Waar leef je van? [verhaaltje]

Zo. Het wil niet echt vlotten met mijn geschrijf de laatste tijd, krijg niks op fatsoenlijk niveau, maar hier een poging. Zelf ben ik er niet erg tevreden over, maar ik had toch graag jullie mening/commentaar/tips/kritiek.


Waar leef je van? Van de lucht? Leef je van de lucht die je meestal vanzelf, soms zo moelijk inademt? Is het moedermelk, moederliefde? Normaal wel geloof ik, bij die anderen naast je. Maar hoe kan dat dan bij jou? Hoe kan jij dan leven van moederliefde als het gebrek daaraan juist het kenmerkende aan je bestaan is? Zijn het de lakentjes soms, het badstoffen mutsje om je hoofdje? Zorgen die ervoor dat je telkens een dag ouder wordt? Doen ze bij mij niet hoor, de lakens. Heb je niks aan.
Vertel het me, wat is je geheim? Waar leef je van?
Wijs ben je ook al, je houd je mond. Nee, ik ben niet zo dom om te denken dat het wonder dát je leeft overtroffen kan worden. Dat je al zou kunnen praten. Ik ben niet zo heel slim hoor, maar ook niet stompzinnig.
Zie je dat? De zon komt op. Ook die wordt telkens een dag ouder en ook die kan ik niet doorgronden.
Daar leef ik van, de zonsopkomst. Het zien van de eerste zonnestralen, -moet ik soms om halfvijf voor opstaan, maar dat vind ik niet zo erg– geeft met net genoeg energie om ook een dag ouder te worden. Voor de rest, voor de rest werkt mijn lichaam als ieder ander. Soms wat gebrekkig, want ik leef ongezond. Maar het gaat wel, op zijn tijd wat eten naar binnen en vooral veel slapen. Ook een heleboel dingen waarvan ik hoop dat je ze nooit nodig zult hebben. Leven, in mijn geval is het meer overleven. Maar wie ben ik om te zeggen dat ik het zwaarder heb dan jij?

Veerle heet je. Het staat op een bandje dat om je pols zit. Ik kan het nog maar net lezen, ook mijn ogen zijn verrot, maar je heet echt Veerle.
Veerle, waar leef je van?
Waar haal je de kracht vandaan, iedere keer? Zonder een enkele garantie dat er mensen zijn die om je zullen geven? Hoe verdraag je de aanblik van al dat plastic? Hoe weer je je tegen als die vreemde, koude handen?
Ze zeggen dat je een sterke wil hebt, maar weten zij veel. Praat je soms wel tegen de zusters of zo? Tegen die heksen met hun roomzoete maskers op.
Niet doen hoor. Moet je niet doen, tegen zusters praten. Ik geef je een ding mee, laat je niet met ze in. Nu niet, nooit niet. Ze lachen heel veel en doen behulpzaam en verstandig, maar uiteindelijk willen ze alleen maar van je af.
Nee, kom dan naar mij. Als je problemen hebt. Als je eenzaam bent of arm, kom dan maar naar mij. Voor een glimlach doe ik alles, weet je. Ik ben niet zo'n kwaaie. Dan mag je me ook vertellen waar je van leeft, want dat zal ik me altijd blijven afvragen. Altijd is heel lang hoor, maar soms duren dingen eeuwig.

Hoor je dit? Hoor je deze melodie? Het kan niet harder, goedkoop ding heb ik maar. Het geluid zal wel niet door het glas heendringen, nee, ik denk het niet.
Het heet muziek, Veerle, muziek. Veel mensen leven van muziek. Ik ook wel een beetje eigenlijk, maar toch meer van de zon. Sommige mensen zeggen dat muziek hun leven ís. Hoe dat kan weet ik niet, ik denk dat die mensen een beetje gek zijn. Beloof je medat je niet gek wordt? Krijg je nog meer zusters om je heen, meer zusters is nooit goed.

Ik leef van jou denk ik. Vroeger niet want toen was je er nog niet. Mensen zijn er niet voor altijd, niet zoals de zon. Vorige week had ik me bijna onder een trein gegooid –moet je maar aan wennen denk ik, want dat doen mensen nu eenmaal, zo nu en dan-, maar ik wilde toch nog even hierlangs. Om mn spul op te halen, geven het me gratis nu, dan ben ik minder lastig zeggen ze. Ik weet niet of dat waar is, maar ik vind het allang best. Het past in het nieuwe beleid zeggen ze, maar ik kan je niet uitleggen wat beleid precies is. Als je dingen wilt leren, echte dingen, uit boeken en zo, dan moet je naar school toe gaan. Daar leren ze je alles. Alle dingen die ik je niet kan vertellen. Ik weet heel veel van libelles en ook wel van radio's, maar dat hoef je dan weer niet te weten van ze. Ze willen dat je andere dingen weet, en dat je een baan krijgt en zo. Dat is ook wel beter hoor, dus je moet maar naar ze luisteren. Ze zijn heel slim hoor, slim en niet verkeerd. Ze kunnen je alleen niet vertellen waar je van moet leven.
De zon is er al bijna helemaal nu. Weetje, als je dan op school zit hè, dan moet je ook vragen hoe de zon in elkaar zit. Ja, dat moet je vragen en als je dat dan snapt, dan moet je naar me toekomen en dan moet je het me uitleggen. Ik vind het zo prachtig, die zon.
Toen ik op het station liep kwam ook de zon op. Daarom besloot ik nog even te wachten zeg maar. Niet het mooiste moment van de dag verpesten. Kwam ik hier dus, maar ik liep door de verkeerde gang –dat komt ook door het spul, heel slim is dat spul, maakt overal een doolhof van-. Maar het was niet zo erg hoor, een beetje rondlopen. Jij viel me op, weet je dat? Ik liep rond en rond en mijn ogen rolden en ik stootte mijn hoofd en oh man dat deed pijn maar toen zag ik wel jou.
Ik vraag altijd aan iedereen zo van ''Waar leef je van?'', maar niemand wil het zeggen. Het is een groot geheim, groter dan dat van de bank of zo.
Aan jou vroeg ik het ook, dat weet je vast nog wel. Jij zei het ook niet natuurlijk, maar jij keek tenmintse niet zo vreemd. Je deed alleen van adem, adem, zucht.
Ik voel me niet genegeerd hoor. Ik voel me heel fijn juist. De volgende dag was ik er weer, juist daarom, omdat het hier wel fijn is. Om te kijken of je er nog was. Je was er nog en je leefde ook nog steeds, zelfs al een beetje meer dan eerst.
Ik hoorde ze zeggen dat je geen moeder meer hebt. Je moeder kon het niet meer, haar lijf gaf het op. Dat is niet zo heel erg, zo gaat nu eenmaal. Het is alleen vervelend dat jij nu zo alleen bent, vind ik. Daarom kom ik langs hè, want ik ben ook maar wat alleen. 's Ochtends vroeg, in de nacht eigenlijk. En daarom ga ik ook niet meer naar het station. Doe ik nooit meer, echt niet. Ik wil eerst weten waar je van leeft.
Ik moet weg nu, Veerle. De zusters komen zo weer. Komen ze zeggen dat ik weg moet, dat ze de politie bellen en zo. Ze zeggen ook steeds dat ze je zo lief vinden, de heksen. Zeggen ze over al die kleintjes hier. Je bent wel heel lief hoor, maar van hen moet je niks aannemen.
Later neem ik je mee naar de duinen, daar is het 's ochtends het mooist.
Nu ga ik echt, maar morgen kom ik terug. Ze kunnen me wat, al die bewakers en zusters. Ze willen niks geloven, zeggen dat ik hier niet thuishoor. Jij hoort hier ook niet thuis, zeg ik dan, maar dan zeggen ze weer dat ik me met mijn eigen zaken moet bemoeien. Doe ik toch! zeg ik dan, maar ze geloven niet dat ik je papa ben.

[the Delicious]

Ik vind dat je hier toch wel trots op kunt zijn hoor . En dat einde, dat had ik zo niet verwacht.

Ik vind je opbouw mooi. Niet alleen omdat je steeds meer begrijpt van de sprekende hoofdpersoon, maar ook omdat hij steeds sterkere dingen zegt heb je het personage heel mooi opgebouwd. De sprekende persoon contrasteert met de andere, dat versterkt het nog meer, voor beide personen. Door die versterking ga je steeds meer meeleven, en dan dat einde, zo van *pats*.

Ook de 'spreektaal' waarin je schrijft stoort me niet. Eigenlijk zou je gewoon hardop moeten lezen.

Je zegt zelf dat je nog niet zo heel tevreden bent. Waarom? Ik ben wel benieuwd wat je zelf minder vind aan je stuk.

[Voleuse]

Ik heb eigenlijk nets meer te zeggen dan The Delicious!

Het begin vond ik matig, maar het werd steeds beter en beter *smile*

Wow, wat een reacties. Ik weet niet zo goed wat ik er precies minder aan vind. Gewoon het niveau denk ik, of de stijl, ik ben heel anders van mezelf gewend. Maar misschien heb ik wat teveel zelfkritiek. Ben blij dat jullie het leuk vinden.

[I C U]

Sterk stukje tekst.

Mijn enige puntje kritiek is dat het lijkt alsof je stijl gaandweg veranderd. Pas halverwege ga je echt over in spreektaal. Ik weet niet of dat zo hoort, maar het lijkt mij dat als de persoon die aan het woord is verward is, hij dat de gehele tekst is, en niet alleen aan het eind.

Verder is de laatste regel erg sterk, mooie afsluiting van een sterk stukje tekst.

I C U schreef op 27-06-2006 @ 17:36 :
Sterk stukje tekst.

Mijn enige puntje kritiek is dat het lijkt alsof je stijl gaandweg veranderd. Pas halverwege ga je echt over in spreektaal. Ik weet niet of dat zo hoort, maar het lijkt mij dat als de persoon die aan het woord is verward is, hij dat de gehele tekst is, en niet alleen aan het eind.

Verder is de laatste regel erg sterk, mooie afsluiting van een sterk stukje tekst.

Dankjewel.
Klopt wat je zegt, het begon me zelf ook op te vallen. Ik was te lui om het echt te gaan herschrijven, vooral slordigheid dus. Het moet dus eigenlijk de hele tijd spreektaal/simpele taal/verwarde taal zijn, maar pas tijdens het schrijven kwam dat bij mij goed naar voren (die opzet had ik dus vante voren nog niet).


Edit: versie twee, voor de gekken die dat nog willen lezen. Echt een grote vooruitgang zal het niet zijn (misschien zelfs een achteruitgang), maarja.

Waar leef je van?

Hee daar, ben je wakker? Ja, je bent wakker. Kijk, ik ook. Haha, anders kon ik niet praten he, geen vragen stellen. Zo'n vraag, aan jou, moeilijke al zeg ik het zelf: Waar leef je van? Van de lucht? Leef je van de lucht die je inademt? Je doet het niet van harte hè, dat zie ik wel. Is het moedermelk dan, moederliefde? Normaal wel geloof ik, bij die anderen naast je. Maar hoe kan dat dan bij jou? Hoe kan jij bestaan van moederliefde als je er helemaal niks van hebt? Zijn het de lakentjes soms, het badstoffen mutsje om je hoofdje? Zorgen die ervoor dat je telkens een dag ouder wordt? Doen ze bij mij niet hoor, de lakens. Heb je niks aan.
Vertel dan, wat is je geheim? Waar leef je van?
Wijs ben je ook al, je houd je mond. Nee, ik ben niet zó dom. Niet zo dom om te denken dat het wonder dát je leeft overtroffen kan worden. Dat je al zou kunnen praten. Ik ben niet zo heel slim hoor, maar ook weer niet stompzinnig. En ik geloof wel in wonderen, maar een per keer is genoeg.
Zie je dat? De zon komt op. Ook die wordt steeds een dag ouder en ook die kan ik niet doorgronden.
Daar leef ik van, de zonsopkomst. Het zien van de eerste zonnestralen, -moet ik soms om halfvijf voor opstaan wist je dat, maar dat vind ik niet zo erg– geeft met net genoeg energie om ook een dag ouder te worden. Voor de rest werkt mijn lichaam als ieder ander. Soms even niet zo goed, want ik leef ongezond. Eigen schuld dus. Maar het gaat wel, optijd wat eten naar binnen en vooral veel slapen. Ook een heleboel dingen waarvan ik hoop dat je ze nooit nodig zult hebben. Dingen die ik moet hebben om te leven. Leven, in mijn geval is het meer overleven. Maar wie ben ik om te zeggen dat ik het zwaarder heb dan jij?

Veerle heet je. Het staat op een bandje dat om je pols zit. Ik kan het nog maar net lezen, ook mijn ogen zijn verrot, maar je heet echt Veerle.
Veerle, waar leef je van?
Ja ik vraag het alwéér. Maar toch, waar haal je de kracht vandaan, iedere keer? Zonder een enkele garantie dat er mensen zijn die om je zullen geven? Hoe verdraag je de aanblik van al dat plastic? Hoe weer je je tegen als die vreemde, koude handen?
Ze zeggen dat je een sterke wil hebt, maar weten zij veel. Praat je soms wel tegen de zusters of zo? Tegen die heksen met hun roomzoete maskers op.
Niet doen hoor. Moet je niet doen, tegen zusters praten. Ik geef je een ding mee, laat je niet met ze in. Nu niet, nooit niet. Ze lachen heel veel en doen behulpzaam en verstandig, maar uiteindelijk willen ze alleen maar van je af.
Nee, kom dan naar mij. Als je problemen hebt. Als je eenzaam bent of arm, kom dan maar naar mij. Voor een glimlach doe ik alles, weet je. Ik ben niet zo'n kwaaie. Dan mag je me ook vertellen waar je van leeft, want dat zal ik me altijd blijven afvragen. Altijd is heel lang hoor, maar soms duren dingen eeuwig.

Hoor je dit? Hoor je deze melodie? Het kan niet harder, goedkoop ding heb ik maar. Het geluid zal wel niet door het glas heendringen, nee, ik denk het niet.
Het heet muziek, Veerle, muziek. Veel mensen leven van muziek. Ik ook wel een beetje eigenlijk, maar toch meer van de zon. Sommige mensen zeggen dat muziek hun leven ís. Hoe dat kan weet ik niet, ik denk dat die mensen een beetje gek zijn. Beloof je medat je niet gek wordt? Krijg je nog meer zusters om je heen, meer zusters is nooit goed.

Ik leef van jou denk ik. Vroeger niet want toen was je er nog niet. Mensen zijn er niet voor altijd, niet zoals de zon. Vorige week had ik me bijna onder een trein gegooid –moet je maar aan wennen denk ik, want dat doen mensen nu eenmaal, zo nu en dan-, maar ik wilde toch nog even hierlangs. Om mn spul op te halen, geven het me gratis nu, dan ben ik minder lastig zeggen ze. Ik weet niet of dat waar is, maar ik vind het allang best. Het past in het nieuwe beleid zeggen ze, maar ik kan je niet uitleggen wat beleid precies is. Als je dingen wilt leren, echte dingen, uit boeken en zo, dan moet je naar school toe gaan. Daar leren ze je alles. Alle dingen die ik je niet kan vertellen. Ik weet heel veel van libelles en ook wel van radio's, maar dat hoef je dan weer niet te weten van ze. Ze willen dat je andere dingen weet, en dat je een baan krijgt en zo. Dat is ook wel beter hoor, dus je moet maar naar ze luisteren. Ze zijn heel slim hoor, slim en niet verkeerd. Ze kunnen je alleen niet vertellen waar je van moet leven.
De zon is er al bijna helemaal nu. Weetje, als je dan op school zit hè, dan moet je ook vragen hoe de zon in elkaar zit. Ja, dat moet je vragen en als je dat dan snapt, dan moet je naar me toekomen en dan moet je het me uitleggen. Ik vind het zo prachtig, die zon.

Toen ik op het station liep kwam ook de zon op. Daarom besloot ik nog even te wachten zeg maar. Niet het mooiste moment van de dag verpesten. Kwam ik hier dus, maar ik liep door de verkeerde gang –dat komt ook door het spul, heel slim is dat spul, maakt overal een doolhof van-. Maar het was niet zo erg hoor, een beetje rondlopen. Jij viel me op, weet je dat? Ik liep rond en rond en mijn ogen rolden en ik stootte mijn hoofd en oh man dat deed pijn maar toen zag ik wel jou.
Ik vraag altijd aan iedereen zo van ''Waar leef je van?'', maar niemand wil het zeggen. Het is een groot geheim, groter dan dat van de bank of zo.
Aan jou vroeg ik het ook, dat weet je vast nog wel. Jij zei het ook niet natuurlijk, maar jij keek tenmintse niet zo vreemd. Je deed alleen van adem, adem, zucht.
Ik voel me niet genegeerd hoor. Ik voel me heel fijn juist. De volgende dag was ik er weer, juist daarom, omdat het hier wel fijn is. Om te kijken of je er nog was. Je was er nog en je leefde ook nog steeds, zelfs al een beetje meer dan eerst.
Ik hoorde ze zeggen dat je geen moeder meer hebt. Je moeder kon het niet meer, haar lijf gaf het op. Dat is niet zo heel erg, zo gaat nu eenmaal. Het is alleen vervelend dat jij nu zo alleen bent, vind ik. Daarom kom ik langs hè, want ik ben ook maar wat alleen. 's Ochtends vroeg, in de nacht eigenlijk. En daarom ga ik ook niet meer naar het station. Doe ik nooit meer, echt niet. Ik wil eerst weten waar je van leeft.
Ik moet weg nu, Veerle. De zusters komen zo weer. Komen ze zeggen dat ik weg moet, dat ze de politie bellen en zo. Ze zeggen ook steeds dat ze je zo lief vinden, de heksen. Zeggen ze over al die kleintjes hier. Je bent wel heel lief hoor, maar van hen moet je niks aannemen.
Later neem ik je mee naar de duinen, daar is het 's ochtends het mooist.
Nu ga ik echt, maar morgen kom ik terug. Ze kunnen me wat, al die bewakers en zusters. Ze willen niks geloven, zeggen dat ik hier niet thuishoor. Jij hoort hier ook niet thuis, zeg ik dan, maar dan zeggen ze weer dat ik me met mijn eigen zaken moet bemoeien. Doe ik toch! zeg ik dan, maar ze geloven niet dat ik je papa ben.

[the Delicious]

Hmmm...
Ik snap wel wat I C U zegt, maar ik vind het juist wel goed dat je gaandeweg meer overgaat op spreektaal. Dat vond ik juist een deel van de ontwikkeling; dat de sprekende persoon meer naar de voorgrond stapt.

Je tweede versie is zeker niet slecht, maar ik vind de eerste mooier.