[begin] Sam's nieuwe wereld

Sam's nieuwe wereld

De straten waren smeriger geworden, versletener ook. Bruingekleurd regenwater sijpelde langs half ingestorte muren en er hing een weerzinwekkende stank tussen de muren van de oude stad. Het maakte haar misselijk, hoewel ze er zo langzamerhand wel aan gewend zou moeten zijn. Andere steden waren niet anders. Zij kon het
weten - ze had ze allemaal in deze staat gezien.
Vijf jaar geleden was ze hier ook geweest. Wanhopig op zoek naar Simon, haar allerliefste broer. Het was tevergeefs geweest. En nu stond ze er weer. Vijf jaar later, vijf jaar ouder, maar vooral vijf jaar sterker. Ze haalde langzaam adem en trok haar sjaal wat strakker om haar mond heen. Het liefst zou ze weggaan, weg van deze weerzinwekkende rotzooi die zich vroeger ‘Philadelphia’ placht te noemen. Ze had het verroeste bord wel gezien toen ze de stad binnenkwamen. Welkom in Philadelphia. Ze grinnikte. Ze voelde zich helemaal niet welkom hier.

Sam smeet haar spullen in de hoek van het gebouw wat William had uitgezocht. Ze was het niet eens geweest met zijn beslissing: het oude raadshuis lag ingeklemd tussen de krotten van de plaatselijke bewoners en ze wisten niet hoe vriendelijk die waren. Bovendien gaf het gebouw haar de kriebels. Het was groot, statig en stond op instorten. Maar ja, William’s wil was wet en Sam zou wel wijzer zijn dan om daaraan te gaan tornen. Ze had daarom maar het veiligste plekje uitgezocht: de kelder.
Spijtig voor haar was de kelder niet alleen de meest veilige, maar ook de meest vochtige plek van het gebouw. De muren waren bedekt met een dikke laag grijze schimmel en er lagen plassen water op de betonnen vloer. Maar voor de rest zagen de muren er niet uit alsof ze elk ogenblik uit elkaar zouden scheuren en het beton leek haar ook nog wel aardig intact. Nee, deze kelder was dan wel niet de meest comfortabele plaats om de nacht door te brengen, maar een instorting zou ze wel overleven. En daar ging het om.
Sam beklom de keldertrap weer en duwde de zware deur, die een oorverdovend gekraak veroorzaakte, opzij. Op de begane grond had de rest van William’s groepje zich verzameld. Bij elkaar waren het niet meer dan een stuk of vijftien mensen die hij had weten te verzamelen. Dat was vrij weinig en dat wist William. Het was weliswaar genoeg om je veilig te voelen maar het was te weinig om zijn droom te verwezenlijken: heerschappij.
Soms verlangde Sam terug naar vroeger. Ze herinnerde zich de avonden vroeger op de boerderij van haar ouders, zittend op de veranda en spelend met Simon. Ze was nauwelijks acht toen de boerderij ‘s nachts overvallen werd en haar ouders werden vermoord en ze er alleen voor stond. Alleen, want Simon was diezelfde nacht verdwenen.
Sam zuchtte diep. Dat was nu twaalf jaar geleden. Ze was nu twintig, ze was zelfstandig, ze had zich prima alleen gered. Alleen had ze het verlies van Simon, of liever gezegd de onwetendheid over wat er met hem was gebeurd, nooit kunnen loslaten. Ze zocht nog altijd naar hem.
Ze liep tussen William’s volgelingen door naar de deuren van het oude raadhuis. Ze wist dat het op straat verre van veilig was. Overal zwierven de plaatselijke bewoners rond, om van wolven en andere wilde dieren maar niet te spreken. Maar als ze niet op zoek ging naar hout of iets anders dat een vuur brandende kon houden, zou ze nog doodgaan van een longontsteking.
“Hé, Sam.” Uit een steegje kwam een lange, wat slungelige jongen met een bleek gezicht en bruin, sluik haar naar haar toelopen. “Op zoek naar iets voor je vuurtje?”
Sam knikte. Ze had de jongen wel herkend. Het was Richard, de nieuwste aanwinst van William. Ze had zich afgevraagd of hij eigenlijk wel zo’n aanwinst was: vechten kon hij niet en hij hield zich liever op de achtergrond dan dat hij hielp met water halen of hout verzamelen. Eigenlijk had hij geen nut.
“Zeg, Sam, ik wilde je wat vragen.”
Sam wachtte op de vraag, maar in plaats daarvan keek hij haar doordringend aan. “Vind je dat goed?”
Ze grinnikte. “Waarom niet?”
Richard lachte een beetje schaapachtig. “Ik vroeg me af of ik bij jou in de kelder mocht komen zitten vannacht. Dat gammele geval - ” hij knikte even naar het oude raadshuis “blijft niet lang overeind staan, kan ik je verzekeren.”
Sam keek hem even aan. Ze vroeg zich af waarom hij dat zo zei. Hij leek er zeker van te zijn dat alles vannacht op hen zou neerdalen.
“Het is mij best,” zei ze nonchalant. “Maar als je mij met één vinger aanraakt, ben je er geweest, dat kan ik jóú dan weer verzekeren,” voegde ze er dreigend aan toe.
Richard staarde haar geschokt aan. “Dat zou ik nooit doen, Sam!” Hij grinnikte en zei toen zachter: “Maak je geen zorgen: je vecht veel beter dan ik.”
Sam lachte breed. “Dat wist ik al vanaf het moment dat William met je aan kwam zetten. Ik snap nog steeds niet waarom hij je heeft ingelijfd.” Het klonk even nonchalant als dat wat ze daarvoor gezegd had, maar ze voelde zich na Richards verontwaardigde woorden al een stuk opgeluchte dan daarvoor. Ze had niets van deze jongen te vrezen.

Sam trok haar deken wat dichter om zich heen om de kou te verdrijven. Het vuur in de hoek, dat zij en Richard na eindeloze pogingen eindelijk brandende hadden gekregen, straalde weinig warmte uit. De kelder werd er eigenlijk alleen nog maar benauwder van. Maar, zoals ze vandaag al meerder keren tegen zichzelf had volgehouden, het was beter dan helemaal niets.
Richard zat naast haar en leek diep in gedachten verzonken te zijn. Hij had al een minuut of tien onafgebroken naar het vuur gestaard. Ze wilde hem eigenlijk heel veel dingen vragen - waar hij vandaan kwam nog het meest, want hij was ineens opgedoken toen de groep langs Secenni Lake was gekomen. Sam wist dat daar niemand in de bossen kon leven omdat het risico te groot was dat de Secenni’s je te grazen namen. Hij kon daar dus niet hebben gewoond, al had hij gezegd van wel.
Richard keek op en glimlachte beleefd naar Sam. “Je hebt gelijk hoor.”
Ze schrok op. “Hoe bedoel je?”
“Ik kom inderdaad niet uit het gebied van de Secenni’s. Ik ben daar tegelijk met jullie aangekomen.”
Sam staarde hem verbijsterd aan. Hoe kon hij weten dat ze daaraan gedacht had? Dit ging dwars tegen al haar logica in: ze geloofde niet in bovennatuurlijke dingen, hoogstens in haar eigen intuïtie.
Richard glimlachte weer op dezelfde manier als zonet. “Ik kan niet gedachtelezen, Sam, maak je maar niet druk.” Maar voor Sam was dat allesbehalve een geruststelling. “Nou doe je het weer!”
Hij grinnikte. “Die tweede keer was voorspelbaar. Natuurlijk zou je meteen denken aan gedachtelezen.”
Sam bleef hem verbijsterd aanstaren. “Die eerste keer was geen toeval.”
Hij sloeg zijn ogen neer en knikte. “Die eerste keer kon ik het zowat voelen. Als iemand al zijn gedachten focust op één ding, dan merk ik dat. Ik kan geen gedachten lezen, maar ik kan er wel flarden van doorkrijgen. Jij wilde ergens dat ik antwoordde, anders kan ik het nooit gevoeld hebben.”
“Dus… alleen als ik dat wel wil… kun jij het voelen?” vroeg Sam langzaam.
Hij knikte. “Ik heb er zelf nog meer last van dan andere mensen. Ik heb niet om deze gave gevraagd, en ik kan er eigenlijk maar slecht mee omgaan.” Hij staarde weer in het vuur. “Ik voel ook pijn van anderen, ook al willen ze dat niet.”
“Hoe weet je dat het niet je eigen pijn is?”
“Ik herken mijn eigen pijn wel, hoor!” zei hij half verontwaardigd en ondanks de vreemde situatie lachten ze allebei.
“Pijn is een sterke emotie, daarom voel ik dat het vaakst,” vervolgde Richard. “Blijdschap is zwakker. Maar zoiets als met jou daarnet… dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik voelde woorden, ik kon ze zien. Jij moet wel een sterke geest hebben.”
Sam grinnikte. “Ik zal het maar opvatten als een compliment.”
Het was even stil.
“Zal ik je dan maar vertellen waar ik werkelijk vandaan kom?” vroeg Richard. Hij grinnikte. “Ik weet het niet.”
“Je weet het niet? Hoe kan dat nu?” Sam was niet bereid dit zomaar te geloven. “Je moet toch iets weten van je jeugd, van wat er vroeger is gebeurd?”
“Dat is het probleem ook. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ik herinner me alleen de afgelopen tijd. Ik leef voor mijzelf nog niet eens een jaar.” Hij keek haar even aan en liet zijn blik weer naar het vuur glijden.
“Dus je heet geen Richard?”
Hij glimlachte even. “Dat wel, althans ik denk het wel. Ik ben wakker geworden in een bos bij een rivier… en ik droeg dit om mijn nek.” Hij stak zijn hand tussen zijn gewaad en liet Sam een stukje hout aan een leren veter zien. Sam boog zich naar hem toe. In het hout stonden bibberige letters gekerfd. Het was oud en verweerd en de letters waren daardoor moeilijk te lezen, maar met enige moeite kon ze de letters ontcijferen.
Ze keek hem aan. “Toen je dit zag… kwam er toen niets terug?”
Richard schudde zijn hoofd. “Nee, helemaal niets. Maar weet je wat het vreemde was? Ik kon het wel lezen. Dat besefte ik me pas later toen ik mensen ontmoette die dat niet konden. Het is niet iets waar je mee geboren wordt, of wel?”
Sam schudde haar hoofd. “Ik kan het wel, althans een beetje. Mijn ouders hebben het me geleerd. Maar William kan het bijvoorbeeld niet. Maar dat zal hij nooit laten merken. Het is een…”
“Statussymbool,” vulde Richard aan.
“Ja, dat wilde ik inderdaad zeggen.”
Hij sloeg zijn ogen neer. “Dat voelde ik. Ik kan nu bijna alles voelen wat je denkt. Dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Is er een speciale band tussen ons?”
“Niet dat ik weet,” grinnikte Sam.
Richard lachte mee. “Het is wel weer genoeg voor vandaag. Ik denk dat we niet doodvriezen als we nu gaan slapen. Het vuur heeft zich aardig hersteld.”
Hij had gelijk. Zonder dat ze het gemerkt hadden was het vuur opgelaaid en voor het eerst in dagen voelde Sam zich weer een beetje warm worden. Ze strekte zich uit naast het vuur en trok de deken nog wat dichter om haar heen. Ze wilde nog even nadenken over wat Richard allemaal verteld had, maar ze was zo moe dat ze vrijwel meteen in slaap viel.

Ik wil graag voornamelijk opmerkingen over de stijl. Mezelf kennende zullen de spel- en interpunctiefouten namelijk wel meevallen. Niet dat dat soort opmerkingen niet welkom zijn, maar ik wil graag weten hoe ik schrijf. Of het prettig te lezen is, en of het een beetje meeslepend is. Dat soort dingen.



Overigens weet ik niet of ik dit verhaal ooit afmaak. We'll see.

[Fladdergeval]

Ik heb geloof ik drie opmerkingen over je verhaal.
Wat me allereerst stoorde is dat je vaak woorden herhaalt, bijvoorbeeld:

Op de begane grond had de rest van William’s groepje zich verzameld. Bij elkaar waren het niet meer dan een stuk of vijftien mensen die hij had weten te verzamelen.

In twee zinnen zeg je twee keer verzamelen, terwijl je de tweede keer best een ander woord had kunnen neerzetten of het stukje helemaal had kunnen weglaten.

Ten tweede gebruik je vaak woorden zoals brandende, lopende, spelende, enzovoorts. Ik vind het zelf ook een mooie werkwoordsvorm, maar omdat jij hem zo vaak snel op elkaar gebruikt, doet het op de een of andere manier een beetje onecht aan. Het komt een beetje lijzig op mij over, al is 'lijzig' niet precies een woord waarmee je een tekststijl beschrijft, lalala

Mijn derde opmerking betreft je beschrijving van situaties: je laat je karakters steeds weer in de lach schieten op plaatsen waarvan ik zoiets heb van, nee hierom zouden ze niet moeten lachen.

Richard staarde haar geschokt aan. “Dat zou ik nooit doen, Sam!” Hij grinnikte en zei toen zachter: “Maak je geen zorgen: je vecht veel beter dan ik.”

Is er een speciale band tussen ons?” "Niet dat ik weet,” grinnikte Sam.
Richard lachte mee.

zeker in de eerste quote vind ik het grinniken af doen aan de emotie of de stelligheid die uit Richards klinkt.

Verder is jouw stijl gewoon heel goed te lezen, dat heb je al vaker bewezen. Ik ben benieuwd hoe je het onderwerp verder uit gaat werken, aangezien je nu al een groot deel van het plot weggeeft, volgens mij. Ja, schrijf dus verder zou ik zeggen!

Je hebt gelijk dat ik heel veel bijwoorden (?) e.d. gebruik, dat is mn zwakte

En dat van dat lachen zal ik eens naar kijken, daar heb je wel een punt.

up

Naja, het leest goed, ik wil meer. Die bijwoorden vind ik niet eens zo'n groot probleem eigenlijk

Grim

[Fladdergeval]

Je kan je topic beter uppen door een nieuw stuk te posten, Krummeltje, foei!

Er waren wel een paar kleine dingetjes. Een paar keer inderdaad dezelfde woorden vlak achter elkaar, maar dat vond ik verder niet storend, dus daar ga ik dan ook niet verder op in.

Ik vond het wel prettig lezen. Ik vond het niet meeslepend, maar wel gewoon goed. Het meeslepende gedeelte komt nog, daar ga ik vanuit !

[Dromer_de_kers]

Moaw. ik weet niet zo goed wat ik van dit verhaal moet zeggen. Ene kant wil ik doorlezen en aan de andere kant niet. Ik zou zeggen: post nog maar een stukje en probeer me ervan te overtuigen dat ik moet blijven lezen

[Verleden Tijd]

Ik vind het verhaal prettig lezen en ben benieuwd geworden naar waar het nu eigenlijk over gaat.
Wat dat lachen betreft, daar had ik eigenlijk helemaal geen last van. Voor mij hoorde het gewoon bij de karakters of bij hun blijkbaar toch wel speciale band. Maar je moet er inderdaad wel op letten dat je niet alle personages de hele tijd laat grinniken.

De stijl waarin je schrijft vind ik op zich goed. Maar je hebt nu al een aardig stuk geschreven en ik denk dat het tijd wordt dat er iets 'beweeglijkers' gebeurt. Ik vond het een goed begin trouwens. En daarmee bedoel ik vooral het gesprek tussen Sam en Richard. Daarmee heb je meteen twee personages voorgesteld en ze allebei van iets mysterieus voorzien.

Het zou zonde zijn om niet verder te gaan met dit verhaal, tenzij je geen idee hebt hoe het verder moet. Ik hoop dat ook Richard er een grote rol in krijgt. Maar laat Sam en Richard alsjeblieft niet verliefd worden. Dan zou voor mij de lol er wel een beetje af zijn.

Verder wilde ik nog even zeggen dat ik me nog geen goed beeld heb kunnen vormen van de wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Ik heb nu een beeld gekregen van een soort van fictieve middeleeuwse wereld, maar ik heb geen idee of ik dat ook maar een beetje dicht bij de waarheid zit. Misschien dat je daar langzamerhand ook wat meer over kunt laten weten.

[Hamkaastostie]

wanneer komt t vervolg, ik ben niewschierig wie die richard is....

[Verleden Tijd]

komt er wel een vervolg?