Wat veel reacties plotseling, ik zal kijken hoever ik kom met beantwoorden.
Persoonlijk vind ik levenservaring maar een relatief gegeven, het is immers voor iedereen anders. Sommige personen kunnen niets anders doen dan het leven leiden van een depressieveling bij het overlijden van hun beste vriend, terwijl het de ander juist alleen maar meer reden en energie geeft om al het mogelijk uit het leven te halen. En ik ben overduidelijk iemand van de laatste categorie, wat er wellicht (voor mijn gevoel in ieder geval) er aan bij heeft gedragen dat ik mijn zaken net iets beter voor elkaar heb dan de gemiddelde 19 jarige, en dat heeft juist bar weinig te maken met niet verder willen kijken dan je neus lang is, in tegendeel.
Elke ervaring die ik heb opgedaan is voor mij reden geweest om nog meer op onderzoek uit te gaan, om mijn grenzen te verkennen en zonodig te weerleggen, om weer een stapje dichterbij mezelf te komen, mezelf net iets beter te leren kennen, om mezelf uit te dagen en vorderingen te maken in mijn competenties. Om op een effectieve wijze, binnen gegeven doelen, prioriteiten te kunnen bepalen. Om goed te blijven functioneren onder veranderde omstandigheden, en aanvankelijke doelstellingen tijdelijk los te laten om er voor te zorgen dat alles werkbaar blijft (en dit zonder enige moeite los te kunnen laten, wetende dat het naderhand alsnog binnen handbereik komt), om te kunnen accepteren, om tevreden te zijn, assertief in het leven te staan, te weten wat ik wil, steeds gemakkelijker knopen door kan hakken, om mijn creativiteit nog meer te prikkelen om zo bijv. ook te leren oplossingsgerichter te werken of te improviseren wanneer nodig. Elke ervaring is voor reden geweest om doelgerichter te handelen, maar flexibel te blijven omdat je toch nooit weet wat het leven je die dag brengen zal. Mijn kansen te onderkennen en ernaar te handelen, heeft me omgevingsbewuster gemaakt, gezorgd dat ik mensen weet aan te sporen en te motiveren, steeds onafhankelijker wordt en heb geleerd om op mijn eigen benen te staan en te knokken voor de dingen waar ik voor sta, en heeft bijgedragen in mijn zelfvertrouwen obstakels te kunnen overwinnen en altijd wel wat reserves te hebben om door te gaan.
Wat Zero de kleine zielige dingetjes in een leven noemt, zijn voor mij een redelijke hoeveelheid 'dingetjes' geweest die er voor hebben gezorgd dat ik gedurende mijn gehele leventje op de proef ben gesteld door allerlei situaties, die tot o.a. het bovenstaande hebben geleid. Je kunt van me aan nemen dat dit niet op 1 enkele echtscheiding is blijven steken, en mocht je die overtuiging niet op kunnen brengen dan staat mijn PM-box open om je de nodige informatie te verstrekken.
Natuurlijk kan het zo zijn dat ik over enkele jaren geheel anders tegen de situatie aan kijk, en het is volledig onvermijdelijk dat ik over een paar jaar in de lach schiet over de manier waarop ik nu in het leven sta, puur omdat ik mezelf als ik 25 ben ongetwijfelt nog verder ontwikkelt heb, logisch ook. Mijn voordeel is echter dat ik door al mijn eerder opgedane ervaringen (Zoals hierboven deels beschreven) prima om weet te gaan met veranderde situaties, en doelstellingen die ik plotseling moet bijstellen. Inmiddels sta ik realistisch genoeg in het leven, om mezelf niet vast te hoeven pinnen op het maken van een wereldreis en het nastreven van een carriere, omdat ik anders doodongelukkig zou zijn. Al op zeer jonge leeftijd hebben mijn ouders de mogelijkheid gehad om me kennis te laten maken met grote delen van de wereld, met andere culturen en andere gebruiken... Ik weet wat de wereld ongeveer te bieden heeft, en dolgraag zou ik dit zelf nog een keertje verder willen ontdekken, maar het is voor mij geen voorwaarde om gelukkig te worden. Feesten, ontdekken en uitleven doe ik nu nog steeds... maar een typisch studentenleven heb ik sowieso nooit gehad, omdat ik me op geen enkele manier behalve aan mijn feitelijke leeftijd en overeenkomende studie aan hen kan meten.
En het is fijn dat mensen zoals Zero wellicht hun eigen leven als meetlint gebruiken, voor de levens van anderen, de realiteit kan echter heel anders zijn. Vanaf mijn 13de tref ik op een 1 of andere manier continue serieuzere relaties die al niet eens meer draaide om de handje-vast-verkeringen. Om een korte situatieschets te bieden; Ik heb een 5-tal serieuze relaties achter de rug met een duur tussen de 6 maanden en de 3 jaar, waarvan met 1 bijna samenwonend en met de ander daadwerkelijk samenwonend. Het hebben van een knocked up- leven door het hebben van een eerste vriendje, kun je dus in het vervolg buiten beschouwing laten.
Om dan ook nog maar even kort terug te komen op het hebben van een eigen bedrijfje op jonge leeftijd, en een zogenoemd huisje-boompje-beestje leven: Bij het nastreven van ambities, heeft het verleden mij inmiddels wel geleerd dat een stabiele, veilige thuishaven een absolute voorwaarde is voor een goed lopend bedrijf. Mijn vader staat zelf aan het hoofd van internationale onderneming, die hij vanaf het eerste bouwsteentje heeft opgebouwd. Van huis uit heb ik veel bedrijfsmatige- en organisatorische processen van dichtbij gevolgd, wat voor mij een reden en basis is geweest om mezelf te willen ontwikkelen in een totaal ander vakgebied met als einddoel een (redelijk) goedlopend, kleinschalig bedrijf. Ik heb een realistisch einddoel voor ogen, wat er - denk ik- wederom voor zorgt dat het zelfs als 19 jarige relatief simpel rond te boksen is. Leggen andere hun ambities bij het afronden van 3 studies en het maken van een wereldreis, wil ik in de toekomst een combinatie maken van hooguit 2 studies, succesvol eigen baas zijn, en flexibel mijn tijd in kunnen delen (wat in dit vakgebied absoluut haalbaar is), zodat de zorg voor kinderen er straks ook echt niet bij in zal schieten.
Ik spring een gat in de lucht als ik de komende jaren nog ladingen verandering tegemoet mag gaan, en dat komt voort uit een gevoel van complete waardering en acceptatie. Juist door mijn achtergrond besef ik maar al te goed dat verandering voor turbulentie kan zorgen binnen je relatie, binnen je bedrijf, binnen de muren van je huis en binnen de zorg voor je kinderen. Des te groter is de uitdaging er met zo min mogelijk kleerscheuren vanaf te komen, en alles in goede banen te blijven leiden.
En persoonlijk vind ik het wel een relaxt idee dat ik op mijn 45ste het grootste leed al wel geleden heb, terwijl het voor alle 30+ moeders pas net begonnen is, en ik mijn kinderen hopelijk tot volwaardige, zelfstandige personen op heb doen laten groeien. En als ik dan zelf niet in staat ben geweest om ze kennis te laten maken met alle werelddelen, en eigen know-how m.b.t. studies, dan zal ik er in ieder geval voor proberen te zorgen dat zij wel de kans krijgen om dit zelf te doen.
|