Het Grote Lucht Je Hart Topic - 173

[Elin3]

Beterschap Nonny!

[fizzle-fluffy]

Eline, als je toch christelijke hulp zoekt, heb je wellicht een fijne pastoor met wie je kunt praten? Dat deed ik ook een tijdje toen ik niet naar de psycholoog durfde!

[Elin3]

fizzle-fluffy schreef:

Eline, als je toch christelijke hulp zoekt, heb je wellicht een fijne pastoor met wie je kunt praten? Dat deed ik ook een tijdje toen ik niet naar de psycholoog durfde!

Goede tip, al zou ik zo snel niet echt iemand daarvoor weten in mijn omgeving. Mijn kerk/ Bijbelstudiegroep is te klein (de moeder van mijn beste vriendin zou er voor in aanmerking komen, maar daar kom ik toch al regelmatig voor thee, koekjes, en goede gesprekken) en de kerk waar ik met mijn moeder altijd heen ging heb ik niet zo veel meer mee. De vaste ouderling die altijd bij ons op huisbezoek kwam is ook niet bepaald iemand waarbij ik mijn hart kan uitstorten, en toen ik ooit pastorale zorg kreeg aangeboden via de kerk was dat door een man die ik echt een enorme onsympathieke eikel vind, omdat hij dat coördineert

Nonny schreef:

Dankzij de ijzel en ziek al 3 dagen thuis, en de muren komen langzaam op me af. Nu de bussen weer wat rijden straks even met de bus naar de binnenstad samen met huisgenootjes. Normaal 15 minuten lopen maar dat doen we nu maar niet :'). Gezellig samen lunchen en daarna weer terug naar huis. Vandaag maar proberen om de paracetamol en ibuprofen wat af te bouwen, tot nu toe red ik 4 uur per 'cocktail' wat neer komt op 6 paracetamol van 500 en 4ibu van 200 en 2 van 400 op een dag, maar dat Is ook niet echt verstandig om lang vol te houden. Als ze werken dan voel ik me niet eens ziek, en kan ik voor mijn gevoel alles wel doen, maar tegen de tijd dat die 4 uur voorbij zijn, knalt mijn hoofd ongeveer uit elkaar.. Heb nu 3 dagen bijna niks gedaan dan op bed of bank liggen met een boek of muziek op, en af en toe de tv aan maar het helpt allemaal niks. Maar wat winterse vitamientjes proberen zometeen buiten. Hopelijk ben ik er hierna voor de rest van het jaar van af..

Beterschap!

Ik voel me op dit moment erg gespannen en ook is het druk en erg chaotisch in mijn hoofd.
Ik kan het allemaal niet meer bolwerken in mijn hoofd en ik kan het in mijn hoofd allemaal even niet meer aan.
Ik denk dat het komt doordat ik bijna jarig ben.
Ik ben druk bezig met de voorbereidingen daarvan samen met mijn zorgcoordinator, heb al uitnodigingen gemaakt en verstuurd en vrijdag doe ik samen met mijn zorgcoordinator boodschappen en halen we alles in huis.
Alles is goed geregeld, dus daar ligt het niet aan.
Maar de drukte en voorbereidingen er rondom heen vergt mij veel drukte en energie .
Ook in de woongroep waar ik woon zijn er heel veel spanningen waar ik niet goed weet wat ik er mee aan moet.
Nu probeer ik wel steeds voor de spiegel te gaan staan en tegen mij zelf te zeggen, Het is niet mijn probleem al die spanningen die mijn huisgenoten met zich mee dragen, Nee, het is hun probleem.
Dit heb ik geleerd van mijn psychologe.
Maar toch komen mijn mede huisgenoten af en toe naar mij met hun spanningen wat ik erg moeilijk vind en mezelf dan ook geen raad meer weet.
Ik zeg dan bijvoorbeeld van, ga er maar mee naar de begeleiding, want ik kan er niks mee en dan worden ze kwaad, boos of teleurgesteld.
Ja, dan weet ik het ook niet meer wat wel of wat niet goed is .
Naar de begeleiding sturen vinden mijn huisgenoten niet goed en ik vind het niet goed om naar andermans problemen te luisteren, want ik heb het al druk genoeg met mijn eigen problemen.
Hoe zouden jullie dit probleem oplossen?

[Elin3]

Gewoon je eigen grenzen blijven aangeven Diddlina. Als jij het al zo druk in je hoofd hebt is het absoluut niet nodig dat jij je ook nog eens extra druk maakt over de problemen van je huisgenootjes. Jij kunt dat er gewoon even niet bij hebben. Geef dat aan

[darkfairy]

Elin3 schreef:

Succes darkfairy, hopelijk heb je snel weer wat rust in je hoofd!

dankje Elin3

ot.
ik probeer tegen mijn angsten in te gaan.
vanochtend heb ik het am al kunnen in houden.
en nou probeer ik het ondanks mijn angst en paniek.
toch bij de bezigheid vol te houden.
ik probeer het zo lang mogelijk.
ze vinden dat ik een goede instelling heb.

[darkfairy]

ik denk nou weer heel anders over die angsten en paniek dan gisteren.
ik voer er elke dag een strijd tegen en daar wordt ik zo moe van.
wanneer houd het nou eens een keer op.
en gaat het is een keer normaal.

Nog steeds gaat het op en af. Deze week heb ik een aantal gesprekken op school. Daar zie ik best wel tegenop, want dan kan het persoonlijk worden en zolang alles maar algemeen is kan ik het allemaal wel handelen. Doordat ik de afgelopen maand zo ontzettend ingekakt was heb ik een behoorlijke studieachterstand. Dat probeer ik nu allemaal weer een beetje bij te werken want ik heb binnenkort weer tentamens. Ik moet nog bijna alles doen voor mijn toetsen wat voor veel stress zorgt. Ik slaap al een paar weken heel slecht wat er voor zorgt dat ik heel moe ben. Ik kom 's avonds niet in slaap en ik word 's nachts regelmatig wakker. Ik kies er vanavond al voor de 2e keer deze week voor om gewoon tot later in de avond/nacht voor school bezig te zijn. Slapen kan ik toch niet, en zo loop ik mooi in op mijn schoolachterstanden. Daarbij beland ik dan na een paar uur studeren helemaal uitgeput in bed omdat ik dan echt helemaal op ben, en dan lig ik ook niet meer zo lang wakker, wat heel erg prettig is. Overdag merk ik dat ik heel veel weglach. Ik weet dat dat ook eigenlijk niet goed is maar het werkt wel prettig en ik heb leuk contact met mijn klasgenoten daardoor. Ik vraag me echt af hoe ik voldoendes moet gaan halen voor mijn komende tentamens, ik moet echt nog veel te veel doen. Zelfs als ik elke nacht doorhaal kom ik er volgens mij nog niet.

[Daantjer]

Met twee gefaalde studies achter de rug zie ik toch erg op tegen de komende tentamenperiode. Ik heb het vorige blok 10 EC niet gehaald en moet vanaf nu eigenlijk alles halen. Ik probeer mezelf maar te vertellen dat ik dit 'studeren' wel kan, maar ik twijfel zeer ernstig over mijn capaciteiten hiervoor. Net zoals op de middelbare school blijft er weinig hangen. Met mijn neus in de boeken is heel erg tegennatuurlijk, zeker als het doel zo ver weg is. Voor mijn gevoel ben ik helemaal geen academicus, ik kan werken en overtuigen. Toch zijn de studieadviseur en de psycholoog er vol van overtuigd dat ik over de intellectuele capaciteiten beschik om op academisch niveau te functioneren. Ik ben bang dat alle tijd, geld en inzet die ik in het studeren heb gestopt verspilde moeite zijn.

Het is vrij gebruikelijk om te denken dat je je studie of werk eigenlijk niet aankan terwijl je dit wel kan, een variant van dit gevoel is het welbekende impostor syndrome, al is dat zo te lezen niet precies wat jij hebt.

Laat me je gerust stellen: ik vond op mijn studies minimaal de helft van de medestudenten helemaal geen academicus. En dan ben ik nog coulant. Toch heeft het overgrote deel daarvan zijn universitaire studie afgerond. Ook als je kan werken en overtuigen, kan een universitaire opleiding zeer nuttig zijn.

[Elin3]

Oh wouw, super raar. Een van mijn beste vriendinnen komt ineens opbiechten dat ze ook naar de psycholoog gaat. Naar dezelfde psychologe ook nog geloof ik Had ik echt niet verwacht

[Daantje_0705]

Zo zie je maar weer dat er vaak best nog een taboe is op psychologische hulp maar dat er meer mensen gebruik van maken dan je vaak zelf weet.

[Elin3]

Daantje_0705 schreef:

Zo zie je maar weer dat er vaak best nog een taboe is op psychologische hulp maar dat er meer mensen gebruik van maken dan je vaak zelf weet.

Die vriendin gaat er pas twee weken heen, waarschijnlijk naar die psychologe omdat ik daar zo enthousiast over was (Er is ook geen overvloed aan christelijke psychologen in Gouda, dat helpt vast.) Ik vind het wel heel fijn dat ze het vandaag aan me vertelde. Ik had het gevoel dat we de laatste jaren steeds meer uit elkaar groeien (we hebben allebei veel te doen en weten dat de ander het druk heeft, dan spreken we niet af - om de ander maar niet extra te belasten), maar ik vind het een heel goed teken dat ze me dit toevertrouwd. En als ze het weer even iets rustiger heeft met school komt ze weer een keer ouderwets logeren

[darkfairy]

heb eindelijk een taxi pasje met foto sinds gisteren.
ik heb vandaag al een angst over wonnen.
door een taxi te bestellen voor morgen.
daar ben ik wel trots op.
dan heb ik morgenvroeg sporten en douchen.
en de laatste spulletjes in mijn tas doen.
en dan ga ik om 12:00 met de taxi naar mijn ouders toe.
en daarna met mijn zusje samen naar de tandarts.
en dan zaterdag weer met de taxi terug naar de afdeling.
het voelt wel als heel erg druk.
en heb er vandaag veel paniek aanvallen door gehad en ben nou bekaf.
maar ik zeg op naar meer zelfstandigheid en angsten over winnen!.

Het gaat op dit moment niet goed met mij .
Bij mij in de woongroep is de sfeer niet meer om uit te houden.
Van de week werd ik aangevallen door een huisgenoot van mij.
Ze sloeg mij in mijn gezicht, waarop ik schrok en haar flink terug schopte.
Daarna wou zij mij weer in mijn gezicht slaan, waarop er een worsteling ontstond en ik me eigen uiteindelijk los kreeg.
Mijn huisgenoot begon mij uit te schelden en pakte een mes en begon daarmee te dreigen.
Ik ben er nog steeds helemaal kapot en ondersteboven van.
Veel gesprekken gehad met de leiding, gedragsdeskundige en woonhuiscoordinator, maar het blijft toch steeds in mijn hoofd rond spoken.
Ik voel me eigen niet meer veilig, goed en prettig in de woongroep en sta op het punt om te knappen in mijn hoofd.
Heel mijn hoofd loopt over en ik zie het allemaal niet meer zitten.
Voel me eigen down, depressief, heb veel last van huilbuien, heb geen vertrouwen meer in mijn huisgenoten, voel me eigen niet veilig en prettig en wil heel, heel graag worden opgenomen, maar daar geeft niemand geen gehoor aan.
Ik voel me machteloos en alleen en moet vechten voor mijn leven, wat ik op dit moment niet meer kan.
Ik blijf doorgaan met zeggen dat ik wil worden opgenomen zowel tegen mijn ouders dan tegen de begeleiding en als ze daar geen gehoor aan geven dan ga ik zelf een opname proberen te regelen.
Ik ben kwaad, verdrietig, heb pijn op mijn borst door de hevige spanningen, ben niet gelukkig, voel me erg down en depressief en zie het allemaal niet meer zitten.
Ook me eigen zelf verwonden komt weer steeds hoger in mijn hoofd.
Ik weet niet meer wat te doen als er niemand gehoor aan mij wil geven.
Help!!!!!

[Daantje_0705]

Met je huisarts praten, Diddlina?

[darkfairy]

bij de tandarts ging het goed.
ik moet wel terug voor haakjes achter mijn tanden die los zitten.
en de donderdag naar huis en de zaterdag naar de afdeling met de taxi ging goed.
donderdag was de chauffeur een bekende die mij vaker had gereden.
en het weekend bij mijn ouders was erg fijn.
vrijdag met mijn moeder 20 minuten gelopen.
en zaterdag met mijn moeder 30 minuten gelopen daar ben ik best wel trots op.
zaterdag was ik terug gekomen op de afdeling en had ik nog me was gewassen.
en gisteren ben ik dwanggedachtes tegen gegaan.
het is vanochtend met am wel even mis gegaan.
maar dat vergeten we maar.
en ik heb het bij de bezigheid vol gehouden.
dus dat kan in mijn positief schriftje.
en vanmiddag heb ik kennismaking met de nieuwe psycholoog die ik krijg.
ik hoor van iedereen dat ze heel aardig is.
dus ik ben er erg benieuwd naar.

[Daantje_0705]

Oma (de oma van mijn vriend) is ruim een week geleden overleden. Afgelopen vrijdag hebben we haar begraven en ik merk dat het me zwaarder valt dan verwacht. Mijn vriend en ik zijn 8,5 jaar samen. Hij heeft een hele hechte familie en we kwamen regelmatig bij opa en oma (en de rest van zijn familie). Aan de ene kant voelt het alsof ik er bij hoor, aan de andere kant toch niet. Ik heb veel behoefte om erover te praten en te delen. Gelukkig was het vrijdag heel fijn en mooi en omdat er zoveel mensen waren, was er altijd wel iemand voor een knuffel of een aai over je schouder en met z'n allen hebben we er een heel mooi afscheid van kunnen maken. Vandaag de afscheidsdienst nog een keer terug zitten kijken en ik merk dat dat me wel (voor even) troost geeft. Aan de ene kant blijft het malen waarom het mij zoveel doet en mijn vriend op het oog minder. Gelukkig kunnen we er samen goed over praten, mooie herinneringen ophalen, ons samen afvragen hoe het nu met opa gaat en verder moet, napraten over de begrafenis. Het stoort me dat mijn moeder in deze hele situatie echt een ijskonijn is. Ik had haar laten weten dat oma overleden is. Haar enige reactie was dat ze me wel zou bellen en dat was een week later. Veel ouders van 'aanhangkleinkinderen' waren op de begrafenis, mijn moeder niet, ze had gelukkig wel een kaart gestuurd naar mijn schoonouders. En ook nu na de begrafenis vraagt ze niet hoe het was, belt ze niet om te vragen hoe het met mij gaat. Er kan nog net af hoe het met mijn vriend gaat. En dat steekt me. Mijn lieve, warme schoonfamilie en mijn moeder het ijskonijn. Een van mijn collega's heeft tegen me gezegd dat zij wel over me wil moederen en die is heel belangstellend en lief en geïnteresseerd (nu helaas ziek en nog niet gezien deze week) maar toch is het niet hetzelfde als mijn moeder.

[Elin3]

*aai voor Daantje*

Laat je niet gek maken omdat jouw moeder anders in elkaar zit of anders handelt als jij graag zou willen. Geniet van de mensen waarmee je het wel kunt delen.

[darkfairy]

het weekend was ging goed ik heb bezoek van mijn vader en mijn zusje gehad.
en gisteren voor het eerst sociale vaardigheden gehad.
en dat was erg vermoeiend maar het ging wel goed.
ze hebben er op de afdeling vertrouwen in dat ik de bezigheid tot 11:30 vol hou.
zelf heb ik dat vertrouwen de ene keer wel en de andere keer niet.
maar ik ga het wel proberen.

[Elin3]

Mijn hoofd heeft een beetje overuren gedraaid de afgelopen dagen en het liefst zou ik even heel stilletjes in een hoekje gaan zitten, maar dat is ook niet echt een oplossing. Straks toch maar even wat makkelijks koken en daarna iets verzinnen om te doen waar ik weer vrolijk van word.

[winnie the pooh]

begonnen met mijn afstudeerstage. Ik moet nog heel erg wennen. Ze vinden dat ik te stil ben. Maar ik ben net een week ofzo begonnen. En vergeleken met mijn vorige stage ben ik nu al een stuk minder stil na een week, dus ik ben toch trots op mezelf.

Maar ik heb wel even tijd nodig om de veranderingen te verwerken merk ik. Het was haasten om op school alles af te krijgen voor de stage, en nu zit ik ''ineens'' op stage. Het is even heel snel gegaan ofzo en daar moet ik even aan wennen.

Het is nog altijd erg druk en chaotisch in mijn hoofd.
Ik krijg maar geen rust gevonden, wat ik ook doe.
Het gaat ook nog altijd niet goed tussen een huisgenote van mij en mij.
Ongeveer 3 weken geleden hebben we hevige ruzie gehad waarbij ik door haar werd bedreigt met een mes .
Sinds dien gaat het contact tussen ons erg moeizaam en verloopt het niet goed .
Ze negeert mij volop, terwijl ik van mijn psychologe moet proberen om het contact weer een beetje beter te laten verlopen door haar bijvoorbeeld te groeten, vragen hoe het gaat enz.
Maar ze negeert mij volop en ze laat mij links liggen en kijkt mij nauwelijks aan.
De begeleiding zegt tegen mij dat ik me eigen niet op de kast moet laten jagen en dat ik me eigen niet gek moet laten maken.
Maar ik vind het zo moeilijk, tegen de rest van mijn huisgenoten doet ze normaal en mij laat ze links liggen, zegt niks tegen mij en negeert mij volop.
Weet niet meer wat te doen en het bloed komt zo langzamerhand onder mijn nagels vandaan.
Ben bang dat ik mezelf niet langer meer kan beheersen en dat ik op het punt sta om haar aan te vliegen/vallen.
Jullie zien wel dat het mij erg hoog zit.
Ik kan wel naar de begeleiding gaan, maar die kunnen er niet zoveel aan doen .
Voel me eigen best wel verdrietig, machteloos en heb het gevoel er alleen voor te staan.

Ik zit er over te denken om een afspraak bij de huisarts te maken. Niet dat ik een emotioneel wrak ben op het moment, maar het loopt gewoon niet lekker en dat doet het eigenlijk al heel lang niet. Ik kan heel blij zijn, soms dagen lang, maar de sombere gevoelens komen steeds weer terug en ik merk dat ik daarbij de laatste tijd niets meer kan hebben. Mijn reserves zijn op. Ik ben enorm snel gefrustreerd/geïrriteerd en word dan snel onredelijk en bozig. Ook voel ik me nooit echt uitgerust en kan ik stress lastig hanteren. Daarbij begin ik een opgever te worden, vaak ben ik het doorzettingsvermogen kwijt en echt presteren vind ik lastig. Ook heb ik vaak nergens zin meer in, vind ik het vaak lastig om van dingen te genieten en ik vraag me vaak af waarom ik leef, wat mijn toegevoegde waarde is. Niet dat ik suïcidaal ben ofzo, maar ik zie niet de meerwaarde van mijn bestaan.

[Elin3]

Heel goed dat je die afspraak bij de huisarts wil maken, misschien heb je helemaal niet zo veel hulp nodig maar helpen een paar gesprekken al. Dapper dat je om hulp vraagt!

Ik wil stoppen met mijn medicijnen maar ik durf niet, ik durf het niet voor te leggen aan mijn specialist, ik ben bang dat het niet helpt... ze maken me ongelukkig, maar als ik weer ziek word, maakt dat me ook niet gelukkig. Daarbij ben ik wellicht ook een beetje overspannen aan het raken, maar ik heb niet echt tijd om er iets aan te doen. Ik zou ook niet weten wat ik moest doen. ik ben het gewoon een beetje kwijt ;(

[Elin3]

Azèche schreef:

Ik wil stoppen met mijn medicijnen maar ik durf niet, ik durf het niet voor te leggen aan mijn specialist, ik ben bang dat het niet helpt... ze maken me ongelukkig, maar als ik weer ziek word, maakt dat me ook niet gelukkig. Daarbij ben ik wellicht ook een beetje overspannen aan het raken, maar ik heb niet echt tijd om er iets aan te doen. Ik zou ook niet weten wat ik moest doen. ik ben het gewoon een beetje kwijt ;(

Heb je iemand waarmee je die zorgen kan bespreken? Je huisarts, maatschappelijk werkster, psycholoog? Dat klinkt misschien heel suf en cliché, maar als jij echt tegen overbelasting aanzit is er alleen verbetering mogelijk als je rust neemt, overzicht terugvind en (vooral minder) prioriteiten leert stellen.

Ik kan nog wel wat tips van mijn psychologe met je delen betreft overbelasting/ stress, maar ik weet niet of je daar behoefte aan hebt. Zo ja, geef gerust een gil!

Ik wilde morgen de huisarts misschien bellen, maar toen ik net in mijn agenda keek kwam ik erachter dat ik tot volgende week dinsdag geen tijd heb om naar mijn huisarts te gaan. Ik heb mijn week veeel te vol gepland en daar baal ik gigantisch van, maar het zijn geen dingen die ik kan afzeggen 😔.
Ik merk ook dat ik tegen mijn grens aan loop. Ik kan me niet focussen op de dingen die ik moet doen. 'S ochtends sta ik al op met vermoeidheid, maar dan trek ik het qua humeur/gevoel allemaal nog wel, maar in de loop van de dag kost alles steeds meer moeite en voel ik me steeds neerslachtiger en dan krijg ik veel hoofdpijn.
Vandaag had ik mijn (enige) thuiswerkdag, maar ik heb uiteindelijk helemaal niets gedaan voor mijn studie en zelfs niet gekookt. Ik heb lang in bed gelegen en daarna bijna alleen maar op de bank gehangen, waar ik mezelf vnv afgesleept had want ik moest vnv wel weg.

[Roekoe]

Ik vind het echt niet leuk dat mijn vriendin een mannelijke uitwisselingsstudent heeft.
Ik vertrouw haar wel, maar hem niet. Het geeft me echt een kut gevoel.

[Elin3]

Roekoe schreef:

Ik vind het echt niet leuk dat mijn vriendin een mannelijke uitwisselingsstudent heeft.
Ik vertrouw haar wel, maar hem niet. Het geeft me echt een kut gevoel.

Misschien kan je dat naar haar ook uitspreken?

Elin3 schreef:

Heb je iemand waarmee je die zorgen kan bespreken? Je huisarts, maatschappelijk werkster, psycholoog? Dat klinkt misschien heel suf en cliché, maar als jij echt tegen overbelasting aanzit is er alleen verbetering mogelijk als je rust neemt, overzicht terugvind en (vooral minder) prioriteiten leert stellen.

Ik kan nog wel wat tips van mijn psychologe met je delen betreft overbelasting/ stress, maar ik weet niet of je daar behoefte aan hebt. Zo ja, geef gerust een gil!

Ja, die zou ik heel graag hebben!

Toch vandaag bij mijn huisarts geweest. Ik moet nu kalmer aan gaan doen en mijn leven minder vol gaan plannen, dat vins ik balen, maar ik weet wel dat het beter is.

[Daantje_0705]

Keuzes maken is lastig maar het geeft mij uiteindelijk wel rust om de dingen die ik doe ook echt de energie te kunnen geven die ik erin wil stoppen en niet alles half doen omdat ik dan nergens energie voor heb. Ik heb ook wel hobby's die niet teveel energie kosten en ik geniet er ook weer van om gewoon thuis te zijn.

En natuurlijk zijn er momenten dat het gewoon k*t is maar dat mag ook.

[Pluis]

_melove schreef:

Toch vandaag bij mijn huisarts geweest. Ik moet nu kalmer aan gaan doen en mijn leven minder vol gaan plannen, dat vins ik balen, maar ik weet wel dat het beter is.

Tot op zekere hoogte moet iedereen dat hoor. Ik ben helemaal gezond, maar ik weet dat ik dat alleen maar blijf als ik niet mijn dagen compleet vol plan. Dat soort supermannen en vrouwen bestaan helemaal niet! (of ze houden het een tijdje vol en dan storten ze in).

Mij helpt het om mezelf de vraag te stellen: Kost dit me alleen maar energie, of levert het me ook energie op?

[Daantje_0705]

De vraag stellen óf iets gedaan moet worden en of dat perse nu moet en perse door jou gedaan moet worden kan ook helpen in het stellen van prioriteiten.

Ik weet niet meer hoe ik verder moet, ik vind het helemaal niet meer leuk.
Alles lijkt zo uitzichtloos, ook al weet ik dat er hulp komt. Het idee dat dat nog minimaal een maand duurt is killend en daarbij gaat het waasrschijnlijk toch niet helpen.
Ik vraag me soms echt af waarom ik niet gewoon normaal ben en kan genieten van het leven.
Alles is donker en zwart. Ik voel me als het weer: het stormt enorm, regen, onstuimig weer. Ik wil het niet meer

[Elin3]

Hoe komt het dat je alles zo negatief inziet?

Heel veel knuffels _melove!

[Holland Oates]

Ook knuffels van mij. <3

ot:
Hoi, ik post hier dus eigenlijk nooit, maar er zijn de laatste tijd wat ontwikkeling in m'n leven op psychisch gebied, dus ik wou hier even m'n spreekwoordelijke ei kwijt.
Basically: al heel lang gaan er dingen in m'n leven niet lekker en in november heb ik eindelijk de eerste stap gezet om er wat aan te doen. Na wat gesprekken met de psych bij de huisarts ben ik doorverwezen naar het ggz, waar ik een paar weken terug een intake gesprek heb gehad om te kijken wat er nou echt mis met me is en wat er aan gedaan kan worden.
Ik had niet helemaal het idee dat ik echt goed kon vertellen wat me allemaal precies dwars zat (30 jaar aan shit is ook lastig in een uur te proppen) en de psychiater zei ook dat hij niet goed wist wat hij met me aanmoest. Wat iig wel duidelijk naar voren kwam was een angststoornis en ik kreeg een week de tijd om te beslissen of ik gedragstherapie wou of medicijnen. Uiteindelijk heb ik voor het tweede gekozen, en morgenochtend heb ik een afspraak om dat verder te bespreken. Ik vind het eigenlijk doodeng en heb ook steeds het idee 'ja, maar het gaat nu wel goed, dus waarom heb ik dit nodig? Ik zit die man z'n tijd te verdoen!', want als ik me okee voel vergeet ik hoe het is als het slecht gaat.
Aangezien veel van m'n problemen er al van kleins af aan zijn is het voor mij lastig om te zien wat normaal is en wat niet. Daarom krijg ik ook nog een vervolgonderzoek om te kijken of ik mss een persoonlijkheidsstoornis heb of ergens op het autistische spectrum zit.
Zoals ik eerder al zei vind ik 't dus allemaal vrij eng, want dit hele 'praten over dingen' gebeuren is nieuw voor me en wat nou als ik het verkeerde zeg, of misschien stel ik me gewoon aan en moet ik niet zeiken, en straks doen die medicijnen allemaal rare dingen met me enenen....
Nja, ik ben iig erg benieuwd naar het vervolgonderzoek.

Oh ja, en dan is er ook nog het punt dat ik het misschien aan m'n ouders zou moeten vertellen, maar dan denk ik aan de toon waarop m'n moeder zei 'waarom moet jij nou met een psycholoog praten?!' en de gedeelde linkjes op fb over hoe medicijnen onzin zijn en dat mensen gewoon rust en regelmaat nodig hebben, en dan denk 'naaah....misschien ook niet'.

[Elin3]

Dapper dat je het hier deelt HO! En als je nog niets met je moeder wil delen, dan is dat prima toch? In zo'n traject heb je (lijkt mij) juist behoefte aan mensen die begrijpen waarom en dat je bepaalde keuzes maakt, en niet aan mensen die die keuzes in twijfel trekken. Ik vind het echt heel goed van je dat je hieraan gaat werken. En wat je moeder ook zegt, voor psychologische hulp hoef je echt niet gek te zijn! Als je niet goed gaat is het juist fijn om daar goede begeleiding in te vinden!

Het lijkt me wel spannend, al die testen om te zien of er meer oorzaken zijn. Maar hoe dan ook: er zijn geen verkeerde antwoorden! Je stelt je niet aan, zolang je eerlijk bent over je gevoelens of de afwezigheid daarvan. Als je het fijn vind kan je ook dingen opschrijven die je lastig vind om te zeggen. Soms geeft dat ook al een hoop rust in je hoofd, of een soort spiekbriefje voor jezelf om overzicht te houden van wat je nu echt wilde overbrengen.

Knuffels voor jou (als je die kan waarderen)!

Elin3 schreef:

Hoe komt het dat je alles zo negatief inziet?

Heel veel knuffels _melove!

Ik weet het niet Eline

Ik wil gewoon niet meer zo leven, ik zie het helemaal niet meer zitten. Daarbij begrijpt gewoon NIEMAND me uit mijn omgeving en dat is heel erg frustrerend/irriterend maar tegelijk ook heel begrijpelijk want ik snap mezelf ook helemaal niet meer.

Ik ben gewoon zo ontzettend verdrietig en wanhopig op t moment. Na gisteravond heb ik helemaal het idee dat het niet meer goed kan komen en snap ik er nog veel minder van.

De negatieve gevoelens zijn er gewoon al zo lang, ik weet bijna niet anders meer. Ik heb dit zeker al 3,5 jaar (alhoewel niet al die tijd zo erg, de laatste tijd is het wel heftiger geworden). En ik weet dat ik heel passief met mijn gevoel om ben gegaan en er juist heel hard voor weg ben gerend en alles veel eerder aan had moeten pakken, maar ik weet gewoon niet meer wat ik op het moment moet doen.

Een van de ergste dingen vind ik dat ik ondanks dat ik zo verdrietig ben gewoon niet kan huilen. En de twijfels, die zijn ook vervelend.
Hoe langer ik nadenk hoe minder ik in mezelf ga lopen en hoe meer ik ga twijfelen of ik niet gewoon aan de antidepressiva moet zoals mijn huisarts opperde.

[Elin3]

Op lange termijn zal je meer hebben aan actief verwerken wat je dwars zit, maar die verwerking kost tijd en bovenal energie. Als je dat niet kunt opbrengen is medicatie misschien niet zo'n heel gek idee.

Dat idee dat niemand je begrijpt is inderdaad heel naar. En zorgt er ook voor dat je steeds moeilijker over je gevoelens kunt praten, omdat die angst voor onbegrip blijft meespelen... Neem wat er nu gebeurt jezelf niet te veel kwalijk. Je zet enorm goede stappen door hulp te zoeken! En als sociale dingen of dingen voor school even niet lukken is dat geen schande. Probeer trots te zijn op wat wel lukt, i.p.v. te blijven hangen in de momenten waarop het niet gaat zoals je wil.

[fizzle-fluffy]

Holland Oates schreef:

Ik had niet helemaal het idee dat ik echt goed kon vertellen wat me allemaal precies dwars zat (30 jaar aan shit is ook lastig in een uur te proppen) en de psychiater zei ook dat hij niet goed wist wat hij met me aanmoest. Wat iig wel duidelijk naar voren kwam was een angststoornis en ik kreeg een week de tijd om te beslissen of ik gedragstherapie wou of medicijnen. Uiteindelijk heb ik voor het tweede gekozen, en morgenochtend heb ik een afspraak om dat verder te bespreken. Ik vind het eigenlijk doodeng en heb ook steeds het idee 'ja, maar het gaat nu wel goed, dus waarom heb ik dit nodig? Ik zit die man z'n tijd te verdoen!', want als ik me okee voel vergeet ik hoe het is als het slecht gaat.

Dit hebben heel veel mensen die bij een psycholoog lopen. Het gevoel, dat het eigenlijk niet écht nodig is en dat je die psycholoog of psychiater zijn tijd zit te verdoen.
Ik heb nogal wat tijd doorgebracht in 'gekkenhuizen' en praatgroepen voor lotgenoten, eerst als patient en later als muzikale begeleider. En iedereen zat daar met een gevoel van 'nou als ik die anderen zo hoor valt het met mij allemaal wel mee, ik hoef hier eigenlijk niet te zijn'. Iedereen. Jezelf serieus nemen, ook op momenten dat er geen crisis is, is hoe dan ook een nuttige les.

En dat je niet alles in één gesprek kunt samenvatten, is ook niet gek. Daarom heb je toch ook meer gesprekken?
Ik hoop dat je eruit haalt wat je nodig hebt! *knuffel*

[Holland Oates]

fizzle-fluffy schreef:

Dit hebben heel veel mensen die bij een psycholoog lopen. Het gevoel, dat het eigenlijk niet écht nodig is en dat je die psycholoog of psychiater zijn tijd zit te verdoen.

Ik heb dat idd ook van meer mensen gehoord, en de verschillende mensen waar ik mee heb gepraat hebben me ook gerust gesteld dat ik me geen dingen verbeeld.

Gisteren had ik 't met psychmans nog over m'n ouders en hoe lang bepaalde dingen al spelen en zijn reactie was 'woah, waarom zijn ze nooit eerder met je naar een huisarts geweest?!'. Ja, goede vraag.
Hij zei iig dat ik wel degelijk reden heb om daar te zijn en vandaag ga ik voor het eerst beginnen met Sertraline, waar ik wel erg tegenop zie. De bijwerkingen zijn de eerste paar weken niet fijn (verergering van depressie en angst, maagklachten, extreme moeheid), maar daar moet ik maar doorheen. Ben benieuwd hoe dat gaat met werk. Ik heb ook gelezen dat mensen er van zijn aangekomen, en ik ben al zo zwaar. Ugh.
Ik kon trouwens meteen ook één van de testen doen (een aq/eq test oid) en volgende week volgt er nog één.
Ben benieuwd.

[fizzle-fluffy]

Wat fijn dat je psychiater in elk geval zo steunend was!

Het zijn mogelijke bijwerkingen eah, als je je daar van tevoren al zo druk om maakt dan zegt iets in me dat je er psychosomatische klachten van gaat krijgen, daarom ben ik ooit gestopt met bijsluiters lezen

[Holland Oates]

deadlock schreef:

Het zijn mogelijke bijwerkingen eah, als je je daar van tevoren al zo druk om maakt dan zegt iets in me dat je er psychosomatische klachten van gaat krijgen, daarom ben ik ooit gestopt met bijsluiters lezen

Het zijn zeer waarschijnlijke bijwerkingen die bij een groot percentage van de gebruikers voorkomt, dus het lijkt me wel goed om daar op voorbereid te zijn. Psychmans zei zelf dat de klachten eerst erger worden voordat ze afnemen, maar dat betekent juist dat het spul gaat werken.

Zelfde met m'n migrainepillen. Als ik de bijsluiter niet had gelezen had ik me de tering geschrokken van de effecten zoals hartkloppingen, tintelingen en opvliegers, maar omdat ik het wist kon ik er beter mee omgaan.

Oates - wat goed dat je hulp zoekt. Fijn om te horen dat de psych je serieus neemt en je ook kan zeggen dat he tniet gek is waar je mee komt. Mijn medicatie staat er ook om bekend dat er best wel wat bijwerkingen bij zaten en ik heb uiteindelijk maar heel weinig last van bijwerkingen. Laat het maar gebeuren en probeer je niet te focussen op die bijwerkingen. Succes!

Een vriendin heeft me voor de zoveelste keer laten zitten. Ze zou vandaag komen, maar toen ik haar gisteravond appte was ze het 'vergeten te vragen.' En toen ze het vroeg bleek het 'niet te kunnen.' Terwijl ik er al dagen van uit ging dat ze kon, ze hadden nl niks meer laten weten. Zoiets is al een paar keer eerder gebeurd.

Volgens mij had ze er gewoon geen zin in. En ik had me er gewoon heel erg op verheugd. Ik vind/heb haar leuker gevonden dan een normale vriendin, dus het ligt allemaal al een beetje anders.

Waarschijnlijk overdrijf ik, maar ik voel me gewoon kut bij de hele situatie.

[Elin3]

Ik kan me best voorstellen dat zo'n afwijzing je dwarszit. Mensen kunnen dan nog beter eerlijk zijn dan smoesjes verzinnen.