Lizelotte (nieuw verhaal)

[Soapsie]

Grim schreef op 29-08-2004 @ 14:05 :
Pfff, da's iemand die mij graag nadoet. Beetje pijnlijke manier. Maargoed, ik was er inderdaad een keer en toen had ik meteen ruzie door mijn aanpak van commentaar leveren (dat zijn ze daar niet gewend ) maargoed, dr zit iemand zich nou gigantisch aan te stellen. Grim heken je aan de tag, niet aan de naam, verder prefereer ik tock BlackGrim boven Grim, maar na bedekte stemming is democratisch besloten dat ik dat toch maar niet moest doen. PM anders eens wat links?

Grim

"PM anders eens wat links"

Hoe ben je daar in hemels naam belandt? En sinds wanneer maak jij ruzie met mensen die veel lager staan dan jij?

-x- soapsie

Soapsie schreef op 29-08-2004 @ 14:07 :
"PM anders eens wat links"

Hoe ben je daar in hemels naam belandt? En sinds wanneer maak jij ruzie met mensen die veel lager staan dan jij?

-x- soapsie

hemelsnaam mag aan elkaar

Verder, er is me gevraagd kritiek te geven op een stukje, wat ik vervolgens ook deed. Toen werd de schrijfster ervan (ik was door een ander erheen geleid) nogal chag, maarja. Ik maak er sowieso geen ruzie mee, dat is beneden mijn stand.

Die topics hebben toch aparte adressen, niet dan? Ik wil wel zien welke aap er onder mijn naam bezig is.

Grim - Wat een kutforum, je kan gewoon andere mensen nadoen als je dezelfde provider hebt

[Soapsie]

Grim schreef op 29-08-2004 @ 14:19 :
hemelsnaam mag aan elkaar

Verder, er is me gevraagd kritiek te geven op een stukje, wat ik vervolgens ook deed. Toen werd de schrijfster ervan (ik was door een ander erheen geleid) nogal chag, maarja. Ik maak er sowieso geen ruzie mee, dat is beneden mijn stand.

Die topics hebben toch aparte adressen, niet dan? Ik wil wel zien welke aap er onder mijn naam bezig is.

Grim - Wat een kutforum, je kan gewoon andere mensen nadoen als je dezelfde provider hebt

Ja, ik weet het! Maar de enige reden waarom ik daar kom is dat daar veel mensen zijn. Dus je krijg altijd wel reacties, niet echt ontzettend nuttig maar wel leuk! Dus vandaar dat ik daar nog wel eens rondloop.

Elk persoon heeft idd een eigen ip-adres en die wordt weergeven achter je naam, dus iedereen kan je faken als je uit dezelfde streek komt...heel vervelend! -x- Soapsie

[Chick Rock]

Het kan zijn dat dit al eens eerder is gezegd, (sorry daarvoor dan...) maar had dus ECHT geen zin om al die reacties door te gaan lezen (want even ter informatie: dat zijn er VEEL, zacht uitgedrukt)

Het valt op dat je in het begin van je verhaal de naam Lizelotte wel erg vaak gebruikt. Het leest prettiger als je er wat verwijswoorden tussen plakt (denk aan: ze, het meisje etc. wat je maar kan bedenken!).

Nou moet ik heel eerlijk toegeven dat ik de rest van je verhaal nog niet heb gelezen, dus of dat in de rest ook het geval is, weet ik niet. Als ik wat beter uitgeslapen ben lees ik de rest wel even

Succes verder, je bent al goed op weg !!

[Soapsie]

Bedankt voor je reactie, ik heb het begin in mijn word-document ook al veranderd... -x- soapsie

[~~La Lorraina~~]

goh wat zijn jullie toch aardig af en toe.

[~~La Lorraina~~]

sorry voor die vorige reactie ik doelde op eerdere reacties maar ik had niet gezien dat er al 8 pagina's waren (stom). dus negeer die reactie maar . verder heb ik je verhaal al gelezen en vindt ik het heel erg goed

[Soapsie]

Hahaha....lekker snugger

Bedankt voor je reactie...heb je verder helemaal niets op te merken? Iets wat ik kan veranderen? -x- Soapsie

Soapsie schreef op 30-08-2004 @ 21:00 :
Hahaha....lekker snugger

Bedankt voor je reactie...heb je verder helemaal niets op te merken? Iets wat ik kan veranderen? -x- Soapsie

Nee Soof, er is maar bar weinig te kraken bij je
Je geraakt goed!

Grim

[Soapsie]

Dank je...

-x- Soapsie

[Soapsie]

“Ik heb van Anna gehoord dat jij het vaak over een meisje had. Het meisje met de rode ogen, zoals je haar zelf noemt. Zou je me daar wat over kunnen vertellen?” Lizelotte haalde haar schouders op. “Anna heeft het ook nooit begrepen, dus waarom zou ik er energie aan verspillen om het jou uit te leggen?” “Omdat ik Anna niet ben en het zeer belangrijk is dat ik hier vanaf weet. Wil je geholpen worden of niet?” vroeg de vrouw. Lizelotte knikte. “Nou dan. Zou je me wat kunnen vertellen?” vroeg ze nogmaals. “Het meisje met de rode ogen heeft niet altijd rode ogen gehad. Eerst was het gewoon een heel leuk meisje. Ik speelde vaak met haar. Verstoppertje of soms ook andere dingen” vertelde Lizelotte. De vrouw onderbrak haar. “Anna vertelde dat het meisje jou ook liet stelen, klopt dat?”

Lizelotte hield even haar adem in. “Ja, dat klopt. Ik moest altijd dingen van haar stelen. Maar mamma werd iedere keer boos en daarom wilde ik niet meer stelen. Alleen dat meisje was het daar niet mee eens. En toen ze weer eens boos was omdat ik het niet wilde toen werden haar ogen ineens rood” antwoordde ze. “Aha, en heb jij enig idee waar dat meisje vandaan kwam?” vroeg de vrouw. Lizelotte fronste haar wenkbrauwen. “Wat bedoelt u?” “Je mag me tutoyeren hoor” zei de vrouw lachend. Lizelotte glimlachte. “Wat bedoel je?” verbeterde ze zichzelf. “Ik heb me laten vertellen dat ze ook vaak naar jou cel toe kwam. En aangezien dat onmogelijk is vraag ik me af waar het meisje volgens jou vandaan kwam” antwoordde ze. Wederom haalde Lizelotte haar schouders op. “Vroeger had ik veel vriendinnetjes. Maar toen mijn moeder zo vaak dronken was dachten die meisjes dat ik ook zo “raar” was, zoals zij dat noemden. En daarom was ik dus vaak alleen. Maartje had wel nog steeds al haar vriendinnetjes, iets waar ik erg jaloers op was. Maar omdat ik dat niet wilde laten merken speelde ik vaak met mezelf. Ik ging de straat op en slenterde tussen alle poortjes en steegjes. Totdat ineens het meisje verscheen, en…”

Lizelotte’s verhaal werd afgekapt. “Verscheen dat meisje zo maar?” vroeg de vrouw. Lizelotte knikte. “Je hebt ook verteld dat ze zweefde, hoe verklaar je dat dan?” Lizelotte voelde zich in het nauw gedrukt worden. De warmte besprong haar, en ze keek angstig om zich heen. De vrouw merkte het en ontweek de vraag. “Vertel maar verder. Dat meisje verscheen dus” zei ze. “Ja, en dan gingen we samen spelen. In het begin was ze heel erg aardig. Soms ging ze met me mee naar huis, maar alleen als ik alleen thuis was want dan verveelde ik me. En dan speelden we met de barbies, of met de poppen. Maar later werd het steeds erger. Ik wilde niet meer thuis zijn omdat mamma zo veel dronk. Ze was vaak boos en ze huilde ook vaak. Dus ging ik steeds vaker de straat op, tot laat op de avond en mensen mij zagen lopen en me terug naar huis brachten” ging Lizelotte verder. De vrouw was als een gek aan het schrijven. Dit was natuurlijk de kern van alle gekheid op eens stokje. Een meisje met waanideeën, daar zagen ze haar voor aan. Dat was echt smullen voor al die psychiaters. “En wanneer wilden ze dan ineens dat je ging stelen?” vroeg de vrouw. “Dat weet ik niet meer. Ze zei op een gegeven moment dat we alle spelletjes al gespeeld hadden dus moesten we iets nieuws verzinnen. En toen bedacht ze dat spelletje. Stelen dus” antwoordde Lizelotte.

Terwijl ze antwoord gaf op alle vragen van die psychiater bekeek ze het kantoor goed. Eindelijk geen tralies om haar heen. Eindelijk een normale omgeving. De muren waren bezet met houten platen en overal hingen foto’s, keurig ingelijst. Lizelotte stond op en liep naar de dichtstbijzijnde muur toe. Ze voelden de ogen van de vrouw in haar rug prikken, maar ze besteedde er geen aandacht aan. “Zijn dat je kinderen?” vroeg ze terwijl ze naar een gezinsfoto keek. De vrouw kwam naast haar staan. “Ja, dat zijn mijn kinderen. Dit is Dylan hij is acht jaar. Dit is Shanaya zij is twaalf jaar. En dit is Dean, hij is zeventien jaar” antwoordde de vrouw terwijl ze één voor één haar kinderen aanwees.

Lizelotte bleef aandachtig naar de oudste jongen staren. Het was een knappe jongen, precies zoals zijn moeder. Ze keek nu naar de vrouw. “Bent u gescheiden?” vroeg Lizelotte. De vrouw keek haar vertederd aan. “Nee, gelukkig niet. Kijk” zei ze. “Hier is mijn man” Met een lange slanke vinger wees ze naar een andere foto, links van de gezinsfoto. Op de foto stond een grote brede man, hij was ook donker. “Het is een knappe man” zei Lizelotte. “En uw kinderen zijn ook heel mooi” De vrouw glimlachte. “Dank je wel” zei ze zachtjes. Lizelotte ging zuchtend weer in de stoel zitten. “Ik zou best graag willen weten hoe het met mijn vader gaat. Hoe hij er nu uit ziet, en wat hij op dit moment aan het doen is” zei ze, bijna fluisterend. De vrouw ging op haar hurken voor haar zitten. “Dat kan ik me goed voorstellen. Misschien, als we je hieruit krijgen, kunnen we zorgen dat we je vader vinden” zei de vrouw.

Voor het eerst had een psychiater het voor elkaar gekregen dat Lizelotte haar geloofde. Deze vrouw kon haar echt overtuigen. “Denkt je dat ik vrij gesproken word?” vroeg ze. De vrouw glimlachte weer en haar witte gebit was duidelijk zichtbaar. Sommige mensen hadden in een uur nog meer gelachen dan Lizelotte is haar hele leven had gedaan. Ze wierp nogmaals een blik op de foto’s aan de muur. Ze wilde ook wel zo’n gelukkig gezin. Vader, moeder en kinderen. Niet alleen een kind, dat was overgebleven van een ooit gelukkig gezin. “Ik weet zeker dat jij vrijgesproken wordt. Jij hebt een sterke verklaring afgelegd vorige keer.” “Was jij erbij?” vroeg Lizelotte verbaast. “Ja, ik ga wel vaker mee naar hoorzittingen van mijn collega’s. Puur om ervaring op te doen” antwoordde de vrouw. “Maar weet je wat ik denk?” vroeg ze. “Nou?” reageerde Lizelotte. “Ik denk dat jij lekker terug moet gaan naar je cel en eens lekker moet gaan slapen. Je ziet er moe uit, en volgens mij kan jij ook wel wat te eten gebruiken” Hoe kon ze dat nou zo zeggen? “Lekker terug naar je cel” Je kon helemaal niet lekker naar je cel. En het eten was hier niet te vreten. “Ik vind het eten hier niet zo lekker, dus daarom eet ik niet zo veel.” “Maar dat moet je wel doen, hoor! Weet je wat we afspreken? Als jij zorgt dat je hier een beetje normaal eet, dan beloof ik je dat ik je een keer mee neem naar de McDonalds, goed?” Lizelotte moest lachen. “Deal!” zei ze.

-x- Soapsie

“Verscheen dat meisje zo maar?”

zomaar aan elkaar

top stukje

Grim

[Soapsie]

Tjah...het blijft een groot probleem voor mij. Bedankt! -x- Soapsie

[Droomvlucht]

Het woord "tutoyeren" staat een beetje raar en in de volgende zin : Ik moest altijd dingen van haar stelen. Maar mamma werd iedere keer.. kun je de punt beter vervangen door een komma.

Maar verder weer leuk stukje

[~~La Lorraina~~]

ik heb er helemaal niks op aan te merken en ik heb btw al je hele verhaal + einde al gelezen op een ander forum

[Soapsie]

Een beetje stiekum het einde gaan zoeken, he?

Bedankt voor jullie reacties, ik zal de fouten die jullie eruit hebben gehaald even veranderen. -x- Soapsie

[Soapsie]

Lizelotte zat weer in haar cel, dromend van de McDonalds. Wat was ze daar lang niet geweest! De laatste keer moest zijn geweest toen haar ouders nog bij elkaar waren. Want daarna had haar moeder te weinig geld om daarheen te gaan. En al had ze geld dan gingen ze nog niet. Want dat geld moest natuurlijk geïnvesteerd worden in haar drankenvoorraad. Lizelotte zuchtte en liet zich achterover op het bed vallen. Cheryl was erg aardig, en ze was blij met zo’n goede psychiater, veel beter dan Anna. Zij kon haar tenminste gerust stellen. Zij had haar beloofd dat ze zouden gaan winnen en dat ze zou worden vrijgesproken. Lizelotte haalde opgelucht adem. Ze had zelfs het idee gekregen dat Cheryl haar vragen zou kunnen beantwoorden. Want als ze dat zou kunnen zou het helemaal geweldig zijn. Dan zou ze af zijn van al dat vreselijke denken. Lizelotte werd er helemaal simpel van. Denken zonder conclusies, heel vermoeiend. Maar Cheryl kon haar daarmee helpen, tenminste, dat hoopte Lizelotte. Ze stond op van haar bed en liep naar de wastafel toe. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, weer iets wat ze al in tijden niet meer gedaan had. Ze zag haar dun geworden blonde haren en haar angstige blauwe ogen. Haar gezicht was ingevallen, hetgeen wat Cheryl ook al opgevallen was. Lizelotte verafschuwde zichzelf op dit moment. Waarom zag ze er zo vreselijk uit? Waarom liet ze zichzelf zo toetakelen?
“Als jij eruit bent dan maken we weer een gezond meisje van je” sprak Lizelotte tegen haar spiegelbeeld. Ze was het zat om altijd maar patiënt te spelen. Ze wilde naar huis. Bij die gedachte stopte ze even. Kon ze wel naar huis? Haar moeder was nu dood, en er was niemand om haar op te vangen. Lizelotte liet zich zakken op het houten stoeltje wat in de buurt stond. Waar zou ze heen moeten? Ineens vloog er een gedachte aan een weeshuis door haar hoofd. Nee, dat mocht niet. Daar wilde ze echt niet heen. Niet weer zo’n tehuis waar allemaal kinderen met problemen zaten. Waarom kon dit alles niet terug gespoeld worden? Waarom konden ze niet weer gewoon een gezin vormen, net zoals bij Cheryl? Een gezin zoals ze altijd hadden gehad. Gelukkig, zonder zorgen en zonder verdriet.

……”Lies, pak jij even de handdoeken uit de kast” riep haar vader naar boven. “Ja hoor, welke wil je?” riep Lizelotte terug. “Pak de vier blauwe badhanddoeken maar.” Lizelotte liep de kamer van haar ouders in en opende de groten kledingkast. “Blauwe badhanddoeken….blauwe badhanddoeken….hebbes!” zei ze en ging op haar tenen staan om ze te pakken. “Pap, het lukt me niet. Ik kan er niet bij” riep ze weer naar beneden. Haar vader kwam de trap op lopen. “Ben je nou nog steeds niet gegroeid” grapte haar vader toen hij de kamer binnen kwam lopen. Lizelotte stak haar tong uit. “Hé, niet doen hè, Er worden hier geen tongen uit gestoken.” Haar vader pakte met zijn lange armen de vier badhanddoeken uit de kast en legde ze op bed. “Alsjeblieft, nou moet jij ze alleen even in een plastic tasje doen” zei hij en legde de plastictas naast de badhanddoeken neer. Nadat Lizelotte een kus op haar voorhoofd had gekregen begon ze met het inpakken van de badhanddoeken. “Klaar!” riep ze opgewekt, blij dat ze lekker met z’n allen naar het strand gingen. Maartje kwam de kamer in lopen. “Kom je? Mamma en pappa zijn klaar, en we gaan nu weg” zei ze. Lizelotte griste het tasje van het bed af en liep achter Maartje aan naar beneden.
In de auto zongen ze alle liedjes die ze kenden. Haar moeder kende er erg veel dus die zong vrolijk met ze mee. Alleen haar vader zong niet zo vaak mee, die moest op de weg letten. “Mamma, hoe ging dat ene liedje ook alweer?” vroeg Maartje. “Welk liedje bedoel je?” vroeg haar moeder. “Die van de zon, die zakt in de zee” antwoordde ze na lang nadenken. “Ja, die ken ik” riep Lizelotte en begon uit volle borst te zingen. Toen ook Maartje het wist zong ze ook mee. De hele weg naar het strand hadden ze zo hard gezongen dat ze nu pijn in hun keel hadden. Ze stapten uit de auto en gingen samen voor hun moeder staan. “Mamma, mogen wij een ijsje? We hebben pijn in onze keel” zei de tweeling in koor. Hun moeder begon te lachen. “We gaan eerst even onze spullen neer leggen en dan mogen jullie een ijsje halen” antwoordde ze. Maartje en Lizelotte renden als gekken het strand op. Sommige mensen keken hun geïrriteerd na. Hoewel ze beiden geleerd hadden niet hun tong uit te steken deden ze het toch. Over elkaar heen rollend vielen Maartje en Lizelotte in het zand. “Wat voor ijs neem jij?” vroeg Lizelotte. “Ik neem zo’n hele grote ijs met witte chocolade” antwoordde Maartje. “Ik ook” riep Lizelotte. “Dames, dames even rustig” sprak haar vader die naast hen was komen staan. Hij zette de grote gele strandtas neer in het zand en haalde er de vier handdoeken uit. “Hier, die twee zijn voor jullie” zei hij toen hij de twee handdoeken naar de tweeling gooide. Lizelotte pakte een handdoek en spreidde die netjes uit op het zand. Ze trok haar broekje en shirtje uit en ging in haar badpakje op de handdoek liggen. Ze zag dat Maartje hetzelfde had gedaan. “Maartje, kom eens even hier” beval haar moeder. Maartje stond op en liep ernaar toe. “Hier is geld voor een ijsje. Houd het goed vast, want ik wil niet dat je het kwijt raakt. Hoor je dat?” Maartje knikte en wenkte Lizelotte om mee te lopen.
Boven aan het strand was de strandtent. Ze klommen het houten trappetje op en liep naar binnen. Gelukkig was er geen rij, ze waren zelfs meteen aan de beurt. “Wij willen twee grote witte ijzen” zei Maartje. De man achter de toonbank glimlachte. “Welke bedoel je?” vroeg hij, terwijl hij richting het bord aan de muur wees. Maartje keek aandachtig. “Die willen we” zei ze, en wees op één van de ijsjes. De man liep naar een grote bak toe en pakte er twee ijsjes uit. “Alsjullieblieft dames, drie euro graag” zei hij toen hij terug kwam. Lizelotte pakte de ijsjes aan terwijl Maartje betaalde.
“Mijne is lekker groter” zei Maartje pestend. “Nou en, mijne is lekkerder” ging Lizelotte ertegen in. Beiden ploften ze op de handdoeken neer. Met moeite at Lizelotte haar ijsje op zonder te knoeien. Het was haar gelukt, ze keek naar haar ouders. Haar vader en moeder lagen in elkaars armen te zonnen op de andere twee handdoeken. “Wij gaan zwemmen!” riep Lizelotte. Ze stond op, pakte Maartje bij haar pols en trok haar overeind. “Wie er het eerste is” zei ze en rende naar de zee…….

Het was altijd zo fijn geweest, met pappa en mamma. Waarom moest alles ineens veranderen. Alleen maar door de alcohol. Lizelotte had zich voorgenomen nooit alcohol te gaan drinken. Want dan zou ze verslaafd raken en dan kon zij ook niet meer goed voor haar kinderen zorgen. Kinderen die ze later zou gaan krijgen, samen met net zo’n lieve man als haar vader ooit was. Lizelotte sloot haar ogen en probeerde een mooie toekomst te zien. Uiteindelijk viel ze van vermoeidheid in slaap, en droomde over diezelfde, gelukkige toekomst.

drankenvoorraad.

ik zou zeggen drankvoorraad.

plastictas

plastic tas.

Verder geen foutjes gevonden, maar het is wel opmerkelijk dat in de kindertijd van Lizelotte al met EURO'S wordt betaald. Verder dacht ik dat dit verhaal in Amerika afspeelde?

Verder tof stukje hoor!
*krijgt zin in een hamburger*

Grim

[Soapsie]

Hahaha...je hebt helemaal gelijk! Die euro's slaan nergens op, en die fouten zijn inderdaad lichtelijk stom Ik heb ze direct met een rood hoofd veranderd....mijn diepste en welgemeende excuses. Bedankt voor je reactie, kus Soapsie -x-

Soapsie schreef op 05-09-2004 @ 19:44 :
Hahaha...je hebt helemaal gelijk! Die euro's slaan nergens op, en die fouten zijn inderdaad lichtelijk stom Ik heb ze direct met een rood hoofd veranderd....mijn diepste en welgemeende excuses. Bedankt voor je reactie, kus Soapsie -x-

Maar hier nog niet?

“Alsjullieblieft dames, drie euro graag” zei hij toen hij terug kwam. Lizelotte pakte de ijsjes aan terwijl Maartje betaalde

Dollar, denk ik

Grim

[Soapsie]

Ik bedoelde dat ik het zou veranderen in mijn word-document. -x- Soapsie

[Soapsie]

Weer even een nieuw stukje... Dikke kusz Soapsie -x-


De volgende ochtend werd ze wakker gemaakt door het hoge piepende stemmetje van een zuster. “Lizelotte, wakker worden.” Ze opende haar ogen en keek de zuster aan. “Wat is er?” vroeg ze. “Wat is er?” herhaalde de zuster. “Je moet je pillen slikken.”
Waarom had ze nu nog steeds medicijnen nodig? Ze was toch beter verklaard, of toch niet? “Waarom heb ik nog steeds medicijnen?” vroeg Lizelotte. “Het zijn geen medicijnen meer, meisje. Het zijn alleen nog maar de vitamines” antwoordde de zuster. Lizelotte pakte het bakje aan en gooide de pilletjes naar binnen. Een glas water volgde en ze voelde de pillen door haar slokdarm glijden. “Goed zo. Nu is het tijd om te douchen.” Lizelotte glimlachte. Na al die weken zeiden ze nog steeds hetzelfde. De zuster gaf haar een droge, harde handdoek en wees haar naar de celdeur. Ze stond op en liep langs de bewaker richting de douches. Nog even volhouden, dacht Lizelotte. Over een paar dagen zou ze nooit meer deze routes af hoeven te leggen. Dan had ze deze periode voorgoed afgesloten.
Ze liep de doucheruimtes binnen, kleedde zich uit en ging onder één van de stralen staan. Lizelotte had zich voorgenomen om precies te doen wat Cheryl had gezegd. Ze zou zich gezond en goed onderhouden. Dat hield in genoeg eten en goed voor jezelf zorgen. De eerste stap was het goed wassen van jezelf. Ze had zich van top tot teen ingezeept en spoelde alles nu van zich af. De geur van het spul was niet overweldigend maar Lizelotte was al lang blij dat ze iets had wat beter rook dan die muffe geur die uit de cellen kwam. Ze stapte er weer onder vandaan en liep terug naar waar haar kleren lagen. Daar pakte ze haar handdoek van de grond en droogde zich af. Met een vies gevoel trok ze haar kleren weer aan. Ze wilde haar eigen kleding weer terug. Een leuke heupspijkerbroek met een felgekleurd topje erboven. Maar blijkbaar vonden ze hier dat dat niet nodig was. Zuchtend liep Lizelotte terug naar de zusters en bewakers en wachtte tot ze het teken zouden geven dat ze weer terug gingen naar de cellen om een uur later te gaan ontbijten.
“Hey lies” zei een stem. Lizelotte keek opzij en zag een donker meisje naast zich staan. “Hai” “Hoe is het nou eigenlijk afgelopen met jouw rechtszaak?” vroeg ze. “Hij is verdaagd” antwoordde Lizelotte. “Maar waarom dan?” Het meisje keek haar met nieuwsgierige ogen aan. En eigenlijk had Lizelotte helemaal geen zin om antwoord te geven. “Mijn moeder werd ziek en is naar het ziekenhuis vervoerd. Daardoor hadden ze geen aanklager meer en moest de zaak verdaagd worden.” De mond van het meisje viel open. “Maar je wordt dus niet vrijgesproken?” vroeg ze. Lizelotte haalde haar schouders op. “Ik heb geen flauw idee. Dat hoor ik binnenkort wel.” Er kwam nog een meisje naast staan. Overal in haar gezicht zag Lizelotte krassen staan. Ze keek naar haar eigen polsen. Nog steeds stonden alle zestien sneden er in gegraveerd. Getekend voor de rest van haar leven. “Ben jij niet dat meisje dat haar zusje heeft vermoord?” vroeg het tweede meisje. “Nee, dat ben ik niet” antwoordde Lizelotte droog. Nu kon ze dat eindelijk met zekerheid zeggen. Zij had het niet gedaan. De schuld lag volledig bij haar moeder, en zij was er niet meer. “Oh,” zei het meisje verbaasd. “Maar jij hebt toch pas die rechtszaak gehad?” Lizelotte knikte. “Maar ik heb niet mijn zusje vermoord.” “Oh,” zei het meisje weer. Lizelotte begon het zat te worden. Snel wierp ze een blik op de zuster, maar nog steeds leek het er niet op dat ze terug gingen. “Maar als jij het niet gedaan hebt, waarom zit je dan weer hier?” Lizelotte zuchtte diep. “Er is nog helemaal geen vonnis. De rechtszaak is verdaagd.” “Oh!” zei het meisje, dit maal wat overtuigender.
“Dames, we gaan weer terug naar de cellen” riep een schelle stem. Eindelijk, dacht Lizelotte. “Het was fijn met jullie gepraat te hebben” zei ze. Maar geen van wat ze zei meende ze. Ze pakte haar handdoek op en liep naar de zuster toe. Toen ze daar stond glimlachte de vrouw vriendelijk naar haar. Dat had ze nog nooit gedaan, bedacht Lizelotte. Normaal had ze met een nors hoofd iedereen bij elkaar geroepen. En nam ze sowieso al niet de tijd om naar haar te kijken.

Zoals normaal zaten alle vrouwen en meisjes een uur na het douchen in de eetzaal. Lizelotte merkte dat er in de tijd dat ze zo bezig was geweest met haar rechtszaak een aantal stoelen leeg waren komen te staan. Ze tikte het meisje dat naast haar zat op haar schouder. Toen ze omkeek vroeg Lizelotte: “Waar zijn al die meisjes heen?” terwijl ze wees naar de lege stoelen tegen over hen. Het meisje keek haar geheimzinnig aan. “Martine is vrijgesproken, en Kim is veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Ze is overgeplaatst naar de gevangenis aan de andere kant van Texas, weet je.” Lizelotte staarde naar de stoelen. Dus het was wel mogelijk om hier heelhuids vandaan te komen. Martine was immers vrijgesproken. Lizelotte vond het vervelend voor Kim. Twee jaar lang in een gevangenis, dat moest niet om uit te houden zijn. “Wat heeft Kim gedaan dan?” vroeg Lizelotte aan hetzelfde meisje naast zich. “Aantal keer ingebroken en een aantal geweldplegingen met ernstige gevolgen, geloof ik. Maar ik weet het ook niet zeker hoor. Er gaan verhalen de ronde dat ze mensen heeft neergestoken en dat ze vreselijk aan de drugs zat enzo. Maar ik betwijfel het. Kim was een vrij nuchter meisje toen ze hier binnen werd gebracht, weet je” antwoordde ze. Lizelotte nam nog een hap van haar aardappelen. “En hoe zit het met jou?” vroeg ze. Het meisje keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Blijkbaar verbaasd door Lizelotte’s nieuwsgierigheid. “Oh, meisje. Ik zit hier al een aardig tijdje. Psychisch niet in orde zeggen ze, maar ik geloof er geen ene zak van. Ze genieten ervan om mensen zoals ik te pijnigen door ze op te sluiten en ze elke dag hetzelfde te laten eten. Maar ik ben al lang blij dat ik niet op straat zit. Geen ouders, weet je” antwoordde ze met een vreselijk ordinair accent.
Geen ouders, wat klonk dat bekent. Maar Lizelotte was juist blij dat ze hier weg mocht, in tegenstelling tot het meisje naast zich. Ze at de rest van haar eten helemaal op en dronk het glas water leeg. Voor zo ver de dag was begonnen had Lizelotte alles gedaan wat Cheryl had gezegd. Maar als je de McDonalds in het vooruitzicht had dan wilde je daar wel voor naar een psychiater luisteren.

[tiram]

mooi stukje weer, maar pas op dat het niet te langdradig gaat worden (kan aan mij liggen hoor, zoja, trek je er dan maar niks van aan )

[Soapsie]

Heeey, bedankt voor je reactie. En ja, ik hoorde inderdaad van meerdere mensen dat het nu een beetje langdradig zou kunnen worden. Maar deze stukken moeten er gewoon tussen om de clue uit te leggen, snap je? Maar zo saai is het toch nog niet? -x- Soapsie

[tiram]

Nee, helemaal niet! Maar je meot er gewoon om denken dat je die stukken er niet te veel tussen doet. Het was meer een tip vooraf

[Sparkles]

heyy, ik heb net alles gelezen, ben een behoorlijke tijd bezig geweest
Vind het verhaal echt super! Ik ben echt heel benieuwd hoe het afloopt!!


stuk erbij????

tiram schreef op 12-09-2004 @ 19:07 :
Nee, helemaal niet! Maar je meot er gewoon om denken dat je die stukken er niet te veel tussen doet. Het was meer een tip vooraf

Een verstandige boerin

De put gedempt voordat het kalf ook maar in de buurt is gekomen

[Soapsie]

Hahahaha, stelletje gekke mensen! Hier weer een nieuw stuk. -x- Soapsie


“Zo, daar zijn we weer” zei Cheryl. Lizelotte keek haar aan met een glimlach. “Gelukkig wel” zei ze. Cheryl keek tevreden. “Hoe zijn je de afgelopen twee dagen af gegaan?” vroeg ze. “Goed, voor zo ver dat mogelijk is” antwoordde Lizelotte. Cheryl ging voor Lizelotte op een stoel zitten. “Wil je thee?” Lizelotte schudde haar hoofd. “Ook niet als ik zeg dat het goed voor je is?” Lizelotte lachte. “Oké, vooruit. Geef maar een kopje.” Cheryl stond op en liep naar een tafel achter in het kantoor, “Met suiker of zonder suiker?” “Zonder alsjeblieft.” Even later kwam ze terug en zette het kopje thee voor Lizelotte neer. “Dank je” fluisterde ze. Lizelotte zag dat Cheryl haar notitieblok en een pen pakte. “Gaan we weer schrijven?” De vrouw glimlachte en knikte terwijl ze alweer iets opschreef. “We gaan weer verder met ons gesprek waar we vorige keer zijn gestopt. En ik geloof dat we waren blijven hangen bij het meisje met de rode ogen, klopt dat?” vroeg ze. Lizelotte dacht na en zei toen: “Ja, ik had net verteld dat ze me liet stelen.”
“Goed. Dat meisje liet jou dus stelen, en ik heb begrepen dat jou moeder het op dat moment te ver vond gaan, toch?” Lizelotte knikte. “De politie stond natuurlijk vaker op de stoep en als ik dan met mijn verhaal kwam over dat meisje dat verklaarde mijn moeder me voor gek. Vanaf toen zei mijn moeder iedere keer dat ik niet zo moest zeuren als ik het over dat meisje had. Ze werd boos als ik er alsnog over begon en soms stopte ze me zelfs in de…” Lizelotte stopte even. De gedachten aan de kelder gaven haar kippenvel. “Waar stopte ze je in?” vroeg Cheryl. Lizelotte haalde diep adem. “In de kelder” antwoordde ze. “Deed ze dat vaak?” “In het begin niet, maar toen mijn vader weg was gegaan en zij mij overal de schuld van begon te geven zat ik daar steeds vaker. Het was zo vreselijk. Donker, koud en vooral eng. Zeker als je daar als klein kind zit” antwoordde Lizelotte. “Je zegt dat je toen een klein kind was. Deed ze dat vlak voordat Maartje werd vermoord ook nog regelmatig?” “Nee, als ze het probeerde weigerde ik. Hoe ouder je wordt, hoe opstandelijker je wordt. Dus mijn moeder kreeg de kans niet om mij in de kelder te stoppen. Maar als je ouder wordt dan wordt je ook minder bang voor dat soort dingen. Al moet ik zeggen dat ik nog steeds de kriebels krijg als ik er aan terug denk.” Eigenlijk zou ze het wel graag willen zien. Lizelotte wilde weten hoe alles er nu uit zag. Zouden al die namen er nog steeds in gekrast staan? Vast wel. “Lizelotte, vertel me eens wat over je moeder. Hoe zag ze eruit, hoe was haar karakter?” Lizelotte dacht na. Zo moeilijk was die vraag niet. Maar ze kon niet bedenken wat Cheryl eraan zou hebben, te weten hoe haar familie leden eruit zagen. “Mijn moeder is een lieve, zorgzame vrouw die op het verkeerde pad is geraakt” antwoordde Lizelotte. Kort maar krachtig, dacht ze. Cheryl glimlachte. “Dat heb je mooi gezegd” zei ze terwijl ze schreef. Hoe kon het ook anders. Eigenlijk merkte Lizelotte er niets meer van. Het feit dat alles wat ze zei bij wijze van spreke letterlijk werd opgeschreven verbaasde haar niet meer. “En hoe zag ze eruit?” vroeg Cheryl. “Een klein beetje net zoals ik. Ook blond haar en blauwe ogen. Vroeger zag ze er precies hetzelfde uit zoals ik nu zie. Ik heb veel foto’s op mijn kamer liggen van haar toen ze net zo oud was als ik nu. Verder droeg ze geen overdreven hippe kleding maar ze zag er, totdat ze ging drinken, altijd erg goed uit. En ze kreeg vaak complimentjes van buurtbewoners. Of natuurlijk van mijn vader.” “Die foto’s waar je het over hebt, die zijn van je moeder toen ze jong was. Hoe oud is ze ongeveer op die foto’s?” “Dat zei ik al, ongeveer net zo oud als ik nu ben. Dus ik schat ergens iets van vijftien of zestien. Maar ik heb ook foto’s van haar toen ze nog jonger was. Ergens iets van tien, denk ik” antwoordde Lizelotte. Cheryl leek dit interessant te vinden. Aangezien ze bleef doorvragen en ladingen papier verspilde door alles op te schrijven. Gebruik dan gewoon een cassetterecorder, dacht Lizelotte.
“Hoe oud schat jij ongeveer het meisje met de rode ogen in, zoals je haar als laatste hebt gezien?” Wat was dat nou weer voor vraag. Ging zij haar moeder nou ook al met het meisje met de rode ogen vergelijken? Ergens hadden ze wel gelijk, misschien. Lizelotte had het per slot van rekening ook zelf gezien. Haar moeder had net zulke rode ogen als het meisje had.

“Denk je dat ze iets te maken heeft met mijn moeder?” vroeg Lizelotte, de vraag van Cheryl negerend. Cheryl keek haar doordringend aan. “Ik denk het inderdaad haast wel” antwoordde ze. “Ik was namelijk laatst bij haar in het ziekenhuis toen ze net overleden was. De dokter kwam binnen lopen en scheen met een klein lampje in haar ogen. Op dat moment leek ze zo vreselijk veel op het meisje met de rode ogen. Want door de reflectie van het licht, denk ik, leken haar ogen ineens knal rood” vertelde Lizelotte. “Aha,” zei Cheryl. “Zo iets dacht ik dus al.” Lizelotte frummelde met de dop van Cheryls pen. Dit onderwerp lag erg gevoelig. Het meisje met de rode ogen was zo vreemd en zo onverklaarbaar. Lizelotte begreep er zelf ook helemaal niets van. Iedereen zei dat ze onzin uitkraamde, maar waarom was het meisje dan zo levensecht? “Cheryl, ik heb een vraag” zei Lizelotte voorzichtig. “Vertel, wat wil je weten?” vroeg Cheryl. Ze draaide haar pols om en liet hem aan de vrouw zien. “Zestien sneden,” fluisterde Lizelotte. “Het meisje met de rode ogen heeft die gemaakt. Maar als ze niet bestaat, wie heeft dat dan gedaan?” Cheryl leek overdonderd door deze vraag. Precies zoals Lizelotte. Ze dacht diep na en bladerde een paar pagina’s terug in haar notitieblok. “Het was met een mesje toch?” vroeg ze. Lizelotte knikte. “Eerst sneed het meisje in haar eigen polsen en liep het bloed allemaal op de grond. Wat er daarna gebeurde kan ik me niet zo goed meer herinneren, maar toen ik de volgende ochtend wakker werd zat ik helemaal onder het bloed en de plek waar haar bloed op de grond was gevallen leek ineens helemaal schoon. Nergens was meer iets van het meisje te bekennen. Geen enkel spoor.” Cheryl had haar ogen samengeknepen en liet haar vingers denkend langs haar wang glijden. “Zoals ik het nu zie heb ik het idee dat je het zelf hebt gedaan, en eigenlijk kan het ook niet anders. De vraag is alleen hoe je dat voor elkaar hebt gekregen” zei ze tenslotte. Hoe kon ze dat nou zeggen? Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat Lizelotte dat allemaal zelf had gedaan? Al die zestien sneden. “De zuster had de volgende ochtend wel een mesje in haar handen. Want toen vroeg ze nog aan me waar ik die vandaan had. Naar mijn idee had het meisje met de rode ogen dat mesje bij zich. Maar als zij dus niet bestaat dan moet het mesje ergens anders vandaan zijn gekomen” fluisterde Lizelotte, eigenlijk meer voor zichzelf dan voor Cheryl. “Ja, daar heb je gelijk in. Misschien dat het mesje uit het wagentje van de zuster is gevallen, nadat ze je ’s avonds je medicijnen had gegeven” zei Cheryl, blijkbaar had ze het toch wel duidelijk gehoord. “Ze brengen die medicijnen inderdaad ’s morgens en ’s avonds. Maar toch…zou ik dan zo hallucineren dat ik mezelf in mijn polsen snijd terwijl ik het niet door heb?” vroeg Lizelotte vol ongeloof. Cheryl knikte langzaam en onzeker.
“Maar dan ben ik gek? Dan moet ik hier blijven. En dat wil ik niet. Echt niet!” zei Lizelotte angstig. De vrouw ging naast haar zitten en pakte haar handen vast. “Luister, je bent niet gek. Die hallucinaties zijn mogelijk ontstaan door de problemen die jij in je jeugd hebt gehad. Jouw moeder heeft je slecht behandeld, ze heeft niet gezorgd voor het nodige vertrouwen. Jij bent volledig grip en vertrouwen in je moeder verloren terwijl dat juist zo belangrijk is voor een opgroeiend kind. Als het echt zo is dat jij het meisje met jouw moeder door de war haalt is dat puur ontstaan door verwarring in jouw jeugd en niet omdat je gek bent. Bij gekke mensen zit het bij hun geboorte al niet goed in hun hoofd. En als ik zo naar jou luister dan loopt alles nog op rolletjes daarbinnen” zei Cheryl en tikte op Lizelotte’s hoofd. “Toch?” vroeg ze. Lizelotte knikte. “Goed zo, dus ik wil nooit meer horen dat je gek bent. Oké?” “Ja, ik zal het niet meer zeggen.” Cheryl stak een goedkeurende duim op.

[tiram]

Dikke prima!

[Sparkles]

tiram schreef op 13-09-2004 @ 20:52 :
Dikke prima!

[tiram]

Sparkles schreef op 14-09-2004 @ 17:16 :

Sorry, juffentaal

tiram schreef op 13-09-2004 @ 20:52 :
Dikke prima!

OMG

[Soapsie]

Heeey hallo,

Jullie zijn echt lieverds! Ik zit nu op school dus ik kan er nu geen nieuw stuk op zetten. Maar als ik thuis ben, ergens rond 5 uur, dan zal ik er een nieuw stuk op zetten!

Bedankt voor jullie reacties! -x- Soapsie

[tiram]

Soapsie schreef op 15-09-2004 @ 09:42 :


Jullie zijn echt lieverds!

It's a gift

[Pandemonium]

hey, tis wel een leuk verhaal, maar idd een beetje te langdradig.

en over dat stukje over die sascha, eerst sprak ze in een onverstaanbare taal , en even later praat ze gewoon tegen lizelotte. dat klopt niet helemaal of wel?

[Soapsie]

He,

Bedankt voor je reactie. Langdradig? Dat kan inderdaad wel zijn, maar het einde komt er bijna aan. Brabbeltaalje? Elk kind heeft zijn eigen manier van communiceren, daarbij kunnen ze op die leeftijd ook normaal praten. Kus Soapsie -x-

[Soapsie]

Weer ff een nieuw stuk! Tijdje geleden al... Kus Soapsie -x-


“Trouwens, voordat ik het vergeet, er is nog iets belangrijks waar wij het even over moeten hebben” zei Cheryl na een lange stilte. Lizelotte keek haar vragend aan. “De begrafenis van jouw moeder” reageerde Cheryl. De begrafenis, dat was ze helemaal vergeten. “Mag ik daarheen?” vroeg ze terwijl ze opstond. De twee handen van Cheryl drukten haar weer in haar stoel. “Daar mag je heen, maar onder begeleiding” antwoordde ze. “Dat kan me niet schelen, als ik er maar heen mag” zei Lizelotte opgelucht. “Ga jij dan met me mee?” vroeg ze. Cheryl knikte. “Als jij dat fijn vind, wil ik dat best doen.” Lizelotte glimlachte. “We gaan dan eerst even bij jou thuis langs en dan pikken we even wat schonen kleren op zodat je niet in deze troep naar de begrafenis hoeft.” Het kon niet mooier, dacht Lizelotte. Ze mocht hier eventjes weg, helaas voor een begrafenis, maar ze mocht naar buiten. En dan mocht ze ook nog langs huis om schone kleren aan te trekken! Lizelotte kreeg een warm gevoel van binnen. Eindelijk was het begin van haar vrijheid begonnen. Eindelijk kon ze weer bijna doen waar ze zin in had. “De begrafenis is morgen al, dus ik haal je ’s morgens na het eten op en dan rijden we langs je huis om vervolgens naar de begraafplaats te gaan, vind je dat goed?” vroeg Cheryl. “Ja,” antwoordde Lizelotte. “Dat is prima.” “Mooi, dan breng ik je nu weer naar je cel zodat je genoeg kunt slapen voor morgen.”

De volgende ochtend werd Lizelotte zoals gezegd na het ontbijt opgehaald. De hele nacht had ze amper kunnen slapen. Continu had ze moeten denken aan haar moeder en het meisje met de rode ogen. Volgens elke psychiater die ze nu voor zich had gehad waren die twee in Lizelotte’s gedachte één en dezelfde persoon. Ze kon het zich amper voorstellen maar nadat ze haar moeder op die vreselijke manier in het ziekenhuis had gezien was ze toch gaan twijfelen. Maar als het dus zo zou zijn dat haar moeder en het meisje hetzelfde waren, waarom was dat dan? Waarom vergeleek Lizelotte haar moeder met het meisje? Weer vragen waar Lizelotte geen antwoord op had. En Cheryl zou daar waarschijnlijk ook geen antwoorden op hebben. Het enige wat zij zei, was dat haar moeder haar niet genoeg vertrouwen had gegeven en haar pijn had gedaan toen ze nog jong was. En omdat het meisje met de rode ogen dat ook deed, kon ze zo een connectie leggen tussen die twee.
Lizelotte zat nu naast Cheryl in de auto, op weg naar haar huis. De plek waar ze twee en een halve maand geleden haar zusje vermoord had zien worden. De plek die Lizelotte als een hel had gezien in haar jeugd bracht haar nu hoop. Vreemd genoeg voelde Lizelotte zich op een bepaalde manier blij toen ze de oprit op reden. De auto stopte en Lizelotte sprong uit de auto. “Wacht je nog even op mij?” vroeg Cheryl die zich ook uit die auto werkte. Lizelotte bleef stil staan en wachtte tot ze naast haar stond. “Heb jij de sleutel dan?” vroeg ze. “Uiteraard heb ik de sleutel, anders zouden we hier voor niets zijn” antwoordde Cheryl. Ze opende de deur en stapte naar binnen.
Voor een paar seconden hield Lizelotte haar adem vast. Alles stond nog steeds precies op dezelfde plek. Het kapot gevallen marmeren beeld lag zelfs nog steeds op zijn plaats. Ze stapte naar binnen en knielde naast het beeld neer. Voorzichtig pakte ze een aantal afgebroken stukjes van de grond. De oorzaak was eigenlijk een nietszeggende ruzie tussen haar zusje en zij. Volkomen onzinnig en toch met zo’n einde. Tragisch. Ze legde de stukken weer terug naast het beeld en stond op. Op dat moment kwam Cheryl net uit de huiskamer lopen. “Zullen we je kleding pakken?” vroeg ze. Lizelotte knikte en ging haar voor op de trap.
Precies zoals ze verwachte was haar kamer nog steeds een grote zooi. Maar tot haar schrik, iets wat ze niet verwacht had, zaten de rode bloedvlekken nog steeds in het tapijt. “Cheryl, waarom hebben ze dat niet schoongemaakt?” vroeg Lizelotte. “Ik denk dat ze er genoeg spul op gespoten zullen hebben, maar bloedvlekken zijn zeer hardnekkig. Die verdwijnen niet zo maar” antwoordde Cheryl. Lizelotte stapte over de vlek heen en liep naar haar kleding kast. De plek waar ze zich achter had verstopt op het moment dat haar moeder haar zusje doodsloeg. Met trillende handen schoof ze de onderste lade open en keek erin. Aan de linkerkant lagen haar broeken, en aan de rechterkant lagen haar shirtjes. “Moet ik iets zwarts pakken?” vroeg Lizelotte. “Ja, dat lijkt me wel het mooiste voor de begrafenis” antwoordde Cheryl. Ze schoof de lade weer dicht en liep de kamer uit. “Lies, wat ga je doen?” vroeg de stem van Cheryl. Ze had geen zin om te antwoorden en liep door naar de slaapkamer die ooit aan haar ouders toe behoorde. Daar schoof ze de grote deur van de even grote kast opzij en liep met haar vingers de hangende kledingstukken af. Nu was ze wel groot genoeg, nu kon ze zonder hulp van haar vader bij de spullen. Omdat Lizelotte alleen maar een ladekast in haar slaapkamer had was haar moeder zo slim geweest om alle jurkjes en kreukelbare kledingstukken in haar kast op te hangen. Ze pakte één van haar zwarte jurkjes van een klerenhanger. Het voorwerp waarmee haar moeder haar zusje had geslagen.
Voor heel even liet Lizelotte zich, met het jurkje in haar handen, op bed zakken. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze wist dat ze hier niet meer normaal zou kunnen wonen. Alles herinnerde haar aan die avond. De avond van de moord op Maartje, zoals de rechtbank dat noemde. “Gaat het?” vroeg een zachte, fluisterende stem. Lizelotte schrok op uit haar gedachten en keek naar Cheryl, die in de deuropening stond. “Ja hoor,” antwoordde Lizelotte. “Maar weet je wat ik me af vroeg?” Cheryl ging naast haar op bed zit en wachtte de vraag af. “Als ik straks vrijgesproken word, waar moet ik dan heen?” Cheryl glimlachte. “Dat valt allemaal vanzelf wel op zijn pootjes” antwoordde ze. “Maar ik wil niet naar een weeshuis” zei Lizelotte snel en overtuigend. Cheryl schudde haar hoofd. “Dat hoeft ook niet. Ik zal daar persoonlijk voor zorgen.” Ze haalde opgelucht adem. Gelukkig hoefde ze niet naar een weeshuis, Cheryl zou daar voor zorgen. Het liefst had ze haar nu een stevige knuffel gegeven, maar iets hield haar tegen. Psychiaters waren nog steeds niet te vertrouwen, hoe graag je dat ook wilde. “Ik doe dit jurkje aan” zei ze, om op een ander onderwerp over te springen. “Goed zo, dan laat ik je nu alleen, dan kan je het jurkje even aantrekken. Ik wacht onder aan de trap” zei ze en liep de kamer uit.

[annia]

Ik volg dit verhaal echt op de voet, ik vindt het prachtig spannend.

Ik heb je op msn al gekraakt, hoeft niet en plein public, wel dan?

[Soapsie]

Grim schreef op 20-09-2004 @ 19:53 :
Ik heb je op msn al gekraakt, hoeft niet en plein public, wel dan?

Ik schaam mij niet voor mijn fouten. Al zou dat af en toe wel moeten! Ik dank u voor uw commentaar, erg belangrijk. Ennuh, nog gefeliciteerd he! Dikke kusz Soof a.k.a Soapsie

Soapsie schreef op 20-09-2004 @ 19:57 :
Ik schaam mij niet voor mijn fouten. Al zou dat af en toe wel moeten! Ik dank u voor uw commentaar, erg belangrijk. Ennuh, nog gefeliciteerd he! Dikke kusz Soof a.k.a Soapsie

Tot uw dienst.

[Soapsie]

Eeeey,

Zijn er nog meer mensen??

Kus Soapsie -x-

[tiram]

mooi weer, ik ben echt benieuwd hoe het afloopt!!

[Soapsie]

Hahah, dank je. Hier weer even een nieuw stukje... -x- Soapsie.


Nadat Lizelotte het zwarte jurkje aan had bekeek ze zichzelf in de spiegel. Ze bedacht dat ze haar haren nog moest borstelen en misschien wat make-up op mocht doen. “Cheryl, is het goed als ik me een beetje op tut?” riep ze naar beneden. Maar tot haar schrik stond Cheryl ineens weer in de deuropening. “Je was toch naar beneden?” vroeg Lizelotte. “Ja, dat was ik van plan. Maar toen bedacht ik me ineens die foto’s van jouw moeder en wilde ik die even bekijken. Zou je me kunnen vertellen waar ik die kan vinden?” vroeg ze. “Ze liggen in mijn nachtkastje, in een zilveren doos” antwoordde ze na even na denken. Cheryl liep de kamer weer uit. “Je mag je op maken hoor” riep ze vanaf de gang. Lizelotte glimlachte en liep naar de badkamer.
Het leek jaren geleden dat ze make-up op had gedaan. Zou ze nog wel weten hoe? Vast wel. Lizelotte stopte haar handen onder de kraan en liet een beetje water in het kommetje lopen. Vervolgens gooide ze het in haar gezicht en droogde het af. Kun je nagaan hoe verfrissend vers water kan zijn, vergeleken bij dat ranzige water wat er uit de kraan in de cel komt. Lizelotte pakte uit het kastje boven de wastafel een potje waar een lekker ruikende crème in zat. Ze smeerde het over haar hele gezicht en wachtte even tot het was ingetrokken. Normaal deed ze dit elke ochtend, maar in de inrichting kreeg je daar niet de gelegenheid voor. Nadat de crème was ingetrokken leegde Lizelotte een laagje poeder op haar gezicht. Dat kon de wallen wat wegwerken zonder dat je er uren voor moest slapen. Over de poeder ging een klein beetje oogschaduw. Ze had voor een lichtblauw kleurtje gekozen, dan zag je er niet al te verdrietig uit als je huilde. Haar wimpers werden lang en zwart gemaakt door de mascara die ze erover heen smeerde. Nu was het bij klaar, alleen de lippenstift nog. Ze griste uit haar make-up tasje een lichtbruine lippenstift en smeerde het op haar lippen. Nu zag ze er een stuk beter uit. En niet als een onverzorgde zwerver. Als laatste spoot ze nog een klein beetje van haar lievelings luchtje op en liep de badkamer weer uit.
“Cheryl, ik ben klaar” riep ze, onwetend waar haar psychiater zich op dit moment bevond. Cheryl kwam met een stapel foto’s in haar handen Lizelotte’s slaapkamer uit lopen. “Je raad nooit wat ik gevonden heb” zei ze opgetogen. Lizelotte werd nieuwsgierig en liep naar Cheryl toe. Toen ze voor haar stond draaide Cheryl één van de foto’s om. “Precies wat ik verwacht had” fluisterde ze. Lizelotte schrok, en kon geen woord uitbrengen. Waarom had ze dit nog nooit eerder bedacht? Het was zo voor de hand liggend. Op de foto stond haar moeder in een hemdje en een spijkerbroek, waarschijnlijk tien of elf jaar. Door de camera en het omgevende lichteffect waren op deze foto haar ogen knalrood. Precies zoals Lizelotte ze had gezien in het ziekenhuis. Precies zoals het meisje met de rode ogen had. Die ogen waren het. Ademloos keek ze Cheryl aan. “Ja ja,” zei ze. “Dit is dus het antwoord op jouw vraag. Jij hebt een bepaald beeld van jouw moeder in je hoofd zitten en vanuit dat beeld heb jij het meisje met de rode ogen bedacht.” Zou dat het zijn? Wat dit het antwoord op de rare vragen van Lizelotte? Het klonk logisch, en het leek logisch. Maar was het dat ook wel? Was ze dan niet toch gek? Nee, wat Cheryl had gezegd dat ze dat nooit meer mocht zeggen. “Maar wie heeft de zestien sneden dan gemaakt?” vroeg Lizelotte. “Mijn moeder was het niet.” “Nee, natuurlijk was het je moeder niet. Het meisje met de rode ogen zit alleen maar in jouw gedachten. Die zestien sneden heb jij zelf gemaakt. Waarschijnlijk met een mesje dat in jouw cel is beland nadat ze je de medicijnen had gegeven” antwoordde Cheryl. Ze leek aardig overtuigd van haar antwoord. En Lizelotte voelde zich opgelucht van binnen. Eindelijk wist ze waardoor dit was ontstaan, en waarom ze dat meisje altijd zag. “Maar ik heb ook één keer Maartje gezien in de cel” zei ze. “Tjah, als jij een beeld hebt gemaakt van je moeder dan is het niet zo vreemd dat jij je zusje ook zag.”
Alle puzzelstukjes leken ineens op hun plaats te vallen en Lizelotte voelde zich blij. Blij dat ze er achter was. Blij dat Cheryl haar antwoord had kunnen geven. “Dank je” fluisterde Lizelotte. Cheryl glimlachte. “Graag gedaan meisje” zei ze. “Je ziet er trouwens prachtig uit met make-up, en dan ook nog in zo’n prachtig jurkje. Echt beeldschoon.” Lizelotte voelde dat ze bloosde. “Dank je” fluisterde ze nogmaals.
“Zullen we dan nu gaan?” vroeg Cheryl. Lizelotte knikte. “Ik neem deze foto mee, dan kunnen we die misschien nog gebruiken in de rechtszaal. Ze gaf een goedkeurend teken en liep achter Cheryl de trap af, naar buiten.

[Soapsie]

uhm...

commentaar is al via msn gegeven

Grim

[Soapsie]

I know... bedankt. Nog meer mensen? Of zal ik maar gewoon een nieuw stuk plaatsen? -x- Soapsie

Still a little bit confused

[puk_666]

ja nieuw stuk
ben heel benieuwd hoe het afloopt... =)
kvind het een mooi verhaal en dat af en toe dingen niet helemaal kloppen stoor ik me eigen niet echt aan...

[Droomvlucht]

Soapsie schreef op 27-09-2004 @ 21:55 :
I know... bedankt. Nog meer mensen? Of zal ik maar gewoon een nieuw stuk plaatsen? -x- Soapsie

Still a little bit confused

Ok dan.

Ik vind dat je verhaal ten op zichte van eerder geposte stukjes een beetje langdradig begint te worden en je taalgebruik wat kinderlijker wordt.

Ik heb geen zin om te mierenneuken en elke zinsconstructie aan te halen waarin dat het geval is, vandaar dat ik niet post. Ook vind ik het verhaal wel spannend voel er daarom niet zoveel voor om negatieve kritiek te posten. Dat komt immers ook een beetje dubbel over.

Post maar gewoon een nieuw stukje!
Mocht je toch uitgebreidere kritiek willen, laat het me weten. (F)

Liefs,

Laura

[Soapsie]

Haaaj,

Bedankt voor je reactie. En eigenlijk wil ik wel een uitgebreide hoor, maar alleen als jij daar tijd en zin in hebt. Het is voor mij handig maar voor jou alleen maar tijdvretend. Eveneens bedankt! -x- soapsie