Lizelotte (nieuw verhaal)

[Eend]

weer uber mooi"

Eend schreef op 06-07-2004 @ 22:17 :
weer uber mooi"

[Soapsie]

Joehoe.... *Maakt een vreugde dansje*.....Dank jullie wel! Dikke kusz soapsie.

p.s Grim...ik heb een vraag voor je. Maar die zal ik even stellen per prive bericht.

[Astuanax]

onzin verhaal moet aan elkaar en naja is niet zo'n mooi taalgebruik

mooie tekst weer !

[Soapsie]

Thank you -x- soapsie

[Eend]

schrijf es meer!

[Soapsie]

Oke oke, hier weer een nieuw stukje! Dikke kusz soapsie


“Anna! Luister naar me!” riep een stem. Lizelotte schrok op en besefte dat ze in slaap gevallen was. Rustig liet ze haar hoofd op het bed liggen. Zonder zich te verroeren. “Je doet wat ik zeg. Dat geld is belangrijk, hoor je!” zei diezelfde stem weer. Lizelotte spitste haar oren. Ze herkende de stem van Marja. Maar ze durfde niet te kijken. Over welk geld had Marja het? “Ik weet dat het geld belangrijk is. Maar is de waarheid van dat meisje niet belangrijk?” vroeg een tweede stem. Lizelotte herkende direct de stem van Anna. “Dat meisje is helemaal niet belangrijk. We krijgen een half miljoen, Anna. Snap je dat?” siste Marja. Waarom kregen ze een half miljoen? Het had iets met Lizelotte te maken, dat wist ze zeker. Want waarom zouden ze anders “Het meisje” zeggen? “Ja, dat snap ik” zei Anna gehoorzaam. “Goedzo. En nu moet jij er voor zorgen dat ze gewoon mijn verhaal verteld aan de rechter, en niets anders” ging Marja verder.

Lizelotte kon haar oren niet geloven. Wat was dit? Kregen ze geld zodat ze haar een onzin verhaal konden laten vertellen? Van wie zouden zij het geld krijgen? Lizelotte had er geen antwoorden op. Hoe hard ze ook trachtte om na te denken. Tot ze plotseling ineens aan haar moeder moest denken. Die had natuurlijk geld betaald. Als omkoop. Het liefst was Lizelotte opgestaan en naar de tralies toe gerent om ze flink uit te schelden. Maar ze wist dat dat niet sim was. Ze moest nu blijven luisteren. En kijken op ze iets kon horen wat haar antwoord zou kunnen geven.

“Wanneer krijgen wij dat geld eigenlijk” vroeg Anna. “Waarschijnlijk pas als ze inderdaad niet wordt vrijgesproken. Want als ze dus wel vrijuit gaat, dan krijgen wij niets” antwoordde Marja. Lizelotte had al voor de helft gelijk. Maar van wie ze het geld zouden krijgen wist ze nog steeds niet. En ze hoopte dat ze dat nog te weten zou komen. Een vermoeden had ze al. “Jij gaat haar nu uit haar cel halen, en dan gaan we naar de rechtszaal” beval Marja. Lizelotte hoorde de zware celdeur open gaan, en vervolgens het geluid van de schoenen van Anna. “Lizelotte?” vroeg een stem. De hand van Anna belandde op Lizelotte’s schouder. “Wakker worden”. Lizelotte deed net alsof zo al die tijd had geslapen. Nep-gapend hees ze zich overeind en keek Anna zo suf mogelijk aan. “Ben je er klaar voor?” vroeg Anna. Lizelotte knikte. “Mooi, ga je mee?” Anna ging haar al voor door de celdeur.

Het was lang geleden dat Lizelotte door deze gangen had gelopen. Het leken wel jaren, terwijl het eigenlijk maar een paar maanden waren. De schilderijen aan de muren kwamen haar bekent voor en ook de mevrouw achter de balie herkende ze nog. Anna leidde haar naar de ingang waar Marja al stond te wachten. “Ah, daar zijn jullie, mooi” zei Marja toen ze hen ook zag. Lizelotte keek onwillekeurig boos naar Marja. Ze kon niet begrijpen dat ze zich om liet kopen ten koste van haar. Een advocaat mocht helemaal niet omkoopbaar zijn. Ze moesten opkomen voor hun cliënten. Lizelotte keek naar buiten. Onderaan de trap stond een auto met een bewaker ernaast. “Gaat die bewaker mee?” vroeg ze aan Anna. Anna knikte. “Dat is voor je eigen veiligheid, meisje”. Voor haar eigen veiligheid? Wanneer begrepen ze nou eens dat ze niet gek was. Ze had geen bewakers nodig. Vandaag zeker niet. Want vandaag zou ze vrij komen. Ze zou weer kunnen genieten van haar eigen leventje in haar eigen huis en ik haar eigen omgeving. Lizelotte zuchtte en liep achter Marja en Anna aan, de trappen van de veranda af richting de auto. Hopelijk was dit de laatste keer dat ze hier echt vast zou zitten. Na de rechtszaak hoefde ze alleen haar spullen op te halen, en dan mocht ze naar huis.

Lizelotte was al aardig zenuwachtig geworden. Over een paar minuten moest ze de zaal in. Samen met Marja. Dan moest ze haar verhaal gaan vertellen en antwoordden op de vragen van de advocaat van haar moeder. Ze keek opzij en zag op tien meter afstand haar moeder staan. Met een nare blik keek ze naar Lizelotte. Hoe kon een moeder haar kind zo haten? Lizelotte wist niet wat ze fout had gedaan. En eigenlijk wilde ze dat ook helemaal niet weten. Ze zou zich nu alleen storten op de rechtszaak, en die zou ze gaan winnen. Lizelotte was ervan overtuigd.

“Hé lieverd, hoe gaat het?” vroeg Anna. “Nou, ziet het eruit alsof het goed gaat?” reageerde Lizelotte fel. Anna leek een beetje geschrokken van deze reactie. “Sorry. Dat bedoelde ik niet zo” verbeterde Lizelotte zich. “Het gaat niet zo heel erg goed, ik ben toch bang dat ik alsnog niet wordt vrij gesproken”. “Natuurlijk wordt je dat wel, dat weet ik zeker” zei Anna. Lizelotte kon haar wel slaan. Hoe kon ze dat nou zeggen? Terwijl ze wist dat Lizelotte helemaal niet vrij zou komen. Dankzij haar en Marja. Die een onzin verhaal hadden verzonnen waardoor de rechter haar niet zou geloven. En dan zou ze weer terug het gesticht in moeten.

Lizelotte werd bang. Terug in het gesticht betekende eigenlijk terug bij af. Alles zou weer opnieuw beginnen. De medicijnen, het nare ontbijt met de andere vrouwen en meisjes, het douchen, natuurlijk die vrouw met die hangborsten niet te vergeten. En ook het meisje met de rode ogen. Er ging een rilling over Lizelotte’s rug. Ze wilde er niet aan denken, maar onbewust gebeurde het toch. Het meisje was niet meer uit haar gedachte te vissen. Lizelotte hoopte zo dat het meisje niet naar de rechtszaak zou komen. Want als dat gebeurde zou ze echt in de problemen zitten. Want dat zorgde ze er waarschijnlijk voor dat Lizelotte onzin zou gaan uitkramen en dan zou de rechter echt denken dat ze gek was. Dat was wel het laatste wat Lizelotte kon gebruiken.

Maar ze wist dat dat niet sim was.
slim?

bekent = bekend

mooi stukje- maar waarom zou het meisje willen dat Lizelotte onzin uitkraamt? Ze heeft er toch steeds op gewezen dat ze de waarheid moest vertellen?


Grim

[Soapsie]

Thank you! Ik ga de fouten eruit halen. -x- Soapsie

Als dat meisje in de buurt is gaat ze tegen Lizelotte aan praten, zoals ze altijd doet. En als Lizelotte dan terug gaat praten dan kijken de mensen wel vreemd op. En verklaren haar dan alsnog voor gek.

p.s Ik kan dat woordje "bekent" niet vinden.....Geef het zins-verband ens...alsjebliet.

[Soapsie]

Nou, ik weet niet of het is gelukt. Maar ik heb het zo goed mogelijk proberen te verwoorden. Graag commentaar als er iets fout is. Kus Soapsie -x-


Daar zat ze dan. Helemaal stil, recht voor zich uit starend. De zaal zat vol mensen. Stuk voor stuk in chique kleding. De mannen in pak, en de vrouwen in mantelpakjes. Lizelotte vroeg zich af waarom ze er zo uitzagen. Het was toch geen begrafenis? Lizelotte keek naar links. Daar zat Marja. Ze zag er eng uit. Zo serieus en zo gefocust op de papieren die ze voor zich had liggen. Waar exact het verhaal op stond wat Lizelotte moest gaan vertellen. Ze twijfelde nog steeds. Het gelogen verhaal, of het waarheidsgetrouwe verhaal? Ineens ging er links achter in de zaal een deur open. Direct stonden er een aantal mensen op. Inclusief Marja. Ze wenkte Lizelotte om ook op te staan. Verbaasd stond Lizelotte op. Waar was dit nou weer voor nodig? De rechter was toch geen heilige? De man kwam in een zwart gewaad de zaal in lopen, en achter hem verscheen nog een groep mensen. De jury. Lizelotte staarde aandachtig naar deze mensen. Zij zouden haar straks moeten helpen. Zij moesten haar verhaal geloven, en haar vrijspreken. Ze keek wat verder, langs Marja, en zag haar moeder zitten. Ze had haar eigen advocaat geregeld. Hoe verzin je het toch? Je eigen dochter aanklagen. Lizelotte vond het belachelijk. Ineens keek haar moeder terug, recht in haar ogen. Lizelotte schrok zich dood en richtte zich snel weer op de rechter. Hij was onlangs gaan zitten en gebaarde dat de rest ook weer kon gaan zitten. Lizelotte nam weer plaats op de koude houten stoel. Het was ijzig stil in de zaal. Hier en daar hoorde je wat mensen kuchen, maar meer ook niet. Een klein mannetje, met donker haar stond op. Hij had een blad in zijn handen en begon met voor lezen.

“De zaak Lizelotte versus Annelien. Beschuldigd van de moord op haar tweeling zusje.”

…..“Lizelotte Andrews!” schreeuwde haar moeder van onderaan de trap. “Waar ben je?” Lizelotte stond nog steeds tegen over haar zusje. “Kutwijf, nou ben je er lekker bij” siste ze. Lizelotte keek haar kwaad aan. “Ik ben geen kutwijf, jij bent een kutwijf!” Achter zich hoorde ze haar moeder de trap op lopen. Angstig keek ze om zich heen…..

“De moord vond plaats op twaalf juni 2004, om half tien ’s avonds, te Woodbrow.”

….Ze keek op de klok. Kwart over negen. Haar moeder kwam altijd op hetzelfde tijdstip thuis. Nogmaals keek ze om zich heen. De kamer was een rotzooi. Kleding lag overal verspreid en de beddenlakens waren gescheurd. De kast was om gevallen, en de ruit was gebroken….

“Gebruik gemaakt van harde voorwerpen zoals een klerenhanger, marmeren beeld afgewisseld door eigen handwerk.”

…..“Nee, mamma. Niet doen!” riep Lizelotte huilend. “Laat haar los, mamma!” Met een harde klap kwam de klerenhanger voor de derde keer in Maartjes gezicht terecht. Lizelotte sloeg haar handen voor haar ogen. Ze wilde dit niet zien. “Mamma?” fluisterde ze snikkend. “Alsjeblieft?”…..

“Verdachte: Lizelotte Nikky Andrews. Aanklager: Annelien, fredrika Andrews/Portland. Rechter: Mike Oakland.”

Er ging een rilling over Lizelotte’s rug. Als ze naar die woorden luisterden vlogen er allemaal beelden voorbij. Beelden van de moord op Maartje. Beelden die ze helemaal niet wilde zien. Lizelotte voelde een klein traantje in haar rechter oog. Deze rechtszaak zou nog veel zwaarder worden. Ze voelde het al aankomen. Dit zou nooit goed kunnen gaan.

Mooi!

Grim

[Soapsie]

Oeh....gelukkig! Ik dacht echt dat het veel te amateuristisch zou over komen. Dank je! -x- Soapsie

[miss x]

go on, ik ben nieuwsgierig hoe t verder gaat, vind t niet amateuristisch hoor.

[tiram]

Nee hoor, goed stukje!

[*~Angel~*]

Zo ik heb vandaag eens alles gelezen Wat erg veel was

In het begin vond ik het niet zo heel goed. Wel goed geschreven maar het verhaal trok me op de 1 of andere manier niet. Nu toch eindelijk de stap gezet om alles te lezen en kmoet zeggen dat je steeds beter en mooier schrijft.

En kan haast niet wachten op een vervolg


Oh ja die executie. Heb je die van een film ofzo? Ik heb ooit een film gezien waar die elektrische stoel ook in voor kwam. Jammer dat het in je verhaal zo snel voor bij was.. Ja ik weet het ik ben erg

In de film zag je dan ook dat ze gingen kwijlen en schuimbekken en.. hm nee dat zal ik jullie besparen

[Soapsie]

hahah. Ja, ik heb het idd van een film. Maar dat is al een hele oude film over een klein zwart negertje wat op de stoel moest. Ik weet niet of je die ook bedoelt. Verder bedankt voor het lezen van het "hele" verhaal. En bedankt voor je commentaar! -x- Soapsie

[Millroy]

The green mile?

[Soapsie]

Nope....die was het niet. Het ging over 2 jongetjes die vrienden waren. Een blanke en een donkere. En dat blanke jongetje pleegde perongeluk een moord (naja, dan is het natuurlijk geen moord, maar je snapt wat ik bedoel) en toen kreeg dat donkere jongetje de schuld. Uiteindelijk moest hij op de elektrische stoel. Bleek achteraf dat het dus idd niet zijn schuld was geweest, en dan begint die hele zooi over het niet nauwkeurig nagaan van moorden en andere criminele misdaden. De reden dat er dus zoveel mensen onschuldig achter de tralies worden gezet, of erger.

[Millroy]

Die neger in The green mile was ook onschuldig.
Denk ik.
Whatever neem ik aan.

[Soapsie]

Ja, dat klopt die was ook onschuldig. Belachelijk eigenlijk. Dat je zo maar de doodstraf kan krijgen terwijl ze er nog niet eens achter zijn dat je het helemaal niet gedaan hebt. Te matig! -x- Soapsie

Soapsie schreef op 16-07-2004 @ 13:12 :
Ja, dat klopt die was ook onschuldig. Belachelijk eigenlijk. Dat je zo maar de doodstraf kan krijgen terwijl ze er nog niet eens achter zijn dat je het helemaal niet gedaan hebt. Te matig! -x- Soapsie

Nee, dat je wordt vrijgelaten terwijl ze niet helemaal zeker weten of je onschuldig bent, lekker

Grim

[Soapsie]

Nee, tuurlijk niet. Dat is net zo fout. Maar om dan meteen de doodstraf er op te zetten......

Soapsie schreef op 16-07-2004 @ 18:00 :
Nee, tuurlijk niet. Dat is net zo fout. Maar om dan meteen de doodstraf er op te zetten......

Jah, pech voor die mensen dan. In elk menselijk systeem zitten fouten, dat is gewoon niet te stoppen. En ach, het is gewoon preventief

Grim

[Millroy]

Nuke 'em I say.
I mean, it's time we put 2 and 2 together.
We got lots of Nuclear bombs and lots of people on death row.
Nuclear bombs kill people, people on death row have to die.
So, nuke 'em. (a)
(Sarcasme)

[Soapsie]

hahahah.....Klein beetje maar hoor -x- Soapsie

[Nienna*]

Iets als.. America/American History X?
Heb 'm zelf niet gezien, maar mijn vriend had het over zoiets...

[Soapsie]

Silla schreef op 17-07-2004 @ 17:33 :
Iets als.. America/American History X?
Heb 'm zelf niet gezien, maar mijn vriend had het over zoiets...

Die film is echt onwijs gaaf, maar ook erg grof. Vooral als die ene gast die andere met z'n tanden op de stoeprand schopt. Echt Te pijnlijk... -x- Soapsie

[Millroy]

Bah, geen close up
Die film valt mee eigenlijk. Onze godsdienst lerares had 'm niet volledig getoond zodat de helft van mijn klas Hitler cool vond Er begonnen zelfs peetjes in de negationistische theorie te geloven.
Dumbasses, heb die situatie even recht gezet. Schindlers list en ze waren plots allemaal tegen de Duitsers
In History X heeft hij geen doodstraf, daar zit hij 2/5 jaar ofzo.
Maar zijn broer wordt wel overhoop geschoten.
Als ik het mij goed herinner.

[Soapsie]

Ja, dat klopt! Maar 2.5 jaar is ook weinig hoor... -x- soof

[Millroy]

Jah, nazi zwijn killt daar 4 zwarten ofzo.
Een zwarte krijgt van triple homicide al doodstraf

Kijken jullie eerst maar eens Hamburger Hill, dan praten we verder.

Grim

[Millroy]

Denk dak die al gezien heb.
In een marathon van evil films
Met story of ricky en itchi the killer

[katlijne]

heeey, je verhaal is echt super!
'k heb het in 1 trek gelezen en wat ik wel opmerk is dat je er op vooruit bent gegaan
in het begin was het igg minder boeiend in tegenstelling tot hier go girl

i'm hungry for more

heb een licht vermoeden hoe die krassen daar gekomen zijn

[Soapsie]

Wat denk je dan???????? In ieder geval bedankt voor je reactie!

Hier weer ff een nieuw stukje. Een groot stuk, zodat jullie er even op vooruit kunnen. -x- Soapsie


De aanklager staat op. Hij strijkt zijn pak recht en frummelt wat aan zijn stropdas. Lizelotte heeft meteen een hekel aan hem. Hij verdedigt haar moeder. De vrouw die haar zusje heeft vermoord. Hoe kan hij dat over zijn hart verkrijgen? De man schraapt zijn keel en begint met praten: “Edelachtbare, ik en mijn cliënte zijn reeds tot de conclusie gekomen dat het ongelooflijk is dat een kind van vijftien een moord op haar geweten kan hebben. Ongelooflijk, en daarmee bedoel ik onmogelijk. En toch is het zo”. De man stapt achter zijn tafel vandaan en loopt richting de rechter. In het midden blijft hij staan. En richt zich dan op het publiek.

“Dames en heren, zeg nou zelf. Om je bloedeigen zusje te kunnen vermoorden moet er wel heel veel meer aan de hand zijn dan een kleine ruzie, Zoals uw cliënte beweert” vervolgd hij zijn redevoering. Hij kijkt Lizelotte minachtend aan. Met een blik in zijn ogen dat hij er al zeker van is dat hij gaat winnen. Er klinkt een beetje geroezemoes door de zaal. Lizelotte bedenkt dat veel mensen het met hem eens zijn, alleen maar omdat ze niet goed weten wat er gebeurt is. De man in het zwarte pak richt zich op de jury. “Mijn cliënte heeft door een moeilijke tijd moeten gaan. De opvoeding was moeilijk, en toch gaf ze al haar vrije tijd op. Zelfs ook de tijd die ze eigenlijk niet vrij had. Lizelotte was niet bepaald een gemakkelijk kind. Daarbij moet u denken aan niet luisteren, vaak dwars liggen, weg lopen, schelden en dergelijke. Nog zijn enkelen van de eerstgenoemde redenen niet goed genoeg. Niet genoeg om er een motief voor een moord uit te halen”. Een motief, waarom hadden ze het altijd over een motief? Lizelotte werd gek van de sfeer die er hing en de manier waarop die man over haar praatte. Ze was helemaal niet slecht opvoedbaar geweest, en ze was al helemaal niet gek. Toch sloop de twijfel er weer in.

De man vervolgde zijn redevoering. Hij begon te vertellen over het meisje met de rode ogen, en dat dat sowieso een duidelijk symptoom was van meerdere persoonlijkheden, waanideeën of wat dan ook. In ieder geval vond hij dat er iets psychisch fout zat bij haar. Hij legde volledig de schuld bij Lizelotte, en de oorzaken waren ook dankzij haar ontstaan. Zij was het probleem en moest de schuld dus volledig op zich nemen. De advocaat pleite voor TBS, geen gevangenis straf. Maar Lizelotte wist dat TBS nog erger zou kunnen zijn dan een gevangenis straf. Want bij een gevangenis straf kwam je na een bepaalde tijd vrij, hoe dan ook. En bij TBS zat je er net zo lang aanvast, als de artsen wilden. Pas als zij vonden dat je genezen was mocht je weg.

De jury bleef maar van alles noteren. En bij elke beweging van één van de pennen werd Lizelotte angstiger. Waarom noteerden ze wat hij zei? Het was niet waar. Het was echt niet waar, overtuigde Lizelotte zichzelf. Marja keek Lizelotte’s kant op. “Het komt allemaal goed meissie, echt waar. Je moet niet luisteren naar wat die man over jou verteld. Jij bent de enige die de waarheid spreekt. Begrijp je dat?” fluisterde ze. Lizelotte had het liefst hard geschreeuwd. Hoe kon ze nou zoiets zeggen? Ze loog. Het waren alleen maar leugens. Net zoals de advocaat van haar moeder wilde Marja Lizelotte ook achter de tralies zetten. En dat alleen maar voor geld. Ze had er helemaal geen zin meer in. Ze wilde niet liegen. Ze wilde niet net zo zijn als Marja. Lizelotte besloot de waarheid te zeggen. Nog voordat Marja kon zeggen dat ze ziek in haar hoofd was, en inderdaad in een gesticht moest.

Nu was Marja aan de beurt. De advocaat van haar moeder was met een tevreden gezicht gaan zitten. Iets wat Lizelotte een beetje ongerust maakte. Ze mochten niet winnen. Dat zou Lizelotte niet laten gebeuren. Ook Marja streek haar mantelpakje recht en liep naar het midden. “Edelachtbare…” begon ze. Oh god, heilige jozef, ik aanbid u. Lizelotte moest lachen. Ze vond dit slijmerige gedoe zulke onzin. Waarom moest die man met zulke benamingen aangesproken worden?

“Mijn cliënte heeft in haar jongere jaren veel problemen had. Waaronder de scheiding van haar ouders”. Dat was Lizelotte bijna helemaal vergeten. De laatste tijd had ze helemaal niet meer aan haar vader gedacht. Hoe zou het met hem zijn? Zou hij nog leven? Marja richtte zich nu op de jury. “Zoals menig mens zich wel in kan beelden hoe kwetsbaar kinderen daarvoor zijn, is dat ook het geval bij mijn cliënte. Lange tijd is zij op het gebied van het uiten van gevoelens zeer wisselend geweest. Het ene moment was ze vrolijk en voelde ze dat ze gelukkig was. Andere momenten wilde ze weg uit dit leven. Ze was jaloers op haar zusje…”. Wat was ze? Jaloers? Lizelotte stond versteld van de manier waarop Marja van plan was om haar schuldig te laten verklaren. Eigenlijk vertelde ze precies wat de advocaat van haar moeder had verteld, alleen dan in verzachtende omstandigheden. Lizelotte kreeg trillende handen. Moest ze het nu doen? Moest ze nu opstaan en alles wat ze wist eruit gooien? Zodat Marja niet de kans kreeg om alles te verpesten. Lizelotte wist dat ze niet veel tijd had om uitgebreid te twijfelen. Ze moest nu een keuze maken.

“Meneer!” riep Lizelotte ineens door de zaal. Alle hoofden draaiden zich tegelijkertijd om naar haar. De rechter keek verbaasd op. Maar direct veranderde zijn gezicht. Hij keek nu boos. Lizelotte slikte haar angst weg. “Marja probeert duidelijk te maken dat ik schuldig ben. Mijn moeder heeft haar om gekocht zodat zij zou zorgen dat ik beschuldigd zou worden. Maar ik heb het helemaal niet gedaan. Echt niet”. Marja keek geschrokken om. Verscheidene stemmen maakten ook verbaasde geluiden. De rechter keek haar alleen maar strak aan. Zonder ook maar iets te bewegen. Zijn ogen knipperden niet eens. “Jij beschuldigd op dit moment jouw eigen advocaat van het deelnemen aan fraude en omkoperij?” vroeg de rechter. Lizelotte knikte. “U moet mij geloven…”

Ruw werd Lizelotte onderbroken door de bulderende stem van de donkere man die voor haar zat. “Ik moet helemaal niets!” riep hij. “Sorry” fluisterde Lizelotte. Ze staarde naar haar voeten. “Zou u zo vriendelijk willen zijn om te luisteren naar mijn verhaal, edelachtbare?” vroeg Lizelotte zo netjes mogelijk. Ze zag dat de rechter diep nadacht. Eigenlijk kon hij dit helemaal niet maken. Maar Lizelotte hoopte zo dat ze dit mocht doen. Marja keek nog steeds vervloekend achterom. En ook de advocaat van haar moeder keek nu kwaad haar kant op. “Omdat je zo’n speciale manier hebt van uitdrukken hoe je iets wilt, krijg je van mij de gelegenheid je verhaal te doen. Ga gerust hier zitten” antwoordde hij en gebaarde naar de plek naast hem waar normaal de getuigen hoorden te zitten.

Van binnen maakte Lizelotte een vreugde dansje. Nu kon ze eindelijk het echte verhaal vertellen. Voorzichtig liep ze langs Marja naar de aangewezen plek toe. Toen ze zat kwam er direct een man op haar aflopen met de bijbel in zijn handen. Lizelotte bedacht dat ze vaak genoeg had gebeden. Dus hoopte ze dat God ook vandaag aan haar kant zou staan. “Beloof je dat je de waarheid zult spreken, en niets anders dan de waarheid?” vroeg de man. Lizelotte legde haar hand op de bijbel. “Ik beloof hierbij dat ik de waarheid zal spreken, en niets anders dan de waarheid” sprak ze, zoals haar gevraagd werd. Daarna keek ze naar de rechter, die gebaarde dat ze mocht beginnen.

[katlijne]

welja ik kan er natuurlijk ook helemaal naast zitten (afgang)
maar ik dacht aan een persoon die dit gedaan zou hebben om te laten schijnen dat ze gek is... eerst dacht ik Marja maar nu weet ik het effe niet meer
in ieder geval misschien is dat meisje met de rooie ogen geen verbeelding, maar aan de andere kant zweeft ze dus jah en zo zijn we vertrokken

'k zal jou het verhaal maar laten schrijven hé

weer goed stuk hoor

[Soapsie]

Hahah....allemaal gedachtes...Dat is wat ik wil bereiken. Mensen die gaan proberen er achter te komen wat er is gebeurd. En uiteindelijk iets heel anders als antwoord krijgen. Leuk dat je dit in gedachte had. Bedankt voor je reactie! Kus Soapsie -x-

[katlijne]

wel dan kan ik je zeggen, je bent goed bezig
doe zo voort he meid

[Soapsie]

Thanx -x- Soapsie

[*~Angel~*]

Soapsie schreef op 17-07-2004 @ 21:58 :

De advocaat pleite voor TBS, geen gevangenis straf.
Maar Lizelotte wist dat TBS nog erger zou kunnen zijn dan een gevangenis straf. Want bij een gevangenis straf

gevangenis straf kan aan elkaar toch?

“Mijn cliënte heeft in haar jongere jaren veel problemen had.

gehad


Woei mooi! Echt een goed stukje weer

[Soapsie]

Dank je! Ook bedankt voor de fouten die je eruit gehaald hebt. Thank you very much! -x- Soapsie

[Droomvlucht]

En richt zich dan op het publiek.

'op' moet 'tot' zijn.


Mooi stukje!

[Soapsie]

Jij ook bedankt.... -x- Soapsie

[Asperientje]

Damn, echt lang geleden dat ik je verhaal weer had gevolgd, maar het wordt alleen maar spannender!!

Ik schrok me trouwens rot toen Lizz begon over omkopen enz. Want die lui, ze denken toch al dat ze gestoord is, en door het meisje met de rode ogen enz. Snap je wat ik bedoel?

Ik hoop dat het nog goed komt..!

Hou het spannend meid!!

[Soapsie]

hahaha, bedankt voor je reactie! En ja, ik maak het haar niet makkelijk -x- Soapsie

[ro-tje]

Zo! Ik heb hem even heeeelemaaaal gelezen, vrij lang moet ik zeggen.

Maar wel erg goed. Schrijf rap verder want ik wil meer.

kus kus ro-tje

[Soapsie]

Hier weer ff een lang nieuw stukje! Nog maals, de stukken tussen puntjes zijn Flashbacks. Maar dat kunnen jullie er waarschijnlijk zelf wel uit opmaken. Kusz Soof -x-


…...Lizelotte zat op de bank. In haar handen had ze een boek. Het verhaal ging over een meisje dat een beroemd leven leidde. Lizelotte was erdoor gefascineerd. Dit soort verhalen vond ze prachtig. Ineens hoorde ze boven gerommel, waarna een harde klap volgde. “Maartje, wat doe je daar boven?” riep Lizelotte vragend. “Niets, slet!” schreeuwde Maartje terug. Ze hadden net ruzie gehad, en Maartje was boos naar boven gelopen. Waarom deed ze dat toch altijd? Lizelotte vond dat zo kinderachtig. Je kon het ook gewoon uitpraten. Maar dat ging simpelweg met Maartje niet. Als die eenmaal boos was dan duurde dat uren voordat dat over was en ze weer normaal kon doen......

......Ineens klonk er het duidelijke geluid van brekend glas. Het piepende geluid ging door het hele huis. Lizelotte schrok zich dood. “Maartje!” schreeuwde ze. Geen antwoord. Lizelotte sloeg haar boek dicht en liep richting de trap. Onderaan bleef ze staan. Nog steeds hoorde ze gerommel uit haar slaapkamer komen. “Maartje, wat ben je aan het doen?” riep Lizelotte nogmaals vragend. Deze keer kwam er in plaats van en antwoord een groot marmeren beeld naar benden vallen. Nog geen halve meter naast Lizelotte knalde het beeld voor haar neer. Lizelotte rende de trap op naar boven. .......

......“Ben je helemaal gek geworden. Ik had wel dood kunnen zijn!” riep ze geschrokken uit. Maar wat ze toen zag had ze nooit voor mogelijk kunnen houden. Maartje stond temidden van haar kamer. Niet dat het nog op een kamer leek….Je kreeg meer het idee dat je op een vuilnisbelt stond. Lizelotte’s mond viel open. Het glas wat ze had horen breken kwam van het raam boven Lizelotte’s bed. En de kleren die over grond lagen, de gescheurde bedden lakens, de verschoven kasten waren het gevolg van het gerommel wat ze gehoord had. “Maartje, wat heb je gedaan?” riep Lizelotte kwaad uit. “Hoe kan je dit nou doen?”. Maartje keek haar trots en arrogant aan. “Het is je eigen schuld” zei ze geniepig. “Waarom is het mijn schuld? Jij was degene die ruzie maakte” verdedigde Lizelotte zichzelf. Maartje begon te lachen, en ze leek nu verdacht veel op het meisje met de rode ogen. Zou ze misschien ook achter Maartje aan zijn gegaan?.......

........“Was het meisje met de rode ogen hier?” vroeg Lizelotte voorzichtig. Maartje begon nog harder te lachen. “Nee, domme snol. Natuurlijk was dat meisje niet hier. Maar dat weet mamma niet” antwoordde Maartje. “Oh, dus zo wil je het gaan spelen?” vroeg Lizelotte kwaad. Maartje knikte langzaam en uitdagend. “Achterbaks kind dat je bent!” riep Lizelotte uit……

Lizelotte haalde even adem. De hele zaal was stil, en luisterde aandachtig naar was zij hun te vertellen had. Ze wierp een snelle blik op de jury. De ene was druk aan het schrijven, de ander zat stil naar haar te staren. Lizelotte slikte, zuchtte, veegde een traan weg en ging weer verder.

……Het was helemaal stil. Stoom blazend stond Lizelotte tegen over Maartje. Net toen ze iets wilde zeggen ging beneden de deur open. Shit, dacht Lizelotte. Het was haar moeder. Nog steeds bleef het stil. Lizelotte bedacht zich dat het marmeren beeld nog steeds beneden lag. “Jongens, ik ben t…” sprak haar moeder, maar midden in haar zin stopte ze. “Lizelotte Andrews!” galmde er plotseling door het huis. Er ging een rilling door Lizelotte heen. “Waar ben je?” Lizelotte keek naar haar zusje. Maartje keek terug. “Kutwijf, nou ben je er lekker bij” siste ze. “Ik ben geen kutwijf, jij bent een kutwijf”. Achter zich hoorde ze haar moeder de trap op stampen..........

........Toen haar moeder boven aan de trap stond was Lizelotte zo bang geworden dat ze uit angst haar zusje een duw gaf. Maartje struikelde en viel voorover, languit op de grond, recht voor de voeten van haar moeder. Lizelotte verstopte zich snel achter de omgevallen kast. Haar moeder mocht haar niet zien, want dan zou ze er geweest zijn. Zij zou natuurlijk denken dat dit haar schuld was. Lizelotte zat op haar knieën met haar handen voor haar gezicht totdat ze een harde klap hoorde. Verschrikt keek ze op en haalde haar handen voor haar ogen weg. Maartje stond weerloos voor haar moeder. Haar rechter wang was knal rood. Haar moeder had haar dus geslagen. Lizelotte’s mond viel open........

..........Sinds wanneer sloeg ze Maartje? Lizelotte kon zich alleen nog maar herinneren dat ze haar sloeg, maar niet Maartje. “Jij vuile hoer!” schreeuwde haar moeder. Ze zag dat Maartje begon te huilen. Waarom sloeg ze haar? Haar moeder pakte Maartje bij haar haren en trok haar de kamer in. “Zie je wat je gedaan hebt? Zie je dat?” vroeg haar moeder. Maartje knikte voorzichtig. Hoe kon ze weten dat Maartje dat had gedaan? Lizelotte keek net over het randje van de kast. “Jij altijd, met dat stomme meisje van je! Ik haat je, ik kots van je!” schreeuwde haar moeder weer. Nu schrok Lizelotte wel. Haar moeder dacht dat ze haar in haar handen had. Maar het was Maartje. In een snelle beweging griste haar moeder een klerenhanger van de grond en sloeg Maartje ermee in haar gezicht. Nu begon ze hard te huilen. En Lizelotte sloeg weer haar handen voor haar ogen. Ze wilde dit niet zien. Maar kon ze dit wel toelaten? Eigenlijk zou zij de klappen moeten krijgen, in plaats van Maartje. Ze moest haar tegen houden. Maar nog voordat ze op kon staan vloog de klerenhanger voor de tweede keer in Maartjes gezicht. ..........

.........“Nee, mamma. Niet doen!” riep Lizelotte huilend. “Laat haar los, mamma!” Haar moeder keek kwaad op, maar sloeg voor de derde keer Maartje recht in haar gezicht. Het bloed kwam uit haar neus. En ook boven haar wenkbrauw zat een wondje, waar bloed uit kwam. “Mamma?” fluisterde Lizelotte snikkend. “Alsjeblieft?” Haar moeder besteedde totaal geen aandacht aan haar. Ze bleef maar schreeuwen en ze bleef maar slaan. Net zolang totdat Maartje op de grond viel. Lizelotte had ademloos toe zitten kijken. Maar ze wist dat ze niets kon doen. Want één foute beweging zou haar leven kosten. Maartje lag bloedend op de grond. Het marmeren beeld was haar te veel geworden. Er verscheen een grote plas bloed onder haar hoofd. Lizelotte begon nog harder te huilen……

Niet alleen vertelde Lizelotte hoe ze op dat moment aan het huilen was, maar ook nu was ze aan het huilen. Terwijl ze haar verhaal aan al die mensen vertelde huilde ze. Grote dikke tranen liepen over haar wangen. En sommigen keken haar met medelijden aan. Het liefst was Lizelotte op gestaan en weggelopen. Maar dat kon ze niet doen. Ze moest nu haar verhaal af maken. Anders zou de jury haar helemaal niet geloven, en kwam ze alsnog vast te zitten.

[miss x]

goed stuk , eindelijk naderen we de ontknoping, eindelijk wordt mijn nieuwsgierigheid een beetje gevoed
Hoop snel op een nieuw stukje over de reacties in de rechtzaal enzo
liefs miss x

[Soapsie]

Thank you very much!!!!! -x- Soapsie

[*~Angel~*]

schitterend!! Goed opgebouwde spanning! Heb geen foutjes kunnen vinden, maar ik zat ook te diep ik het verhaal om er goed op te letten. Het einde nadert zeker al?

*wilt een nieuw stuk! Het liefst nu al*

[Soapsie]

Hahahaha....het einde nadert idd. Maar dat duurt nog wel heel ffentjes hoor! Heb geduld, binnen kort weer een nieuw stukje! Bedankt voor je reactie! -x- Soapsie