Ik weet niet hoe ik me voel
Gisteren een e-card naar iemand gesturd die ik leuk vond. Ik stuurde de kaart, omdat ik hoorde dat ze ziek was. De kaart was opgehaald, maar ik heb geen reactie. Ik denk niet echt dat dat een goed teken is.
Nu dan wel weekend. Ik moet gewoon eens iets doen met anderen, maar t komt er nooit van. Echt veel vrienden heb ik niet en van thuis uit wordt ook niet echt veel ondernomen.
....En om nou alleen naar de bios te gaan?
Ach ja, een relatie zal er toch wel niet van komen, dus dat probeer ik van me af te zetten. Das iig makkelijker gezegd als gedaan als die persoon echt precies is wat je zoekt. T enige wat een relatie nog leuker zou kunnen maken is als ze niet tegen kietelen zou kunnen. Ja, raar hè, maar ik vind t gewoon leuk om af en toe een beetje te kunnen stoeien.
Het enige leuke wat ik me in kan beelden is dat ik misschien vanavond bij mijn tante kan logeren. Ik heb het nog niet gevraagd, maar dat zal ik zeker doen.
Tenminste nog iets anders als alleen maar gezeur en verveling in t weekend. En dan morgen nog naar een club van mensen die autisme hebben, das meestal wel gezellig, maar t enigste wat daar wordt gedaan is spelletjes spelen in een café, of hoe je dat ook wil noemen.
En zo gaat dat bijna elk weekend.....
Vrijdag tv kijken, savonds naar bed, weer op tijd op(ben geen langslaper), kamer opruimen, computeren, eten, vervelen, eten, tv kijken, naar bed, weer op tijd op, als t weer ff meezit mountainbiken, eten, vervelen, eten, tv kijken en naar bed.
En dat alemaal volgens een strak schema

.
Ik heb al aangegeven dat ik dat iets minder strak wil, en daar ontstaan dan nog net geen ruzies over. Mijn ouders redeneren dat we dan net zo goed alles maar weg kunnen doen.
Ik heb dus echt een hekel aan strakke schema's, maar dat hebben ze blijkbaar niet door hier.
Bij mijn vader daarentegen hebben we ook schema's maar daar wrodt dus neits mee gedaan. Heb ik ok al regelmatig wat over gezegd, en ook daar ontstaat er dan weer stress over.
Namelijk omdat mijn broertje en ik langer als anderhalf uur per man aan de playstation zitten. Dat ik al heel vaak over heb gezegd dat die tijden strakker moeten, daar denken ze dan natuurlijk niet aan he. Dan wordt geredeneerd dat ík maar als enigste me aan mijn tijd moet houden.
Ik denk dat ik gewoon eens een schema opstel, zoals ik het zou willen en eens kijken wat ik dan te horen krijg. Waarschijnlijk dat ik niet moet zeuren ofzo.
Mijn ouders zijn dus gescheiden, en hebben de nodige jaren terug afgespoken om geen stress meer te maken. Als ik voor elke keer dat ze wel stress hebben gemaakt een euro zou krijgen had ik nu denk ik toch wel minstens duizend euro gehad. En die stress tussen mijn vader en moeder is alleen maar toegenomen sinds mijn moeder hertrouwd is.
Mijn stiefvader laat namelijk meer van zich horen als hij t ergens niet mee eens is. Mijn moeder durft dat op de een of andere manier niet, (ik denk dat zij ook iets van autisme of adhd heeft).
Ik krijg dus van mijn vaders kant weer steeds te horen dat zij het dom vinden hoe mijn moeder en stiefvader over veel dingen denken. Zo wordt jhet dan niet letterlijk gezegd, maar daar komt het uiteindelijk wel op neer. Elke keer als ik daardoor in de stress schiet, wordt er wel gezegd dat "dat niet meer zal gebeuren", maar daar geloof ik al niet meer in.
Bijna elk weekend als ik bij mijn vader kom heb ik wel stress met mijn stiefmoeder (en soms ook met mijn vader). Ze vind(t)(en) namelijk dat ik een veel te grote mond heb. Ze zijn gewoon niet gewend dat ik weerwoord heb, en daardoor ontstaat steeds stress. Dat is alleen maar toegenomen sinds mijn moeder en stiefvader een eigen kind hebben(Bij mijn vader en stiefmoeder is het al twee keer mis gegaan).
Ik heb dan zelf ook nog autisme, type asperger, en ik heb niet echt het idee dat ze dat daar willen accepteren. Ze maken dan dus wel een schema, maar het hangt daar alleen maar zodat ze kunnen zeggen dat we daar een schema hebben, omdat ik enige regelmaat wel belangrijk vind. Verder vind ik niet dat ze me begrijpen.
Ze behandelen me alsof ik nog precies zoals op de brugklas ben. Daar was ik nog enigszins agressief en durfde ik neit te zeggen als ik het ergens niet mee eens was. Ik kom nu namelijk veel meer voor mezelf op en ik ben ook helemaal niet agressief meer.
Ik heb nu veel meer inzicht in dingen en ik kan zelf ook wel (gedeeltelijk) inschatten wat goed of fout is, maar dat zien mijn vader en stiefmoeder niet in.
Ze snappen ook niet dat ik plotselinge veranderingen niet hebben kan. Toen ik laatst namelijk terugkwam van een mountainbiketoertocht trok ik, zoals gewoonlijk, weer mijn pyjama aan na het douchen. Het enige wat toen aan mij werd gevraagd was waarom ik mijn pyjama aanhad en niet mijn gewone kleren. Ik zei toen gewoon waarom en toen werd er niets meer gezegd.
Toen mijn vader me dan vroeg of ik alles had opgeruimd na het douchen, viel me in dat ik nog iets moest opruimen. Toen zei hij:"Doe ook direct ff je kleren aan" en dat deed ik toen ook, want toen werd het me gevraagd. Neit dat dat nodig was geweest, want ik had dat sowieso gedaan als ik klaar was met een samenvatting nederlands maken.
Omdat ik toen wel mijn kleren aantrok ging zij helemaal over de rooie en is weggelopen. Ze kwam dezelfde avond wel terug, maar toch. Ik wilde ook weg, maar dat mocht weer niet van mijn vader. Daar ben ik achteraf kwaad over, omdat ze zeggen dat ik oud genoeg ben om ook eigen beslissingen te nemen (vindt mijn vader niet dus!!).
Toen dan toch maar uitgelegd dat ik gewoon ff een blokje om wilde en toen ben ik naar mijn moeder gegaan. Daar heb ik dan die meid opgebeld, na heel lang twijfelen, en daar heb ik op msn ff goed mee kunnen praten, ook al had ik dat nóg liever onder vier ogen gedaan.
Gelukkig vond ze dat niet erg, en ook niet als ik dat een volgende keer zou doen, maar ik vind dat toch nog steeds raar om te vragen. Ik was voor het gesprek echt helemaal van slag af en ik had een nogal vet schuldgevoel. Dat had ze er binnen anderhalf uur wel uitgepraat, vind ik best knap, want anderen hadden helemaal niets uit mij gekregen en na het gesprek was ik dan wel weer een beetje opgeknapt.
Ik had daarvoor ook al met iemand daarover gepraat, maar dat hielp helemaal niets. Ze toonde wel medeleven, maar het hielp op de een of andere manier niets.
En het erge aan het feit dat die relatie niets gaat worden is dat zij de enige is waarmee ik echt kan praten over dingen die me echt dwars zitten, zoals de bovenstaande situatie. Er is verder bijna niemand (die ik ken), die zo makkelijk met me praat. Als ze met me aan de praat raakt ontspan ik gewoon helemaal.
Toen we laatst met een paar man film gingen kijken moest ik in de snackbar de bestelling doen. Ik stond daarna om de een of andere reden (t waren de kriebels, maar die had ik de tijd daarvoor en daarna best wel goed onder controle; ik weet neit waarom ze toen ineens zo erg waren) die ik niet weet letterlijk met spanning over mijn hele lichaam.
Toen de bestelling klaar was raakte ik met haar aan de praat en ik merkte gewoon dat ik echt helemaal ontspannen was, en dan bedoel ik ook echt helemaal ontspannen. Dat vind ik gewoon freaky, want er is niemand waarbij ik dat heb. Bij iedereen ben ik toch nog enigszins gespannen, ook al wordt er alleen maar humor gemaakt en ben ik niet op diegene verliefd.
Dat is gewoon iets wat ik niet begrijp, maar ik vind t wel fijn.
Ik vind t alleen raar om haar te bellen, of te sms-en, of wat dan ook en haar dan te vragen of ik met haar kan praten als ik ergens mee zit. Gewoon omdat ik geen relatie met haar heb.
Misschien zouden jullie dat niet raar vinden, maar ik dus wel.
Sorry dat het zo'n lang zeikbericht is geworden, maar ik ben iig blij dat me dat van het hart af is