Zelfvertrouwen gebaseerd op goede cijfers...

[Gothic]

Zelfvertrouwen gebaseerd op goede cijfers…

Nooit heb ik ooit gezegd dat ik geen of weinig zelfvertrouwen heb. Ik heb altijd beweerd dat ik het wel had. En dan geloofde ik het ook wel. Maar ik wist altijd ergens dat het niets voorstelde. Ik keer me ook erg af van arrogantie, en dat zal er misschien wel mee samen kunnen hangen. Ik ben iemand die controle wil. Ik wil alles zelf kunnen regelen, en niet voor onverwachte dingen komen staan. Dat zal er wel mee samen hangen dat ik vaak gekwetst ben, en dat kwam meestal door dingen waar ik geen controle over had (scheiding ouders oa). Wat ik wel kan controleren is m’n gewicht en mijn cijfers op school. 2 jaar terug ofzo at ik echt niets, ik heb tegen anorexia aangehangen, maar ik ben langzaam mn eten gaan opkrikken tot ik normaal at. Nu drijgt het om te slaan, ik eet best veel, 8 boterhammen per dag ofzo, en ik weet niet hoe het komt. Ja omdat ik ze eet, maar waarom. Ik ben doodsbang (weer) dik te worden, terwijl ik weet dat ik niet dik ben. Net zo goed dat ik weet dat ik niet zo weinig zelfvertrouwen hoef te hebben. Ik ben niet super slank en ook niet superknap, maar toch. Op een of andere manier kan het me toch wel schelen wat mensen van me vinden. Ookal weet ik dat ik het me niet moet aantrekken, uiteindelijk zal ik dat toch vaak wel doen. Wat ik zeker weet is dat ik slim ben, dat is gewoon zo. School gaat me erg makkelijk af. Ik doe gym, 2 klassieke talen, N&G enzovoorts (niet om op te scheppen). Overdag doe ik niets, ik doe alles in de proefwerkweek. Ik stel hele hoge eisen, aan mezelf en aan school. Ik moet van mezelf voor de meeste vakken hoger dan een 8 halen, voor sommige zelfs een 9. Het zijn redelijk hoge eisen, maar ze zijn haalbaar. Als ik de streefcijfers haal, ben ik blij, trots op mezelf en dan krijg ik wat zelfvertrouwen, haal ik het niet zie ik het als falen, iets wat ik zelf heb gedaan.
Wat ook niet ten goede komt is dat ik steeds meer merk dat dingen die ik wil of doe mislukken. Ik zit in een vriendenclub met mensen die allemaal een perfect leven hebben. 1tje blijft misschien zitten, maar verder loopt alles voorspoedig. Maar mijn leven is begonnen met dingen die mislukken, ouders uit elkaar, beste vriend weg, andere vriend dood, vriendschappen kapot, aangerand. Maar nu het beter ging, alles wat ik probeer mislukt. Dingen die ik echt graag wilde lukken niet. En bij die mensen wel. Daar loopt ik telkens tegenaan. Waarom lukt het bij hun wel? Ik heb die kleine dingen nodig, voor mn zelfvertrouwen, voor plezier hebben in m’n leven… hoe krik ik mijn zelfvertrouwen op?

Hmmz, heb niet direct een oplossing voor je. Zal er eens over na denken, wat wel is: ik herken het feit dat ik op papier 'gelukkig' ben en daar best veel zelfvertrouwen heb, terwijl ik in persoon juist een laag zelfbeeld heb.

School en nu mijn HBO opleiding tot Software Engineer gaan me tamelijk eenvoudig af. Daarnaast kon ik veel dingen al op het gebied van computers en wiskunde toen anderen er nog niet eens een idee van hadden (ik begon met programmeren toen ik 10 jaar oud was en kon toen al dingen als de Pythagoras driehoek rekenen).. dus in dat opzicht hoef ik me niet te schamen.

Aan de andere kant kijk ik in de spiegel en wat zie ik? Een afgemagerde gozer van 21 zonder sociaal leven. Waarom ben ik zo onzeker? En dat terwijl ik tegelijkertijd niet een al te hoge dunk van de meeste anderen heb .. het is eigenlijk helemaal niet logisch, en toch zit ik ermee.

Maar goed, ik merk bij mezelf wel dat wanneer ik meer onder de mensen ben, dat mijn onzekerheid afneemt .. alsof ik er gewoon weer aan moet wennen

[Snow White]

Lieverd,

Ik schrik hier wel een beetje van dat ik dit nu zo moet lezen, maar ik wil je graag een hart onder de riem steken en je vertellen waardoor ik denk dat dit alles komt, en hoe je je instelling kunt veranderen.

Ik denk allereerst dat je van jezelf moet accepteren dat je hoge eisen stelt. Zolang je dat niet doet, kun je er ook niets aan veranderen. Doordat je zulke hoge eisen aan jezelf stelt, kun je daar niet altijd aan voldoen. wel wat betreft school misschien, maar ook niet altijd. Op deze manier haal je jezelf onbewust steeds naar beneden en daardoor word je zelfvertrouwen lager en lager. Door je aanranding heb je het gevoel gekregen dat je te weinig grenzen hebt, die je niet zelf kunt bepalen (ik vertel je mijn verhaal nog wel op msn) Dit probeer je te verbergen door je anders voor te doen dan je bent, je leven te laten beheersen door controle, die eigenlijk een schijncontrole is. Want wat maakt dat jij jou gewicht onder controle hebt? Je hebt je gewicht niet onder controle, dat is een fabeltje. Je kunt niet zeggen; vandaag blijf ik gelijk op gewicht en de volgende dag is dat ook zo. Ik heb het zelf mogen ervaren. Zo werkt het niet.
Geluk ligt niet in een perfect lichaam hebben, en in wat anderen van je denken. Ik denk dat je jou probleem bij de kern aan moet pakken. Je bent vaak gekwetst, dat is zeker. Je betrekt het allemaal op jezelf, maar niets hiervan is jou schuld. Door jezelf wijs te maken dat het allemaal jou schuld is, ga je donkerder en donkerder tegen dingen aankijken.
8 boterhammen op een dag is niet teveel, misschien haal je nu de schade in van je lange tijd streng lijnen, of eet je gewoon te weinig en heb je nu een grotere behoefte aan eten. Dat is niet iets om je zorgne over te maken, ik heb dit ook.
Niemand heeft een perfect leven, ook jou vrienden hebben geen perfect leven (kijk naar mij!!) Deze mensen vinden ook overal gebreken en gemissen die ze graag opgevuld hadden willen zien. En bovendien; wat is een perfect leven? Kun je dat vertellen? Ik weet zeker dat geen enkel mens op deze hele aardkloot een perfect leven heeft of heeft gehad. Er is altijd wel iets dat beter kan, mooier moet of anders zit.

Probeer niet achteruit te blijven kijken. De dingen die met je zijn gebeurd zijn geen mislukkingen. Je moet jezelf daarvan niet de schuld geven en al helemaal niet afreageren op zaken die je niet gelukkiger maken. Helemaal niet alles wat je probeert mislukt, er gaan veel dingen goed. Alleen stel je zulke hoge eisen dat de KLEINE dingetjes die goed gaan, je te min zijn. En je alleen maar gefocust bent op de hogere doelen in je bestaan. Maar die doelen komen ook ten goede, dat weet ik gewoon zeker. DAar ben je sterk genoeg voor. Reken maar.
Ik loop ook vaak tegen dit soort dingen aan. Zoek je een goed gesprek, je kunt me altijd bellen. Ik heb er ook niet zoveel verstand van. Alles wat hier staat is zelfontdekt of besproken met mijn psycholoog (in Smilde en thuis)

Je zelfvertrouwen kun je opkrikken door (wijze les van de Ruyterstee) leuke dingen te ondernemen. Door dingen te ondernemen die je goed afgaan, zul je merken dat je zelfverttrouwen groeit. Ga uit, naar de bioscoop. Het klinkt misschien stom, maar het helpt echt! Probeer meer sociale kontacten te leggen, je zult zien dat je een leuke meid bent die iedereen zal waarderen om wie ze is!
En wat ook zeker helpt: De lat van presteren niet altijd op 2 meter te leggen, terwijl je maar tot de 50 centimeter reiken kunt. Dat kost een hoop tijd en energie.
Verder laat ik het hier eventjes bij. Het klinkt namelijk allemaal zo simpel, maar zelf vind ik het ook reuze moeilijk om toe te passen!!!
Dus vind me nou geen wijsneus, want dat ben ik niet! Dit zijn mijn ideeen die ik zelf ook nog na moet streven.

Liefs van Maaike

[Gothic]

tnx Marc,

Maaike, ik heb zeker iets aan je stukje...

Iemand tips? *ik voel me nu echt zo'n wanhopig iemand*

[klootzak2001]

Gothic schreef:
tnx Marc,

Maaike, ik heb zeker iets aan je stukje...

Iemand tips? *ik voel me nu echt zo'n wanhopig iemand*

sluit me bij maaike zoenzo aan,
maargoed, waarom lul ik dan ?

nou ik heb er wat aan toe te voegen meen ik.

goed, schijn zelfvertrouwen, wat ken je dr aan doen , naast leuke dingen ? ik denk vastleggen voor jezelf wie je nou eigelijk bent. en waar je voor wil staan.

verder moet je zoals maaike zij een doel voor jezelf hebben maar die niet te hoog leggen, dat werkt niet.
verder moet je nooit te snel van jezelf zeggen dat je arrogant bent, zit een klein verschil tussen arrogant en zelfverzekert maar als je steeds denkt niet arrogant te willen zijn zit je dichter bij onzeker.
oftewel stap verder, kijk wel naar het verleden, maar leef er niet in dat is zonde.

hoop dat je hier wat mee kan
kan nog wel meer zeggen maar weet niet of dat nuttig is.

Edwin

Hey meis, 'k had deze topic al lang gelezen, maar wist ff geen reactie, 'k heb er lang over nagedacht en ga morgen m'n best doen om een zinnige reactie te geven waar je misschien wat aan kunt hebben, misschien ook niet, maar moet je dan maar kijken. *knuf*

[Gothic]

Leonoor schreef:
Hey meis, 'k had deze topic al lang gelezen, maar wist ff geen reactie, 'k heb er lang over nagedacht en ga morgen m'n best doen om een zinnige reactie te geven waar je misschien wat aan kunt hebben, misschien ook niet, maar moet je dan maar kijken. *knuf*

dacht ik al ... *knuf*

Oké, ik hoop dat het gaat lukken om duidelijk en zinvol te zijn vandaag... Weet je zeker dat je een reactie van me wilt? 't wordt wel een lange post, waarschuwing voor iedereen die daar geen zin in heeft alvast.

Een aantal dingen die ik nu ga zeggen heb ik misschien wel al eens (of misschien zelfs wel vaak ) gezegd, maar goed, dan zeg ik ze nog maar een keer.

Ik denk dat je door gebeurtenissen in het verleden (scheiding, aanrandig, vriendschappen en mensen verliezen) je gevoel voor eigenwaarde kwijt bent geraakt. Tot die conclusie was je zelf waarschijnlijk ook al gekomen. Je bent het niet in een jaar kwijt geraakt, daar gaat veel langer over heen, je zult het dus ook niet in een jaar weer terug krijgen, daar heb je ook langer voor nodig. En dat gaat langzaam, waarschijnlijk merk je het zelf ook niet eens, opeens kom je dan tot de conclusie 'eigenlijk gaat het wel wat beter'. Wanneer je er op let denk je alleen maar 'het gaat slecht'. Die ervaring heb ik in ieder geval.

Andere mensen kunnen je er ook niet echt mee helpen. Je kijkt overal negatief tegen aan, maar dat zul je zelf moeten veranderen, het maakt toch niet uit wat anderen tegen je zeggen. Kijk bijvoorbeeld naar 'dik' zijn en eten, ik kan zeggen dat je zo wat twee keer in mij kunt, dat 8 boterhammen vrij normaal is. Maar die dingen geloof je niet, omdat het in jouw hoofd en voor jouw gevoel anders is. Ik kan je zeggen dat je wel een lief meisje bent, dat ook vrienden heeft, ook dat geloof je niet. Tuurlijk heb je wel veel steun aan wat anderen denken, vinden, zeggen, wat dan ook, maar uiteindelijk moet het in jouw hoofd 'omslaan' in positief denken.

Maar goed, laat me even de achterliggende gedachten vertellen:
Het idee ‘ik ben de moeite waard' dat iemand met een positief zelfbeeld heeft bestaat uit 4 aspecten:
1. emotioneel aspect: ‘Ik voel mij veilig, heb vertrouwen en voel zekerheid’;
2. een sociaal aspect: ‘Ik ben aardig en lief’;
3. een cognitief aspect: ‘Ik ben bekwaam’;
4. een lichamelijk aspect: ‘Ik ben mooi, sterk, atletisch’.
Zo kom je tot de optelsom: Veilig, vertrouwen, zeker + aardig en lief + bekwaam + mooi, sterk, atletisch = ik ben de moeite waard.

Als één of meer aspecten van het zelfbeeld zodanig negatief wordt ervaren dat het bepalend is voor zijn totale zelfbeeld, dan is er sprake van een negatief zelfbeeld. En als ik jou post zo lees en naar hoe je bent ed dan zou ik als buitenstaander kunnen zeggen dat je emotioneel, sociaal en lichamelijk (op het gebied van uiterlijk) gebied als negatief ervaart en dus in zo'n mate dat je je totale zelfbeeld als negatief ervaart.

Je kunt hier opverschillende manieren reageren; op de omgeving gericht of naar binnen gericht. Bij een min op het emotionele aspect wanneer je je reactie op de omgevind richt stel je je sterk afhankelijk van de omgeving op (geringe zelfstandigheid, veel hulp en bevestiging vragen, onzekerheid tonen over of wat het doet, goed is). Bij naar binnen gericht gedrag wordt je weinig ondernemend, (over)gezeglijk, passief, gaat niet op onderzoek en klampt je je vast aan het bekende.Als je versterking nodig hebt van zijn gevoel op het emotionele aspect van zijn zelfbeeld zal je proberen je emotionele basisbehoeften te vergroten. Dit zijn veiligheid, vertrouwen en zekerheid.

Sociaal aspect: Op omgeving gericht: agressief aandoend gedrag: een grote mond, van zich afbijten. Als het fysieke vorm aanneemt wordt het gauw slaan en vechten. Naar binnen gericht gedrag: vermijden van sociale contacten. Je gaat weinig
met anderen om, gedraagt je teruggetrokken, wordt ontoegankelijk.

Lichamelijk gebied (bij negatief zelfbeeld van het uiterlijk): Op omgeving gericht gedrag: je kunt je ‘lelijkheid’ gaan accentueren, bv. door extra slordige kleding of door ongewassen te zijn. Naar binnen gericht gedrag: je zal je zo min mogelijk bewust willen zijn van zijn lichaam. Dat kan zich uiten in weinig opvallende kleding, maar ook in verwaarlozing van het lichaam, een slecht, ineengedoken lichaamshouding ed.

Wanneer het je niet lukt om van de plus een min te maken kan het zijn dat je compensatie-gedrag gaat vertonen. Er zijn twee soorten reacties mogelijk als je bepaalde aspecten als negatief ervaart, dit noemen ze compensatiedrang, namelijk:
- Je probeert om van die min een plus te maken door de aandacht te verleggen naar andere elementen binnen dat aspect. Een voorbeeld hiervan is - op een nadrukkelijke manier - aandacht vragen van andere mensen in bv. de klas.
- Als dit niet lukt probeer je andere aspecten te versterkten. er als het ware een grotere plus van te maken. Je kunt daarbij denken aan niet meer buiten spelen (bv., maar geldt meer voor kinderen) en alle aandacht laten uitgaan naar huiswerk maken.

Oftewel, terug gekoppeld naar jou, je probeert zo min mogelijk met vrienden en situaties waarin emoties te pas zouden komen te maken te krijgen en je richt je op je huiswerk, want daar ben je goed in en heb je (gedeeltelijk) de controle over, zoals je zelf al zegt. Je probeert daar dus een grotere plus van te maken, omdat het je maar niet lukt de andere dingen te verbeteren (voor jouw gevoel dan). De tijd dat je het ging compenseren door echt nadrukkelijk aanwezig te zijn (weet niet of je dat nog doet) heb je misschien al achter je gelaten.

De min op het gebied van lichaam denk je ook te kunnen compenseren door afvallen ed, dat is alleen niet waar, dat merk je zelf ook, want wordt het ooit een plus? Nee, geloof het niet. Terwijl het eigenlijk een onnodige min is. Misschien dat je om die reden ook wel zo van sporten ed houdt, je richt je op een ander element binnen dat gebied, waarop je wel die plus kunt bereiken.

Je reactie 'het kan me toch niks schelen wat mensen van me vinden', is bescherming, omdat het je voor jouw gevoel niet lukt om aan (soms nietbestaande) eisen te voldoen. Je probeert om van de min op sociaal gebied ook hierdoor een plus te maken door je er niks van aan te trekken. Maar dat doe je ondertussen toch wel, dus werkt het niet.

Als je de meeste gebieden als negatief ervaart, of de minnen als zo erg negatief ervaart dan heb je dus een negatief zelfbeeld. Is de reactie op de omgevind gericht houdt dit in dat je je opstandig en weerspannig gedraagt.Je houding laat zich omschrijven als 'als ik dan toch geen plussen kan scoren, dan scoor ik inhet negatieve'. Het lijkt of je je met opzet nog negatiever gaat gedragen. Zo ontstaat het gevoel in elk geval op enige manier de moeite waarde te zijn, al is het dan in het negatieve. Bij naar binnen gericht gedrag wendt je je af van de omgeving.

Waarom blijven dingen mislukken? Omdat je die min blijft ervaren, door nieuwe situaties, door het idee dat in je hoofd zit, door wat dan ook. Je zit in een cirkel, waar je zonder hulp niet uit komt. Denk ik. Daarom is Zieleman zo belangrijk of eventueel iemand anders.

Zoals Maaike al zei, ook jouw vrienden hebben geen perfect leven. Je ziet waarschijnlijk maar één kant van ze, de buitenkant. Net als zei van jou. Wie zegt er dat er onder die -buitenkant niet ook ongelukkige, bange, onzekere mensen zitten. Zien ze dat bij jou (altijd)? Dat denk ik niet. En weten zij alles van wat er (eventueel) vroeger in jouw leven is gebeurd? Misschien een aantal, maar niet iedereen. Je kunt er dus ook niet van uitgaan dat jij alles van hun weet, wie weet wat er in hun leven is gebeurd.

Gelukkig worden gaat met vallen en opstaan (-10 + 1 is ook niet gelijk positief). Soms gaan dingen goed, dan gaan ze weer minder. Het kan niet altijd bergop gaan, was dat maar waar. Iedereen heeft kleine dingen nodig voor z'n zelfvertrouwen, die anderen net zo goed. Door die kleine dingen krijg je steeds een klein beetje meer het idee dat je wel iets kunt, die min wordt steeds een beetje meer plus.

Hmz, ik heb het idee dat ik een heleboel vergeten ben of niet bepaald duidelijk heb uitgelegd. En dat ik een behoorlijk nietszeggende reactie heb gegeven, maar goed... Als je het niet snapt vraag je het me maar. En als er iets is mag je me altijd aanspreken, mailen, smsen of bellen of wat dan ook, dat weet je hopelijk.

Zie, d'r moest nog een stukje achter aan.
Als je maar één gebied als positief ervaart, bij jou cognitief gebied, dan ontstaat er een eenzijdig zelfbeeld. Je kunt van jongs af aan een eenzijdig zelfbeeld hebben. Bijvoorbeeld doordat de positieve eigenschappen op é*én aspect zodanig in het oog springen dat van af het begin aan alle aandacht daarop gevestigd is. Doordat alle aandacht naar het functioneren op dit ene aspect gaat, raakt de rest als het ware in de schaduw. Er is dus niet zozeer sprake van een negatieve beleving op de andere aspecten, maar wel dat deze weinig bijdragen tot zijn zelfbeeld.

Een eenzijdig zelfbeeld kan ook ontstaan onder invloed van de omgeving. Eerst was er dan wel een positieve beleving van meer aspecten van het zelfbeeld. Door ervaringen van mislukking is het positieve gevoel echter beperkt geraakt tot één aspect. Door het vermijden van negatieve ervaringen ga je je steeds sterker richten op dat ene aspect, waarop je wel positieve reacties van je omgeving krijgt. Je vertoont dan in zo hevige mate compensatiegedrag, dat het de negatieve beleving op de andere aspecten als het ware blokkeert (wat dus soms niet lukt).

Een positief zelfbeeld gebaseerd op één aspect is een uitmate kwetsbare situatie. Je zult niet compenseren op andere aspecten, want die zijn onbetekenend voor hem. Wanneer je op/van dat ene aspect (cognitief dus) een negatieve beleving krijgt betekend dat dus meteen een totaal negatief zelfbeeld. Het gevoel van falen, anders zou je je realiseren dat het logisch is dat je niet altijd maar achten en negens kunt halen. Je zelfvertrouwen hangt af van je cijfers, omdat je dat gebied als positief ervaart.

(Goed, nu was ik dus eindelijk bij het 'antwoord' op de topictitel gekomen. )

Verder ben ik het erg met Maaike's post eens.

*gaat eens rustig de tijd nemen om Leonie's reply te lezen*

[edit]
shit hey, je omschrijft zo'n beetje wat er met mij gebeurd is de eenzijdige nadruk op cognitief gebied, het onveilige gevoel op emotioneel gebied waardoor ik me terug trok en een slecht zelfbeeld door het lichamelijke aspect (wat toen indertijd een hoop puistjes waren, en nu zie ik me als afgemagerd)..

*bewaart topic*

[Gothic]

Wow Leo

Waar haal je al die wijsheid vandaan?

Ik kan eigenlijk niets meer zeggen dan dat je gelijk hebt... (ik zal andere keer nog ff goed reageren).

Wat ik heel opvallend vind aan je stuk is die 4 dingen die basis vormen van zelfvertrouwen. Ik was zelf zover gekomen dat m'n cijfers mn zelfvertrouwen bepaalde. Maar dit verklaard ook waarom ik me zo klote kan voelen met een 7,4 als ik eigenlijk een 7,5 moest halen... Want dan valt dus alles om... Dit helpt me zeker Leo, tnx , opluchting geeft het om zoiets te weten... Kan ik ook weer mee verder denk ik

*had een ingeving*

Wie dient als rolmodel voor de goede cijfers? Je had me verteld dat je vader professor is in Leiden, weet je zeker dat je niet teveel van jezelf verlangt, ten einde ergens naar op te leven?

Ik begeef me een beetje op dun ijs hier, maar ik kon me niet weerhouden de vraag te stellen

[Gothic]

******** schreef:
*had een ingeving*

Wie dient als rolmodel voor de goede cijfers? Je had me verteld dat je vader professor is in Leiden, weet je zeker dat je niet teveel van jezelf verlangt, ten einde ergens naar op te leven?

Ik begeef me een beetje op dun ijs hier, maar ik kon me niet weerhouden de vraag te stellen

Umm. Nee, niet dat ik weet, mijn beide ouders zijn wel succesvol, en ze hebben nooit gestreeft of aangemoedigd dat ik 9ens moest halen, ze waren al ruim tevreden bij een 7. Het kwam toch uit mijn hoek denk ik. Op basisschool al eigenlijk altijd 10en halen voor so's. Competitie met beste vriend, wie de meeste 10,5 haalde (dat kon bij ons soms ). En op middelbare school, hoogste niveau, ik wou het beste zijn. Daar lukte het iets minder, eisen iets verlaagd, maar wilde nog steeds de hoogste, wel net haalbare cijfers halen. Het zit er al heel lang in, al moest ik er vroeger niets voor doen, en nu wel voor werken.

Gothic schreef:
Het zit er al heel lang in, al moest ik er vroeger niets voor doen, en nu wel voor werken.

Ik vind het best vaag dat iemand zo vroeg al competities houdt op school .. maar ja, kan aan mij liggen Ik deed op de basisschool echt niets

Mijn eerst soort 'competitiedrang' op school kreeg ik in de 3e HAVO. Was zo'n kleine nerd bij mij in de klas, Boudewijn, en die beweerde dat hij de beste in Wiskunde is en dacht slimmer dan mij te zijn.

Hij haalde voor zijn eerste repetitie een 8.5 en ik een 7 .. maar juist omdat hij me zo irriteerde, haalde ik de maanden daarop bijna uitsluitend tienen

En het leuke was: onze docent, Meerhof zou trakteren elke keer als iemand een 10 haalt .. die werd echt gek van mij