dit gaat misschien een heel erg zeikverhaal worden. sommigen van jullie gaan het je misschien te erg aantrekken, als je dat van jezelf denkt, leest het dan ajb niet.
afgelopen weekend:
ik kijk eens op mn horloge, het zou nog 2 uur duren voordat mir komt en ik haar eindelijk van de trein mag ophalen, eindelijk!! voor sommigen moeilijk voor te stellen, dat je via het forum een goede vriendschap op kan bouwen, maar het kan... Ik ging voordat ik mir ging ophalen nog even met mijn moeder de stad in. Ik moest sowieso nog nieuewe schoenen hebben voor die week daarop, want dan gaat mijn oom trouwen, en mn andere laarsjes waren stuk. Nou, supergehaast want mir's trein zou zo komen. Toen we bij het station aankwamen, stond de trein er al, en mir was er, als het goed is net uit. Wow, het voelde echt goed haar weer te zien! En ik besloot er nog niet aan te denken dat ze zondagavond weer weg zou moeten. We zijn wederom, (net als vorige keer) naar het strand geweest. Mir moest naar de wc, dus wij naar een strandtentje, maar helaas, strandtentje was dicht

haha... nou goed, verder nog even de stad in geweest. Maar dat voelde zo verschrikkelijk... zo erg. ik voelde me zo'n monster als ik naast mir liep. natuurlijk weet ik dat het een vertekend beeld is, maar zo voelt het niet... We waren in een kledingwinkel en ik keek in de spiegel... ik kon wel janken. Ben ik dat?! waarom ben ik dat...? ik was ook jaloers op mir, ik wilde net zo dun zijn. ik schaamde me rot naast haar op dat moment. wat moest iedereen wel niet van mij denken.
Behalve mijn slechte en vooral negatieve gevoelens over mijzelf was het wel een topweekend hoor

we hebben nog geskate, naar noorderhaven. daar stonden ook hokken met konijntjes... We dachten dat dat hok niet open kon... okeej, dat was niet de bedoeling misschien, maar het slot was nogal verroest en makkelijk te openen. We hebben 'ons' konijntje 'jonnie' geen SJONNIE) genoemd, naar Jonneke... mir's vriendin die toen is overleden. klinkt stom, misschien wel ja... maar dat was het niet.
Zondag moest mir weer naar huis. ik zou meegaan om haar weg te brengen, toen ik ruzie kreeg met beide ouders omdat mn moeder 'iets' had gezien. en dat zei ze dan net even voordat we mir gingen wegbrengen. het was zo emotioneel op dat moment. ik had gewoon van te voren zo'n gevoel dat mn moeder het gezien had, en vertelde dat mir van te voren ook. Toen mir dr jas aanhad vertelde ik haar half in tranen dat ze het gezien had. omdat ik in een dorp woon en het station in Den Helder is, moest mir gebracht worden. mn vader zou rijden en ik zou meegaan. Maar omdat het op dat moment zo moeilijk was met mijn vader in één auto te zitten ben ik niet meegegaan. Ik stond bij de deur en zag mir zitten. Ik begon te janken... Nu niet! mir, je mag nu niet weg gaan....Mir, ik heb je nu nodig, kom terug, ik kan je niet laten gaan niet nu...!!! (en nu begin ik weer half te janken). Maar ik heb haar dus wel laten gaan... Ik denk, nee ik weet, dat dit voor ons beiden een emotioneel moment was.
Ik holde naar boven, daar was mn moeder, in tranen. Ze begon tegen me te schreeuwen, ze liet me niet uitpraten, wilde de arts bellen, want ik spoorde niet, en ze wilde niet langer op jeugdzorg wachten, ik moest maar opgenomen worden. en bovendien begon ze over mn uiterlijk, dat ik 'gegroeid' was... in de breedte dus, of duiderlijker gezegd, dat ik aangekomen was.
Mijn vader was mir aan het wegbrengen, maar hij kwam echt superlaat terug, en is toen wel naar boven gekomen. Ik heb hem toen gevraagd 'heb je het er met Mir over gehad'. 'Nee' zei hij.
Later belde mir me, hoe het ging?! slecht, superslecht... ik hield dit niet meer, ik werd werkelijk gek. Ik vroeg haar, toen ik enigzins rustig was of ze het er met mn vader over had gehad. 'Ja' antwoorde ze, en ze vertelden wat er werd gezegd in de auto. Hij had gelogen!! ik was zo kwaad, waarom moet ik nog eerlijk zijn, als hij ook tegen mij liegt.
Ik ben boos naar beneden gegaan en heb gevraagd waarom hij had gelogen, hij had het er immers WEL met mir over gehad. Hij ontkende nog steeds, totdat ik één van de dingen noemde die hij gezegd zou hebben. nou ok, dat had hij nog gezegd, maar dat is toch niet erover hebben...? althans, volgens hem. Totdat ik de rest opnoemde. bij ieder dingetje gaf hij wel toe, maar zei hij dat er meer niet gezegd was, totdat ik weer wat noemde, en zo ging het door... het maakte me kwaad. ik vroeg waarom hij het niet gewoon toegaf?! hij zei dat hij er niet bij had stilgestaan dat ze daarover gepraat hadden. right. Nou dan sta ik voortaan ook even ergens niet bij stil!!
ik miste mir ondertussen heel erg. ik had haar nu nodig, maar ze was daar, in wijk bij duurstede, waar het volgens mij ook niet allemaal even lekker liep op dat moment.
ik smste een goede vriendin, die me gelijk terugbelde, en op me inpraatte, heel erg lief van haar!! super gewoon. alleen, ik hoorde haar moeder ook praten. Ze had het haar moeder verteld!! omdat ze zelf ook met iemand wilde praten, ze had het moeilijk met mijn problemen

Nu durf ik daar dus echt niet meer thuis te komen he? echt niet gewoon. haar moeder weet alles, zelfs hetgeen waar ik me het meeste voor schaam.
ondertussen dagen later, gaat het niet echt lekker met me, ik ben doodmoe, denk terug aan toen, what al hell, en ik mis je mir, ik mis je echt nu

niet goed gewoon. bovendien dacht mn moeder dat ik dat ene weer had gedaan, maar dat was helemaal niet zo!! ik heb het niet gedaan, echt niet dit keer... ik helemaal in tranen... het maak immers niet uit of ik het wel of niet doe, ze geloven me toch niet...
sorry voor dit verhaal mensen. en thnx voor diegene die het hebben willen lezen.
xxx Wen (F)