Advertentie | |
|
01-12-2010, 08:53 | |
nou goed dan!
vul aan hé, ik ken de namen en geboortedata ook niet (meer) allemaal Leonoor - Jinthe Alissa - 16 mei 2009 Snoopy - Sarah Helena - 11 juni 2009 drukknoopje - Meike - 3 oktober 2009 testout.com - Maud - 8 december 2009 Snoopy - Julia Naomi - 27 november 2010 Kaa - Little Lady - Moz - uitgerekend 23 december 2010 blauw engeltje - uitgerekend 3 maart 2011 |
01-12-2010, 08:54 | ||
Citaat:
|
01-12-2010, 09:05 | ||
Citaat:
__________________
Er zal altijd van jullie gehouden worden, en gek genoeg heb ik daarvoor geen toverstaf nodig, al is het de meest mysterieuze magie die er bestaat.
|
01-12-2010, 10:56 | |
Verwijderd
|
Ik update even heel brutaal:
Leonoor - Jinthe Alissa - 16 mei 2009 Snoopy - Sarah Helena - 11 juni 2009 drukknoopje - Meike - 3 oktober 2009 testout.com - Maud - 8 december 2009 Snoopy - Julia Naomi - 27 november 2010 Kaa - Donna-Mae - 10 februari 2010 Little Lady - Lise Joyce - 10 november 2010 Moz - uitgerekend 23 december 2010 blauw engeltje - uitgerekend 3 maart 2011 |
01-12-2010, 11:21 | |
Naar aanleiding van het lijstje: LittleLady ik zie dat je meis ook op de 10e vd maand geboren is; als je een briefje stuurt naar Lodger met je adres, kopie van de geboorteakte en kaartje dan krijg je een gratis fleece Wrapper, dat was hun actie voor 2010 omdat ze tien jaar bestaan.
http://www.lodger.com/acties/
__________________
*Signature*
|
01-12-2010, 11:58 | ||
Citaat:
|
01-12-2010, 14:06 | |
Leonoor - Jinthe Alissa - 16 mei 2009
Snoopy - Sarah Helena - 11 juni 2009 drukknoopje - Meike - 3 oktober 2009 testout.com - Maud - 8 december 2009 Kaa - Donna-Mae - 10 februari 2010 Little Lady - Lise Joyce - 10 november 2010 Snoopy - Julia Naomi - 27 november 2010 Moz - uitgerekend 23 december 2010 blauw engeltje - uitgerekend 3 maart 2011 Even de nieuwste update: heb even Julia als laatste gezet, zodat het op chronologische volgorde staat.
__________________
Tsja
|
Ads door Google |
01-12-2010, 20:01 | ||
Citaat:
Hihi, aantrekkelijke koppels krijgen meisjes Vandaar dat wij twee meiden hebben De eerste dagen gaan prima. Helaas slaapt ze meer overdag dan 's nachts, maar dat zal wel gauw beter worden. En het is wel een echt superschatje <3 Sarah heeft de eerste dagen Julia amper opgemerkt, maar inmiddels vindt ze haar heel lief en geeft ze haar kusjes enzo. <3 Zie http://www.youtube.com/watch?v=JVIMQvVLCOw (vooral het begin)
__________________
Tsja
|
01-12-2010, 20:24 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
En awww @snoopyfilmpje ^^ |
01-12-2010, 21:26 | |
Verwijderd
|
Leonoor - Jinthe Alissa - 16 mei 2009
Snoopy - Sarah Helena - 11 juni 2009 drukknoopje - Meike - 3 oktober 2009 testout.com - Maud Sophie - 8 december 2009 Kaa - Donna-Mae - 10 februari 2010 Little Lady - Lise Joyce - 10 november 2010 Snoopy - Julia Naomi - 27 november 2010 Moz - uitgerekend 23 december 2010 blauw engeltje - uitgerekend 3 maart 2011 Maud haar tweede naam er dan ook maar bij En Jinthe en Sarah voelen veel ouder naar mijn gevoel. Alsof die echt veel ouder dan Maud zijn. Maar dat valt dus best mee Waarschijnlijk is dat omdat ik toen wel wist dat Leonoor en snoopy zwanger waren en dat heb meegemaakt. En maar 2,5 maand van mijn eigen zwangerschap |
02-12-2010, 07:46 | |
Mijn schoonmoeder heeft een paar jaar geleden al vol overtuiging voorspeld dat onze eerste een jongetje wordt. Dus ik zal maar eens vragen hoe dat zit.
@ testout: maar die paar maanden maken ook best een verschil als ze nog zo klein zijn. Want ze groeien zo hard en leren zo snel dingen bij, dan maakt een korte periode al heel veel uit.
__________________
I like my new bunny suit
|
02-12-2010, 10:15 | |
Verwijderd
|
@Alle moeders hier: Hoe heeft jullie man/vriend de bevalling beleeft? Is hij er überhaupt bij geweest of niet? Viel hij bijna flauw of vond hij het juist heel bijzonder? Ik ben wel benieuwd hoe mannen dat ervaren... Een vriendin is kraamverzorgster en zij maakt regelmatig mee dat mannen in paniek raken omdat hun vriendin 'weg' is. Zij vertelde dat er een soort oerkracht loskomt en dat die het helemaal overneemt van al het rationele en dat mannen achteraf zeggen 'ik kreeg pas een uur na de bevalling mijn vriendin terug.' Hoe was dat bij jullie?
|
02-12-2010, 10:48 | |
Mijn man vond de bevalling(en) heel bijzonder. Hij gruwelt ook niet van bloed ofzo, dat scheelt
Tijdens mijn eerste bevalling heb ik hem wel een beetje buitengesloten. Juist niét door die 'oerkracht' die elke vrouw zou moeten krijgen (heb dat nooit gehad) maar juist omdat ik té rustig was en me helemaal focuste. Dat vond hij wel jammer, hij had gehoopt meer te kunnen doen tijdens de bevalling. Me masseren of erdoorheen coachen ofzo, maar hij mocht amper tegen me praten. Maar op het moment dat Sarah geboren was was ik er ook weer helemaal, eigenlijk tijdens het persen al. De bevalling van Julia is wat dat betreft beter gegaan. Hij heeft me nog steeds niet 'mogen' masseren oid, maar ik heb wel gewoon met hem gepraat en hem op de hoogte gehouden van hoe ik me voelde. Hij was trouwens wel onder de indruk van mijn 'prestaties' Ik kan me overigens heel goed voorstellen dat het voor een man behoorlijk beangstigend kan zijn als hun vrouw/vriendin wél helemaal losgaat.
__________________
Tsja
|
02-12-2010, 11:18 | |
Toen de weeen op zn heftigst waren had ik wel heel veel aan mn vriend. Hij praatte met me en stelde me gerust, gewoon fijn om iets te horen op dat moment. Ik ben nooit helemaal los gegaan, vooral omdat schreeuwen me niet echt hielp tegen de pijn. Puffen ook niet echt, huilen wel. (waarschijnlijk ben ik gewoon een slechte puffer of anders een watje hihi). En als het echt ondragelijk werd ging ik 'uit' dus dan had je ook geen last van me haha. Alleen was de rest er niet zo blij mee als ik in slaapmode ging .
Hij was eigenlijk best nuchter de hele rit. Tot we naar de operatie kamer moesten, toen ging ie wel zweten. En uiteindelijk toen alles gedaan was en hij mee mocht om de navelstring af te knippen en schoon te maken, moest hij wel even gaan zitten en heeft de zuster een stoel gehaald . Hij werd een beetje duizelig. Maar denk dat dat grotendeels ook kwam door 2 volle dagen zonder slaap, hoop hektiek en onverwachte wendingen. Ik vind dat ie het wel goed gedaan heeft
__________________
*Signature*
|
02-12-2010, 12:26 | ||
Citaat:
__________________
Tsja
|
02-12-2010, 12:48 | ||
Citaat:
"neeeeuj mevrouwke, dat zijn geen persweeen hoor. Laat dat maar aan ons over.."
__________________
*Signature*
|
02-12-2010, 13:06 | ||
Citaat:
"Meisje, als je persweeën hebt kun je die écht niet meer wegpuffen hoor" Op een heel denigrerend toontje Terwijl ik gezegd had dat ik bij mijn vorige bevalling ook steeds minder ver geschat werd... Ik kan net zo goed het hele verhaal posten trouwens. Heb het maandag geschreven geloof ik: Het begon zaterdag overdag, maar dat waren nog weeën waarvan ik kon doen alsof ik ze niet had Mijn moeder en schoonzus waren er ook (één van hen moest op Sarah letten tijdens de bevalling, de ander mocht kijken, afhankelijk van waar de bevalling zou gaan plaatsvinden) en af en toe vroeg iemand of ik nog weeën had gehad en dan zei ik: '3, het afgelopen halfuur' ofzo en dan keek iedereen heel verbaasd :lol: Toen Sarah op bed lag werden de weeën heftiger en ben ik met m'n man in onze slaapkamer gaan zitten. Ik had niet zo'n zin om continu op m'n 'vingers' gekeken te gaan worden. We hebben House aangezet en zijn gaan kijken, dat ging nog best goed. Ik had een contraction-timer app op m'n telefoon (ja, we vonden de excel van vorige keer nog niet nerdy genoeg) dus ik kon goed bijhouden hoe het met de weeën vorderde. Al vrij snel kwamen ze om de 5 minuten en heb ik de verloskundige gebeld. Die zei dat ik nog wel érg nuchter klonk. (tsja, je moet misschien ook niet bellen met de mededeling: 'ja, hallo, met Marjolijn *. Ik moest bellen als ik weeën om de 5 minuten had. Nou ja, dat is dus zo' ) Ik heb toen gezegd dat dat bij m'n vorige bevalling ook zo was en dat ik toen ook steeds minder ver ingeschat werd dan ik daadwerkelijk was. Ze zei dat ze er binnen 1,5 uur aan zou komen. Ik had echter het idee dat het wel eens snel zou kunnen gaan (omdat de weeën ook snel heftiger werden) en ik wilde nog graag naar de geboortekliniek, dus ik heb m'n man laten terugbellen met de vraag of we daar vast heen zouden mogen. Normaal gesproken mag dat niet, moet eerst de verloskundige naar je komen kijken, maar goed... Het mocht. Rond 10 uur waren we dus onderweg naar de geboortekliniek en toen we daar aankwamen had ik al het idee dat ik behoorlijk 'ver' was. Vorige keer kon ik nog naar boven wandelen, maar deze keer heeft m'n man echt een rolstoel moeten halen. Nou ja, het had vast wel gekúnd, maar het was niet lekker meer M'n moeder was ook aangekomen maar die hebben we op de gang gezet. Ik vond het prima als ze bij het persen aanwezig was, maar ik voelde me echt te zelfbewust als ze bij elke wee zou zitten kijken. De weeën waren echt pijnlijk, vooral omdat ik niet wist hoever ik nou was. Bij de eerste is het ongeveer 1 cm. ontsluiting per uur en ik wist wel dat het bij een tweede sneller kan gaan/gaat, maar hoe snel weet je dan natuurlijk niet. Dus ik had echt zoiets van: 'dit is wel te doen, als ik er bijna ben' maar ik was bang dat ik alsnog pas op 4/5 cm. zou zitten ofzo... M'n man heeft het bad aangezet, maar ik wilde even wachten tot de verloskundige geweest was voor ik erin ging. Het erin en eruit klauteren is ook niet echt lekker natuurlijk, vandaar. Inmiddels had ik ook het idee dat ik al wat persdrang had, dus ik zei tegen de verpleegkundige daar dat ze de verloskundige nog een keer moest bellen om haar wat aan te sporen. Maar die vrouw geloofde me niet en bleef maar zeggen dat ik écht geen persweeën kon hebben, zo rustig als ik was. Nou goed, uiteindelijk kwam de verloskundige, rond 23.00 uur. Die heb ik ook wel 5 keer moeten vragen of ze nou éindelijk eens die ontsluiting wilde controleren. Dus dat deed ze en haar conclusie was: ik zou niet meer in bad gaan zitten als ik jou was, je hebt 9 cm. (later gaf ze toe dat het toen zelfs al 10 cm. was) Ik had haar wel kunnen zoenen op dat moment. De weeën waren erg heftig en het idee dat het bijna klaar was vond ik erg fijn. Wel lag de baby nog steeds hoog en waren m'n vliezen nog niet gebroken. Normaal gesproken zou ze m'n vliezen handmatig gebroken hebben, maar omdat de baby nog hoog lag had ze liever dat ik eerst even ging staan om haar wat te laten zakken. Ook leek het haar beter als ik m'n blaas zou gaan legen. Nou, goed... Ik dus naast m'n bed staan en naar de wc. Op dat moment braken m'n vliezen (wat een enorme plons ) en prompt kreeg ik echt het idee dat de baby er ter plekke uit zou komen. Dus de verloskundige en m'n man hebben me zo'n beetje terug op bed gesleurd Ik had echt ongelooflijke persdrang, maar omdat de verloskundige had gezegd dat ik pas 9 cm. ontsluiting had wist ik niet of ik moest persen (ze had trouwens 'gelogen' omdat ze dacht dat ik niet meer uit bed zou willen als ze had gezegd dat ik al 10 cm. had). Toen de verloskundige zei dat ik mocht persen als ik wilde vroeg ik dus met een heel benepen stemmetje: 'heb ik dan al 10 cm.?!' (we hebben het op film, vandaar dat ik het allemaal zo goed weet ) Ja hoor, zei ze, dus dat deed ik toen. Nou, 1 pers later lag ze (Julia, niet de verloskundige) op m'n buik. Tussendoor erg goed gecoacht door de verloskundige wanneer ik moest zuchten en wanneer ik mocht persen, dus helemaal niet ingescheurd, wat best indrukwekkend is voor zó'n snelle bevalling. Het was echt bizar het omgekeerde van de bevalling van Sarah, daar duurde het persen zo ontzettend lang! En de ontsluitingsweeën waren nu echt wel heftiger, maar dat klopt ook wel als het zo snel gaat. Aan de andere kant vond ik het juist wel te hebben omdat ik wist dat het niet zo lang zou duren, bij de vorige bevalling was het echt zo'n marathon. Wel vond ik het erg naar dat het zo lang duurde voordat ik uit die onzekerheid gehaald werd. Als ik meteen had geweten hoé snel het precies ging had ik het minder erg gevonden. Nu was ik op een gegeven moment toch wel een beetje wanhopig aan het denken: 'stel dat ik nog helemaal niet ver ben!'. Ook ben ik echt wel een beetje kwaad op die verpleegkundige, die maar blééf zeggen dat ik heus nog niet zo ver was. Ook al heb ik haar een paar keer verteld dat ik bij mijn vorige bevalling ook steeds verder was dan ze dachten. Ik heb ook wel drie keer moeten zeggen dat ze m'n moeder moest gaan halen, omdat het blijkbaar al bijna zover was. Ging ze eerst iets van administratie doen ofzo... Stom mens. Hoewel ik blijkbaar wel erg kalm was, de verloskundige zei ook dat ze echt niet had gedacht dat ik al op het einde zat. Dat is deze keer trouwens 'beter' gegaan, ik heb m'n man er meer bij kunnen houden, ondanks dat het dus pijnlijker was. Hij vond dat ook heel erg fijn, wat mij ook weer goed deed. Tsjonge, lang verhaal, ik vergeet vast nog vanalles. Vragen mag, ik zal misschien nog aanvullingen doen.
__________________
Tsja
|
02-12-2010, 14:29 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
Ads door Google |
02-12-2010, 15:54 | |
Verwijderd
|
Ik heb vrij veel bevallingsverhalen gelezen over vrouwen die niet geloofd werden. Kijk, tuurlijk maken die mensen duisent bevallingen mee, en zullen ze het in de meeste gevallen wel weten, maar ze mogen ook best beter luisteren vind ik. Het is jouw lichaam, jij voelt wat er gebeurt. Bovendien was dit je tweede.
|
02-12-2010, 17:32 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
02-12-2010, 19:40 | ||
Citaat:
(Ik herinner me dat een dokter oid wilde dat ik op mijn rug ging liggen vanaf mijn linkerzij, en dat ik dacht na twee keer de vraag herhalen: 'Oh, hij heeft het tegen mij... Oh dan moet ik wel omdraaien! Welke kant op is het handigst? Nou ja dat is ook dom dat ik dat denk, naar rechts natuurlijk is veel handiger dan naar links... Oh ja, dan moet ik dat ook doen! Zal ik dan eerst mijn benen doen of eerst mijn armen?... Hmm... Ik doe wel eerst mijn benen en dan gaat mijn bovenlijf vanzelf wel mee... Oh ja, omdraaien nu!' En zo duurde het dan wel een poosje voor ik was omgedraaid) Dus het werd voor hem pas interessant na een uurtje of tien, denk ik, toen ik mocht gaan persen. Oh ja en die keer dat hij op het ubernoodalarm drukte, omdat hij dacht dat het niet goed met me ging en er opeens 8 dokters enzo om me heen stonden die dachten dat ik dood ging. Toen gebeurde er ook wel wat, ja. Verder bleef hij wel heel rustig en kalm, niet paniekerig ofzo, iig niet dat ik het heb gemerkt.
__________________
Er zal altijd van jullie gehouden worden, en gek genoeg heb ik daarvoor geen toverstaf nodig, al is het de meest mysterieuze magie die er bestaat.
|
02-12-2010, 20:27 | |
Verwijderd
|
Ik vond het wel interessant dat mijn zus vertelde dat ze tijdens de bevalling niets hoorde, behalve de stem van haar man. Dus als de verloskundige iets zei, dan moest hij het herhalen, anders hoorde ze het niet. Wel bijzonder dat hij dan als enige door haar focus heen kon komen.
Ik ben echt zoo benieuwd hoe ik dat zal gaan ervaren En natuurlijk ook hoe mijn man er mee om zal gaan. Ik denk dat hij het moeilijk zal vinden, hij kan slecht tegen pijn (hebben, maar ook zien) en als ik in een ziekenhuisachtige omgeving zal bevallen, dan is hij helemaal 'on edge'. Toen ik op de eerste hulp lag met een blindedarmontsteking, vroeg hij na 2 minuten al of hij naar huis mocht Maar ik ga bij pijn meestal wel erg in mezelf, dus misschien sluit dat dan wel goed aan. Ben zo benieuwwwd! |
02-12-2010, 20:31 | |
Verwijderd
|
Ik ben ook echt héél erg benieuwd naar de bevalling. Ik kijk er zelfs een beetje naar uit, is dat raar? Omdat ik zo benieuwd ben hoe het gaat zijn en omdat ik mijn baby gewoon wil natuurlijk Ik denk ook dat ik in mezelf gekeerd zal zijn en dat ik me heel erg zal willen afzonderen/verstoppen op de een of andere manier..
|
03-12-2010, 17:32 | ||
Citaat:
En hoewel het gewoon zéér doet vind ik bevallen echt heel bijzonder. Ik zou het zo weer doen, net als zwanger zijn trouwens.
__________________
Tsja
|
|
|