Zwanger worden #3

haha zou dat wat zeggen owso?

Want ik sprak ook tegen het kindje zoals je tegen kinderen praat

Morgan schreef:

Hoeveel studenten gaan er überhaupt naar het buitenland? 10%?

Van de HBO-studenten geloof ik zelfs maar 2%, stond toevallig net vandaag ik de krant.

[x-spekkie-x]

Leonoor schreef:

Van de HBO-studenten geloof ik zelfs maar 2%, stond toevallig net vandaag ik de krant.

Mijn opleiding zit dan toevallig flink boven dat gemiddelde Ik denk dat ongeveer 80% wel naar het buitenland gaat. Minimaal! Ik kan me eigenlijk niet anders voorstellen

[Crimson]

En bij mijn studie 90 tot 100%

Maar ik heb er niet echt een mening over, maar kvind het wel cool om te zien hoe mensen hier groeien, vooruitgaan.. S.com is voor sommigen net een dagboek en ik weet nog dat HvJ hier zat als een verliefde puber met haar exvriend, en hoe veel volwassener ze nu is zeg maar. God, dit klinkt best stom, maar hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel.

[miekmuis]

@ HvJ: Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik vind het ontzettend leuk voor je en ik zie geen enkele reden waarom deze zwangerschap niet een puur positieve stap in je leven kan zijn

Crimson schreef:

En bij mijn studie 90 tot 100%

Maar dat is een universitaire studie. Daarvan gaan er sowieso veel meer studenten op een internationale stage. En bovendien doe jij ook wel een studie waarbij dat eigenlijk 'hoort'.

[Vogelvrij]

Ik zou nog liever nu een kind krijgen dan dat ik naar het buitenland ga

[snoopy]

Vogelvrij schreef:

Ik zou nog liever nu een kind krijgen dan dat ik naar het buitenland ga

Hahahaha, ik ook!

[stout!]

Crimson schreef:

En bij mijn studie 90 tot 100%

Maar ik heb er niet echt een mening over, maar kvind het wel cool om te zien hoe mensen hier groeien, vooruitgaan.. S.com is voor sommigen net een dagboek en ik weet nog dat HvJ hier zat als een verliefde puber met haar exvriend, en hoe veel volwassener ze nu is zeg maar. God, dit klinkt best stom, maar hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel.

Ik begrijp het heel goed . In momenten van verveling is het ook altijd mooi om (heel) oude posts te lezen in "hoe voel je je op relationeel gebied"-topics, bijvoorbeeld hoe je (nou ja ik) als 16 jarige een jongen niet durfde te bellen .

En ik herinner me trouwens ook best veel verhaaltjes over jouw ex

stout! schreef:

Ik begrijp het heel goed . In momenten van verveling is het ook altijd mooi om (heel) oude posts te lezen in "hoe voel je je op relationeel gebied"-topics, bijvoorbeeld hoe je (nou ja ik) als 16 jarige een jongen niet durfde te bellen .

En ik herinner me trouwens ook best veel verhaaltjes over jouw ex

Die topics bestonden nog helemaal niet toen wij 16 waren Ik vind ze vooral deprimerend want er staat te veel over exlief in.

[stout!]

Nee haha ik was natuurlijk meteen geinspireerd om ze te gaan teruglezen, en het begon pas in 2004 dus toen ik al studeerde . Maar op mijn zestiende waren er gelukkig andere topics om in te vertellen dat ik die jongen niet durfde te bellen!

Ik vind het trouwens ook raar om terug te lezen dat ik op het moment dat ik iets met mijn vriendje kreeg, nog heel erg bezig was met de jongen met wie het een paar maanden daarvoor heel erg mis was gegaan. Dat ik mijn vriendje (de enige echte, zoals ik hem nu zie) dus helemaal niet meteen zag als een 'grote liefde' oid. Achteraf vul je altijd alles anders in

Vogelvrij schreef:

Ik zou nog liever nu een kind krijgen dan dat ik naar het buitenland ga

En met jou (en snoopy) denk ik velen. Niet iedereen heeft de behoefte aan een internationale stage of wat dan ook.

[Lilything]

Louis Armstrong schreef:

Ik snap je quote niet helemaal in relatie tot mijn tekst.
@morgan: lul niet zo vreselijk stom.

Flexibel bedoelde ik dus inderdaad tijdmatig, heel goed opgemerkt. Overigens je moet maar hopen dat Uni en eigen bedrijf WEL flexibel zijn.

Ik kan natuurlijk mijn quote niet perfect aanpassen om de stelling te weerleggen dat ik te licht over kinderen denk, anders zou het geen quote meer zijn Maargoed, ik neem aan dat mijn quote in deze originele vorm nog steeds jouw stelling weerlegt.

[aapje]

HvJ schreef:

Wat veel reacties plotseling, ik zal kijken hoever ik kom met beantwoorden.

Persoonlijk vind ik levenservaring maar een relatief gegeven, het is immers voor iedereen anders. Sommige personen kunnen niets anders doen dan het leven leiden van een depressieveling bij het overlijden van hun beste vriend, terwijl het de ander juist alleen maar meer reden en energie geeft om al het mogelijk uit het leven te halen. En ik ben overduidelijk iemand van de laatste categorie, wat er wellicht (voor mijn gevoel in ieder geval) er aan bij heeft gedragen dat ik mijn zaken net iets beter voor elkaar heb dan de gemiddelde 19 jarige, en dat heeft juist bar weinig te maken met niet verder willen kijken dan je neus lang is, in tegendeel.

Elke ervaring die ik heb opgedaan is voor mij reden geweest om nog meer op onderzoek uit te gaan, om mijn grenzen te verkennen en zonodig te weerleggen, om weer een stapje dichterbij mezelf te komen, mezelf net iets beter te leren kennen, om mezelf uit te dagen en vorderingen te maken in mijn competenties. Om op een effectieve wijze, binnen gegeven doelen, prioriteiten te kunnen bepalen. Om goed te blijven functioneren onder veranderde omstandigheden, en aanvankelijke doelstellingen tijdelijk los te laten om er voor te zorgen dat alles werkbaar blijft (en dit zonder enige moeite los te kunnen laten, wetende dat het naderhand alsnog binnen handbereik komt), om te kunnen accepteren, om tevreden te zijn, assertief in het leven te staan, te weten wat ik wil, steeds gemakkelijker knopen door kan hakken, om mijn creativiteit nog meer te prikkelen om zo bijv. ook te leren oplossingsgerichter te werken of te improviseren wanneer nodig. Elke ervaring is voor reden geweest om doelgerichter te handelen, maar flexibel te blijven omdat je toch nooit weet wat het leven je die dag brengen zal. Mijn kansen te onderkennen en ernaar te handelen, heeft me omgevingsbewuster gemaakt, gezorgd dat ik mensen weet aan te sporen en te motiveren, steeds onafhankelijker wordt en heb geleerd om op mijn eigen benen te staan en te knokken voor de dingen waar ik voor sta, en heeft bijgedragen in mijn zelfvertrouwen obstakels te kunnen overwinnen en altijd wel wat reserves te hebben om door te gaan.

Wat Zero de kleine zielige dingetjes in een leven noemt, zijn voor mij een redelijke hoeveelheid 'dingetjes' geweest die er voor hebben gezorgd dat ik gedurende mijn gehele leventje op de proef ben gesteld door allerlei situaties, die tot o.a. het bovenstaande hebben geleid. Je kunt van me aan nemen dat dit niet op 1 enkele echtscheiding is blijven steken, en mocht je die overtuiging niet op kunnen brengen dan staat mijn PM-box open om je de nodige informatie te verstrekken.
Natuurlijk kan het zo zijn dat ik over enkele jaren geheel anders tegen de situatie aan kijk, en het is volledig onvermijdelijk dat ik over een paar jaar in de lach schiet over de manier waarop ik nu in het leven sta, puur omdat ik mezelf als ik 25 ben ongetwijfelt nog verder ontwikkelt heb, logisch ook. Mijn voordeel is echter dat ik door al mijn eerder opgedane ervaringen (Zoals hierboven deels beschreven) prima om weet te gaan met veranderde situaties, en doelstellingen die ik plotseling moet bijstellen. Inmiddels sta ik realistisch genoeg in het leven, om mezelf niet vast te hoeven pinnen op het maken van een wereldreis en het nastreven van een carriere, omdat ik anders doodongelukkig zou zijn. Al op zeer jonge leeftijd hebben mijn ouders de mogelijkheid gehad om me kennis te laten maken met grote delen van de wereld, met andere culturen en andere gebruiken... Ik weet wat de wereld ongeveer te bieden heeft, en dolgraag zou ik dit zelf nog een keertje verder willen ontdekken, maar het is voor mij geen voorwaarde om gelukkig te worden. Feesten, ontdekken en uitleven doe ik nu nog steeds... maar een typisch studentenleven heb ik sowieso nooit gehad, omdat ik me op geen enkele manier behalve aan mijn feitelijke leeftijd en overeenkomende studie aan hen kan meten.

En het is fijn dat mensen zoals Zero wellicht hun eigen leven als meetlint gebruiken, voor de levens van anderen, de realiteit kan echter heel anders zijn. Vanaf mijn 13de tref ik op een 1 of andere manier continue serieuzere relaties die al niet eens meer draaide om de handje-vast-verkeringen. Om een korte situatieschets te bieden; Ik heb een 5-tal serieuze relaties achter de rug met een duur tussen de 6 maanden en de 3 jaar, waarvan met 1 bijna samenwonend en met de ander daadwerkelijk samenwonend. Het hebben van een knocked up- leven door het hebben van een eerste vriendje, kun je dus in het vervolg buiten beschouwing laten.

Om dan ook nog maar even kort terug te komen op het hebben van een eigen bedrijfje op jonge leeftijd, en een zogenoemd huisje-boompje-beestje leven: Bij het nastreven van ambities, heeft het verleden mij inmiddels wel geleerd dat een stabiele, veilige thuishaven een absolute voorwaarde is voor een goed lopend bedrijf. Mijn vader staat zelf aan het hoofd van internationale onderneming, die hij vanaf het eerste bouwsteentje heeft opgebouwd. Van huis uit heb ik veel bedrijfsmatige- en organisatorische processen van dichtbij gevolgd, wat voor mij een reden en basis is geweest om mezelf te willen ontwikkelen in een totaal ander vakgebied met als einddoel een (redelijk) goedlopend, kleinschalig bedrijf. Ik heb een realistisch einddoel voor ogen, wat er - denk ik- wederom voor zorgt dat het zelfs als 19 jarige relatief simpel rond te boksen is. Leggen andere hun ambities bij het afronden van 3 studies en het maken van een wereldreis, wil ik in de toekomst een combinatie maken van hooguit 2 studies, succesvol eigen baas zijn, en flexibel mijn tijd in kunnen delen (wat in dit vakgebied absoluut haalbaar is), zodat de zorg voor kinderen er straks ook echt niet bij in zal schieten.

Ik spring een gat in de lucht als ik de komende jaren nog ladingen verandering tegemoet mag gaan, en dat komt voort uit een gevoel van complete waardering en acceptatie. Juist door mijn achtergrond besef ik maar al te goed dat verandering voor turbulentie kan zorgen binnen je relatie, binnen je bedrijf, binnen de muren van je huis en binnen de zorg voor je kinderen. Des te groter is de uitdaging er met zo min mogelijk kleerscheuren vanaf te komen, en alles in goede banen te blijven leiden.

En persoonlijk vind ik het wel een relaxt idee dat ik op mijn 45ste het grootste leed al wel geleden heb, terwijl het voor alle 30+ moeders pas net begonnen is, en ik mijn kinderen hopelijk tot volwaardige, zelfstandige personen op heb doen laten groeien. En als ik dan zelf niet in staat ben geweest om ze kennis te laten maken met alle werelddelen, en eigen know-how m.b.t. studies, dan zal ik er in ieder geval voor proberen te zorgen dat zij wel de kans krijgen om dit zelf te doen.

Gefeliciteerd!! Ik was 19 toen ik zwanger raakte en ook ik moest me steeds verantwoorden of ik wel een goede moeder zou kunnen zijn. Inmiddels is mijn dochtertje 8 maanden en het gaat perfect! Tuurlijk draait mijn hele leven nu om mijn kind, maar dat geeft niet want ze is geweldig! Ik zou zelfs niets anders meer willen. Natuurlijk zijn er dingen die ik even niet kan doen en andere mensen van mijn leeftijd weer wel. En ach, dan denk ik jammer dan, ik heb iets veel mooiers. Mensen zullen dat pas begrijpen zodra ze zelf kinderen hebben. Bij mijn kind zijn geeft mij een veel grotere voldoening dan mijn carriere nastreven of reizen of iets dergelijks.
Ik vind het heel vervelend dat ik mij altijd moet verdedigen over het feit dat ik zo jong moeder ben geworden, terwijl er mensen zijn die heel hun leven lang geen kinderen willen, of het krijgen van kinderen uitstellen omdat ze andere dingen belangrijker vinden, vervolgens moet hemel en aarde bewogen worden als ze dan als het al bijna onmogelijk is geworden toch ineens een kind willen.
En terwijl ik nooit heb getwijfeld aan het feit of ik wel kinderen zou willen, of het heb willen uitstellen omdat ik andere dingen op dat moment belangrijker zou vinden en ik (al zeg ik het zelf) een prima moeder ben, moet me verantwoorden??
Dat is in mijn ogen de wereld op zijn kop!!

[***ailá***]

HvJ schreef:

Niet zo moeilijk hoor. Ik heb een stabiele relatie, een koopwoning, een eigen bedrijfje met (zeer) goede perspectieven, mijn vriend heeft een goede baan in een leer-werktraject en studeert dus gewoon terwijl hij geld verdiend. We wonen in een rustige en kindvriendelijke wijk, we zijn geen van beide uitgaanstypes en studie zal me werkelijk een zorg zijn (onder het motto, komt toch wel goed), financieel zitten we gewoon goed en hebben een rugzak vol bagage aan (kinder- en/of levens)ervaring.

Nee eigenlijk staan wij er niet anders voor dan een gemiddeld stel van 25 dat eens aan kinderen begint.

ja maar dat bedoel ik. Hoe fix je dat op je 19e Het enige wat ik heb uit jouw rijtje is een stabiele relatie Ik ben niet jaloers op je hoor, ik gun het je ik ben alleen dodelijk nieuwsgierig. Ik zie mijzelf namelijk ook wel iets opbouwen met mijn vriend, maar dat gaat nog wel een x aantal jaar duren door studie etc.

[engeltje]

Wat een gezeik over dat je leven stil gaat staan als je kinderen krijgt (op jonge leeftijd). Daar kies je toch zelf voor? Tuurlijk verandert je leven als je moeder/vader wordt, maar het geeft ook zoveel nieuwe dingen!
Ik heb nu een zoontje van 3,5 maand en als ik eerlijk ben heb ik het gevoel dat ik juist enorm ben veranderd afgelopen jaar, ben persoonlijk enorm gegroeid. Juist doordát ik zwanger raakte ben ik veranderd. Het geeft mijn leven meer waarde.
Tuurlijk is niet alles even makkelijk, studeren is lastig, ook doordat de hormonen hun werk doen, maar dat kan ook als je aan het werk bent. Het voordeel is dat ik nog meer gemotiveerd ben voor mijn studie en het goed wil afmaken.
Wat betreft flexibiliteit ligt het eraan hoe je in het leven staat. Je bent misschien minder flexibel dat je niet even 'gauw' iets kan gaan doen, maar juist ongepland zwanger raken vraagt ook om een boel flexibiliteit. Ik kan niet alles meer snel beslissen, maar kan nog steeds veel. Deze maanden is het wat minder, maar de behoefte is bij mij ook kleiner. Ik wil bij mijn zoontje zijn, nog zelf voeden en dat betekent dat ik veel bij hem moet zijn. Daarnaast kan ik wél naar de universiteit, wil mijn vriend ook graag zorgen en kan ik dus ook de ruimte nemen om dingen voor mijzelf te doen. Het kost hooguit wat meer georganiseer.

[***ailá***]

ja ok. Bij mij is het trouwens niet van: wat kan ik niet meer, beperking blabla. De reden dat ik geen kids heb nu is omdat ik er financieel niet voor kan zorgen. Tenzij ik blijf studeren en dan de IB-groep leegtrek met lening etc. Overigens ook het combineren --> ik heb een drukke studie en daarnaast ook vaak dienst in het ziekenhuis. Vaak ben ik bekaf als ik thuiskom, hoe zou dat moeten met een kind?

Ja, maar deze meisjes hebben daar toch in eerste instantie ook niet voor gekozen?
Uiteindelijk vind je wel een weg, als je dat wil.

[Kitten]

***ailá*** schreef:

Overigens ook het combineren --> ik heb een drukke studie en daarnaast ook vaak dienst in het ziekenhuis. Vaak ben ik bekaf als ik thuiskom, hoe zou dat moeten met een kind?

Het kind kan ook een vader hebben die voor het kind zorgt...?

[Mariekje*]

Kitten' 85 schreef:

Het kind kan ook een vader hebben die voor het kind zorgt...?

Juist.

Mijn vriend maakt gemiddeld zo'n 36 uur in de week, ik zit alles bij elkaar bij op ongeveer 55 uren en vrij regelmatig tik ik zelfs de 80 aan. Dit wordt straks wel minder omdat ik ga stoppen met mijn vaste baan, en me volledig ga concentreren op ons eigen bedrijf. Maar vooralsnog hebben we straks een flink druk huishouden, en zal alles aankomen op afwisselen, aflossen en flexibiliteit. Je kunt het altijd nog zo proberen te regelen dat jij bijvoorbeeld avonddiensten pakt, en je vriend overdag werkt, of beiden parttime.

Mijn zus is moeten stoppen met haar baan, en dat was maar 15 uur in de week; helaas moest ze wel 5 dagen werken, dus telkens maar 3 uurtjes, maar ja; reizen kost ook tijd, en je moet altijd wel iets voorbereiden enzo. Dat viel gewoon niet te combineren met het gezin, helaas. In eerste instantie zou mijn nichtje naar een kinderdagverblijf gaan, maar daar zijn echt wachtlijsten voor, dus tja, dat is niet gelukt. Vrienden van me krijgen in september een kindje en staan nu al op de wachtlijst voor het kinderdagverblijf

[Kitten]

HvJ schreef:

Juist.

Mijn vriend maakt gemiddeld zo'n 36 uur in de week, ik zit alles bij elkaar bij op ongeveer 55 uren en vrij regelmatig tik ik zelfs de 80 aan. Dit wordt straks wel minder omdat ik ga stoppen met mijn vaste baan, en me volledig ga concentreren op ons eigen bedrijf. Maar vooralsnog hebben we straks een flink druk huishouden, en zal alles aankomen op afwisselen, aflossen en flexibiliteit. Je kunt het altijd nog zo proberen te regelen dat jij bijvoorbeeld avonddiensten pakt, en je vriend overdag werkt, of beiden parttime.

En je hebt ook nog ouders. Ik weet niet hoe het met de jouwe zit, maar mijn schoonmoeder (brr... woord) had gewoon zin en tijd om een van haar vrije dagen te gebruiken om op haar (nu nog enige) kleinkind te passen.

Mijn ouders hebben altijd beiden parttime gewerkt idd. Maar het is natuurlijk wel van belang dat je werk hebt wat dat toelaat.

[stout!]

Andijvie schreef:

Mijn zus is moeten stoppen met haar baan, en dat was maar 15 uur in de week; helaas moest ze wel 5 dagen werken, dus telkens maar 3 uurtjes, maar ja; reizen kost ook tijd, en je moet altijd wel iets voorbereiden enzo. Dat viel gewoon niet te combineren met het gezin, helaas. In eerste instantie zou mijn nichtje naar een kinderdagverblijf gaan, maar daar zijn echt wachtlijsten voor, dus tja, dat is niet gelukt. Vrienden van me krijgen in september een kindje en staan nu al op de wachtlijst voor het kinderdagverblijf

Tsja zoals het er nu voor staat is het geen gek idee om je al op te geven voor kinderopvang op het moment dat je van plan bent zwanger te worden...

stout! schreef:

Tsja zoals het er nu voor staat is het geen gek idee om je al op te geven voor kinderopvang op het moment dat je van plan bent zwanger te worden...

Dat mag dan weer niet, schijnt. Alleen als je al zwanger bent...

[aapje]

HvJ schreef:

Juist.

Mijn vriend maakt gemiddeld zo'n 36 uur in de week, ik zit alles bij elkaar bij op ongeveer 55 uren en vrij regelmatig tik ik zelfs de 80 aan. Dit wordt straks wel minder omdat ik ga stoppen met mijn vaste baan, en me volledig ga concentreren op ons eigen bedrijf. Maar vooralsnog hebben we straks een flink druk huishouden, en zal alles aankomen op afwisselen, aflossen en flexibiliteit. Je kunt het altijd nog zo proberen te regelen dat jij bijvoorbeeld avonddiensten pakt, en je vriend overdag werkt, of beiden parttime.

Mijn man werkt ook zo'n 80 uur per week en ik heb zelfs 2 banen. Dat betekent niet dat ik mn kind weinig zie of zo. Ik werk 3 dagen in de week buiten de deur en dan is mijn kind bij 1 van de oma's. Mijn andere werk is vooral administratief en kan ik vooral thuis doen. Het is even een beetje organiseren vooral wanneer 1 van de oma's op vakantie gaat maar het komt eigenlijk altijd goed!

[***ailá***]

Kitten' 85 schreef:

En je hebt ook nog ouders. Ik weet niet hoe het met de jouwe zit, maar mijn schoonmoeder (brr... woord) had gewoon zin en tijd om een van haar vrije dagen te gebruiken om op haar (nu nog enige) kleinkind te passen.

Mijn ouders hebben altijd beiden parttime gewerkt idd. Maar het is natuurlijk wel van belang dat je werk hebt wat dat toelaat.

hm mja daar heb je gelijk in. Alleen is het bij mij toch nog wat problematisch. Vaderlief studeert en werkt ook , schoonouders wonen in het buitenland (fijn 9 uur vliegen) en mijn ouders zijn beide arts. Hangt gewoon van de persoon af. Maar ik wil niet dat mijn kindje aandacht te kort kom en ik ben er niet zeker van of ik die op dit moment wel genoeg kan geven dus tja.

[Mariekje*]

Kitten' 85 schreef:

En je hebt ook nog ouders. Ik weet niet hoe het met de jouwe zit, maar mijn schoonmoeder (brr... woord) had gewoon zin en tijd om een van haar vrije dagen te gebruiken om op haar (nu nog enige) kleinkind te passen.

Mijn ouders hebben altijd beiden parttime gewerkt idd. Maar het is natuurlijk wel van belang dat je werk hebt wat dat toelaat.

Klopt

Maar zijn ouders wonen ruim 140km verderop, mijn vader heeft nooit tijd en mijn moeder is wel bereid om op te passen maar die mag het niet van mij haha. Ik heb een hekel aan de (verwende) mentaliteit van je kind maar in een kinderdagopvang of bij je eigen ouders dumpen. Met een beetje passen en meten is er echt wel werk te vinden wat de nodige flexibiliteit bied, en gelukkig heb ik het voordeel dat ik gewoon zelf mijn uren naar wens in kan delen. Maargoed ook dat is weer compleet afhankelijk van je studiekeuze, werk enzovoorts.

Is de kinderopvang niet speciaal bedoeld voor werkende ouders? Ik vind dat je als je je kind daar één of enkele dagen naar toebrengt, dat nou niet bepaald een uiting van verwende mentaliteit oid...? Natuurlijk kun je in sommige dingen flexibel zijn qua werk, maar dat ligt idd ook erg aan de branche waarin je werkt en ook of de flexibiliteit wel opweegt tegen de nadelen ervan. Mijn man kan bv. alleen doordeweeks overdag werken, dan zou ik natuurlijk in het weekend of 's nachts kunnen gaan werken (al is dat nogal lastig wat betreft de branche waarin ik zou gaan werken, maar goed, ik kan natuurlijk bij de AH ofzo gaan werken oid ), dan hebben we geen (groot)ouders of kinderopvang nodig, maar we zien elkaar ook meteen nooit meer. Dat zou ik er niet voor over hebben, dan zou ik mijn kind liever één of twee dagen naar de kinderopvang brengen en dat we het weekend als gezin hebben. Dat lijkt me voor het kind ook erg belangrijk.

Ja, ik vind het een beetje kort door de bocht om het gebruik maken van een kinderdagverblijf/nso of grootouders die het heerlijk vinden tijd door te brengen met de kleinkinderen een "verwende mentaliteit" te noemen.

Allereerst zou ik wat betreft een kind niet willen denken vanuit wat ik nou het beste zou vinden, mijn mening hoeft namelijk niet altijd kloppend te zijn. Ik heb vaak zat gemerkt dat wat ik denk dat het beste is, dat voor een ander helemaal niet hoeft te zijn. Het lijkt me dus dat je gaat denken uit het belang van het kind en voor een kind is een verblijf bij grootouders vaak juist ontzettend leuk. Het kind mag er net wat meer, wordt lekker verwend en krijgt een goede band met opa's/oma's. Een kinderdagverblijf kan de sociale vaardigheden van een kind vergroten. Er is allerlei geweldig speelgoed, allemaal andere leuke kindertjes en je leert er delen, een stukje zelfstandigheid/onafhankelijkheid en dat er op verschillende plekken verschillende regels gelden. Gut, hadden mijn ouders me maar wat vaker naar het kinderdagverblijf/de nso gestuurd! En de uurtjes bij oma had ik voor geen goud willen missen hoor! Overladen worden met aandacht, liefde en lekkers!

Ik denk dat wij later 1 a 2 dagen gebruik zullen maken van andere opvang dan wijzelf. Niet omdat we verwend of lui zijn, maar juist omdat we het beste willen voor ons kind. Mijn vriend is het gelukkigst als hij tijd kan besteden aan zijn werk, bedrijf en klussen in huis. De relatie tussen ons werkt zo goed, doordat hij vrij is al die dingen te doen. Natuurlijk beperkt een kind die vrijheid hoe dan ook, maar het is in het belang van het kind dat papa zo gelukkig mogelijk is en dat hij, wanneer hij met het kind is, hem of haar echte aandacht kan geven. Ik wil sowieso parttime werken, maar dat overlapt elkaar dus enigszins. Ik denk papa 1 dag in de week thuis, mama 2 a 3 dagen en de rest naar het kinderdagverblijf of opa/oma en het weekend als gezin.

Een kind heeft er het meeste aan als de ouders zo gelukkig mogelijk zijn, want dan heb je de meeste energie om in je kind te steken. Voor de één betekent dit dat je altijd zelf voor je kind zorgt, voor de ander betekent dit dat je dat de helft van de week doet en voor weer een ander betekent dit nog wat minder.. maar uiteindelijk is het vooral belangrijk dat een kind echte en oprechte aandacht krijgt, of dat dan allemaal van de ouders is of soms van een ander lijkt me niet bepalend.

Ieder ouderpaar heeft een aanpak die het beste bij hen past, daar stempels als "verwend" of "slecht ouderschap" op plakken is nooit juist. Je kunt alleen je eigen situatie beoordelen.

Sowieso is een kinderdagverblijf/creche o.i.d. helemaal niet slecht voor een kind? Ja is goed joh als ie altijd thuis is en alleen z'n ouders ziet, ookal is ie één? Alsof we vroegah toen we nog halve apen waren niet de kids op een zootje dumpten om ergens met de mama's toe te zitten kijken.

Gothic schreef:

JOm nog maar niet te spreken van een huilbaby...

Ahhh ik was er zo eentje, en als ik mijn moeder zo hoor is dat hels geweest. Maar ik heb nooit in een kinderdagverblijf gezeten, alleen af en toe oppas zodat pap & mam alleen uit konden.

Ik denk ook niet dat ik het zelf wil, ik denk dat ik mijn kinderen voor zover dat mogelijk is niet in een kinderdagverblijf/bso wil hebben. Ik snap het argument van rust maar ik wil zelf geheel alleen(met mijn man, die ik dan hopelijk heb ) mijn kind opvoeden.

[snoopy]

Ik denk juist dat het goed is voor kinderen om met andere kinderen om te gaan, voor de sociale contacten enzo. Bovendien vinden werkelijk ALLE kinderen die ik ken het geweldig.

snoopy schreef:

Ik denk juist dat het goed is voor kinderen om met andere kinderen om te gaan, voor de sociale contacten enzo. Bovendien vinden werkelijk ALLE kinderen die ik ken het geweldig.

Precies, dat bedoel ik. Vooral dat laatste. Lijkt me heel belangrijk om bij jezelf na te gaan of je je kind thuis wil houden omdat JIJ je daar niet prettig bij voelt en liever alles zelf doet of omdat je echt denkt dat het beter is voor je kind.

[snoopy]

Ik heb gisteren trouwens een vrij confronterend gesprek gehad met een vriend van me. Ik vroeg me af waarom ik nu ineens zo'n drang heb om aan kinderen te beginnen.
Nu realiseerde ik me gisteren ineens dat dat waarschijnlijk komt omdat mijn vader zo vroeg is overleden. Mijn ouders waren al 13 jaar getrouwd toen ik kwam (en ik was de eerste) dus ze hadden makkelijk 10 jaar eerder kinderen kunnen hebben. Dan hadden we 10 jaar langer een vader gehad en had mijn vader 10 jaar langer van ons kunnen genieten. Nou weet ik wel dat het onzin is om zo te denken, maar volgens mij speelt dit wel mee. Elke maand die we nu wachten voelt als verspilling.

(zo, nu geef ik me even 100% bloot, hoop dat mensen het niet raar/stom vinden...)

[stout!]

Ik vind het helemaal niet raar/stom.
Zie wel bij meer mensen dat ze een grotere drange hebben om iets dat ze zelf gemist hebben, weer te creëren. Maar natuurlijk spelen bij de beslissing om een kind te krijgen wel meer dingen mee dan die 'drang'.
Hoe denkt je huidige vriend eigenlijk over kinderen?

[snoopy]

stout! schreef:

Ik vind het helemaal niet raar/stom.
Zie wel bij meer mensen dat ze een grotere drange hebben om iets dat ze zelf gemist hebben, weer te creëren. Maar natuurlijk spelen bij de beslissing om een kind te krijgen wel meer dingen mee dan die 'drang'.
Hoe denkt je huidige vriend eigenlijk over kinderen?

Hij wil heel graag kinderen, en ook al over een jaar of 2 waarschijnlijk. Lijkt me ook niet meer dan redelijk gezien het feit dat we nu 3 maanden samen zijn

Maar goed, het blijft zo dat ik elke maand stiekem hoop dat ik op de een of andere wonderbaarlijke manier zwanger raak.

Mijn vriend is daar ook heel lief over. Hij zei: 'ik zou het nu niet plannen, maar mocht het onverwacht zo zijn dan zou ik daar echt alleen maar blij mee zijn'.


Hij zei net toevallig iets heel liefs: 'ja, als we dan kinderen op de wereld gaan zetten moet die hen wel een beetje waard zijn natuurlijk'. Hij was bezig met iets waarmee hij 'de wereld wil gaan verbeteren' vandaar...

[Mariekje*]

Leonoor schreef:

Is de kinderopvang niet speciaal bedoeld voor werkende ouders? Ik vind dat je als je je kind daar één of enkele dagen naar toebrengt, dat nou niet bepaald een uiting van verwende mentaliteit oid...?

Daar heb je het al, 1 of enkele dagen.... Ik heb jarenlang naast een grooooot kinderdagverblijf gewoond, en er vorig jaar zelf enkele dagen meegelopen, en het punt is dat het dus juist niet gaat over 1 of enkele dagen, want dat lijkt mij ook tot dusver prima. Er is imo sprake van een verwende mentaliteit op het moment dat er vanuit wordt gegaan dat opa's en oma's vrijwel dagelijks zoniet slechts 1 of 2 dagen in de week het klusje dienen te klaren. Of wanneer kinderen dag in- dag uit bij een kinderdagverblijf te vinden zijn, wat vorig jaar voor de kinderdagverblijven in mijn regio voor 64% van de kinderen het geval was. En de contactmomenten met de ouders dus enkel s'morgens vroeg, bij het eten, het naar bed brengen en in het weekend zijn... En dan niet omdat bij het merendeel van de gezinnen 2 inkomens noodzakelijk zijn, maar 'gewoon' omdat het fijn is om (fulltime) te blijven werken, geen uren in willen leveren, bij de maatschappij betrokken willen blijven, en sommige het wel gemakkelijk vinden dat een groot deel van de zorg uit handen wordt genomen of wat dan ook. Het aantal dagen wel kunnen veranderen, maar het niet willen, dat is verwend.

Van vooral de echt kleine kindjes (tot 3 jaar) heb ik juist helemaal niet het idee dat zij het naar hun zin hebben op een gemiddeld KDV. Er is immers weinig persoonlijke aandacht, er is veelal een gebrek aan structuur, de dagen duren lang en de activiteiten zijn bijzonder beperkt. Bij het merendeel van de kinderdagverblijven waar ik - of mijn omgeving ervaring mee heb/heeft, komen kinderen vermoeid naar buiten veelal door een gebrek aan rust, logisch ook, want ondanks dat sommige KDV zogenoemde 'slaapkamertjes' hanteren, is er ALTIJD herrie. Na een periode van KDV zijn ze onrustiger, nemen vaak ziekten mee naar huis, hebben meer moeite met het behouden van hun ritme enzovoorts.
Natuurlijk is het idee van socializing prima, maar daar bestaan ook kleinschalige peuterspeelzaaltjes voor, speeltuintjes en een bezoekje aan kennissen of vrienden met kinderen in dezelfde leeftijd maakt het hele socializing gebeuren er echt niet minder om.
Overigens ben ik vroeger als kind altijd thuis geweest, woonde we in de middle-of-nowwhere, en kwamen enkel af en toe de kinderen van zakenrelaties van mijn vader over de vloer. Proberen met socializen heb ik tot op heden niet ondervonden, ja ik heb nauwelijks contact met leeftijdsgenoten, maar dat is een behoefte die ik nooit heb gehad. Een KDV had daar waarschijnlijk echt niets extra's aan bijgedragen.

Het kinderdagverblijf waar ik naast woonde heeft sinds vorig jaar 'konijnenhokken' staan (Grote witte kasten op poten, met tralies ervoor)... De halve buurt dacht bij ons dat er daadwerkelijk konijntjes inzaten 'Leuk!' werd er nog gezegd, totdat we met een temperatuur van 3 graden boven 0, ontdekte dat er huilende jonge baby's in worden gestopt omdat ze anders teveel onrust binnen de groep teweeg brengen. De 'hokken' zijn overigens niet geisoleerd en ouders moeten toestemming verlenen om de KDV een vrijbriefje te geven voor hun baby. Maar hoe men het ook wend of keert, normaal is het imo niet te noemen en ik erger me mateloos aan de ouders die klakkeloos de zogenoemd pedagogisch verantwoordde kutgeintjes accepteren.

Ik heb me uberhaupt nooit kunnen vinden in de bijna fulltime opvang in een KDV, in gastouderopvang evenmin al zijn mijn motivatieredenen daar weer compleet anders voor. Met 1 of enkele dagen is echt niets mis, sterker nog, wellicht zelfs positief.
Zeker bij de meisjes/vrouwen die ongepland en slecht getimed zwanger raken zie je vaak dat ouders ervoor op kunnen draaien, en dat is dus iets wat ik voor mezelf absoluut wil vermijden. Ik kies voor een kind, maar dan draai ik daar ook wel voor op.

De opvang door opa's en oma's is hartstikke leuk, en natuurlijk heeft een kind daar meer vrijheden, wordt het verwend en krijgt het veel lekkers. Maar wat me opvalt is dat zo weinig mensen door lijken te hebben hoe vermoeiend 1 of meerdere kleintjes is voor een gemiddelde 50/60+'er. Ze zijn immers alweer jaren uit de kinderen, rennen er toch niet meer zo gemakkelijk achter aan, en zijn aan het einde van de dag regelmatig doodop. En het wordt veelal toch een verplichting (al dan niet door gebrek aan andere opvang), en dat haalt het 'leuke' er al weer vanaf.
Iedere ouder zal beredeneren op de manier die hen het beste lijkt voor hunzelf en het kind, maar ik verbaas me werkelijkwaar bijna dagelijks over de gemakzucht die hierbij komt kijken, en daar ligt mijn punt m.b.t. een verwende mentaliteit. Je hoort mij nergens stellen dat iets slecht is, enkel dat ik me hier zelf totaal niet in kan vinden en het zelf gewoon echt niet begrijp.

[Mariekje*]

Gothic schreef:

Je kunt misschien je tijd zelf indelen, maar heb je je bedacht dat je straks misschien kapot bent, omdat je weinig slaapt en een kind (krijgen) best vermoeiend is? Om nog maar niet te spreken van een huilbaby...

Ja dat heb ik mezelf bedacht. Ik was zelf vroeger geen gemakkelijk kind, mijn vriend had alle mogelijk denkbare allergieen en alles wat hij te eten of te drinken kreeg moesten zijn ouders zelf maken. Daarnaast zitten in zijn familie 3 generaties met AD(H)D, en kans dat ons kind iets/alles van dit meekrijgt is behoorlijk groot. Wat dat betreft zie ik de komst van het kleintje echt niet zo heel erg rooskleurig te gemoet, maar het erom laten? Nee, absoluut niet.

Het scheelt dat ik nu al een gemiddelde nachtrust heb van ongeveer 3 a 4 uur per nacht, en gewend ben om heel lang door te gaan. Daarbij hebben mijn vriend en ik straks de mogelijkheid om elkaar af te lossen, zodat we allebei eens in de zoveel tijd een beetje bij kunnen slapen. Persoonlijk denk ik dat het weinig verscheel uitmaakt of ik nu 'gewoon' fulltime zou werken en daarnaast een kind heb, of een kind heb en mijn uren volledig flexibel in kan delen. Desnoods werk ik in de avonduren alles wel bij, als we beiden thuis zijn en de kleine ligt te slapen.

[snoopy]

Kijk, die verhalen over de kdv die jij kent klinken me afschuwelijk in de oren, maar ik heb er behoorlijk wat van binnen gezien en nog nooit zo eentje. Ik werk nu op een bso en daar is een maximum van 2 dagen per week per kind, daar ben ik ook helemaal voor. Ik zou nooit mijn kind 5 dagen per week naar kdv of bso laten gaan.

[Mariekje*]

Gothic schreef:

Ik vind nog steeds dat je er te gemakkelijk ove rdenkt. Misschien ben je dan doodop. En je partner ook. Dan kun je het niet 's avonds bijwerken... Daarnaast dacht ik dat je lichamelijk ook niet helemaal gezond was. Dat komt er dan ook nog eens bij...

Het is fijn dat je zo positief bent en overal de positieve oplossing in ziet, maar stel nou dat alles tegen blijkt te vallen, heb je nagedacht wat je dan gaat doen en veranderen?

Jij vind misschien dat ik/wij er te makkelijk over denken. Maar ik ben mijn levenlang al alle mogelijke drukte gewend, en heb ook regelmatig gedurende een langere periode volledige zorg gedragen voor andere ukkies. Dus geloof me wanneer ik zeg een realistisch beeld te hebben van wat er komt kijken bij de zorg van een kind, dus nee het gaat niet tegen vallen. En als het dat plotseling wel doet? Dan geef ik gewoon een draai aan mijn werk die wel effectief is.

Op mijn werk hoef ik me niet non-stop te concentreren en bezig te zijn, het enige wat ik hoef te doen is een website up to date te houden, klanten werven en programma's uitschrijven. Laat klanten werven precies overal tussendoor kunnen, en zowel websites bijwerken als programma's schrijven ook in de avond kunnen zoals we dat altijd doen ook in combinatie met fulltime banen, stage en een voltijds HBO studie.

De kindjes die ik ken - allemaal ongeveer tussen de 1 en 3 jaar oud - vinden het echt fantastisch op het kinderdagverblijf. Het speelgoed is er interessanter, de omgeving is helemaal kindvriendelijk dus de echte kleintjes kunnen álles gaan verkennen, er zijn andere kindjes om mee te spelen (vooral de peuters vinden dat natuurlijk leuk). Natuurlijk is het in het begin even huilen als moeder weggaat, maar 't is echt geen slechte omgeving voor kinderen. (Zelf zou ik ook niet houden van een kind 5 dagen per week naar de opvang te sturen, maar 2 of 3 vind ik geen probleem.)

[Lilything]

snoopy schreef:

Hij wil heel graag kinderen, en ook al over een jaar of 2 waarschijnlijk. Lijkt me ook niet meer dan redelijk gezien het feit dat we nu 3 maanden samen zijn

Maar goed, het blijft zo dat ik elke maand stiekem hoop dat ik op de een of andere wonderbaarlijke manier zwanger raak.

Mijn vriend is daar ook heel lief over. Hij zei: 'ik zou het nu niet plannen, maar mocht het onverwacht zo zijn dan zou ik daar echt alleen maar blij mee zijn'.


Hij zei net toevallig iets heel liefs: 'ja, als we dan kinderen op de wereld gaan zetten moet die hen wel een beetje waard zijn natuurlijk'. Hij was bezig met iets waarmee hij 'de wereld wil gaan verbeteren' vandaar...

3 maanden lijkt mij (zoals je zelf ook aangeeft te beseffen) veels te kort om aan een kindje te beginnen. De kans dat dat goed gaat is namelijk wel erg klein. Maak je je vriend niet angstig door zoveel over kinderen te praten?

Voor mij zijn de gevoelens over dit onderwerp weer even naar de achtergrond gedrukt, mede omdat ik het heel druk heb met mijn studie. En ja, met mijn vriend gaat het ook (ineens) niet zo goed meer.

[Qimm]

snoopy & vriend kennen elkaar wel al heel lang en dat scheelt wel heel veel denk ik hoor. het is wel aardig vooruitstrevend, die palnnen. Maar he, als je er een goed gevoel bij hebt.

En leeftijd maakt ook nogal uit. 19 en praten over kinderen? Ieh. 25 en praten over kinderen? Mja, komt in de buurt hè.

[aapje]

HvJ schreef:

Desnoods werk ik in de avonduren alles wel bij, als we beiden thuis zijn en de kleine ligt te slapen.

Dat dacht ik ook tot ik een huilbaby kreeg die huilde van 's ochtends 6 tot 1 a 2 uur 's nachts..

[snoopy]

Huh? Maar we hebben juist GEEN plannen Ik vind 3 maanden ook nog veel te kort. Maar die tikkende tijdbom he?

Edit: ja, we hebben dus plannen voor over een jaar of 2... Alleen mocht ik nu zwanger zijn zou ik geen abortus laten plegen.

[Lilything]

snoopy schreef:

Huh? Maar we hebben juist GEEN plannen Ik vind 3 maanden ook nog veel te kort. Maar die tikkende tijdbom he?

Edit: ja, we hebben dus plannen voor over een jaar of 2... Alleen mocht ik nu zwanger zijn zou ik geen abortus laten plegen.

Oh dat had ik al veel eerder
Ik dacht al heel jong over dat soort dingen na (ook zonder de bijbehorende seksuele ervaring). Ik dacht al heel jong van "ik pleeg nooit abortus, tenzij het kind is ontstaan door een verkrachting (of andere nare ervaring)" Ik weet nog wel een moment wanneer ik dat dacht, dat kwam door Goudkust haha (daar raakte Irene onverwacht zwanger toen) Ik heb het even nagezocht, dat was in 1996 en toen was ik 11

Snoopy ik heb toevallig je foto's gezien van jou, je nichtje en je vriend in dat partnertopic en het ziet er allemaal heel leuk uit Ik zie jou wel moeder worden Ik vind jou ook wat volwassener eruit zien dan bepaalde mensen die ik ken die jouw leeftijd zijn

Het kinderdagverblijf is zeker een interessante discussie, ik dacht vroeger ook zo als Hvj. Maar ik denk dat je er tegenwoordig bijna niet meer aan ontkomt. Onze hele economie is namelijk ingesteld op tweeverdieners. Waardoor je dus genoodzaakt bent om met zijn tweeën te werken. Qua socialisatie kan het juist ook erg positief werken als een kindje naar de creche gaat. De beschermde omgeving die thuis geboden wordt, is onbedoeld soms te beschermd. Waardoor een kindje bijvoorbeeld niet leert voor zichzelf op te komen, zichzelf een houding te geven in een grote groep etc. Daarnaast is het belangrijk dat het kindje leert met andere kindjes te spelen en zich in een andere omgeving te bevinden. Volgens mij is dat ook qua heimwee ontwikkeling goed voor het kind.

Vijf dagen per week vind ik persoonlijk wel een klein beetje zielig. Drie dagen (waarvan 1 dag oma ofzo) vind ik wel acceptabel. Het werken buiten de deur kan de moeder daarnaast heel veel energie geven, terwijl constant thuis zitten juist wat deprimerend zou kunnen werken. Heel veel moeders zouden die paar dagen op het werk echt niet willen opgeven, het geeft een nuttiger gevoel dan altijd voor je kinderen zorgen. Daarnaast leer je op je werk over meer dingen praten dan alleen je kindje het houdt je in de werkelijkheid

[snoopy]

Lilything schreef:

Oh dat had ik al veel eerder
Ik dacht al heel jong over dat soort dingen na (ook zonder de bijbehorende seksuele ervaring). Ik dacht al heel jong van "ik pleeg nooit abortus, tenzij het kind is ontstaan door een verkrachting (of andere nare ervaring)" Ik weet nog wel een moment wanneer ik dat dacht, dat kwam door Goudkust haha (daar raakte Irene onverwacht zwanger toen) Ik heb het even nagezocht, dat was in 1996 en toen was ik 11

Snoopy ik heb toevallig je foto's gezien van jou, je nichtje en je vriend in dat partnertopic en het ziet er allemaal heel leuk uit Ik zie jou wel moeder worden Ik vind jou ook wat volwassener eruit zien dan bepaalde mensen die ik ken die jouw leeftijd zijn

Hmm... ik heb wel altijd gezegd dat ik niet snel een abortus zou plegen als ik van een vaste vriend zwanger word, maar ik heb nu wel voor het eerst dat ik me echt kan voorstellen dat ik kinderen zou willen en dan niet in de heel verre toekomst.
Als ik puur naar m'n gevoel kijk zou ik het echt nu wel willen. En dit gevoel is weer heel anders dan afgelopen najaar. Toen was het eigenlijk alleen llichamelijk, terwijl het op dit moment allemaal veel meer 'klopt'. Op het gegeven dat we nog maar heel kort samen zijn na... Rationeel gezien is het echt beter om nog even te wachten. Voor onszelf kunnen we wel beslissingen nemen die anderen te snel vinden. Kijk, dat wij na 2 maanden gingen samenwonen... tsja. Wij denken dat het goed gaat, maar zo niet: dan ga ik weer ergens anders wonen. Met een kind is dat anders. Daarom kiezen we daar nu echt nog niet bewust voor. Maar mocht ik zwanger zijn (waar ik dus stiekem wel op hoop iedere maand ) dan laat ik dat niet ongedaan maken. Hier is mijn vriend het ook volledig mee eens. Maar voorlopig gebruiken we nog heel braaf voorbehoedsmiddelen hoor

Nee, ik maak hem niet bang met mijn praten over kinderen. Dat doe ik namelijk niet zo belachelijk veel hoor Hij weet hoe het voor mij voelt op dit moment, maar hij weet ook dat ik nog nuchter kan denken. Verder ziet hij het gewoon als een groot compliment dat ik kinderen van hem zou willen.

En ik vind het heel leuk om te horen dat je zegt dat je me wel moeder ziet worden. Ik zie dat echt als een compliment. M'n vriend zei trouwens dat het bij hem wel een beetje begon te kriebelen toen hij me met zo'n kindje zag en tsja... dat was natuurlijk wederzijds

@HvJ: Het lijkt me logisch dat je geen kind neemt om hem te dumpen bij de kinderopvang (al hebben sommige ouders geen keus om hun kind wel of niet naar de kinderopvang te brengen, bv. omdat ze alleen zijn en wel moeten werken voor hun geld, daar heb ik het dus niet over), ik zou dat iig nooit doen, jouw post leek alleen over iedere vorm van kinderopvang te gaan. Misschien volgende keer je reactie iets nuanceren als je het niet zo zwart-wit bedoeld?

Volgens mij is het voor alle kinderen goed om om te leren gaan met andere kinderen en met gedeelde aandacht, ook kinderen onder de drie jaar. Mits ze er geen vijf dagen in de week van 7 tot 7 zitten en de begeleiding het aanbod goed is. Dat er slechte kdv's bestaan maakt het principe niet slecht, het maakt die specifieke kdv's slecht. Je bent er als ouder zelf bij als je een kdv kiest; je kiest dus wat jij denkt dat goed is voor je kind. Lijkt mij.

Ik denk trouwens dat ieder kind verschillend is en dat je nooit met 100% zekerheid kunt zeggen hoe dergelijke dingen zullen gaan verlopen...als je een kind krijgt met een handicap, chronische ziekte of stoornis die 24/7 per dag zorg nodig heeft, dan ziet het er allemaal opeens heel anders uit dan dat het er met een gezond kind uit zou zien...

[Signy]

HvJ schreef:

Daar heb je het al, 1 of enkele dagen.... Ik heb jarenlang naast een grooooot kinderdagverblijf gewoond, en er vorig jaar zelf enkele dagen meegelopen, en het punt is dat het dus juist niet gaat over 1 of enkele dagen, want dat lijkt mij ook tot dusver prima.

Van vooral de echt kleine kindjes (tot 3 jaar) heb ik juist helemaal niet het idee dat zij het naar hun zin hebben op een gemiddeld KDV. Er is immers weinig persoonlijke aandacht, er is veelal een gebrek aan structuur, de dagen duren lang en de activiteiten zijn bijzonder beperkt. Bij het merendeel van de kinderdagverblijven waar ik - of mijn omgeving ervaring mee heb/heeft, komen kinderen vermoeid naar buiten veelal door een gebrek aan rust

Hey, ikzelf werk (bijbaantje) in de kinderopvang, KDV en NSO. Ik werk voor een stichting die erg groot is en ik ben invaller dus ik zie vele kinderdagverblijven.

In alle jaren dat ik dit werk doe (in verschillende plaatsen trouwens), ben ik erachter gekomen dat er grote verschillen bestaan in KDVs. Sommige zijn verticaal (0-4), sommige horizontaal (0-2 en 2-4), sommige zijn grooooot (6 groepen), anderen weer klein (2 groepen), het ene KDV werkt volgens Jan Steen, het andere KDV heeft heel veel structuur, bij het ene KDV werken mensen die niet zo veel met kinderen hebben, op het andere KDV werken schatten van mensen enzovoorts. Als je je kind op een KDV wil plaatsen moet je denk ik erg goed nadenken op WAT voor een. Maar scheer ze niet allemaal over één kam. Weinig persoonlijke aandacht waar jij het over hebt, dat klopt gewoon niet volgens mijn ervaring. Oh, en kinderen zijn over het algemeen erg tevreden met KDV opvang. De meeste willen niet weg aan het eind van de dag en worden schreeuwend en huilend meegenomen.

Naar mijn inziens kan een KDV en een NSO heel goed zijn voor de sociale ontwikkeling van een kind. Plaats hem/haar echter op tijd erop en niet te lang of te kort. 1 dag in de week is bv te kort en went het kind niet aan de omgeving. 4/5 dg lijkt mij weer te lang, maar goed, soms kunnen ouders niet anders. Ik vind niet dat ouders daar op aangekeken moeten worden. Wij vrouwen -toekomstige moeders- moeten andere moeders geen schuldgevoelens aanpraten!!