[verhaal] Ons leven is niet vreemd.

[Vlooienband]

[verhaal] Ons leven is niet vreemd.


‘KIJK PA, DIE HOND KOMT ONDER EEN AUTO!’
‘Zoon, zoon, doe nu eens rustig. We hebben er gisteren toch ook een onder gegooid, wees niet zo enthousiast. Kalmeer. We kunnen alles goed zien en zullen het bloed op onze kleren krijgen.’
‘MAAR PA, IK WIL HET NIET MISSEN!’
‘Zoon, doe rustig. Of wilt u net zoals uw zus terecht komen?’
‘WELKE ZUS, PA?’
‘Frederike Jacobijna Wijnanda.’
‘NEY PA! Ik doe al rustig. Je weet toch dat ik mijn handen wil houden, hoe anders kan ik lijkschouwer worden?’
‘U kunt altijd nog begrafenisondernemer worden.’
‘Pa, ik houd mijn handen liever. Ze smaken ook niet lekker. De lever van Jan-Jaap beviel me meer, wat jij?’
‘Zoon, het is me om het even.’

De hond wordt doodgereden en Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader komen onder de bloedspatten te zitten. Ze zijn blij.

‘Bent u nu tevreden zoon?’
‘Ja vader. Ik ben tevreden.’
‘Zullen we nu verder gaan winkelen voor uw verjaardag?’
‘JA VADER! Ik heb gehoord dat er bij de Bijenkorf uitverkoop is. De drie dwaze dagen. Allerlei leuke truitjes, topjes, jurkjes en rokjes zijn in de aanbieding.’
‘Zoon, u weet dat ik het daar niet mee eens ben.’
‘Maar vader?!? Je weet dat ik ze niet expres kapot maak. Ik kan er niks aan doen dat de terugslag van het geweer soms te sterk is, of dat ik het bloed uit de jurken knip. Ik zal voorzichtig doen, dat beloof ik je.’

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader komen bij de Bijenkorf aan. Ze pakken de kapmessen uit hun laarsjes en kijken elkaar glimlachend aan.

‘Ik wens u veel plezier, zoon.’
‘Ga jij dan niet mee, vader?’
‘Nee zoon. Ik ga naar de kinderhoek. Tom and Jerry begint zo.’
‘Doe voorzichtig vader.’
‘Dat zal ik doen, zoon. U ook.’

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader kappen zich een weg door de Bijenkorf. De varkens, koeien, andere zonen en andere vaders moeten het soms ontgelden. Een enkele keer klinkt er een schot van een vader of zoon die ruzie hebben.

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader hebben plezier. Na een half uur komen ze elkaar tegen bij de uitgang.

‘Zo vader, heb je plezier gehad?’
‘Ja zoon, dat heb ik. En u, heeft u leuke dingen gekocht?’
‘Ja vader, ik heb onder andere dit beeldige roze truitje gekocht. Het was met twintig procent korting. Kijk vader, K3 staat erop.’
‘Leuk zoon. Zullen we nu naar het leger gaan, een hamburger Happy Meal eten? Het thema is dit keer Snoopy, we kunnen een grote Snoopy als surprise krijgen.’
‘Goed, vader.’

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader komen bij het leger aan. Ze schrijven zich in en bestellen twee Hamburger Happy Meals. De generaal vraagt hen te betalen.

‘Vader, betalen wij? Ik ben nog moe van het betalen aan de kassière van de Bijenkorf. Waren de Euro’s niet handiger?’
‘Zoon, u dient Euro zonder hoofdletter uit te spreken. Het is euro, niet Euro. En nee, dat is niet handiger. In natura betalen is makkelijker, hier hoeft u niet voor te werken.’
‘Meneer, u dient te betalen.’
‘Het spijt ons niet meneer, maar wij deserteren. Wij denken dat we u een klootzak vinden.’
‘Dat zegt u goed, zoon.’
‘Dank je vader.’
‘Graag gedaan, zoon.’

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader rennen weg, nadat ze het hamburger Happy Meal in hun hoeden hebben gegooid.
De generaal wordt verdrietig en loopt een trauma op. Hij wordt ogenblikkelijk door de vertrouwenspersoon van het leger naar de psycholoog gebracht. Mevrouw de Maatschappij, het ingeprogrammeerde alter ego van de Menschheid, krijgt de rekening.

‘Vader, ik wil niet naar school.’
‘Zoon, u moet.’
‘Maar vader, ik kan al richten, indoctrineren, manipuleren en herladen.’
‘Zoon, bent u geniaal?’
‘Nee vader, ik kan nog geen oorlogen beginnen.’
‘Dan moet u naar school zoon.’
‘Ja vader. Breng je mij, of moet ik je auto stelen?’
‘Ik ben moe, zoon. Steel mijn auto maar en vergeet niet: de rem is verboden terrein en u dient altijd links te rijden.’
‘Ja vader.’
‘ZOON!’
‘Wat is er, vader?’
‘U bent weer uw munitie vergeten! Foei!’
‘Het spijt me, vader. Ik heb het nu.’

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader nemen geen afscheid. Dat voorkomt een zorgeloze jeugd. Frederik Jacobus Gerardus rijdt naar school. Op weg naar school rijdt hij zeven kippen, twee bejaarden, één vrouw en negen kinderen dood. Ook rijdt hij twee kinderen aan, waar hij vervolgens, uit goed fatsoen overheen reed.
Op school aangekomen begint hij een wapengevecht met zijn vriend, Eduart Govert.

‘Eduart Govert, thou had met mij afgesproken dat thou op mij zou wachten, eer u op de school met wapens binnen zou vallen en de leerlingen én leraren af zou schieten!’
‘Frederik Jacobus Gerardus, u had met mij afgesproken dat u mij zou doden eer ik afspraken met u zou maken!’
‘Eduart Govert, sterf!’
'Frederik Jacobus Gerardus, kom hier! Wij gaan verzoenen en samen moorden! Wij worden de Ted Bundy, Charles Manson én Ed Gein van de toekomst, in twee personen!’

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader waren het met elkaar eens dat moorden de remedie tegen vriendschap was. Frederik Jacobus Gerardus pakte een Phoenix dolk, haalde Eduart Goverts’ buik open en hing hem aan zijn darmen op.

‘Eduart Govert, thou doet niet meer mee, dus tabee. Thou hast no wit.’
‘Frederik Jacobus Gerardus, wat deed u net? U groette een mens, rijmde én citeerde Shakespheare! Ook praat u nu tegen u zelf! U praat wartaal en vormt een last voor de maatschappij! U bent nutteloos en kan niks meer voor de maatschappij betekenen.’

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader hebben altijd al gevonden dat het kabinet en de koningin gelijk hadden in hun mening over de zogenaamd “nutteloze mensen”. Zij waren het ermee eens dat het de nobele plicht van deze “nuttelozen” was om hun vaderland te dienen en zichzelf zo snel mogelijk van het leven te beroven.
Frederik Jacobus Gerardus pakte zijn katana en stak het nobel door zijn hart. Voor het vaderland alles.

Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader bezochten zijn moeder en vrouw elke dag op het werk. De topbanen waren immers voor de vrouwen, zij waren daar het beste in.

Wat een merkwaardig verhaal is dit.

Het is leuk hoe je bepaalde dingen omdraait. Vader en zoon spreken elkaar op een omgekeerde manier aan, zoon gaat op pad voor roze K3 kleding, hamburgers haal je bij het leger en je vaderland dien je door zo rap mogelijk te sterven. Het lijkt klinkklare onzin, maar is dat niet de essentie van het leven?

Je maakt er dus een bizar verhaal van. De laatste twee alinea's lijken een moraal in zich te hebben, en daarmee nodig je de lezer uit verder te zoeken dan de oppervlakte. Met de oppervlakte kunnen zij namelijk niet zo veel, dus moeten ze wel. Goedzo.

Je stijl vond ik minder dan in je andere verhalen. Je kan merken dat je dit niet gewend bent.
Ok. Hoe vader en zoon met elkaar praten is geweldig. Ik zie hen constant voor me als twee doorgedraaide debielen met allebei een versteende glimlach op hun gezicht. Zij praten door hun samengeperste tanden naar elkaar. Ik denk dat dat beeld wel de bedoeling was, ongeveer.

Je wisselt dialogen af met een kleine toneel-aandoende tekst over wat de handelingen zijn. De stijl daarin is zo gortdroog, dat de rest van het verhaal er nog beter uitspringt. Dat is ook goed.

Wat ik minder vond, waren de sommige opmerkingen van de schrijver waarmee je uit de toon viel. Je ging daarin bijvoorbeeld dieper in op de personen of de materie. De zin "Het recht der sterkste moet zegevieren uiteraard." is een uitspraak van de schrijver. Naar het einde toe doe je dat steeds vaker. Het doet afbreuk aan die droge stijl, die juist zijn werk zo goed deed.

Ok, nog wat fouten:

"U kan..." - U kunt.

"...beviel me meer, jou?’ " - Bedoel je niet '...en jij?'?

"(ja mensen, die bedreigde menssoort)," - Bah! Haakjes en zo'n opmerking die er niet tussenhoort (zie hierboven). Gooi maar weg.

"Frederik Jacobus Gerardus, kom hier!..." - Aanhalingstekens aan het begin vergeten.

"Frederik Jacobus Gerardus pakte een Phoenix dolk en haalde Eduart Goverts’ buik open en hing hem aan zijn darmen op." - De eerste 'en' moet een komma zijn.

LUH-3417

[Vlooienband]

Misschien moet ik erbij zeggen dat het twee uur in de ochtend was toen ik het schreef. Ik was aan het reageren op een topic van, ik geloof Pannekoeketrut. Het drong tot me door dat veel verhalen bekend waren, het ging óf over de stomheid van het leven, of over liefde en dergelijke. Echte moordlustige verhalen kwamen er niet in voor. Ik ging verder denken en heb gedurende tien minuten naar de coca-cola fles zitten staren. Hij gaf geen antwoord op mijn vragen, dus ik ging schrijven. Ik zette Tanja op de taakbalk en begon leuk te schrijven.
Vermakelijk, maar moeilijk. Ik probeerde alles te laten kloppen, met de onwerkelijkheid. Het heeft me veel tijd gekost, ik ging slapen rond half vier. Naarmate de tijd verstreek ging mijn denkvermogen achteruit, cola als oppepmiddel werkt niet perfect. Dus vandaar af en toe mijn gedachtengang.
Ik heb die zinnen er nu (grotendeels?) uitgehaald.
Het waren geschreven gedachten, ze hoorden er inderdaad niet thuis.

Een paar zinnen die ik zelf wel vermakelijk vond:
‘Wij denken dat we u een klootzak vinden.’
Het benaderd de uiterst legale manier van schelden benaderd. Als je nu tegen agent zegt dat je denkt dat je denkt dat je hem misschien een klootzak vindt, ben je legaal bezig en ben je niet te vervolgen e.d.
‘Mevrouw de Maatschappij, het ingeprogrammeerde alter ego van de Menschheid, krijgt de rekening.’
Minder leuk.
‘Frederik Jacobus Gerardus pakte zijn katana en stak het nobel door zijn hart. Voor het vaderland alles.’
Leuk. Ironie op en top, want een katana is een Japans zwaard. Met een buitenlands product het vader dienen, dat is net zoiets als een sony discman met een phillips koptelefoon (wat ik overigens heb).
Vindt je de laatste alinea niet overbodig? Omdat er in het hele verhaal geen woord over vrouwen wordt gerept, dan in de laatste alinea een vergeefse poging doen het goed te maken... Ik twijfel.

Verhalen die ontsproten zijn aan de denkende geest ten tijde van de kleine uurtjes zijn vaak het mooiste. "Wij denken dat we u een klootzak vinden." is inderdaad een zin om te onthouden. Het is te vergelijken met vragen aan een agent hoeveel het kost als je hem een hufter noemt.

De laatste alinea staat er inderdaad los van, maar de plotselingen inbreng van vrouwen, kan goed als einde opgevat worden. Maar, aan de andere kant, na die nobele zelfmoord (Monthy Python's suicide commando's in Life Of Brian?) van die jongen met die driedubbele naam, was het verhaal ook al op.

LUH-3417

[Vlooienband]

Bestaat er dan zoiets als een dubbel einde?
Als dat zo is, zit ik goed.

Het ging me niet alleen om de vrouwen niet ondergewaardeerd te laten, maar ook om het einde af te sluiten met een alinea met 'Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader'.

Alles wat je schrijft bestaat.

LUH-3417 - Ben je op MSN?

[Vlooienband]

Ik wil op MSN zijn, maar helaas. Ik wordt beperkt door de telefoontikken, ik ben genoodzaakt stiekeme reply's te geven terwijl mijn moeder de computer heeft verlaten om met de honden te spelen.
Helaas...
Nog 27 dagen te gaan voor ik beschik over ADSL.

Ik ga het verhaal aan mijn Nederlands leraar laten lezen. Hij moet gechoqueerd worden.
Vind je het zo wel beter, met deze verbeteringen?

Ik vond hem toch al goed. Ik ben benieuwd naar de reactie van je leraar. Waarschijnlijk vind hij het niets, maar dat maakt niet uit.

LUH-3417

[Vlooienband]

De reacties van vriendinnen was verdeeld.
Eentje vond het eentonig, saai én de humor was té droog.
De ander vond het geweldig en héél grappig.
Mijn docent heeft het mee naar zijn hut genomen. Hij gaat het een dezer dagen lezen.

[Vlooienband]

Mijn Nederlands leraar heeft mijn verhaaltje gelezen. Zijn reactie beviel me. Hij keek me eerst vreemd aan, ook hij is het niet gewend dat ik rokjes draag. Nadat hij die verandering had geaccepteerd, begon hij. Hij vond het een goed verhaal, met geen stijlfouten. Hij heeft het merkwaardig gevonden, dat ik de zoon en de vader elkaar anders aan liet spreken. Eerst vroeg hij zich al ik daarmee doelde op de Vlaamse taal, waar men elkaar vaak met u in plaats van je en jij aanspreekt. Ik vertelde hem dat ik het bewust had gedaan. Daar begon ik al spijt te krijgen van het geven, daar hij het simpelste niet snapte. Maar goed, het bleek mee te vallen. Hij vond het verhaal merkwaardig. Hij heeft me niet gevraagd of ik de wereld zo moordlustig zie, dat men met geweren, glocks en Smith and Wessons loopt. Dat verbaasde me. Hij ging verder. Hij vertelde dat hij het leuk vond. Het verhaal begon en eindigde droog.
De standaard zinnen (Frederik Jacobus Gerardus en zijn vader (...) ) vond hij goed.
Er ontbrak volgens hem een climax. Hij wilde toen beginnen met het échte commentaar, dus hij begon in 'als je het naar een tijdschrikft opstuurt dan...' te praten. Dus als ik het naar een tijdschrift opstuur, zullen ze waarschijnlijk zeggen dat het te kinderachtig is en dat ik een te beperkte visie heb. Ik moet het hebben over dingen waarvan mensen zeggen: 'Heej, wat knap dat ze het daarover heeft!' en 'Wat goed dat ze dát heeft bedacht!'. Ik moet me dus breder oriënteren. Dat ga ik doen.
Over het algemeen was hij dus goed te spreken over mijn verhaal. Het breder oriënteren ga ik leren. Hij zei me meer te schrijven. Ik wilde hem toen bang maken, dus ik zei dat ik wel eens wat meer verhalen heb geschreven en dat mijn langste (Tanja) niet af is en zo'n 17 pagina's telt. Ik stelde hem toen meteen gerust door te zeggen dat hij dat niet hoeft te lezen.

Je Nederlands leraar is ok, maar ik weet niet of zij bij alle tijdschriften zo redeneren. Neem nu bijvoorbeeld de BH-Bode...

LUH-3417