Spel

Sterf. Los!

Tuig van de richel.

Twee enorme brokken graniet sierden het vlakke landschap. Het stof waaide op, passeerde schedels en beenderen. Eenzame planten groeiden verspreid over het landschap, daar waar het water door de grond omhoog kwam. Verder niets dan stof.
Hoog in de wolkenloze hemel zweefde een zeppelin, het laatste teken van de beschaving. Wie zou zich herinneren dat hier ooit flats stonden? Dat tussen de brokken graniet ooit het Vrijheidsbeeld stond.
De menselijke trots was vergaan, men moest opnieuw beginnen.
Aan boord van het luchtschip zaten twee personen aan een opklaptafeltje. Beiden een flink glas water voor zich, de laatste rook kringelde nog uit de asbak. Achter een dunne muur de kapitein, wild dansend en zingend met zijn geletterde honden.
'De kap'tein is erg vrolijk vandaag, nietwaar?'
De veldheer keek zijn opponent aan, hij zag iedereen als tegenstander, en glimlachte.
'Zolang de kapitein vrolijk is, zijn wij dat niet, toch Jules?'
Het harnas knikte naar de veldheer, zijn zware stem braakte een oude zeemanslach uit. Volgens de ridder had hij dat geleerd van de kapitein.
'Jules,' begon de veldheer weer, zijn monocle in zijn vestzakje stoppend, 'Jules.'
'Pierre, Pierre,' baste de ridder, met gepast geknars van zijn bepantsering. Zijn ijzeren handschoen pakte het glas water, met de andere hand opende hij zijn vizier. Onwillekeurig goot hij het water naar binnen en zette vervolgens het glas weer op tafel.
'Jules, ben jij nooit bang dat je kledij roest?'
'Nooit, ridders roesten nooit.'
'Jules, je bent een piraat, geen ridder!' berispte de veldheer hem.
'Wat weet jij er nu van? Jij bent een eenzame ober, met monocle!' mokte de ridder.
De veldheer zweeg.
De kapitein van het luchtschip kwam binnen, de roedel honden met zich meenemend. Hij keek door het raam naar beneden en zweeg.
'Kaptein, gaat het fout?'
De kapitein zweeg.
'Rechtsomkeert, mars!' riep de veldheer naar de kapitein, 'ik weet wat je denkt!'
'Arrr, we hebben averij, maatjes!'
Het harnas kwam langzaam en piepend overeind.
'Arrrr, het tuig van de richel, maatjes, het tuig van de richel.'
De ridder knikte piepend, de veldheer zweeg.
De stilte duurde voort, het luchtschip verslond traag de luchtmijlen. Langzaam werden de geletterde honden onrustig, de kapitein steeds zwijgzamer, het orgel begon als vanzelf te spelen.
'Arrr, maatjes, arrr. Jullie gaan overboord, allemaal!'
De kapitein verdween naar zijn cabine, de deur sloot geruisloos.
'Jules, wat moeten we nu hiermee?'
'Waarlijk geen idee Pierre. Laten we de honden maar overboord gooien, wellicht volgt de kapitein.'
De veldheer knikte en draaide een raampje open.
Op alfabetische volgorde werden de hondjes het raam uit gegooid, vlak boven de richel. De ruimte werd steeds leger, tegelijk ook kleiner. In de cabine hoorden ze de kapitein schreeuwen, het sissende geluid overstemmend.
'Wij gaan mee maatjes, wij gaan mee.'
Het schip dook de richel in, snel omsingelde door vuurrode ogen en vlammende messen. De ridder trok zijn zwaard, de veldheer zijn revolver. De kapitein schreeuwde en pakte zijn reservebeen.
'Arrr maatjes, dit gaat jullie bezuren.'
De vuurrode ogen kwamen steeds dichterbij, langzaam werd alles zwart. De laatste blikken op de kapitein, die de veldheer en vervolgens de ridder een ferme tik in zijn nek had verkocht.
'Arrr maatjes, het tuig van de richel, het tuig van de richel.'
De wind blies het stof op, passeerde de eenzame beenderen van de ridder en de veldheer. Tezamen lagen ze tussen de brokken graniet. In de verte krijste de kapitein. Zijn schip zou nooit verloren zijn.


Titel: de edele ridder zonder kasteel.

Whaha Heel cool
en zó anders dan wat ik me erbij voorgesteld had...

[Roosje]

Grim schreef op 24-02-2005 @ 21:03 :
Sterf. Los!

Nee, ik leef nog. En ik vind jouw sig niet leuk.

Ook los, maar ik ga eerst je verhaaltje lezen.

Krummeltje schreef op 25-02-2005 @ 08:10 :
Whaha Heel cool
en zó anders dan wat ik me erbij voorgesteld had...

Mja, ik dacht dat je richting hangjongeren of crimineeltjes heen wilde, maar ja, ik ben niet zo van gehoorzaam zeg maar.
Ik denk dat LUH-3417 dit ook wel fantastisch zal vinden, er staat namelijk het woord piraat in!

Mooi dat ik los ben

[Roosje]

De edele ridder zonder kasteel
Er was eens een ridder. Hij was het prototype van een edel iemand: blond, blauwe ogen, zilver harnas, wit paard. De jonkvrouw die hij ooit wilde bezitten had hij nog niet, maar er was tijd te over. Soms droomde hij van haar, een blonde slanke dame met blauwe ogen en een lange roze baljurk. De groene blaadjes aan de bomen ruisten hem in slaap, zodat hij weer kon dromen over haar. Maar als hij slechts naast een moeras kon slapen, aangevallen door muggen en muskieten, droomde hij niet van haar. Dan had hij het te druk met de insecten weghouden en zijn paard beschermen. Als hij dan de volgende ochtend weer weg kon rijden, was hij bedwelmd door de slaap. Hij reed door de hele wereld, op zoek naar zijn jonkvrouw. Nergens kon hij haar vinden. Er waren genoeg andere schone dames, maar ze leken niet op de jonkvrouw van zijn dromen: zij was oneindig veel mooier en edeler dan alle andere prinsessen. Haar blonde haren reikten haast tot aan haar middel, in twee lange vlechten gevlochten. Haar ogen waren zo blauw als de edelsteen in zijn ring, haar jurk zo roze als een pasgeboren biggetje.
De dag waarop we deze edele ridder tegenkomen, is een warme zomerdag. Hij zet zijn paard aan tot galop en stuift over de zanderige vlakte. Naast hem is de zee, met aan de horizon een klein zeilschip. Aan de andere kant ziet hij de duinen, vol scherp gras en kleine konijntjes. Zijn paard rent zo hard als het kan, het heeft plezier in sprinten. De edele ridder staat in de stijgbeugels, zijn glinsterend zwaard aan zijn zij en een harnas om zijn lichaam. Plots wendt hij zijn paard opzij, de duinen in. Achter de duinen ligt het groene platteland, daar waar boerderijtjes staan en de weides vol zijn met bruin-wit gevlekte dieren. De ridder stuurt zijn paard rechtdoor, dwars door het grasland. Maar dan gebeurt het: de schimmel stapt in een konijnenhol en verrekt de pees van zijn linkerachterbeen. De edele ridder stapt van het dier af en helpt het uit het konijnenhol. Samen lopen ze naar het dichtsbijzijnde boerderijtje, daar waar geitjes in een klein weitje staan en kipjes graantjes van de grond pikken. Een dame loopt met een klein rieten mandje rond en strooit korreltjes over het stenen binnenplaatsje. Haar blonde haren reiken haast tot aan haar middel, in twee lange vlechten gevlochten. Haar ogen zijn zo blauw als de edelsteen in zijn ring, haar jurk zo roze als een pasgeboren biggetje.
Zij is de dame die de edele ridder al die tijd heeft gezocht. Hij is nooit eerder op het idee gekomen dat de jonkvrouw die hij zoekt een simpele boerin is, een dame zonder koninklijke voorvaderen, maar nu is hij zeker van zijn zaak.
Ze leefden nog lang en gelukkig.

Volgende titel: Het stenen kaboutertje

[Gravin]

Los! ik wil het wel eens proberen. maar vergeef me als het mislukt (wat me bij nader inzien eigenlijk onmogelijk lijkt )

Liefs Gravin

[Gravin]

Nou hier is hij dan

Het stenen kaboutertje

Er was eens een stenen kaboutertje. Hij stond op het oprit van een klein huisje, zonder gordijnen. Omdat dat huisje geen gordijnen had keek iedereen naar binnen. Alle aandacht ging naar de binnenkant van het huisje, terwijl juist de voorkant, met het kleine kaboutertje zo mooi was. Hier was het kaboutertje best wel verdrietig over. En toen fietste er weer een fietser langs die naar de binnenkant van het huis keek. Weer werd het kleine stenen kaboutertje over het hoofd gezien. De stenen kabouter bedacht dat het nu wel genoeg geweest was. De stenenkaboutermakerij had hem niet voor niets zo mooi gemaakt. Het werd tijd dat er gordijnen voor het kleine huisje kwamen. Maar hoe kan een stenen kaboutertje nu aan gordijnen komen? Hij kon niet lopen, want hij was van steen. Hij kon ook niet praten want hij was van steen. Het enige wat hij kon doen was met zijn grote ogen naar de weg staren en kijken hoe hij iedere keer over het hoofd werd gezien. Een vernedering was het gewoon. Maar toen bedacht hij zich dat hij ook smekend naar de mensen kon kijken in de hoop dat ze zouden begrijpen dat hij bedoelde dat er gordijnen voor het huis moesten komen omdat hij anders over het hoofd werd gezien. En dus zette de kabouter smekende ogen op. Dagen keek hij naar de mensen met smekende ogen. En toen, op een dag kwam er iemand naar de voordeur toelopen. De kabouter dacht dat hij nu eindelijk gered was, maar het tegendeel werd bewezen. De desbetreffende persoon had de kabouter over het hoof gezien, omdat hij naar binnen keek. Hij had per ongeluk de kabouter vertrapt. Dit was het einde van de kabouter. Maar zijn allerlaatste wens kwam wel in vervulling. Toen hij platgetrapt en al was, bedacht de persoon dat hij een stenen kabouter had geplet. Oh wat had hij een spijt.

Nieuwe titel: De coca cola fles zonder dop

[Roosje]

@ Gravin: Leuk. Er staan hier en daar wat kleine foutjes in, het zijn ook voornamelijk korte zinnen, maar toch wel leuk.

O, en wat vond men eigenlijk van mijn "sprookje"?

Roosieh schreef op 25-02-2005 @ 21:32 :

O, en wat vond men eigenlijk van mijn "sprookje"?

Leuk hoor

[Gravin]

Roosieh jou verhaal was ook leuk! Lekker filosofisch
leuk omschreven met die ring enzo

[Roosje]

Grim schreef op 25-02-2005 @ 21:38 :
Leuk hoor

Ik vind jouw sig alleen nog steeds niet leuk. ( )

Roosieh schreef op 25-02-2005 @ 22:16 :
Ik vind jouw sig alleen nog steeds niet leuk. ( )

Binnenkort verander ik hem.

[Ikkuh1]

Nieuwe titel: De coca cola fles zonder dop
LOS

[Roosje]

Grim schreef op 25-02-2005 @ 22:24 :
Binnenkort verander ik hem.

Ik zie.

[Ikkuh1]

De coca colafles zonder dop

De nog ongeopende fles stond tegenover me. Zo dadelijk zou die door vele handen gegrepen worden, veel eerder dan dat ze mij zouden gebruiken, door vele handen zou ik worden doorgegeven tot ik helemaal leeg van binnen zou zijn. De tijd begon te dringen, toen de deurbel ging. Ik moest iets doen, in opstand komen of vluchten, maar dat ging niet. De eerste gasten kwamen binnen. Ze grepen naar de fles en schonken alvast in. De fles verdween in de snel groeiende menigte. Toen zag ik een tweede fles, zonder dop. Wat zal die gelukkig zijn, dacht ik. Ik zag de eerste fles weer en zag dat die al aardig leeg was. De tijd tikte maar door. Mijn gedachten gingen weer naar de volle fles zonder dop. Hij zal als onrein worden beschouwd, terwijl hij langzaam ontbubbelde. Langzaam zouden zijn gedachtes verdwijnen en omhoog vliegen om over de menigte uit te kunnen kijken. Voor hem was het al over, flessen zonder dop lijken hier niet te horen. Ik zag bubbel voor bubbel verdwijnen, maar niemand keek naar hem om. Maar ik voelde geen medelijden, want ik zou ik stukken gereten worden. Ik zou uiteindelijk verdwijnen, maar veel later dan de fles zonder dop. Ik hoopte dat ze mij niet op zouden merken, maar helaas.
"Hé, Joop, hier is er nog één!"
"Nou, geef mij maar een biertje, dat is veel lekkerder."
Ik voelde me even minderwaardig, maar toen was ik trots dat ik "ontsnapt" was. Wat moest ik doen om te kunnen verdwijnen, misschien was het raam een optie. Helaas stond dat te ver weg om uit te kunnen rollen. Opeens voelde ik dat mijn hals dicht werd geknepen en ik werd opgetild en omgedraaid. Mijn hoed viel op de grond en handen vochten om me. Dit was het dan, het einde. Ik verwachtte elk moment een wit licht of zwarte duisternis te zien, maar dat gebeurde niet. De kamer leek boller te zijn en ik voelde me opeen geknepen. Twee roze grote stukken vel kwamen op mij af en ik zag een donker gat. Ik begreep dat ik in een glas zat en merkte dat ik dus niet weg was. Ik was benieuwd wat er met de rest van mij gebeurd was, waarschijnlijk zat al mijn leven bovenaan in de colafles en was de rest niet van mij. Ik voelde me warm worden en verdween in het donkere gat. Ik was gelukkig.

Ik hoop dat jullie begrijpen dat de hoofdpersoon zelf ook een fles cola was

Nieuwe titel: Naamloos

[Vogelvrij]

Toch maar geen los, heb geen inspiratie Heb trouwens ooit een verhaal geschreven met die titel: http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=897932

Maar goed, momenteel lukt het niet zo met schrijven..

Wel een leuk verhaaltje trouwens, over dat Colagebeuren

[Zut Alors!]

-Ik zou natuurlijk kunnen gaan leren
-Ik zou een DVD'tje kunnen kijken
-Ik zou een spelletje kunnen gaan spelen
-Ik zou sociaal bezig kunnen zijn

Ach, aangezien ik toch niks beters te doen heb, los maar.

[Zut Alors!]

Naamloos

• "De tekst in het bestand Naamloos is gewijzigd.
  Wilt u de wijzigingen opslaan?"

'Nee' gaat er door mijn hoofd, en als vanzelf schuift het pijltje naar dat vakje. Nog voor ik het weet heb ik geklikt en staar ik naar een leeg bureaublad.
Op de achtergrond speelt het laatste couplet van Foolish games, Jewel. Ik vind het een prachtig nummer. Het pijltje beweegt zich naar de taakbalk, over Windows Media Player, en voor ik het weet is deze ook gesloten. MSN is al offline. Ik heb de netwerkkabel doorgeknipt, ik ben dol op rigoreuze maatregelen.

Vervolgens open ik de verkenner: 'Mijn computer'. Nouja, jouw computer dus, maar dat staat er niet.
Weer druk ik op de tweede muisknop. Dit keer kies ik voor 'Formatteren...'

Zo, alles weg.




Volgende titel: Weekend

[Vogelvrij]

Los!

En ja, deze keer zal ik wel iets schrijven en niet halverwege de moed opgeven omdat het een vereenvoudigde versie is van een verhaal dat ik eerder schreef

[Vogelvrij]

Weekend

“Hoera, het is weekend” luidde de eerste zin van het boek. Ik fronste mijn voorhoofd en keek nog eens naar de voorkant van het boek. Ja, het was echt een Nederlandse schrijver. Hoofdschuddend sloeg ik het boek dicht. Het gebeurde niet vaak dat ik boeken al na één zin weglegde, maar ditmaal kon ik niet anders. Deze beginzin was te erg. Misschien dat ik het boek later nog eens zou openslaan, als ik me wat meer vergevingsgezind voelde, maar nu niet. Nu overheerste de ergernis nog teveel.
Ik legde het boek in de kast en zette de televisie aan. Het weerbericht begon net en ik bleef geïnteresseerd kijken. “In het weekeinde is er nog kans op een beetje sneeuw…”
De verengelsing was gelukkig nog niet overal in de samenleving doorgedrongen.

Nieuwe titel: Het paasei

[Astuanax]

Vogelvrij schreef op 27-02-2005 @ 15:20 :
[Nieuwe titel: Het paasei

Paasei:

Tussen droom en werkelijkheid lag ik in zon te verschroeien. Fluitend en gierend doorkruisten bommen de lucht. De grijze schaduwen van de bunkers staken af tegen het felrode bloed dat als choco over de grond uitgesmeerd lag. In de verte zag ik Hem terugkomen met kettingen en een stroomstok. Alweer.
Ik wou dat ik een paasei was, dan kon ik nu smelten.

volgende onderwerp: 101587

[Ikkuh1]

Als we toch bezig zijn met 1 minuut verhaaltjes

101587

Op school hebben we allemaal nummers. Als een leger. Dan vul je je nummer in en je wachtwoord, en dan kan je bij je bestanden. Je geeft je nummer op en je krijgt je wapens. En dan aan de slag, door tot het bittere einde. Naar de toekomst, de vrede, je diploma.

volgende onderwerp: ik wil een bank beroven

Ik wil een bank beroven.

'Ik wil een bank beroven' sprak de stoel. Zijn compagnon zweeg en poetste zijn revolver. 'Waar heb jij die revolver voor nodig, Stoel?' vroeg de ander, toen de stoel zijn schietijzer tevoorschijn trok. De tweede stoel, die de Franse Revolutie nog had meegemaakt, bleef zwijgen. 'Waarom zou je die revolver nu gebruiken? Je hebt geen handen om te schieten, je kunt hem hoogstens poetsen met je bekleding.'
'De revolver intimideert.'
'De mens heeft veel ergere wapens, zoals vlammenwerpers en messen. Wij kunnen enkel hun kleingeld stelen. Vooral de banken zijn daar goed in.'
'Daarom wil ik een bank beroven, banken staan stil.'
'De mens beweegt, maar ijzeren spijlen staan ook stil.'

Wat staan jullie daar te smoezen, tuig?

De mens sprak tegen de meubels en sloot de gevangenisdeur.
Banken worden dan ook niet beroofd, door gevangenisinterieur.

Next: Tijd vliegt.

[Anki]

hihi, grim

jaja, mensjes, ik ben weer terug

Graag ook langere stukjes weer

[Roosje]

Grim schreef op 27-02-2005 @ 18:52 :
Graag ook langere stukjes weer

Wat je wilt.

Los.

Weet je dat er een liedje is in Hamelen dat Tijd vliegt heet? Het gaat zo: Tijd vliegt, tijd vliegt, tijd vliegt, tijd vliegt. Maar dan leuk.

[Roosje]

Tijd vliegt
Langzaam slenterde ze van de deur naar het raam. Ze wist niet wat ze doen moest, ze verveelde zich dood. Ergerlijk was dat, niet weten wat je kon gaan doen. Eigenlijk had ze wel zin om een stukje te gaan fietsen, maar het sneeuwde. Ach, wat maakte dat ook uit. Ze greep haar spijkerjack van de kapstok, zwaaide een lange sjaal om haar nek en trok haar handschoenen aan. Gewapend met haar sleutels ging ze naar buiten, haalde haar fiets van het slot en fietste weg. Er was niemand op straat, iedereen was zo slim geweest om binnen te blijven en zich met een kopje thee te warmen. Ze trapte stug door, tegen de wind in. Sneeuwvlokjes waaiden in haar gezicht en bleven in haar wimpers plakken. Soms veegde ze ze weg, maar meestal liet ze ze gewoon zitten. Ze wist niet waar ze heen fietste, volgde gewoon de route die ze in haar onderbewustzijn kende. Er waren geen stoplichten op haar weg; die had ze waarschijnlijk expres vermeden. Pas toen ze het koud kreeg, echt koud, keek ze waar ze was. Eerst herkende ze de omgeving niet, maar later zag ze dat ze naar de buitenwijken was afgedwaald. Hier was wel iemand op straat. Links naast haar, op de stoep, liep iemand een hond uit te laten. Het was een jongen uit haar klas, en hij riep haar. 'Hoi! Waarom ben je aan het fietsen?'
'Waarom laat jij je hond uit?' gaf ze als tegenvraag.
'Omdat het moet,' grinnikte hij. 'Maar fiets jij omdat het moet?'
'Nee, omdat ik me verveelde.'
'Ga je fietsen als je je verveelt? Als het sneeuwt?'
'Dat merk je.'
'Ga je even met me mee naar huis?'
Ze dacht na. In principe kon ze het gewoon doen, er was niemand die haar zou missen thuis. 'Ja. Eventjes, goed?' Ze stapte van haar fiets af en ging naast hem lopen, door de sneeuw. Vlug waren ze bij hem thuis, hij bleek vlakbij te wonen.
Zijn moeder liet hen snel binnen en plantte hen bij het spetterende haardvuur. Ze bracht hen warme thee en liet ze daarna alleen.
Goed kende het meisje hem niet, maar aardig was hij, absoluut. Ze zaten dicht tegen elkaar aan, op het kleed voor het haardvuur.
Tijd vliegt als je op een saaie zondagmiddag iets te doen hebt.

En ja, idd geïnspireerd door twee liedjes uit Kunt u ons de weg naar Hamelen vertellen, meneer?.

Volgende titel: Het ezelpictogram

[shining_fury]

los dan maar

[shining_fury]

Het ezelspictogram

Derde uur, handvaardigheid. Een pictogram maken, hoe verzinnen ze het? Alsof handvaardigheid nog niet erg genoeg is. Rita keek naar haar blaadje. Het was nog leeg. Ze moest een pictogram maken.
Hoe maak je nou een pictogram? En waarvan. Juffrouw Wassenaar was altijd zo onduidelijk! “Maak een pictogram waaraan je duidelijk kan zien wat het is” Ach, ze kan de pot op.
“Heb jij al wat?” Rita schrok op uit haar gedachten.
“Huh, wat?”
“Hier dove!” Lisa fluisterde zenuwachtig, als wasbeer je hoorde, kreeg je zonder pardon een rode kaart!
“Heb jij al wat voor je pictogram?”
“Neuh, jij?”
“Anders zou ik het toch niet vragen”
“Ik weet misschien toch wel wat”
“Vertel!”
“Nou, je weet wel, vroeger moesten kinderen toch altijd in de hoek staan als ze iets verkeerd deden?”
“Ja, en?”
“nou, dan moesten ze toch zo’n hoedje met ezel erop opdoen?”
“En dat wil je maken, een ezelspictogram?”
“Ja” Het was even stil.
“Je bent gek!”
“Je meent het”

Het is eigenlijk heel saai geworden, maarja, iemand moest het toch doen?
Volgende titel:De zonninge kant van zwart

[Roosje]

Mag ik die titel? Ja, ik weet dat ik net nog ben geweest, maar ik vind hem cool en hij slaat terug op mezelf.

Een heel zachtjes Losje dan maar.

[Roosje]

Ik zet wel eem' een extra hoofdletter in de titel.

De zonnige kant van Zwart
Vaak lag er een droeve blik op haar gezicht. Meestal kon één van haar vriendinnen die wel wegvegen, maar die avond lukte dat niet. Ze was te verward, ze wist even niet meer hoe ze zich moest voelen. Om haar heen was één grote massa van dansende, springende, draaiende mensen. Ze wist dat als ze met die groep mee zou doen, dat ze zich dan weer even blij zou voelen. Maar wat ze niet zeker wist, was of ze zich wel fijn wilde voelen. Eén van haar vriendinnen sprong voor haar neus en met een blije grijns werd ze aangekeken.
'Doe maar niet, meis.'
'Wat?' vroeg haar vriendin verward.
'Dat.' Ze draaide zich om en liep naar de zijkant van de dansvloer. Daar bemoeide niemand zich met haar, ze kon zich rustig verward voelen. Plotseling klonken de klanken van een haar heel bekend nummer door de aula. De begintonen vertelden haar meteen dat dit haar kans zou kunnen zijn. Ze liep de dansvloer weer op, terwijl ze hem zocht. Al snel stond hij in haar blikveld, half verscholen achter zijn vrienden. Zij strekte haar arm naar hem uit en boog haar pols met een elegant gebaar omhoog. Hij kwam dichter bij haar staan en zij legde haar armen om hem heen. Dicht tegen elkaar aan bewogen ze op het ritme van de muziek. Ze liet haar hoofd tegen het zijne aan rusten en sloot haar ogen. Met een gelukzalige glimlach op haar gezicht danste ze met hem. Ze had heus wel een zonnige kant.

Het meisje is dus Zwart. Nja, haar achternaam is Zwart. Hoe toevallig, kijk naar mij. Het is dus autobio.

Volgende titel: De beer en zijn poppetje

[shining_fury]

Het is alweer een dagje later, dus los dan maar

[shining_fury]

Ik heb heb een klein beetje laten aansluiten op joun verhaal, roosieh, alleen nu gaat het niet echt meer over een beer

De beer en zijn poppetje

Ze keek nog eens in de spiegel. Nee. Haar ogen waren nog rood. Eigenlijk weet ze niet eens waarom ze moet huilen. Meestal voelde ze zich blij, en sterk. Net een beer. Een grote goedaardige beer. Nu was ze meer zijn poppetje. Een klein, onbelangrijk poppetje op de WC.
In het begin was het nog leuk, de disco. Ze had gedanst en iedereen had het heel leuk. Toen was haar vriendin naar haar toe gekomen.
“Ik voel me niet goed”, had die gezegd,
“Vrolijk me maar op” En dat had ze geprobeerd, zoals altijd. Maar haar vriendin werd er niet blijer van. Eerder nog droeviger. En daardoor werd zij vanzelf ook droevig, niet dat ze het echt liet merken hoor, dan zouden ze haar alleen maar een zeurpiet vinden. Nee, in plaats daarvan sloop ze steeds stilletjes weg, hopend dat iemand achter haar aan zou komen en haar zou vragen wat er aan de hand was. En zij zou dan zeggen:
“niets”. En dan zou ze weer vrolijk gaan dansen, wetend dat er iemand om haar gaf. Dan was ze weer die grote, sterke beer. Niet meer zijn kleine poppetje.
Met die vriendin ging het al weer beter, ze heeft met een jongen gedanst. En nu liep ze weer rond met een grote, gelukzalige grijns op haar gezicht. Ze was wel blij voor haar hoor, ze wou alleen dat zij ook weer blij kon zijn. Zelfs een grote beer heeft wel eens een knuffel nodig.

De hoofdpersoon is het meisje met de blije grijns uit roosieh's stukje.

Nieuwe titel: Wordt vervolgt

[Roosje]

Het meisje met de blije grijns is een vriendin van me. Ik vind je stukje niet bijster goed geschreven ofzo, maar wel leuk, vooral omdat het volgens mij nog best wel naar waarheid is(A).

Edit: GRRRRRRRRRRRR! (Sorry mensen, ik kom er ineens achter dat shining_fury die vriendin is.)

Edit2: De grote beer heeft een knuffel van me gekregen.

[alu_aapi]

Los

[alu_aapi]

Wordt vervolgt

Langzaam liep de jongen de stilstaande roltrap op. Zijn voetstappen klonken luid in het lege holle vertrek. Je kon hem nauwelijks onderscheiden van de volgestalde kasten in het warenhuis. Zijn adem klonk kort en zenuwachtig. Om de twee seconden keek hij verschrikt om zich heen, alsof hij achtervolgd werd. Het flauwe schijnsel van zijn digitale horloge lichtte steeds even op als hij de tijd bekeek. Het groene licht daarvan bescheen de muren en zorgde voor anstaanjagende schaduwen die elke doorsnee winkeldief de stuipen op het lijf zouden jagen. Hij voelde zich vreselijk, bedrogen en verraden. Waarom had hij niet gespaard, dan had hij dit niet hoeven doen. Maar nu was het te laat. Morgen zou hij zijn grote kraak plegen, het zou op de voorpagina komen van alle plaatselijke dagbladen, eindelijk zou hij er bij horen.
Vastberadener dan eerst liep hij door de schappen. Vorige week had hij alles al gepland. Zijn vriend, een vakkenvuller, zou aanpappen met een beveiligingsvrouw, haar de alarmcode ontfutselen en het alarm uitzetten aan het eind van de dag. Hij zou de lichten uit doen en de van de beveilingsvrouw gekopieerde sleutel aan hem geven. Zo was hij dus binnengekomen. Hij kende het warenhuis op zijn duimpje. Dat moest wel nu de lichten niet aan waren. Op de tast vond hij het gedeelte met chips. Hij pakte zijn rugzak en duwde die helemaal vol bussen en zakken. Dat gaf een enorm geritsel, even brak het angstzweet hem weer uit, maar zijn toch al niet zo hoge reputatie lag op het spel. Als hij dit aan zijn vrienden zou vertellen, zouden ze hem vereren als een koning, zijn voeten kussen en overal waar hij zich zou bevinden zouden ze hem bewaken en nimmer meer van zijn zijde wijken. Hij ging zo op in zijn fantasie dat hij even vergat waar hij was.
Opeens hoorde hij een hard gelach, het duurde even voor het tot hem doordrong dat hij dat zelf was. Hij rende naar de uitgang en greep naar de deurklink. Op slot! Hij zag dat hij de sleutel erin had laten zitten, maar wel de deur achter zich dicht had getrokken. Wat nu? Als ze hem de volgende morgen zouden ontdekken, had hij geen excuus...

wordt vervolgd...

Volgende titel: De Hellsangel in Helsinki

[Roosje]

Mwah, ik vind het niet zo goed... Het is te... nou ja, ik weet niet. En die nieuwe titel vind ik stom.

[Zut Alors!]

Mmm... Kweetniet, ik zie er wel wat in.
ik...moet...me...inhouden...!!!

[Changshan]

Zut Alors! schreef op 07-03-2005 @ 20:40 :
Mmm... Kweetniet, ik zie er wel wat in.
ik...moet...me...inhouden...!!!

Inhouden?

Ga los!

[Roosje]

Changshan schreef op 07-03-2005 @ 20:43 :
Inhouden?

Ga los!

Precies, want anders zal ik me gedwongen voelen en mijn huiswerk heeft al zo te lijden onder PM met vriendin (MSN ligt eraf) en SMS met vriendje.

[Changshan]

Roosieh schreef op 07-03-2005 @ 20:48 :
Precies, want anders zal ik me gedwongen voelen en mijn huiswerk heeft al zo te lijden onder PM met vriendin (MSN ligt eraf) en SMS met vriendje.

Msn doet het geloof ik weer, hoor.

[Roosje]

Bij mij niet.

[shining_fury]

Dit topic staat een beetje (heel erg) stil. Wat doen we nieuw? Nieuwe titel? of zegt ff iemand los? En een hellsangel, dat is toch een betattoode man op een motor? Ik weet niets van motors en ook niet van tattoo's. Dus wil iemand alsjeblieft die titel nemen?

P.S.
Als we een nieuwe titel doen weet ik er wel een: de keerzijde van de medaille

Nieuwe titel graag, met deze wil en kan ik niets, zeker niet vanuit mijn schrijfwijze.

[shining_fury]

Is mijn titel dan ok? De keerzijde van de medaille?

shining_fury schreef op 09-03-2005 @ 16:55 :
Is mijn titel dan ok? De keerzijde van de medaille?

Daar kan ik (en anderen) in ieder geval iets mee.

Als niemand hem voor 21:00 claimt, beschouw ik de titel als de mijne.

Grim

[shining_fury]

Yesss Titels verzinnen is leuk

shining_fury schreef op 09-03-2005 @ 17:08 :
Yesss Titels verzinnen is leuk

Je signature: live = life.
Ff veranderen, is goed voor je.

[shining_fury]

okkidokkie
en, neem je de titel?
Nu, bedoel ik. Ik verveel me en heb zin in een leuk verhaaltje geborduurt op mijn titel