Het Grote Lucht-je-hart-topic 168

[Daantje_0705]

@ Missy: Ik heb met vriendinnen wel eens geluncht bij Dickens en Jones. Was erg leuk en gezellig maar ik weet natuurlijk niet hoe het 's avonds is. We hebben toen wat gedronken bij Het hart van Breda was ook leuk, maar daar kan je volgens mij niet eten. Ik heb verder met m'n moeder wel eens bij een Italiaan op de Grote Markt gegeten maar ik weet niet meer hoe die heette en ook niet meer hoe het eten was, eigenlijk Met m'n vriend heb ik wel eens bij Walkabout gegeten, een Australisch eetcafe. Was ook lekker. We konden toen buiten zitten op het terras, hoe het binnen is, weet ik niet. Hoop dat je er wat aan hebt Veel plezier iig

[winnie the pooh]

en thuis loopt het nog verder uit de hand.....
gelukkig kan ik er goed over praten met mijn persoonlijk mentor
en mijn therapeute van viki's view gaat over twee weken samen met mij een gesprek aan met mn moeder, alleen hebben we tegen mn moeder gezegd dat het zou gaan over hoe het met mij gaat bij therapie omdat ze anders ws niet over te halen ws, leugentje om bestwil moet kunnen.
afgelopen week ben ik gewoon vaak naar school gevlucht, en heb ik daar in de aula maar spelletjes zitten doen op mn telefoon omdat ik niet thuis wilde zijn.

[Heksjuh]

Daantje: kan je met je vader niet in een restaurantje ofzo afspreken, dat is meer neutraal terrein en maakt weggaan misschien makkelijker.
Ben je nu helemaal klaar met je revalidatie?

winnie the pooh schreef:

Weet iemand waar Heksjuh is gebleven? Die heeft volgens mij toch alweer een tijdje niet gepost, of komt dat doordat ik gewoon niet zit op te letten?

Wat lief dat ik werd gemist Ik heb inderdaad een tijdje niet gepost, niet zoveel behoefte gehad. Eigenlijk eerder een goed teken dan een slecht teken dus.
Met mijn rug is het ook heel goed gegaan. Ik heb weer wat meer kunnen sporten, hele trainingen mee kunnen doen. Alleen is trainen een soort mentale strijd geworden. Ik wil niet te snel aan de kant gaan zitten, maar het bewegen doet zeer, dus de trainingen vallen me wel zwaar. En vandaag ben ik gewoon te eigenwijs geweest en de grens over gegaan, dus het grootste deel van de training weer aan de kant gezet. Weer een stapje terug dus. Deze week ook meer pijn gehad dan de weken hiervoor, maar ik heb (behalve vandaag dan) niks geks gedaan dus ik weet niet zo goed waarom het nu ineens weer slechter gaat.

Woensdag heb ik mijn intake bij het revalidatiecentrum en ik zie er ontzettend tegen op. Naar het revalidatiecentrum is niet wat ik wil, hun programma is er op gericht om te leren omgaan met de pijn, maar ik wil dat het helemaal weg gaat. En niet alleen omdat ik niet wil accepteren dat het nooit meer weggaat, ik denk echt dat het kan en dat ze anders meer onderzoeken moeten doen om te kijken wat er precies aan de hand is.
Het voelt een beetje alsof woensdag mijn laatste kans is ofzo. Ik ben bang dat ze daar zeggen dat ze ook niks voor me kunnen doen. Of dat ze zeggen dat een behandeling bij hun wel geschikt voor mij is, terwijl ik zelf vind dat ik daar nog te goed voor ben. Daarnaast krijg ik die behandeling helemaal niet geregeld met mijn studie, dus het is voor mij sowieso geen optie.
Ik heb ook de neiging om mijn klachten minder erg te maken nu mijn intakegesprek dichterbij komt. Vooral omdat ik daar niet wil behandeld wil worden en hoop dat hun dat ook vinden
Ik wil eigenlijk het gesprek gewoon afzeggen, ik denk dat ik sowieso niet blij ga zijn met wat eruit zal komen.

Vanmorgen heb ik heerlijk tot 10.00 uur uitgeslapen.
Ik ben naar benden gegaan en heb gezellig met mijn huisgenoten zitten te ontbijten.
Na het ontbijt ben ik me eigen heerlijk gaan douchen en ben ik me eigen aan gaan kleden . Aan het eind van de ochtend heb ik op mijn gemak 3D-kaarten zitten te maken.
Vanmiddag gezellig met de leiding en mijn huisgenoten zitten te lunchen en rond 13.30 uur ben ik met de taxi naar mijn ouders gegaan.
Waar mijn ouders wonen is het vandaag koopzondag, dus ben ik gezellig met mijn moeder gezellig gaan shoppen .
Ik ben goed geslaagd moet ik zeggen.
Verder heb ik thuis samen met mijn ouders nog gezellig koffie gedronken met een beschuit met aardbeien erbij en verder heb ik vanmiddag heerlijk achter de computer gezeten en heb ik spelletjes gedaan.
Vanavond heb ik gezellig bij mijn ouders gegeten en nu zit ik nog even achter de computer. Rond 20.30 ga ik met de taxi weer terug naar de woongroep.
Wat ik dan nog ga doen weet ik niet.

[Daantje_0705]

Heksjuh schreef:

Daantje: kan je met je vader niet in een restaurantje ofzo afspreken, dat is meer neutraal terrein en maakt weggaan misschien makkelijker.
Ben je nu helemaal klaar met je revalidatie?

Mja, misschien dat ik zoiets wel ga doen idd. Tip van Deadlock neem ik ook mee dus denk dat bij mij thuis afspreken ook niet zo'n goed idee is. Voorlopig laat ik het maar even denk ik Ik weet het gewoon ff niet, heb er eigenlijk ook niet zo'n behoefte aan maar snap het van zijn kant ook wel weer en dan wil ik ook geen spelbreker zijn.

Ik ben nu klaar met m'n revalidatie idd Afgelopen vrijdag was ik voor het laatst. Ben met een paar mede revalidanten daarna nog koffie gaan drinken, was erg gezellig. Ze vonden het heel jammer dat ik wegging omdat ik toch wel de sfeermaker was, wist ik helemaal niet, haha. Ik heb er zeker wel wat aan gehad en ben zeker ook vooruit gegaan. Merk dat een stukje fietsen, sjouwen met boodschappentassen, sprintje trekken, trap lopen allemaal makkelijker gaat. Helaas is m'n astma nog niet stabiel en kan ik ook m'n medicijnen niet afbouwen. Heb half mei weer een afspraak bij m'n longarts, dus maar weer afwachten wat het dan wordt.

Ik moet nu zelf verder gaan met sporten. Heb een intakegesprek gehad bij een fysiosportcentrum bij mij in de buurt waar ik kan gaan sporten, donderdag ga ik daar voor het eerst heen. Ik ga dan verder met m'n schema wat ik nu had. M'n fysio van de revalidatie heeft een brief geschreven met m'n schema en die ga ik van de week even langsbrengen. Verder ben ik gisteren bij de roeivereniging geweest en ga ik in mei starten met een beginnerscursus, lijkt me erg leuk en ze dachten nu al goed mee hoe het zou kunnen lukken ook als het minder gaat. Tenslotte ben ik vanmorgen gaan hardlopen en dat was wel zwaarder dan binnen op de band maar het ging goed en het voelde lekker. M'n vriend was mee op de fiets met flesje water, stopwatch en hartslagmeter Ik hoop dat ik het vol kan houden.

Ik zou je aanraden om zeker wel naar dat intakegesprek te gaan bij het revalidatiecentrum. Vertel daar gewoon wat je hier ook schrijft. Dat je het eigenlijk niet zo ziet zitten (dat misschien ff iets anders verwoorden ) en dat je het gevoel hebt dat er nog niet alles aan gedaan is om uit te zoeken waar het nu daadwerkelijk vandaan komt en hoe het behandeld kan worden. Pas dan kan je er waarschijnlijk vrede mee hebben dat je je er bij neer moet leggen en ermee moet leren leven. Het is wel belangrijk dat je daar ook aan werkt (als het daar uiteindelijk op aankomt) want het maakt het wel een stuk makkelijker voor jezelf om ermee om te gaan. Tijdens mijn revalidatie waren er ook verschillende groepsgesprekken waarin het steeds ter sprake kwam. Voor mij niet zo interessant omdat ik (vind ik zelf) er al heel goed mee om kan gaan terwijl je bij sommige mensen uit de groep wel merkte dat ze zichzelf gewoon heel erg dwars zaten en dat is zonde. Heel veel succes iig en laat je weten hoe het was?

[darkfairy]

een lekker rustig weekend gehad.
straks was ik wat paniekerig.
maar ik heb op tijd een zonnodig ingenomen.
nou nog even tv kijken en dan slapen.
want morgen word het weer een vroege dag.

[kroot]

@ darkfairy: gefeliciteerd!

Heerlijk weer vandaag. Vanochtend buiten concert, daarna daar met nog wat mensen rondgehangen, vanmiddag in zonnetje gelegen en gestudeerd. Kan slechter :-P

[winnie the pooh]

Gefeliciteerd darkfairy!

OT:
Gister met Koninginnedag voelde ik me nogal rot, heel veel mensen die ik ken gingen naar Eindhoven maar er was niet echt een groepje waar ik mee mee kon ofzo, want echt vrienden ben ik allemaal kwijtgeraakt sinds ik van school af ben, en daar komt nog bij dat het ws teveel drukte zou zijn en dat ik daar niet echt tegen zou kunnen. Maar dan wordt ik wel weer ff met alles geconfronteerd en dat is kut.

Vandaag ben ik voor het eerst sinds een jaar ofzo eens een keer opgestaan met goede zin, want vandaag ga ik met de tekengroep naar amsterdam, naar nemo.
En daar gaan we met de trein heen en dat vind ik ook leuk(ik blijf toch wel een autist)
Ik hoop alleen dat ik mn gedachten kan verzetten, want heel vaak als ik ergens naar uitgekeken heb dan is het ook wel leuk, maar dan moet er ook geen moment rust om me heen zijn want anders dan ga ik weer teveel nadenken.
En dan voel ik me de dag daarna weer somber omdat ik dan niets meer heb om naar uit te kijken.

Donderdag heb ik een gesprek bij een soort van centrum voor mensen met autisme, daar heb ik een tijd terug een gesprek gehad voor dagbehandeling maar dat gaat sowieso niet werken, en nu gaan we kijken of ik daar nog een andere vorm van therapie kan volgen, alleen weet ik zelf echt niet hoe ik dat straks moet gaan combineren met school en de psych en mijn andere therapie en,en,en....
ik heb er een heel dubbel gevoel over, ik twijfel gewoon heel erg of die therapie alle stress en moeite en drukte waard is die het me gaat kosten.

[Linda]

@ Winnie : Kan je daar niet vragen of je alleen in de zomervakantie naar de dagopvang kan?

[igfy]

Ik hoorde vandaag dat een studiegenote is overleden. Ik kende haar niet echt goed, maar dit soort nieuws is toch altijd even schrikken.

Verder is mijn scriptiebegeleider stom. Hij doet er twee maanden over om mijn scriptie na te kijken, ik heb absoluut nooit feedback gekregen, ook niet op de uiteindelijke versie, die waarvan ik eigenlijk vond dat het nog de conceptversie was en dat ik commentaar wilde, en nu mailt die gast dat hij het cijfer ingeleverd heeft bij de administratie Hoezo, feedback en een kans om mogelijke fouten te verbeteren?? En het stomme is nog wel dat die gast dus ook niet de moeite neemt omn het cijfer in het mailtje te zetten maar me ook nog eens rustig laat afwachten tot de administratie het verwerkt heeft. Heb ik hiervoor een jaar lang hard gewerkt aan die stomme scriptie? Ik begin echt steeds meer een hekel te krijgen aan mijn faculteit en ik moet er nog minstens 10 maanden mee samenwerken ook.....

[Heksjuh]

Darkfairy en Neko*: van harte gefeliciteerd jullie beide!

Daantje: fijn dat je ook echt het gevoel hebt iets aan je revalidatie te hebben, dan is je harde werken niet voor niks geweest!
Ik ga ook wel heen morgen, ik zie het nut er ook wel van in. Ik ben alleen bang dat het me niet bevalt wat ze gaan zeggen En ik heb een gesprek met een pijnconsulent, daar heb ik echt geen zin in. Ik heb niet zoveel zin om over mezelf te praten. Dat ze me nog eens lichamelijk onderzoeken vind ik prima, maar die gesprekken hoeven van mij niet zo. Ik heb de vragenlijst ook ingevuld toen ik er echt doorheen zat en veel pijn had gehad de hele week, dus ik ben een beetje bang hoe ze die beoordeeld hebben.
En accepteren dat de pijn nooit meer weggaat, ik ben daar nu nog niet aan toe. Misschien als ze alles gedaan hebben (of nouja, dan wil ik er wel aan werken om het te accepteren, maar nu wil er aan werken om gezond te worden).
Bedankt voor je lieve advies

Ik ben wel benieuwd wat er morgen uit de gesprekken en onderzoek komt. Ik baal er wel een beetje van dat ik er alleen heen moet en daarna onderwijs heb, ik kan het er pas 's avonds met iemand over hebben.
Ik ben blij als morgen voorbij is. En daarna heb ik al weekend en ga ik bijna met leuke mensen een weekendje weg (nouja, ik ga een weekend in een sporthal hangen). Alleen morgen even doorkomen en daarna komen er allemaal leuke dingen

[darkfairy]

vanavond gezellig uit wezen eten met me ouders en me zusje.
en nou dadelijk lekker op tijd naar bed toe.

[winnie the pooh]

@Linda, die dagbehandeling is niet in de schoolvakanties...
Maar morgen heb ik er gesprek voor een andere soort van therapie die dat wel is, en dan kan ik daarna nog altijd kijken of ik dat ga doen of niet.

OT: gister was het echt heel erg leuk, lekker flauwe grappen uitgehaald enzo, en ik heb me ook bijna niet klote gevoeld. Dat is wel gewoon echt het fijne van die groep mensen, iedereen weet hoe mijn situatie is maar niemand rekent me erop af of wat dan ook.
Alleen voel ik me vandaag wel kut, maar dat had ik al verwacht.
En mn moeder loopt te zeuren dat ik moet gaan leren voor examens, maar dat ga ik dus mooi niet doen want als dat niet lukt voel ik me straks alleen maar nog slechter.

winnie the pooh schreef:

En mn moeder loopt te zeuren dat ik moet gaan leren voor examens, maar dat ga ik dus mooi niet doen want als dat niet lukt voel ik me straks alleen maar nog slechter.

inderdaad, ik zou ook niet leren. Weet je in elk geval zeker dat het niet lukt, en dan voel je je vast veeeeeeel beter

[darkfairy]

iedereen nog bedankt voor de felicitaties.

ot.
ik voel me bekaf door al die veranderingen die komen gaan.
en aan het begeleid wonen moet ik nog niet denken.
ook al is het al volgende week.

winnie the pooh schreef:

Alleen voel ik me vandaag wel kut, maar dat had ik al verwacht.
En mn moeder loopt te zeuren dat ik moet gaan leren voor examens, maar dat ga ik dus mooi niet doen want als dat niet lukt voel ik me straks alleen maar nog slechter.

wat. Meen je dit echt? Snap je hoe oneindig dom dit is? Je bent toegelaten op het St Lucas, weet je hoe goed, ga je dat nou lekker tenietdoen door te weigeren te leren voor je eindexamens om zo'n reden? En dan is je moeder overal schuldig aan?

[Neko*]

@Winnie; ga anders de volgende keer een vak doen wat je leuk vindt, dan heb je al minder de druk dat je moet presteren. Ik ging op dat soort momenten altijd biologie/wiskunde/natuurkunde/Nederlands doen. Vooral Nederlands met het oefenen op betogen was erg fijn om af te reageren. Omdat ik de vakken leuk vond gingen ze vanzelf beter dan vakken waar ik met tegenzin aan moest leren, en zelfs als ze niet goed gingen op dat moment, dan deed ik in ieder geval iets wat ik leuk vond. Maar niet leren is (hoewel ik je gedachtegang heel goed snap, en zelf ook heb op sommige momenten) niet handig. Dan schiet je straks in de stress omdat je het nog niet gedaan hebt en nog zoveel moet en dan doe je nog niets maar dan 'omdat je het niet meer kan halen'. Give it a try. Je kunt het heus!

winnie the pooh schreef:

En mn moeder loopt te zeuren dat ik moet gaan leren voor examens, maar dat ga ik dus mooi niet doen want als dat niet lukt voel ik me straks alleen maar nog slechter.

wat
Het gevoel hierachter snap ik helemaal, dat heeft iedereen wel eens. Maar op het moment dat je dat gevoel uittypt tot deze zin, moet er toch al een belletje gaan rinkelen dat het zo natuurlijk niet werkt?

[winnie the pooh]

@reacties,
haha volgens mij is het een beetje verkeerd overgekomen
Ik bedoelde meer dat dat gister weinig zin had, omdat mn hoofd gister nogal overliep, en wat mn moeder verstaat onder leren is minstens 6 uur per dag blokken, terwijl ik nog bijna 3 weken heb en ik vind dus dat ik zeker in de vakantie ook wel wat minder kan doen, dus gister heb ik online proefexamens gemaakt.

[Heksjuh]

De uitkomst van gister valt echt zwaar tegen
Ze kunnen geen duidelijke lichamelijke oorzaak vinden, wat niet betekent dat het allemaal in mijn hoofd zit, maar wel dat ze er niks aan kunnen doen en dat het nooit meer helemaal weggaat. Ik kom in aanmerking voor behandeling daar. En in de tussentijd raden ze me aan naar een psycholoog te gaan.
Alleen de behandeling kan ik niet met mijn studie combineren, dus ik weet niet of ik het wel of niet ga doen. Ik wil het niet, ik wil niet leren omgaan met mijn klachten en ik wil niet accepteren dat het nooit meer weggaat.
Ik begrijp niet dat ze eerst zeggen dat mijn bekken niet goed staat, maar nu weer niet.

Ik begrijp wel dat die behandeling daar me zal helpen en ik begrijp wel dat ze niet meer onderzoek willen doen en ik snap het allemaal wel, maar mijn gevoel is het er niet mee eens. Ik vind dat er fouten gemaakt zijn (ze hebben gisteren voor het eerst gekeken of ik een beenlengte verschil heb bijvoorbeeld) en vind daarom dat alle artsen ongelijk hebben, maar dat is natuurlijk niet zo.

De gesprekken waren zwaar en confrontrerend. Tijdens de training hield ik het echt niet meer, in de kleedkamer was ik voor het eerst helemaal alleen en ik heb ontzettend zitten huilen Mijn trainer is wel heel lief en begripvol gelukkig. Beter dan mijn moeder, want zij begrijpt er helemaal niks en dat snap ik ook wel, maar je kan ook me steunen in plaats van alles in twijfel te trekken.

En nu? Ik weet het niet. Ik wil die behandeling niet, ik wil mijn studie niet uitstellen. Ik wil ook niet naar een psycholoog, maar dat ga ik maar wel doen. Ik vraag me alleen af waarom ik verzekerd ben, ik mag maximaal 7 behandelingen in een kalenderjaar en ik moet zelf 20 euro per behandeling betalen. Dus misschien doe ik het toch niet.

En nu ben ik helemaal alleen en zit ik weer hard te huilen. Ik wou dat ik nooit naar die intake was geweest, dan had ik nog de hoop dat het allemaal goed komt.

[darkfairy]

we hebben 2 nieuwe baby vogeltjes pieleke en polleke!!

@Heksjuh: maar dat is toch raar? Hoe kunnen ze nou zeggen dat het nooit meer over gaat, als ze niet weten wat de oorzaak is? Nooit stoppen met hopen hoor! Je weet nooit wat er in de komende jaren weer voor nieuwe inzichten en technieken zijn. (bij mij kwamen ze na 10 jaar psychiatrie erachter dat ik een somatische aandoening had. de wonderen zijn de wereld nog niet uit!)

[Daboman]

Tjonge, ik blijf last houden van die carrieretwijfels. Het is moeilijk om ergens binnen te blijven en elke keer opnieuw beginnen is ook zo vermoeiend. Plus als je niet uitkijkt praten ze je een depressie aan of zit je overspannen thuis, want je zit nu eenmaal in een kwetsbare positie als nieuweling. Ik zou liever iets doen waarvan ik al weet dat ik er goed in ben of goed in kan worden en dat is dan weer totaal iets anders. Kijk je even naar het kostenplaatje, kost het weer duizenden euro's, zonder de zekerheid of het met een nieuw diploma wel beter gaat.

[Denise_kaas]

*zucht* Mannen, ik zal ze nooit begrijpen.

[Missy1234567890]

@ Heksjuh: dat was inderdaad niet hetgeen waar je op hoopte. Snap dat je behoorlijk baalt van het antwoord. Wat Lentekriebel ook zegt, raar dat ze zeggen dat het nooit meer overgaat, terwijl ze niet kunnen zeggen wat je hebt. Waarom moet je nu naar de psycholoog eigenlijk? Om er mee om te leren gaan of omdat ze denken dat het psychisch is? (wat ik niet geloof overigens, pijn is pijn, dan is er lichamelijk ergens iets niet goed).

Ik zou nu geen overhaastige beslissingen nemen denk ik. Ik weet niet of je ergens nog een second opinion kan doen of dat je huisarts je nog eens door kan verwijzen naar iemand (orthopeed of podotherapeut) voordat je met dat revalidatiecentrum aan de slag gaat? Of misschien eens rondsnuffelen in het alternatieve circuit, daar kijken ze toch vaak anders naar je klachten. Maar dat moet natuurlijk wel vergoed worden. Hoelang moet je nog studeren en denk je dat je het die tijd uithoudt met de klachten die je nu hebt? Dus dat je de behandeling in het revalidatiecentrum uitstelt tot na je studie (en in de tussentijd eventueel een aanvullende verzekering neemt waarin meer van de behandelingen vergoed worden). Ik probeer maar praktisch mee te denken hè

OT: Daantje & anderen nog bedankt voor het meedenken voor restaurantjes in Breda. We zijn de eerste avond in een klein eetcafé geweest en de dag erna in Het Hart van Breda, daar kun je ook eten. De eerste avond tot half 12 zitten kletsen, was heel gezellig. Toen stelde hij voor dat we de dag erna dan wel naar de bios konden gaan, oké..., dus gister weer afgesproken en weer pas laat thuis. Verder nog een beetje zitten mailen en nu zie ik hem waarschijnlijk maandag weer en hij vroeg al of ik woensdag weer wilde afspreken... Heel leuk allemaal

[Vogelvrij]

Lentekriebel schreef:

@Heksjuh: maar dat is toch raar? Hoe kunnen ze nou zeggen dat het nooit meer over gaat, als ze niet weten wat de oorzaak is? Nooit stoppen met hopen hoor! Je weet nooit wat er in de komende jaren weer voor nieuwe inzichten en technieken zijn. (bij mij kwamen ze na 10 jaar psychiatrie erachter dat ik een somatische aandoening had. de wonderen zijn de wereld nog niet uit!)

Dit ja. Misschien blijkt er uiteindelijk toch een lichamelijke oorzaak zijn die op valt te lossen. Of misschien is het (voor een deel ook) psychisch (dat je het in stand houdt zo van: gisteren had ik pijn, vandaag zal ik ook wel pijn hebben), maar dan kan het natuurlijk zéker helemaal over gaan, als je dat patroon doorbreekt... Ik denk wel dat het nuttig kan zijn om te leren hoe je met die pijn omgaat, want daardoor vermindert je pijn waarschijnlijk ook en heb je er dan minder last van. Ik snap wel dat je enorm baalt, maar het kan heus nog wel goedkomen hoor!

[winnie the pooh]

dat gesprek gister was wel oke,
alleen hebben ze vantevoren vanalles gezegd wat gister dus weer niet waar bleek te zijn, want er was gezegd dat die therapie ook gewoon doorging in de zomervakantie wat mij dus heel goed uit zou komen, maar nu hoorde ik gister weer van 'ja dat ligt eraan hoeveel van de jongeren dat willen want als er maar 1 of 2 zijn die dat willen gebeurt het meestal niet en de kans is klein dat het deze zomer wel doorgaat'
degene die me daar ws gaat helpen lijkt me gelukkig wel aardig, maar ik denk dat ik toch maar even na moet gaan denken of ik die therapie echt ga volgen, want ik vraag me toch wel af wat het nog toevoegt en wat het verschil is met alle andere vormen van hulp die ik al heb, en ik denk dat dat vrij weinig is, en dat het dan zonde is om te gaan stressen en zeker na de zomer als ik het drukker heb met school.

[Neko*]

@Heksjuh; Als je zelf de situatie niet accepteert, heeft die therapie ook geen zin. Want dan kunnen ze je een boel dingen leren, die je vervolgens toch niet gaat vasthouden omdat je denkt dat het nog wel goed komt. Het spijt me, maar door die hoop te houden, maak je het jezelf misschien wel moeilijker dan nodig. Ik heb ook heel lang moeite gehad te accepteren dat het met mij nou eenmaal niet beter gaat worden, omdat ik vond dat het beter moest worden. Ik kan je vertellen dat je daar uiteindelijk nog veel meer moe van wordt. Misschien is het beter om tegen jezelf te zeggen dat het op dit moment niet overgaat (en dat je dus een mate van acceptatie zal moeten ontwikkelen), maar dat er vast in de toekomst nog hoop is.

[Heksjuh]

Lentekriebel schreef:

@Heksjuh: maar dat is toch raar? Hoe kunnen ze nou zeggen dat het nooit meer over gaat, als ze niet weten wat de oorzaak is?

Hoe ik het heb begrepen en onthouden, kunnen ze geen lichamelijke oorzaak vinden en is een groot deel spanningsgerelateerd. Mijn rug is een zwakke plek, hoe dat komt weten ze niet, maar daar krijg ik last van bij stress. Dat zal nooit helemaal over gaan, omdat het gewoon een zwakke plek is. Het betekent niet dat ik altijd heel veel pijn zal hebben en er zullen misschien ook wel periodes zijn dat ik helemaal geen last heb.
Ik was wel een beetje kort door de bocht denk ik Na nog een nachtje slapen zie ik het wel wat minder somber (en na alle lieve en praktische adviezen).

Missy1234567890 schreef:

@ Heksjuh: dat was inderdaad niet hetgeen waar je op hoopte. Snap dat je behoorlijk baalt van het antwoord. Wat Lentekriebel ook zegt, raar dat ze zeggen dat het nooit meer overgaat, terwijl ze niet kunnen zeggen wat je hebt. Waarom moet je nu naar de psycholoog eigenlijk? Om er mee om te leren gaan of omdat ze denken dat het psychisch is? (wat ik niet geloof overigens, pijn is pijn, dan is er lichamelijk ergens iets niet goed).

Ik moet naar een psycholoog om beide redenen.
Ik moet nog ongeveer anderhalf jaar studeren. Ik denk wel dat ik dat ga redden zonder behandeling in het revalidatiecentrum. Mijn eigen plan is nu om het eerst met alleen een psycholoog te proberen. Maar ik ga nog wel even overleggen met de huisarts denk ik en met de studieadviseur.
Ik ben voor alternatieve behandelingen redelijk goed verzekerd, dus het is ook wel een idee om daar nog even naar te kijken.

Vogelvrij schreef:

Dit ja. Misschien blijkt er uiteindelijk toch een lichamelijke oorzaak zijn die op valt te lossen. Of misschien is het (voor een deel ook) psychisch (dat je het in stand houdt zo van: gisteren had ik pijn, vandaag zal ik ook wel pijn hebben), maar dan kan het natuurlijk zéker helemaal over gaan, als je dat patroon doorbreekt... Ik denk wel dat het nuttig kan zijn om te leren hoe je met die pijn omgaat, want daardoor vermindert je pijn waarschijnlijk ook en heb je er dan minder last van. Ik snap wel dat je enorm baalt, maar het kan heus nog wel goedkomen hoor!

Ik denk dat het meer is dat ik stress heb gehad om mijn studie en ook wel wat andere dingen, daardoor meer pijn kreeg en daardoor weer meer stress om mijn studie. Ik hoop dat ik dat patroon kan doorbreken.

Neko* schreef:

@Heksjuh; Als je zelf de situatie niet accepteert, heeft die therapie ook geen zin. Want dan kunnen ze je een boel dingen leren, die je vervolgens toch niet gaat vasthouden omdat je denkt dat het nog wel goed komt. Het spijt me, maar door die hoop te houden, maak je het jezelf misschien wel moeilijker dan nodig. Ik heb ook heel lang moeite gehad te accepteren dat het met mij nou eenmaal niet beter gaat worden, omdat ik vond dat het beter moest worden. Ik kan je vertellen dat je daar uiteindelijk nog veel meer moe van wordt. Misschien is het beter om tegen jezelf te zeggen dat het op dit moment niet overgaat (en dat je dus een mate van acceptatie zal moeten ontwikkelen), maar dat er vast in de toekomst nog hoop is.

Ik realiseer me dit heel goed. Mijn omgeving maakt het me ook wel moeilijk, omdat ze niet geloven dat er geen lichamelijke oorzaak is waar iets aan gedaan moet worden, en daardoor ga ik weer twijfelen. Ik begrijp wel dat het eigenlijk niet uitmaakt of er wel of geen oorzaak is omdat ze die voorlopig toch niet gaan vinden en dat de behandeling in het revalidatiecentrum alsnog veel kan doen, het voelt alleen niet zo. Ik begrijp wel dat ik het moet accepteren (en dat het daardoor misschien ook wel beter wordt), ik wil het alleen niet Maar daarom denk ik dat het wel heel zinvol is om met een psycholoog te gaan praten.

Ik vind jullie reacties en adviezen echt heel lief! Ik vind het lastig om naar de praktische kant te kijken zonder meteen heel verdrietig (en een beetje opstandig/koppig) te worden.
Ik zie het vandaag wel al minder somber in. Ik denk dat ik alles even moet laten bezinken en de tijd moet nemen om een beslissing te nemen. Het heeft ook geen haast.
En ik moet leren dat ik niet alles alleen hoef te doen, maar best om hulp mag vragen.

Vanmorgen heb ik tot 8.30 uur geslapen.
Ik ben naar beneden gegaan en heb gezellig met de leiding, een toekomstige huisgenote en een huidige huisgenote zitten te ontbijten.
Na het ontbijt ben ik me eigen heerlijk gaan douchen en gaan aankleden en heb ik me eigen verder klaargemaakt om naar mijn ouders te gaan.
Tussen 11.15 uur en 11.45 uur ben ik met de taxi naar mijn ouders gegaan.
Daar heb ik eerst gezellig mee zitten te lunchen en na de lunch ben ik samen met mijn vader naar de stad in Eindhoven gegaan.
Ik heb 1 nieuwe pyama en 1 nieuwe nachthemd gekocht en verder ben ik naar de hobbywinkel Pipoos gegaan en heb ik pixelspulletjes gekocht.
Verder moest mijn vader ook nog even naar de Mediamarkt voor een nieuwe computermuis.
Al bij al zijn we goed geslaagd .
Nu zit ik thuis bij mijn ouders en ben ik aan het computeren en zit ik aan de koffie.

Over het algemeen gaat het best wel goed met mij, alleen heb ik op dit moment last van spanningen.
Er gaat namelijk het een en ander bij ons in de woongroep veranderen.
Een huisgenote van mij voelt zich bij ons in huis niet fijn en prettig.
In het woonhuis naast ons, voelt een andere bewoonster d`r eigen niet prettig en fijn en zou dus daar graag weg willen.
Nu wordt er omgewisseld: mijn huidige huisgenote gaat verhuizen naar nr.2 en die andere bewoonster van nr.2 komt bij mij op nr.4 te wonen.
Ik woon met nog 3 andere mensen in huis en in het andere huis wonen er ook 4 mensen met 24 uurs begeleiding.
Weer een andere huisgenote vindt het erg jammer dat onze huidige huisgenote gaat verhuizen. Zij heeft daar een goede band mee, net als dat ze een goede band heeft met nog een ander bewoonster van nr.2
Nu ben ik bang dat ik straks helemaal alleen kom te staan, want iedereen heeft wel een hechte band met elkaar behalve ik
Ik hecht me eigen niet zo aan personen en ben liever op me eigen tewijl ik ook wel weer van gezelligheid om me heen hou.
Zou wel een beetje aan mijn autisme liggen.
Ik weet het even niet meer en zie op tegen wat er zoal gaat komen.
Ik laat het denk ik maar gewoon op me af komen.
Hoewel ik wel weer last heb van rottige/vervelende terugkerende gedachte`s.

Ik wil een vader. Ik heb er zo'n hekel aan dat ik dat maar niet los kan laten. Het gaat nooit gebeuren namelijk. De papieren zijn vernietigd, ik ga er nooit achterkomen wie het was, en zelfs al zou ik er wel achterkomen dan zou hij nog geen vader voor me zijn, want hij wilde immers niet voor niets anoniem blijven destijds. Waarom kan ik me er toch niet gewoon een keertje bij neerleggen?
Ook blijf ik maar nijdig op die kloterige deskundigen van toen die besloten dat het niet noodzakelijk is voor een kind om beide biologische ouders te kennen. Zoiets kan alleen maar bedacht zijn door mensen die zelf wél allebei hun ouders hebben gekend. Het is mooi dat de wet inmiddels is veranderd, maar bij mij hebben ze alles doodleuk na tien jaar door de papierversnipperaar gehaald. Tien jaar! Alsof je godverdorie na je tiende niet meer op zoek zou kunnen of willen gaan naar je biologische vader. Bah. Het is totaal nutteloos, maar ik kan me daar nog steeds zo kwaad om maken.
Het komt in golven, dit. Dan denk ik er weer extreem veel aan, dan weer wat minder. Maar de laatste drie weken of zo is het weer lekker heftig.

darkfairy schreef:

we hebben 2 nieuwe baby vogeltjes pieleke en polleke!!

Wat voor vogeltjes zijn het?

Norwood Ranger schreef:

Ik wil een vader. Ik heb er zo'n hekel aan dat ik dat maar niet los kan laten. Het gaat nooit gebeuren namelijk. De papieren zijn vernietigd, ik ga er nooit achterkomen wie het was, en zelfs al zou ik er wel achterkomen dan zou hij nog geen vader voor me zijn, want hij wilde immers niet voor niets anoniem blijven destijds. Waarom kan ik me er toch niet gewoon een keertje bij neerleggen?
Ook blijf ik maar nijdig op die kloterige deskundigen van toen die besloten dat het niet noodzakelijk is voor een kind om beide biologische ouders te kennen. Zoiets kan alleen maar bedacht zijn door mensen die zelf wél allebei hun ouders hebben gekend. Het is mooi dat de wet inmiddels is veranderd, maar bij mij hebben ze alles doodleuk na tien jaar door de papierversnipperaar gehaald. Tien jaar! Alsof je godverdorie na je tiende niet meer op zoek zou kunnen of willen gaan naar je biologische vader. Bah. Het is totaal nutteloos, maar ik kan me daar nog steeds zo kwaad om maken.
Het komt in golven, dit. Dan denk ik er weer extreem veel aan, dan weer wat minder. Maar de laatste drie weken of zo is het weer lekker heftig.

Dit heeft de donorfabriek je niet aangedaan, dit heeft je moeder je aangedaan. En je biologische vader zelf.

[darkfairy]

Norwood Ranger schreef:

Wat voor vogeltjes zijn het?

het zijn koukes.
dacht me moeder .
dadelijk is aan me vader navragen.

Lusi schreef:

Dit heeft de donorfabriek je niet aangedaan, dit heeft je moeder je aangedaan. En je biologische vader zelf.

Deels mijn ouders idd, maar hen werd door de betrokken arts aangeraden om het te verzwijgen, en het was de kliniek die de gegevens vernietigde.

[Pluis]

Heksjuh schreef:

Hoe ik het heb begrepen en onthouden, kunnen ze geen lichamelijke oorzaak vinden en is een groot deel spanningsgerelateerd. Mijn rug is een zwakke plek, hoe dat komt weten ze niet, maar daar krijg ik last van bij stress. Dat zal nooit helemaal over gaan, omdat het gewoon een zwakke plek is. Het betekent niet dat ik altijd heel veel pijn zal hebben en er zullen misschien ook wel periodes zijn dat ik helemaal geen last heb.
Ik was wel een beetje kort door de bocht denk ik Na nog een nachtje slapen zie ik het wel wat minder somber (en na alle lieve en praktische adviezen).


Ik moet naar een psycholoog om beide redenen.
Ik moet nog ongeveer anderhalf jaar studeren. Ik denk wel dat ik dat ga redden zonder behandeling in het revalidatiecentrum. Mijn eigen plan is nu om het eerst met alleen een psycholoog te proberen. Maar ik ga nog wel even overleggen met de huisarts denk ik en met de studieadviseur.
Ik ben voor alternatieve behandelingen redelijk goed verzekerd, dus het is ook wel een idee om daar nog even naar te kijken.


Ik denk dat het meer is dat ik stress heb gehad om mijn studie en ook wel wat andere dingen, daardoor meer pijn kreeg en daardoor weer meer stress om mijn studie. Ik hoop dat ik dat patroon kan doorbreken.


Ik realiseer me dit heel goed. Mijn omgeving maakt het me ook wel moeilijk, omdat ze niet geloven dat er geen lichamelijke oorzaak is waar iets aan gedaan moet worden, en daardoor ga ik weer twijfelen. Ik begrijp wel dat het eigenlijk niet uitmaakt of er wel of geen oorzaak is omdat ze die voorlopig toch niet gaan vinden en dat de behandeling in het revalidatiecentrum alsnog veel kan doen, het voelt alleen niet zo. Ik begrijp wel dat ik het moet accepteren (en dat het daardoor misschien ook wel beter wordt), ik wil het alleen niet Maar daarom denk ik dat het wel heel zinvol is om met een psycholoog te gaan praten.

Ik vind jullie reacties en adviezen echt heel lief! Ik vind het lastig om naar de praktische kant te kijken zonder meteen heel verdrietig (en een beetje opstandig/koppig) te worden.
Ik zie het vandaag wel al minder somber in. Ik denk dat ik alles even moet laten bezinken en de tijd moet nemen om een beslissing te nemen. Het heeft ook geen haast.
En ik moet leren dat ik niet alles alleen hoef te doen, maar best om hulp mag vragen.

Heksje, ik snap dat je je studie niet wil verlengen, maar mijn ervaring is dat je beter tijdens je studie de tijd kunt nemen om jezelf helemaal op een rijtje te krijgen dan dat je dat ná je afstuderen moet doen, want werkgevers zijn nog minder flexibel dan universiteiten.

[Missy1234567890]

Vanmorgen naar de kapper geweest, kleuren en knippen en ik moest zoveel betalen dat ik me toch steeds meer ga afvragen of ik het niet beter weer zelf kan gaan kleuren.
Ik weet wel dat ik de rest van de maand geen gekke dingen meer kan doen. Afgelopen week 2x uit eten geweest, dat kon eigenlijk ook al niet. Ik ben blij dat deze maand het vakantiegeld erbij zit.

Woensdag weer een date, maar wat zullen we eens gaan doen. Hij legt het helemaal bij mij... We zijn dus al uiteten geweest, drankje gedaan, bios. Misschien moet ik hem maar uitnodigen om bij mij te komen eten, al vind ik dat wel eng. Maar dan heb ik wel de kosten in de hand en ik weet ook niet echt iets anders eigenlijk behalve wat we al gedaan hebben. Ik wil hem echt wel graag weer zien, maar vind het ook wel lastig. Wat doe je als je alle standaard dingen al gedaan hebt en het eigenlijk niks mag kosten?

[Roosje]

^ Bij jezelf uitgebreid koken en lekker eten / pastasalade maken en in het park picknicken / elkaar je favoriete plekjes in de stad laten zien / kerken kijken / een eind fietsen en een ijsje halen op de plaats waar je uit komt / in de trein stappen en maar zien waar je terecht komt (al werkt dat natuurlijk alleen als je OV hebt) / film kijken op de bank?

Ik ga vanavond naar Kopenhagen. Heb er superveel zin in.

[Denise_kaas]

Grrr ging het weer een tijdje goed, barst mn kop de laatste dagen weer uit elkaar. Ik word er goed moe van. Maarja, blijven lachen ...

Morgen voor het eerst een kamer bezichtigen in Den Haag. Spannend. Hopelijk wordt het wat.

[Miekje*]

Norwood Ranger schreef:

Morgen voor het eerst een kamer bezichtigen in Den Haag. Spannend. Hopelijk wordt het wat.

Spannend ja! Ik hoop voor je dat het wat wordt .

Dank je.

[winnie the pooh]

Ik ga zo naar school, voor extra uitleg van maatschappijleer en ik ga naar mn rugzakbegeleidster, maar als die vraagt hoe het gaat zou ik het echt niet weten. Ik weet nog net wat er om me heen gebeurt maar hoe ik mezelf voel ben ik helemaal kwijt.
En normaal zou ik me daar best druk om maken en bang zijn dat ik weer een grote uitbarsting krijg, maar nu kan het me ff niets schelen, liever dat ik niets voel dan dat ik net met mn examentijd ineens weer mega depressief ben, dan moet die uitbarsting maar wachten tot na mn examens.
Vrijdag ga ik weer lekker naar eindhoven dus daar probeer ik maar naar uit te kijken.
Zaterdag is dat gesprek bij therapie met mn moeder, en je zal altijd zien dat ze sinds het telefoontje over dat gesprek dus niet meer van die opmerkingen heeft gemaakt, maarja jammer dan.

[Hawahaai]

Irritant, dat het vandaag mooi weer is om buiten te schilderen. Precies op die ene dag dat ik 4 uurtjes moet werken. Gelukkig heb ik vanochtend wel nog wat kunnen doen. Zul je zien dat het de rest van de week weer regent en ik mijn schilderplannen dus letterlijk in het water vallen.
Verder is vakantie hebben heerlijk, maar het moeten-solliciteren blijft me wel in mijn nek hijgen, merk ik. En de tegenvaller die we zaterdag ontdekten in huis, helpt ook niet echt bij de positiviteit.

[Missy1234567890]

Daantje gefeliciteerd

@ Winnie: wanneer beginnen je examens?

OT: ik zit gewoon vanaf woensdag al af te tellen naar vanavond
Het weekend duurde heel lang en vandaag maar hard geprobeerd te werken zodat de dag snel zou gaan. En nu zit ik helemaal te zenuwen. En waarom? Ik weet nog niet eens of ik hem leuk vind.

[fizzle-fluffy]

Tering, we hebben donderdag een concert en mijn lerares probeert nog steeds stukken van mij te schrappen. Ik moet echt keihard werken om mezelf te bewijzen, misschien wel goed, maar echt heel vermoeiend ook. Zeker zo kort voor de uitvoering.

[Missy1234567890]

Hele dag zitten stressen om niks.
Werd er helemaal gek van.
Nu slapen, want ik ben kapot.

Godver wat voel ik me brak. Zo laat thuis gekomen van die kamerbezichtiging en daarna nog uren wakker gelegen van het piekeren en in paniek raken.
Vandaag tekenen. Als ik de kans krijg. De laatste tijd is er elke dag wel iets dat me van mijn werk afhoudt. Of er is iemand jarig en er komt uitgesmeerd over drie dagen familie over de vloer, of ik ga weer een kamer bezichtigen en ben vier uur onderweg (gisteren en eergisteren), of ik moet weer op school zijn om met een docent te praten over mijn werk - het werk dat ik niet heb kunnen maken in de drie uur die het me kostte om van en naar school te gaan. En allemaal op van die ongelukkige tijdstippen dat ik het niet met elkaar kan combineren.
Vandaag weer bellen over een kamerbezichtiging. Moet wel deze week gebeuren. Hopelijk kan ze niet alleen vandaag, anders word ik wel een klein beetje gek.

[winnie the pooh]

Weer even snel een berichtje want ik ben onverwachts home alone maar ik weet niet voor hoelang
@Missy, volgende week woensdag heb ik de eerste, van kunstvakken en nederlands, en de laatste is ergens rond 29 mei.

OT:
Gisteravond tekenles gehad en dat was wel echt fijn, alleen is as dinsdag ws de allerlaatste keer en daar baal ik van, ik ga ze echt missen en het is wel iets waar ik echt op woensdag alweer naar uitkijk omdat ik daar gewoon ff kan ontsnappen aan alles, en iedereen weet hoe het met me zit maar niemand vind het vreemd of behandelt me alsof ik anders ben.
Vanochtend toen ik na de kranten mn fiets in de garage wilde zetten mn arm heel hard tegen de garagedeur gestoten, dus ijs erop en bla bla bla maar t doet nog steeds best veel zeer
Daarna weer terug naar bed gegaan en toen ik weer opstond was de overbuurvrouw er met haar dochtertje dus dat was wel gezellig. Daarna ben ik met mama naar mijn favoriete woonwinkel geweest, maar daar hebben ze echt vanalles dus ik heb echt een hele gave tas gekocht.
Toen ik thuis was toch maar even een planning gemaakt voor hoe ik het aan ga pakken met leren de komende dagen.
En toen kwam Joyce ook nog online op facebook dus dat was ook wel fijn, ik weet ook wanneer ze terugkomt dus dat is ook mooi.
Ik zit er alleen nog vreselijk mee of ik deze zomer wel of niet met mn ouders mee op vakantie moet gaan......
En dadelijk ga ik mn persoonlijk mentor maar eens mailen, die heb ik ook al 2 weken niet gesproken door dat vreselijke gedoe van school.

Sinds mn broertje 4 dagen per week naar een soort van naschoolse opvang/therapie gaat is het savond weer echt een hel, gisteravond moest ie om kwart over 9 naar bed van mn ouders, maar hij wilde niet naar bed en uiteindelijk is het tot kwart voor 11 niets anders geweest dan vreselijk geschreeuw, gejank en mn broertje die heel hard roept dat mn ouders hem slaan, mn ouders die roepen dat als hij zo doorgaat hij niet meer thuis kan wonen en daardoor raakt mn broertje nog meer overstuur, en dan roepen mn ouders dat de buurt de kinderbescherming ondertussen wel gebeld heeft en dan raakt ie nog meer overstuur etc.etc.etc.
Maar ik moet me hier in huis maar zo aanpassen dat ik nergens last van heb en mn broertje ongestoord zn gang kan gaan volgens mama.
En toen ie om kwart voor 10 ofzo nog steeds jankend aan de deur stond beneden ben ik achter hem doorgeglipt, tanden gepoetst, melatonine gepakt en kussen over mn hoofd, en toen sliep ik dus om kwart voor 11 ofzo, dus het kan best dat het nog langer doorging, en volgens mij viel het mn ouders ook niet eens meteen op dat ik al naar boven was...
En dan roepen mn ouders na 13 jaar lang bijna elke avond dat verhaal nog steeds dat ze het gek vinden dat ik uit huis wil en dat dat ondankbaar is

[darkfairy]

mezelf straks in schijndel wezen inschrijven bij het gemeente tehuis.
en vanaf maandag woon ik er officieel.
vrijdag bij de ikea een bed en een kast kopen.
zaterdag alles over verhuizen.
en zondag is me eerste nachtje slapen bij het begeleid wonen.
verder voel ik me behoorlijk angstig door al die veranderingen.
en de dingen die nog moeten gebeuren.
maar ik heb er wel zin in.