Het Grote Lucht-Je-Hart Topic #149

I don't know the first time I felt unbeautiful
The day I chose not to eat
What I do know is how I changed my life forever
I know I should know better
There are days when I'm okay
And for a moment
For a moment I find hope
But there are days when I'm not okay
And I need your help
So I'm letting go

I need you to know
I'm not through the night
Some days I'm still fighting to walk towards the light
I need you to know
That we'll be okay
Together we can make it through another day


Het zal altijd een deel van mijn leven zijn geweest en daarom zal het nooit weg zijn. Gedachtes die zo lang zo vertrouwd waren en soms ineens omhoog komen, zonder reden. I know better now, maar sommige dagen gaat het niet vanzelf. Als ik de klok maar terug kon draaien.. Als ik nooit die weg was opgegaan... Ik ben sterker nu dan ooit, maar nog zo ver weg van de persoon die ik wil zijn. Soms voel ik zo duidelijk dat ik ergens gebroken ben, dat ik dingen stuk heb gemaakt die járen nodig hebben om te helen. En alles wat er was, is er nog steeds. Ik vind het nog steeds moeilijk. Ik denk nog vaak aan 'morgen', ben bang voor alles wat ik moet doen, voor alles wat ik niet kan en zit tegelijkertijd vol met dromen. Ik zie op tegen de winter. En als ik ga nadenken, als ik me mee laat slepen door die neerslachtigheid, kijk ik op tegen álles wat nog komen gaat en een leven vol angst lijkt zo zinloos. Dus ik laat me niet meeslepen, ik blijf mezelf vertellen dat ik het wél kan, doendoendoendoen. Ik blijf voorzichtig maar resoluut lopen en het gaat. Ik geef niet op.

En stiekem weet ik wel waarom ik er de laatste tijd zo over nadenk. Het jaar is om. Het jaar dat ik mezelf gaf om het te proberen en als het niet beviel, mocht ik terug. Ik wil niet terug, maar ik ben ook niet waar ik hoopte te zijn. Uiteraard niet, ik moet ook niet zoveel van mezelf eisen. Ruim een jaar geleden zonk ik, nu ben ik nog geen wedstrijdzwemmer maar ik blijf zonder al te veel moeite drijven. En daar moet/mag ik trots op zijn.

Ave schreef:

[size=1]


Ik geef niet op.

Het jaar is om. Het jaar dat ik mezelf gaf om het te proberen en als het niet beviel, mocht ik terug. Ik wil niet terug, maar ik ben ook niet waar ik hoopte te zijn.En daar moet/mag ik trots op zijn.

gelukkig zeg je het zelf al wees trots op jezelf!

[blurred]

Ave schreef:

Ruim een jaar geleden zonk ik, nu ben ik nog geen wedstrijdzwemmer maar ik blijf zonder al te veel moeite drijven. En daar moet/mag ik trots op zijn.

Jij verwoordt het heel mooi. En je hebt gelijk. Een jaar mag lang lijken, in de praktijk valt dat altijd vies tegen. Als je nu al blijft drijven zonder al te veel moeite, dan zwem je over nog een jaar misschien al wel harder dan je zou denken.

OT:
Nu heb ik dus een baan en woonruimte, al moet ik voor allebei nog het contract tekenen. Dinsdag weer dat takke-end met de trein dus, om een krabbeltje (of twee) te zetten, maar dat zijn wel belangrijke dingen! En nu realiseer ik me ineens weer hoezeer ik nog afhankelijk van anderen ben. De meubels die ik heb liggen nog opgeslagen op een zolder ergens in Zuid-Limburg, dat was logisch toen ik Maastricht verliet. Maar ik woon nu in het noorden van het land, die spullen liggen in het zuiden, en dat moet dan naar Rotterdam! Dat wordt dus twee dagen verhuizen en een takke-end rijden, waarvoor ik nog steeds op pappie aangewezen ben... Wat een gedoe. Daarnaast heb ik geen bed, matras, koelkast, gasstel, gordijnen, wasmachine, stofzuiger, al dat soort troep... Hoe krijg ik dat allemaal in hemelsnaam in een week voor elkaar? Genoeg tweedehands koelkasten op Martkplaats, maar die moet ik dan weet-ik-veel-waar ophalen en naar Rotterdam brengen! En dan die spullen uit Maastricht, en nog een bed vanuit de Ikea ofzo? Waar begin ik in godsnaam aan, als ik mezelf (en mijn ouders) dat allemaal aanhaal dan moet ik er wel lang blijven wonen!

[Yana]

@Ave: Dat jaar is om, maar je leven is pas net begonnen. Als de tijd verstrijkt is het misschien zo makkelijk om te vergeten hoe pijnlijk het was, hoeveel je verloor -en niet alleen gewicht. Misschien idealiseer je het ergens ook nog wel.. want het was zo fijn om niet te hoeven meedoen. Om je eigen wereldje te kunnen handhaven, te doen alsof de Grote Boze Buitenwereld niet bestond. Maar nu je bent gaan lopen, jezelf de tijd hebt gegeven die wereld te ontdekken... heb je nu niet ontdekt hoeveel meer je er voor teruggekregen hebt? Dat de wereld lang niet zo Boos is als je dacht?
Je zou zoveel verliezen als je doorging zoals je deed. En je koos om te winnen. Vergeet de donkerte niet, de zwartheid van het niet-leven. Je bent er uit, en natuurlijk waren je eisen -zoals zovaak bij perfectionistjes zoals wij - te hoog... maar meis, wat ben je al ver..

@VV: hoe gaat het met je zoektocht naar werk, hoe was het bij het uitzendbureau?

@Blurred: Jouw leven wisselt ook in hoog tempo he! Van China + drummer naar ex-vriend naar nieuwe baan naar nieuwe woning... Wow!

[Hawahaai]

Weekend.

Grote knuffel voor iedereen hier []

@Ave, je kan het, echt, ik geloof in je. Zolang je niet opgeeft en in jezelf gelooft, kun je alles wat je wilt. De man die het vliegtuig uitvond, wist dat hij neer kon storten (boemknaldood), maar waagde de sprong, en hij vloog. Hij vloog!
Dat kan jij ook, zolang je niet opggeeft, in jezelf en je dromen blijft geloven...
@Blurred, succes met de verhuizing! Zal vast wel lukken =)

OT,,, ik word een beetje ziek denk ik. Ik was vandaag de hele dag zo stil dat het heel veel mensen opviel en ik heb achtendertig graden koorts. Ging het net een beetje goed, word ik ziek... al heb ik dan wel alle tijd om te lezen, muziek te maken (zolang ik maar geen instrumenten onderkots), de perfecte liefdesbrief van een meisje (ik) aan een ader meisje (zíj) te schrijven en wat dingen uit te zoeken. Zul je zien dat ik Mexicaanse griep of Q-koorts krijg, dat zou wel wat voor mij zijn x)

zooo, druk mensen regelen voor op mijn verjaardag
leuk klusje!

Ik vrees, al wil ik het eigenlijk niet toegeven, dat ik wel weer toe ben aan therapie.

[darkfairy]

het was een vermoeiende maar gezellige dag op het werk.
en er is een ex collega langs geweest en daar was ik blij mee.
want het was weer gezellig als van ouds.
en nou ben ik gelukkig thuis.

Rasmusje schreef:

Ik vrees, al wil ik het eigenlijk niet toegeven, dat ik wel weer toe ben aan therapie.

Dan ben ik in ieder geval niet de enige.
Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet. Ik wil niet wéér toegeven dat het zo slecht met me gaat, dat ik het allemaal niet meer weet, dat ik het moeilijk vind om uit bed te komen, dat alles wat ik voel op een neutraal niveau ligt, dat ik het liefst de hele dag jank. Want dat is dan weer iets wat ik niet kan. Een opleiding afmaken kan ik niet, vrienden maken (en houden) kan ik niet, ik weet niet wat ik wil. T voelt soms als een grote mislukking allemaal en t lijkt maar niet op te houden.

Misschien toch eens gaan toegeven...

[darkfairy]

ach dan stuur je toch niks terug op msn.
ik zal nog eens wat sturen.
en ja natuurlijk ga ik weer krabben trut.
ik ben verdomme net een week van de anti biotica af morgen.
en dan nog blijf ik er niet af.

Het gaat goed af en toe ben ik wel een beetje gestresst om school enzo, maar ik houd het vol. Het zet niet door. Sinds vandaag kan ik ook eindelijk op het intranet van school. Iemand zei me dat het excel practicum moeilijk zou zijn, maar eigenlijk vond ik het heel leuk en helemaal niet zo moeilijk! Ik was heel snel klaar .
Verder ga ik morgen met een vriend van mijn nieuwe opleiding naar appelpop en daar heb ik best wel zin in. Even helemaal eruit en dan zondag ngo aan de slag voor school. Ik geloof dat ik neit genoeg heb gekopieerd, maar dat zie ik dan wel. Hopelijk krijg ik die boeken nu snel binnen want ik word gek van het steeds kopiëren en nooit alles gedaan hebben. Ik wil leren!

[Missy1234567890]

@ Vogelvrij: hoe is het op het uitzendbureau gegaan?

OT: ik ben blij dat het weekend is, deze week weer 27u gewerkt. A.s. woensdag heb ik een dagje vrij, aanvankelijk deed m'n teamleider er nog wel moeilijk over, omdat ik het pas laat aanvroeg, maar gelukkig mocht het wel. Lekker een onderbreking van de week en 's avonds ga ik dan naar Film by the Sea, kooractiviteit.
Morgen naar m'n ouders toe, feestweekend van een aantal dingen bij elkaar. Dus ik heb net nog even heel creatief een cadeaubon gemaakt voor m'n vader. Zo meteen eens kijken of die nog steeds zo mooi is als ik hem geprint heb.

[darkfairy]

hij heeft toch 2 korte berichtjes terug gestuurd op hyves.
maarja het is beter dan niks.
en ik ga zo maar eens tv kijken.

@ alle reacties: heel erg bedankt
@ rasmusje & sidhe: toegeven dat je misschien wel therapie nodig hebt is al een belangrijke stap Wat houdt je tegen? Het kan alleen maar beter worden..


En iedere stap die je nam, iedere kras die je opliep en alle heuvels die je overwon, brachten je hier, maakten jou tot wie je bent op dit moment. Dat je er nog niet bent, betekent niet dat het niet goed is. Het ís goed, want de weg is goed. Jij bent goed, want jij maakt die weg. Niemand weet waar je heen gaat, ook jij niet. Eng? Zoveel mogelijkheden krijgen, meisje wat ben je rijk. Kies maar, het is het enige wat je ooit zult hoeven doen. Kies. Leef.

^hup naar mijn eigen woorden luisteren. Ik kíes. Alle stomme dagen, alle verkeerde dingen - allemaal het gevolg van míjn keuzes. Als ik toch kies, ook al is het dan niet altijd bewust, waarom dan niet kiezen voor iets goed, iets moois, iets waar ik blij van word? Dus hup, onder de douche jij, kleed je aan, ontbijt en ga de dag in, it's all yours.

En stiekem wil ik al vanaf mn tiende mn haar rood verven, maar ik durf steeds niet. misschien vanmiddag? hoewel ik het ook graag kort wilde, maar allebei is een beetje too much en kort is ook wel eng. twijfeltwijfel.

[Vogelvrij]

Yana schreef:

@VV: hoe gaat het met je zoektocht naar werk, hoe was het bij het uitzendbureau?

Hoi Yana, hoe gaat het met je?

Ja, ik was dus naar het uitzendbureau en nu ga ik waarschijnlijk in de jaarbeurs werken, bij de garderobe en zo. Maak me alleen een beetje zorgen om de kleding die je aanmoet, want dat begint pas bij maat 36 (aan de telefoon: de maten gaan maar tot maat 44, is dat een probleem? eeeh... ). Maar nu moet ik volgende week nog even een keer langs, want ik wilde niet meteen beslissen of ik het echt zou doen en dan zal ik wel vragen of je er ook een riem in kan doen. Ja. En nu eerst weer bij de bieb werken. Voel me niet helemaal lekker, dus hopelijk wordt het niet al te druk.

Vogelvrij schreef:

@Nattigheid:
@Mushu: Hoezo dan? Ik heb twee scripties over jeugdliteratuur geschreven, maar het heeft bij mij geen vertekend beeld opgeleverd en ik kan nog precies zo genieten van jeugdliteratuur als daarvoor.
.

Ja, maar het is toch een beetje gek. Straks gaan we jeugdliteratuur heel theoretisch benaderen en dergerlijke en ik ben gewoon een beetje bang dat mijn nostalgische beeld vertekent .

[blurred]

Yana schreef:

@Blurred: Jouw leven wisselt ook in hoog tempo he! Van China + drummer naar ex-vriend naar nieuwe baan naar nieuwe woning... Wow!

Je zou het bijna denken ja.

De afgelopen vijf jaar zijn dingen vaak al heel radicaal voor me veranderd, van studeren in Maastricht naar studeren in Beijing naar stage lopen in Rotterdam naar weer bij toenmalig vriendje thuiswonen en op een callcenter werken... Ik houd er eigenlijk wel van, steeds wat nieuws.

Soms maakt het me echter ook een beetje bang. Alles welbeschouwd is het gewoon niet normaal zo goed als alles nu met me gaat. Het is weliswaar uit met mijn vriend maar daar heb ik zelf voor gekozen, ik heb nu een vriend in Beijing waar het (ondanks de afstand) goed mee gaat, ik heb extreem snel twee opties voor een baan gevonden, de (in mijn ogen) beste gekozen, snel woonruimte gevonden en ouders die me steunen in het verhuizen en alles, ook al vinden ze het helemaal niet leuk dat alles zo snel verandert en is het een heel gedoe om al die spullen bij elkaar te krijgen.

Dan denk ik: dat kan toch niet altijd zo door blijven gaan? De afgelopen jaren lijkt alles me makkelijk af te gaan en komen goede kansen als vanzelfsprekend voorbij. Ik ze me er wel voor in en ben overal actief mee bezig, maar zonder een beetje (of flink wat) mazzel was ik niet zover gekomen als nu. Daarom ben ik bang dat het tij snel zal keren, omdat het niet altijd maar heel goed met iemand kan gaan. Dan ben ik bang dat het helemaal niet blijkt te werken op dat advocatenkantoor, dat ik het allemaal helemaal niet aankan en dat die verhuizing naar Rotterdam dan een grote vergissing blijkt.

En ook al ben ik blij met deze stap, ik vraag me wel af waar het heenmoet met de drummer. Als ik zoveel energie in die verhuizing steek moet ik er wel langere tijd blijven wonen, ik moet er ook wel langere tijd blijven werken wil ik echt iets uit die baan kunnen halen. Dat stemt niet overeen met het plan dat ik vlak na terugkomst (amper 2 maanden terug!) had, namelijk dat ik hier een jaartje of anderhalf zou gaan werken en dan weer terug naar Beijing om daar met de opgedane werkervaring een mooie baan te vinden... Nu is 2 á 3 jaar hier werken eerder realistisch, en kun je dan wel van een relatie spreken?

[Hawahaai]

De hele week was het weer best oke, en dan vandaag zie ik alleen maar donkere wolken . Dadelijk nog even wat opruimen en dan lekker rustig aan doen. Werk komt maandag wel weer, al zou ik eigenlijk nog een heleboel moeten/willen doen.

[snowflakes]

HaWaHaai schreef:

Weekend.

Gefeliciteerd ...

[darkfairy]

@hawahaai gefeliciteerd.

ot.
nee hij is dood klotezooi .
we werden net gebeld.

[justhanna]

HaWaHaai: Van harte gefeliciteerd!

@HaWaHaai: Gefeliciteerd

[marrel]

HaWaHaai gefeliciteerd!
Darkfairy sterkte

Zal ik toch m'n geld maar naar de sportschool brengen dan? Vond die jongen een leukere "hobby" maarja das over. Ook meteen weer ineens een weekend vrijdag en zaterdag thuis bah. En morgen jawel 4 afspraken, dat past dus niet he. Saaiste is ook nog eens het meest verplichte

[darkfairy]

@marrel dankje.

ot.
me oom is overleden.
hij lag op de bank om even te gaan slapen.
zijn vrouw was 10 minuten naar hun klein kind naar boven.
ze kwam beneden en hij lag overleden op de bank.
met de afstandsbediening naast de bank.
ze vertrouwde het niet en belde een goede vriend uit de straat.
hij kwam kijken en zag het gelijk en hij belde 112.
de ambulance kwam maar het was al te laat.
hij had een acute hart stilstand.
de rest van me familie en me ouders zijn er al wezen kijken bij hem.
en de kinderen maar we hadden er niet bij stil gestaan dat hun ook mochten blijven kijken.
en ik voel me best wel leeg nou.
me opa is nou ook hier.
en morgen ga ik met me moeder bij hem kijken.

Ave schreef:

@ alle reacties: heel erg bedankt
@ rasmusje & sidhe: toegeven dat je misschien wel therapie nodig hebt is al een belangrijke stap Wat houdt je tegen? Het kan alleen maar beter worden..

Oh hee, ik zie dit nu pas.
Waarschijnlijk heb je gelijk, maar ik vind het wel echt een drempel om weer te beginnen. Me weer zo 'patient' te voelen. En stiekem ben ik toch bang dat ik me maar aanstel en niet zo moeilijk moet doen. Eerst even een gesprekje hebben met mijn mentor en zien hoe zij er over denkt, als het haar een goed idee lijkt ben ik er vrij zeker van dat het ook echt een goed plan is..

OT: Vandaag voel ik me wel oke. Veel geklooi in huis vanwege de verbouwing, maar nu ik weer iets creatiefs kan doen gaat het wel. Ondertussen zit ik na te denken over wat de decaan heeft gezegd. Hij had het over een sociale vaardigheidstraining, maar eigenlijk zie ik niet in wat ik daar aan zou hebben. Dat ik geen sociaal wonder ben weet ik best, en dat het niet 'normaal' is om op je achttiende geen vrienden van je leeftijd te hebben weet ik ook, en dat het al minstens drie jaar geleden is dat ik uit vrije wil iemand mee naar huis heb genomen valt hoogstwaarschijnlijk ook niet onder de noemer normaal. En soms vind ik dat erg, maar vaak ook niet. Ik heb het nodig om alleen te zijn, en door te praten over koetjes en kalfjes voel ik me niet minder eenzaam. Wat kan zo'n training me nou leren? Sociale toneelstukjes opvoeren? Dat heeft mijn interesse niet.

Ik vind het vreselijk dat X. weggaat. Ik ben blij voor haar dat ze een jaar mag overslaan, maar voor mezelf ben ik alles behalve blij. Echt ieder willekeurige persoon uit de klas kan ik wel missen, behalve X. Ik was zo van streek toen ik hoorde dat ze wegging. Ik kon de hele tijd wel janken. Nu kan ik er iets rationeler naar kijken en huil ik niet meer, maar ergens hoop ik toch dat ze zich bedenkt, al vind ik dat egoistisch van mezelf. Ze moet voor zichzelf kiezen en niet voor mij.

Ik ben bang voor dit studiejaar. Ik denk dat het meteen een stuk zwaarder zal zijn zonder X. Vorig jaar ging alles zo perfect, en ik weet dat het nu niet anders kan dan dat ik op mijn bek ga. Het klinkt raar, maar ik weet dat ik gewoon slecht werk moet gaan maken om daar vervolgens een hele hoop van te leren. Alles is 'perfect' bij mij, mijn aantekeningen, mijn schetsen, mijn uitwerkingen, en het moet gewoon fout gaan. Alleen durf ik het niet fout te laten gaan. Ik ben zo bang voor afwijzingen, lage cijfers, slechte kritieken, wat dan ook. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.

Ik heb het idee dat ik compleet de verkeerde persoon ben voor deze studie. Ik ben niet assertief, ik ben niet zelfstandig, ik kan niet netwerken en mezelf verkopen al helemaal niet. Ik heb nog nooit een baantje gehad en ik heb geen flauw idee hoe ik dat met studeren zou moeten combineren, aangezien het studeren al zoveel energie van me eist. Ik zou overprikkeld raken, denk ik. Ik zit alleen maar thuis, dingen te maken. Ik denk dat ik zou moeten veranderen, maar ik heb geen idee hoe ik dat in mijn eentje aan moet pakken.

Soms heb ik het idee dat ik mensen om me heen zie groeien en steeds volwassener zie worden, en dat ik zelf maar stil blijf staan. Wat dat betreft, en wat mijn sociale angst betreft, voel ik me vaak nog een klein meisje. Terwijl ik me qua serieusheid / ernstigheid vaak mijlen ver verwijderd voel van leeftijdsgenoten.

Lang verhaal en erg persoonlijk verder, dus hier stop ik maar. Nog genoeg om over na te denken..

[Hawahaai]

Dankjewel allemaal!

We hebben vanmiddag nieuwe planten gekocht voor in de twee grote bloempotten voor het raam. De planten die daar in stonden, zaten namelijk vol bladluis en waren eigenlijk al een poosje aan vervanging toe. We hebben nu hele gave "boomstammen" met bovenaan spitse groene bladeren. Vult de ruimte leuk op. En bij de uitgang moest ik van mijn vriend een bos bloemen uitzoeken omdat ik jarig was

@Rasmusje:
Ik vind dat jij juist enorm volwassen voor je leeftijd bent(cliche, bah). Je hebt zoveel eigenschappen die sommige volwassen nog niet eens hebben. Dat je niet assertief of zelfstandig bent, of tenminste, vindt van jezelf, betekent niet dat je minder volwassen bent. Je weet dat je op sommige punten beter je best moet doen, waar je zwakke punten zitten. Dat is al zó'n stap in de goede richting. Probeer te leren op jezelf te vertrouwen.

@ Mushu:
Dankjewel voor je reactie. Ik ben het ook wel met je eens hoor, ik kon alleen niet helemaal goed verwoorden wat ik bedoelde. Als ik eerlijk ben vind ik mezelf ook gevoelsmatig volwassener dan veel leeftijdsgenoten (in mijn omgeving althans), maar qua praktische dingen juist niet, of zo. Ik weet nog steeds niet echt hoe ik het uit moet leggen.
Bedankt in ieder geval.

OT: Ik MOET vandaag met een concept voor een geluidloos filmpje komen, want ik weet zo al dat het morgen niet zal lukken. Zou het nu het beste zijn om maar gewoon met een camera rond te gaan lopen tot ik iets tegenkom? Ik vind het lastig om in film of in '3d' te denken. Eigenlijk ben ik me daar nooit echt bewust van geweest, tot ik voor het vak 3d heb gekozen. Ik denk in kleur. Zonder dat ik het doorheb ben ik altijd bezig met kleuren en kleurcomposities. Hoe ze zijn samengesteld, welke tubes ik nodig zou hebben om ze zelf te maken. Voor het filmpje lijkt het me dan ook tof om iets met kleur te doen, maar wat weet ik nog niet. Laat ik eerst maar wat gaan opschrijven. Misschien is het goed om twee dummy's bij te houden dit jaar: eentje voor vage teksten en ideeen en lelijke onafgewerkte zooi, en eentje waar alles gewoon netjes in staat zoals vorig jaar. Dan geef ik mezelf een soort van toestemming om troep te maken.

Verder nog nadenken en schetsjes maken voor mijn cocon. Ik heb geen flauw idee hoe ik die moet maken. Mijn docent had het over een frame van wilgentakken, maar dat lijkt me nog erg lastig. Ik kan helemaal niet vlechten. Misschien iets met juten zakken. Of takken, die ik aan elkaar bevestig met ijzerdraad. En modder. En andere natuurlijk plaksel. Het is maar net hoe massief het moet worden, maar iets fragiels zou denk ik ook erg mooi kunnen zijn. Eerst maar gewoon wat schetsen en kijken welke vorm ik nu eigenlijk wil, dan het materiaal kiezen, en ondertussen veertjes bij elkaar zoeken en zien hoe ik aan mos kan komen, want dat mag je niet uit het bos halen. Het moet te doen zijn.

[darkfairy]

ik voel me nogal raar.
en ik kan het nog niet echt geloven dat hij er niet meer is.
en ik ga straks met me ouders naar hem kijken bij hun thuis.

[Dith]

Ik ben een soort van ingestort. Alles ging ook gewoon te gemakkelijk, het moest een keer omslaan. Ik ben doodmoe, kan niks meer, alles doet pijn en kan me absoluut niet concentreren terwijl ik voor morgen zóveel huiswerk heb wat af moet...

Komt wel goed.

Wat ben ik toch een sociale mislukking.

@Ave (in de hoop dat je het tegen mij had...) : Is misschoen ook wel, maar ik ben heel bang dat ik weer helemaal afgebroken wordt en niet meer in staat ben om mezelf weer op te bouwen. Ik ben atm een grote zooi, en het lukt me niet meer om mezelf bij elkaar te rapen. Ik weet uit ervaring dat ik in therapie nog verder uit elkaar geplukt wordt en dat het nog een grotere rotzooi wordt en dat het me dan ontzettend veel energie kost om me weer bijeen te rapen. Snap je? Ik ben bang dat het me deze keer niet lukt, awnt ik ben al blij dat ik zelf blijf staan...

ot: Juh, vriendje is ontzettend lief en steunt me heel erg als ik me klote voel. Het weekend is zó fijn, dan kan ik even dromen en hoef ik helemaal niks. Morgen weer werken, echt geen zin in. Bah. Het gaat helemaal niet zo goed met me, maar ik durf t stomweg niet toe te geven...

[Daantje_0705]

Ik heb vrijdag asociaal geshopt maar het was echt heerlijk, heb heel veel geld uitgegeven maar ook zoveel leuke dingen gekocht, ben er echt heel blij mee Ik heb een mooie spijkerbroek, een supergaaf en heel mooi zwart, wollen jurkje met korte mouwen en tot net boven de knie (voor oa de bruiloft van m'n neef die in oktober gaat trouwen), een paars hemdje voor daaronder, een zwarte en een paarse legging, een hoes voor m'n laptop zodat die niet alleen mee kan in de laptoptas maar ook in een weekendtas oid en beits voor m'n tuinsetje (maar ik moet olie hebben ipv beits dus die ga ik weer ruilen). Ik wil nu nog laarzen voor onder m'n jurkje maar dat komt volgende week wel. Vond nu dat ik genoeg geld uitgegeven had Maar ik ben er zo onwijs blij mee

Afgelopen weekend, weekendje naar m'n moeder geweest want m'n broertje was jarig. Vrijdagavond heel gezellig met z'n allen en nog wat vrienden gegeten, zaterdag even rondgekeken in Veere en op een terrasje gezeten, 's avonds vakantiefoto's gekeken met m'n moeder, een vriendin van haar en even m'n broertje en z'n vriendin. Ze waren heel enthousiast en vonden het een hele gave vakantie, zo leuk om dat van iedereen te horen en daarna nog even wat gaan drinken in de stad met m'n broertje en z'n vriendin. Vanmorgen uitgeslapen, gebruncht en daarna weer naar huis. M'n vriend was hier nog even, even geborreld en gegeten net en nu is ie weer even naar huis, morgen komt ie weer terug en nu vanavond ga ik nog even afwassen, was ophangen, strijken, douchen en boer zoekt vrouw kijken

[Heksjuh]

Daantje: ik kan me dus echt niet voorstellen dat iemand shoppen heerlijk vindt

Het ene moment kan ik totaal in paniek en in de stress zitten, de dag erna is het weer weg. Het gaat heel wisselend. Ik heb goede en slechte dagen gehad afgelopen week.
Dinsdag bij vriendje geslapen en woensdag vroeg op om mensen uit te zwaaien op Schiphol. Ik was nog nooit op Schiphol geweest Daarna de hele dag met zijn zusje doorgebracht, ik ben blij dat ik met zijn hele familie goed kan opschieten. Zijn zusje en broertje kende ik daarvoor al en daar kon ik toch al goed mee opschieten, al lijkt de verstandhouding tussen mij en zijn broertje nu echt verandert. Ik voel me welkom bij hun thuis, dat vind ik echt fijn Al probeert zijn vader me wel telkens in de maling te nemen
Donderdag had ik totale paniek over school en gisteren ook nog wel, maar volgens mij gaat het wel goed komen. Ik snap niet hoe mijn vriendinnetje dat doet, die is bijna elke avond weg en werkt en sport in het weekend en toch haalt ze alles. Ik heb me de afgelopen dagen rot gewerkt en heb nog het gevoel dat ik mijlenver achter de feiten aanloop.

En dit weekend thuis. Ik vind het een beetje raar gaan thuis. Mijn zusje heeft vrijdagavond alleen hoi en doei tegen me gezegd, terwijl ze dus een weekend is weggelopen en ik haar daarna niet meer gezien heb. Iedereen thuis probeert hard het hele gebeuren te negeren en mijn zusje gedraagt zich niet veel anders dan daarvoor. Oke, het zal wel. Ze zoeken het maar uit. Ik doe normaal tegen mijn zusje. Ik had eerst stellig besloten niks tegen haar te zeggen tot ze haar excuses had aangeboden en dat ik haar niet meer hoef te zien, maar dat lost ook niks op. Het zijn niet mijn zaken. Dus ik doe normaal. Veel zie ik haar toch niet, ik zit doordeweeks toch op mijn kamer.

Ik heb last van mijn rug Ik heb ook echt een slechte bureaustoel op mijn kamer. Misschien dit weekend even een nieuwe kopen, want dit is echt niks.
Morgen tussentoets, ik hoop dat het meevalt. Ik probeer me er niet te druk om te maken. Ik slaap heel slecht de laatste dagen, deels doordat ik me zo druk maak over school. En ik heb pas net de tweede week achter de rug.
Ik hoop dat deze week even wat rustiger verloopt dan afgelopen week. Want de tranen zitten me echt hoog, ik heb het idee dat ik bij de minste tegenslag al in tranen uitbarst. Gelukkig een korte week deze week, vrijdag vrij. En ik ga me niet druk maken over achterlopen want ik werk zo hard ik kan en een dagje ontspanning mag best. En je hoeft echt niet elke avond tot laat door te werken. Dus vanavond ga ik lekker tv kijken en hopen dat ik een beetje slaap kan inhalen.

Het komt allemaal wel goed.

[Nijn*]

@Blurred: Welke baan heb je nou uiteindelijk gekozen? Heb ik daar overheen gelezen?
@Darkfairy: Gecondoleerd meis.

OT: Het valt niet mee deze afgelopen dagen. Het is meteen weer ontzettend druk, gelukkig wel met leuke dingen, zelfs de collegestof is vooralsnog heel interessant en de werkgroep leuk. Zie het ook meteen zitten om met P. en S. aan die casus te gaan werken, ben nu bezig vooral veel te lezen als voorbereiding. Gelukkig weet ik van die psychologie benaderingen al een hoop van vorig jaar. Op m'n werk is het ook druk, de voorbereiding voor het personeelsuitje en de kinderboekenweek zijn in volle gang. Het gaat goed, ik kan goed met mijn nieuwe collega overweg en ik voel me weer wat meer gewaardeerd in wat ik doe (hoewel nog niet ten volste maar oke).

Maar er zijn een heleboel dingen die me dwarszitten waardoor ik me heel erg slecht voel. Medicatie. Gisteravond een heel gesprek met mijn tante gehad daarover, dat was wel echt fijn maar bracht me opnieuw aan het twijfelen. Ze gaat proberen of ik binnenkort bij een kennis van haar (psychiater) terecht kan voor wat meer advies en dergelijke. Wel fijn maar ook heel eng, ik voel me nog steeds soort van verplicht om het te proberen.
Ik maak me zorgen om mezelf, qua gezondheid. Die hoofdpijn is niet normaal, het is te vaak en te heftig. Ook heb ik soms 'last' van mijn hart. Zonder dat ik iets raars doe, springt het ineens over en begint heel langzaam of heel snel te kloppen, dat duurt dan even en drukt heel erg op mijn borst. Hartstoornissen zitten in de familie, maar ik wil ook niet teveel overdrijven. Maar nu de laatste dagen ben ik ook nog eens extreem moe. Vrijdag kon ik het bijna niet meer voor elkaar krijgen om terug naar huis te fietsen, ik was bijna op de bus gestapt terwijl dat een fietstocht is die ik 5x per week maak. Gisteren op het familiefeest (wat erg leuk was!) ging ik om elf uur naar bed, ik kon het niet meer volhouden. Ik word dan heel stil en zit alleen nog maar om me heen te kijken, ik kon het niet meer opbrengen om te socializen met m'n familie, ik was helemaal op. En nu nog steeds, de hele dag ik kan alleen maar zitten of slapen, ik ben kapot als ik trappen moet lopen of mijn bed moet verschonen. Dit is niet normaal, ik heb het gevoel dat er echt iets aan de hand is en ik durf niet naar de dokter (omdat ik bang ben dat hij zegt dat het 'tussen mijn oren zit'. Het ligt ook echt niet aan het eten, dat gaat echt een heel stuk beter en regelmatiger. Verder maak ik me ook ernstige zorgen over mijn tante, die toch MS blijkt te hebben en waarmee het vrij plots toch weer een heel stuk minder gaat..

Verder moet ik morgen weer rijlessen en ik maak me vreselijk druk. Ik moet al heel snel weer afrijden en als ik het dan niet haal... ik heb er gewoon compleet geen vertrouwen in. Als ik nu niet slaag moet ik het opgeven, ik kan het niet nog eens betalen. Dan heb ik een heel jaar lessen weggegooid. Waarom voel ik me toch zo onzeker? Misschien verandert dat nog wel als ik morgen eenmaal weer in de auto zit, maar jezus.. ik voel me er heel slecht door.
Gisteren met de cadeaus van het familiefeest weer allemaal spullen voor 'op kamers' gekregen terwijl ik nadrukkelijk heb gezegd dat dat niet handig was. 'Maar het is zooo leuk, het is zooo jou!!' Heel lief maar ik word er vreselijk depressief van. Ik moet al die spullen opslaan en de enige plek is op de schuur waar ze niet bepaald mooier van worden. Ik kan niets gebruiken en het is inderdáád heel leuk allemaal, maar ik heb geen kamer en ga die ook nooit krijgen geloof ik dus ik wordt elke keer blijgemaakt met een dode mus. Ondertussen maar afwachten en hoe langer het duurt, hoe meer ik mijn hoop verlies en hoe verdrietiger ik word.

Tenslotte zit ik erg met mijn 'beste' vriendin L. We kennen elkaar al bijna 9 jaar en in al die tijd zijn we alleen maar hechter geworden. We weten heel veel van elkaar, kunnen huilen en lachen met elkaar, maar de laatste tijd (afgelopen 3-4 maanden) voelt het van mijn kant steeds minder goed aan. Steeds meer ergernissen stapelen zich op, ergernissen die ik zelfs (omwille van de goede vriendschap) voor het grootste deel heb uitgesproken, wat ik erg moeilijk vind, maar waar toch niets aan verandert. We leiden elk zulke verschillende levens en voor haar is dat misschien geen probleem maar het begint erop te lijken dat het voor mij nu wel echt een probleem wordt. Ze verwacht gewoon teveel van me, dat ik mijn week om haar heen plan terwijl ik daar geen tijd voor heb. Ik heb nog meer vriendinnen en die willen ook allemaal aandacht, ik heb een studie, een baan, therapie, hobby's enz. Ik heb in de afgelopen week misschien twee hoofdstukken gelezen uit mijn boek omdat ik het razend druk heb. Toch verwacht ze dat ik alles uit mijn handen laat vallen als zij aandacht nodig heeft. Zoals van de week, ik heb haar op het hard gedrukt me eerst te smssen voordat ze me belt omdat ze het talent heeft om dat of tijdens het autorijden of tijdens college te doen. Ze smst me want 'ze moest me spreken' en ik zat bij Femke Halsema in debat dus kon niet bellen.
Daarna aansluitend meteen hoorcollege, dus ik belde (ongerust) in de pauze nadat zij mij inmiddels al 3x had gebeld en ik had gesmst dat ik later zou bellen. Toen ik vroeg wat er aan de hand was zei ze 'oh niets, ik wilde gewoon even kletsen.' Ik vertelde haar dat ik de hele dag op de uni bezig was en 's avonds met vriendinnen wegging dus dat we de volgende dag zouden bijkletsen (we hadden toch afgesproken). Dan reageert ze met een heel teleurgesteld 'oh... *stilte* oke, tot morgen dan maar'. Ben ik dan een ontzettende bitch die niet aardig kan reageren op een vriendin?
Het zit 'm gewoon in veel meer dingen, zij heeft een luizenleventje en heeft hele hoge verwachtingen van wat ik zou moeten doen als vriendin.. En ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet, ik heb het al eens aangekaart en dat had niet echt veel zin. Het liefste zou ik haar gewoon een maand ofzo niet zien/spreken.. hoe erg is dat

[Droomvlucht]

Darkfairy, ontzettend veel sterkte gewenst en gecondoleerd.

He bah, te laat. Nouja, volgende keer beter dan maar.

Voel me niet al te best. Maargoed, nieuwe week voor de deur. Nieuwe kansen.

[Nienna*]

Ohh man ik ben echt gebroken. Morgenochtend (om 8u! Wie verzint dat ) heb ik een toets (een bonuspunttoets, oké) die ik amper heb geleerd. Ik heb sterk het gevoel dat ik het niet ga halen, en dat voelt zo als falen, omdat ik al een jaar BMW heb gedaan (en iedereen sowieso verwacht dat ik dit kan en ikzelf verwacht dat eigenlijk ook) en omdat ik het ook gewoon WIL halen. Dit is verdomme de studie die ik altijd heb gewild!
Maar ik heb het gewoon niet goed kunnen leren. Te druk met andere bezigheden, studie was weer eens niet de prioriteit. Hoewel ik weet dat het niet geheel mijn fout is (of niet alleen mijn fout), voelt dit toch zo slecht. En ik schaam me al bij voorbaat als ik het niet ga halen.
En dan is het ook nog zo vroeg en ik ben zo moe. Maar ja ik heb bijna niks gelezen en ook niet alle colleges opnieuw kunnen voorbereiden. Daarnaast door stomme omleidingen (ik HAAT openbaar vervoer) 3uur moeten reizen, terwijl het in 1,5u had gekund, aangezien mijn ouders me naar het station hadden gebracht.
Ik ga slapen. Ik trek dit niet. Morgen beter ik mijn leven.

ik voel zoveel.
beuh. overgevoelig gezeik, wel positief, maar ugh.
boos, jaloers, blij, familiair, toekomstgericht, verliefd,

[Atelier Madame]

Nijn*: Heb jij je ergenissen al eens uitgesproken naar jouw beste vriendin? Ik kan namelijk begrijpen dat zij zichzelf er misschien niet zo erg van bewust is, van het gedrag dat ze vertoond. Natuurlijk voelt het alsof haar een tijd niet zien de oplossing kan zijn maar ze is natuurlijk niet voor niets je beste vriendin geweest. Die klik moet er wel zijn dan! Misschien toch is tijd voor een goed gesprek?
Andere kant, soms moet je ook accepteren dat vriendschappen veranderen en dat je niet altijd je hele leven lang met elkaar omgaat.
Succes ermee iig!

Ot:
Deze week mijn thesis maar eens behoorlijk op de baan krijgen en lekker veel werken en dingen met vriendinnetjes doen

[Nijn*]

@ Atelier Madame: Ik heb meteen toen ik me bewust werd van deze ergernissen een gesprek met haar gehad. Ik vertelde haar dat ze me een soort van 'claimt' en dat ik me daar heel erg door onder druk vind gezet terwijl ik gewoon geen tijd heb en niet al die moeite kan doen om haar verwachtingen waar te maken. Ze vond het heel erg dat ik dat zo zei en voelde want zo bedoelde ze het helemaal niet. Heel eventjes leek het toen te veranderen, ze begon heel even iets minder te zeuren als ik niet direct met haar kon afspreken of direct terug kon bellen. Maar 2-3 weken later was de situatie weer precies hetzelfde en stapelden die ergernissen zich weer op. Ze weet ook heel goed wat ik rot vind, hoe ik over bepaalde dingen denk (bijv. dat zij 'niets' doet) en wat mijn zwakke plekken zijn. Maar in plaats van daar rekening mee te houden, lijkt het wel alsof ze dat manipuleert, wat uiteindelijk wordt het altijd zo dat het haar goed uitkomt. Natuurlijk is die klik er ook wel, maar het voelt alsof ik gewoon even een 'break' van haar moet, ze zit me veel te dicht op mijn huid.. En ja, onze vriendschap is al heel anders geworden, maar dat is voor mijn gevoel en ik weet niet hoe zij daar over denkt.. Thnx voor het lezen trouwens, was nogal een lang stuk

OT: Vannacht weer gedroomd dat ik m'n rijexamen vergeten was en dus was gezakt. Het begint nu echt heel erg irritant te worden, ik ben er teveel mee bezig en wordt er steeds onzekerder van. Zo eerst maar eens kijken hoe het nou werkelijk gaat als ik weer achter het stuur zit.

[Vogelvrij]

@darkfairy: gecondoleerd
@nijn: Jij krijgt ooit heus wel een kamer hoor. Maar je bent nu pas achttien en hebt al hartstikke veel aan je hoofd, dus nu waarschijnlijk nog even niet, wel een beetje dom dat mensen je dan zoveel spullen voor op kamers geven als je hebt gezegd dat dat niet handig is. Maar kun je geen van die spullen niet nu toch alvast gebruiken of zo? En succes met rijlessen. En met die vriendin, lijkt me een lastige situatie.

Wat betreft ontopic sluit ik me eigenlijk nogal bij Heksjuh aan:

Heksjuh schreef:

Daantje: ik kan me dus echt niet voorstellen dat iemand shoppen heerlijk vindt

Het ene moment kan ik totaal in paniek en in de stress zitten, de dag erna is het weer weg. Het gaat heel wisselend.

Het komt allemaal wel goed.

Ik moet eigenlijk nog nieuwe kleren hebben voor het feest van mijn ouders, maar ik heb niet echt zin om dat te kopen. En ik ben echt ontzettend moe en daardoor doet alles pijn en kon ik vannacht ook niet slapen, dus dat is allemaal niet zo fijn. En toch vind ik dat alles best goed gaat, ik ben blij met ons nieuwe huis

[Missy1234567890]

@ Darkfairy: gecondoleerd.
@ Hawahaai: nog gefeliciteerd! Hoop dat je een leuke dag gehad hebt.

Knuffel voor Nijn. Pas je goed op jezelf? Gewoon naar de huisarts gaan als je denkt dat er iets niet goed is. Ik denk dat hij je met zulke klachten echt wel serieus neemt.

OT: Weekend was heel erg gezellig. Gister High Tea gedaan, mjam. En over twee weken ga ik met m'n moeder en zusje een dagje naar een Wellnesscentrum, dat had m'n moeder 1,5 jaar geleden voor haar verjaardag gekregen. We gaan ook een paar behandelingen volgen. Ben erg benieuwd, want weet helemaal niet hoe zoiets is of gaat. De weekenden tot eind oktober zitten inmiddels wel zo'n beetje vol, dus ik heb wel iets om naar uit te kijken tijdens het saaie werkzame leven.

Nu ga ik m'n studie eens bekijken.

[blurred]

Nijn* schreef:

@Blurred: Welke baan heb je nou uiteindelijk gekozen? Heb ik daar overheen gelezen?

Ja, maar dat maakt niet uit. Ik heb gekozen voor de baan met uitdaging, waar de verwachtingen van mijn kunnen hoog liggen, dus de uitdaging begint over ruim een week! En het is een beetje beangstigend, maar ergens voelt het toch ook wel goed.

Nijn* schreef:

Het liefste zou ik haar gewoon een maand ofzo niet zien/spreken.. hoe erg is dat

Dat is niet erg, dat is logisch. Want hoe goed je het ook met iemand kunt vinden, als ze teveel van je vraagt en teveel energie vreet dan is het heel normaal dat je even afstand wilt nemen. Dat zal zij waarschijnlijk niet begrijpen (als ik jouw verhaal zo lees), maar ik denk dat als jij het sterk zo voelt, en je neemt die afstand niet, dat het je nog wel eens de vriendschap zou kunnen kosten.

[darkfairy]

@nijn* @droomvlucht en @missy1-0 bedankt dit doet me goed .
ot.
ik ben blij dat ik gisteren toch nog even naar hem toe ben geweest.
ongeveer de hele familie zat er.
hij lag daar heen vredig en hij had een soort van lach om zijn gezicht.
zo'n stiekem lachje het leek net of hij sliep.
en hij had zijn feest shirt aan die hij altijd op feesten aan had en op de kermis.
ik kon me tranen niet inhouden.
en zijn klein kind vroeg 'waarom slaapt opa zo lang'.
en iemand anders zei 'omdat opa heel moe is'.
maar dat snapt ze natuurlijk nog niet want ze is 2.
het was voor iedereen moeilijk.
maar echt doorgedrongen zal het nog niet echt zijn.

Ik heb er pas 1 hoorcollege opzitten op t HBO maar oh god, wat een verademing.
Oh en ik kwam thuis en kon meteen boos worden. Waarom blijft ze niet met haar klauwen van mn spullen af? Idioot wijf af en toe. En na dit soort weekenden ben ik alleen maar meer in de war.

Nienna* schreef:

Ohh man ik ben echt gebroken. Morgenochtend (om 8u! Wie verzint dat ) heb ik een toets (een bonuspunttoets, oké) die ik amper heb geleerd. Ik heb sterk het gevoel dat ik het niet ga halen, en dat voelt zo als falen, omdat ik al een jaar BMW heb gedaan (en iedereen sowieso verwacht dat ik dit kan en ikzelf verwacht dat eigenlijk ook) en omdat ik het ook gewoon WIL halen. Dit is verdomme de studie die ik altijd heb gewild!
Maar ik heb het gewoon niet goed kunnen leren. Te druk met andere bezigheden, studie was weer eens niet de prioriteit. Hoewel ik weet dat het niet geheel mijn fout is (of niet alleen mijn fout), voelt dit toch zo slecht. En ik schaam me al bij voorbaat als ik het niet ga halen.
En dan is het ook nog zo vroeg en ik ben zo moe. Maar ja ik heb bijna niks gelezen en ook niet alle colleges opnieuw kunnen voorbereiden. Daarnaast door stomme omleidingen (ik HAAT openbaar vervoer) 3uur moeten reizen, terwijl het in 1,5u had gekund, aangezien mijn ouders me naar het station hadden gebracht.
Ik ga slapen. Ik trek dit niet. Morgen beter ik mijn leven.

heyy kop op! Je vorige berichtje stond juist bol van de actiefheid voor je studie (wat een woord). En nee studie is misschien even niet je prioriteit geweest, maar ja, jij bent -itt de meeste eerstejaars- al student en weet wat je kan doen en laten. Dus ik hoop dat het vandaag (tentamen?) goed gaat is/gegaan, en dan zie je daarna wel weer verder.. komt goed!
Overigens zul je volgens mij nog heel veel overlap gaan zien van BMW, bij ons kwam dat wat later in het jaar (toen ging ik (gnk) gewoon oefenen met bmw toetsen voor m'n eigen tentamen, en op één onderdeel na snapte ik het ).

[Hawahaai]

Hm, ik heb weer veel te veel andere dingen gedaan tot nu toe, dus nu heb ik nog 2 uur om het huis netjes te krijgen voor het bezoek morgenavond... Ik ga er maar snel aan beginnen!

Edit: Nou, het kan dus wel in sneltreinvaart. En het is niet allemaal even grondig gedaan, maar het ziet er tenminste weer netjes uit nu. Op mijn bureau na, dus die komt nu aan de beurt. En daarna koken en naar mijn werk. Lang leve de maandag die ik vrij heb...

[Daantje_0705]

Bah, ik heb gewoon m'n dag niet.

Doe ik de hele dag gewoon m'n werk met allemaal irritante dingen erbij, zeuren ze nog dat ik te weinig doe