Opnieuw naar psycholoog....

[Stepsje]

Zoals misschien sommigen al hebben gelezen in een ande topic moet ik dit jaar Pabo 2 over doen.
Dit is vanwege de stage, dat loopt niet helemaal goed.
Dit komt vooral omdat ik erg onzeker ben en daarom niet helemaal mijzelf durf te laten zien aan de kinderen. Ook kan ik heel moeilijk omgaan met kritiek. (van onbekenden, maar ook van mn eigen vriend)
Ik begin dan heel snel te huilen.

Nu moet ik als eis dat ik de tweede over mag doen hulp gaan zoeken. Ik ben het hier ookwel mee eens, maar vind het ook heel moeilijk.

Ook omdat ik al eerder gesprekken gehad heb met een psycholoog (in de eerste van de pabo, ander half jaar geleden ongeveer) Ook heb ik daarvoor al een keer een training gedaan bij bureau jeugdzorg. Dit heeft mij toen wel erg geholpen.
Ik dacht dat het ook weer goed ging na de gesprekken bij de psycholoog, maar nu blijkt het toch niet genoeg te zijn.

De psycholoog was toen via school (dus ook gratis)
Ik denk dat het voor mij onbetaalbaar gaat zijn om een 'gewone' psycholoog te zoeken. Nu moet ik dus weer terug naar de psycholoog via school.

Ik twijfel nu heel erg of hij mij nog veel verder kan helpen of dat ik beter een nieuwe psycholoog kan vragen. (er werken veschillende psychologen op de ut waar ik dan terecht zou kunnen).

Ook lijkt het mij erg moeilijk om toe te moeten geven aan hem dat ik toch meer hulp nodig heb, al weet mijn verstand wel dat het gewoon zijn werk is en hij het helemaal niet vreemd zal vinden.

Wat vinden jullie hiervan?



Sorry voor het lange verhaal

[~~dolce~~]

Stepsje schreef op 30-08-2005 @ 23:32 :
Zoals misschien sommigen al hebben gelezen in een ande topic moet ik dit jaar Pabo 2 over doen.
Dit is vanwege de stage, dat loopt niet helemaal goed.
Dit komt vooral omdat ik erg onzeker ben en daarom niet helemaal mijzelf durf te laten zien aan de kinderen. Ook kan ik heel moeilijk omgaan met kritiek. (van onbekenden, maar ook van mn eigen vriend)
Ik begin dan heel snel te huilen.

Nu moet ik als eis dat ik de tweede over mag doen hulp gaan zoeken. Ik ben het hier ookwel mee eens, maar vind het ook heel moeilijk.

Ook omdat ik al eerder gesprekken gehad heb met een psycholoog (in de eerste van de pabo, ander half jaar geleden ongeveer) Ook heb ik daarvoor al een keer een training gedaan bij bureau jeugdzorg. Dit heeft mij toen wel erg geholpen.
Ik dacht dat het ook weer goed ging na de gesprekken bij de psycholoog, maar nu blijkt het toch niet genoeg te zijn.

De psycholoog was toen via school (dus ook gratis)
Ik denk dat het voor mij onbetaalbaar gaat zijn om een 'gewone' psycholoog te zoeken. Nu moet ik dus weer terug naar de psycholoog via school.

Ik twijfel nu heel erg of hij mij nog veel verder kan helpen of dat ik beter een nieuwe psycholoog kan vragen. (er werken veschillende psychologen op de ut waar ik dan terecht zou kunnen).

Ook lijkt het mij erg moeilijk om toe te moeten geven aan hem dat ik toch meer hulp nodig heb, al weet mijn verstand wel dat het gewoon zijn werk is en hij het helemaal niet vreemd zal vinden.

Wat vinden jullie hiervan?



Sorry voor het lange verhaal

Het lijkt me zeker lastig om weer opnieuw aan te nmoeten geven dat je hulp nodig hebt, maar je hoeft je, je daar helemaal niet voor te schamen, het is denk ik alleen maar knap dat je inziet dat het goed voor je zal zijn. Als je er niks aan doet dan veranderd er ook niks, en ik denk niet dat dat is wat je wilt.

Als het goed klikte tussen jou en die psycholoog dan zou ik weer terug gaan naar die psycholoog, die kent jou en je verhaal al, en ik denk dat dat een hoop scheelt.

veel suc6, xxx

[Chloe Siere]

Ben je niet aanvullend verzekerd? Bij mij worden een aantal behandelingen wel voor 75 procent vergoed, dan is het wel goed te betalen... Anders zou ik inderdaad ook niet gaan

Maar waarom ben je zo onzeker dan? Want ik ga binnenkort in therapie om dezelfde redenen (meer om de gevolgen: kan moeilijk vriendschappen sluiten, durf belangrijke beslissingen niet te nemen omdat ik denk dat ik het niet kan, etc.). Een psycholoog werkt in mijn ogen en in die van de huisarts niet omdat ik weet waar ik mee zit ed... Ik ga dus in therapie zodat ik ermee leer om gaan. Het is waarschijnlijk ook erfelijk dus niet te genezen oid. Is dus therapie niet wat voor jou? Dat wordt wel compleet vergoed als t goed is.

[Stepsje]

Ik denk er ook wel aan om een keer met de huisarts te gaan praten en te vragen wat hij er van vind. (is gelukkig een hele aardige man die ook echt tijd voor je neemt)
Mijn onzekerheid komt vooral denk ik doordat ik vroeger heel erg gepest ben op de basisschool. Dat is toen al in groep 3 begonnen tot groep 8 (wel af en toe wat minder geweest, maarja)

[XsharonX]

Bij mijn kost 15 uur per keer ik doe groepstherapie en dat duurt 1,5 uur.

[XsharonX]

wtf De comp deed raar, vandaar 2 keer hetzelfde bericht.

[Metal]

blondt

[Stepsje]

Chloe Siere schreef op 31-08-2005 @ 12:29 :
Ben je niet aanvullend verzekerd? Bij mij worden een aantal behandelingen wel voor 75 procent vergoed, dan is het wel goed te betalen... Anders zou ik inderdaad ook niet gaan

Maar waarom ben je zo onzeker dan? Want ik ga binnenkort in therapie om dezelfde redenen (meer om de gevolgen: kan moeilijk vriendschappen sluiten, durf belangrijke beslissingen niet te nemen omdat ik denk dat ik het niet kan, etc.). Een psycholoog werkt in mijn ogen en in die van de huisarts niet omdat ik weet waar ik mee zit ed... Ik ga dus in therapie zodat ik ermee leer om gaan. Het is waarschijnlijk ook erfelijk dus niet te genezen oid. Is dus therapie niet wat voor jou? Dat wordt wel compleet vergoed als t goed is.

Hoe werkt die therapie dan eigenlijk?
Ik heb zelf ook wel het idee dat gesprekken met de psycholoog niet gaan werken. Ik weet meestal ook wel waarom ik onzeker of bang ben en waarom ik moet huilen.
Ik weet alleen niet hoe ik het moet stoppen en hoe ik er mee kan leren om te gaan.

[Chloe Siere]

Stepsje schreef op 01-09-2005 @ 16:43 :
Hoe werkt die therapie dan eigenlijk?
Ik heb zelf ook wel het idee dat gesprekken met de psycholoog niet gaan werken. Ik weet meestal ook wel waarom ik onzeker of bang ben en waarom ik moet huilen.
Ik weet alleen niet hoe ik het moet stoppen en hoe ik er mee kan leren om te gaan.

Ik weet het niet precies. Als ik het goed begrijp duurt het 9 maanden en heb je verschillende fases. Je doet opdrachten in groepen, krijgt persoonlijke gesprekken en kunt ook gesprekken krijgen met je partner. Vooral aan dat laatste heb ik erg de behoefte omdat het juist tussen mij en mn vriend vaak niet goed gaat door mijn problemen.

Ga eens langs de huisarts en bespreek met haar de verschillende mogelijkheden en leg duidelijk uit dat daardoor oa je stage niet goed is verlopen.

[Stepsje]

Mjah ik denk dat ik ook maar eens een afspraak moet maken met mn huisarts. Ik heb het alleen niet zo op de assistente die ik dan moet bellen. Maar daar moet ik me dan maar ff overheen zetten. (en vantevoren opschrijven wat ik wil zeggen ofzo)
Kun je gewoon een gesprek aanvragen met je huisarts of moet je dan ook de reden opgeven aan de assistente?

[Chloe Siere]

Stepsje schreef op 01-09-2005 @ 16:55 :
Mjah ik denk dat ik ook maar eens een afspraak moet maken met mn huisarts. Ik heb het alleen niet zo op de assistente die ik dan moet bellen. Maar daar moet ik me dan maar ff overheen zetten. (en vantevoren opschrijven wat ik wil zeggen ofzo)
Kun je gewoon een gesprek aanvragen met je huisarts of moet je dan ook de reden opgeven aan de assistente?

Als het goed is hoef je geen reden op te geven. Ik mag zelfs mijn eigen huisarts niet en had dus ook moeite met die afspraak... Maar uiteindelijk viel t heel erg mee en was ze een stuk vriendelijker dan ik dr ken Gewoon doen dus!

[coopergirl]

Via GGZ instellingen als RIAGG et cetera kun je gratis therapieen volgen. De enige therapie waar je voor betaald is psychotherapie, de rest wordt door de AWBZ gefinancieerd. Je hebt voor bovenstaande instellingen wel een verwijzing van je huisarts nodig en je moet rekening houden met een eventuele wachtlijst.

Ofwel, er zijn meer mogelijkheden dan de schoolpsycholoog!

[coopergirl]

Stepsje schreef op 01-09-2005 @ 16:43 :
Hoe werkt die therapie dan eigenlijk?
Ik heb zelf ook wel het idee dat gesprekken met de psycholoog niet gaan werken. Ik weet meestal ook wel waarom ik onzeker of bang ben en waarom ik moet huilen.
Ik weet alleen niet hoe ik het moet stoppen en hoe ik er mee kan leren om te gaan.

Cognitieve gedragstherapie is voor veel mensen een aanrader. Je gaat niet praten over welke dingen er bijvoorbeeld in je jeugd zijn mis gegaan of waar je onzekerheden dan ook vandaan mogen komen. Je leert hier op een andere manier te denken. Thuis werk je opdrachten uit.

't is een directieve therapie, totaal niet vergelijkbaar met de gangbare praattherapieen.

Succes!

[HereIAm]

Ik had ongeveer hetzelfde probleem. Ik heb in mijn derde jaar Pabo (nadat ik het tweede jaar had overgeslagen.. ) mijn stage niet afgemaakt. Ik was erg onzeker en dat werd versterkt doordat ik me absoluut niet op mijn gemak voelde op de school en mijn begeleider. De Pabo wilde toen ook dat ik hulp zou gaan zoeken, omdat ze dachten dat ik daar veel baat bij zou hebben. Bovendien was hulp een voorwaarde om aan mijn vierde jaar te mogen beginnen.

Ik heb gekozen voor een eerstelijnspsycholoog. Die zoekt heel snel naar een oplossing voor jouw probleem en volgens mij krijg ik cognitieve gedragstherapie. Geen urenlange gesprekken over problemen, maar juist over oplossingen. Ik geloof dat er 15 gesprekken voor 90% vergoed werden door de verzekering. In elk geval was het voor mij een soort wondermiddel. Er ging een wereld voor me open Het is echt hard werken en af en toe vraag je je af waar je aan begonnen bent Je wordt keihard geconfronteerd met jezelf, maar dat was ook nodig. In elk geval, het is de beste beslissing die ik in mijn leven genomen heb. Het was even naar, maar mijn wereld werd er mooier van!

[Chloe Siere]

HereIAm schreef op 02-09-2005 @ 12:36 :
Ik had ongeveer hetzelfde probleem. Ik heb in mijn derde jaar Pabo (nadat ik het tweede jaar had overgeslagen.. ) mijn stage niet afgemaakt. Ik was erg onzeker en dat werd versterkt doordat ik me absoluut niet op mijn gemak voelde op de school en mijn begeleider. De Pabo wilde toen ook dat ik hulp zou gaan zoeken, omdat ze dachten dat ik daar veel baat bij zou hebben. Bovendien was hulp een voorwaarde om aan mijn vierde jaar te mogen beginnen.

Ik heb gekozen voor een eerstelijnspsycholoog. Die zoekt heel snel naar een oplossing voor jouw probleem en volgens mij krijg ik cognitieve gedragstherapie. Geen urenlange gesprekken over problemen, maar juist over oplossingen. Ik geloof dat er 15 gesprekken voor 90% vergoed werden door de verzekering. In elk geval was het voor mij een soort wondermiddel. Er ging een wereld voor me open Het is echt hard werken en af en toe vraag je je af waar je aan begonnen bent Je wordt keihard geconfronteerd met jezelf, maar dat was ook nodig. In elk geval, het is de beste beslissing die ik in mijn leven genomen heb. Het was even naar, maar mijn wereld werd er mooier van!

Bij mij is het 5 gesprekken voor 75% (agis, en ben maximaal ziekenfonds verzekerd). Dus dat verschilt blijkbaar nogal per verzekering.

Edit: Ik zie dat het 75% is tot maximaal 500 euro per jaar... Als ik me niet vergis kost een behandeling 75 euro per keer dus dat betekent dat het wel iets meer dan 5 keer is

De eerstelijnspsycholoog waar ik kwam zocht naar mijn mening helemaal niet snel naar een oplossing. Ook vond ik haar gewoon slecht, omdat ze maar beperkt zocht. Als ze iets had, zocht ze niet verder zeg maar. Daardoor wist ze na 5 gesprekken nog lang niet waar ik last van had... Daar ben ik zelf in die jaren daarop achtergekomen. Ik ben dus ook na 5 gesprekken gestopt. Het enige advies wat ze me had gegeven, was dat ik moest stoppen met werken. Dat heb ik toen gedaan en dat was inderdaad wel goed. Maar de problemen bleven.

[HereIAm]

Chloe Siere schreef op 02-09-2005 @ 12:48 :
Bij mij is het 5 gesprekken voor 75% (agis, en ben maximaal ziekenfonds verzekerd). Dus dat verschilt blijkbaar nogal per verzekering.

Edit: Ik zie dat het 75% is tot maximaal 500 euro per jaar... Als ik me niet vergis kost een behandeling 75 euro per keer dus dat betekent dat het wel iets meer dan 5 keer is

De eerstelijnspsycholoog waar ik kwam zocht naar mijn mening helemaal niet snel naar een oplossing. Ook vond ik haar gewoon slecht, omdat ze maar beperkt zocht. Als ze iets had, zocht ze niet verder zeg maar. Daardoor wist ze na 5 gesprekken nog lang niet waar ik last van had... Daar ben ik zelf in die jaren daarop achtergekomen. Ik ben dus ook na 5 gesprekken gestopt. Het enige advies wat ze me had gegeven, was dat ik moest stoppen met werken. Dat heb ik toen gedaan en dat was inderdaad wel goed. Maar de problemen bleven.

Ja, volgens mij verschilt het sowieso per verzekering. Wij hadden IZR en nu hebben we CZ, waardoor het weer anders is. Vervelend dat jij niet echt geholpen bent door haar, want het is echt zó fijn als het wel helpt. Mmm, anyway, als je blijft vechten, kom je écht waar je wilt komen. (Ben ik ook nog niet, maar okee, ik blijf dus vechten )

[Chloe Siere]

HereIAm schreef op 02-09-2005 @ 22:56 :
Ja, volgens mij verschilt het sowieso per verzekering. Wij hadden IZR en nu hebben we CZ, waardoor het weer anders is. Vervelend dat jij niet echt geholpen bent door haar, want het is echt zó fijn als het wel helpt. Mmm, anyway, als je blijft vechten, kom je écht waar je wilt komen. (Ben ik ook nog niet, maar okee, ik blijf dus vechten )

Mja, het duurt zo ongelofelijk lang voordat het lukt... Ik hoop maar dat die therapie wat wordt... Alleen ben ik bang dat ie op een tijd wordt gegeven zodat ik in de knoop kom met school (en school is nu juist zo belangrijk voor me). Vaak heb ik het gevoel dat niets zal helpen en ik nu eenmaal zo ben... Maar ik heb zo vaak met onbegrip te maken omdat mensen me niet goed genoeg kennen... Ze prikken niet door me heen en denken vaak de verkeerde dingen van me. Begrijpelijk, maar wel vermoeiend en verdrietig...

Gelukkig heb ik een lieve vriend die ik nooit meer kwijt wil en dankzij hem wil ik er voor vechten