-Verhaal-

[Mysterons]

Het verhaal boeide me ontzettend, ik wilde persé doorlezen, maar ik vind het te cliché dat ze van het ene probleem in het andere rolt. Eerst eetprobleem, dr vriend drugsprobleem, een kindje gehad, trauma, moeder een probleem, anorexia gaat over in boulimia, krassen, zelfmoordpoging. Het is allemaal een beetje cliché, en eerst leek ze een normaal meisje en later blijkt ze allemaal problemen te hebben. Er zit ook niet echt iets van humor in en op een gegeven moment schrik je als lezer niet meer als ze weer een aanval heeft.

Verder, mijn complimenten, goede schrijfstijl, heel erg boeiend, ik wacht op het volgende deel.

[Redhair]

Bedankt voor de reacties. Ik ga er snel weer een nieuw deel opzetten, die ik al af heb.

[lotjesnotje]

jaaaaaaaaaaa ik wacht op het vervolg

wow, net alles in een keer doorgespit, en ga ff verder he..
Hoe is het verder met je?/ weer een beetje boven jan??

[Redhair]

Het gesprek met jan stelde mij gerust. Jan had me er van overtuigd dat Stefan het niet had gemeend, maar het uit verwarring had gezegd. Toen ik weer op mijn zaal lag kwam de dokter naar me toe. Hij vertelde me dat ik ongeveer een week in het ziekenhuis moest blijven, Het kon me niet schelen. Ik voelde me leeg, het maakte me geen reet uit hoelang ze me hier hielden.

Ik lag loom in bed toen Lotte de zaal inkwam. Ze vloog op me ag en ik ging snel rechtop zitten. Innig omhelsde ze me. "Jezus Bella! Wat ben ik geschrokken!" Ze knuffelde me nog een keer en ging naast me op bed zitten. "Op school denken ze dat je ziek bent, ik dacht dat ook. Ik wist niet waar je zat dus ben eerst naar je ouders huisgegaan. Daar deed niemand open dus ging ik naar Stefans huis. Daar deed die Daan open en hij zei dat je hier lag. Echt, ik schrok me dood, wist ik veel dat er zoveel met je aan de hand was. Ik had het natuurlijk moeten zien maar." Snel onderbrak ik haar. "Rustig maar." Ik wist niet meer te zeggen. Lotte kromp wat in elkaar. "Sorry, ik moet niet zoveel lullen." Verdrietig haalde ik mijn schouders op. Ik had Lotte pijn gedaan, maar eng genoeg voelde ik er niks bij. Het maakte mij niet uit.

Lotte bleef tot mijn avondmaaltijd kwam. Ze vertelde me veel onzinnige dingen, mijn gedachten waren er niet bij. Toen de zuster het infuus in mijn arm wilde steken stribbelde ik weer tegen, Ze zette door en sloot me aan. Weer ontplofte ik. Ik had er schoon genoeg van. Drie keer per dag hetzelfde gevecht. Ik was gaan gillen en begon wild met mijn arm te schudden. Lotte keek geschrokken toe, de zuster werkte stug door. Ik had er alles voor over om niet aan te komen. Lotte slaakte een kreet toen ik de zuster sloeg. Geschrokken rende ze de gang op. De zuster liet mijn arm los en wreef over haar wang.

Na twee uur werd ik wakker. Ik was platgespoten om tot rust te komen, en in die tijd hadden ze me ook eten gegeven. Mijn vader, Stefan en Jan Wever waren intussen opgebeld en bij elkaar gaan zitten. Zonder dat ik het wist. Als eerste kwam Stefan de zaal op. Ongemakkelijk kwam hij bij mij zitten. "Bel, sorry. Ik had alles niet zo moeten zeggen. Het was een kutstreek van me." Ik keek hem aan, hij ontweek mijn blik. Ik vind het zo rot dat alles zo is gelopen en dat je dood had kunnen zijn. Het is allemaal zo snel gegaan. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen, wat ik moet zeggen. Als je maar weet dat ik van je hou." Stil had ik zitten luisteren. Snel lachte ik even naar hem. Voor het eerst besefte ik dat ik niet meer van hem hield. Ik voelde me alleen en leeg. Ik hield van niemand meer. Alleen van het afvallen.

De dokter vertelde het, terwijl mijn vader, Stefan en Jan er stil bijzaten. "Het is beter voor je als je wordt opgenomen in een opvanghuis voor eetstoornispatiënten. Daar leer je om te gaan met eten, je leert andere meisjes kennen. Er zijn individuele en groepstherapieën en zij zullen je door deze tijd heen helpen." Geschrokken keek ik op. De dokter praatte verder. Jan begon ook op me in te praten. Woest draaide ik me om en kroop onder de dekens. Ze konden oprotten, allemaal.

"Bella, ik ga weer. Kus?" Stefans stem maakte me wakker. Buiten was het donker. Verdwaasd keek ik om me heen. "Je was in slaap gevallen, je vader is allang weg." Langzaam kwam ik overeind. Bezorgd keek Stefan mij aan. "Bella, hoe voel je je? Je bent ontzettend bleek." Ik streek mijn haren naar achter. "Belabberd." Stefan aaide mijn wang even. "Dat is kut. Ik moet nu echt weg, anders krijg ik ook nog ruzie met de verpleegster. Ga maar slapen, ik kom morgen weer." Lusteloos knikte ik en ging liggen. Stefan kuste mijn voor hoofd en ging weg.

Na een week lag ik weer bij Stefan in bed. Ik wa vijf kilo aangekomen en voelde me ontzettend depressief. Ik bleef de hele dag in bed en voerde niks uit. Over drie dagen moest ik naar de kliniek. Ik zag er als een blok tegen op.

"Kom op lieverd, de taxi staat voor de deur." Langzaam stond ik op. Ik omhelsde Luna en Chato en ging naar buiten. Daan gaf me een kus, Suzie en Lotte gaven me een knuffel. Mijn vader en Stefan gingen mee.

Bij het gebouw raakte ik in paniek. Ik begon onbeheerst te huilen. "Nee, papa, Stefan, ik wil niet! Neem me alsjeblieft mee naar huis, ik wil niet! Help me dan!" Ik was tegen Stefan aan gaan staan en klemde me aan hem vast. Voorzichtig maar koel maakte hij mij van hem los. Zijn stem klonk koud. "Je moet wel Bella. Kom op." Hij duwde me naar binnen.







Met mij gaat het wel weer, ik heb weer wat inspiratie. bedankt.

[duivelaartje]

Whieeej leuk. Ben benieuwd hoe het verder gaat! Af en toe wat typfoutjes, komma ipv punt en dat soort dingen, maar niet storend! Vervolg!!!!

fijn dat het weer beter gaat
oke schrijftechnisch mankeert er nog wat aan, maar het belangrijkste is dat je een boeiende manier van vertellen hebt, je houdt me echt in spanning, hulde!!!!

Ik blijf het mooi vinden , ga zo door!!

[Giovanna]

echt weer heel mooi

[lotjesnotje]

echt tof weer... super goed geschreven... ik kan niet wachten op een vervolg weer

[Slettelina *]

snel snel

[Redhair]

Sorry, ik heb nog niets nieuws geschreven. zal het snel weer proberen!

[lotjesnotje]

owke... wacht geduldig af...

[Gordijn]

Inderdaad allemaal een beetje dramatisch.
Maar het boeit, het boeit ontzettend!

Graag doorgaan!

[*~Angel~*]

Hmzzz, schiet nou ens op met een vervolg eej!
Altijd alsk pauze had op me werk gingk jou verhaal lezen. Had ik tenminste wat te doen

Dusse hup hup!

[shadorea]

volgensmij komt er geen nieuw stuk meer

[*~Angel~*]

Volgens mij ook niet..
En ik zat er zo lekker in (in het verhaal )

[ijscoman]

Iedere keer reageren met: volgens mij komt er niets meer helpt niet veel daar door gaat het echt niet sneller. We hebben wel vaker lang moeten wachten en iedere keer kwam er weer een stukje. Het zal dus nu ook wel weer in orde komen.

[Redhair]

Wat ijscoman al zei, het gaat echt niet sneller als jullie zeggen dat er niks meer komt. Ik ga dus niet tegen mijn zin in schrijven en ben meestal te moe om me erop te concentreren. Nu ben ik weer met een nieuw stukje bezig, en als je het echt lekker lezen vind, dan wacht je gewoon tot er weer nieuw komt, ik schrijf tenslotte voor mezelf en niet voor jullie.

Niet lullig bedoeld hoor, maar het is zo. Zometeen een nieuw stukje!

[Redhair]

Een week was ik nu al in de kliniek. Ik vond het verschrikkelijk en wilde zo snel mogelijk weg. Drie maanden zou ik er blijven, dan zouden ze kijken wat het beste voor me was. Mijn kamergenootje kon ik niet uitstaan. Ze deed arrogant en vond dat ze beter kon afvallen dan ik. Pas over een week mocht ik weer bezoek ontvangen. Een keer in de week mocht mijn familie komen. Ik dacht dat ik in een hel leefde, en besefte niet dat het heel erg meeviel.

"Godverdomme slet! Laat me los, ik eet die troep niet." Vol walging probeerde ik me los te rukken van Jannie. Stevig hield ze me vast. "Je zult wel moeten Bella. Laten we de middenweg nemen. Van de drie boterhammen eet je er minstens een op." Ik verafschuwde Jannie's zoete stemmetje. Ik verafschuwde het ontbijt. Woedend rukte ik me los en vluchtte naar mijn kamer. Ik ging op bed zitten en staarde voor me uit. Wat had het nou nog voor zin om hier te zijn, zagen ze nou werkelijk niet dat ze te maken hadden met een zeekoe? Hoe konden ze me nou nog vetter mesten? Ik wilde niet nog dikker worden. Waarom kwam Stefan me hier niet uithalen. Waarom belde hij niet? Hij wilde niks meer met zo'n varken als ik te maken hebben. Depressief pakte ik een vaasje van Stella en smeet het kapot tegen de muur. Ik sneed met een scherf in mijn gevoelige polsen en drukte even door. Stella hoorde ik niet binnen komen.
"Gadverdamme, jij bent knettergek! Je moet in een inrichting zitten." Stella's stem klonk koel. Verschrikt keek ik op. Stella's stem schalde al over de gang. "Jannie! Bella is zichzelf aan het afmaken."

"Bella, Wat wil je bereiken in deze tijd?" Ik krabde aan mijn polsen en keek de directrice, Marit, niet aan. "Dun worden." Zei ik prompt. Marit knikte. "Waarom wil je dun worden, om geaccepteerd te worden?" Ik keek haar even aan en knikte. "Goed, dat werd je eerst niet?" Ik twijfelde, waar wilde ze naartoe? Opeens schoot een gevoel van vertrouwen door me heen. Ik wilde eerlijk zijn. "Jawel, maar ik was bang dat dat over zou gaan."
Marit glimlachte even. Een glimlach die ik niet kon plaatsen. Mijn vertrouwelijke gevoel werd meteen weer overmand door wantrouwen. Was die glimlach spottend geweest? "Denk je dat Stefan jou te dik vindt?"
"Ik denk dat niet, het is zo." Zei ik woest. Marit schudde haar hoofd. "Je weet zelf toch wel beter? Stefan vindt jou te dun." Wild stond ik op. "Hij zei toen dat ik te dik was! Dat ik moest afvallen!" Verbaasd keek Marit op. "Waneer zei hij dat?" Langzaam zakte ik weer terug op mijn stoel. "We waren eens aan het winkelen en een broek paste me niet." Marit keek afwachtend. "Hij zei toen dat ik maar moest afvallen. Hij vindt me gewoon een vet varken en heeft gelijk."

Na een ontzettend lang gesprek met Marit voelde ik me een stuk beter. Ik mocht naar een andere kamer om van Stella af te zijn. Marit had me er bijna van overtuigd dat Stefan me juist mooi vond zoals ik was en niet nu ik zo dun ben. Maar toch bleef die twijfel er, die twijfel die alles overheerste. Ik wist zelf dat ik het afvallen niet meer voor Stefan deed, maar voor mezelf.
Die avond at ik netjes wat ik moest eten. In bed lag ik te woelen en te bewegen. Ik was er ingetrapt, en had toch nog gegeten. Snel stond ik op en ging naar de wc op de gang. Alles gooide ik eruit. Toen ik opstond werd het zwart voor mijn ogen.

Ik deed mijn ogen open en probeerde overeind te komen. De vloer was koud en mijn nek deed pijn. In het hokje stonk het verschrikkelijk naar mijn eigen kots. Ik spoelde de wc door. Er klonk een klein tikje op de wc-deur. Ik stond moeizaam op en draaide de deur van het slot. Mijn nieuwe kamergenootje, Amber, stond voor de deur. "Wat deed je al die tijd?" Fluisterde ze. Ik maakte een kotsbeweging, ze snapte het niet. "Doe jij over kotsen drie kwartier dan?" Verschrikt keek ik haar aan. "Ik ben flauwgevallen." Amber trok me mee naar onze kamer waar we samen op een bed gingen zitten. "Jij hebt nog in je hoofd dat je dik bent he? Kom nou maar van dat idee af, want als je vijfendertig kilo weegt ben je echt niet te dik. Ga nou maar leren eten, voor het te laat is." Vragend keek ik haar aan. "Wat bedoel je met voor het te laat is?" Vroeg ik angstig. Amber wees naar haar buik. "Ik ben nu zeventien en heb al zeven jaar anorexia. Ik kan gewoon niet meer eten, en verafschuw mijn magere klotelijf!" Half huilend keek Amber me aan. "Laat het niet zover komen Bella, dan ga je kapot. Wees verstandig en eet! Eten weet je wel! Iets wat je nodig hebt!" Hysterisch begon ze te gillen. Ik probeerde haar stil te krijgen maar het hielp niet. Bezorgd kwam een leidster onze kamer inrennen. "Amber? Rustig! Goed adem halen, oké?" Geschrokken keek ik naar haar. Ambers ogen draaiden weg en ze viel. "Bella, haal een glaasje water en een natte doek. Amber is out."



Beetje kort

[miss x]

Geeft niks, tis in ieder geval weer een stukje, ik vond t een goed stukje, geen kritiek punten

[duivelaartje]

Mooi.

[Mysterons]

Misschien bij de introductie van het kamergenootje al zeggen dat ze Stella heet? Verder goed stukje weer.

[lotjesnotje]

goed stuk weer.... lekker leesbaar enzo

[ijscoman]

[Redhair]

Mysterons schreef op 30-06-2004 @ 16:44 :
Misschien bij de introductie van het kamergenootje al zeggen dat ze Stella heet? Verder goed stukje weer.

dat is een manier ja, maar ik probeer vooral handelingen en gedachtes van Bella op te schrijven, en je denkt normaal gesproken niet: 'Mijn kamergenootje Stella, of mijn broer Jan.' Ik dacht dat jullie wel zouden snappen dat het kamergenootje Stella is en Stella het kamergenootje. Vandaar. En volgens mij hebben niet veel mensen er last van. toch ebdankt voor je tip!

Mooi stukkie

[Mysterons]

Redhair schreef op 30-06-2004 @ 19:50 :
dat is een manier ja, maar ik probeer vooral handelingen en gedachtes van Bella op te schrijven, en je denkt normaal gesproken niet: 'Mijn kamergenootje Stella, of mijn broer Jan.' Ik dacht dat jullie wel zouden snappen dat het kamergenootje Stella is en Stella het kamergenootje. Vandaar. En volgens mij hebben niet veel mensen er last van. toch ebdankt voor je tip!

Ok ik snap wat je bedoelt Ik had er niet echt last van ofzo.

[Nebel]

ik vind het echt heel erg mooi... *stil*

[wendytjuh9]

ik vind het ene heel mooi verhaal ikhoop dat je snel weer wat schrijft

[TimitoV]

Whoepie vandaag alles gelezen en moet zeggen


GEWELDIG !!!!!!!

Tis gewoon fantastisch


Ik geef jou een grote toekomst !!

[Redhair]

Sorry dat het weer zo lang duurde. Maar er zat vakantie tussen en daar heb ik weer inspiratie gekregen. Hier eerst even het hele verhaal, met aan het eind het nieuwe stuk!


“Volgens mij past hij niet!” ik keek nog een keer in de spiegel en vond dat de broek te strak zat bij mijn kont en ik moest mijn buik inhouden bij het dicht doen. Stefan schoof het gordijn van het pashoekje iets opzij en keek naar mij. “hij is bij je kont inderdaad iets te strak ja, maar ze hebben geen maatje groter.” “Jammer” zei ik. “hij is juist zo mooi.” Ik streelde over de ribstof, en keek in de richting van ijn voeten, die door de wijde uitval van de pijpen niet meer te zien waren. “Tja,” Stefan keek me met een lachje aan. “dan moet je maar afvallen hè?” hij lachte nog een keer, gaf me een kusje op mijn mond en liet het gordijn weer op zijn plaats vallen.
Na nog even rondgekeken te hebben in de winkel liepen we de drukke straat weer in. we keken een beetje in de etalages tot stefan een klein eetcafeetje zag. Hij keek me lief aan en zei dat hij me hier op iets lekkers zou trakteren. We liepen het drukke cafeetje binnen en ploften op een bank neer. Stefan keek wat op de kaart terwijl ik nadacht. Misschien was ik wel iets te dik, als ik al niet eens in die ene broek paste. Ik moest maar wat minder gaan eten, dan zou ik wel wat afvallen. Goed plan van stefan. Ik wit ook wel dat stefan dat niet meende en liet hem er maar niks van merken, dan zou hij toch zeggen dat ik niet te dik was maar die broek te smal. Na 10 maanden verkering weet je dat wel. Opeens schrok ik op uit mijn gepeins. “hebben jullie al een keuze kunnen maken?” de serveerster stond naast ons en keek lachend op ons neer. Stefan lachte lief naar haar. “ik wel, maar mijn vriendin zat in dromeland.” Zei hij lachend en gaf haar een knipoog. De serveerster lachte en zei dat ze zo wel weer kwam. Toen ze wegliep zag ik dat Stefan haar na keek. “lekker ding hè?” zei ik bits. “inderdaad ja, lekker kontje.” Stefan had niet door dat ik het lullig bedoelde en over dat kontje had hij niks moeten zeggen. Toen wist ik helemaal dat die van mij te dik was want hij had nog nooit gezegd dat ik een lekker kontje had.

“weten jullie het al?” De serveerster zei wel jullie maar keek alleen maar naar Stefan. Ik ergerde me dood aan dat wijf. “ik wil graag een halve stokbrood gezond en een cola.” Eindelijk wende de serveerster haar blik van Stefan af en keek mij aan. “en jij?” “doe maar een pistoletje gezond en een glas spa.” De serveerster liep nadat ze Stefan een knipoog had gegeven heupwiegend weg. “Gadverdamme dat wijf geilt op jou.” Mokte ik boos. Stefan lachte en boog zich over de tafel. Hij pakte mijn hand en gaf er een lief kusje op. “ik niet op haar.” Zei hij vlijend. Ik geloofde het maar half.

“ga je nog even mee naar binnen? Mijn moeder is niet thuis.” Stefan twijfelde even maar hij stemde toe. Ik deed de deur open en we liepen naar binnen. Toen ik de huiskamer binnenkwam schrok ik. Mama zat op de bank. Shit ja de auto was naar de garage dacht ik. “Hey mam!” ik zei het erg nadrukkelijk, in de hoop dat Stefan zou begrijpen dat hij in de gang moest blijven. “Hoi meiske. Kom je even gezellig bij me zitten? Ik heb net thee gezet en dan kunnen we wat babbelen.” Shit wat moest ik nou? Ik twijfelde net iets te lang. “is er wat mama’s stem klonk wat scherper. “ik heb veel huiswerk.” Het was de eerste smoes die in me opkwam. Het was een slappe smoes die in me opkwam. “dan maak je dat toch beneden?” mama stond al op om naar de keuken te lopen. Dan zou ze langs Stefan moeten. “mama ik pak de thee wel even” zei ik vlug. Te vlug. “wat verberg je voor me lieverd?” mama keek vragend. Stefan liep de kamer in. “je kan beter zeggen wie verberg je voor me” zei hij. “stefan. Mama keek alsof ze zwaar teleurgesteld was. “is hij nog je vriend?” vroeg ze aan me. Ik moest maar bekennen om heibel te voorkomen. “ja mam.” “hij is een junk!” riep ze. Ik schaamde me voor haar. “ik was een junk!” verbeterde Stefan haar. Hij zei het koeltjes maar ik zag pijn in zijn ogen. “Stefan, verziek het leven van andere meisjes maar niet van Bella.” Het maakte me woedend. Zoiets lulligs had ze nog nooit gezegd. Ik stormde op haar af en wilde haar slaan. Stefan pakte net op tijd mijn arm en hield me tegen. “mijn moeder keek geschrokken naar mij en toen weer naar Stefan. Op een vriendelijke maar formele toon vroeg ze of Stefan misschien wilde vertrekken. “dan kunnen Bella en ik rustig praten.” Hij knikte en gaf me een kus op mn mond wat eindigde in een tongzoen. Wat een lef had die jongen toch. Zo vlak voor mijn moeders ogen. Hij zei dat hij me zou bellen en liep toen weg. Ik hoorde de deur slaan. Mama liet zich op de bank vallen. Ik ging op een stoel zitten. “lieverd, die jongen is verslaafd aan de heroïne, jij bent nog maar 15, met dat soort mensen moet je niet omgaan!”
ik keek haar fel aan. “hij is verslaafd geweest mama! Geweest! Hij gebruikt niks meer!” Mama had hem nog maar twee keer gezien maar wel haar oordeel klaar. Stefan en ik hadden elkaar op een vreemde manier ontmoet. Hij had mij met aangereden met zijn auto en ma naar het ziekenhuis gebracht. Daar moesten ze een operatie aan mijn een doen vanwege een scheurtje in de zenuw. 6 uur na het ongeluk kwam ik pas bij en al die tijd had Stefan naast mijn bed gezeten. Hij was toen al aan de drugs. We kregen langzamerhand verkering en vanwege de woede-uitbarsting van mijn moeder, 8 maanden geleden toen ik hem aan haar voorstelde en zij gelijk zag dat hij aan de drugs was, had hij ervoor gekozen om af te gaan kicken. Terwijl stefan er in zijn drugstijd eigenlijk heel slecht uitzag was hij heel knap. Blond haar dat nonchalant hing en zachte groene ogen. We hadden allebei de zelfde passie. Skateboarden. “Bella!” ik keek mama verbaasd aan. “ik praat tegen je!” ik bood me excuses aan en liet haar haar preek afmaken. Toen ze klaar was keek ik haar aan. “ik heb niet geluisterd en het boeit me niet wat jij van hem vind. Je moet het maar accepteren en anders is het jou probleem.” Daarna stond ik op en liep ik naar mijn kamer.
Op mijn kamer moest ik huilen. Waarom luisterde mama nou niet? Ik zei toch dat stefan nu niet meer verslaafd was? Ze moest ons maar gewoon een kans geven. Chato kwam mijn kamer binnen. Ze keek me maar even aan en vroeg meteen “stefan?” ik knikte en zei daarna “mama!” toen begon ik weer te janken. Mn zus sloeg haar arm om me heen en wiegde me een beetje heen en weer. “bekijk het ook vanaf mama’s standpunt Bella, hij gebruikt nu niks meer maar heeft gespoten! Dat is niet niks! En als je dochter daarmee flikflooit is het logisch dat mama er een beetje bezorgd om is.” “een beetje? Een beetje??” brieste ik. “Dat mens is overbezorgd!” Chato lachte en gaf me een kus op mijn voorhoofd. “ik ga even kijken wat mama vanavond gaat koken. Als ze het goed vind kunnen wij wel samen ergens wat eten, ik betaal. Anders loopt het toch uit op ruzie.” Ik keek mijn zus dankbaar aan. “lief van je Chato.”. ze liep mijn kamer uit.

Ik luisterde naar de muziek en het geroezemoes om me heen. Het was chato gelukt, we mochten uit eten met z’n tweeën. Chato is zo’n beetje de liefste zus die je je kan voorstellen. Ten eerste ziet ze er heel leuk uit, net als ik heeft ze kastanjebruine haren en een getinte huid. Maar in haar haar zat een mooie, natuurlijke slag en haar bruine ogen straalden altijd. En ze was slank. Verder is ze er altijd voor me en probeert het thuis zo gezellig mogelijk te maken. Gewoon geweldig en weet op veel dingen goede oplossingen. Chato en ik verschillen best veel. Na onze lasagne wilde ze nog een ijscoupe bestellen. Snel dacht ik ga. Als ik echt wilde afvallen moest ik er nu mee beginnen. Ik bestelde een glas wijn terwijl Chato haar dame blanche opat. Toen we thuiskwamen merkte ik meteen dat mama nog boos op me was. Ze pakte me bij mijn arm en loodste me de kamer. Daar plofte ik naast pa op de bank neer. Hij keek ook boos. Ma begon met praten. “Bella dit kan niet langer. Jij doet maar waar je zin in hebt en het verkering met een 20-jarige junk! Achter onze rug om!” Ik keek haar boos aan. “Mama Stefan gebruikt niks meer! Al 7 maanden niet!” “hoe kunnen wij jou nog vertrouwen lieverd? Wij dachten dat je al 8 maanden niks meer met die jongen had.” Ik hoorde dat pa teleurgesteld was. Pech voor hem. “accepteer gewoon dat ik met hem ga oké? Hij is heel lief.” Papa en mama keken elkaar aan. “we kunnen je niet dwingen hem te dumpen maar doe dan voorzichtig. Zodra die ook nog maar 1 keer drugs gaat gebruiken is het over, oké?” ik vloog papa blij om zijn hals. Op dat moment ging mijn mobieltje ook over. Stefan.

De rest van de week ging aan me voorbij. Ik at niks, alleen bij het avondeten een beetje. Ook voelde ik geen honger. Ik hield mezelf voor dat ik dun moest worden en mijn lijf accepteerde dat. Thuis had ik verteld dat ik misselijk was. Ze geloofden me en vonden het niet erg dat ik mijn bord niet leeg at. Zo ging het nog 7 weken. Ik was al wat dunner geworden maar niet dun genoeg. Stefan had niks gemerkt, alleen dat ik wat minder wilde vrijen. Ik wilde hem het resultaat pas laten zien als ik echt mooi dun was.


“ga je maar melden! Zo’n grote mond duld ik niet!” mevrouw Welvink wees onvoorbiddelijk naar de deur. Ik stampte de klas door en bij de deur draaide ik me nog even om. Mevrouw Welvink keek me afwachtend aan. Ik keek haar uitdagend aan en bleef staan. “Bella, eruit!” met een luide zucht deed ik de deur open en knalde hem weer achter me dicht. “kutwijf!” ik schreeuwde tegen de deur en gaf hem ook een trap. Toen sjokte ik naar de conciërge.

“Bella, Bella, Bella.” De conciërge keek me hoofdschuddend aan. Hij zat al een half uur tegen me aan te praten dat ik minder brutaal moest zijn maar ik had de helft niet meegekregen. Dat stomme wijf had gewoon de pik op me. Ik had alleen gezegt dat ze een niet zo moest krijsen omdat ik anders gek werd. Nu mocht ik weer een week vegen. Ik keek verveeld de aula rond terwijl de conciërge op de achtergrond nog aan het brabbelen was. Mijn oog viel op de snoepautomaat. Vandaag vrijdag. Dat betekende het laatste uur mentor uur. Onze mentor zou dan weer eens trakteren op wat lekkers en cola. Eten. Dik worden. Nee. De vorige weken was het uur uitgevallen, de mentor was ziek, maar nu was hij er weer. “ik moet nog even naar mijn kluisje.” Onderbrak ik de conciërge. Daarna pakte ik mijn tas op en liep naar de kluisjes. Bij mijn kluisje keek ik om. Gelukkig was de conciërge me niet achterna gekomen. Ik stopte de boeken die ik in mijn tas had zitten in mijn kluisje en viste mijn agenda er tussenuit. Gelukkig. Maandag geen proefwerk. Snel liep ik met mijn lege tas naar de wctjes en wachtte op de bel.

“Hanna toe nou! Ik wil vannacht gewoon bij Stefan logeren!” Hanna schudde haar hoofd. ‘sorry Bel, ik heb je altijd gedekt maar nu je ouders weten dat je et Stefan gaat moet je ook maar zeggen dat je daar wel eens slaapt.” Ik zuchte en keek Hanna zielig aan. “dat mag toch niet en Stefan heeft belooft om wat lekkers voor mij te koken.” “nee Bella ik dek je niet meer.” Hanna draaide zich om en liep weg. Fijne vriendin. Ik pakte me tas en liep de school uit. Ondanks het vieze weer waren er veel mensen op het plein in de pauze. Ik pakte mijn fiets en reed het schoolplein af.

Toen ik de tuin in reed zag ik mama binnen zitten. Ik zou het beter aan papa kunnen vragen maar dat duurde me te lang. Ik reed mijn fiets de schuur in en liep naar binnen. Mama keek op. “vroeg thuis?” ik knikte. “had geen zin in de mentorles dus ben naar huis gegaan.” Mama keek afkeurend. Ik trapte mijn schoenen en liet ze midden in de kamer liggen. Toen ik bijna bij de deur was dacht ik even na. Ik wist dat mama er een hekel aan had als ik mijn spullen zo liet slingeren. Snel draaide ik me om en zette me schoenen netjes bij de verwarming. Daarna huppelde ik naar de keuken en zette thee. Ik brulde naar boven dat er thee was en liep met de pot de kamer weer in. mama legde verbaasd haar boek opzij en vroeg waar ze dat aan te danken had. Onverschillig haalde ik mijn schouders op. “gewoon, jij was lekker aan het lezen en ik kan zelf ook wel thee zetten.” Mama lachte en streek me even door me haren. Luna en Chato kwamen ook beneden. We zaten vrolijk te kletsen en thee te drinken en ik keen naar mijn broer en zus en naar mama. Ik kon het verpesten door nu over Stefan te beginnen. Ik deed het niet. Maar ik verpeste het wel op een andere manier. Ik vertelde dat er weer eens uit gestuurd was. Chato en Luna moesten lachen maar mama begon te schreeuwen. ze vond dat ik er minder uitgestuurd moest worden en eens beter moest gaan luisteren. Ik schreeuwde terug dat ik geen zin in die rotregeltjes had en stampte de trap op. Vlak voor ik de deur dicht sloeg riep mama nog dat ik dit weekend niet weg mocht. Op mijn kamer keek ik rond. Ik sloop naar de bergkamer en pakte een grote weekend tas. Op mijn kamer trok ik mijn klerenkast open. Ik pakte wat kleren en liep daarna naar mijn bureau. Uit de la viste ik mijn foto album die in mijn tas verdween, net als een grote stapel cd’s. Ik keek om me heen. Daarna zette ik een cd van nirvana hard aan en sloop de trap af. In de gang stond ik even de luisteren naar de stemmen in de woonkamer. Ik hoorde dat mama aan het zeuren was over mijn muziek. Luna zei dat hij wel even bij mij zou komen kijken. Snel liep ik naar de voordeur. Ik trok hem zachtjes open en deed hem daarna zacht dicht.

Ik stapte in Stefans straat de bus uit. Mijn tas sjouwde ik achter me aan. Nog voor ik op de bel drukte opende Stefan hem, hij had zijn jas aan en stond er met een kwispelende Hond. “hé lieverd! Ik had je pas om 5 uur verwacht.” Hij gaf me een kus en deed een stap naar achter. “ik wilde net naar de winkel gaan met Hond, blijf jij even hier? Ik moet nog wat spulletjes voor ons etentje vanavond halen.” Ik knikte en kwakte mijn tas in de gang. Stefan gaf me nog een kus en liep daarna de deur uit. Ik liep naar de stereotoren en klikte op play. System of a Down klonk keihard door de boxen. Heelijk. Ik liet me achterover op de bank vallen en schreeuwde met de muziek mee. Plotseling hoorde ik de telefoon. Snel deed ik de muziek zacht en net toen ik wilde opnemen dacht ik dat het mama of mijn broer of zus zou kunnen zijn. Ik deed de muziek weer hard en liet de telefoon rinkelen. Na ongeveer een halfuurtje hangen hoorde ik de deur slaan. Stefan kwam boos binnen stampen. “Ben je hier stiekem? Ben je weggelopen?” hij keek me boos maar tegelijke tijd bezorgd aan. Ik knikte. “Waarom?” “Omdat mijn moeder zeikt en het toch niet goed vind of het ooit goed zal vinden! Hoe weet je het trouwens?” stefan vertelde da hij mijn moeder was tegengekomen bij de winkel en dat zij de boel bij elkaar had geschreeuwd. Toen hij vertelde dat zij hem ook weer voor junk uitschold draaide hij zijn hoofd van mij af. Ik stond op, pakte zijn hand en trok hem op de bank. “Sorry dat mijn moeder zo is Stef.” Stefan keek me aan en kuste me. “jij kan er niks aan doen lief, jij kan er niks aan doen.”

Voldaan schoof ik het bord van me af. “je hebt heerlijk gekookt Stef!” hij knikte en begon af te ruimen. Ik wilde ook opstaan maar Stefan duwde me terug op mijn stoel. Terwijl Stefan aan het afwassen was keek ik om me heen. Voor het eten had ik boven moeten zitten terwijl Stefan de kamer prachtig had gemaakt. Overal stonden kaarsjes en op de achtergrond hoorde je HIM. IK wreef over mijn buik toen ik aan al die calorieën dacht. “Shit!” vloekte ik. Ik had alles weer gewoon gegeten! Ik liep naar de wc en dacht even na. Daarna stak ik snel een vinger in mijn keel. Een naar gevoel overviel me en ik proefde een vieze smaak. Daarna viel de kots in de wc. Ik veegde mijn mond schoon en trok door. Snel liep ik naar de tafel en spoelde de vieze smaak weg met een glas wijn. Ik schaamde me maar was ook trots.

Die nacht lag ik lekker tegen Stefan aan na te denken. Misschien zou Stefan me wel weer terugsturen. Dat zou nog meer ruzie betekenen. Hij kon mij niet wegsturen! Dat mocht hij niet! Opeens raakte ik paniek; ik was bang dat Stefan me in de steek zou laten. Ik snapte niet waarom ik zo raar deed, maar ik draaide me om en ging overeind zitten. Hij mocht me echt niet in de steek laten. Opeens begon ik te huilen. “hey lieverd, wat is dat nou?” Stefan kwam naast me zitten en sloeg zijn armen om me heen. “ik wil niet meer naar huis” snikte ik. Stefan legde zijn kin op mijn schouder en wiegde me langzaam heen en weer. “wat is er allemaal thuis dan? Wat zit jou zo dwars?” ik bleef maar huilen en schaamde me dood, maar kon gewoon niet ophouden. Stefan bleef lief en doen me troosten. “Alles Stef, alles! Mn moeder zeikt altijd zo over mijn vrienden, het skaten, mijn muzieksmaak. Mn moeder en vader hebben de hele tijd door ruzie om mij. Ik doe toch alles fout en...” ik barste weer in een nieuw tranensalvo uit. “meisje toch.” Kroop onder de dekens vandaan en ging voor me zitten. Hij pakte me kin vast en dwong me hem aan te kijken. “jij doet helemaal niet alles fout. Anders zat ik hier wel met een ander meisje.” “waarom zeggen ze dat allemaal dan?” riep ik verward. Ik snapte niet waarom Stefan zo lief voor me deed. Wat was ik nou waard? “Omdat ze allemaal een mening klaar hebben, een vooroordeel! Ze zeuren en jij let daar op!” “Zie je?!” schreeuwde ik. ”zie je! Ik doe het fout door daar op te letten!” ik gilde nu. Stefan keek me geschrokken aan. Ik duwde hem weg en rende naar de badkamer waar ik mezelf opsloot. Waarom stelde ik me zo aan? Wat was er met me?

Stefan bonkte op de deur. “lieverd doe nou open! Er zit je duidelijk iets dwars en ik wil dat je het mij verteld.” Ik kon alleen maar huilen. Stefan bleef op de deur kloppen en roepen. Hij maakte me nerveus. Ik had het gevoel dat ik gek werd. Plotseling begon ik te kokhalzen. Ik bleef maar kotsen. Toen ik eindelijk leeg was hoorde ik Stefan niet meer. Ik liet me op de grond vallen en staarde voor me uit. Het was niet goed dat ik toen straks gegeten had. Mijn lichaam wilde dat duidelijk niet. Ik had net niet moeten eten. Dom. Ik hoorde gemorrel aan het slot en glimlachte. Stefan probeerde het slot te forceren. De deur ging met veel moeite open en Stefan kwam naar binnen. Hij liet zich naast mij neervallen, drukte me tegen hem aan ik begon weer te janken.

“kan je opstaan Bella? Hier hou me stevig vast.” Samen probeerden we weer naar de slaapkamer te komen. We hadden een uur in de badkamer gezeten. We hadden niks gezegd. Ik had niks gezegd. Hij had niks gevraagd. Hij had me alleen getroost. Ik klampte me aan hem vast en we schuifelden de badkamer uit, naar de slaapkamer. Daar legde hij me zacht op bed en sloeg de dekens om mijn ijskoude lijf heen. Hij liep weer weg en ik hoorde hem in de badkamer rommelen. Toen sliep ik.

De volgende dag werd ik wakker van de harde regen op de ramen. Naast me lag niemand. Beneden hoorde ik stemmen. Ik wist niet waar ik was en de stemmen kwamen me bekend voor. Langzaam kwam het beeld van gisteravond terug. Ik herkende Stefans kamer ook. Ik schaamde me. Wat zal Stefan van me denken? Ik hoorde voeten de trap op komen. De deur ging open en Stefan kwam naar binnen. Achter hem schuifelde Chato de kamer in en daarna een vreemde man. Chato kwam meteen op me af en sloeg haar armen om me heen. Stefan ontweek mijn blik en staarde naar buiten terwijl hij tegen de deurpost bleef leunen. De vreemde man kwam ook op me af en stede zich voor als dokter Meulhof. Ik keek snel naar Stefan. “waarom een dokter?” snikte ik. Chato aaide mijn wang en vertelde dat Stefan haar had opgebeld. “Als jij vannacht echt bent geflipt en de boel hebt ondergekotst is er iets met je lieverd.” Ik luisterde niet naar haar en bleef naar Stefan kijken. Nog steeds keek hij niet terug. Toen ik zijn naam fluisterde keek hij me eindelijk aan. Hij huilde. “Jezus sorry.” Fluisterde ik.
Wat had ik gedaan? Stefan wende zijn blik weer af toen de dokter vragen begon te stellen. “Toen je moest overgeven, had je het opgewekt of kwam het vanzelf?” ik keek de dokter aan. “Flikker op.” Siste ik. “Chato ik heb geen dokter nodig! Stuur hem weg!” Chato schudde haar hoofd. “Stefan? Wil je hem wegsturen?” ik hoopte dat Stefan me zo begrijpen. “Nee.” Stefan liep daarna de kamer uit.

Een dik uur later ging de dokter weg. Chato liep even met hem mee en kwam met een dienblad terug. Er stonden 2 crackers met kaas, een kop thee, een glas sinasappelsap en een vaasje met een roosje op. “Stefan heeft het voor je klaar gemaakt.” Ik huilde zacht. Chato liep om het bed heen en kroop aan Stefans kant onder de dekens. Ze kwam warm tegen mijn ijskoude lichaam aanzitten. “Ik wil niet meer naar huis!” snikte ik. “Ma maakt zich ongerust Chato, net als Pa en Luna. Je moet wel naar huis, Stefan kan niet voor je zorgen.” “Weet mama dat ik hier ben?” Het was een vraag die ik al ha willen stellen sinds ik Chato had gezien. “Nee, Stefan belde me wakker op mijn mobiel. Hij heeft gezegt dat jij bij hem was en dat je die nacht ziek was geworden, of ik wilde komen. Ik heb me meteen aangekleed en heb tegen ma gezegt dat ik wist waar jij was maar dat ik er eerst alleen heen wilde. Ik heb ma tierend achter gelaten.” Daarna lachte Chato samenzweerderig en gaf me een knipoog. “Maar je hebt smaak, ik had Stefan nog nooit echt goed gezien, en nu heb ik uren met hem gepraat, hij is echt lief en ook knap!” ik lachte door mijn tranen heen. Maar daarna voelde ik me direct weer klote. “Hij wil me niet meer zien he? Hij walgt van me.” Chato schudde haar hoofd. “Hij is alleen in de war en voelt zich schuldig. Hij vind dat hij had moeten merken dat het slecht met je ging.” Ik wilde naar hem toe. Ik sloeg de dekens van me af en probeerde overeind te komen. Alles draaide en ik voelde me slap. Snel sprong mijn zus van het bed en ondersteunde me. “Jij gaat niet naar beneden, ik stop jou in bad. Dat heb je wel nodig.” Samen schuifelden we naar de badkamer. Net als gister, dacht ik. Toen schuifelde ik met Stefan naar de slaapkamer. Chato zette me op de grond neer en draaide de kraan open. Daarna pakte ze een fles badschuim en spoot wat in het bad. Ze boog zich naar me toe en vroeg of ik mezelf kon uitkleden. Ik sjorde aan mijn overhemd maar kreeg hem niet los. Chato maakte de knoopjes los en ik liet hem van mijn armen glijden. Daarna trok ik zelf de boxer van Stefan die ik aanhad uit en chato hielp me om in het warme bad te stappen. Toen het water mijn lijf omsloot sloot ik mijn ogen. Het voelde eerlijk. Eindelijk werd ik weer warm en het water gaf me een veilig gevoel. Ik fluisterde chato’s naam. Ze keek me vragend aan. Ik wees op de cd-speler die in de badkamer stond en vroeg of ze hem aanwilde zetten. ‘Fallen’ van Evanescence zat erin en met een vredig gevoel luisterde ik naar de muziek. Ik merkte niet dat Chato de badkamer uitliep.

Toen ik eindelijk mijn ogen weer opendeed zag ik dat ik alleen was. Zo voelde ik me ook. Alleen. Heel alleen. Langzaam liet ik me helemaal onderwater zakken. Tot je niks meer zag.

Ik voelde opeens gesjor aan mijn armen en toen ik weer boven kwam moest ik naar adem happen. Ik keek wie me naar boven had getrokken en zag Stefan. “Ben je helemaal gek geworden?” hij schreeuwde. Ik schrok en begon meteen weer te janken. Stefan pakte een grote handdoek en trok me uit het bad. Hij sloeg de handdoek over me heen en deed alles heel zacht. Ik merkte dat ik weer kracht had en hij liep met me naar de slaapkamer waar hij me aankleedde. Toen ik aangekleed was vroeg ik opeens of Stefan nog van me hield. Hij had mij namelijk nog steeds niet aangekeken en behalve “Ben je gek geworden” ook niks meer tegen me gezegd. Hij keek op en knikte. “Tuurlijk hou ik nog van jou, maar zolang jij niet verteld wat er aan de hand is weet ik niet hoe ik...hoe ik met je om moet gaan.” Ik zuchtte. “Ik heb toch verteld wat er aan de hand is! Ik word gek van het gezeik van mijn ouders!” Stefan schudde zijn hoofd. “Dat is het niet Bella, niet alleen in elk geval. Chato vertelde namelijk dat dat gezeur van je ouders wel meevalt.” Ik haalde mijn schouders op en zei niks meer. Stefan liep voor me uit de trap af en langzaam kwam ik hem achterna. Suzie, Stefans huisgenootje, zat met Chato te kletsen en ik rook een bekende geur toen we de huiskamer inliepen. Ik liep naar de bank waar Suzie en Chato opzaten en liet me naast mijn zus vallen. Ik kroop lekker tegen haar aan en genoot van de warmte beneden, de gezelligheid, het gesprek van mijn zus en Suzie en van de muziek.


Stefan kwam de keuken uitgelopen met een pot thee, 4 mokken en een zakje. Hij schonk voor iedereen in en gaf mij een lief lachje. Ik hield van hem. Het zakje gooide hij naar Suzie. Ik wist dat het wiet was. Suzie blowde en als Stefan down was blowde hij mee. Ik hoopte dat het Chato niet zou afschrikken. Ze zat net lekker met Suzie te praten en ik merkte dat Stefan en zij elkaar mochten. Suzie pakte een pakje shag en draaide een joint. Ze stak hem op en nam een hijs. Daarna vroeg ze of Chato ook een hijs wilde. Tot mijn verbazing pakte ze hem aan en zoog aan de joint. Ze nam een tweede hijs en toen stak Stefan zijn hand uit. Chato gaf de joint af en Stefan nam ook een paar hijsjes. Ik had er ook zin in en stak mijn hand uit naar Stefan. Maar hij schudde zijn hoofd en gaf hem terug aan Suzie. Chato keek me aan. “heb je wel vaker geblowd?” ik knikte. Ze keek Stefan aan. “waarom mag Bel geen hijsje?” vroeg ze. Stefan lachte onzeker. “vind jij dat goed dan?” Chato knikte en Suzie gaf mij de joint. Ik nam een hijs en voelde meteen een rust. Ik nam er nog een en toen ik mijn derde hijs wilde nemen pakte Stefan hem af. “zo is het goed” zei hij en hij gaf de joint aan Chato. Ik wist opeens way die geur was die ik rook toen ik de huiskamer in kwam. Ze hadden al eerder geblowd die dag. Vandaar dat Chato niet verbaast was over het blowen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken.

Later die middag was de sfeer nog even ontspannen. Chato en Suzie zaten nog steeds op de bank te kletsen en Stefan en ik zaten samen in een stoel. Ik lag als een klein katje op zijn schoot en hij aaide me door mijn haar. Met mijn hoofd lag ik op zijn blote borstkas en ik hoorde zijn hart kloppen. Het was een fijn gevoel. Het voelde net als gisteravond in de badkamer. Stefan vroeg niks, ik zei niks, maar we zaten lekker tegen elkaar aan. Toen de bel ging stond duwde Stefan me zachtjes van hem af en liep, alleen in zijn spijkerbroek, naar de gang. De deur naar de kamer ging open en mijn moeder kwam naar binnen. Ik schrok. Ze zou me meenemen naar huis en ik zou hier nooit meer heen mogen. Mama keek boos naar Chato en kwam op me af. Achter haar zag ik Luna staan en Stefan kwam ook weer binnen. Hij liep ook naar me toe. Mama sloeg haar armen om me heen en probeerde me overeind te trekken. Ik huilde. “Mama ik wil bij Stefan blijven!” Mama liet me los en keek chato aan. “Help me even Chato.” Ze snauwde. Ik wilde niet mee en zei tegen Chato dat ze niet moest helpen. Stefan pakte mijn moeders arm en drukte haar op een stoel. Ik keek naar Luna en zag dat hij ook naar mij keek. Flauwtjes lachte ik naar hem. Ik stond op en liep naar hem toe. Halverwege zakte ik bijna in elkaar. Stefan en Luna zagen het allebei en ze zorgden ervoor dat ik overeind bleef. Toen werd het zwart voor mijn ogen.
Ik werd wakker in een vreemde kamer. Toen ik Stefan wilde roepen zag ik dat Luna naast het bed zat. Hij was in zijn stoel in slaap gevallen. Ik schoof het zwarte gordijn voor het raam boven het bed iets opzij en zag dat het al donker was. Beneden hoorde ik geschreeuw. Ik herkende de stemmen van Stefan en mama. Ruzie. Ik schudde Luna wakker en vroeg waar ik was. “In de kamer van Suzie. Je was flauwgevallen en je vriend heeft je naar boven gedragen. Daar heb je zijn bed onder gekotst en toen hebben we je maar hier neer gelegd.” Ik knikte. “Hoe hebben jullie mij gevonden?” Luna vertelde dat hij het gevoel al had dat ik bij Stefan zat. “Ma kwam er pas later op dat idee. Ze is naar je kamer gegaan en heeft in je agenda gekeken. Daar stond zijn achternaam in. Ze heeft het adres opgezocht en is hier heen gegaan.” “Waarom ging jij mee met mama dan?” “Ik wil niet dat jullie ruzie gaan maken, dus om de boel te sussen.” Luna en ik praatten nog veel meer. Het was het beste gesprek dat ik ooit met mijn broer had gehad. Wat later kwam mijn moeder boven. Ik zag dat ze gehuild had. “Ga je mee naar huis Bella?” Ze smeekte het bijna. Ik schudde mijn hoofd. “Ik wil bij Stefan blijven mama.” Mama keek afkeurend. “Jij hebt hulp nodig en ik denk niet dat die jongen jou kan helpen.” Ik keek haar boos aan. “Jij ook niet.” Ik zag dat mama wilde gaan schreeuwen maar Luna kwam tussenbeiden. “Ma, laten we het even proberen en te doen wat het beste voor Bella is. Laat haar even bij Stefan blijven. Ze heeft nog maar 1 week school en dan kerstvakantie. Laat haar lekker hier blijven en gun haar de rust.” Mama knikte even. Ze keek mij aan. “Zodra jij thuis komt moeten wij maar een hartig woordje voeren.” Ze liep de kamer uit. Luna kwam weer naast me zitten en streelde mijn haar. “Mama is bezorgd. Trek je er maar niks van aan.” Ik fluisterde dat ik mama niet wilde zien zolang ik bij Stefan was. “Waarom niet?” Luna klonk niet erg verbaast. “Dan is de sfeer zo gespannen.” “Mogen Chato en ik wel langskomen?” Ik knikte. Luna gaf me een kus op mijn voorhoofd en liep weg. Langzaam kwam ik overeind. Ik trok een joggingbroek van Suzie aan en liep voorzichtig de trap af.

In de huiskamer zat alleen Suzie op de bank. Ze had een plaid over haar benen gelegd en keek verveeld naar een Amerikaanse serie. Ze keek me aan en klopte naast haar op de bank. Ik ging er zitten en ze sloeg ook een plaid om mij heen. Sinds Stefan en ik wat hebben kwam ik hier vaak over de vloer. Het had niet meteen geklikt tussen Suzie en mij. Suzie was verliefd op Stefan en jaloers op mij. Maar haar verliefdheid ging weg en Suzie werd een vriendin van me. “Waar is Stef?” Ik merkte dat ik heel kleintjes klonk. “Hij laat Hond even uit, gaat het met je?” ik schudde van nee en voelde mijn tranen weer opkomen. Ik wilde niet weer janken en keek naar de klok. Ik zag dat het 2 uur was. Het was dus nacht. Ik ben dus ongeveer 10 uur niet bij bewustzijn geweest. Het voelde raar. Mijn ogen vielen weer dicht maar ik wilde niet in slaap vallen, eerst moest ik Stefan zien. Ik legde mijn hoofd op Suzie’s schouder en probeerde de saaie serie te volgen. Toch viel ik in slaap.

Ik werd wakker van de deur. Hond kwam de kamer in gerend. Stefan kwam daarna binnen.
Hij lachte naar me. “Dat jij nog hier bent! Je moeder was in staat om je neer te slaan en mee te sleuren!” Ik glimlachte en bedelde om een kusje. Stefan gaf me er een en liep naar de keuken. Hij kwam terug met wijn en schonk voor ons drieën wat in. “Hoelang blijf je hier nou?” Ik haalde mijn schouders op. “Lijkt me gezellig als je met kerst hier bent, jou dan Suzie?” Suzie knikte enthousiast. “Ja! Gaan wij samen lekker koken voor Stefan. Een 5-gangen menu of zo.” Ik begon te janken. Het draaide allemaal om eten. Geschrokken keek Suzie Stefan aan. “Heb ik wat fout gezegd?” Stefan haalde zijn schouders op en kwam naast me zitten. “Wat is er?” Langzaam aaide hij met zn hand over mijn rug. Ik zei dat ik moe was. Stefan dronk zijn wijn op en zei dat we dan maar naar boven moesten gaan. Suzie deed alle lampen uit en met zn drieën gingen we de trap op. Boven zeiden we Suzie welterusten en liepen we naar Stefans slaapkamer. Daar begon ik weer te janken. Stefan kleedde zich uit en ging in zijn boxer in bed liggen. Ik pakte ook een boxer van hem en trok hem aan. Toen stapte ik ook in bed. Stefan kuste mijn tranen weg. Toen ze allemaal weg waren bleef hij kussen. Ik draaide me om en bleef zo liggen. Stefan snapte wat ik duidelijk maakte. Hij deed het licht uit en kwam tegen me aan liggen.

De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Ik deed Stefans trui aan en liep naar beneden. Daar zette ik thee op en rommelde in de kastjes, opzoek naar de thee zakjes. Ik vond een zakje wit poeder. Met een raar gevoel opende ik het en rook eraan. Geen bekende geur. Na nog meer zoeken naar die verdomde theezakjes kwam ik een spuit tegen. Ik wist meteen wat het zakje dan was. Heroïne. Omdat de spuit stoffig was kon ik zien dat Stefan niet meer spoot. Ik had hem wel eens zien spuiten en ik wist hoe het moest. Ik wist ook dat Stefan er een lekker gevoel van kreeg. Daar was ik heel erg aan toe. Aan een lekker gevoel. Ik zocht een lepel en hield hem boven het gas. Daar deed ik een beetje heroïne op, samen met wat water en citroensap. Ik wachtte tot de heroïne was opgelost en deed het toen in de spuit. Ik bond een theedoek om mijn bovenarm en zag mijn ader iets opzwellen. Daarna zette ik de naald erop. Ik beet in mijn lip en duwde de naald naar binnen. Ik spoot en voelde een heerlijk dromerig gevoel opkomen. Toen viel ik op de grond.

Toen ik uit mijn roes kwam hoorde ik dat iemand op een gitaar speelde. Een mooie vrouwenstem zong. Ik opende mijn ogen en zag Suzie op haar gitaar spelen en zingen. Het klonk prachtig. Ik voelde me niet zo. Ik voelde me verrot. Ik herkende het nummer wat ze zong. Het was ‘Hello’ van Evanescence. “Suddenly I know I’m not sleeping, Hello, I’m still here...” de woorden omschreven een beetje hoe ik me voelde. ik kwam overeind. Suzie draaide zich om en keek me aan. Ik zag dat ze huilde. Ze huilde om mij. Ze stond op en liep naar de keuken. Ik volgde haar met mijn ogen. Opeens zag ik iets bewegen in mijn ooghoeken. Ik keek. Stefan zat aan tafel. Hij keek me niet aan, hij keek dwars door me heen. ik had nu pas door dat ik op de bank zat. Langzaam stond ik op en ging tegenover Stefan zitten. Ik pakte zijn handen en gaf er een kus op. nog steeds keek hij me niet aan. Hij verroerde zich niet. Toen begon hij te huilen. “je hebt mij eruit gehaald en jezelf erin gegooid.” Dat was het enige wat hij zei. Ik pakte Suzie’s gitaar en ging weer tegenover hem zitten. Ik voelde me ontzettend schuldig. Eerst maak ik hem blij en dan stel ik hem weer teleur. ‘Sacrifice’ van Anouk, dat paste hier bij. Ik speelde het intro en begon te zingen. “Who’s the one that makes you happy, Who’s the one that always makes you laugh? Who’s the reason you’re smiling? And dragged you through these time, so rough. I was the one that made you happy, I was the one that eased the pain. But I’m the reason that you’re crying now...” Stefan stond op en liep de kamer uit. Ik legde de gitaar naast me op de grond. Ik had het helemaal verpest. Waarom had ik in godsnaam gespoten? ik rende naar de wc en stak mijn vinger in mijn keel. Het kwam er allemaal uit. Het voelde ontzettend goed. toen ik de deur naar de gang weer open deed stond Stefan voor de deur. Hij opende zijn armen. Ik kwam tegen hem aanstaan en hij pakte me stevig vast.

In de middag zaten we met z’n drieën aan tafel. Suzie had uitsmijters gemaakt en we aten in stilte. Al die tijd was er nog niet veel gezegd. Plotseling legde Stefan zijn brood terug op zijn bord en keek me aan. “Waarom lieverd?” ik keek naar mijn brood die ik nog niet had aangeraakt en haalde mijn schouders op. “Je moet het zeggen waarom Bella, dat ben je ons wel schuldig.” Suzie keek me nu ook aan. “Lieverd, de afgelopen dagen zijn er dingen gebeurt die ik niet snap, die Suzie niet snapt, die Chato en Luna niet snappen, die alleen jij snapt. Wat is er met je aan de hand? Waarom was je zo overstuur? Waarom heb je in godsnaam...waarom heb je die heroïne gebruikt?” ik haalde weer mijn schouders op. “Bella?” Suzie keek me door dringend aan. “Wij willen het niet weten voor onszelf, we willen het weten om jou te kunnen helpen, zodat jij je ook weer goed gaat voelen.” “ik voelde me gewoon verrot oke?” Stefan schudde zijn hoofd. “nee Bella. Je voelde je niet gewoon verrot, dan doe je niet zo, dan spuit je niet. Wat is er met je?” hij pakte mijn hand die naast mijn bord lag. Weer haalde ik mijn schouders op. ik had spijt van dit hele weekend. Was ik maar thuis gebleven. Afvallen was niet zomaar iets. Als ik thuis was gebleven was ik tenminste niet geflipt, had ik tenminste niet die spuit in mijn arm gezet. Dan was alles nog goed geweest. Nouja, goed? ik stond op. “ik ga even op bed liggen, sorry.” Hierna liep ik naar boven, en liet Stefan en Suzie verbouwereerd achter.

Ik lag de hele middag en avond op Stefans bed. Pas om een uur ‘s nachts kwam Stefan bij me. Hij gaf me een kus en deed het licht uit. “Stefan?” ik hoorde niks. “Stef?” het bleef even stil. “hmm?” eindelijk reactie. “ik denk zovaak aan Raoul.” Stefan kwam overeind. “het was een ongeluk Bella, een ongeluk.” Ik knikte. Een ongeluk.

Maandag ochtend stond ik om 8 uur op. Stefan woonde dicht bij mijn school dus dat was makkelijk. Ik douchte me en kleedde me aan. Toen ik mijn ontbijt klaarmaakte hoorde ik nog iemand douchen. Even later kwam Stefan beneden. “Zou je wel naar school gaan?” ik knikte. “Waarom niet?” “Wat denk je? Maar als je het wilt moet je het doen, Suzie is thuis dus je kan altijd naar huis.” Ik knikte weer. Net toen ik wilde weggaan hield Stefan mij tegen. “hoe was je van plan naar school te gaan?” ik lachte. “wat denk je? Met de fiets!” Stefan schudde zijn hoofd. “die staat thuis.” Oh fuck ja. Ik baalde. “maar ik breng je wel met de auto.” Loste Stefan het probleem op. bij school stapte hij ook uit en liep hij mee naar de deur. “wat ga je doen Stef?” vroeg ik. “ik ga gewoon even mee naar binnen, wachten tot je lssen beginnen.” Ik lachte, wat was hij toch lief. Terwijl ik mijn boeken uit mijn kluisje haalde keek hij wat om zich heen. Ik gooide mijn kluisje dicht en draaide me naar hem toe. We leunden tegen de kluisjes en zoenden. “Bella?!” Lotte kwam aangerend. Ik maakte me los uit Stefans omhelzing en knuffelde haar. “Waar was je? Je moeder was best overstuur aan de telefoon en zei dat je niet thuis was!” ik knikte. “ik was bij deze heerlijke jongen.” Lotte keek Stefan aan. “Oh! Ik heb hem helemaal over het hoofd gezien! He Stefan!” Stefan boog zich naar Lotte toe en gaf haar een knuffel. “he Lot.”
Ik vond het fijn dat mijn beste vriendin goed met mijn vriend kon opschieten. “Zin om vanmiddag te gaan skaten Bel?” ik knikte enthousiast naar Lotte. “ja goed! hebben we lang niet meer gedaan!” Lotte keek naar Stefan. “jij ook mee?” Stefan schudde zijn hoofd. De zoemer klonk door de gang. Ik draaide me weer naar Stefan toe en kuste hem. “bedankt voor je lift.” Stefan knipoogde. “geen dank lief. Tot vanavond en veel plezier!” hij raakte even Lotte’s vingertoppen aan met zijn vingertoppen en zwaaide nog een keer, toen liep hij weg. “Tot vanavond?” vroeg Lotte verbaast toen we naar het lokaal liepen. “Ja, ik blijf een poosje bij hem.” Lotte keek vragend. “Vanwege...je weet wel, vanwege Raoul?” ik knikte. “ook ja, en de spanningen thuis.” Lotte keek me aan. “Wat is er nog meer Bella? Ik maak me zorgen om je, je bent de laatste tijd zo bleek.” We liepen het lokaal binnen en gingen zitten. Ik dacht na. Moest ik Lotte vertellen dat ik af aan het vallen was? Wat had dat voor zin? Lotte zou alleen zeggen dat ik niet dik was. Lotte keek mij nog steeds aan. Ik haalde diep adem. “Er is verder niks.”

In de pauze kwam Hanna naar me toe. De bitch. “Heb je nog bij Stefan geslapen?” ik knikte en liep door. “Was het leuk dan?” Weer knikte ik. “Jezus Bella doe even normaal man!” Ik haalde mijn schouders op. Vond het wel grappig om Hanna op te fokken. Hanna werd boos. “Bella! Ben je echt zo boos dat ik je niet meer dek?” Ik haalde weer mijn schouders op. Toen werd het Hanna teveel. Ze begon tegen mij te schreeuwen. Midden in de aula. “Je bent gewoon een melkkoe van dat drugsvriendje van je! En dat reageer je op mij af! Alleen omdat ik wil dat jij eerlijk bent bij je ouders en bij die vieze pooier weggaat! Hoer!” Iedereen in de aula keek naar Hanna en mij. Ik voelde me verschrikkelijk vernederd. Ze mocht Stefan niet zo afkraken. Ik keek Hanna aan. Hanna keek mij aan. Ik haalde uit en sloeg haar vol op d’r neus. Hanna gilde en viel. Ik ging op haar zitten en begon nog harder te slaan. Ik merkte dat mijn armen werden vastgepakt en ik werd naar achter getrokken. “Bella hou je in! Doe rustig!” Toen ik de stem van meneer van Otterwaard hoorde werd ik rustig. Meneer van Otterwaard was de gymleraar, jong, knap en heel aardig voor alle leerlingen. Hij pakte mijn pols en we liepen de aula uit. De greep om mijn pols verslapte en hij pakte mijn hand vast. We kwamen bij zijn kamertje aan en gingen naar binnen. “Ga zitten. Ik pak even water voor je en ga kijken hoe het met Hanna gaat. Daarna kom ik weer.” Hij liep weg. Ik keek om me heen. Ik merkte dat mijn neus bloedde en zag de tas van Meneer van Otterwaard staan. Misschien had hij zakdoekjes. Ik opende hem en mijn oog viel op een map. Er zat een sticker op. Op die sticker stond een naam. Bella van Brecht. Ik wist niet wat het te betekenen had en haalde de map uit de tas. Ik opende hem en keek tussen de blaadjes die erin zaten. ‘Met gym deed ze weer niet mee.’ ‘Ze neemt geen eten mee naar school.’ ‘Als iemand snoep uitdeelt neemt zij ze niet aan.’ ‘Haar blik is lusteloos.’ ‘Ze is vaak erg bleek.’ Ik schrok. Hij had me lopen observeren! De deur ging open en meneer van Otterwaard kwam naar binnen. “Ik zie dat je jou dossier hebt gevonden. Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. De afgelopen weken heb ik op je gelet. Je moeder heeft naar school gebeld. Ze wilde weten of je met ‘foute’ mensen omging. Ze maakte zich zorgen om je vanwege je vriend. Meneer Visser heeft gevraagd of ik op je wilde letten. Ik...” meneer van Otterwaard viel even stil. “Ik heb het gevoel dat er iets met je is. De afgelopen weken ben je veranderd. Je was ook nooit agressief. Je bent dunner geworden.” Geschrokken keek ik meneer van Otterwaard aan. Hoe kon hij dat nou weer weten? “Bella, ik heb een vraag. Geef eerlijk antwoord; Ben jij aan het afvallen?” ik dacht even na over mijn antwoord. “Nee.” Wat ging hem het aan? “Weet je het heel zeker?” Ik knikte. “Oké, als er wat is wil ik dat je het verteld.” Ik keek naar hem. “Heb gewoon veel ruzie thuis.” Meneer van Otterwaard knikte. “Wat doe je daaraan dan?” Ik dacht na. Wat doe ik eraan? “Ik blijf nu een poos bij mijn vriend slapen.” Meneer van Otterwaard trok zijn wenkbrauwen omhoog. “Bij Stefan? Vinden je ouders dat wel goed?” Ik haalde mijn schouders op. “Wat is goed. Mijn moeder wilde me eerst nog meenemen naar huis maar mijn broer heeft ervoor gezorgd dat ik mag blijven, voorlopig.” Meneer van Otterwaard wilde net wat zeggen toen de zoemer klonk. “Ik moet naar mijn les meneer.” Hij knikte. “Ja, ik heb jou nu. Doe je mee met gym?” ik zei ja. “Goed zo, Bella? Als er wat is, kom naar me toe oke? ik wil je helpen.” Tranen schoten in mijn ogen. Het was zo lief van hem. Ik knikte en liep zijn kamertje uit.


Na gym liep naar ik naar de conciërge. Lotte rende me achterna. “We hebben in dertien les hoor, je gaat de verkeerde kant op.” Ik vertelde haar dat ik naar huis ging. “Voel me klote.” Lotte keek begrijpend. “Door dat vechten zeker ook, ik snap het.” Ze gaf me een knuffel. “Ik ga naar de les, we bellen nog hè? Sterkte!” Hierna liep ze richting het lokaal. De conciërge was de aula aan het vegen. Toen ik hem riep kwam hij naar me toe. “Bella wat goed dat je gekomen bent! Jij moest nog vegen, dat klopt ja, begin maar.” Hij drukte de bezem in mijn handen. Ik schudde mijn hoofd. “Ik wilde me ziek melden.” De conciërge keek quasi verdrietig. “Moet ik alsnog vegen. Maar jij wilde je dus ziek melden. Loop maar even mee.” Ik liep achter de man aan en hij typte wat op de computer. “Bella van Brecht. Klas 4f. Gaat om..” hij keek op zijn horloge.” Vijftien over een naar huis. Het is genoteerd Bella. Als je terugkomt, neem je dan een briefje van je ouders mee?” Ik knikte. Stefan moest dan maar even een krabbel zetten.

Onderweg naar huis kwam ik langs een bakker. Ik kocht een broodje ‘dwars door de tuin’ voor Suzie, aangezien zij ook thuis zou zijn. Toen ik deur van Stefans huis achter me dicht deed hoorde ik geschreeuw. Het kwam uit de huiskamer. Stefan en Suzie maakten ruzie. Ik ving iets op over heroïne. Het geluid van brekend glas hielden de stemmen stil. Even was het helemaal stil, toen begon Suzie te schelden. Ik bevroor. Ze hadden ruzie over mij. “Ze moet naar een psycholoog lul! Jij kan haar niet helpen!” Stefan stribbelde tegen. “Ik kan haar wel helpen! Als ze maar eens wat vertelt!” Suzie slaakte een luide zucht. Ik deed de buitendoor open en gooide hem weer achter me dicht. Ik begon te rennen. Wist niet waarheen. Maar niet naar Stefan. Na een paar straten werd ik bij mijn arm gepakt. Ik werd omgedraaid en Stefan stond voor me. Hij keek me aan. “Niet wegrennen.” Hij klonk boos. “Jullie sturen me toch naar een psycholoog!” Ik gilde bijna. Stefan legde een vinger op mijn lippen en knuffelde me daarna stevig. Ik rukte me los. "Bella? Suzie vind dat je naar een Psych moet en ik snap dat zij dat vind, maar zolang jij dat niet wilt gebeurt het niet!" Ik keek Stefan aan. "Echt niet?" Ik zei het kleintjes. "Echt niet. Ga je mee naar huis?" Ik knikte. Stefan sloeg zijn arm om mijn heen. Ik merkte dat hij rilde. Snel nam ik hem op. Daar liep hij dan, mijn vriend, zijn arm om mij heen, op blote voeten, een broek en een T-shirt, de temperatuur was 3 graden, en dat om achter mij aan te komen. Het was geweldig lief. Ik kuste hem. "Waaraan heb ik dat te danken?" Vroeg hij lachend. "Omdat je zo lief bent." Stefan gaf me ook een kus en samen liepen we terug.

Thuis kwam Suzie meteen op ons af. "Sorry dat Stef en ik ruzie hadden." Ik zei dat het niet erg was. Suzie lachte spottend. "Het is niet erg maar toch heb je tranen in je ogen." Toen werd het me weer eens teveel en liepen de tranen over mijn wangen. Suzie kwam geschrokken naar me toe. "Sorry meisje, het was niet mijn bedoeling dat je zou huilen!" Ik liet me op de bank vallen. Suzie kwam naast me zitten, Stefan was naar boven om iets anders aan te trekken. "Ik heb Hanna aangevallen." Snikte ik. Ik kreeg zo langzamerhand een hekel aan mezelf. Al dat gejank afgelopen dagen. "Hanna? Die vriendin van je?" Ik knikte. "Ze schold Stef uit voor junk en pooier en mij voor hoer en melkkoe." Suzie maakte een afkeurend geluid. "Daar moet je gewoon niet op letten." Ik sprong overeind en wilde gaan gillen. Weer deed ik iets fout. Suzie zei niks. Ik liep naar de gang, pakte mijn jas en liep de deur uit.

Toen ik bij mijn huis was twijfelde ik even. Toen belde ik aan. Mama deed open. "Wat moet je hier? Wie ben je?" Ik keek mama verbaast aan. "Mam? " Mama keek me minderwaardig aan. "Ik koop niet aan de deur en ik ben je moeder niet." Daarna smeet ze de deur voor mijn neus dicht. De deur. De deur van mijn huis. Mijn moeder. Wat had ik in godsnaam gedaan? Ik liet me tegen de deur aan vallen en ging op de grond zitten. Na een paar uur, toen het net donker aan het werd, ging de deur open. Snel stond ik open. Mama keek naar me. "Ben je hier nog steeds? Ga naar je huis!" Ik keek mama diep in haar ogen aan. "Mam ik ben het, Bella, je dochter!" Mama schudde haar hoofd. "Ik heb maar een dochter, ze is nu hier in huis." Mama had de deur nog niet achter zich dicht gedaan en ik gilde Chato's naam. Mama keek verschrikt. "Hoe weet jij dat mijn dochter Chato heet?" "Omdat ze mijn zus is." Chato kwam aan de deur. Ze lachte flauwtjes naar me. Het was twee dagen geleden dat ik haar voor het laatst had gezien maar ze zag er heel anders uit. Ze had grote wallen onder haar ogen en was bleek. "Weet jij wie dit is Chato?" Mama beet het Chato toe. Ik keek Chato doordringend aan. Langzaam schudde ze haar hoofd. Mijn mond viel open van verbazing. Ik wilde wat zeggen maar was mijn stem kwijt. Mama beende langs mij heen het tuinpad af, stapte in haar auto en reed weg. Weer keek ik Chato aan die huilde. Ze nam me mee naar binnen. We liepen naar boven. Voor mijn kamerdeur stond ik stil. Ik merkte dat Chato gespannen mijn arm vast hield. Ik duwde de klink omlaag. De hele kamer was leeg…"Ze wil je niet meer kennen Bella, ze is gek geworden." Luna's stem klonk achter me.

Ik begon te gillen. Dit kon niet waar zijn, dit was een nachtmerrie. Ik draaide me om en keek naar Mn broer en zus. Chato huilde nog steeds, Luna keek verdrietig. "Ze kan er niet mee omgaan dat jij voor Stefan gekozen hebt, zoals zij dat noemt, en dat je…dat Raoul…" Luna maakte zijn zin niet af. Ik snapte wat hij bedoelde. Luna legde zijn arm om me heen. "We hebben haar geprobeerd tegen te houden maar ze draaide volledig door. We moesten helpen. Ze begon met dingen te smijten, het was echt weird." Chato pakte mijn hand en trok me bij mijn kamer vandaan, naar haar kamer. Ze haalde een doos onder haar bed vandaan en schoof hem naar me toe. Ik bleef voor me uitstaren, als een zombie. Ik snapte het niet. Ik wilde alleen wat rust, waarom zo? Alleen om Raoul en Stefan? Ik kon het niet snappen. Chato opende de doos. Ik keek erin. Ze had mijn mooiste spulletjes bewaard. Ze haalde mijn geboorte beer uit de doos. "Mama wilde hem…Mama…" Chato kwam niet uit haar woorden. Luna nam hem over. "Ma wilde hem verknippen. Ze heeft veel dingen van je kapot gemaakt." Ik draaide me om en rende naar beneden. Chato en Luna riepen me. Ik trok de deur open rende weg. Bij het station stond ik stil. Ik hijgde en liet me op de trap vallen. Waar moest ik heen? Wat moest ik doen? Het was al helemaal donker. Ik keek op de stationsklok. vijf over zeven. Er vertrok over 5 minuten een trein naar Rotterdam. Dat kon ik doen. Ik voelde in mijn jaszakken. Gelukkig zat mijn portemonnee erin. Ik liep naar de kaartjesspuugautomaat en kocht een enkeltje Rotterdam. Ik rende daarna naar het perron en liet me buitenadem op een bankje in de trein vallen, net op tijd.

[Redhair]

Na een halfuur in de trein kreeg ik een smsje. Ik opende hem, Hij was van Chato. 'Kom naar huis, dan kunnen we praten…' Ik klikte hem weg. Ik had verdomme geen huis meer! Ik zag dat ik nog meer smsjes had gekregen. Allemaal van Stefan. Dat ik naar huis moest komen, hij vroeg waar ik was, van alles. Ik smste hem niet terug. Ze bekeken het allemaal maar. Ik snapte niet waarom ik boos op Stefan was, maar ik was volledig in de war. Mijn moeder wilde mijn moeder niet meer zijn verdomme. Verdomme, verdomme, verdomme.

In Rotterdam Centraal stapte ik uit. Ik keek om me heen. Het was inmiddels halfnegen, ik wist niet wat ik hier deed. Ik dwaalde wat rond en tegen twaalf uur liep ik in een armoedig ogende wijk. Een man kwam naar buiten. "Kankuhwief! ju bekiekt ut mah! ju siet muh nie meer hiea!" Hij was duidelijk dronken. En vrouw met geblondeerd haar kwam naar buiten. "Sjaak, kom schat, kom lekker naar binnen, waar wilde je heen dan? wat wilde je?" Die Sjaak keek haar dronken aan. "Wat k wil? wat k wil? k wil dat wief daar meenemu! ja da wil k!" Hij wees naar mij. Het blondje schudde haar hoofd en trok Sjaak mee naar binnen. Snel liep ik door. Deze wijk was duidelijk niet veilig. Toen ik de hoek omsloeg knalde ik tegen een jongen aan. Of een jongen? Eerder een man. Ik viel achterover en bleef liggen. Eindelijk voelde ik mezelf weer. Ik was doodmoe. De jongen boog zicht over mij heen. "Alles goed?" Fluisterde hij. Ik knikte en hij hielp me overeind. "Waar was je naar op weg?" Ik haalde mijn schouders op. Hij knikte. "Ik heb het al door denk ik, een weglopertje hè? Ik ben Daan." Ik fluisterde mijn naam. "Goed Bella, moet je luisteren, ik woon daar verderop. Kom vanacht een nachtje bij mij slapen, dan kan je morgen weer terug naar huis, dat is altijd beter dan op straat leven, geloof me." Ik knikte gelaten en liep met Daan mee. Hij opende een huis en meteen kwam de geur van wiet op me af. "Met hoeveel mensen woon je hier?" vroeg ik verlegen. Ik had respect voor Daan, hij bewoog zich op een sierlijke manier en praatte mooi, een hese stem. Zijn ogen stonden dromerig en hij was aardig. Daan haalde zijn schouders. "Dat verschilt nog wel eens, op dit moment woon ik samen met mijn vriendin, Cassey." Ik voelde een jaloerse steek en verklaarde mezelf meteen voor gek. Ik had Stefan!
“Ga zitten, moet je wat drinken? Of wat eten?” Ik knikte en vroeg om een glas water. Daan haalde die voor me en ging tegenover me zitten. “Hoe oud ben je?” Ik was even stil. Kon ik hem wel vertrouwen? Toen ik hem aankeek vergat ik mijn wantrouwen weer. Zijn ogen waren zacht. “Vijftien.” Daan schudde zijn hoofd. “Ik was ook zo oud toen ik van huis wegliep. Mijn vader mishandelde me en mijn moeder wist alles, maar deed er niks aan. Ik haatte hun allebei en ben naar Rotterdam gegaan, net als jij. Een jongen pikte me op van de straat en bracht me hier onder. Hij is jammer genoeg gestorven aan een overdosis drugs, ik ben hier blijven wonen. Nu ben ik tweeëntwintig en denk ik wat beter na dan toen. Mijn moeder kon er niks van zeggen. Hij mishandelde haar ook. Wat is jou verhaal?” Ik voelde mijn kut. Daan had tenminste een goede reden om weg telopen, ik had het er allemaal zelf naar gemaakt. “Het begon allemaal met Raoul, mijn zoontje.” Fluisterde ik. Het hele verhaal kwam eruit. Ook dat ik nu wilde afvallen en dat mijn moeder een hekel aan Stefan had. “Ze wil mn moeder niet meer zijn Daan! Ze heeft me verbannen!” Daan keek begrijpend. “Je hebt het afgelopen weekend veel meegemaakt hè? Groot gelijk dat je zo overstuur bent. Misschien had Suzie wel gelijk en moet je naar een psycholoog.” Ik schudde heftig mijn hoofd. Daan haalde zijn schouders op. “het kan je helpen. Maar het is half twee, laten we gaan pitten en morgen verder praten.” Daan en ik liepen samen naar boven. Hij gaf me een shirt van Cassey en wees me een slaapkamer.

Om vier uur ‘s nachts liep ik naar beneden. Ik kon niet slapen en wilde mijn telefoon, die nog beneden lag, graag bij me hebben. Ik haalde hem uit mijn jaszak en zag dat ik zeven nieuwe smsjes had. Twee van Chato en vijf van Stefan. Ik wilde nog een glas water hebben en liep de woonkamer in. Aan de tafel zat Daan, alleen in een boxer, een peuk te roken. Hij keek me aan. “Hey Bella, kon je niet slapen?” Ik keek geschrokken naar zijn armen. “Doe je dat zelf?” vroeg ik, een beetje bang. De dromerige gloed uit Daans ogen verdween. Nu stonden ze treurig. Hij knikte. “Om je problemen?” Hij knikte weer. “En hierom.” Hij liet zijn ellebogen zien. Overal stonden rode putjes. “Je spuit.” Ik vond het klote voor Daan. Langzaam liet ik me in een stoel naast hem zakken. Hij legde zijn armen over de tafel. Sommige krassen waren rood en nieuw, andere wit en oud. “Ik wil er mee op houden, het word te erg. Cassey spuit ook, ze heeft zelfs wel eens de hoer uitgehangen.” Ik pakte Daans hand. “Dan stop je er toch mee? Dan ga je toch naar een afkickkliniek?” Daan lachte schamper. “Alsof dat helpt.” Ik was verontwaardigd. “Ja dat helpt ja! Mijn vriend heeft dat toch ook gedaan, hij spuit niet meer.” Daan keek me serieus aan. “Bij hem stond iemand volledig achter hem, jij.” “Bij jou Cassey toch?” Daan schudde zijn hoofd. “Cassey spuit ook en zij wil er niet mee stoppen.” Ik dacht na. “Daan?” Daan keek me aan. “Ik sta achter je.” Hij dacht even na. “Dat kan niet, jij moet terug naar Amsterdam, naar je vriend, het bijleggen met je ouders, jij moet wat aan je anorexia laten doen.” Ik veerde overeind. “Ik heb geen anorexia Daan! Dat heb ik niet.” “Dat heb je wel, en daarom kan je mij niet helpen!” Ik was boos. “Hoezo zou ik anorexia hebben dan?” “Omdat je dun bent, echt dun, en dan nog aan het afvallen, en nog meer symptomen. Wat die leraar ook al zei, Je bent misschien wel agressiever geworden, prikkelbaarder, moet sneller huilen om dingen, en je steekt je vinger in je keel.” “Ik heb geen anorexia.” Herhaalde ik. Ik dacht snel na. Had best veel over anorexia gehoord maar die meisjes waren echt extreem dun, niet zo als mij, ik was nog best mollig vond ik zelf. Daan haalde zijn schouders op. “Als jij dat wil volhouden...Maar het komt erop neer dat jij niet achter mij kan staan, we kennen elkaar niet eens!” Ik ontweek zijn blik. “Maar je bent wel heel speciaal.” Zei ik zacht. Daan keek weer dromerig, mooi zo. “Ik wil je helpen Daan, laat me je helpen.” Daan keek nadenkend. “Stefan wil jou ook helpen. Bel hem straks en vraag of hij hier wil komen.” Ik stemde toe. Daan zal wel gelijk hebben.

Om tien uur die ochtend, toen Daan en ik nog steeds beneden aan de tafel aan het praten waren, zeg ik Cassey voor het eerst. Ik schrok. Ze zag er verlept uit. Ze had grote wallen onder haar ogen en haar wangen waren ingevallen. “Een nieuw weglopertje, moest je haar nou weer meenemen?” Ze klonk verwijtend. Daan suste haar. “Kom op Cassey, ik ken Bella al langer.” Mij gaf hij een knipoog. Ik speelde maar mee. Cassey keek wantrouwig. “Wat doen jullie op dan? Je hebt vanacht niet eens in bed gelegen!” Daan schudde zijn hoofd. “Klopt, heb met Bella gepraat.” Cassey liep de kamer uit. “Ze is net uit haar roes, dan is ze altijd zo geïrriteerd.” Ik keek naar Daan. “Maar zou Stefan al op zijn? dan kan je hem bellen.” Ik knikte en belde hem. Half in slaap nam hij op. “Jezus Bella waar zit je?” Ik vertelde dat ik in Rotterdam was en bij Daan logeerde. Stefan schold me uit. “Weet je wel wat er allemaal had kunnen gebeuren, hoeveel zorgen wij ons hebben gemaakt?!” “Ik kon er gewoon allemaal niet meer tegen Stef, ik moest weg, en Daan heeft me gelukkig goed opgevangen.” Stefan klonk nu wat minder boos. “Wat is er dan allemaal?” Daan pakte de telefoon van me af, de tranen liepen weer eens over mijn wangen. “Hey Stefan, Daan hier. Ik spreek even voor je huilende vriendin. Ze zit met dingen, ik neem aan dat jij het van Raoul weet?” Daan was even stil. “Precies. Ik heb ook het idee dat Bella een eetstoornis heeft.” Ik schudde mijn hoofd. “Dat is niet zo!” Daan lette niet op mij. “Ja dat vertelde ze me ja, nee ze vind zelf niet dat ze anorexia heeft maar wat ze me allemaal vertelde was gewoon...wat zeg je?” Daan keek triomfantelijk. “Ja, dat was jou dus al opgevallen? Kom je anders hierheen? Kunnen we een beetje praten...Ja anders bel je Bella even en dan zien we je op het station. Rotterdam centraal. Oke tot dan!.” Daan hing op. “Hij komt hierheen?” vroeg ik overbodig. Daan knikte. “We moeten eens ernstig met jou praten. Stefan klonk behoorlijk bezorgd en boos.”

Toen de trein het station binnenkwam greep ik Daans hand vast. Ik was bang. Ik was bang dat Stefan boos om me zou zijn omdat ik weggelopen was, bang dat ze me zouden dwingen te eten, bang dat mijn moeder me echt nooit meer wilde zien, bang voor het verleden en de toekomst. Daan kneep even in mijn hand en keek me aan. “Je ziet bleek, bang voor Stefan?” Ik haalde mijn schouders op. “Niet doen hoor, die gozer is blij dat hij jou zo weer kan knuffelen.” Ik lachte naar Daan. “Lieverd!” Ik draaide mijn hoofd richting de schreeuw. Stefan kwam op me af gerent. Ik liet Daans hand los en bleef verlegen staan. Stefan omhelsde me stevig en kuste me een paar keer. Daan keek lachend toe. “Zie je wel?” het leek alsof Stefan Daan nu pas zag. Ze schudden elkaar de hand. Daan gaf mij een duwtje richting de uitgang. Stefan sloeg zijn arm om me heen en bleef maar naar me kijken. Ik lachte. “Ik ben maar een nachtje weggeweest hoor!” Stefan haalde zijn schouders op. “Maar je bent wel in de war.” Ik boog naar hem toe en zoende hem. Even geen woorden nu. Even alleen Stefan en ik. Ik en Stefan.

Bij een gezellig oogend eetcafétje stopte Daan. “Zullen we hier wat gaan eten?” Stefan stemde toe en Daan hield de deur voor ons open. Binnen waren alleen maar zakenmannen en moeders met kinderwagens. “Iedereen is nog op school, het is nog maar half een.” Verklaarde Daan. Ik had er helemaal niet aangedacht dat het dinsdag was, dat ik op school hoorde te zitten. Stefan schoof de menukaart onder mijn ogen. “Kies maar wat lekkers te eten uit.” Mijn ogen dwaalden over de gerechten. Op de achtergrond hoorde ik Stefan en Daan praten. Stefan had mijn hand vastgepakt en aaide mijn vingers. Ik wist niet wat ik moest kiezen. Alles maakte me wel dik. Ik schoof de menukaart van me af. “Doe maar een bruin broodje kaas.” Zei ik zo luchtig mogelijk. Daan keek afwijzend naar Stefan. “Bella je hebt helemaal niks gegeten sinds je bij mij bent, een broodje kaas vult niet echt.” Ik zuchtte, wat zeurde hij nou? De serveerster kwam naar ons toe. “Zeg het maar.” Stefan en Daan bestelden een biertje en een hamburger met friet. “Doe mij maar een spa blauw en een...” Stefan onderbrak me. “En nog een hamburger met patat.” De serveerster liep weg. Stefan keek me aan. “Moet je nog naar de plee?” Vragend keek ik op. “Hoezo?” Stefan zei dat ik dan nu moest gaan. “Na het eten mag je niet meer.” Verontwaardigd keek ik naar Daan en Stefan. “Hoezo zou ik dan niet meer mogen?” “Omdat je anders kan gaan braken. Jij eet straks je eten op en daarna houden we je in de gaten, voor je eigen gezondheid.” Ik moest bijna huilen. Wie dachten ze wel niet wie ze waren? Ik mocht verdomme toch zelf weten wat ik deed met mijn lichaam? Ik had blijkbaar een boos gezicht, want Daan pakte mijn andere hand. “Stefan bedoeld het goed, het is om jou te helpen.” Ik wist niet meer wat ik moest denken.

[Redhair]

"Waarom ben je nou naar Rotterdam gegaan lief?” Stefan stopte een paar patatjes in zijn mond en schudde zijn haar voor zijn ogen weg. “Mama...” Ik wist niet hoe ik het moest uitleggen. Hulpeloos keek ik naar Daan. “Moet ik het aan Stefan vertellen?” Ik knikte. Daan vertelde dat mijn moeder had gedaan alsof ze me niet meer kende en dat mijn kamer leeg was geruimd. Stefan keek geschokt naar mij. “Maar je kon toch weer naar ons toekomen?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik doe toch alles fout! Suzie en jij hebben zelfs ruzie om mij! Ik verpest alles, waar ben ik nou goed voor?” Stefan schudde zijn hoofd. “Liefje toch, je bent voor zoveel dingen goed, en Suzie en ik maken juist ruzie omdat we van je houden, wij allebei!” Ik staarde naar mijn eten. Stefan pakte mijn hand weer vast en at door.

Daan verbrak de stilte na een poosje. “Stefan? Bella zit ook erg in de knoop met Raoul.” Stefans ogen stonden boos. “Hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen Bella, het was een ongeluk! Ik kon er niks aan doen, jij kon er niks aan doen.” Daan keek naar Stefan een trok zijn wenkbrauwen op. “Ik snap dat jij er ook mee zit Stefan, maar Bella heeft het er echt moeilijk mee, en jij snauwt haar nu af.” Stefan stond op en gooide zijn bestek neer. “Wat moet ik ermee! Ik vind het ook echt klote hoor! Ik denk er ook elke dag aan! Ik zie hem elke dag weer! Jij bent niet de enige Bella!” Hij liep het eetcafé uit en smeet de deur achter zich dicht. Daan griste zijn portemonnee uit zijn zak en gooide een briefje van twintig euro op de tafel. Hij pakte mijn arm en trok me mee naar buiten. Ik huilde. Daan keek verdrietig. We renden samen Stefan achterna.

Stefan zat op een bankje voor zich uit te staren. Daan liet ook op het bankje vallen en trok mij tussen hen in. Stefan huilde. “het spijt me zo Bella, het spijt me van Raoul, het spijt me dat ik zo tegen je tekeer ben gegaan, het spijt me.” Ik kroop tegen Stefan aan. “Het was ook geen ongeluk.” Ging hij verder. “Ja het was wel een ongeluk, maar ik had het kunnen voorkomen. Ik had ook niet onder invloed van die klote heroïne moeten rijden. De heroïne was nog niet uitgewerkt. Ik ben zo dom geweest. Zo dom. Het spijt me. Het spijt me ook dat ik er niet voor je was. Je kon met alles bij me terecht maar niet met dat. Ik had er voor je moeten zijn, we hadden erover moeten praten in plaats van doodzwijgen. tien maanden lang iets doodzwijgen is kort, maar te lang. Jij bent nog maar vijftien verdomme, je was nog maar veertien. Ik had je de kans moeten geven erover te praten. Ik ben zo’n lul.” Stefan wilde verder praten maar ik onderbrak hem. “Nee Stef, nee je bent geen lul.” “Jawel lieverd. Als ik tien maanden geleden niet onder invloed van heroïne in de auto was gestapt, had ik jou en Raoul niet aangereden. Dan hoefde Raoul niet bij je weg.”

“Jij raakt zwanger van dat vriendje van je! Ik hoef niet op jou zoon te passen! Schiet op Bella! Breng Raoul naar de crèche en ga naar school!” Ik zuchtte. Steeds die ruzie’s over Raoul met mama. Ik wist dat ik stom was. Johan had een condoom om moeten hebben. Maar we hadden ze allebei niet en waren allebei aan seks toe. Ik werd niet ongesteld en toen ik Johan vertelde dat ik zwanger was, dumpte hij me. Mama nam me kwalijk dat ik mijn kind niet had laten afstaan. Ze vond me veel te jong voor Raoul en wilde zelf zo min mogelijk voor hem zorgen, alleen om mij te laten voelen wat zo’n kind met je deed. Snel wurmde ik de baby in zijn jasje en deed hem in de draagzak. Hij kraaide van plezier, de draagzak vond hij geweldig. Ik liep de tuin in en gooide de deur achter me dicht. Op de fiets keken veel mensen zoals gewoonlijk mij na. Ze zagen dat ik jong was. Ik had er schijt aan. Raoul was mijn kleine jongen en ik hield van hem. Ondanks de vele ruzie’s wist ik dat mama ook van hem hield. In de verte zag ik dat het licht op groen stond. Ik maakte extra vaart en zag de auto van rechts niet aankomen. De piepende remmen zal ik nooit vergeten. Ik liet het stuur los en sloeg mijn armen beschermend om Raouls hoofdje heen. We smakten op de grond. Nog even was ik bij bewustzijn. Ik zag dat er bloed uit Raouls hoofdje liep. "Shit! Raoul? je mag niet weggaan!" Toen viel ik weg.

Die avond zat ik op de bank bij Stefan thuis. Daan was er ook. Hij had zijn spullen gepakt en Cassey verteld dat hij wegging en ging afkicken. Cassey was geflipt. Maar Daan had voor zichzelf gekozen en was met ons mee naar Amsterdam gegaan. Suzie zat tegen me aan en streelde mijn haren. Stefan en Daan zaten samen op internet. “We kunnen het beste naar die advocaat gaan lief, hij kan ons wel vertellen bij welk gezin Raoul nu is.” Ik knikte afwezig. Daan was op het idee gekomen om Raoul op te zoeken. Hij was nu net een jaar oud, maar het laatste beeld wat ik van hem had was dat hij bewusteloos in mijn armen lag, met het bloed op zijn kruin. Toen ik in het ziekenhuis bij was gekomen zat Stefan naast mijn bed. Ook al was hij degene die ons had aangereden, het was mijn schuld geweest en ik hield van hem. Dat Raoul van me afgepakt was had ik weggestopt. Met mama kon ik er ook niet over praten. Zij had besloten dat ik niet langer voor mijn kindje kon zorgen en had meteen geregeld dat hij naar een tehuis ging. Ik kon niet eens afscheid nemen. Ik haalde alles weer op en schrok toen Suzie aan mijn arm schudde. “Je was helemaal van de wereld, hier een boterham. Je moet even wat eten.” Ik dacht niet na en nam een hap, en nog een. Het smaakte goed, eten, eindelijk weer eten. Ik vergat dat ik wilde afvallen en at de hele boterham in een paar happen op. Suzie lachte. ‘Goed zo! Nog een?” Ik knikte gretig. Nog meer eten, verstand op nul. Suzie bracht me nog een boterham en ik at hem gulzig op. Stefan stond op en gaf me een kus. “Geweldig lieverd! Dat smaakt toch goed?” Ik knikte en zette met moeite een glimlach op. Het smaakte inderdaad goed. Ik wilde meer. Ik wilde niet, ik smachtte naar meer. Ik viste mijn schoenen onder de bank vandaan en stond op. “Euh.. Jongens?” Ze keken op. “Ik ga even een eindje lopen, beetje afkoelen.” Stefan keek bezorgd. “Moet een van ons mee?” Snel schudde ik mijn hoofd. Misschien iets te snel. Daan fronste kort zijn wenkbrauwen. “Jij gaat toch geen gekke dingen doen he?” Ik perste een lachje op mijn lippen en schudde mijn hoofd. “Tuurlijk niet.” Hierna liep ik de hal in, trok mijn jas aan en liep naar buiten.

Bij de Albert Heijn zuchtte ik van opluchting. Hij was gelukkig nog open. Ik pakte een mandje en liep naar de schappen met snoep. Ik pakte blindelings een zooi zakken een gooide ze in het mandje. Bij de chips pakte ik ook wat zakken. Het mandje zat vol en ik ging in de rij bij de kassa staan. De caissière maakte een grapje. ‘Feestje vanavond? Zomaar doordeweeks?” Ik antwoordde niet. “Nou dan niet hoor. Drie-entwintig vijftig alsjeblieft.” Ik schrok van het bedrag. Zoveel? Maar toch rekende ik af.

Toen ik naar huis liep voelde ik me ellendig. Ik had alles in een kwartier tijd opgegeten. Nee niet opgegeten, maar naar binnen gepropt. Daar ging mijn afvalvoornemen. Verdomme, zelfs dat kon ik niet. Toen ik thuiskwam liep ik meteen door naar boven, waar ik me jankend op bed liet vallen. Mijn maag voelde zwaar, ik was misselijk en haatte mezelf. Stefan kwam naar boven en ging naast me zitten. hij sloeg zijn armen om me heen en ik voelde me veilig. Het was weer even zoals vanouds. Hij vroeg niks, ik zei niks. Stefan was geweldig, hij wist meestal waar ik aan toe was. na een tijdje stond Stefan op en liep naar de badkamer. Ik hoorde dat hij het bad vulde en hij trok me overeind. "Zullen we samen in bad gaan? Net als vroeger?" Ik knikte. Samen liepen we naar de badkamer waar Stefan mij uitkleedde. Daarna kleedde hij zichzelf uit en deed het licht uit. Hij stak 2 kaarsen aan enliet zich in het warme bad zakken. Ik stapte ook in bad en ging tegen hem aan liggen. Hij zette de cd-speler aan en Evanescence klonk door de badkamer. Stefan sloeg zijn armen om me heen. Ik sloot mijn ogen. "You don''t remember me but I remember you…"

Na een uur, toen het water koud was, de kaarsen uit waren en de muziek af was gelopen, duwde Stefan mij van zich af. Hij droogte zich af en pakte voor ook voor mij een handdoek. Hij zei dat hij alvast naar beneden ging om thee te zetten. Ik knikte en kwam ook uit het bad. Snel droogde ik me af en trok een hemdje en een boxer van Stefan aan. Toen ik naar de trap liep kwam ik langs de wc. Ik dacht aan al het eten in me en twijfelde even. Ik gaf me over aan mijn gevoel. Ik gaf over.

Beneden zat Chato ook op de bank. Weer schrok ik van haar uiterlijk. Chato stond op en omhelsde me. Lang hield ik haar vast en toen ze weer ging zitten kroop ik tegen haar aan. Stefan kwam uit de keuken, Luna liep achter hem aan. Luna kwam naar mij toe en gaf me een kus en ging zitten. Suzie draaide ondertussen een paar jointjes. “Chato? Hoe is het met... Mama?” Mijn zus schudde haar hoofd. "Ze wordt opgenomen." "In een psychiatrische inrichting." Voegde Luna toe. Ik schrok. Ik sloot mijn ogen en haalde raspend adem. Ik merkte dat mijn handen vastgepakt werden, Even opende ik mn ogen en zag Stefan, die voor me was gaan zitten. De stilte in de kamer was bedrukkend. "Het komt door mij toch?" Luna en Chato wisten niet wat ze moesten zeggen. Daan liep naar me toe en kwam tussen Luna en mij zitten. "Nee Bella, het is jou schuld niet. Jou moeder is gewoon een beetje aan het doordraaien. Er speelt vast wel meer en ze weet niet hoe ze daar mee om moet gaan." Ik wist niet wat ik moest denken of doen. Mijn gevoel en verstand zeiden twee verschillende dingen. Ik werd gek. "Ik wilde gewoon wat afvallen!" Begon ik onbeheerst te schreeuwen. "Alleen wat afvallen! Raoul is mijn kind. Hij moest bij mij blijven!" Iedereen keek geschrokken naar me. "Ik had het gewoon moeilijk! Waarom mocht ik dan niet even bij Stefan blijven? Waarom doet ze zo? Kon ik er wat aan doen dat ik zwanger raakte?" In mijn woedebui was ik opgestaan. Stefan legde zijn handen kalmerend op mijn armen en keek me strak aan. Hij maakte sussende geluiden. Ruw duwde ik hem van me af. "Blijf van me af!" Ik gilde nu. "Ik maak toch alles kapot, Raak me niet aan!" Ik gaf Daan een klap in zijn gezicht nadat hij mijn handen had vastgepakt. Geschrokken deinsde hij achteruit. "Jezus Bella! Wordt even rustig!' Luna was ook opgestaan. Daan kwam weer naar me toe en pakte mijn armen stevig vast. Buiten zinnen rukte ik me los en gaf Daan nog een klap. Nu werd hij ook woedend. Daan vloog op me af en duwde me op de grond. Ik probeerde weer op te krabbelen maar Daan was boven op me gaan zitten. Hij drukte mijn armen tegen de grond. "Nou rustig jij! Beheers je!" Ik probeerde nog los te komen maar het maakte allemaal niet meer uit. Daan was een stuk sterker. Mijn spieren verslapten. Daan merkte het en rolde van me af. Ik keek om me heen. Naar mijn zus, die geschrokken op de bank zat. Naar Luna, die weer naast Chato was gaan zitten en haar over haar rug wreef. Suzie zat nog op de grond, een paar jointjes lagen voor haar. Stefan was niet meer in de kamer. Daan lag naast me op zijn zij. Er druppelde bloed uit zijn neus. Hij trok zich er niks van aan en aaide voorzichtig mijn haar uit mijn gezicht. Ik keek weer naar Suzie. "Mag ik een joint?" Suzie dacht even na en gooide er een naar mij. "Delen met Daan."

Een uur later, rond halftwaalf, ging de telefoon. Suzie nam op.
"Met Suzie."
…
"Hey! We maakten ons al zorgen, waar ben je?"
…
"Hmm, en je blijft daar vannacht?"
…
"Ja is goed joh. Moet je Bel nog even hebben?"
…
"Oke, kusje en pas op jezelf!"
Suzie gaf de telefoon aan mij. Zachtjes vroeg ik Stefans naam. Toen ik zijn stem aan de andere kant van de lijn hoorde was ik opgelucht. Stefan vertelde dat hij even bij een vriend bleef slapen. 'Het spijt me lief, maar ik weet het gewoon even niet meer." Ik snapte hem. Ik was totaal doorgedraaid en Stefan had gewoon even rust nodig. Na een half uur verbraken we de verbinding. Het gesprek had me opgelucht. Het uur hiervoor was ik opgefokt. Bang dat Stefan het zou uitmaken. Ik gaf mijn zus en broer een kus en ging naar boven. Toen ik onder de koude lakens lag begon ik te huilen. Een klopje op de deur zorgde ervoor dat ik stopte. "Ja?" Daan stak zijn hoofd om de deur. "He mooie meid, heb je nog wat nodig?" Ik knikte. "Ja warmte." Daan lachte even. "Daar kan ik niet voor zorgen. Jammer genoeg." Ik keek hem aan. "Jawel hoor, wil je even bij mij komen liggen?" Daan trok even zijn wenkbrauwen op maar trok zijn schoenen uit. Toen hij naast me lag vlijde ik me tegen hem aan. Ik had echt even iemand nodig die er voor me was, waar ik even weg kon zijn. We lagen met onze gezichten dicht tegen elkaar, er hing een rare spanning tussen ons. Met mijn lippen streelde ik langs zijn neus. Ik kuste zijn wang. Daan pakte even mijn kin vast. "Bella, ik zou dit graag willen, maar je hebt..." Ik onderbrak hem met een zoen. Daan gaf zich over aan zijn gevoel en zoende terug. De warmte waar ik naar verlangde kwam.

[Redhair]

Daan rolde ’s ochtends van me weg. “Shit Bella, dit was niet goed.” Ik kwam overeind en bevestigde het. “We kennen elkaar nog maar twee fucking dagen en jij hebt een vriend. Godverdomme.” Het voelde raar, Daan en ik kenden elkaar inderdaad nog maar twee dagen. Sinds vrijdag was er veel gebeurt. Mama wilde me niet meer kennen, Ik had drugs gebruikt, alles wat me dwars zat was er uit gekomen en ik had Daan ontmoet. Daan stapte uit bed en kleedde zich aan. “Ga je het aan Stefan vertellen?” Ik had geen idee of ik dat moest doen. “Jij houd van die jongen, je moet het hem vertellen.” “Ik hou ook van jou.” Fluisterde ik. Daan lachte schamper. “Kom op zeg, we kennen elkaar net, hoe kan je nou van me houden?” Ik trok ook mijn kleren aan en gaf antwoord. “Je betekent gewoon wat voor me, al vanaf dat ik tegen je op liep. Toen je me mee naar huis vroeg was ik betoverd. Ik was een beetje mijn verstand kwijt en mijn gevoel zei dat ik met je mee moest gaan, wat ik dus deed.” Ik haalde even adem. “En wat een goede keuze was.” Daan keek me verbaasd aan. Ik haalde mijn schouders op. “Trek je maar niks aan van mijn gezwam, het is idioot.” Hij schudde zijn hoofd. “Nee dat is het niet! Ik voel ook wat voor jou, je bent heel speciaal, maar..” Daan keek onzeker naar de grond. “Jij hebt Stefan, aan hem kan ik echt niet tippen.” Ik wist het niet. Bij Daan had ik nog geen minpunten ontdekt, maar bij Stefan ook niet. Ik wist het gewoon niet.

In de middag was de sfeer tussen Daan en mij gespannen. Gelukkig moest Suzie nog naar de winkel en vroeg Daan mee. Verveeld hing ik op de bank en zapte wat. Toen de deurbel ging sprong ik op. Hopend op Stefan trok de deur open. Mijn vader stond er als een geslagen hond. Ik liet hem binnen en zette koffie. Hij bleef me maar aankijken, ik werd er verlegen van. “Wat kijk je toch?” vroeg ik. Papa lachte. “Ik kijk gewoon naar mijn mooie dochter met zoveel problemen.” Ik keek papa strak aan. “Die zoveel problemen veroorzaakt bedoel je.” Pa schudde heftig zijn hoofd. “Nee, je hebt niks met opzet gedaan. Je hebt het zo moeilijk. Ik had eerder moeten langskomen, maar had het zelf ook even zwaar. Je moeder is niet meer de oude, dat wist je al. Chato en Luna hadden het ook moeilijk afgelopen weekend. Je moeder weet niet hoe ze met haar eigen jeugd moet omgaan, gecombineerd met Raoul.” Ik zuchtte overdreven, waar ik meteen spijt van had, en ging naast papa zitten. “Wat heeft Raoul er mee te maken?” Papa dacht even na. “Dat kom je nog wel te weten, later.” Ik gromde. “Pap, kom op! Nou maak je me alleen maar onzeker!” Mijn vader schudde zijn hoofd. “Dat hoeft niet meisje.”

De bel ging weer en ik sprong op. Bij de deur haalde ik een keer diep adem en opende hem. Stefan keek me aan. Zijn ogen glinsterden en hij had lieve lachkuiltjes in zijn wangen. Hij opende zijn armen en ik knuffelde hem uitgebreid. We liepen hand in hand de huiskamer in. Daar zagen mijn vader en Stefan elkaar voor het eerst. Papa was een doorsnee vader. Vaak naar het werk, kende mijn vrienden bijna niet en zolang mijn vriendje een goede reputatie had hoefde hij hem ook niet te kennen. Stefan had geen goede reputatie vroeger, en Pap had al via mama vernomen dat Stefan niet de ideale schoonzoon was, dus hij was al meteen afgekeurd. Gelukkig deed papa niet vijandig tegen Stefan. Hij schudde hem de hand en maakte een complimentje over Stefans huis. Stefan pakte de koffie en schonk voor zichzelf en voor pap een kopje in. “Hoe is het met uw vrouw?” Mij vaders gezicht betrok. “Slecht. Ze ligt nu in het ziekenhuis.” Pap keek even om zich heen en zei toen zuchtend “Om haar te beschermen tegen haarzelf.” Ik zag dat het papa pijn deed. Het deed mij ook pijn. Ik had sinds Raoul vaak ruzie met haar, heel vaak. Maar de ruzies waren terecht en ze kon ook zo lief zijn. De deur sloeg, Daan en Suzie kwamen lachend binnen. Ze merkten de bedrukte stemming en werden wat rustiger. Ze stelden zich voor aan mijn vader en zijn ogen vielen op de krassen in Daans armen. Geschrokken keek hij Daan aan en daarna naar mij. “Hoelang ken jij deze jongen al, meisje?” Daan antwoordde voor mij. “Zorg dat hij geen slechte invloed op je heeft.” Van binnen ontplofte ik maar ik knikte. Suzie ging naast mijn vader zitten en vroeg hem wat. Waarschijnlijk vroeg ze iets wat hem interesseerde want hij begon enthousiast te vertellen. Daan en Stefan waren ook aan het praten, terwijl Daan me af en toe een onzekere blik toe wierp. Ik zat diep in gedachten bij mama, en vroeg me af waar zij nu aan zou denken. Ik had niet gemerkt dat Stefan ondertussen met mijn vader en Suzie aan het praten was, en dat Daan naast mij was gaan zitten. Hij streek wat haar uit mijn gezicht en ik schrok op. “Ik wil dat je het Stefan verteld. Als jij het niet doet doe ik het.” Geschrokken keek ik hem aan. “Waarom moet ik het zonodig vertellen dan?” “Als hij er later achterkomt word hij bozer dan als je het hem nu verteld.” Ik wist dat Daan gelijk had, maar durfde niet aan Stefan te vertellen dat ik met hem naar bed was geweest. Ik keek naar Stefan en vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Suzie naar Daan keek. “Waar heb jij vannacht eigenlijk geslapen Daan?” Ze vroeg het en ik kon wel door de grond zakken. Ze wist het gewoon! De zak had het haar verdomme verteld! Stefan keek nu ook naar ons. Daan keek me aan. Iedereen keek me aan. Ik keek naar Stefan. Zijn ogen vernauwden zich.
“Jezus dat meen je niet hè?” Ik durfde hem niet meer aan te kijken. “Is dat een ja? Zijn jullie met elkaar naar bed geweest?” Ik bleef stil, Daan bleef stil. Maar ik merkte dat Daan geknikt had. “Gelukkig maar. Dat kunnen we dan weer snel vergeten.” Verbaasd keek ik naar Stefan. Zijn ogen stonden opgelucht. “Ik vind het echt een kutstreek Bel, maar jij zit in een klote tijd. Vannacht sliep ik bij Flip. Sabien was er ook.” Stefan was even stil. Nu stonden zijn ogen schuldbewust. “Als je begrijpt wat ik bedoel.” Ik wist niet of ik nou moest gaan lachen of huilen.

Het werd die avond zowaar gezellig. Vlak voor het eten kwamen Luna en Chato ook nog en ik had geweldige gesprekken met mijn vader. Ik kwam erachter dat hij echt veel van ons hield maar niet wist hoe hij dat moest laten merken zonder ons te verwennen. Hij vertelde ook mooie verhalen uit de tijd dat ik nog klein was. Dat hij met ons naar zee was gegaan. We hadden er met het hele gezin gepicknickt en papa had met ons in de zee gespeeld. Of hoe gelukkig en blij hij zich voelde toen Luna, Chato en ik werden geboren. Samen met Chato en Luna haalden we nog meer leuke herinneringen op. Stefan zat naast me en had zijn arm om me heen geslagen. Hij liet me niet alleen en ik vond het fijn. Suzie en Daan zaten er ook bij en lachten mee. Tegen etenstijd stelde papa voor om met z’n allen uit eten te gaan, op zijn kosten. “Om de leuke kanten van het leven te zien in moeilijke perioden als deze.” Verklaarde hij. Iedereen vond het een top idee en een uur later zaten we met z’n zevenen aan tafel in een Italiaans restaurant. Ik zat tussen Stefan en Chato in. Aan het hoofd zat papa en aan de overkant zaten Suzie, Daan en Luna. Er werd veel gepraat en gelachen. Ik zette mijn gevoel en verstand op nul en at ook wat. Het voorgerecht en dessert sloeg ik over, maar ik kon merken dat Stefan het goed vond dat ik wat at. Toen iedereen zijn eten ophad werd er nog wat gedronken. Papa vind het goed dat ik iets alcoholisch nam en even later dronk ik een glaasje amaretto. Tegen twaalven verlieten we het restaurant. We kwamen langs een bioscoop waar een kleine rij voor de kassa stond. Papa keek wat er draaide. “Lord of the Rings III, Return of the king. Wie heeft hem al gezien?” iedereen schudde zijn hoofd en papa sloot aan in de rij. “Dan word dat hoog tijd.” Ik voelde me echt gelukkig, en probeerde zo min mogelijk aan mama te denken. Stefan zat naast me in de bioscoop en ik kreeg maar weinig van de film mee

Rond vier uur lagen Stefan en ik in bed. Ik was een beetje dronken van het bier in de bioscoop maar vond dat het een geslaagde dag was. “Het was wel heel vet van je vader om ons allemaal mee te nemen naar de nachtfilm, het is een leuke vent.” Zei Stefan goedkeurend. Ik glimlachte en gaf hem als antwoord een kusje.

De dagen die volgden hadden ups en downs. Donderdag en vrijdag was ik niet naar school geweest. Samen met papa was ik zondag naar mama geweest. In het ziekenhuisbed zag ze er klein uit. Ze zat onder de verdovingsmiddelen maar ze herkende me wel. En ze wilde me kennen. We praatten wat en ik vertelde over de leuke dingen die ik die dagen had meegemaakt. Na het bezoek was ik weer even verward. Mama was mama niet meer. Ik zette het opzij en concentreerde me weer helemaal op mezelf. Zaterdag hadden Stefan en ik een jaar verkering. We hebben het gevierd op de skatebaan Toen ik op mijn board stond voelde ik me goed. We hadden al een tijd niet meer geskate en ik had het best gemist. Nu was het maandag. Stefan en Suzie waren kerstinkopen aan het doen. Daan was ook niet thuis en ik zat op msn. De afgelopen dagen had ik Lotte helemaal niet meer gebeld en mijn mobiel stond uit. Ze was duidelijk blij dat ze me weer sprak. Na twee uur chatten had ik er helemaal genoeg van en sloot de computer af. Stefan en Suzie waren nog steeds niet thuis. Ik pakte een boek van Suzie en ging op de bank lezen. De telefoon rinkelde. Loom legde ik het boek weg en nam op. “Met Bella”
...
“Uhm... Die is er op het moment niet, ik weet ook niet waneer hij thuiskomt.”
Ondertussen dacht ik na. Ik had een advocaat aan de lijn. Laatst zei Stefan nog wat over een advocaat maar ik kon me niet meer herinneren waarvoor.
...
“Nee ik ben zijn vriendin.”
...
“Dat klopt ja! Raoul is mijn zoontje!”
...
“Oh oke, ik denk dat hij met een uurtje wel weer thuis is.”
...
“Bedankt, doei.”

Met een raar gevoel legde ik de hoorn op de haak. De advocaat had informatie over Raoul. Ik mocht het niet weten omdat ik minderjarig was. Belachelijk. Ik belde naar Stefans mobiel maar kreeg de voicemail. Suzie had hem uitstaan. Ik belde Stefans voicemail opnieuw en sprak gehaast in dat hij snel naar huis moest komen omdat de advocaat had gebeld. Daarna floot ik Hond en deed hem de riem om. Samen gingen we wat joggen, even het rare gevoel weg rennen.

Na een halfuur joggen en de bosjes in getrokken worden door een veel te sterke hond kwam ik hijgend thuis. Suzie zat op de trap een sigaret te roken. Ik gaf haar een kus op haar wang en wilde doorlopen, maar ze hield mijn arm vast. “Wacht maar even, Stef is aan het bellen.” Lachend keek ik haar aan. “Naar die advocaat?” Suzie knikte en omhelsde me. “Dat maakte je vrolijk hé? Lang geleden dat ik je ogen zo zag stralen.” Ik wist even niks te zeggen. We kwamen in de buurt van Raoul.
Na vijf minuten ging de buitendeur weer open. Daan kwam binnen. Aan zijn ogen kon ik zien dat hij net gespoten had. Dat gaf me een naar gevoel. Hij deed dan anders, nog wel zorgzaam en lief, maar heel overdreven. Hij liep langs me heen de trap op en sjouwde een plastic tas achter zich aan. Daan en Suzie hadden in het weekend de zolder opgeruimd en Daan was nou bezig met spullen voor zijn kamer te verzamelen. Suzie keek hem na met een verliefde blik. Ik boog naar haar toe. “Ben jij heel misschien verliefd op iemand die ergens op een zolder woont?” Suzie trok een quasi schuldig gezicht en knikte. “Wat goed man! Jullie passen echt bij elkaar! Ga hem anders nu achterna en zoen hem. Moet je heel zachtjes de trap oplopen en hem overvallen.” Suzie dacht even na en stond daarna op. met een serieuze kop probeerde ze zachtjes de trap op te lopen. Het lukte niet echt vanwege haar kisten. Op de overloop was ze even stil. Van binnen moest ik lachen. Het leek me leuk als Suzie en Daan wat kregen. Suzie luisterde even en liep toen naar de zoldertrap. Maar met haar verliefde kop had ze de wasmand niet gezien. Ze ging op haar bek en van zacht doen was geen sprake meer. Eerst sloeg ze een kort gilletje en daarna lag ze dubbel van het lachen. Ik moest ook lachen en liep naar boven. Ik knielde naast haar neer, ze kwam niet meer bij. Ze pakte mijn armen vast en trok mij omver. Zo kwam ik bovenop haar te liggen. Onze monden vlak bij elkaar. Daan verscheen boven aan de zoldertrap en keek naar ons. ‘Stelletje potten! Beetje op de overloop vozen he?” lachend keek hij naar ons. Suzie en ik schoten weer in de lach. Versierpoging mislukt.

Stefan kwam de trap op. Verbaasd keek hij naar ons. We hadden nu al een paar minuten de slappe lach om mekaars lach. Mijn buik deed pijn en rollend over de overloop vermaakten we Daan, die op de zoldertrap was gaan zitten en ervoor zorgden dat we niet konden stoppen met lachen. Stefan schraapte mijn keel in ik probeerde overeind te komen. “Lief, ik vind het heel fijn om te zien dat jij de slappe lach hebt, maar ik neem aan dat je wel wat over Raoul wilt horen.” Daan keek nu ook geïnteresseerd op. Stefan hielp mij en Suzie overeind.

Beneden zaten we met z’n vieren rond de tafel. “Raoul gaat nu door het leven met de naam Richard. Raoul is zijn tweede naam. Hij woont bij rijke mensen. Gaat op woensdag naar een crèche. Heefteen ouder zusje, zij is vier en heet Claire.” De namen Richard en Claire sprak hij spottend uit. “Meneer Pieters zegt dat er geen kans is dat je Raoul terug kan krijgen.” Ik keek verbaasd. “Raoul heeft het goed, jij bent minderjarig.” Ik keek verontwaardigd. “Het is wel mijn kind en ik heb het niet vrijwillig gedaan.” “Meneer Pieters zei dat er geen kans is. Ze kunnen ons huis nog checken. Kijken of het kindvriendelijk is. Maar denk nou eens na Bella, Raoul zit nu bij goede ouders. Jij zit nog op school, bent een puber, je bent verward vanwege je moeder. Het kan gewoon niet.” Snuifend haalde ik adem. Raoul was van mij! Ik wilde hem weer zien! “Ik ben nu toch samen met jou! Wij kunnen voor hem zorgen!” Stefan schudde zijn hoofd. “Sorry lief.” Ik wist ook wel dat het niet kon. Ik wist dat ik er de afgelopen dagen teveel van had verwacht, maar toch maakte het me woest. Ik wilde gillen en gaan slaan, maar wist dat ik de sfeer dan helemaal zou verpesten. Langzaam stond ik op. Mijn stem trilde. “Ik ga even een ommetje maken. Even een luchtje scheppen.” Met moeite perste ik een glimlach op mijn gezicht. Stefan schudde zijn hoofd. “Blijf maar hier. Straks krijg je een ongeluk ofzo, dat moeten we er niet bij hebben.” Ik haalde mijn schouders op. “Maakt me niks uit. Dan krijg ik maar een ongeluk, dan ga ik maar dood! Boeiend! Alles is toch al kapot!” Ik liep weg. De deur knalde achter me dicht. Boos liep ik over straat. Vanaf nu zou ik niet meer gaan janken. Ik gunde het mezelf niet. Ik was niet zielig, had alles er zelf zo naar gemaakt.

Na een uur zwerven over straat had ik nog niks zinnigs kunnen bedenken. Ik moest huilen. Toen de eerste traan over me wang liep werd ik weer boos. Wie jankt nou om dingen die ze zelf veroorzaakt heeft? Ik veegde de traan weg. Het viel me op hoe koud mijn handen waren. Net goed. Ik was stom geweest en verdiende straf. Mijn lompe, dikke lijf verdiende straf. Mijn handen die aan Daans lichaam hadden gezeten, mijn handen die de fucking heroïnespuit hadden vastgehouden verdienden straf. Ik verdiende straf. Ik had ervoor gezorgd dat mama in een inrichting kwam. Ik verdiende straf. Ik begon mijn hand te krabben. Mijn lange nagels haalde ik over mijn huid heen. Ondertussen liep ik naar het parkje. Daar liet ik me tegen een boom vallen en krabde verder. Iets in me vond het niet goed, maar dat negeerde ik. Het deed pijn, maar het was een goede straf. Toen ik zag dat er bloed op mijn handen verscheen stopte ik.


"Ben je gek geworden? Je bent echt gek geworden he? Je bent echt helemaal doorgedraaid he?" Stefan schudde mij door elkaar. Ik keek naar de grond. Hij had mijn handen gezien en gevraagt hoe dat kwam. Ik had het eerlijk verteld, wat een grote fout was. Stefan was tegen me aan het schreeuwen. "Waar wil je nou naartoe? Wat wil je hiermee bereiken? Je maakt niet alleen jezelf kapot hoor! Ga Daan niet achterna met die klotekrassen!" Daan kwam juist de kamer in en keek geschrokken naar ons. "hoe bedoel je?" Woest keek Stefan naar Daan. "Ze heeft je nagedaan! Ze heeft haar handen open gekrast! Als jij hier niet was geweest…" Ruw onderbrak ik Stefan. Mij mocht hij verwijten maken, ik wist dat ik slecht was. Maar hij mocht Daan niet zwart maken, die kon er niks aan doen. "Dat is niet waar Stefan! Ik had het anders ook wel gedaan!" Stefan luisterde niet naar mij. Hij liep de gang uit. De deur sloeg dicht. Verslagen keek Daan mij aan. Ik had het weer eens kapot gemaakt. Ik had het weer verpest. Zoals gewoonlijk. Ik was toch nergens goed voor. Daan omhelsde me. "Het komt wel goed Bella, hij is alleen maar geschrokken." Zijn troostende woorden deden mij niks. Hij hield mij voor de gek.

'S avonds lag ik alleen in bed. Stefan was er nog niet. Alles was langs mij heen gegaan de rest van de dag. Ik dacht aan mama. Was ze maar bij mij, kon ik maar met haar praten. Ik wist dat mama dat ook had gewild. Dat we samen bij elkaar waren, dat ik haar niet zo kapot had gemaakt. Was ik maar dood. Die gedachte flitste opeens door me heen.

Ik hoorde Daan de zoldertrap opgaan. Suzie was al veel eerder naar bed gegaan. Ik kroop het bed uit en liep naar beneden. De keukenla open. Mijn bewegingen en gedachtes gingen allemaal automatisch. Mes. Voelen. Snee in mijn duim maken. Ja, hij is scherp. Keukenla dicht. Naar boven. Op bed. Sorry. Toen ik het mes op mijn polsen zette werd ik opeens bang. Ik kon dit toch niet doen? Zomaar dood gaan? Zomaar verdwijnen? Maar mijn verlangen naar het niet meer hier zijn waren zo sterk. Zo ontzettend sterk. Ik zette het mes nogmaals op mijn polsen. Haalde diep adem. Een zinnetje uit een nummer van Evanescence schoot door mijn hoofd. "Holding my last breath. Save inside myself." Toen drukte ik en trok het mes over mijn vel heen. Er schoot een ontzettende pijn door mij heen. Zo intens had ik het niet verwacht. Ik gilde, en sloot meteen mijn mond. Ze mochten me niet horen. Dit mocht niet mislukken. Ik herhaalde het en sneed dit keer in mijn andere pols. Weer die intense pijn. Ik had het gevoel dat mijn hart uit elkaar scheurde. Langzaam liet ik me achterover vallen. Mijn gedachtes maakten mij gek. Waarom ging ik nou niet dood. Ik heb geen afscheid genomen! Ik heb geen fucking afscheid genomen! Stefan, Chato, Luna, Mama, Papa, Daan, Lotte, Suzie, Raoul. Jezus wat ben ik aan het doen? Raoul. Raoul. Raoul. Het spijt me zo.

"Herstel duurt niet lang. Lichamelijk niet tenminste. Maar iemand die een zelfmoordpoging doet heeft wel erg veel geestelijk letsel opgelopen en dat herstel kan wel lang duren." Een vreemde stem drong tot me door. "Maar, is ze niet, gaat ze niet, is het zo dat, het is gewoon zo…" Een bekende stem kwam niet uit zijn woorden. "Rustig maar meneer. U krijgt ook een gesprek met een maatschappelijk werkster, om uw gevoelens te uiten. Wat vooral belangrijk is, is veel praten, en uzelf niet achterstellen door te denken dat Bella het slachtoffer is, en u niet. Want u bent een slachtoffer door dit." Ik probeerde mijn ogen te openen maar het lukte niet. Om mij heen was het stil. "Ik moet nu verder met mijn ronde. Als u nog vragen heeft kunt u altijd bij ons terecht." Een deur viel zachtjes dicht. Ik hoorde gesniks. Een nog bekendere stem. "Mijn meisje toch? Wat maakt je zo?"

Toen ik drie dagen op de intensive care had gelegen mocht ik naar de gewone afdeling. Ik kwam op een zaal te liggen met een jongen, van een jaar of zeventien. Papa was vaak langs gekomen, had uren naast mijn bed gezeten. Ook mijn broer en zus waren veel bij mij geweest. Ze hadden mij gek genoeg geen verwijten gemaakt. Alleen gevraagd waarom. Stefan was helemaal niet geweest. Daan had gezegd dat hij kapot was. Dat was het enige verwijt. Dat was het grootste verwijt. Ik had hem kapot gemaakt.

Om twaalf uur kwam er een zuster de zaal op. Bij Jochem, mijn buurjongen, zette ze de maaltijd neer. Ik werd aangesloten op een infuus. Wild stribbelde ik tegen. "Laat me los, ik hoef dat eten niet." De zuster trok zich niks van me aan en hield mijn arm stil. "Haal die naald weg, ik wil niet eten!" Ze keek niet op of om. Ik kookte van woede. Er werd gewoon niet naar mij geluisterd. Ik wilde verdomme niet eten, straks werd ik nog vet gemest. Wild probeerde ik met mijn arm te schudden. De zuster had meer moeite met mij in bedwang houden en drukte op de alarmknop. Dat was voor mij de druppel. "Godverdomme kreng, als ik niet eet dan eet ik niet, donder op." Hysterisch gilde ik. De zuster keek me bezorgd aan. "Je moet eten meisje, anders word het misschien je dood." Ik zag haar gezicht betrekken. Foute woordkeuze. "Nou en? Dan ga ik maar dood! Het gaat jou toch geen reet aan, ga weg!" Een verpleger kwam de zaal op. Hij pakte me meteen beet en duwde me op bed. Streng keek hij me aan. "Nu word je rustig. Haal maar diep adem, je wordt rustig. Zie je? Het infuus gaat eraf, je hebt weer wat binnen gekregen. Goed zo Bella, nu word je rustig. Niet meer schreeuwen." Ik werd gehypnotiseerd door de worden, door de zachte stem, door de druk van zijn handen op mijn schouders. Langzaam liet ik me achterover vallen.

Van de verpleger kreeg ik een prik, en ik viel in slaap. Toen ik wakker werd zat Stefan naast me. Ik schrok even toen ik hem zag. Zijn gezicht was helemaal grauw en hij had een zonnebril op. Zijn hoofd lag op mijn buik. Diep haalde hij adem. Hij sliep, ik merkte het aan zijn ademhaling. Langzaam deed ik zijn zonnebril af. Dikke wallen hingen onder zijn ogen. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Ik aaide hem door zijn haar en begon zacht te huilen. Een hand op mijn schouder liet mij schrikken. Een vreemde man stond aan mijn bed. "Sorry meisje, ik wilde je niet laten schrikken. Ik ben hier gekomen, ik zou me even voorstellen, Jan Wever, noem me trouwens maar gewoon Jan. Ik ben een psycholoog." Verward keek ik hem aan. "Stefan weet dat ik geen psycholoog wil." Jan knikte even. "Ik wil je begeleiden. Er is veel gebeurd in jou korte leven, en ik wil je helpen de draad weer een beetje op te pakken. Ik denk dat jij een verkeerd beeld van psychologen hebt. Ik dacht eraan om een afspraak te maken. Dan kan jij uitleggen waarom je geen psycholoog wilt, en hoe je erover denkt, en dan kan ik uitleggen wat mijn idee was om samen met jou aan te werken. Lijkt het je wat?" Langzaam keek ik in de richting van Stefan, hij sliep nog. Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet hoor." "Zal ik morgen even langskomen, kunnen we er nog even over praten. Als je wilt is Stefan er dan bij, die dan niet slaapt, of je vader." De manier waarop Jan praatte, deed me goed. Hij kon dingen droog zeggen, maar hij meende het, zo kwam het over. Ik twijfelde hevig. Ik wilde geen psycholoog. Maar toch knikte ik. "Oké, als je morgen om dezelfde tijd langskomt, zorg ik dat mijn vader er ook is." Jan knikte glimlachend. "Goed van je, Bella." Ik Glimlachte naar hem en hij ging weg.

Na een uur opende Stefan zijn ogen. Verbaasd keek hij om zich heen. Zijn blik viel op mij en herkenning glansde in zijn ogen. "Damn, hoelang heb ik hier geslapen?" Ik haalde mijn schouders op. "Uur of drie." Stefan lachte en zoende me. "Heb je…Die man?" "Die psycholoog van jou? Ja die heb ik gesproken, morgen komt hij weer langs." Stefan glimlachte. "Goed van je." Weer haalde ik mijn schouders op. Wat moest ik zeggen. Ik had hem sinds die nacht niet gesproken, we hadden ruzie gemaakt. Wat moest ik nu in godsnaam zeggen? Stefan pakte mijn hand en streelde hem. "Stefan? Het spijt me zo erg. Echt, ik weet niet hoe ik je dat moet vertellen, het ligt ook zeker niet aan jou. Toen ik het had gedaan besefte ik pas wat ik had gedaan weet je, en toen kon ik geen afscheid meer nemen, besefte ik. Godver Stefan, echt, ik hou zo ontzettend veel van je, je hebt altijd voor me klaargestaan, alles voor me gedaan en dit was mijn dank. Sorry." Stefan zei niks en keek naar onze handen. "Stef?" Fel keek hij op. "Als het je zo spijt, waarom heb je het dan gedaan?" De woede in zijn stem maakte mij bang. "Ik voelde me zo kut." Stefan vloekte. "Wat is dat nou weer voor een reden? Ik voel me zovaak kut. Ik voel me altijd kut, alleen als ik bij jou ben niet. Dan ga ik toch geen zelfmoord plegen! Daar moet je tegen vechten." Geschrokken keek ik naar buiten. Stefan praatte rustig verder. "Ik snap ook wel dat je het hebt geprobeerd. Ik snap het een beetje. Je hebt het ook best zwaar, en zit dan onterecht ook nog eens vol schuldgevoelens. Jij zegt dat je van me houd, en dat geloof ik onvoorwaardelijk. Alleen…Ik hou ook van jou. Jij bent nu alles voor me. Ik heb behalve Suzie alleen nog maar jou. De rest zijn oppervlakkige vrienden. Ik wil je gewoon niet kwijt." Ik begon te huilen. Waarom hield hij van mij? Na alles wat ik gedaan had. Zoveel was ik niet waard. Stefan barste los. "Jezus, ja jank maar weer. Doe maar weer zielig. Doe maar weer alsof jij het slachtoffer bent. Jij hebt als enige schuld dat je hier ligt hoor! Godverdomme, zwakkeling." Boos liep hij de kamer uit. Jochem keek naar me. "Wat zie je in die rotzak? Hij loopt je hier eerst te paaien en je dan uit te schelden!" Woest snauwde ik hem af. Ik ging liggen en kroop onder mijn dekens. Was het maar gelukt.

De volgende dag kwam Jan precies om twee uur binnen stappen. Mijn vader zat naast me maar ik had nog geen woord tegen hem gezegd. Jan schudde de hand van mijn vader en ze stelden zich voor. Toen keerde hij zich naar mij toe. "Zo Bella. Hoe is het met je?" Ik zei niets, ik keek hem niet aan. Kapot. Alles is kapot. Kapot.
Mijn schuld. De woorden dreunden in mijn hoofd. "Bella?" Ik keek niet op of om. "Sorry meneer, zo is Bella al twee uur. Ze zegt niks, kijkt me bijna niet aan. Er is volgens mij iets gebeurd." Jan ging naast me zitten en pakte mijn hand. Van binnen gilde ik. Dat deed Stefan altijd. Wild trok ik mijn hand terug. Jan keek er niet van op. "Gister heeft ze ruzie gehad met die zak van een vriend van d'r. Hij heeft gezegd dat zij de enige is die er wat aan kon doen dat ze hier lag. Eerst was hij haar aan het paaien, daarna begon hij te schelden." Jan trok zijn wenkbrouwen op, mijn vader aaide mij door mijn haar. "Bella, loop je even met me mee? Dan kunnen we praten, misschien wil je dat liever dan met je vader en je zaalgenootje erbij. Langzaam knikte ik. Mijn vader hielp me uit bed. In mijn slaapkleren schuifelde ik achter Jan aan. Ik voelde heel erg de behoefte om met een vreemde te praten. Eindelijk iemand die naar mijn verhaal zou luisteren, geen oordeel had en mijn gevoelens misschien snapte.

[Redhair]

Het gesprek met jan stelde mij gerust. Jan had me er van overtuigd dat Stefan het niet had gemeend, maar het uit verwarring had gezegd. Toen ik weer op mijn zaal lag kwam de dokter naar me toe. Hij vertelde me dat ik ongeveer een week in het ziekenhuis moest blijven, Het kon me niet schelen. Ik voelde me leeg, het maakte me geen reet uit hoelang ze me hier hielden.

Ik lag loom in bed toen Lotte de zaal inkwam. Ze vloog op me ag en ik ging snel rechtop zitten. Innig omhelsde ze me. "Jezus Bella! Wat ben ik geschrokken!" Ze knuffelde me nog een keer en ging naast me op bed zitten. "Op school denken ze dat je ziek bent, ik dacht dat ook. Ik wist niet waar je zat dus ben eerst naar je ouders huisgegaan. Daar deed niemand open dus ging ik naar Stefans huis. Daar deed die Daan open en hij zei dat je hier lag. Echt, ik schrok me dood, wist ik veel dat er zoveel met je aan de hand was. Ik had het natuurlijk moeten zien maar." Snel onderbrak ik haar. "Rustig maar." Ik wist niet meer te zeggen. Lotte kromp wat in elkaar. "Sorry, ik moet niet zoveel lullen." Verdrietig haalde ik mijn schouders op. Ik had Lotte pijn gedaan, maar eng genoeg voelde ik er niks bij. Het maakte mij niet uit.

Lotte bleef tot mijn avondmaaltijd kwam. Ze vertelde me veel onzinnige dingen, mijn gedachten waren er niet bij. Toen de zuster het infuus in mijn arm wilde steken stribbelde ik weer tegen, Ze zette door en sloot me aan. Weer ontplofte ik. Ik had er schoon genoeg van. Drie keer per dag hetzelfde gevecht. Ik was gaan gillen en begon wild met mijn arm te schudden. Lotte keek geschrokken toe, de zuster werkte stug door. Ik had er alles voor over om niet aan te komen. Lotte slaakte een kreet toen ik de zuster sloeg. Geschrokken rende ze de gang op. De zuster liet mijn arm los en wreef over haar wang.

Na twee uur werd ik wakker. Ik was platgespoten om tot rust te komen, en in die tijd hadden ze me ook eten gegeven. Mijn vader, Stefan en Jan Wever waren intussen opgebeld en bij elkaar gaan zitten. Zonder dat ik het wist. Als eerste kwam Stefan de zaal op. Ongemakkelijk kwam hij bij mij zitten. "Bel, sorry. Ik had alles niet zo moeten zeggen. Het was een kutstreek van me." Ik keek hem aan, hij ontweek mijn blik. Ik vind het zo rot dat alles zo is gelopen en dat je dood had kunnen zijn. Het is allemaal zo snel gegaan. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen, wat ik moet zeggen. Als je maar weet dat ik van je hou." Stil had ik zitten luisteren. Snel lachte ik even naar hem. Voor het eerst besefte ik dat ik niet meer van hem hield. Ik voelde me alleen en leeg. Ik hield van niemand meer. Alleen van het afvallen.

De dokter vertelde het, terwijl mijn vader, Stefan en Jan er stil bijzaten. "Het is beter voor je als je wordt opgenomen in een opvanghuis voor eetstoornispatiënten. Daar leer je om te gaan met eten, je leert andere meisjes kennen. Er zijn individuele en groepstherapieën en zij zullen je door deze tijd heen helpen." Geschrokken keek ik op. De dokter praatte verder. Jan begon ook op me in te praten. Woest draaide ik me om en kroop onder de dekens. Ze konden oprotten, allemaal.

"Bella, ik ga weer. Kus?" Stefans stem maakte me wakker. Buiten was het donker. Verdwaasd keek ik om me heen. "Je was in slaap gevallen, je vader is allang weg." Langzaam kwam ik overeind. Bezorgd keek Stefan mij aan. "Bella, hoe voel je je? Je bent ontzettend bleek." Ik streek mijn haren naar achter. "Belabberd." Stefan aaide mijn wang even. "Dat is kut. Ik moet nu echt weg, anders krijg ik ook nog ruzie met de verpleegster. Ga maar slapen, ik kom morgen weer." Lusteloos knikte ik en ging liggen. Stefan kuste mijn voor hoofd en ging weg.

Na een week lag ik weer bij Stefan in bed. Ik wa vijf kilo aangekomen en voelde me ontzettend depressief. Ik bleef de hele dag in bed en voerde niks uit. Over drie dagen moest ik naar de kliniek. Ik zag er als een blok tegen op.

"Kom op lieverd, de taxi staat voor de deur." Langzaam stond ik op. Ik omhelsde Luna en Chato en ging naar buiten. Daan gaf me een kus, Suzie en Lotte gaven me een knuffel. Mijn vader en Stefan gingen mee.

Bij het gebouw raakte ik in paniek. Ik begon onbeheerst te huilen. "Nee, papa, Stefan, ik wil niet! Neem me alsjeblieft mee naar huis, ik wil niet! Help me dan!" Ik was tegen Stefan aan gaan staan en klemde me aan hem vast. Voorzichtig maar koel maakte hij mij van hem los. Zijn stem klonk koud. "Je moet wel Bella. Kom op." Hij duwde me naar binnen.

Een week was ik nu al in de kliniek. Ik vond het verschrikkelijk en wilde zo snel mogelijk weg. Drie maanden zou ik er blijven, dan zouden ze kijken wat het beste voor me was. Mijn kamergenootje kon ik niet uitstaan. Ze deed arrogant en vond dat ze beter kon afvallen dan ik. Pas over een week mocht ik weer bezoek ontvangen. Een keer in de week mocht mijn familie komen. Ik dacht dat ik in een hel leefde, en besefte niet dat het heel erg meeviel.

"Godverdomme slet! Laat me los, ik eet die troep niet." Vol walging probeerde ik me los te rukken van Jannie. Stevig hield ze me vast. "Je zult wel moeten Bella. Laten we de middenweg nemen. Van de drie boterhammen eet je er minstens een op." Ik verafschuwde Jannie's zoete stemmetje. Ik verafschuwde het ontbijt. Woedend rukte ik me los en vluchtte naar mijn kamer. Ik ging op bed zitten en staarde voor me uit. Wat had het nou nog voor zin om hier te zijn, zagen ze nou werkelijk niet dat ze te maken hadden met een zeekoe? Hoe konden ze me nou nog vetter mesten? Ik wilde niet nog dikker worden. Waarom kwam Stefan me hier niet uithalen. Waarom belde hij niet? Hij wilde niks meer met zo'n varken als ik te maken hebben. Depressief pakte ik een vaasje van Stella en smeet het kapot tegen de muur. Ik sneed met een scherf in mijn gevoelige polsen en drukte even door. Stella hoorde ik niet binnen komen.
"Gadverdamme, jij bent knettergek! Je moet in een inrichting zitten." Stella's stem klonk koel. Verschrikt keek ik op. Stella's stem schalde al over de gang. "Jannie! Bella is zichzelf aan het afmaken."

"Bella, Wat wil je bereiken in deze tijd?" Ik krabde aan mijn polsen en keek de directrice, Marit, niet aan. "Dun worden." Zei ik prompt. Marit knikte. "Waarom wil je dun worden, om geaccepteerd te worden?" Ik keek haar even aan en knikte. "Goed, dat werd je eerst niet?" Ik twijfelde, waar wilde ze naartoe? Opeens schoot een gevoel van vertrouwen door me heen. Ik wilde eerlijk zijn. "Jawel, maar ik was bang dat dat over zou gaan."
Marit glimlachte even. Een glimlach die ik niet kon plaatsen. Mijn vertrouwelijke gevoel werd meteen weer overmand door wantrouwen. Was die glimlach spottend geweest? "Denk je dat Stefan jou te dik vindt?"
"Ik denk dat niet, het is zo." Zei ik woest. Marit schudde haar hoofd. "Je weet zelf toch wel beter? Stefan vindt jou te dun." Wild stond ik op. "Hij zei toen dat ik te dik was! Dat ik moest afvallen!" Verbaasd keek Marit op. "Waneer zei hij dat?" Langzaam zakte ik weer terug op mijn stoel. "We waren eens aan het winkelen en een broek paste me niet." Marit keek afwachtend. "Hij zei toen dat ik maar moest afvallen. Hij vindt me gewoon een vet varken en heeft gelijk."

Na een ontzettend lang gesprek met Marit voelde ik me een stuk beter. Ik mocht naar een andere kamer om van Stella af te zijn. Marit had me er bijna van overtuigd dat Stefan me juist mooi vond zoals ik was en niet nu ik zo dun ben. Maar toch bleef die twijfel er, die twijfel die alles overheerste. Ik wist zelf dat ik het afvallen niet meer voor Stefan deed, maar voor mezelf.
Die avond at ik netjes wat ik moest eten. In bed lag ik te woelen en te bewegen. Ik was er ingetrapt, en had toch nog gegeten. Snel stond ik op en ging naar de wc op de gang. Alles gooide ik eruit. Toen ik opstond werd het zwart voor mijn ogen.

Ik deed mijn ogen open en probeerde overeind te komen. De vloer was koud en mijn nek deed pijn. In het hokje stonk het verschrikkelijk naar mijn eigen kots. Ik spoelde de wc door. Er klonk een klein tikje op de wc-deur. Ik stond moeizaam op en draaide de deur van het slot. Mijn nieuwe kamergenootje, Amber, stond voor de deur. "Wat deed je al die tijd?" Fluisterde ze. Ik maakte een kotsbeweging, ze snapte het niet. "Doe jij over kotsen drie kwartier dan?" Verschrikt keek ik haar aan. "Ik ben flauwgevallen." Amber trok me mee naar onze kamer waar we samen op een bed gingen zitten. "Jij hebt nog in je hoofd dat je dik bent he? Kom nou maar van dat idee af, want als je vijfendertig kilo weegt ben je echt niet te dik. Ga nou maar leren eten, voor het te laat is." Vragend keek ik haar aan. "Wat bedoel je met voor het te laat is?" Vroeg ik angstig. Amber wees naar haar buik. "Ik ben nu zeventien en heb al zeven jaar anorexia. Ik kan gewoon niet meer eten, en verafschuw mijn magere klotelijf!" Half huilend keek Amber me aan. "Laat het niet zover komen Bella, dan ga je kapot. Wees verstandig en eet! Eten weet je wel! Iets wat je nodig hebt!" Hysterisch begon ze te gillen. Ik probeerde haar stil te krijgen maar het hielp niet. Bezorgd kwam een leidster onze kamer inrennen. "Amber? Rustig! Goed adem halen, oké?" Geschrokken keek ik naar haar. Ambers ogen draaiden weg en ze viel. "Bella, haal een glaasje water en een natte doek. Amber is out."

[duivelaartje]

Mooi laatste stukje. Ik heb het weer even helemaal gelezen (handig, zo achter elkaar) en ik vind het verhaal echt top!

[Redhair]

Na de dood van Amber werd ik steeds gevoellozer. Waarom was Amber juist op dat moment, bij mij, gestorven? Vragen waarop nooit een antwoord zou komen. Ik wist dat Amber me had willen overtuigen van het slechte van mijn manier van afvallen. Toch dacht ik daar niet aan en ging stug door. In de eetzalen deed ik wat van mij verwacht werd, ik at alles met moeite op. Na de maaltijd braakte ik alles weer uit. Onderling werd er gehandeld in laxeerpillen. Ik begon met drie per dag, maar in twee weken had ik dat opgebouwd in vijftien per dag. Het gevolg was duidelijk aanwezig, ik kreeg ellendige buikkrampen. Toch deed me dat op de een of andere manier goed. Zo liet mijn lichaam zien dat ik aan het afvallen was. Woensdag was een ramp. Woensdag-weegdag. Dan dronk ik liters water zodat ik zwaarder zou lijken. Maar de veertig kilo die de wijzer dan aangaf was niet zwaar genoeg.

Het was een grauwe zondag in april toen papa enthousiast vertelde dat mijn moeder weer thuis zou komen. Het maakte niks bij me los. “Het is zo stil thuis. Maar nu komt mama weer en daarna jij.” Gedwee knikte ik. “Ja meisje, nog even en we zijn weer compleet, het gelukkigste gezin ondanks de problemen.” Zwijmelde hij. “Ja hoor.” Zei ik ironisch. “Denk je dat nou echt?” “Teleurgesteld keek mijn vader me even aan. “Denk je dat nou echt pap? Denk je dat wij nog een gelukkig gezin worden? Al sinds Raoul zijn we dat niet meer. Kijk verdomme eens naar me. Zie ik er gelukkig uit? Denk je nou echt dat ik hier snel weg kom? Vergeet het maar. Vergeet die mooie illusies, die fantasieën. Jij hebt een ongelooflijk groot bord voor je kop. Je praat over het leven alsof het een sprookje is. Maar dat is het niet, dus wie probeer je nou voor de gek te houden? Het leven is een hel pap, een hel!” Mijn vader keek me verbijsterd aan. In zijn ogen zag ik tranen. “Bella, alles komt goed.” Probeerde hij nog te sussen. Hoofdschuddend keek ik hem aan. Abrupt stond hij op en liep weg. Stefan kwam aangelopen. Ik had niet gemerkt dat hij er al was. “Klinkt goed, wat je net allemaal zei.” Zei hij, lichtelijk ironisch, terwijl hij bij me kwam zitten. “Je zei laatst tegen mij dat je was aangekomen, was dat wel waar?” Triomfantelijk schudde ik mijn hoofd. ‘Ik ben nog veel te zwaar, maar als ik dat tegen jou zeg word je boos.” Stefan draaide met zijn ogen. “Kom op man, natuurlijk word ik dan boos. Kijk eens naar jezelf, je bent..” Snel onderbrak ik hem. “Nee Stefan, jullie moeten eens naar mij kijken! Ik ben een varken. Je doet net alsof je het niet maar je verafschuwt me!” Rustig had ik alles gezegd, in tegenstelling tot Stefan, die ontplofte.
“Ja Bella, ik verafschuw je inderdaad. Ik haat je knokige schouders en je uitstekende botten. Ik walg van je wallen, van je uitstekende jukbeenderen en kaak. Ik kan wel kotsen van je benige handen, van je skeletpolsjes met die littekens. Je bent ontzettend achteruit gegaan en ik heb hier geen zin meer in. Ik ga maar eens aan mezelf denken, het is uit.” Ik knikte. “Oké, wat jij wilt, ga maar.” Stefan knikte me toe, draaide zich om en liep rustig weg. Met een flauw glimlachje keek ik hem na.

Marit sloeg mijn dossier open. Ze keek me langdurig en onderzoekend aan. Uitdagend probeerde ik terug te kijken. Ik werd gek van al die gesprekken. Ze bleven maar zeggen dat ik niet inzag dat ik fout bezig was. Het was zo idioot. Zij zagen niet in dat ik een dik iemand was. Een dik vet iemand. Niemand. “Stefan heeft gebeld, hij wilde weten hoe het met je gaat. Dus, vertel dat eens.” Begon Marit. Ik snoof even. “Wat gaat hem dat aan?” Vroeg ik bits. “Tja, het is je vriend, het lijkt me logisch dat hij interesse toont.” Ik lachte honend. “Mijn vriend? Dan weet jij meer dan ik. Het is namelijk uit.” Marit keek me even aan en krabbelde wat in het dossier. “Hoezo?” Vroeg ze. Ik zuchtte. “Kan je dat zelf niet bedenken? Hij vind me een lelijk monster.” Marit sloeg het dossier dicht en leunde naar achter. “Een te dun monster zeker.” Merkte ze op. Resoluut ging ik staan. ‘Waar bemoei jij je eigenlijk mee? Waar bemoeit iedereen zich mee? Al die modellen, die actrices, die dunne meisjes in de stad. Zij zijn pas mager, zij zouden hier moeten zitten! Laat me toch met rust!” Woedend liep ik de kamer uit. Opeens snapte ik alles. Ze stopten me hier en praten hier op me in om me te laten merken dat eik te dik was om in de maatschappij te kunnen zijn. Ze probeerden me onzeker te maken zodat ik doorging met afvallen. Nu woog ik zesendertig kilo. Nog zes kilo eraf en ik zou dun zijn. Nog zes kilo afvallen, maar nier hier.

[duivelaartje]

Woow! Echt een machtig verhaal! Ik wacht het op het vervolg. Spannend!!!!!

[Redhair]

Hahaha, bedankt.

[duivelaartje]

Graag gedaan.

[The 1 and only]

Jee... Echt goed geschreven!! Kheb alles in 1 keer gelezen. Ga zo door zou'k zegge!!!

[Hyphen]

Hoeveel bladzijden is het eigenlijk in word?? Vroeg ik me ff af..
Heb je eigenlijk al een titel? Of ga je die bedenken wanneer je het verhaal af hebt?

[Redhair]

Hyphen schreef op 03-08-2004 @ 20:35 :
Hoeveel bladzijden is het eigenlijk in word?? Vroeg ik me ff af..
Heb je eigenlijk al een titel? Of ga je die bedenken wanneer je het verhaal af hebt?

ik zit op 27 bladzijden op word. en een titel? nee, ik ben een ramp in titels. dus als iemand een titel weet, noem hem!

[Redhair]

De coupe in de trein was praktisch leeg. Ik voelde me alsof ik een grote overwinning had behaald. Weg was ik. Vrij. In Amsterdam stapte ik uit en liep naar huis. Mam deed open. Haar ogen werden groot. Ze omhelsde me en legde haar vinger op haar lippen. Tot mijn verbazing zei ze dat ik maar beter zacht naar boven kon gaan. “Stefan is in de huiskamer.” Legde ze uit. Nu werden mijn ogen groot. Wat moest hij bij mijn ouders? Waar mijn moeder bij was? Ik snapte het niet maar dacht er toen ook niet bij na. Ik schudde mijn hoofd en liep de huiskamer in. Stefan keek me rustig aan. Mijn vader en Chato keken verrast. “Wat doe jij hier?” Beet ik Stefan toe. “Hetzelfde kan ik aan jou vragen.” Zei Stefan. Hooghartig keek ik op hem neer. “Zielig hoor, de vraag nier beantwoorden maar terugkaatsen. Ik kom hier de laatste zes kilo eraf halen, dan be ik dun genoeg.” Stefan keek me droevig aan. Hij pakte mijn hand en trok me mee naar de gang. “Kom, even praten, alleen jij en ik.” Ik haalde onverschillig mijn schouders op en liet me meetrekken. Samen liepen we naar boven, mijn kamer in. Verrast zag ik dat hij weer opgeknapt was. Stefan loodste me naar de spiegel. Zacht maar dwingend zei hij dat ik me moest uitkleden. Vragend keek ik hem aan. Ik voelde me moe en slap. Stefan sloeg zijn armen om me heen en kuste me in mijn nek. Hij streek over mijn rug zijn handen gleden naar de rand van mijn trui. Voorzichtig trok hij hem uit. Ik liet hem begaan. Zo kleedde hij me tot mijn ondergoed uit. Rustig duwde hij me naar de spiegel, waar hij achter mij ging staan. Hij liet zijn hand voor mijn ribben glijden en telde ze hardop. Zijn vingers liepen over mijn buik naar mijn heupen, die hij vastpakte. Hij aaide over mijn kont en ging waar naar boven, waar hij voorzichtig mijn borsten aanraakte. Mijn kaken en jukbeenderen kuste hij. “Weg, alles is weg.” Zijn stem was schor en een beetje angstaanjagend. Plots draaide hij me ruw om en duwde me met mijn rug tegen de spiegel. Hij keek me doordringend aan en begon rustig te praten. “Heb je jezelf net gezien? Zag je mijn hand op jou uitstekende botten? Je borsten zijn minstens een cup kleiner dan eerst. Kijk eens naar je handen. Zie je dat ze blauw zijn?”
Ik keek en zag het. “Het is vast een griepje Stefan.” Hij draaide zich om. Zijn schouders hingen. Agressief draaide hij zich even later weer naar mij toe. Zijn hand kletste op mijn wang. Schuldbewust keek ik hem aan. “Een griepje? Denk na. Doe niet zo achterlijk! Hoeveel weeg je? Zeg het eerlijk.” Ik moest mijn tranen inslikken. “Laat me toch. Ik ben er bijna. Dan zit ik op goed gewicht. Laat me alsjeblieft dun worden Stefan.” Stefan bleef me vragend aankijken. ‘Hoeveel Bella?” Ik slikte. “Niet kwaad worden, want het is niet veel te licht. Ik weeg nu zesendertig kilo.” Stefan keek ontzet. “Zesendertig? En je wilt er nog zes...” Hij schudde zijn hoofd. ‘Jezus meisje, wat doe je jezelf toch aan?” Ik was stil. Hij draaide me weer om en samen keken we in de spiegel. Hij streelde mijn lichaam. “Bel, zie je het niet? Waarom niet? Kijk naar je botten.” Stefan trok zijn shirt uit. “Kijk naar mij, je kan mijn ribben toch ook niet zo duidelijk zien? Maar ik ben niet te dik. Straks houd je lichaam dit niet meer vol en ga je dood, net als die Amber.” Ik liet me op de grond vallen en begon te trillen. Met mijn nagels kraste ik over mijn polsen. “Dat wil ik. Net als Amber. Ik ben niks waard en doe jullie allemaal pijn.” Stefan kwam tegenover me zitten. “Je doet ons pijn ja. Maar je doet jezelf ook pijn. En ik doe jou pijn. Iedereen doet elkaar pijn. Dat is nou eenmaal zo. Je zou mij het meeste pijn doen met dood gaan. Probeer te antwoorden. Wat zag je net toen je in de spiegel keek?” ik keek hem vermoeid aan. Opeens besefte ik wat ik net zag en de laatste tijd had gezien. “Een magere, te dikke koe.” Fluisterde ik. Stefan staarde me aan. Zijn emoties waren niet te peilen. “Zorg dan dat die koe niet nog magerder word.” Zei hij kil. Hij stond op en gooide mijn kleren naar me toe. “Kleed je aan, dan breng ik je terug.”

Ik was alweer een maand terug in de kliniek en had niks meer van Stefan gehoord. Ik schommelde rond de veertig kilo en voelde mezelf enorm eenzaam en afwezig. Ik maakte mezelf ook eenzaam. Ik had geen zin in bezoek en weigerde het soms zelfs. Mijn moeder kwam soms. Ze deed alsof er de afgelopen maanden niks gebeurd was. Ik vond het wel goed zo, wat maakte het ook nog uit? Ik miste Stefan aan de ene kant, maar aan de andere kant was ik blij dat hij niet meer kwam. Het gaf me duidelijkheid. Het was dus echt uit. Daan wilde vaak langskomen, maar hem weigerde ik altijd. Door hem zat ik hier vond ik.

[duivelaartje]

Jeej, het gaat de goede kant met d'r op. Weer een mooi stukje. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

[The 1 and only]

Mooi

Ik heb nog veel te lezen...Ben benieuwd hoe het is

[edit] Ik heb het gelezen, het is super!!

[Crystall Girl]

Ik heb het net allemaal in 1 keer gelezen: PRACHTIG
Ga asjeblieft zo door

[Redhair]

Ik was op weg naar de eetzaal maar voelde me opeens heel moe. Ik kon niks meer. Het enige wat ik wilde was sterven. Snel liep ik naar mijn kamer terug en pakte een scheermesje. Ruw sneed ik mijn polsen open. Stefan kwam juist binnen en begon te schreeuwen. Het schreeuwen ging maar door en de pijn aan mijn rechterpols was ondraaglijk. Ik begon ook te schreeuwen. Hardhandig maar toch beheerst begon iemand aan mijn schouders te schudden. Het schreeuwen stopte, de pijn werd minder. Verschrikt opende ik mijn ogen. Tom, een begeleider, stond naast mijn bed. “Je had gedroomd. Het is goed. Het was een droom.” Ik begon te huilen. “Ik ging dood.” Snikte ik. Tom ging naast me op bed zitten en streelde mijn haren even. ‘Het was een droom, je bent hier nog. Je bent niet dood.” Verdoofd van verdriet kwam ik overeind. Ik was alweer gestopt met huilen. “Dat is het nou juist. Ik ben niet dood. Maar ik moet wel dood zijn.” Tom schudde zijn hoofd. “Je word volgende week zestien. Veel te jong om te sterven. Je moet beter worden. Gelukkig worden. Vriendjes krijgen, trouwen, kinderen krijgen. Het klinkt allemaal zo cliché en afgezaagd, maar zo is het wel. Je moet door.” Ik keek apatisch voor me uit. “Nee, ik moet dood. Dood, sterven, begrafenis, mooie steen, huilende mensen, bloemen, afscheid.” Tom zuchtte. “Eigenlijk mag ik niet uitwijden over mijn priveleven, maar al die regels maken me geen fuck uit. Ik dacht ook zo toen ik zestien was. Ik was een eenzame jongen, gepest omdat ik dik was. Het maakte me zo onzeker. Ik begon ook af te vallen, wilde vrienden, wilde een vriendinnetje. Ik kreeg ondergewicht, anorexia, en werd opgenomen. Daar heb ik mijn polsen ook opengesneden. Ik heb mezelf opgehangen en een overdosis slaappillen genomen. Mislukt, zoals je ziet.” Hij schoof zijn horloge opzij. Een grote, paarse streep liep over zijn pols. “Jij moet het niet nog een keer proberen, word je niet mooier op. je bent aangekomen, het gaat goed. vecht ervoor. Ik had er ook schijt aan als mensen aan mijn hoofd begonnen te zeuren over trouwen en koters. Maar nu is mijn verloofde zwanger. Het voelt machtig. Ik heb controle over mijn leven. Jij alleen over je lichaam, en dat nog niet eens. Ik ben 24, zit op perfect gewicht, zie er goed uit, en ben gelukkig. Een jongen die ik ontmoet had in de kliniek was even oud, maar die ligt nu onder de grond. Toen was ik jaloers op hem, nu niet meer. Nu zie ik in dat je ondanks alles nog gelukkig kan worden, als je er maar voor vecht.” Sprakeloos keek ik hem aan. Hij was een lotgenoot. Nooit had ik op hem gelet, ik vond het zelfs een beetje stom dat we een mannelijke begeleider hadden. Nu was ik blij dat hij er was. Iemand die ons tenminste echt begreep. “Moet je nog een beker warme melk of kan je wel weer slapen?” ik kroop onder de dekens als antwoord. Hij streek even over mijn arm en wenste me een goede nacht. Gerustgesteld en zelf een beetje met goede moed ging ik slapen.

Een paar dagen later gingen we met iedereen zwemmen. Ik voelde me zo licht in het water. De groep van de afdeling waar ik zat bestond uit acht meisjes. Ik vond ze allemaal dom. Zagen die skeletten dan niet in dat ze echt mager waren? Ik was de enige die nog moest afvallen, de rest was gewoon eng dun. In het water dook ik steeds naar onder. Het gevoel dat het water je omsluit, vond ik heerlijk. Het was een gevoel alsof je op sterven lag en zweefde naar de dood. Steeds langer bleef ik onderwater. Ik was van plan om te verdrinken. Me door het water te laten opslokken. Ik dacht aan mijn droom, mijn wens om dood te gaan. “Nu zie ik dat je ondanks alles nog gelukkig kan worden a;s je er maar voor vecht.” Wat Tom had gezegt spookt die dagen door me heen. Ik kon nog gelukkig worden, maar wilde ik dat ook? Wilde ik leven? Ik wist het niet. Snel zwom ik naar boven. Het geschreeuw van de andere mensen in het zwembad drong weer tot me door. Ik voelde weer ogen op me gericht van bezoekers. Mensen die me veel te dik vonden. Ik besefte dat ik nu niet gelukkig was maar dat tijdelijk zou kunnen zijn. ik wist wat me te doen stond. De magere koe dik laten worden. Me te laten vet mesten. Maar ik kon me er niet toe verzetten.


wie weet een leuke titel?