Dit-wil-ik-even-kwijt-topic!

[Roosje]

@ Jannekus: Gewoon proberen, ik werd eerst ook altijd afgekraakt en nu nog maar soms. Kritiek is best wel , hoor, want dan weet je wat je kan verbeteren.

[Nijn*]

Sterker uit de strijd.

De afdruk van je hand verdween snel, net als de woorden die je zei. Ze deden me niets, ik voelde niets. Na een dag was er niets meer te zien van ons volledige verleden. De zon was ondergegaan en daarmee ook mijn liefde. Bij je aanrakingen voelde ik het vuur in mij alleen maar meer doven. De woorden die je zei verloren onderweg hun kracht. Je bewegingen stokten en teleurgesteld verdween je uit mijn zicht. Het maakte niet meer uit en dat wist je. Zoals levens gaan, is het mijne verloren. Ik zou je hoe dan ook in de steek laten. Wanneer je je rug naar me keert, breekt mijn gevoel in duizend en enkele stukjes. Glasscherven kenmerken mijn verdriet en de littekens bewijzen dat het verleden bestond. Ooit, toen, maar nu niet meer. Lachend keer ik je mijn rug toe, je mag dan mijn hart breken, mijn gevoel bespotten, maar mij krijg je niet. Scherven zijn er om te lijmen, net als onderdrukking bestaat om te vechten voor vrijheid. Al kwam ik niet heel uit de strijd, de stukken die ik verloren ben, komen enkel ten positieve en in het kwadraat terug.

[Vogelvrij]

Wauw, zo mooi! En zo herkenbaar...

Vooral deze zin, echt geniaal:

Bij je aanrakingen voelde ik het vuur in mij alleen maar meer doven

[duivelaartje]

Mooi , ookal vind ik je begin sterker dan het einde.

Nijn, je schrijft erg gevoelige stukjes...

[Zut Alors!]

Ergens, als ze haar ogen sloot, was er een wereld.
In die wereld voelde ze zich thuis. Zij sloot steeds vaker haar ogen. Steeds vaker liet ze alles achter.
Tot het moment dat ze haar ogen nooit meer opende.

[Nijn*]

Zut Alors! schreef op 18-04-2005 @ 17:49 :
Ergens, als ze haar ogen sloot, was er een wereld.
In die wereld voelde ze zich thuis. Zij sloot steeds vaker haar ogen. Steeds vaker liet ze alles achter.
Tot het moment dat ze haar ogen nooit meer opende.

Mooi ..ken ik die niet ergens van?

Als je je ogen laat spreken,
Verval ik in stilzwijgen.
Gehypnotiseerd door een gouden blik,
Lispelen mijn lippen nimmer meer.
Als een vuurtoren in ’n sterrenloze nacht,
Zoek ik die fonkeling immer weer.
Verrast, verbaasd, versteend schijn ik,
Als ik jou op papier wil krijgen
Deze poging slechts stoutmoedig gebleken

++

Immer lispelt de liefde, slechts zij die ervoor open staan, kunnen haar verstaan.

In de duisternis van de ochtend wandelde ik alsof het nacht was, maar ik liet me niet wegjagen door de maan, niet beminnen door de sterren. Dit was een heldere lentenacht, de geur van nacht vermengd met zoete bloesem.
Kom bij me, naast me lopen. Blijf bij me als het water aan je enkels staat en als je langzaam dieper komt. Dieper, in gedachten verzonken merk je niet dat het water onder je kin zachtjes golft. Verder geleid door mijn handen, als de bodem te ver is en je hoofd verdwijnt.
Het water wordt langzaam stiller, de golfjes sterven weg en ineens is alles stil. De wereld kijkt toe hoe jij dieper gaat, steeds dieper. Het is dan ook een lentenacht, onder water is ook de geur van bloesem, voor jou, want iets anders is vanaf nu onmogelijk.

[Nijn*]

Grim + Mijns, prachtige teksten!

Grimm is bezig met geheim project

[Changshan]

Link? In welke context? We maken gehakt van die dichtertjes!

[Sketch]

Changshan schreef op 21-04-2005 @ 19:05 :
Link? In welke context? We maken gehakt van die dichtertjes!

Je kan op de tijd in de quote klikken, ga je meteen naar de post.

Grimm schreef op 21-04-2005 @ 21:49 :
Zal ik jou eens even verhaaltechnisch in mootjes hakken?

[Sketch]

Grimm schreef op 21-04-2005 @ 21:50 :

Dreigementen

Sketch schreef op 21-04-2005 @ 21:52 :
Dreigementen

Ongemeend. Letteren en Dansen op Papier zijn one big family

[Tovenaar]

Haar giftige pijlen raken mijn rug, zijn brandende speren treffen mijn buik. Omdraaien brengt bezinning, even, als de ogen van de ander mijn boodschap nog niet hebben vertaald. Dan het touw, wat mijn keel gegijzeld houdt. Mijn geest is het slagveld. 'Voor mij is tegen de vijand' . Mijn mond de diplomaat. 'Voor jou'
Vredesduiven hebben geen recht op een eigen klaaglied. Ik heb er ook geen nodig. Wel twee voeten en een bevrijde nek. Om me af te wenden, van de oorlog op hun gelaat, van de haat op hun tong. Gewoon weglopen, een strakke blik, recht naar voren. Links valt aan, rechts net zo fel. Ik zwijg, in mijn ooghoek lonkt de ontsnapping. Maar zonder vrienden wil ik niet vluchten.

Ik haat ruzie's waar je maar midden in blijft zitten

[Changshan]

Grimm schreef op 21-04-2005 @ 21:59 :
Ongemeend. Letteren en Dansen op Papier zijn one big family

Heulen met de vijand.

[Nijn*]

Tot nu toe slechts een krabbeltje, maar twijfel of ik verder zal werken of niet..Wat vinden jullie?


Pijnlijk Bewust

‘Je kunt zwemmen en jezelf redden… begrijp je wat ik bedoel?’ zei je midden in de nacht. Mijn hoofd draaide en heel precies wist ik niet meer wat er was gebeurd. Natuurlijk begreep ik je, maar toegeven was zo moeilijk geworden met de loop der jaren. Ik begreep wat je bedoelde en jij waarom ik niet antwoordde. Voorzichtig pakte je mijn hand en ik kneep erin. Vanuit mijn binnenste kwam er een gevoel omhoog, verdriet maar samenhangend met hoop. Voor het eerste voelde ik, er was iemand die van me hield. Een traan rolde eenzaam naar beneden en plofte zacht neer op het kussen. Het was niet langer een traan, meer een natte plek. Ik was niet langer mezelf, meer een hoopje vergetelheid.
‘Het water is zo diep..’ vertelde ik. Ik kon niet meer vertellen want, toen ik wilde waren mijn woorden op. Toen ik wilde schrijven was mijn inkt opgedroogd en wanneer ik wilde huilen waren mijn tranen vermist. Alsof ik een levenloze pop van mijn regisseur was geworden. Geleidelijk streelde je hand over mijn wang en veegde de betreffende resten van de traan weg. Door het donker heen zag ik dat je glimlachte.
‘Je kunt jezelf redden, echt.’ En ik wist dat je gelijk had. Mijn hemel, wat wist ik dat goed, maar in praktijk brengen kon ik niet. Ik kon het enkel beseffen, het laten evalueren. Het drong tot me door maar de muur om mijn hart stootte het af. Ik kon niet gevoelig zijn, ik kon niet tolereren dat iemand, of íets me raakte. En zo groef ik mijn eigen graf, langzaam maar bewust. En ik wist dat je gelijk had, van binnen brak ik maar mijn harnas hield stand. Niemand zag, dat mijn glimlach langzaam stierf.

[Tovenaar]

Heel mooi! Zou er zeker nog iets mee doen, mits je natuurlijk een idee hebt om er een goed en vlot lopend verhaal aan op te hangen. Wellicht als inleiding voor een verhaal waarin je beschrijft hoe de ik-persoon zo is afgegleden en wat er gebeurt als die ''jij'' in zijn/haar leven komt...ik zeg ook maar wat.

[Anki]

wat ik nu kwijt wil,... ik heb vandaag gewerkt en centjes verdiend!
Kom ik thuis, zit mijn ex een zuigzoen te tonen, minder.. een zuigzoen die niet van mij is...snik
neeeeeeeee niet helemaal snik, wel een beetje..

Je rende weg naar mij toe.
Mijn dag kapot.
Jij kapot.
Ik ga nu...

[Sketch]

Anki schreef op 24-04-2005 @ 20:11 :
wat ik nu kwijt wil,... ik heb vandaag gewerkt en centjes verdiend!
Kom ik thuis, zit mijn ex een zuigzoen te tonen, minder.. een zuigzoen die niet van mij is...snik
neeeeeeeee niet helemaal snik, wel een beetje..

Ik leef met je mee

[duivelaartje]

Het lijkt hier wel een beetje een psychologie-topic.

[Nijn*]

-> Sometimes it hurts a lot more to smile in front of everyone, than cry all alone..

Mijn voeten droegen mij naar jouw armen.

[Sketch]

duivelaartje schreef op 24-04-2005 @ 20:31 :
Het lijkt hier wel een beetje een psychologie-topic.

Vind je het heel erg? Vertel maar, lucht je hart.



(eigenlijk zei ik dat alleen maar om iets 'aardigs' tegen Anki te zeggen)

[duivelaartje]

Sketch schreef op 24-04-2005 @ 20:37 :
Vind je het heel erg? Vertel maar, lucht je hart.



(eigenlijk zei ik dat alleen maar om iets 'aardigs' tegen Anki te zeggen)

Het ging niet alleen om jou post, maar de verhaaltjes hier zijn zo gevoelig dat ze bijna op psychologie passen.

[Sketch]

duivelaartje schreef op 24-04-2005 @ 20:43 :
Het ging niet alleen om jou post, maar de verhaaltjes hier zijn zo gevoelig dat ze bijna op psychologie passen.

Letteraars zijn gevoelige en diepzinnige mensen.

[Vogelvrij]

Het is geen kwestie van te bedenken of je gaat gillen, het is een kwestie van wanneer je gaat gillen. Als het je nog lukt om redelijk kalm te blijven, dan zul je blijven steken in een langgerekt "Nee..." Is de paniek al zo vergevorderd dat normaal denken niet meer mogelijk is, dan zul je gillen zoals de sirene die elke eerste maandag van de maand afgaat. Met als enige verschil dat jij door meer mensen gehoord zult worden.

Hm, toch raar dat dingen in je hoofd perfect zijn en hoe snel je ze vergeet als je ze daadwerkelijk op wilt schrijven

[Anki]

Sommige mensen zijn te eigenwijs en moeten alles zelf ondervinden, met tips nemen ze geen genoegen.

[Nijn*]

Van een vriendin:

-> Niet zoals het toen was, maar zoals het nu is, is het altijd anders dan hiervoor…

[Changshan]

Anki schreef op 26-04-2005 @ 18:50 :
Sommige mensen zijn te eigenwijs en moeten alles zelf ondervinden, met tips nemen ze geen genoegen.

Anderen luisteren wel, maar raken door die tips alleen maar heel erg in de war...

[Tovenaar]

Pluk de dag, maar laat wat hangen voor morgen.

[Changshan]

Tovenaar schreef op 26-04-2005 @ 19:11 :
Pluk de dag, maar laat wat hangen voor morgen.

Afgelopen tijd heb ik per ongeluk de boom leeg geplukt...

[Verleden Tijd]

Pluk wat je plukken kunt, zoveel als je kan. Want vruchten groeien vanzelf wel weer an.

[Tovenaar]

Changshan schreef op 26-04-2005 @ 19:42 :
Afgelopen tijd heb ik per ongeluk de boom leeg geplukt...

Dat is niet erg, zolang er in het bos ook nog volle bomen staan. @Kristoph, maar hoe meer je plukt, hoe meer je zelf water moet geven...

Herinneringen aan filosofie komen allemaal weer boven

[Zut Alors!]

duivelaartje schreef op 24-04-2005 @ 20:31 :
Het lijkt hier wel een beetje een psychologie-topic.

[Soapsie]

Ik ga vandaag op vakantie! Adios, mensen!

*zwaait hevig*

Kus Soof.

[I C U]

Have fun, you!

[Changshan]

De post die hier eerst onder mijn naam stond, was dus van Kristoph...

[duivelaartje]

Haar vochtige ogen keken mij troosteloos aan. Langs haar bleke gezichtje hingen haar haren stijl naar beneden. Met één van haar handen omklemde ze stevig een smoezelig zakdoekje. Een trui, die haar veelste groot was, hing vormeloos om haar magere gestalte. Waarschijnlijk had ze die uit de kast van haar oudere broer of haar vader gepikt, zoals ze dat wel vaker deed. Ze haalde zachtjes haar neus op en veegde snel met het doekje haar wipneusje af. Zoute tranen hadden een glinsterend spoor achtergelaten op haar rode wangen.
“Hij is dood,” piepte ze en richtte haar blik naar beneden. Met haar voeten schuifelde ze heen en weer. Druppels vielen uit haar ogen en bleven roerloos op de grond liggen. Ik wilde naar haar toelopen en mijn armen om haar knokkige ruggetje slaan. Onder de mouw van haar linkerarm kwam een rode streep vandaan. Alsof ze achter iets scherps was blijven hangen zonder dat ze het had gemerkt en door was gerend. Ze had haar armpje opengehaald en de pijn niet gevoeld. Overstuur was ze geweest, want er was iets dood.
“Kom eens meisje.” Ik zakte door mijn knieën en opende mijn armen zodat ze zich erin kon verstoppen. Maar ze kwam niet en bleef roerloos staan. Na een paar seconden schudde ze wild met haar hoofdje, waardoor haar blonde haren er druk omheen dansten. Haar mond vormde een pruillip en ze draaide mij de rug toe. Het kleine meisje zag er zo eenzaam en iel uit dat ik een drang voelde om haar op te pakken en op mijn schoot te zetten. Ik zou haar zachtjes heen en weer wiegen en haar voorzichtig vragen wat er aan de hand was. Mijn grote handen zouden zachtjes door haar blonde lokken woelen. Mijn gedempte stem zou haar ruststellen en zorgen dat ze ophield met snikken.

“Ik ben toch je grote vriend? Ik doe je geen pijn.” Nog steeds zat ik gehurkt, mijn armen had ik inmiddels alweer laten hangen. Het meisje leek nog steeds niet in mijn richting te bewegen. Kleine schokgeluidjes ontsnapten uit haar keel en ze begon weer te huilen. Het snotlapje viel uit haar hand en dwarrelde naar beneden. Maar ze bukte niet om het op te pakken. Ze had het vermoedelijk niet eens door dat ze iets miste in haar hand.
Toen ik opstond ontsnapte er een zucht uit mijn mond. Ze was nog zo klein en breekbaar. Wat was er met haar aan de hand waarom ze zo moest huilen? Normaal was ze zo vrolijk en lachte ze zelfs door haar tranen heen als ze hard was gevallen. Zelden werd ze boos en negeerde ze mensen. Ze rende altijd op mij af als ze me zag. Ik was haar grote knuffelbeer, giechelde ze soms.
Met trage passen kwam ik geleidelijk naar haar toe. Ik zag hoe ze trilde en ineen dook. Ze draaide haar hoofd, twee droevige ogen keken mij aan. Om haar gerust te stellen stak ik mijn hand uit, hopend dat ze die met haar kleine vingertjes zou vastgrijpen. Aarzelend pakte ze mijn duim vast en kneep erin.
“Als je dood gaat, ben je dan voor altijd weg?” vroeg ze aan mij met een bibberig stemmetje. Ze omklemde mijn been en drukte haar vochtige gezicht tegen mijn spijkerbroek. Ik kon het niet laten om met mijn hand over haar bolletje te aaien.
“Als iemand overlijdt is het net alsof hij heel lang gaat slapen, maar nooit meer wakker zal worden.” Wantrouwig keek ze mij aan alsof ze me niet wilde geloven. Ik voelde haar hersentjes denken dat dat onmogelijk was en iemand die eerst levende er niet opeens nooit meer kon zijn. Het was raar, dat vond ik ook. En hoe meer ik erover nadacht, hoe vreemder het werd.
“Kunnen dokters hem dan ook niet meer levend maken?” Ze snoot haar neus in mijn broek, maar dat vond ik niet erg. De vraag werd zo onzeker uitgesproken dat ik het gevoel had dat ze opnieuw in tranen uit zou barsten.
“Nee, dood is dood.”

----
Hm..

[Changshan]

Sluit goed aan op je sig.

[neardo]

Begrijp jij eigenlijk wel de betekenis van nee? Snap je waarom ik ergens ja op antwoord? Weet jij het verschil tussen misschien? De kleine nuances in een stem verraden wat iemand wil zeggen. Maar jij, doof en blind voor de dingen om je heen, merkt het niet. Subtiele boodschappen zijn niet aan jou besteed. Maar wanneer ik de waarheid naar je schreeuw word je boos. Dus wat zit er anders op dan liegen? Je verliest je in de mooie verzinsels, de fantasiewereld die ik voor ons heb verzonnen. Jij denkt dat het echt is. Je merkt niet dat de ja een misschien is, en dat met misschien eigenlijk een nee wordt bedoeld. ‘Houd je van me?’ Je hoort het antwoord wel maar luistert er niet naar. Toch heb ik medelijden met je. Ik wil je niet bedreigen door de realiteit te verdraaien maar gekwetste ogen kan ik ook niet aankijken. Daarom neem ik je mee, voorbij de wolken. Zodat je niet naar beneden hoeft te kijken en de afgrijselijke waarheid niet kunt zien. Zo lijken beide partijen gelukkig. Schijn bedreigt, maar zolang jij het niet weet zijn alleen mijn dromen bedrog.

[Changshan]

Laat me naast je liggen, in bedauwd gras, laat me jou met de sterren vergelijken, laat me jou je plaats geven in het heelal, míjn heelal. Laat me met de komst van de morgen naar het gras terugkeren, en onze afdrukken in het gras door het dauw getekend zien.

---

Mijn zoen blijft hangen in een lucht waar jij ooit hing, een hemel die ooit gesierd werd door die ene ster, die nu, vele jaren na zijn dood, zijn einde laat zien aan ons, lichtjaren ver weg.

[Type]

Soms is leven in een hiernamaals niet wat je wil, soms lijkt een hemel een hel. Soms blijkt een hel een wens...

Iedereen heeft wel iets destructiefs.

[duivelaartje]

Naku penda piya - naku taka
Piya - mpenziwe

[Vogelvrij]

duivelaartje schreef op 04-05-2005 @ 10:49 :
Naku penda piya - naku taka
Piya - mpenziwe

En wat moet dat voorstellen?

vergat de waarop me, maar dag je me zal altijd mijn geheugen staan. Ik dagen je kuste de dat verliet in blijven.

Zo.

[Anki]

Wat ik even kwijt wil...

Sorry timo, sorry van gisteren op msn...

[Woodstock]

een kraai loopt niet als een mus, van hip hip hip poing. ook niet als een kip of een duif, met de kop steeds zo ver mogelijk voor de poten. nee, een kraai loopt als een kraai, met ferme stappen en opgeheven snavel.