Ik ben best wel heel erg opgelucht, en dat kan ik wel even gebruiken deze dagen...
Ik zou eigenlijk over een week beginnen met een reeks van 16 (2 per dag) workshops aan groep 4, 5 en 6. En ik zat er al een paar dagen zó tegenaan te hikken, gewoon door mijn hele gemoedstoestand en al het gezeik van de laatste tijd. Ik kreeg echt paniekaanvallen als ik eraan dacht. En nu heb ik gisteren een mail gestuurd waarin ik zeg dat ik het niet wil doen, dat het me spijt dat ik het pas een week van tevoren zeg, maar dat het gewoon niet echt te voorspellen is hoe snel ik beter met m'n verdriet om kan gaan enzo. Heb me de hele dag druk zitten maken, en nu kreeg ik net dus een superlief mailtje terug.
*mailtje*
Echt, een last valt van me af.