weten hoe 't verdergaat...

[vedetje]

ik moest effe je schrijfstijl gewoon worden, maar leest wel lekker, het verhaal wordt beter en spannender

[niña]

wordt spannender, leest lekker vlot weg, origineel verhaal (geen tinatopper of carryslee). keep up the good work

[purplerose]

Vaal schreef op 05-08-2003 @ 00:35:
Oeeh ik kom nooit op letteren, maar dit....! Ik vind het een heel bruut verhaal met een leuke wending, ontroerende momenten etc. echt een verhaal wat luchtig leest maar niet té, snap je?

Een beetje Carry Slee achtig vind ik

Vervolg plz!!

Ja same here!! behalve dan dat carry slee gedeelte ik vind carry slee simpeler en zeker het onderwerp.. dit is origineel die van carry niet..
hmm ik vind het wel interesant maar wel erg bruut!! mooi verhaal vervolg...?

[snarl]

ikwilookeenvervolg...

snarl schreef op 31-08-2003 @ 12:30:
ikwilookeenvervolg...

As you wish!


Vervolg (ik ben onderhand in mijn wordversie nu op bladzijde 14, mocht dat jullie interesseren.)


David lag op zijn rug en staarde naar het plafond. Ergens in de kamer draaide Emma zich in haar slaap om. Buiten reed een auto, maar hij hoorde het niet.
Hij wilde maar dat hij kon slapen, zoals Emma sliep, maar er zat hem iets – of beter gezegd iemand – dwars. Jarno’s gedrag beviel hem voor geen meter. Zijn humeur was compleet omgeslagen toen Julie van de levensverzekering had verteld. Hij had in korte, afgebeten zinnen het verhaal afgemaakt en bovendien hield hij David constant in de gaten. “Je bent toch niet bang dat ik wegloop?” had David gegrinnikt, maar toen hij Jarno’s blik had gezien wenste hij dat hij die opmerking niet gemaakt had.
“Het zit in de familie,” had Jarno geantwoord alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
David draaide zich maar weer eens om en staarde naar het raam. Het was midden in de nacht, te oordelen naar het weinige licht dat door de kieren van het gordijn naar binnen viel.
Emma begon te hoesten. Eerst zachtjes, maar even later drong het zelfs tot David door dat dit niet echt gezond kon zijn. Hij stond op en liep naar het bed van zijn nichtje.
“Emma?”
Met betraande ogen keek het meisje hem aan, terwijl haar schouders nog naschokten van haar hoestbui. David stak zijn handen uit. “Wil je even overeind zitten?”
Ze knikte en begon weer te hoesten.
“Wil je een glaasje water?” vroeg hij, terwijl hij probeerde haar overeind te laten zitten. Ze knikte weer.
“Goed. Ik ben zo terug.”
David liep de deur uit en probeerde zich te herinneren waar de badkamer ook alweer zat. Julie had die avond in een sneltreinvaart uitgelegd waar alles lag en waar alles stond en dat hij zich toch vooral thuis mocht voelen en mocht pakken waar hij zin in had. En of hij ook even wilde oppassen op Emma en Jelena omdat zij nog ergens heen moest en Richard moest werken.
En toch kon hij zich niet herinneren waar de badkamer zat. Bovendien was Julie’s huis nou niet bepaald nieuw, dus aan de deuren was niks te zien en hij had weinig zin om alle deuren te gaan proberen – hoe thuis hij zich ook mocht voelen van Julie.
David liep de trap af naar de keuken en pakte een glas. Boven hoorde hij Emma hoesten. Hij draaide zich om naar het aanrecht, maar bevroor toen buiten stemmen hoorde.
“Ik snap werkelijk niet wat dat joch nou bij ons moet, Juul.”
“Jarno, laat hem nou, hij weet echt niks.”
“Hoe komt hij nu ineens hier dan? Wat moet hij van ons? En dan laat je hem ook nog op de kamer van Emma slapen! Je bent gestoord.”
David hoorde Jarno de achterdeur openmaken. “Verdomme,” vloekte hij zachtjes. Hij keek om zich heen en besloot dat de trap terug naar boven de enige oplossing was.
Hij greep het glas met water en rende zo goed en zo kwaad als het ging de trap op. Emma hoestte nog steeds.
“David?”
“Ja, ik ben er al. Hier is je water.” Hij ging naast haar bed zitten en keek hoe ze half hoestend het water opdronk.
Julie kwam de kamer binnen en deed het licht aan. “Emma?” Ze liep naar het bed toe maar stond halverwege abrupt stil. “Oh, David.”
“Ze wilde een glaasje water,” verklaarde hij. Emma hoestte.
Julie keek bezorgd. “Hoe lang doet ze dat ze al?”
“Een kwartiertje.” David stond op en ging weer op zijn eigen bed zitten.
Zijn tante liep naar Emma toe en aaide het meisje over haar hoofd. Ze leek afwezig.
“Ik ga weer!” brulde Jarno van beneden. Ze hoorde het niet.
“Julie?”
Ze keek op en staarde naar David. “Ja?”
“Heeft Jarno een hekel aan me?”
Julie haalde vermoeid haar schouders op. “Dat weet ik niet, David. Ik begrijp hem soms ook niet.”
“Het lijkt wel…” David maakte zijn zin niet af.
“Wat?”
“Het lijkt wel of hij het zich vreselijk aantrekt dat ik er ben.”
“Zo is Jarno nou eenmaal,” zei Julie. “Trek je er maar niks van aan.”
David viel even stil. “Was mijn vader ook zo?” vroeg hij na een tijdje.
Er sprongen tranen in Julie’s ogen. “Ik was gek op Jurrian. Hij was mijn broer, maar ook mijn beste vriend. Jarno hing er altijd maar een beetje bij, en toen Jurrian stierf…” Ze haalde even adem.
“Toen Jurrian stierf, trok Jarno heel erg naar mij toe, zogenaamd uit verdriet, maar er school veel meer achter. Maar ik ben er nooit echt achter gekomen wat dat precies is.” Ze zuchtte diep. “Het maakt ook allemaal niet meer uit.”
“Mij wel,” zei David.
“Eh… David… niet om onbeleefd te zijn hoor… maar…” Julie probeerde de goede woorden te vinden, maar faalde daar jammerlijk in. “Weet je wel zeker dat Jurrian echt jouw vader is?”
Dat kwam hard aan. David kuchte even. “Ik heb alleen het woord van mijn moeder.”
“En geloof je haar?”
“Ik weet het niet. Ik weet niet of ze daarover zou kunnen liegen,” zei David. “Maar ze liegt zo vaak,” voegde hij er bitter aan toe.
Julie ging tegen Emma’s bed aan zitten en streek vermoeit over het hoofd van haar dochtertje. “Heb je eigenlijk een beetje een leuk leven gehad?” vroeg ze.
David was te vermoeid om over de rare vraagstelling na te denken. “Volgens anderen wel.”
Julie fronste haar wenkbrauwen. “Hoe bedoel je?”
“Anderen vinden mijn moeder hip. Mijn beste vriendin zou wel met me willen ruilen,” zei David. “Maar zíj woont niet in een huis met pimpelpaarse muren en bomenknuffelende moeders.”
Julie moest lachen. “Ik geloof dat Audrey wel haar best doet om zo ongewoon mogelijk te zijn, is het niet?”
Audrey… Het was lang geleden dat David de voornaam van zijn moeder had gehoord. Zijn moeder sprak in zijn bijzijn nooit iemand anders dan Jedithja, Valérie en hemzelf en alledrie noemden ze haar mama. Terwijl ze dat voor David eigenlijk nooit geweest was. Jedithja had er altijd voor gezorgd dat er kleding en eten voor hem was.
Jedithja had gezorgd dat hij naar school ging, Jedithja was de enige die wel eens mee was geweest naar ouderavonden – hoewel ook sporadisch, maar toch – en aan Jedithja kon hij nog eens wat vertellen. Zijn moeder had het alleen maar over zichzelf en luisterde nooit.
“David?”
“Eh, ja, sorry.” David moest moeite doen om weer uit zijn overdenkingen te ontwaken. “Wat zei je?”
“Dat je moeder niet normaal doet.”
“Dat is wel de kern van haar bestaan, ja,” zei David. Julie schoot in de lach. “Zo dramatisch zal het toch niet zijn?”
“Je hebt er geen weet van,” zei David. Hij probeerde achteloos te klinken, maar dat mislukte. “Ze probeert niet eens mijn moeder te zijn,” zei hij en het laatste woord was nauwelijks te verstaan.
Julie ging tegenover hem zitten. “Kop op David, jij hebt je moeder tenminste nog. Op een dag zul je daar dankbaar voor zijn.”
David haalde zijn schouders op. “Misschien wel. Maar dat duurt nog wel even.”

[zoef de haas]

eg goed
ben eg benieuwd naar de rest you're GOOD

[stroopwafel]

**wat al die andere mensen zeggen**