Anorexia/Boulimia

[Yamyam]

Wie heeft t gehad of heeft er mee te maken (gehad)?
Beheerst het je leven?
En waarom vinden jullie t moeilijk om erover te praten met iemand die het niet heeft en/of zichzelf niet dik vind. Gaan jullie ervan uit dat diegene het niet begrijpt?
Wat zijn je ervaringen ermee?

*gewoon nieuwsgierig*

[SexyLady]

zo te zien niemand misschien moet je er eens een boek ofzo over gaan lezen daar worden meestal de gevoelens ook uitvoerig beschreven

liefs SexyLady

[miekmuis]

Heel fout, maar ik wou altijd dat ik het had....

[the 6th gate]

miekmuis schreef:
Heel fout, maar ik wou altijd dat ik het had....

heel fout ja

[hieperdepiep]

Yamyam schreef:
Wie heeft t gehad of heeft er mee te maken (gehad)?
Beheerst het je leven?
En waarom vinden jullie t moeilijk om erover te praten met iemand die het niet heeft en/of zichzelf niet dik vind. Gaan jullie ervan uit dat diegene het niet begrijpt?
Wat zijn je ervaringen ermee?

*gewoon nieuwsgierig*

Ik heb er (eigenlijk niet) zelf mee te maken gehad. Maar er is wel een meisje uit mijn omgeving die anorexia boulima ( mengeling ) heeft. Ik zie, en weet dat het haar leven totaal beheerst. Wanneer ze zo min mogelijk heeft gegeten op een dag voelt ze zich goed, als ze boven haar 'streven' eet is ze de hele dag chagrijnig, en kotst ze alles uit. Ze wil gewoon afvallen en afvallen, ze zit vast in het patroon en KAN gewoon niet stoppen met niet eten. Ze laat haar bui afhangen van de hoeveelheid die ze eet. Alles staat in het teken van haar eetstoornis; haar sociale contacten verwateren, niets interesseert haar meer.

Haar aanpraten dat ze niet te dik is heeft geen zin. Op een gegeven moment gaat het niet echt meer om 'ik vind mezelf te dik', je zit gewoon vast in het patroon van niet eten.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, als je nieuwsgierig bent, kijk dan ff op www.sabn.nl

ik heb geen eetstoornis, ook niet gehad, wel eetproblemen.
en het beheerste idd mijn hele dagelijks leven. bij mij waren het periodes dat ik heel weinig at en dan was ik constand aan het denken hoe ik onder de maaltijden uit kon komen, constand smoezen bedenken; en er waren periodes dat ik me eerst volpropte en dan weer gewoon ging eten. dan was ik aan het denken hoe ik het er zo snel mogelijk weer uit kreeg. 1 "probleem" het lukt me niet om op comando te kotsen. dus ik kon soms zwaar chagrijnig of verdrietig zijn. toen werd ik depressief blablablablabla. het eten ging een tijdje "goed". dat wil zeggen dat ik normaal at, maar in mijn hoofd was ik mezelf nog steeds aan het uitschelden bij elke hap die ik at.
nu zit ik sinds een paar maanden aan de laxeerpillen. helpt natuurlijk geen flikker maar het gevoel van een lege buik is toch wel aantrekkelijk .
omdat ik opgenomen ben geweest en nu nog eigenlijk maar dan op de dagbehandeling ken ik ook veel mensen met eetproblemen/stoornissen. soms is het best moeilijk te zien dat mensen die eerst zo gezond aten nu ineens aan het kotsen zijn. en dat eetprobleem beheerst samen met de andere problemen hun hele leven ja...

[SYIACODS]

Ik ben aan het herstellen van anorexia. Ik heb nu geen tijd om erover te schrijven, maar je mag me wel e-mailen.

Ik ga m'n e-mailadres niet openbaar geven want ik heb hier een nieuwe naam moeten aangeven omdat ik gestalkt werd... Misschien kan jij mij jouw e-mail adres geven?

[mystress-darqyr]

ik heb boulimia

eigenlijk overheerst eten al mn hele leven me...eerst omdat ik BED had, ik kwam hierdoor steeds verder en verder aan en toen had ik zoiets van het moet eraf. ik ben toen eigenlijk gaan vasten, alleen een heel klein beetje avondeten omdat dat nou eenmaal niet anders kan waar ik woon(Beschermd Wonen).alleen die vreetbuien, die ik ook al had toen ik BED had zijn gebleven. alleen begon ik het nu te compenseren, eerst alleen maar door daarna langere tijd te vasten, toen ben ik begonnen met kotsen en laxeermiddelen...ik bedenk ook steeds meer smoezen om onder maaltijden etc uit te komen, kan heel sneaky zijn om nieuwe manieren om af te vallen te bedenken. ik kon bv eerst niet zelf kotsen opwekken en toen heb ik iemand met anorexia weten te overtuigen om het mij zegmaar te 'leren'. en das natuurlijk nie goed...en dat weet ik wel maarjah
op 't moment beheerst 't echt mn hele leven, ik sta ook elke dag minstens elk uur op de weegschaal(behalve natuurlijk als ik op school ofzo ben) en als ik ben aangekomen ga ik extreem sporten, want ik wil gewoon niet aankomen. door dat BED heb ik helaas overgewicht, maar ik ben nu wel aan het afvallen...
erover praten met mensen die het niet hebben ofzichzelf niet dik vinden...ik kan er eigenlijk niet echt met hen over praten, met niemand eigenlijk want op het moment weet niemand 't(jullie nu maarja...). als ze het wel zouden weten zou ik toch het gevoel hebben dat ze je niet begrijpen. hoewel ik zelf maar weinig mensen dik vind...tenminste...ik heb wel altijd de slechte eigenschap gehad om extreem dunne meisjes mooi te vinden, maar ik vind iemand met een normaal gewicht niet te dik ofzo...
ik heb ook een paar dagen in de adolescentenkliniek gezeten, en daar zaten 4 meisjes met anorexia, maar dat werkt voor mij eignelijk wel als een trigger..dus dat is niet zo goed geweest...maarjah...
als je meer wilt weten moet je me maarmailen

[Yamyam]

SYIACODS schreef:
Ik ben aan het herstellen van anorexia. Ik heb nu geen tijd om erover te schrijven, maar je mag me wel e-mailen.

Ik ga m'n e-mailadres niet openbaar geven want ik heb hier een nieuwe naam moeten aangeven omdat ik gestalkt werd... Misschien kan jij mij jouw e-mail adres geven?

Mijn emailadres is rdamstra@hotmail.com, ik heb ook msn.

[Dr_Love]

Als je een goed beeld wil krijgen, moet je de film "sharing the secret" is kijken. Dan merk je pas hoe ver het eigenlijk wel niet kan gaan. Ik heb ook heel erg moeten huilen om die film.

Ik heb het zelf nooit gehad. Maar een vriendinnetje van mij is er vroeger heel erg door aangeslagen.
Ik ging nooit goed met haar om, maar ze zat bij mij in de klas. Ik zag hoe ze er steeds zieker uit ging zien, en hoe haar gedrag erdoor veranderde. Ik wist dat ze weinig vrienden had, en heb op een gegeven moment besloten om voorzichtig over het onderwerp te beginnen. Ik ben blij dat ze het mij uiteindelijk heeft durven vertellen. In die periode ben ik elke dag mee naar haar huis gegaan. Elke keer heb ik haar geprobeerd duidelijk te maken, dat het niet zo belangrijk is om zo mager te zijn. We hebben samen voedzame maaltijden gemaakt, en zijn samen gaan sporten.
Ik denk dat het voor haar belangrijk was, dat ze wat aanspraak had, en dat ze iemand had om er over te praten.
Maar ze is steeds gezonder gaan leven, en nu blijft ze gewoon op gewicht door selectief te eten.

Ze is alleen verhuisd naar de andere kant van Nederland, en ik heb eigenlijk geen idee hoe het nu met haar gaat. Ik hoop in ieder geval dat ze nog steeds profijt heeft van de hulp die ik haar gegeven heb.



hmmm, ik weet eigenlijk niet of dit verhaal hierbij past, maar ik denk dat het wel interessant is om te lezen.

Groetjes

[black tiger]

Ik heb/had anorexia, sinds 1,5 jaar. Ik weet niet precies of ik al echt beter ben, ik ben wel op gewicht, maar van binnen voel ik me nog best wel k*t.
Het beheerste/beheerst mijn leven heel erg. Ik deed bijna niks meer met mijn vrienden. Ik voelde bijna niks, dat kwam omdat ik zo mager was. Nu ik aan die magere periode terugdenk, kan ik het me bijna niet meer voor m'n oog halen. Ik was in een soort trance, eigenlijk.
Ik dacht de hele dag aan eten,s avonds in bed, bedacht ik wat ik de volgende dag allemaal mocht eten. Ik at extreem weinig en probeerde over veel maaltijden uit te komen. Ik gooide mijn brood weg op school. ik stond twee keer per dag op de weegschaal, en ik viel veel af.
Op geven moment heb ik zelf actie ondernomen, omdat ik vond dat het niet verder kon, en heb via mijn school, professionele hulp gezocht. Ik ben nu onder behandeling in een kliniek, en het gaat wel veel beter.
Ik vind het vaak moeilijk om over mijn anorexia te vertellen, sommige vriendinnen, niet alle, die begrijpen niet waarom ik steeds wou afvallen. En ze pushten me steeds om meer te eten. Want zeiden ze, als ik meer ging eten, dan werd ik beter. Maar zo ligt het niet. Als je een normaal gewicht hebt, en je eet goed, dan ben je nog niet beter. Heb ik tenminste. Ik vind het daarom ook best moeilijk om met mensen hierover te praten, omdat veel de conclusie trekken, je eet weer, dus je bent beter. Maar eigenlijk is dat niet zo. Ik ga er niet van uit dat iemand het niet begrijpt. Mensen die ervaring hebben met mensen met anorexia begrijpen het wel beter. Maar sommige mensen kunnen er gewoon niet mee omgaan. Dan denken ze te simpel of zo, of ze zijn mischien bang voor wat iemand met anorexia echt van binnen voelt.
Anorexia kan je eigenlijk zien als een ijsberg. Het topje van die ijsberg, die boven water uitsteekt, dat gaat over de buitenkant. De rest van de ijsberg wat onder water ligt gaat over de binnenkant, en dat is het belangrijkste deel. Ik moet nog leren om minder perfectionistisch te zijn, en mezelf waardevoller te vinden.

E.

black tiger schreef:
Anorexia kan je eigenlijk zien als een ijsberg. Het topje van die ijsberg, die boven water uitsteekt, dat gaat over de buitenkant. De rest van de ijsberg wat onder water ligt gaat over de binnenkant, en dat is het belangrijkste deell.

Mooi gezegd. Sorry, maar dat moest ik even kwijt.

Ik heb zelf geen anorexia of boulimia, daar kan ik dus niet op reageren. Ik heb wel een aantal vriendinnen met anorexia (af en toe vraag ik me wel eens af of ik het niet veroorzaak oid)...ik hoop dat ik ze begrijp, ik denk voor een (heel?) groot deel wel, het zal je nooit helemaal lukken als je het zelf niet gehad hebt, denk ik. Ik ben niet zo'n 'prater' vooral niet op dat gebied, ik denk dat ook ik voor veel mensen in eerste instantie zo iemand zal zijn die 'niet begrijpt wat het is' ed. Maar ik denk, en ik hoop vooral, dat dat wel mee valt.

[mathfreak]

Leonoor schreef:
Ik heb zelf geen anorexia of boulimia, daar kan ik dus niet op reageren. Ik heb wel een aantal vriendinnen met anorexia (af en toe vraag ik me wel eens af of ik het niet veroorzaak oid)...

Ik kan me niet voorstellen dat jij op wat voor manier dan ook de oorzaak daarvan zou kunnen zijn, tenzij zij zich ten opzichte van jou te dik vinden. De vraag daarbij is maar wat je "te dik" noemt. Als ik jou was zou ik mezelf geen onnodige verwijten maken wat de anorexia van die vriendinnen betreft.

[Balance]

ik ken een meisje die anorexia heeft (gehad?). Ze is al een tijdje in behandeling, maar wat betreft haar gedachten over zichzelf gaat 't nog steeds niet al te best. Het ene moment blijft ze maar doorgaan over haar 'dikke benen' die echt waanzinnig dun zijn en het volgende moment zegt ze dat 't wel weer beter gaat. Af en toe eet ze wel iets, maar veel kan je het niet noemen en bij een traktatie oid zijn 't de calorieën waar ze als eerst naar kijkt...

Ook zit d'r een meisje bij me in de klas die echt steeds dunner en dunner en dunner wordt. We (en met name haar vriendinnen natuurlijk) proberen d'r wel te helpen, maar ze houdt vol dat er niks is en inmiddels is ze begonnen met weer brood eten, dus 't is erg moeilijk om er dan nog wat van te zeggen (al weet ik dus niet of 't nou echt 'over' is of dat ze alles maar speelt). 'T is iig heel eng om zo iemand maar dunner te zien worden en dan ook nog te horen zeggen dat ze zichzelf dik vindt enzo

't moeilijke bij deze meiden is, dat ze allebei af en toe wel eens iets eten en daardoor doen alsof d'r niks aan de hand is. Maar ik vermoed dat het lang nog niet over is bij hen... helaas

mathfreak schreef:
Ik kan me niet voorstellen dat jij op wat voor manier dan ook de oorzaak daarvan zou kunnen zijn, tenzij zij zich ten opzichte van jou te dik vinden. De vraag daarbij is maar wat je "te dik" noemt. Als ik jou was zou ik mezelf geen onnodige verwijten maken wat de anorexia van die vriendinnen betreft.

Ze kunnen allemaal bijna twee keer in mij, ik denk dus niet dat ze zich ten opzichte van mij dik zullen vinden. Ik weet ook dat het onzin is om dat te denken, maar het begint er wel zo'n beetje op te lijken, hoewel twee er ook al wel last van hadden voor ik ze kende...dan heb ik natuurlijk eigenlijk helemaal geen 'schuld'. Maar goed, dat is weer een andere discussie.

[Snow White]

Ik heb anorexia gehad, drie jaar lang, en ben er nu 'grotendeels' vanaf. NOg niet helemaal maar je leert er mee leven
Ik ben 8,5 maand opgenomen geweest

als je meer wilt weten moet je maar mailen.

[Gothic]

Ik ken mensen die het hebben/gehad hebben. En het ligt aan je defenitie van Anorexia of ik het gehad heb...

[Yamyam]

En hoe denken jullie dat mensen die het niet hebben jullie kunnen helpen?

[Gothic]

Yamyam schreef:
En hoe denken jullie dat mensen die het niet hebben jullie kunnen helpen?

steun? Verder niets, je moet het toch zelf oplossen en weer beginnen met normaal eten en ophouden met overgeven... je problemen oplossen...

[katje3]

Ik heb 2 vriendinne met anorexia. Zelf heb ik een jaar geleden ook het begin van anorexia gehad ben 1m71 en toen woog ik 48kg. Nu gaat het veel beter met mij ik tel nog wel vaak mij kalorieën enzo maar ik weeg nu wel weer 54 of zo. Ik vind mezelf nog altijd veel te dik ik verplicht mezelf om mijn ete binne te houde en mooi 3 x per dag te eten.

[Ilsje]

Yamyam schreef:
Wie heeft t gehad of heeft er mee te maken (gehad)?
Beheerst het je leven?

Zelf paar jaar terug gehad. Vrij lichte vorm. Redelijk overheen gekomen. Af en toe nog wel eetprobleempjes, maar blijf nu mega goed op gewicht Beheerste toen giga me leven... Mijn zusje heeft het nu. Zit ervoor intern in een kliniek. Beheerst haar leven verschrikkelijk.

Yamyam schreef:
En waarom vinden jullie t moeilijk om erover te praten met iemand die het niet heeft en/of zichzelf niet dik vind. Gaan jullie ervan uit dat diegene het niet begrijpt?
Wat zijn je ervaringen ermee?

Enige wat je te horen krijgt is dat je helemaal niet dik bent.... Heb daar nie zoveel aan gehad. knop ging pas echt om toen ik flauwviel enzow. Maar weet verder ook niet echt wat andere mensen toen wel voor me hadden kunnen doen. Meestal zijn anorexia patienten heel eigenwijs/gediciplineerd/ijverig etc...

[Roos]

katje3 schreef:
Ik vind mezelf nog altijd veel te dik ik verplicht mezelf om mijn ete binne te houde en mooi 3 x per dag te eten.

Goed zo

[Juliah]

Ilsje schreef:
Enige wat je te horen krijgt is dat je helemaal niet dik bent.... Heb daar nie zoveel aan gehad. knop ging pas echt om toen ik flauwviel enzow. Maar weet verder ook niet echt wat andere mensen toen wel voor me hadden kunnen doen. Meestal zijn anorexia patienten heel eigenwijs/gediciplineerd/ijverig etc...

Mensen zeggen idd vaak dat tegen je niet dik bent, of dat je af bent gevallen...heb je niet veel aan, want je gelooft ze toch nooit. Ik geen anorexia of boulimia gehad, tis niet vastgesteld of wat dan ook, ik at erg weinig, dat wel. Bij mij ging de knop ook zo'n beetje om toen ik flauw ging vallen...toen realiseerde ik me dat ik het nog niet had, maar wel erg op weg was. Plus dat ik het erg eng vind om 'overgeleverd' te zijn aan mensen, en geloof me, dat ben je als je flauw valt. In die periode kreeg ik ook een heel lief vriendje. Ik ben toen beetje bij beetje iig weer meer gaan eten, nu eet ik iets zodra ik me slap voel en iig probeer ik 3 keer per dag te eten.

[faith666]

katje3 schreef:
Ik heb 2 vriendinne met anorexia. Zelf heb ik een jaar geleden ook het begin van anorexia gehad ben 1m71 en toen woog ik 48kg. Nu gaat het veel beter met mij ik tel nog wel vaak mij kalorieën enzo maar ik weeg nu wel weer 54 of zo. Ik vind mezelf nog altijd veel te dik ik verplicht mezelf om mijn ete binne te houde en mooi 3 x per dag te eten.

Knap van je dat je dat volhoud! Ga zo door zou ik zeggen, een vriendin van mij probeert het ook zelf op te lossen en zichzelf te verplichten niets eruit te gooien en ik zie hoe zwaar ze het heeft...petje af....echt!

[Gothic]

benchMarc schreef:
Komt bijna alleen maar voor bij vrouwen, echte vrouwekwaaltjes. Het is geen ziekte, het is gewoon iets wat in hun hersenen zit... ik moet dun zijn, ik moet er goed uitzien enz. enz... Hebben ze nou gewoon geen verstand?

Het zit idd in hun hersenen, betekend niet dat het geen ziekte kan zijn. Ook hebben ze wel verstand, maar iedereen kijkt kritischer naar zichzelf, vrouwen al helemaal. Ook zie je overal dunne modellen, jongens die dat helemaal geweldig vinden, mensen hebben dan een laag zelfbeeld en afvallen lijkt de oplossing, alleen wil je steeds dunner en dunner...

benchMarc schreef:
Het is geen ziekte, het is gewoon iets wat in hun hersenen zit...

En dat maakt het geen ziekte? Depressie en alle geestelijke ziektes zijn geen ziektes? Dat zijn ook ziektes, alleen geen lichamelijke ziektes.

Hebben ze nou gewoon geen verstand?

Gelukkig (of jammer genoeg?) heeft dat niks met verstand te maken.

(Ik zou willen zeggen, sommige reacties wel...maar goed, das mijn mening.)

Het is een psychisch probleem wat zich uit in een psychische 'ziekte' en wat vervolgens ook het lichaam beïnvloedt.

[N*A*Shezbaernon.temp]

Ik heb een eetstoornis, maar ga er hier niet over schrijven uit dezelfde reden waarom ik het meestal moeilijk vind om er over te praten - als je het zelf niet hebt ( gehad ) kost het verschrikkelijk veel uitleg en de kans dat die ander het begrijpt zoals JIJ het bedoelt en zich een beetje kan voorstellen wat het inhoudt is toch minuscuul ...

[niksie]

ik heb sinds een jaar boulumia. Lang wist ik niet of ik het moest vertellen aan iemand. Sinds kort weet mn beste vriendin het. Mijn moeder heeft nog helemaal niets door. Nu gaat het al een tijdje 'goed' dat houdt in dat ik niet vreselijke vreetbuien heb en ik heb al 10 dagen lang alles binnen gehouden! :-) Wel denk ik het merendeel van de dag aan eten. zal ik het nou wel of niet doen. Naar school neem ik niets mee, dan gaat het daar in elk geval goed....denk ik dan. En ik weet dat dit verkeerd is, maar ik kan er niets aan doen. Als ik een hele dag een mn eentje thuis ben, weet ik bijna zeker dat dat fout gaat. Probeer daarom ook maar zo vaak mogelijk ergens anders af te spreken met iemand. Niemand heeft het door omdat ik verder wel gewoon goed op gewicht ben enzo.
moet ik dit aan mijn vriend vertellen? we hebben nog niet zolang.

[halve gare]

heb een eetprobleem gehad maar heb me gelukkig op tijd kunnen tegen houden voordat het echt een stoornis werd, wel heb ik mijn lichaam hier mee zoveel uit gezwakt dat ik pfeiffer heb gekregen en als gevolg daarvan al een jaar chronish vermoeid ben.. nog steeds beheerst eten mijn leven en wil ik absoluut niet aan komen maar ik eet weer vrij normaal en daar ben ik dan wel weer blij mee. ik mis in ieder geval geen belangrijke voeding stoffen meer.

ik denk dat je het ook een beetje kan zien als een verslaving om controle te hebben over je gewicht en eet gedrag. meeste mensen denken al ze honger hebben moet wat eten pakken mensen met een eetprobleem zitten dan eerst een kwartier na te denken of ze het al zouden doen. in ieder geval zo zie ik het vanuit mij zelf.

[emperor crono]

katje3 schreef:
Ik heb 2 vriendinne met anorexia. Zelf heb ik een jaar geleden ook het begin van anorexia gehad ben 1m71 en toen woog ik 48kg. Nu gaat het veel beter met mij ik tel nog wel vaak mij kalorieën enzo maar ik weeg nu wel weer 54 of zo. Ik vind mezelf nog altijd veel te dik ik verplicht mezelf om mijn ete binne te houde en mooi 3 x per dag te eten.

Met 1.71 meter en 54 kilogram zit je nog steeds onder het gemiddelde. For what it's worth.

[emperor crono]

niksie schreef:
(...)Naar school neem ik niets mee, dan gaat het daar in elk geval goed....denk ik dan. En ik weet dat dit verkeerd is, maar ik kan er niets aan doen.

(...) moet ik dit aan mijn vriend vertellen? we hebben nog niet zolang.

Niksie,
je zei het zelf ook al maar neem alstjeblieft WEL wat mee naar school. Iedereen eet op school in de pauzes, en je hebt dat ook gewoon nodig. En de verleiding om je aan een snicker of een ander stuk snoep / vettigheid te vergrijpen is veel groter op een lege maag. En al zou je die verleiding wel kunnen weerstaan, het neemt niet weg dat je daardoor veel meer met voedsel bezig bent.

Ik weet niet wat voor type jouw vriend is, maar ga er van uit dat je je beter zal voelen als hij het weet. He, hij is verliefd op je. Anders zou hij je vriend niet zijn. En ik weet niet hoe het met hem zit, maar ik vind het fijn als mijn vriendin mij haar problemen vertelt. Want gedeelde smart is halve smart en ik vind het fijn dat ze zich dan opgeluchter voelt.

Hopelijk heb je wat aan mijn reply, ik kom niet lekker uit mijn woorden vandaag.

Ik weet niet of ik daadwerkelijk anorexia/boulimia heb gehad, maar ik was heel hard op weg.

Eerst was het dat ik probeerde zo min mogelijk te eten. Er waren dagen dat het enige was dat ik at een bakje yoghurt of een heel klein beetje avondeten was. Op een gegeven moment wilde mn moeder een choco-wafel in mn broodtrommel doen en zag ze dat er maar 1 boterham in zat.(die ik op school altijd weggooide)Het was ook de tijd dat ze achter mn depressie kwamen. Ik heb ze gezegd dat ik op zou houden en sinds die dag probeerde ik dat inderdaad. Uiteindelijk sloeg het daardoor over richting boulimia. Ik woog mezelf ontiegelijk vaak en ik probeerde vaak over te geven. Mijn laagste punt was toen ik laxeerpillen ging kopen en tegen die kassa-persoon zei dat het voor mijn moeder was. Het koste iets van 6 gulden (toen nog) en ik had net niet genoeg bij en durfde niet te pinnen (=>afschrift konden ze thuis zien) Ik ben niet meer teruggegaan, durfde niet. Het is maar goed dat het me niet is gelukt toen, ik denk dat het zo moest zijn. Ik ben toen nog een keer naar de dokter gegaan op aandringen van andere. Hij vertelde me dat het best boulimia kon zijn maar dat hij dat zo niet wist. Ik heb mezelf toen heel erg afgevraagd of ik dat had en ik was toen echt helemaal van streek. Ik liep wel bij een psycholoog maar die had ik wijs gemaakt dat het allemaal zo goed ging. Uiteindelijk ben ik er zelf bovenop gekomen. Ook onbewust door bepaalde mensen die het juiste tegen me zeiden. Ik merk dat als ik dingen lees over anorexia of boulimia dat ik meteen weer kritisch naar mezelf ga kijken. "Ben ik niet te dik??" Ik weeg mezelf nog vrij veel, en ik heb nogsteeds een angst voor het cijfertje. Maar eerst was mijn streefgewicht (in erge tijden) 35 (in betere tijden)45, en daarna wilde ik persee niet boven de 50 uitkomen. Ik weeg nu 52 en soms maakt me dat bang, maar het lukt me om daar boven te staan. Ik probeer de waarheid niet uit het oog te verliezen, en het gaat nu eigenlijk best goed.


Blaat, heel verhaal...

[emperor crono]

Myself! schreef:
(...)
Ook onbewust door bepaalde mensen die het juiste tegen me zeiden.

Wat dan? Zet het hier eens neer, mischien hebben anderen er wat aan. (Ik in elk geval!!!)

(...)

Maar eerst was mijn streefgewicht (in erge tijden) 35

Jemig wat erg. Goed dat het beter met je gaat nou.

Ga hardlopen anders, dat is 'goed' voor je gewicht maar het belangrijkste is dat je niet zo calorieen hoeft te tellen omdat je toch weet dat je een boel verbrandt. En het is goed voor je lichaam, en het schijnt ook nog eens een positief effect op je humeur enzo te hebben.
En het geeft ook nog een kick als je je een doel stelt en je haalt het na een paar weken trainen. Dat is echt tof, als je ziet dat je vorderingen maakt.

[Juliah]

Wat anderen tegen mij zeiden werkte eerder averechts...iig op het moment dat ik er alleen maar op gericht was dat ik dik en vet was. Dan dacht ik 'ja, dat kan jij makkelijk zeggen, moet je zien hoe slank jij bent!' en dat soort dingen. Nu vind ik mezelf nog steeds te dik, maar niet meer dat ik constant moet kotsen van mezelf ed...ik wil wel afvallen, maar ik weet ook dat ik ook dan moet eten om te overleven...en overleven wil ik nu, dankzij mijn vriend. Ik wil hem ook geen pijn doen, en dat doe ik hem als ik mezelf dood honger ed...dus ja. Ik denk dat je de persoon moet vinden om wie je zo veel geeft dat je bereid bent om daarvoor te 'veranderen' (niet echt veranderen, maar wel dat je de 'cirkel' kunt/wilt/moet doorbreken). 'k denk iig dat dat bij mij oa wat geholpen heeft.

[niksie]

miekmuis schreef:
Heel fout, maar ik wou altijd dat ik het had....

Ja dat had ik dus ook, en nou heb ik het, en nou vraag ik me heeeel erg af waarom ik dit wilde

emperor crono schreef:
Wat dan? Zet het hier eens neer, mischien hebben anderen er wat aan. (Ik in elk geval!!!)

Jemig wat erg. Goed dat het beter met je gaat nou.

Ga hardlopen anders, dat is 'goed' voor je gewicht maar het belangrijkste is dat je niet zo calorieen hoeft te tellen omdat je toch weet dat je een boel verbrandt. En het is goed voor je lichaam, en het schijnt ook nog eens een positief effect op je humeur enzo te hebben.
En het geeft ook nog een kick als je je een doel stelt en je haalt het na een paar weken trainen. Dat is echt tof, als je ziet dat je vorderingen maakt.

Het waren dingen die mij aan het nadenken zetten. Als andere me zeiden hoe mager ik wel niet was, dan geloofde ik daar niets van. Maar als 1 onbekend persoon me zou vertellen dat ik dik was, dan had ik dat meteen geloofd (is ook gebeurd. Iemand die me zei dat ik eruit zag alsof ik was aangekomen..Johh, trok ik me zoo aan!)

Zo is er iemand geweest die me heeft verteld dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Dat heeft me geholpen om na te denken over waar ik mee bezig ben. Om uit mn "Ik ben zielig" hokje te komen en te stoppen met zelfmedelijden..

Ik heb in die tijd ook heel veel buikspieren getrained. Savonds in bed, en maar door gaan. Ik mocht van mezelf niet stoppen. Als ik 'hoge' sit ups maakte dan mocht ik om de 50 even stoppen, en ging ik meestal tot 100/200. Als ik niet zo ver omhoog ging, maar wel een klein beetje (snap je wat ik bedoel?) dan ging ik door tot de 1000...

Achteraf absurd natuurlijk...

emperor crono schreef:
Met 1.71 meter en 54 kilogram zit je nog steeds onder het gemiddelde. For what it's worth.

ik weeg ook ongeveer 53/54 kilo, en ik ben 1.77
ik mag dan wel onder het gemiddelde zitten, maar dat hoeft niet altijd een reden te hebben
ik eet aardig veel en ik snoep ook wel, zonder veel aan te komen, maar ik sport ook wel redelijk veel
maar ik zou ook niet dikker willen worden ofso, dus als ik dus zou stoppen met sporten, zou ik ook minder gaan snoepen/eten
mijn vriendinnen kunnen ook wel tegen mij zeggen dat ik dun ben, maar dat ligt dus ook gewoon aan mijn bouw enzo

naja, beetje vaag verhaal
ik ken niet iemand van dichtbij die een eetstoornis heeft trouwens

[Anne]

Ik weet niet of ik mijn (vroegere) eetstoornis Anorexia of Boulimia kan noemen. Het zat er wel tegenaan en anderen mensen zeiden wel dat ik het had, zelf wilde ik dat niet zien. Achteraf bekeken had ik waarschijnlijk anorexia, maar daar ben ik helemaal zelf bovenop gekomen, met hulp van heel veel lieve vrienden (thanx! ), zonder hulp van psychologen (en ook niet echt van mn ouders trouwens). Het gaat nu nog steeds op en neer, maar het gaat wel beter, ik ben sterker geworden.

[Yamyam]

Lijkt me vreselijk, calorieën tellen. Iemand die dat doet is zoiezo denk ik niet meer zo gezond bezig. Ik heb zelf ook zo'n boekje waar instaat hoeveel Kilojoule ed er overal inzit, maar om dat echt te gaan tellen, jeej; zou ik dus niet doen.
Maar wat ik ook zo apart vindt aan mensen die anorexia hebben bv is dat ze echt overtuigd zijn dat ze dik zijn terwijl ze dus al bijna een skelet zijn geworden. Dan moet je toch op zijn minst zien dat je al veel dunner bent dan een 'normaal' iemand; HOE kan je DAN nog steeds denken dat je te dik bent? Is het dan niet meer een gewoonte geworden om te wegen, en niet te eten etc, dan dat je jezelf zo enorm dik vindt. Dan zit er toch geen verhouding meer in?

O PS aan de mensen die constant kotsen:
Je tanden gaan er van wegrotten, want in je tanden zit kalk en er zit heel veel zuur in overgeef en dat lost kalk op.
Denk daar ook maar eens over na.

Dat zien ze dus niet (dat ze dun zijn), soms weten ze het wel, maar het voelt en lijkt anders. En dat van dat je tanden weg rotten, dat weten ze vaak wel, net als dat je darmen naar de klote gaan van laxeerpillen ed, het kan ze alleen niet zoveel schelen dat ze er daarom mee stoppen. Of het kan ze wel schelen, maar ze kunnen er niet mee stoppen.

[Femme-Fatale]

Yamyam schreef:
Maar wat ik ook zo apart vindt aan mensen die anorexia hebben bv is dat ze echt overtuigd zijn dat ze dik zijn terwijl ze dus al bijna een skelet zijn geworden. Dan moet je toch op zijn minst zien dat je al veel dunner bent dan een 'normaal' iemand; HOE kan je DAN nog steeds denken dat je te dik bent? Is het dan niet meer een gewoonte geworden om te wegen, en niet te eten etc, dan dat je jezelf zo enorm dik vindt. Dan zit er toch geen verhouding meer in?

@Quote black tiger

Anorexia kan je eigenlijk zien als een ijsberg. Het topje van die ijsberg, die boven water uitsteekt, dat gaat over de buitenkant. De rest van de ijsberg wat onder water ligt gaat over de binnenkant, en dat is het belangrijkste deel. Ik moet nog leren om minder perfectionistisch te zijn, en mezelf waardevoller te vinden.

[Janicha]

Ik heb anorexia/boulimia. Dus echt maanden van anorexia en dan ineens een maand van boulimia ertussen.
Het is al erg lang aan de gang, zo vanaf mn 12e. Een half jaar geleden werd ik opgenomen in het ziekenhuis waar ik 1 maand heb gelegen. Er werd me een behandeling geadviseerd in een gespecialiseerde kliniek. Dat wilde ik niet, ik was er nog niet klaar voor. Mijn eetstoornis was het enige wat ik nog had en dat wilde ik niet kwijt. Maar nu heb ik eindelijk de stap gezet en over 4/5 weken word ik voor ongeveer 9 maanden opgenomen.

Mijn hartje ging even kloppen toen ik het kopje van deze topic zag..ik vind het namelijk nog steeds moeilijk om het tegenover mezelf en anderen toe te geven dat ik een eetstoornis heb *slik*

En of het mijn leven beheert? ja... waarom vind ik heeel moeilijk uit te leggen, maar soms is het net of ik alleen maar een eetstoornis BEN, en zonder die eetstoornis gewoon nix meer ben..

[Aurelia AutumnRain]

Ik heb boulimia gehad.
(Misschien nu nog steeds wel een beetje)
Ik vind het -over internet iig- niet moeilijk om over te praten.
Ik zit er nu zo lang mee dat ik het normaal ben gaan vinden.
Ik heb ongeveer 7 keer met een proffesioneel iemand erover gepraat. En niks hielp (dat kwam door de psychologen trouwens, die vonden na een paar maanden dat ik beter was en hoefde ik niet meer terug te komen). Alleen de laatste keer.
Dat was een soort cursus. Je werd er met je neus op de feiten gedrukt. 4 kantjes vol met aandoeningen/ziektes enz. die je kunt krijgen bij een eetstoornis. Daar ben ik over gaan nadenken en nu is het gewoon veel minder.

Ik probeer nu gewoon 'aardig' te zijn voor mijn lichaam.
Niet meer extreem lijnen, geen vinger in mijn keel steken.
Alleen dan nog vreetbuien.
Ik wil nu heel graag afvallen, want ik ben door die eetstoornis 14 kilo aangekomen. Ik ga 3/4 keer per week hardlopen vanaf, als het goed is, vandaag.
En dat werkt altijd heel goed bij mij, dus ik ben benieuwd.

*Voor de mensen die nog een eetstoornis gehad hebben: Heel veel sterkte!*

[N*A*Shezbaernon.temp]

Ok, ik heb al een keer een reply gepost, maar waren niet echt antwoorden op de gestelde vragen en heb nu nix te doen, moet mezelf een beetje " straffen ", dus ga ik iedereen weer een beetje met mijn verzinsels vervelen.

Ik heb nu een eetstoornis ... ik ben er niet mee naar de dokter geweest, maar de psycholoog met wie ik gepraat heb heeft me verteld dat ik wel een eetstoornis had. Ze had niet verder gezegd welke precies het was, en nu weet ik het ook niet, want wat IK met het eten doe is gewoon vreemd. Jahaa, pas ik niet eens in een hokje . Ik had eerst ongeveer een halve jaar anorexia en daarna heb ik gemerkt dat ook ik kan overgeven, dus heb ik wat van mijn discipline verloren en zou mijn eetstoornis meer " anomia " noemen. Maar de naam is niet belangrijk.
Natuurlijk beheerst het mijn leven, want als je ergens door geobsedeerd bent, is het moeilijk om je leven er niet door te laten beheersen. Ik word er echt gek van, ben zo moe en uitgeput ...
'S ochtends wegen, naar school gaan, de hele dag aan dat lekkere bekertje chocolademelk denken die ik zo graag zou willen, maar mezelf niet kan gunnen want mijn buik zou er dik van worden ( hele 120 ml ! ), al die calorieen al helemaal buiten de beschouwing gelaten. Rond de middag houd ik het niet vol en koop ik hem toch, maar ga voor ik het eerste slokje neem naar de toilet en giet stiekem wel 3 / 4 weg om voor te komen dat ik werkelijk alles opdrink. De rest van de dag schuldig voelen omdat ik gedronken had, plus een geweldige voorstel van wat en hoe veel ik allemaal mag drinken als ik thuis ben. Eenmaal thuis aangekomen, wegen, hmm, niet genoeg afgevallen. Drinken, 100 ml vloeistof, naar de weegschaal ... en SURPRISE ! ... die 100 ml hebben me zwaarder gemaakt ! Zo gaan we door met iedere vloeistof die naar binnen gaat, plus al die drinkaanvallen die met overgeven eindigen ...
Ik vind het niet moeilijk om er met mensen over te praten, alleen soms is het heel vermoeiend om het aan iemand uit te leggen die het zelf niet gehad heeft, omdat hij zich gewoon niet kan voorstellen hoe het is als je leeft om te eten / om niet te eten in plaats van eet om te leven. De mensen met wie ik gepraat had konden zich moeilijk voorstellen hoe je je lichaam zo erg kan haten, hoe je alleen aan het eten kunt denken, dat je, ook al zou je willen, gewoon niet STOP kunt roepen, een knop in je hersenen omdraaien en niet meer aan eten denken ... En ik heb een slechte ervaring met mijn ex - vriendje aan wie ik het probeerde uit te leggen, misschien daarom probeer ik er alleen met mensen over te praten die weten waar ik het over heb.

En sorry voor zo' n lang verhaal

[Gatara]

Op een eiland was er een hele tijd geen tv.
Opeens kwam er tv.
Meteen daarna een golf van meisjes met anorexia/boulimia problemen.

Goh.

Laat je toch niet zo beinvloeden!

(k weet het: makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet best dat jullie diep van binnen weten dat ik wel gelijk heb)

Gatara schreef:
Op een eiland was er een hele tijd geen tv.
Opeens kwam er tv.
Meteen daarna een golf van meisjes met anorexia/boulimia problemen.

Goh.

Laat je toch niet zo beinvloeden!

(k weet het: makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet best dat jullie diep van binnen weten dat ik wel gelijk heb)

Over dit 'feit' zul je wel gelijk hebben, klinkt ook wel lekker schokkend he???
Mag ik j er wel heel ff op wijzen dat anorexia/boulimia niet perse samenhangt met 'het schoonheidsideaal' of waar jij ook op doelt met je tv. En als het daar wel om gaat, puur om: o my god ik ben zoooooo dik!! dannog is die tv egt nie gnoeg om n eetstoornis t ontwikkelen, daar komt wel ff wat meer bij kijken. Mensen met een eetprobleem, wat voor dan ook, hebben vaak een ander probleem dat z uiten of wegdrukken dmv eten/niet eten/kotsen.
Dus denk int vervolg ff na voor je zoiets zegt, komt op mij nogal neerbuigend over..

Ieder1 die weet waar ik het over heb: heeel veel sterkte, and don't ever give up!!!

xXxXx Plu

[N*A*Shezbaernon.temp]

Gatara schreef:
Laat je toch niet zo beinvloeden!

(k weet het: makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet best dat jullie diep van binnen weten dat ik wel gelijk heb)

Sorry, maar kon het niet zonder dat " oh wat ben ik wijs, kindjes " ondertoon ?

[bounty]

mijn zus heeft anorexia gehad, ze heeft een boek geschreven meschien moet je dat maar eens lezen, staat heel veel natuurlijk over anorexia in.
Ze is er nu gelukkig overheen.
Het boek heet moira anorexia 16 jaar.
nou ik hoop dat je er wat aan hebt doeiiiiiiiiiiiiiiiiii
xxxjes bounty

[Gatara]

N*A*Shezbaernon schreef:
Sorry, maar kon het niet zonder dat " oh wat ben ik wijs, kindjes " ondertoon ?

Erm, dat was niet de bedoeling.

Maar ik zie me niet als wijzer ofzo, ik weet dat zijzelf wijs genoeg zijn om het ook te beseffen (dat blijkt wel uit bovenstaande verhalen), vandaar dat ik dus ook zei: ik weet dat jullie diep van binnen weten dat ik gelijk heb.